Heimskringla - 30.06.1926, Side 6

iLiAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPÉG, 30. JUNI, 1926.
Leynilögreglumaðurinn
°g
Svefngangandinn.
Eftir Allan Pinkerton.
“‘í þeim tilgangi, að orðrómurinn um þenna
<eltirtektarverða atburð berist út um bæinn.
Margir munu þá trúa því, að hinn myrti George
hafi verið sem afturganga í bankanum; fregnin
herst auðvitað til Drysdales; og hún mun taka
allan efa burt úr huga hans, um að hans eigin
draugasögur séu sannar, og gera hann ennþá
skelkaðri en nokkru sinni áður.”
“Jæja,” sagði McGregor, eftir að hafa hugs
að um þetta litla stund; “eg held að áform yðar
sé gott, og eg skal framkvæma það samkvæmt
uppástungu yðar. Þér fáið að heyra um þetta
að fáum dögum liðnum.”
Andrews skildi svo við McGregor, og reið
aftur út til verustaðar Drysdales.
Eftir að Drysdale heyrði fregnina um blóð-
sletturnar í sveitarskrifstofunni, varð hann enn
þá ver á sig kominn en nokkru sinni áður.
Maður freistaðist til að líkja andlegum og
líkamlegum þjáningum hans við vatnsfælni, svo
viðkvæmar voru taugar haris, og svo niðurdreg-
inn var hann. ,
Hugsanir hans virtust ekki færar um að
snúa sér nema aðeins í eina átt, og hún var iðr-
un, sjálfsásökun og hræðsla.
hann, og fann hann í mjög aumkvunarverðu
ástandi. Hann stundi og andvarpaði hvíldar-
laust. Magnþrota, eins og hann var nú, mót-
mælti hann ekki uppástungu konu sinnar og
Andrews, um að sækja lækni.
Andrews fór og sótti Sprague lækni, og
fylgdi honum til sjúklingsins.
Læknirinn rannsakaði Drysdale, og skrifaði
fáeinar lyfjaávísanir. Hann ssgði samt, að
veikin væri ekki hættuleg, svo, að honum myndi
batna af lyfinu, ásanit nægilegum svefni og ró-
semi, andlegri og líkamlegri.
“Að hverju leyti er maðurinn minn veikur?”
spurði frú Drysdale.
Auðvitað hætti eg strax og gekk upp á
bakkann með varkárni; það var Green, sem
merkið gaf, og kom til að segja okkur, að Drys-
dale hefði yfirgefið húsið og væri á leiðinni ofan
eftir.
Green var beðinn að verða á vegi hans, en
árangurinn varð hinn sami og áður, hve nálægt
honum, sem Green gekk, tók Drysdale ekkert
tillit til hans fremur en áður. \
Þegar eg hafði séð þetta, var eg í alls eng-
um vafa um svefngöngu Drysdales, og að þetta
bar þess vitni, hvers vegna hann á næturferðum
sínum veitti Green enga eftirtekt.
Svo mikil var þá óró í huga hans, og kvíð-
Að svo miklu leyti, sem eg með rannsókn inn, að hann sökum þess gat ekki notið værðar
minni og þessari einu heimsókn, get skilið, er j í svefni; jafnvel á hvíldarstundum sínum var
það einskonar hugarvíl ásamt svefnleysi; hið hann knúður af einhverju ósýnilegu afli, til að
síðarnefnda er eðlileg afleiðing hins fyrnefnda.” gæta þeirra staða, þar sem hinn blóðugi ráns-
“Hverskonar lyf hafið þér, herra læknir, I fengur hans var dulinn.
Frásagnir Andrews skildu auðvitað engan
efa eftir hjá mér um það, að úrslitin á máii
Drysdales voru að nálgast, og að það væri hyggi-
legt fyrir mig að fara til leiksviðsins, til þess
sjálfur að taka þátt í hinum síðustu tilraunum.
