Heimskringla - 22.09.1926, Síða 4

4. TILAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG. 22. SEPT. 1926
i
Huimskríngla
(StofnuTS 1S86)
Kemur öt ft hverjHm miKvikudegl.
EIGENDUH:
VIKING PRESS, LTD.
858 ng 855 SARGEST AVE., WISNIPEG.
Tnlsíml: N-fi537
Ver8 blaísins er $3.00 árgangurlnn borg-
lst fyrlrfram. Allar borganlr sendlst
THE VITvING PREfiS LTD.
SIGFÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
UtnnAMkrlft tll hlaKNÍnn:
H R VIKING PHIíSS, M il., Box 3105
('tnnJÍMkrlft tll rltstjKrandi
RfllTOK HEIMSKRIIVGLA, Box 3105
WINNIPEG, M4N.
“Helmskrlngrla is published by
'l'he VlklnK Prenn f,td.
and printed by
CfTY PRINTING .4- PUBUISHfNG CO.
853-855 Sanrenl Ave.. WlnnloeJC, Man.
Telephone: .86 5357
ungvið. nu; stjórnarflokkurinn vill ekk- j verða hlegið að þeim, og honum sjálfum. | sig á, ef seinagangur ætlar að
ert með því vinna, og andstöðuflokkur- Hér þarf heilbrigða skynsemi, ef ekki verða um of til framkvæmd-
inn vill ekki einu sinni líta við þesskonar j sérstakt mannvit, og heillavænlega og I anna. Mr. King er maður vel
WINNIPEG, MAN., 22. SEPT. 1926.
Úrskurður
Þjóðarinnar.
Konungurinn dáinn! Konungurinn
lifi!
Mr. Meighen liggur í valnum, Mr. King
tekur aftur við stjórninni. Kjósendur
hafa þannig úrskurðað. Þjóðin vill svo
vera láta.
Aldrei hafa loftkastalar hrunið greini-
legar í höndum flokksforingja, en nú, á
Mr. Meighen. En aldrei hafa óábyggilegri
hornsteinar heldur verið lagðir. Og aldrei
hefir flokksforingja betur hepnast að
bæta lélega aðstöðu en Mr. King tókst
nú, einmitt fyrir tilstilli helzta mótstöðu-
manns síns.
* ¥ ¥
Kosningarnar í fyrrahaust og nú hafa.
að" voru áliti, farið stórvel í öllum aðalat-
riðum. Þær hafa sýnt að tvíflokkaveldið
gamia er brotið, malað mjölinu smærra,
til þess aldrei framar að eilífu að rísa upp
í Canada. Þær hafa sýnt, að hugsun
Canadamanna um sinn pólitíska hag
hefir þroskast, að hér er risin alda, knúð
af nýjum hugsjónum, sem engir gamlir
flokksgarðar fá staðist, ef byrgja
skal augu og eyru og loka öllum flóð-
gáttum. Þær hafa sýnt að þjóðin er að
átta sig, eftir heljarmartröð ófriðarár-
anna; að akurinn er búinn að ná sér aftur,
eftir þann flóðgang og umbrot, og liggur
nú reiðubúinn til frjóvgunar hverju góðu
frækorni, sem í hann er sáð, megnugur
að gefa hundraðfaldan ávöxt, ef ráðs-
menn ríkisins hafa vit og vilja til að
skynja hvaðan vindurinn blæs, og leggja
rækt við erjanina þar eftir. Kosningarn-
ar, þessi tvö haust í rennu, hafa sýnt, að
framsóknarviljinn, prógressívisminn, hef-
ir fyrir alvöru haldið innreið sína í með-
vitund þjóðarinnar; að ófrjó íhaldsholl-
usta, nærð af ofríkisanda, með rætur í
erlendum jarðvegi, er hér algerlega
dauðadæmd, og að hálfvolgur liberalismi,
sem blæs heitu um eystra munnvikið og
köldu um það vestra — eða öfugt — á
sér heldur enga framtíð.
hjálp til að koma stjórninni á kné.
Svo kemur sigur Dunnings í Saskatche- j
wan, og Mr. King fær nýjan kjark. Hér |
er tækifæri til ' að afkvista þenna ný-
græðing, og hagræða sér fastar í sessi.
