Heimskringla - 06.10.1926, Blaðsíða 7

WINNIPEG 6. OKTÓBER 1926
HEIMSKRINGLA
7.BLAÐSIÐA. *
Munnmæli
(Þýtt.)
I skógarlundi svása sjón
eg sá vi'ð tærann hyl.
Þar litlar öldur léku sér
svo ljúft vi'ð skuggaþil.
I feluleik frá ljósi dags
þær léttan. stigu dans.
Og burknahrísla iðgræn ein
þar óx i skjóli hans.
Svo fögur með sinn kögur-krans,
svo kvik, en veikbygð þó;
og litfríðum á limið grænt
þar lindarbjarma sló.
A þetta fagra furðuverk
oft 'féllu daggartár.
Það kögurblóm i kyrrum þey
var kallað Meyjarhár.
Að margra alda sögúsögn,
í Suðurríkjtlm bjó
rauðra manna ílokka fjöld,
sem íann. þar kyrð og ró.
Þá hvitra manna kænskubrögð
ei kre|)tu hugarþor.
Þá fegri sjón ei sáu þeir
en sóiskin, skóg cg vor.
Þeir áttu ntarga t nga mey;
þó ein af hinum bar.
Svo bj^rteyg, fu’l með fjörvog lí
hún fegurst allra var.
Með tiginboritm tignarsvip
sem tágarviðja ‘ún stóð.
I æðum hennar ddheitt sauð
þó Indiíánablóð.
Svo hreimblið röddin himindjörf,
sem heiðarfugla kvak;
í hljómasveiflum sálin ung
drakk sælu andartak.
Og Morgunsól var rnærin nefnd;
þeim mætti trúnað gaf,
er hennar kynflokk þeyrði til,
sem hún var laufið af.
Seinna af hvítum kynþætti
hún kyntist ungum hal.
En óforsjáll hann mætti mey
í myrkum skógardal.
Þá æskutrúnað einföldum
hún út í bláinn sló,
því ást er löngum óhlýðin.
Hún unni, söng og hló.
Oft hún þoldi ertni og spott
um andlitsfölan svein.
Sagði ei hót, ‘ún vissi vel
að var hans elska hrein.
Þeir mæltu: Eftir mána þrjá
hann mun þér hafa gleymt.
En dáðríkt traustið drósin fékk
í dyggu hjarta geymt.
Rauðskinns heiftarhugur brann.
Einn höfðingi það var,
cina þrá sem átti sér;
hann ást til meyjar bar.
Sá foringi úr frænda hóp
i fylgsni dulinn heið,
hvar elskendurnir mundu mót
og mæltu svarinn. eið.
Oður spenti’ ‘ann ör á streng,
sem út úr leyni smó;
en tryliings höndiri misti mark,
svo mærin féll og dó.
Sem steini lostinn stundarbil
einn stóð þar elskhuginn,
sem sviftur væri sjón og heyrn,
við svörðinn rótgróinn.
Því örin honum ætluð var,
en ekki mey^arbarm.
Af fossabergi fleygði sér,
svo flúið gæti harm.
Lá mætti honum Morgunsól
* nnmarbliðum heim,
hvar enginn henni aftrað gat1
að elska hvítan svein.
har sem að fjólan fellir tár .
við fölbleikt mánaskin,
Einn litill vafnjngsviður grær
°g vex undir kyrrum hlyn; ‘
ví meyjunnar var saknað sárt,
öh sveitin feldi tár,
en l,PP af þeirri þöglu gröf,
ve-x þetta Meyjarhár.
Yndö.
—----------x-----------
Hillingar
Eg vaknaði af svefnmyrkri hugar
og hels,
þá hrifu mig töfrandi friðblíðir
hljómar.
Þar blikuðu undur hins alstirnda
hvels,
þó ögruðu kyrðinni dulrænir ómar.
Og horfin öll dimma var urðar og
els,
við eyra mér drundu ei raddirnar
tómar.
Eg teygaði hljómbrot af almættis
ást,
við ■ andvarans hlýju mér svalaði —
létti.