Eg fór 'þess vegna frá Chicago til Atkin-
son.
Það vildi svo til, að eg kom þangað fyrri
hluta dags eftir þann morgun, sem McGregor
hafði framkvæmt áform Andrews um að dreypa
blóði á gólfið í bankanum.
Eins og ráðgert var, hafði hann nefnilega
vim morguninn, eftir að alt hið ákveðna hafði
verið framkvæmt kvöldið áður, fengið O’Fellow
til að fylgja sér; það er áður minst á hann.Jægar
hann mætti þeim Drysdale og Andrews á veg-
inum, eftir eina draugsýnina, minst á hann sem
umboðsmann stöðvarinnar.
Hjá bankanum biðu fjórir viðskiftamenn
eftir því, að hann yrði opnaður. Þegar opnað
var, voru því sjö menn viðstaddir.
McGregor tók hlerana frá gluggunum og
gekk svo að hallborðinu sínu.
Þegar hann var kominn þangað, æpti hann
hátt af undrun.
“Hvað er þetta? Hvað þýðir þetta?” sagði
hann að hálfu leyti við sjálfan sig, og að hálfu
leyti við hina, sem komnir voru inn.
“Hvað er að?” spurðu allir sem einum
rómi.
Þeir slógu hring um blóösletturnar, og hina
ógeðfeldu sýn, sem varð fyrir augum þeirra.
Þeir athuguðu nákvæmlega blóðsletturnar á
gólfinu, á veggjunum og skrifstofumununum,
ásamt hamrinum, sem var ataður blóði og
hárum.
Endurminningin um hin voðalegu forlög
Georges, sem stóð í svo nánu sambandi við
þetta pláss, endurtók sig í huga hvers eins of
hinum viðstöddu.
“Hvað getur hafa komið fyrir hér?” spurði
Gordon eldri, sem einmitt nú kom inn í bank-
ann. “Það hefir líklega enginn verið drepinn
hér í nótt? Þetta getur naumast verið nýtt
morð?”
“O, eg qr hræddur um að andi Georges hafi
hafi verið hér,” svaraði O’Fellow, sem var hneigð
ur til hjátrúar.
/ “Andi Georges! Við hvað eigið þér með
þessum orðum?”
“Ásigkomulagið hérna er svo líkt því, sem
það var hinn sorglega morgunn, aðeins meö
þeim mismun, að nú er ekkert lík hér.”
“Þetta er alveg shtt. En til hvers kemur
andi hans hingað?”
“Nú,” svaraði O’Fellow alveg sannfærður.
“Tilfellið er, að andi hans er órólegur yfir því,
að enn hefir ekki hepnast að finna morðingjann
og hegna honum.”
Flanders og aðrir fleiri mikils metnir menn
komu nú til staðar; og þeir sögðu auðvitað mörg
um öðrum frá viðburðinum, svo hann fluttist
með leifturhraða frá húsi tii húss, og vakti, eftir
venjulegar viðbætur, mikla eftirtekt.
Um þetta leyti var Drysdale kominn aftur
til bæjarins, og hafði sezt að í húsi sínu.
Einmitt þenna dag vaj- hann venju fremur
hress; fyrri hluta dagsins lagði hann af stað.
Skamt frá girðingarhliðinu fyrir framan hús sitt
nnætti hann einum nágranna sinna; sagði hann
honum frá viðburðinum í bankanum.
Drysdale hlustaði skjálfandi af undrun á
frásögn mannsins. Eftir litla umhugsun sagði
hann við manninn, að hann yrði að fara heim
aftur, þar eð hann myndi nú, að hann hefði
gleymt nokkrum skjölum. Hann fór svo heim
og lagðist í rúmið undireins.
Síðari hluta dagsins heimsóttí Andrews
ráðlagt við þessu, ef eg má spyrja?” sagði And-
rews.
“Lyfið er hressandi drykkur með svefnlyfi
aðallega.” . ' f
“Er nokkur ástæða til að óttast ásigkomu-
lag Drysdales?”