Hann boðar til kosninga í því augnamiði,
og notar kosningahríðina til fult eins
grimmilegrar árásar á framsóknarflokk- |
inn, eins og sína fornu andstæðinga. Á- !
rangurinn verður sá, að hann heggur að |
vísu stórt skarð í þenna flokk. Öllum fi’nst
þingið hafa verið aðgerðalítið, og margir j
vestanmenn gleypa við þeirri flugu, að |
Mr. King hafi ekkert getað aðhafst í ;
þjóðarþarfir, fyrir þvergirðingsskaþ pró- j
gressíva. Þreyttir á aðgerðaleysinu, j
skella kjósendur skuldinni bæði á liber-
ala og framsóknarflokksmenn, og báðir
stórtapa. Þjóðin lætur Mr. King sjá, að
hún metur meira framkvæmdir en flokks-
fvlgi, og skilur við hann steini lostinn.
Mr. Meighen fær stærsta þingflokk til
umráða, svo nærri stappar, að hann hafi
fullan meirihluta. Nú er vitanlegt, að um
helmingur framsóknarmanna er svo
dauðþreyttur á formensku Kings, að þeir
jafnvel að óreyndu hugsa sér að kasta sín
um hlut með Mr. Meighen. Hefði hann
skilið samtíð sína svolítið betur, sýnt
einhvern vilja á því, að leggja hlustirnar
við æðaslögin hér vestra, þá hefði honum
verið auðvelt að velta King úr sessi síð-
! astliðið haust.
græðandi framkvæmdarsemi til brunns j viti borinn og prýðilega vel
að bera, til þess að eignast nokkra var- | mentaður. Þar með er ekki
anlega von í stuðningi og hylli lands- j sagt að hann sé mikill leiðtogi.
manna, og fögrum eftirmælum. Canada ! Hann hefir ekki sýnt það enn.
verður ekki bygt upp samtímis, með j En nú er tækifærið, sjálfsagt
mannvali og Mussoliniskri framkvæmda- j betra en nokkru sinni áður, að
semi. Þjóðin vill sjálf ráða frelsi sínu og ( rétta hlut Canada, út á við, sem
fjöri, en ekki lengur láta rekast umhugs- inn á við. Þjóðin hefir sýnt
unarlítið á blóðvelli annara þjóða, eða 8 það, að hún er reiðubúin að
að öðrum kosti fara landflótta úr eigin , fylgja tií þess öruggum foringja,
landi. sé hann að finna.
* * *
Þingræðisspursmáli/ð hefir þáð áreið-
anlega verið, meira en nokkuð anna.ð,
sem reið Mr. Meighen að fullu nú við
kosningarnar, og ef til vill einnig sem
flokksforingja, að fullu og öllu. Eins og
Eftir dúk ok disk
(Wynyard-póstur).
Svo er að skilja á sumum gestum
vér spáðum, mun tollhneykslið hafa lítil
áhrif haft, af því að kjósendur hafa horft! ^ atnabygðar, aö hún sé sú meða: j
fram á veginn, en ekki einblínt á augna- j s>'stra sinna vestan hafsins, er bezt j
blikið, og sennilega ekkert síður af því,1 vakir yfir félagsmáium sínum, ís-1
að þegar á allan feril beggja var litið, og lenzkum og andlegum — og má vel
þá einnig hvernig hið fráfárandi ráðu- vera satt se- En séu bygöarbúar ! ~
neyti Meighens var skipað, þá hafa menn sjálfir þeirrar skoöunar, er þó lofs- meöfram vegna þess að ekki var
ekki treyst honum hóti betur til þess að , vert liíillaeti þeirra mikiö og bersýni- | kútaö langt yfir skamt að verkefni,
DODD'S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögúm, eða frá
j The Dodds Medicine Co., Ltd.
Töronto, Ontario.
hreinsa til en Mr. King, eftir þá áminn-
ingu, sem hann fékk í vor. Aftur á móti
legt, þar sem þeir gera ekkert til þess
aö þeirra sé opinberlega minst, og
hefir meðferð hins conservatíva öldunga- starf> þeirra, fórnum og framkvæmd-
ráðs, á ellistyrktarfrumvarpinu, slegið ó-
hug á marga kjósendur. Það var svo
smásálarlega og he'imskulega þröngsýnt
þar, eins og raunar nálega í hverju vel-
ferðarmáli þjóðarinnar. Tollmálin hafa
fáum snúið. Vesturlandið er hlynt lág-
En honum datt ekki í hug að bregðast', „
á það ráð. Hann sýndi heldur ekki lit eða hoftollastefnu, væn rettara ah, og ekk. t.l hl.tar.