Hvergi neinn skýflóki um himin-
hvolf sást.
Mér hljómdísin angandi blómsveiga
rétti. .
Og glottandi mánanum myrkhulan
brást, '
því miðnætur-dagsskin lék fossi og
kletti.
Kvöldblikin slóeru þar lífraddað lag
á ljósbylgju gullhörpu titrandi
strengi.
Þau skráðu í hillingum hugljúfan
brag.
I huga eg reikaði á dígrænu engi..
Að laöa á tónstig hvern líðandi dag,
mér ljúft fanst að óska, £>að starfað
eg fengi.
Eg g'et ekki sungið um ástina óð,
orðin mig skortir, því hámarki að
lýsa.
Af dýrð þeirri hugur minn drekkur
sinn móð,
Sem dreyri guðs lífæðar úthöfin.
rísa.
Seiðir mig leiðsla á þá sólbjörtu
slóð,
sál mína’ í dvala skal fjarlægðin
hýsa.
Yndó.
Tollar
Verndartollar «ru siðferðislega
rangir, og það sem er siðferöislega
rangt, getur heldur' ekki verið sparn
áðarlega rétt, því vegur siðferðis
og sparsemis er samhliða rétt, því að
hvorttveggja styrkir hvað annað.
Verndartollur er bjarg, sem lokar veg
inn fyrir réttlátum, sameiginlegum
sambandsviðskiftum allra þjóða. —
Hann er styrktarafl til misskilnings
milli þjóðanna og flokkaskiftinga og
erja fjárdráttarsambanda og beinlin-
is orsök til stríðs og allskdnar óeirða.
Með öðrum orðum, hann gerir tvistr
un á þjóðlífsheildar styrktarmágn-
inu, og gerir vörusmyglua og áriðl-
un lagaréttinda (Jóms'tóla, og kemur
harðast niður á framleiðanda og fá-
tækum verkalýð. Verndartollur er
þjóðlífskúgun undir séreignarrétt-
indaþjóðlaga fyrirkoniulagi. — Þjóð-
arnir hafa verið gerðar blindar fyrir
sinni eigin, velferð undir þéss kon-
ar gömlu stjórnarráðsfyrirkomulagi.
S. V.
Esperantó þ'ngið
(Frh. frá 3. bls.)
En sú söngskemtun, sem mest yar
og merkust, að dómi söngfróðra
manna, var haldin á miðvikudags-
kvöldið, þar sent heitir Central Hall.
Þar söng Orfeus-kór Glasgowborg-
ar, og ér hann talinn bezti söngflokk-
ur á Skotlandi, og enda á öllu Bret-
landi. Söng hann marga fegurstu
söngva Skota, á skozku. En til þess
að áheyrendur nytu 'söngsins sem
bezt, þá voru öll kvæðin prentuð á
frummálinu á skemtiskránni cig
þýðingar þeirra á Esperantó (í ó-
hundnu máli) samhliða. Sérhver
fundarmaður fékk skemtiskrá ókeyp-
is, og hefir hún mikið bókmentalegt
gildi.
Meira en fjörutíu manns eru í söng
flokki' þessum. Ekkert fé vildu þeir
þiggja fyrir starf sitt eða ferðalag
alfa leið frá Glasgow, og sýndu þeir
með því álit sitt og hug til Esperantó
hreyfingarinnar.
Skctntifcrcfir. — Fimtudeginum 5.
ágúst var öllum varið til ferðalags,
og niunu flestir eða allir fundarmenn
hafa tekið þátt t þeirri för. Var fyrst
fariö með járnbrautarlest þvert yfir
Skotland, alla leið að Clvde-firði. —
Þar var stigið á skip, og farið á því
alllanga leið umhverfis eyju þá, er
Bute heitir. Landslag er þar fagurt
mjög og einkennilegt: fult af fjörð-
um og eyjasundum, þröngum mjög,
en ákaflega djúpum, og er strönd-
in oft snarbrött; en ekki eru þar há
fjöll nein. En i hlíðunum skiftast á
ræktuð svæði: akrar og engi, og
lyngheiðar eða smáskógar. Þarf ekki
að taka það fram, að þegar ferðast
er um slík lönd, þar sem allir eru
eins og þeir væru vinir alt frá barn-
æsku, að þá skilur ferðin eftir í hug
anum eina af þeint endurntinningum,
sem aldrei fellur skuggi á.