“Það er ekkert alvarlega hættulegt við á-
sigkomulag hans, nema því aðeins að hitaveiki
byrji. Og þá verðið þið undireins að gera mér
aðvart.”
“Það skal verða gert, herra læknir.”
“Áður en þér farið,” bæti frú Drysdale við; J
“er ekki réttast að flytja Drysdale út á búgarð- leið til baka til hússins.
inn; þar fær hann meiri ró og kyrð en hér?”
“Jú, ef varkárninnar er gætt, svo að öku
ferðin geri honum ekki meiri óró en nauðsyn- sami og áður.
Loksins stóð hann á árbakkanum, en við
j földum okkur á meðan bak við runna.
Hann gekk út í ána# laut niður, eins og
j hann væri að leita að einhverju, en hann fór
ekki eins og hann var áður vanur, strax í burtu.
Gagnstætt því laut hann aftur niður, leitaðL og
5 leitaði. Það var auðráðið, að það, sem hann
| leitaðÞ eftir, var steinninn, sem eg hafði flutt
til. Grunurinn var þá sannur.
Hann fann að lokum steininn, lyfti honum
upp og lét hann á sitt fyrra pláss.
Svo gekk hann aftur upp úr ánni, sömu
Andrews var, sam-
kvæmt áforminu, kominn niður að ánni og
Green með honum, en árangurinn varð hinn
legt er, þá held eg að slíkur flutningur sé hent- |
ugur.”
Þegar Drysdale var horfinn sjónum, bað
! eg McGregor að koma með mér út í ána, svo
Samkvæmt þesu var Drysdale fluttur út í s að við gætum óhindraðir rannsakað botninn,
sveit næsta morgun, og urðu
og Andrews honum samferða.
þau kona lians undir og kringum stóra steininn. Eg tók pál-
I höggið og skófluna, og svo gengum við út í ána
Þegar þessu var lokið, sneri Andrews strax og byrjuðum starfið.
við og kom til. bæjarins, fór til hótelsins og
Steininn lögðum við til hliðar; eg pjakkaði
fann mig, til þess að segja mér frá ástandi Drys- en McGregor mokaði moldinni og sandinum til
j hliðar. Það leið ekki á löngu þar til við fundum
trékassa. Kappgirni okkar óx, og bráðlega náð-
um við kassanum; stimpillinn á honum sýndi,
að hann hafði verið notaður til að geyma ost í.
Við tókum hann upp. Þyngd hans hjálpaði
dales.
Þegar eg var búinn að hugsa vel um ásig-
komulagið, áleit eg réttast að rannsaka botn ár-
innar, þar sem Drysdale hafði svo oft verið að
nóttu til, og sem eg áleit að hugsanlegt væri i-til að margfalða vonir okkar. Hjólbörunum var
að hinir ræntu peningar væru faldir.
Eg skoraði á Bannatine og McGregor að
verða samferða þá nótt, þegar þessi tilraun ætti
sér stað. Eg þurfti nefnilega á hjálp að halda,
ef grunur minn reyndist reyndist réttur; banka-
eigendurnir voru réttu mennirnir, þar eð eg,
eins og eg skal seinna skýra frá, hafði annað
starf handa Andrews og Green. ,
Eg bað Barfhatine og McGregor að útveta
ekið út í vatnið, og kassinn fluttur upp á bakk-
ann.
Við losuðum lokið af kassanum, og sko! —
Það glóði á gullið í næturdimmunni.
Við settumst niður og fórum að telja gull-
peningana. Það gekk nokkur tími í það, því
þar voru meira en 4000 Eagles og Double-
Eagles ($5.00 og $10.00).
Það varð nú Ijóst, að næstum allir hinir
pálhögg, skóflu og hjólbörur; pálhöggið og skófl-: rændu gullpeningar .voru þarna. Eins og áður
una ætlaði eg að nota til að grafa í árbotninum, er um getið, voru hinir rændu gullpeningar
hjólbörurnar voru hentugar, ef eitthvað fyndist.