um, á lofti haldiö. Ymsu hafa þeir
þc afkastaö á þessu liðanda sumri,
seui vel er þess vert að þess sé getið
á prenti. Nokkrir aökomumenn hafa
reyndar lítilsháttar drepið á sumt
af þvi i ferðapistlum sínum, en ekki
Þar sem nú
á neinum vilja til skynsamlegrar löggjaf-
ar á síðasta þingi, heldur aðeins vilja til
valda, — með því að tefja og þvæla mál-
in. Og þau mál, sem afgreidd verða
nógu snemma frá neðri málstofu, eru
drepin miskunnarlaust af fylgismönnum
hans í efri málstofunni. Því lengur. sem
á þingtímann líður, þess meir styrkjast
framsóknarmenn í þeirri trú, að með því
að hafa svipnna á lofti við Mr. King,
megi þó einhverju til leiðar koma, af því
sem þeir bera mest fyrir brjósti; við
Mr. Meighen sé þeim engin samvinna
mö^uleg.
En svo kemur tollhneykslið, sem ríður
hinni veiku og efasjúku Kingstjórn að
Í fullu. Þar bar hamingjan Mr. Meighen
það tækifæri í hendurnar, sem fáum
auðnast að hljóta á langri æfi, og hon-
um áreiðanlega aldrei framar. En um
leið og það bersKhonum í hendur, eyði-
leggur hann, það gersamlega. í stað
þess að leyfa Mr. King að hlaupast undan
yfirvofandi vantraustsyfirlýsingu, og geta
haft það á móti honum sem aukavopn,
auk þess voðavopns, sem tollhneykslið
auðvitað var, þá gerir hann þau fádæma
a’ð segja, en sjálfsagt ekki til muna meira þjóökunna er, aö prestar hafa aldrei
en í fyrra. Og áreiðanlegt er það, að! neitt að gera, og gera þess vegna
Ontario er ennþá hlynt hátollum. Úrslit-j aldrei neitt — nema hvaö þeir keyra
in, sem þar urðu, hin hroðalegu vonbrigði þetta eitthvað í kring á sunnudögum
er conservatívar urðu fyrir, benda einnig j — þá er bezt að sá grípi pennann, er úskhugi Margrétar).
þegar “lenzkur’’ ungur leikritasmiö-
ur "lifir í næstu dyrum”.
I “Apanum” 'sem leikinn. var á
eftir “Otburðinum’’, voru hlutverkin
leikin af:
1. Th. Axdal (Iversen náttúrufræö
ingur).
2. Lóa Eyrikson (Jómfrú Sören-
sen).
3. Tobba Bjarnason (Margrét upp-
eldisdóttir Iversens).
4. Arni Sigurösson (Oli, vinnu-
maöur.)
5. Haraldur Heígason tAnkeri
alveg sérstaklega til þess, að kjósendum staðiö hefir utan allra framkvæmda.
afglöp, að taka á sig fulla ábyrgð á mæli.”
hafi þótt ótrygg afskiftasemi ríkisstjór-
ans, og ofboðið valdmenska Mr. Meigh-
ens. Þetta mun og hafa ráðið mestu um
hinn greypilega ósigur er conservatívar
biðu hér í Manitoba, þótt að vísu komi
þar einnig mikið til greina, að voru áliti,
það er “Winnipeg Tribune” segir um
stjórnmensku hans, en það blað hefir
rammlega dregið taum Mr. Meighens, og
conservatíva og “loyalista” yfirleitt.
Kveður það orsökina vera “hina framúr-
skarandi ófimlegu bardagaaðferð Mr.