Yms^r smærri skemtiferðir voru
farnar meðan á þinginu stóð, en ekki
tóku allir þátt i þeirn. Minn.isstæðast-
ar eru mér ferðirnar i Dýragarðinn,
því þar er margt að sjá fyrir Is-
lending,’ sem aldrei hefir áður farið
neit úr landi sínu, og til Portobello.
J'að er baðstaður og tilheyrjr Edin-
borg, en stendur nokkru utar við
fjörðinn. Kom það sér vel fvrir okk
ur útlendingana sem langaoi til að
litast um i borginni, að við ^átum
ferðast ókeypis Vneð spoilvöngum
borgarinnar1 meðan á þinginu stóð, ef 1
við aðeins sýndum þingmerkið. —
H^fði þingnefndin samið svo um við
sporvagnafélagið, eða það helzta
þeirra, séu þau fleiri en eitt.
Ennfremur var skroppið með eim-
lest til Forthbrúarinnar, og.er ekki
ofsögum sagt af þvi mannvirki. 50
þúsund smálestir af stáli fóru i hana
og var allur kostnaðurinn við að
koma henni á nálægt 31/2 miljón ster-
lingspunda. En hún styttir stórum
járréyrautarferðir frá Edinbctrg og
norður í land. Er hún aðeins ætluð
járnbrautum, og engin önnur umferð
um hana leyfileg. Líða og sjaldan
margar minútur á milli þess, að lestir
þjóti vfir brúna.
Dagana eftir þingið voru farnar
ýmsar skemtiferðir, en merkastar
vou tvær: til Trossachs og Dundee.
Trossachs er inni i miðju landi, og
er ákaflega skemtilegt að þjóta þar
um í góðu veðri og ágætri bifreið.
Vegurinn bugðar sig um skógana, og
ná trén váða saman ^fir höfðum
manða. Vötn eru þar mörg og flest
djúp, en viða snarbrattar klettahæðir
á milli; en alt er þar skógum vaxið.
Eru það þeir, sem mest prýða landið.
Víða á leiðinni eru þó búgarðar eði
borgir, eins og nærri má geta. Marg
ir merkir ^ögustaðir eru á þessari
leið, t. d. BannQckburn, þar sem Ro-
bert konungur Bruce vann frægan
sigur á Englendingum árið 1314. Er
herhvöt hans til manna sinna áður
en orustan byrjaði.'ódauðleg gerð með
kvæði Burns: “Scots, wha ha’e wi’
Wallace bled’’. , Það er enn þann
dag i dag þjóðsöngur Skota. Fáni
blaktir nú jafnan vfir völlunum, þar
sem merki konungs stóð i orustu-
byrjun.
Loch Katrine (Katrinar vatn) er
og merkilegt mjög fyrir allra hluta
sakir. Þar er náttúrufegurð 'mikil.
Þar er sögustaður forn, og þar gerist
að mestu leyti' eitt af frægustu sögu-
ljóðum Walters Scotts: “The Ladv
of the Lake” (það útlegst- “Vatna-
frúin” eða “stúlkan í vatninu”), og
er nú þýðing mín í svipuðum stíl Qg
þýðingar Lassons höfuðsmanns hjá
Topeliusi. Kvæði þetta hefir því
miður ekki verið þýtt á íslenzku enn
þá svo eg viti.
• Enn er eitt merkilegt við Katrínar-
vatn: Glasgów fær þaðan sitt dag-
lega vatn, og er leiðslan stórfeld. —
Þegar eg kom að Katrínarvaíni, var
vatnið heldur lágt í því, eins og oft
er i sumarþurkum, og sagði félagi
minn, maður úr Edinborg, að þeir.