Báðir bankaeigendurnir samþyktu þetta
viljugir, eins og allar aðrar uppástungur mínar,
og komu hið ákveðna kvöld til árinnar með á-
höldin.
Eg var búinn að gefa Andrews og Green | við aftur til bæjarins.
skipanir mínar um þátttöku þeirra í þessu fyrir-
tæki.
$28,000 virði, svo að litla upphæð skorti aðeins
Þyngd gullsins var hér um bil 87 pund. Við
ókum því þangað, sem vagniím okkar stóð.
skiftum því svo niður í litla poka, sem við höfð-
um tekið með okkur; og að því búnu snerum
Bankaeigendurnir voru auðvitað vel ánægð-
| ir með árangurinn af leiðangrinum. Með þessu
Andrews átti að fara aftur út í sveit, þar, höfðum við ráðið gátuna um sekt Drysdales —
sem hann átti að bjóðast til að vera Drysdale ef v>ð yfirleitt höfðum verið í nokkrum efa um
til skemtunar — tilboð, sem auðvitað yrði þegið j hana. Auk þess var meira en fjórði hluti hinna
með ánægju.
rændu peninga fundinn. Um að geta fundið
Auk þess var honum falið á hendur að gæta f Það, sem enn var saknað, bárum við engan efa
þess, ef Drysdale færi aftur út um nóttina, þá i Við komum okkur því saman um, að mætast
skyldi hann læðast út á eftir honum. Ef það
hepnaðist, að grípa svéfngangandann, meðan
hann stæði hjá ránsfeng sínum í ánni, gæti
Andrews auðveldlega afsakað sig með því, að
hann væri staddur þar af tilviljun, hefði orðið
þess var, að Drysdale var horfinn, og farið út
til að leita hans.
Green var skipað að klæða sig íy “drauga-
fatnaðinn” og vera á ferð í nánd við húsið; ef
Drysdale kæmi út til að fara ofan að ánni, skyldi
hann, þegar svefngangandinn nálgaðist, gera
okkur aðvart; svo skyldi hann hlaupa fram og
aftur um leið hans, til að vita, hvort ekki væri
hægt að vekja eftirtekt hans.
Hin ákveðna nótt kom, og á fyrirtækinu
var byrjað, samkvæmt áforminu.
næsta kvöld, og halda áfram leit okkar í runn-
anum, þar sem eg vonaði að pappfrspeningarn-
ir fyndust.
Þegar við, samkvæmt áformi þessu, vorum
komnjfr að runnanum fum kvöldið, hotuðum
við skriðljós okkar til að rannsaka ble'ttinn, þar
sem Drysdale var vanur að nema sta£Sar á næt-,
urferðum sínum.
Eftir nokkra stund fundum við loks stað-
inn, þar.sem sjáanlega hafði verið rótað sverð-
inum. Þar sáust ennþá greinileg merki þess,
hvar grafið liafði verið, þar eð svörðurinn hafð!
enn ekki gróið.
Hér var staðurinn, alitum við. Við lyftum
sverðinum upp og byrjuðum að grafa. Heldur
ekki í þetta skifti hafði grun mínum skjátlast.
Tæpum tveim fetum undir yfirborði jarðarinn-
ar funduni við kassa, sem áður hafði verið not-
aður til að geyma í vaxkerti.
Við tókum hann upp og opnuðum. I honum
sáum við marga böggla af pappírspeningum.
Auðvitaö gátum við ekki farið að telja þá
þarna.