Meighens hér í sléttufylkjunum. Vafa-
laust myndi Vesturlandið njóta allra
sömu hlunninda undir stjórn Mr. Meigh-
ens, eins og stjórn Mr, Kings. En menn
trúðu því ekki, og ástæðan var sú, að
um öll þau mál, er Vesturlandið snertu
sérstaklega — t. d. Crows Nest flutninga-
gjÖldin og Hudsonsflóabrautina — virtist
Mr. Meighen ekki þora að ræða, með
þeirri einurð, sem hann þó á til í ríkum
Er skemst frá að segja aö með-
Þjóðin kaus aldrei Mr. Meighen til þess
að fara með málin fyrir sína hönd. For-
menska hans er ávöxtur stríðsáranna;
einn af hinum lakari. Það kemur fljótt
í ljós, hvert hann stefnir: inn undir vængi
“móðurlandsins”, við lúðraglym, undir
blaktandi fánum. Ready, aye ready,
fyrir England; burt með alt útlent, og
burt með alt brezkfætt líka, sem ekki er
að minsta kosti jafn-hugfangið af þjóð-
söngnum brezka, eins og röddunum í
sínu eigin brjósti, sem þjóðarmeðvitund-
in hér er að leysa úr læðingi, í svellandi
samhljómi; röddum nýs lands og nýrrar
þjóðar. —
Þrem árum eftir stríðið, var þjóðin
búin að átta sig svo á því, og þessari
stefnu, að hún skipaði Mr. Meighen á
hinn óæðri bekk, við fertugasta mann
aðeins. Ný stefna sendi 65 menn á þing,
albúna þess, að styðja hinn ‘‘liberala’’
Mr. King, til meiriháttar umbóta í landinu.
En Mr. King þekti ekki sinn vitjunar-
tíma. Hann, og hinir gömlu flokksvönu
félagar hans, voru smeikir við þenna
nýja flokk, frá hinum unggæðislegu vest-
anmönnum. Hann ^þorði ekki að vinna
með þeim, naut þess, að hann hafði að
nafninu meirihluta í þingi, til þess að
draga öll loforð á langinn. Hinn nýi
flokkur, óvanur taflflækjum, sér fyrirætl-
anir sínar verða að engu, vonir sínar
breytast á fjórum árum í tálvonir. Báðir
gömlu flokkarnir hafa jafnan ýmugust á
valdmensku ríkisstjórans, og takast á
hendur að mynda stjórn, sem hver mað-
ur með heilbrigðri skynsemi gat sagt sér,
að myndi kútveltast úr sessi jafnskjótt
og meðal ráðuneyti franskt. Ástæðan
fyrir þessari afar óskynsamlegu tiltekt,
gæti frá taflmenskunnar sjónarmiði að-
eins verið sú, að stjórna kosningunum,
er til þeirra kæmi. Og þó er það í sjálfu
sér einskis virði, þegar heiðarlega er að
farið, eins og bezt sást nú. Maðnr með
óblindaðri dómgreind hefði vandalítið
átt að geta séð, að við þetta tiltæki gat
í bezta lagi sáralítið, eða ekkert, áunnist.,
en alt tapast.
En dómgreind Mr. Meighens var blind-
uð í þetta skifti, — eins og vér hyggjum
að hún altaf hafi verið, — af ráðríki,
valdmensku og valdafíkn. Vér endur-
tökum það, sem hér hefir áður verið
sagt, að heilbrigðri og hlutlausri skyn-
semi hlýtur jafnan að vera það ráðgáta,
hvernig sú skoðun hefir getað rutt sér
til rúms, að mikilmenni búi í Mr. Iffeigh-
en, og að hann sé hér vel til foringja
fallinn. Vafalaust er hann skarpgreind-
ur, sem kallað er, og ötull í bezta lagi.
En vér hyggjum það rétt vera, sem Mr.
H. A. Bergman gerði um daginn, að líkja
hugarfari hans við Mussolinis. * Aðfarir
hans 1919, og sú hugstefna, sem ávalt
síðan hefir mest borið á í ræðum hans, ;
utan þings sem innan, ber því ótvírætt
vitni. En Canada er ekki ítalía, og þótt
ítalía sé að ýmsu meira menningarland,
þá er pólitískur þroski þar enn miklu
minni en hér. Þar sem helmingur þjóð- i
arinnar, allur fjöldi almúgans, er hvorki
læs né skrifandi, þar er hægt að verða 1
pólitískt “mikilmenni”, þegar , pólitískt |
hrun vofir yfir. Það getur hver óvalinn
og ofbeldisfullur stjórnmálaþjarkur. Á
ítalfu tigna menn Mussolini sem æðri
veru, þeir sem ekki hræðast hann eða
hata, og gleypa guðsþakkarfegnir og I
fullir tilbeiðslu, við hverju holyrði sem af |
vörum hans hrýtur. Hér í Canada myndi
‘‘Það þarf samúðaranda í þann mann,
sem ætlar sér að ná hylli Vesturlands-
ins conservatíva flokknum til handa.....