Glasgowbúar' myndu þorstlátir núna
í hitar|um.'
Dundee er nokkru norðar en Edin-
borg. Þar eru verksmiðjur miklar,
óg er einkum unnið efni það, er jmt
nefnist, og er svipað hampi. tJr þvi
eru gerðir ýmsir dúkar, og ennírem-
tir snæri það, er íslenzkir sjómenn
kalla “trollgarn”. Var esperantist-
um sýnt þetta alt og annað það, sem
markvert er í borginni og skýrt vel
frá öllu. Var för þessi bæði fróðleg
og skemtilegt.
Auðvitað tóku ekki nema sumir
fundarmenn þátt í íþessum tveimur
ferðum. Nokkrir fóru eitthvað ann-
að, en aðrir voru lagðir af stað héím
,til sin, þvi timi og fé var takmarliáð,
eins og gengur.
Dansskemtun. — A föstudagskvöld
ið var haldin dansskemtun állmikil i
í Palais de Dance (Danshöllinni). —
Voru þar dansaðir ýmsir skozkir-
hringdansar, auk hinna svonefndu
evrópisku dansa, sem allir þekkja,
Margir voru klæddir þjóðbúningum
sinum við þetta tækifæri, og voru
þeir með margvislegu sniði. Kona
nokkur, há og þrekvaxin, og ljós á
hár, vakti eftirtekt mína, því mér
þótti búningur hennar og útlit alt
minna á Skandinavíu. Gaf eg mig á
tal við hana, og kom þá upp úr kaf-
inu að hún var, Svissnesk. Eg varð
hálíhissa. Nokkru siðar spurði eg
kunningja minn einn frá Noregi,
hvort honum sýndist ekki búningur
konu þessarar líkur norskum dala-
búningi. “Ojú,” sagði Norðmaður-
inn, "en hann er þó líkari sænskum
búningi”. Þótti okkur þetta porræna
útlit konunnar allmerkilegt.
Engan búning sá eg þar, sem likuY
væri hinum islenzka. Þó bar kona
ein >skozk, nokkurskonar lágfald á
höfði; en hann éar blár.
FyrirlestraK — Nú má enginn
halda, að fundarmenn hafi eytt öllum
tíma sínum við tómar skemtanir.
Þáð var síður en svo. Voru haldnar
margai samkomur fyrir vísa flokka
manna, svo sem fyrir lækna, kenn-
ara, fríhyggjumenn, friðarvini o. s.
frv. Fundir þessir voru að ýmsu ley-
ti merkilegir. Ekki síður merkilegir
frá sjónarmiði almennings voru
fyrirlestrar þeir, er fluttir voru af
frægum mönnum úr ýmsum löndum
Alls voru fluttir um 20 fyrirlestrar.
Voru sumir þeirra vísindalegs efnis,
en aðrir alþýðlegir. Nefna má fyrir-
lestra þá, er Andreo Cee (tshe), ábó-
ti úr Rúmeníu, hjelt um það, hvern-
ig væri best að kenna Esperantó, og
einnig 6 fyrirlestra um þjóðkvæði
sex clikra þjóéa (Frakka, Gyðinga,
Katalúníumanna, Pólverja, Spánverja
og Þjóðverja), fluttir af samlendum
mönnum. Einna beztur var fyrirlestur
Dr. Olsvangers úr London um þjóð-
kvæði Gyðinga og sagði forseti þing-
sins, Page,, svo seinna á fundi í Es-
perantófjelagi Edinborgar, að sá fvr-
irlestur væri einhver hinn allra besti,
er han hefði heyrt um þessi efni. Er
og Olsvanger ræðumaður góður. Hann
er sjálfur Gyðingur.
fyrirlestur dr. Bennemanns úr Lei-
pzig var og skemtilegur. Hafði hann
sjer t,il aðstoðar fjögurra manna söng
flokk, er söng ýms þýsk kvæði. Söng
flokkur þessi hafði kvoldið aður sun-
gið sömu lögin til útvarps. Hann var
skotskur, og dáðust menn að hve
han söng þýsku lögin af miklum skil-
ningi.