Við héldum áfram að grafa og rannsaka
staðinn frekar, hvort ekki fyndist meira, en þeg-
tine og McGregor — stóðum á bak við Rocky ar ekkert fanst, mokuðum við moldinni í holuna
Creek, hjá hinum stærsta af stóru steinunum, ! lögðum svörðinn ofan á hana.
sem Green hafði lagt sem merki þess, hvar Þegar við komum aftur til Atkinson, var
svefngangandinn gekk út í ána. runninn dagur. . Við ókum til bankans, bárum
Þpgar eg hafði athugað umhverfið, fór eg j kassann inn og fórum að telja peningana. Auk
9. KAPÍTULI.
Nóttin var heið og björt; aðeins fáein hvít
ský liðu gegnum loftið, en stjörnurnar blikuðu
skært á hinum heiðbláa himni.
Það var litlu eftir miðnætti, þegar við þrír,
eg sjálfur (Pinkerton), bankaeigandinn Banna-
úr treyjunni, tók pálhöggið og óð út í ána.
Eg fann þar bráðlega stóran, flatan stein,
þegar eg snerti við honum, fann eg að hann
var laus við botpinn, svo að annaðhvort hlaut
hann að hafa? verið látinn þarna af mannahönd-
um, eða nýlega hreyfður. Eg lyfti honum
upp og lagði hann til hliðar, og byrjaði að gmfa
í botni árinnar.
En eg var ekki búinn að grafa lengi, þegar
eg heyrði gefið merki á árbakkanum.
bankamannanna vorum við Green viðstaddir, svo
að vitni væri, þegar búið var að innsigla síðari
kassann.
Talningin leiddi í Ijós, að hér um bil allir
rændu bankaseðlarnir, $105,000, voru til staðar.
Peningarnir voru aftur látnir ofan í kass-
ann, og hann innsiglaður, ef hugsanleg réttar-
rannsókn ætti sér stað, og sfðan látinn f eld-
traustu hvelfinguna.
Eg fór nú til herbergis míhs á hótelinu, til
þess að hvíla mig og hugsa um, hvað nú ætti að
gera.
Eg sendj strax skipun til Andrews og frú
Potter, um að nota aftur tækifærið, ef það
gæfist næstu nótt, til að dreypa aftur blóði.
Green var skipað að vera á verði.
Daginn eftir sendi 'Andrews mér boð, að blóð
dreypingin hefði haft vanaleg áhrif. Drysdale
hafði nefnilega, þagar hann varð var við sporin
orðið utan við sig af skelfingu. Hið magnþrota
ásigkomulag hans, bæði á sál og líkama, sem
sem hann áður hafði þjáðst af, olli því auðvitað
að þessi hviða varð enn verri en liinar fyrri-
Hann var nú jafnvel ákveðinn í því að fara hina
umræddu ferð til New Orleans, og hann hafði
því stungið upp á því við Andrews, að hann yrði
sér samferða.
Hvað átti eg nú 3Í5 gera?
Eg verð að viðurkenna, að eg var í vand-
ræðum staddur. Eg var að sönnu sannfærður
um sekt Drysdales, og fann til einskis efa að
því er það snerti. En hafði eg nægar lagalegar
sannanir, nægilegar staðréyndir til þess, án mik-
illar ábyrgðar fyrir mig, að kæra hann fyrir lög-
reglunni?
Eg varð að íhuga þetta mál nákvæmlega, að
bæði eg sjálfur og bankaménnirnir gátu lent í
mjög örðugri og hættulegri stöðu, ef við létum '
taka Drysdale fastan fyrir morðið á George
Gordon, og að staðreyndir okkar yrðu af rétt-
vísinni ekki álitnas óhrekjandi sannanir,
Það yrði okkur óhjákvæmilegt að skýra
frá, hvernig á afturgöngunni stæði o. s. frv.
Gátum við ekki átt á hættu, aðj. skoðun al-
mennings í umhverfinu fylgdi honum að mál-
um? Gat ekki afleiðingin orðið, að við yrðum
sjálfir kærðir fyrir samsæri og árás á þann
mann, sem hingað til hafði óskert mannorð?
Eins og skoðanir voru þá í suðurfylkjunum,
undir slíkum kringumstæðum, myndi það, að ég
var frá norðrinu, gera aðstöðu mína erfiðari.