Mr. Meighen uppfylti ekki það skilyrði.
Sannast að segja, þá skildi hann ekki
hinum vestrænu þingmönnum sínum eft-
ir eina fjöður til að fleygja sér með.
Mr. Meighen er vestanmaður, og hans
ráð á alt sitt undir Vesturlandinu, og hann
er fyrsti forsætisráðherra Vestanmanna.
En í öllu virtist fylgisöflun, Jians hér vera
fjandsamleg Vesturlandinu, samkvæmt
austrænni fyrirsögn.”
* * * •
Það verður ekki sagt, að þetta sé væg-
ur dómur um hinn fallna foringja. Og
þó er hann. það, ef rétt er á litið. Því þar
er gengið fram hjá mergnum málsins:
hinum brezk-loyaliska imperialisma, sam-
fara alræðisviljanum. Yfir þessu hvoru-
tveggja hefir þjóðin nú hrópað svo greini-
legt pereat! að það ætti að nægja fram
undir næsta ófriðinn, að minsta kosti.
Mr. King hefir nú aftur tækifærið, sem
hann ekki treysti sér til þess að nota
1921—1925. Nú er öll ástæða til þess
að ætla, að hann noti það betur. Hon-
um var sagt í fyrrahaust, að fólkið vildi
framkvæmdir, en kærði sig minna um
loforðaflækju, og honum var sagt í vor,
að þjóðin heimtaði strangara eftirlit með
flokksgæðingum, en honum hefði sýnst
að hafa.
Líkindi eru til, því miður, að Mr. King
fái algeran meirihluta, er þing kemur sam-
an, þ. e. a. s. að Manitoba-prógressívarnir
að undanskildum Bird, og ef til vill
Milne, gangi inn í liberalflokkinn. Samt
er ekki, að svo stöddu, ástæða til annars
en að búast við allgóðum árangri, eftir
að Vesturlandið hefir svo skilmerkilega
talað, sérstjiklega þegar hann hefir menn
eins og Bourassa, Woodsworth og Irvine>
óg ekkert litillæti sýnir meö þögn- fer?i Þessa stvkkis tókst mjög vel —
inni. A ýmsa atburöi þessa sumars j hcföi eflaust sómt sér á hvaöa leik-
inætti benda, sem venju fremur hafa I sviöi, sem verið hefði, og í aðalatrið-
orðiö straumvakar menningarlegs og i "ú1 þolað dóm færustu manna. “Ap-
þjóölegs samlifs Islendinga hér um >nn” hefif lengi verið einn vinsæl-
slóðir. En hér, og aö þessu sinni,
skal aðeins á tvent minst.
7. Sjónleikir.
Leikið hefir verið hér í bygö nokkr
um sinnum á un.danförnum árum, og
þvi yfirleitt vel fagnaö af bygðar-
búum. Hefir Arni Sigurðsson, eins
og vænta mátti, verið lífiö og sálín
i þeim annasömu framkvæmijum. Síö-
astliöinn vetur stofnuðu svo nokkrir
menn og konur meö sér Leikfélag,
og var þegar tekið til æfinga. Stóö
til aö leikinn yrði “Grái frakkinn'’
gamanleikur eftir Erik ‘ Bögh, og
“Otburðurinn’’, sorgarleikur eftir
Jóhannes P. Pálsson, lækni i Elfros.
En þegar leikfélaginu aö lokum brugð
ust allar vonir um það, aö unt yrði
að grafa upp i Winnipeg fornleifár
af undirspilum þeim, sem gamanleikn
um tilheyra, var horfið til þess ráðs,
aö reyna á vinsældir annars gaman-
leiks, ’Apans”, sem hér var leikinn
í hitteöfyrra.
12. júlí siðastliðinn voru svo leik-
ió aö Wynyard þessi tvö leikrit: “Ot-
buröurinn” og “Apinn’’. Hvort sem
heldur geröi, forvitni aö sjá "Ot-
burðinn” eöa vinsældir "Apans’’ —
eöa hvorttveggja — þá varð aösókn-
in mikil, lítt viðráðanlegur húsfyllir.
“Otburöinn” léku:
A. I. Blöndahl (sýslumaöurinn).
Th. Axdal (hreppstjórinn).
• Anna Guðjónsson (Hélga, hrepp-
st j órakonan.
Anna Guðjónsson (Hulda, dóttir
Helgu og hreppstjórans ?).