Fyrirlestrar þessir verða vonandi
prentaðir, og mætti þá velvera, að
einkverjum þeirra yrði snarað á
íslenzka tungu, þvi þeir eru þess
maklegir.
Þingslit. Þinginu var hátiðlega
slitið laust fyrir hádegi á laugardag-
inn 7. águst, Bæði þann dag og eins
tvo þá næstu, kvöddu menn þingvini
sina flesta Var það ekkert skemtilegt
verk, og sáust enda vot augu við
skilnaðinn. En það einkendi fund
þennan, að menn voru bjartsymr
og vonsterkir, enda voru seinustu
orðin venjulega: „við sjámust aftur
Ein kunningjakona min, ensk, sagði
það um leið og við kvöddumst, að
við esperantistar hittumst þó altaf á
himnum, því þá yrði víst fáment í
ríki útvaldra, ef enginn sæist þar
með grænu stjörnuna. Við bjuggumst
enda helzt við, að Esperantó yrði
notað þer sem allsherjarmál. Hún
sagðist líka hreint ekki vilja vera i
himnaríki, ef engin „skoðanasystkini
— yrðu þar. Töluðum við svo um að
halda endalaust Esperantó-þing i öð-
ru lífi, og komumst öll á loft við þá
tilhugsun, rétt eins og krakkar.
BlöSiti. — Meginþorri blaðanna
einkum i Edinborg en þó eitinig við-
ar, flutti frásögn um þingið, og enda
oft rnyndir. Mæltu þau öll hlýjum
orðum í garð Esperantistahreýfingar-
innar. Blað jafnaðarmanna, Daily
Herald, mun hafa staðið þar einna
fremst í flokki. Það flutti enda
kveðjuskeyti til þingsins á Esperantó.
Hefir það og jafnan verið hreyfing-
unni hliðholtl A hún. fylgi mikið
nteðal allra sannra jafnaðarmanna
eins og eðlilegt er, en afleiðingarnar
af því verða aftur frelsi, bróðerni og
jafnrétti, eins fyrir veika og sterka
Þetta er sú heilaga hugsjón, sem
þegar hefir sýnt það, aö hún getur
ekki .dáið.
Gcstrisni. — Það er oft sagt um
Skota að þeír sjeu menn ekki örlátir
og heldur þurrir í viðmóti við ókunn-
ir héldu að Island lyti Dönum, en
aðfir héldu það helzt hluta úr Sví-
þjóðu. Var eg oft spurður að því,
hvaða ntál við Islendingar töluðum,
hvort það væri danska eða þá sænska.
Reyndi eg að gera mönnum það sem
bezt skiljanlegt, að við Islendingar
værum sérstök þjóð, en hvorki Dan-
ir né Svíar, n.é heldur Éskimóar. —
Varð eg þess og ekki var, að neinir
esperantistar héldu okkur Eskimóa,
enda máttu þeir vel sjá það, að við
Þórbergur vorum ekki af þeim kyn-
þætti; ýmsir tóku ntig t. d. fyrir
Skota, af því eg var oft í flokki þár-
uga. En við Esperantistar höfum
aðra sögu að segja. Hvarvetna var
okkur tekið opnum örmum.Það var
greitt fyrir okkur á allan niögulegan
hátt ; okkur var fylgt frani og aftur
um borgina endurgjaldslaust; og okkur
var enda boöið heim í einkahús. —
Reyndar vo.ru það esperantistar, er
þetta gerðu, en mér er sama. Á fundi
í Esperantófélagi Edinborgar, nokkr-
um dögum eftir þingið, sagði eg frá
því auknefm er nokkrar vinstúlkur
minar enskar gáfu mér; þær kölluðu
mig Mr. Iceman eða s-ro Glaciulo.