Það var hugsanlegt, að yrði eg óheppinn, myndi
eg verða drepinn.
Hvaða áherzlu gátu menn lagt á þá stað-
reynd, að gullið og bankaseðlarnir fundust hjá
eða á landareign hans? Eða á það, að hann
hafði að næturlagi heimsótt felustaðina?
Sem svar við þessu hlaut það að verða, að sann
anirnar um felustaði peninganna væru aðeins
óbeinar; einungis líkur; annar maður hefði get-
að geymt þá þar. Heimsókn hans þangað gát
hafa átt sér stað, þegar hann var úti sem svefn-
gangandi, og — eins og frú Potter hafði bent
á — var það hugsanlegt, þó ósanngjarnt væri,
að Drysdale, máske af tilviljun, hefði verið á
gangi í svefni þá nótt, sem morðinginn fól rán
sitt, hefði séð hann gera það, og seinna leitað
sömu stöðva.
Mótmælin gegn þessu voru þau, að við og
aðrir leynilögreglumenn, sem höfðum séð liann
á næturgöngum sínum, höfðum veitt því eftir-
tekt, að hann tók ekki eftir neinum, sem nálg-
aðist hann. \
En var þetta sönnun þess, að hann var altaf
í svefni jafn eftirtektarlaus?
Var það áreiðanlegt, að lögregla, sem var
honum hlynt, myndi taka gildan vitnisburð
markverðra lækna um hegðan þá, sem er svefn-
gangendum eðlileg?
Mér var að öðru leyti augljóst, að ekkert
útlit var til þess, að geta fengið betri eða meirl
sannanir en þær, sem okkur hafði þegar auðn-
ast að fá.
En öll frestun var gagnslaus, eða myndi
yfirleitt ekki breyta kringumstæðunum. Gagn-
stætt því gat maður búist við, að Drysdale yrði
nógu ákveðinn til þess, að leggja upp í ferðina
til New Orleans; og ef það kæmi fyrir, ætli við
myndum þá ekki missa hann?
Þegar eg var búinn að athuga þetta mál-
efni nákvæmlega, fór eg til bankans til þess að
gera út um það við bankarana.
Eg sagði þeim frá skoðunum mínum með
óg móti. Eftir stutta yfirvegun komumst við
að þeirri niðurstöðu, að krefjast þess að hann
yrði tekinn fastur.
“Samkvæmt kröfu hvers á að gera það?”
spurði Bannatine.
“SamkVæmt kröfu minni,” svaraði eg; “eg
er fús til að taka á mig ábyrgðina.”
“Jæja, við skulum þá fara til lögmannsins,
hr. Wood, og biðja hann að semja hin nauð-
synlegu skjöl.”
Við fórum til lögmannsins og sögðum hon-
um frá málefninu. Hann skrifaði hina nauðsyn-
legu yfirlýsingu fyrir því, að eg gæti fengið varð-
haldsskipun framkvæmda. Hann lét í ljós undr-
un sína yfir þessu, en viðurkendi að skýringar
okkar væru mikils verðar, og að þær mætti nota
‘sem undirstöðu lögfræðislegra sannana.
Frá lögmanninum fórum við til sýslumann3
ins, svo að eg gæti eiðfest ákærur mínar, og
fengið svo varðhaldsskipun. Þetta væri mjög
áríðandi málefni, svo að eg vildi fá skipanina
framkvæmda undir eins og hún væri fengin.
Sýslumaður kvað sig fúsani til 'þess að
fylgja mér, þegar hann væri búinn með fáeinar
litlar afgreiðslur.
Svo tók hann hattinn sinn, sneri sér að
okkur og sagði;
“Eg er reiðubúinn, herrar mínir.”
“Jæja, eg álít að nærvera mín sé óþörf. Þér
getið nú að líkindum framkvæmt alt einsamall,
herra Pinkerton.”
Framh.