H. S. Axdal (Elökku-Finna)
B. Sigurðsson (1. leitarmaöur).
Valdi Johnson (2. leitarmaður).
Óefaö g(azt áhorfendum alment
vel aö meðferö leikenda á stykki
þessu — til muna betur en þei'r höfðu
átt von. á. Því að sumir áttu, að sögn,
í basli með aö skilja leikritið, og
fanst heldur litið til þess koma. Þeir
skildu leikinn betur.
Þó var aöeins eitt af hlutverkunum
leikið af snild — Flökku-Finna. 2.
leitarmaöur var og góöur og hrepp-
stjórinn allgóður. Hlutverk Huldu
var alt frjálslega og hiklaust leikrð
— misjafnlega vel þó; t. d. var tóma-
hljóö í upplestri boöpröanna, og hefir
margur áöur strandað á því skeri. En
leikendur kunnu yfirleitt vel; tjöldin
nýju, og máluö af Arna Signrðssyni,
voru ágæt, búningamir smektclegir
og fólkiö margt fallegt. Mæltu marg-
asti og tíðleiknasti gamanleikur Dana.
Nú voru nienn hér staddir viö þessa
leiksýningu, er séö hafa sjálfa Dani
leika þetta stykki. Ummæfi þeirra
voru mjög eftirtektarverð, — og lof-
samleg, um Wynyard-leikendurna.
MikiII munur er á Þóröi Axdal
sem hrfeppstjóra eöa sem náttúrufræð-
ir.gi. Vfisindin eiga svo miklu betur
viö hann! Hefir hann náö svo heil-
um tökum á þessu hlutverki sínu, að
vart veröur betur gert. — Aö segja
um Árna Sigurðsson aö hann leiki
mjög vel, nær áreiöanlega ekki því
sem okkur finst um hann hér. Al-
kunna- er, aö hann. er fjölhæfur mjög
um alt, sem aö list lýtur. En fremst
mun hann standa sem leikari. —
“Öli” hefir lengi veriö eitt af hans
kærustu hlutverkum, enda gengur,
hann öörum þræði, undir því nafm,
einkum meöal krakka og unglinga,
sem þykir “Oli”, á vissan hátt, eftir-
minailegri persóna en "Árni”. —
Hlutverk Haraldar Ilelgasonar er aö
ýmsu leyti ör'öugt átekta, og veldur
hann því ekki með köflum. Þó leikur
hann yfirleitt fjörlega og hefir fall-
ega söngröfld. Mfög miklu betur læt-
ur honum að leika á móti heimasæt-
unni en fósturföður hennar! — Ungu
stúlkurnar tvær, Lóa Eyrikson og
Tobba Bjarnason, sem að þessu sinni
léku kvenhlutverkin (áður ágætlega
leikin af H. S. Axdal og Rönku
Helgason;) léku áhorfendum til ó-
blandinnar skemtunar. Haföi hvor-
ug fyr komið fram á leiksviði (sbr.
þó hlutverk Húldu'áöur um kvöldið),
en háðar sýndu ákveöna leikhæfileika.
Þar um var þetta kveðið:
“Brásk snöggla
of bygöir Vatna
— sem þrumulog —
þjóðfagnaðr.
Þás áa vorn
léku alhærðan
þokkaríkastar
Þórbjargar tvær.”
II. 1 slendingadagurinn.
Atjánda þjóðminningarhátíð Islend
inga í Saskatchewan fór fram 2. ágúst
að Wynyard. Var hennar allrækilega
getiö í bæjarblaöinu “Wynyard Ad-
vance”. Ritsjóri þess blaðs, W. Thom-
son, drengur góöur og greindur, er
mjög fús til þess að sýna Islending-
um og þjóðerni þeirra alla verð-
skuldaða tillitssemi.
Núverandi forseti þjóðræknisdeild-
Fjallkonan”, Jón Jóhanns-
ir að meira heföi veriö en ómaksins j^arinnar
vert aö sjá þenna einkennilega og|Son, stýröi hátíöinni. Heiðursgestir
ásamt þeim 20, að minsta kosti, sem þeim viöa vel leikna leik. A leikfélagiö dagsins voru: scra Haraldur Sigmar
fylgja, til þess að hnippa í sig og minna þakkir skildar fyrir sýningu hans — og frA hans og Björgvin GuSmunds-
l