Það er á íslenzku hr. Jökull. En eg
fullvissaði áheyrendur mína um þaö, j lendra manna. En otsðk var til
að ef hjarta mitt hefði verið úr ísi I þess, að eg nefndi Eskimóa, sú, er
gert, þá væri það fyrir löngu bráðn- nú skal greina: Dag einn að þingi
að í hlýju Edinborgarbúa og annara loknu var eg að skoða Konungssafn-
skoðanasystkina. _ ' ið (The Royal Museum) í Edinborg.
Og til þess að sýna það, að gest- ! Er þar margt merkilegt að sjá, bæði
risnin virðist vera allrík í þjóðareðli úr Skotlandi sjálfu og eins frá öðr-
Skota, get eg sagt frá þvi, að einn um Iöndum hvarvetna utn heitn. Ekki
dag ætlaði eg og Páll vinur mfnn frá gat eg fuiidið þar neitt frá Islandi
Ungverjalandi að ganga upp á hæð nema fáeina trémuni (kassa. aska o.
þá, er áður var nefnd, Arthur’s Seat. ^ fl. þ. h.), lýsiskolu og öngulssökkur
Hún er nálega 250 metra há, og er j úr steini. Spurði eg því einn af um-
þaðan hið bezta útsýni í allar áttir. j sjónarmönnum safnsins, hvort þar
Fróðir menn segja aö hæð þessi sé . væri ekkert fleira frá Islandi. Hann
gamalt eldfjall, er. eigi hafi hún gosið hélt'helzt ekki; en þegar eg let á
síðan. fvrir ísöld. Kastalahæðin kvað mér heyra, að þetta væri nokkuð lit-
lika vera gamalt eldfjall. j ið, þá gat hanri þess, að hér væri eitt-
En nú er að vikja til sÖgunnar þar j hvað af munum og búningi Eskimóa.
sem við Páll leggjum á brekkuna, og j Eg kvað það nú nokkuð annað, og
íörum hvatlega, því að við höfum 1 gat þess, svo sem til skýringar á
nauman tíma, þar sem við ætlum að j grenslan minni eftir íslenzkum mun-
hlvða á fyrirlestur hjá Cee ábóta, en ' um, að eg væri sjálfur Islendingur.
hann á að býrja eftir skamma stund.
Annars er skylt að geta þess, að
En eigi höfum við farið langt, er við , ntargir esperantistar höfðu furðu
komum auga á skozka fjölskyldu, | glöggar hu^myndir um Island og Is-
ekki esperantista, er situr þar rétt | lendinga. Man. eg sérstaklega eftir
fvrir utan götunn. Brekkan bak’ við ' Þjóðverja nokkrum, enda hafði hann
er falleg, og hvílir svo yndislegur j oft átt tal við dr. Karl Kuchler pró-
blær yfir öllu þarna, að eg bað um ! fessor um þau efni.
leyfi að taka nivnd af hópnum. Er | Margs höfðu menn að spyrja héð-
það auðsótt. Eg tek á þeirri ensku-; an. Var surnt alvarlegt, t. d. utn
þekkingu, sem til er, og get þess aö I veðurfar, jarðargróður, menningu og
eg sé Islendingur, en félagi minn séi lifnaðarhætti; ert, annað var hálfgert
sá frægi hjólreiðamaður frá Ung-j gaman, eins og t. d. þegar GTasgow-
j-erjalandi, er blöðin hafi sagt frá þá búi einn vatt sér að mér og spyr,
nokkru áður. Er svo að sja sem
Skotunum þyki allmerkilegt að hitta
okkur. Við vorum líka allfrægir
meðal fundarmanna: eg vegna þjóð-
ernis ntíns, en* Páll vegna eigin af-
reka. Eg var þó ekki eini Islending-
urinn á fundinum; Þórbergur rit-
höfundur Þórðarsorr var þar einnig.
En þetta er útúrdúr. Þegar eg hafði
lokið myndtökunni, þá tók’ einn af
Skotunum mynd af okkur, og buðu
þeir okkur svo að drekka te með sér
og þáðunt við það. Samtal var að
vísu ekki liðugt, því eg var þunnur
í málinu, ert Páll haíði aldrei lagt
stund á ensku. Þó var þetta ánægju-
leg stund, en ekki varð hún löng, því
við Páll þurftum að snúa aftur til
borgarinnar vegna fyrirlestursins, og.
ifórunt við ekki upp á 'Arthur’s Seat
að því sinni. Hafði Páll orð á því
við mig, að eflaust myndi skemtilegt
að koma upp á hæðina, en ekki myndi
það þó öllu ánægjulegra en þetta.
Svóna mikilli hlýju andaði frá Skot-
unum. Eg svaraði þá mjög svo
heimspekilega, að Arthur’s Seat hefð
um við þarna altaf, en ekki svona
skemtilega gestrisna fjölskyldu.
Nokkrum dögum seinna fórum við
Páll upp á hæðina, og voru þá tveir
Þjóðverjar í för með okkur.
Island• — Eins og áður er vjkið
að, þá leit út fyrir að mörgum þætti
allmerkilegt að hitta þarna mann frá
Islandi. Voru hugmyndir þeirra
sumra um land okkar og þjóð nokk-
uð óglöggar. Héldu nokkrir að hér
ntyndi litt líft fyrit ís og kulda. Sum-
hvort Islandsdömur skeri hár sict
og gangi í stuttum kjólum að ensk-
um hætti. Eg svaraði þessu eins og
eg vissi sannast, og kvað kvenfólkið
í Austurstræti vera mjög svipað að
útliti eins og kveníólkið í Princes
Street, enda reyna hvorartveggju að
fylgja Evróputískunni.'
ÞýSing þingsins. — Það má segja
að allsherjarþing esperantista hafi
tvöfalda þýðingu. Veit önnur hliðin
út að þeim mönnunt, sem ekki eru
esperantistar, en hin inn að fundar-
mönnum sjálfum. Skal nú þetta skýrt
með örfáunt orðum.
Samkomur Iíkar þessuni hljóta að
vekja eftirtekt, a. m. k. í því landi,
sem þær eru haldnar í. Menn, sjá, að
Esperantó-hreyfingin er orðin svo
sterk, að hún verður ekki stöðvuð,
þó auðvitað sé hægt að tefja fyrir
henni með andstöðu eða afskiftaleysi.
Menn sjá hvað mikið er uunið við
það, að eitt mál verði viðurkent og
nota sem hjálparmeðal um allan
heim. Viðskiftin verða ögn greið-
ari. E’sperantistat sýna það líka t
verkinu, að þeirra mikla hugsjón er
framWæmanleg: að ntenn af ólfkus'tu
þjóðum skilji hvorir aðra og geti lif-
að í samræmi og eindrægni eins og
systkini, í þess orðs dýpstu og beztu
þýðingu. Og það er merkilegt og
nýstárlegt fyrir þá, sem vanir eru
því einu, að halda sínu tungumáli
fram og telja það bera af öllum öðr-
um, að sjá og heyra t d. Þjóðverja
og Englendinga, Rússa og Itali,, Is-
lendinga og Japani, tala santan á
Sími: 88 603
Andrew’s Tailor Shop
Föt búin til eftir máli. — Hreinsun og pressun
Verk sótt og sent heim.
ANDREW KAVAI EC
346 Ellice Ave., Winnipeg
St. James Private[Continuatidn School
and Business College
Portage Ave., Cor. Parkview St., St. James, Winnipeg.
Auk vanalegra námsgreina veitunv við einstaklega góða trl-
sögn í enskri tungu, málfræði og bókmentum, með þeim til-
gangi að gjöra mögulegt fyrir þá sem frá öðrum þjóðurn
koma að láta í ljós beztu hugsanir sínar á fósturmáli sínu
Enskunni, eins vel og innfæddir geta gjört.
Þeir, sem standast inntöku prófið, sem er ekki erfitt, geta
»
byrjað strax.
Skrifiö, eða sækið persónulega um inngöngu frá klukkan
8—10 að kvöldinu. Gjald frá $5.00 á mánuði og hærra.
—.