Heimskringla - 01.12.1926, Síða 4

4. BLAÐSlÐA.
HEIMSKRIN GLA
WINNIPEG 1. DES. 1926.
H«itnskrin0la
(StofnnTi 1886)
Krnnr 11 A hverjnm mlJivlknde*!.
EIORNDDK1
VIKING PRESS, LTD.
853 o* 855 SARGENT AVE., WINNIPEG.
Tnlnimli N-653T
VerB blaUslns or $3.00 Argangurinn borg-
Ist fyriríram. Allar borganir senðlst
THE VIKING PRE68 UTD.
8IGPÚS HALLDÖRS frá Höfnum
Rltstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
VtanAnkrift til blatinina:
THB VIKIIVG PRESS, L.td.v Boz 310
Utanftakrlft' tll rltMtJftranu:
EDITOR HEIMSKRINGLA, Box 3105
W1NNIPE6, MAN.
“Heimskringla ls published by
Tbe Viklnsr Pream L(d.
and printed by
CITY PRIIVTIIVG & PUBI.ISHING CO.
D53-S55 Soncent Af«.. Wlnnlpe*. M».
Telephone: .86 5357
WINNIPEG, MAN., 1. DESEMBER 1926.
Úrslitin
Auðvitað fór svo, að Mr. Webb var
kosinn enn einu sinni í borgarstjóraem-
bættið. Þriðja árið í röð geta nú Winni-
pegbúar stært sig af þessum víðförla af-
reksmanni, er lengst af er fjarverandi,
vinnandi 19 stundir á dag í þarfir borgar-
innar, við að fálbjóða fríðindi hennar,
gera hana girnilega til fróðleiks. svo hún
gangi í augu peningamanna, sem eiga
að setja upp verksmiðjur í hvert skifti
og Webb er kosinn, en aldrei koma, og
þonstlátra langferðamanna, sunnan úr
Bandaríkjum, sem stöðugt koma og fylla
gistihúsin, og þá vitanlega ekki hvað sízt
hið fallega og þægilega gistihús sem
herra borgarstjórinn veitir forstöðu —
líklega þessa fimm klukkutíma hina, sem
hann hefir afgangs úr sólarhringnum.
þega^r hann er ekki að vinna með anda,
munni og höndum. í þarfir bæjarins. —•
Hvenær sá maður matast eður sefur.
hiýtur að vera mörgum ráðgáta.
Verði oss öllum að góðu.
Kosningu sína á Mr. Webb ‘Free Press’
að þakka að þessu sinni, og svo því, að
þrátt fyrir alt hólið, er þorri kjósenda
ekki kominn lengra en það, að gleypa
umhugsunarlaust alt það, sem “blaðið
þeirra” tyggur í þá. Og Free Press er
bæði lang-fjöllesnasta blaðið hér í borg-
inni, þar að auki vel skrifað og sérlega
ísmeygilega, þegar svo ber undir, og auk
þess fór Tribune ekki í hart við hinn
gamla dýrling sinn, borgarstjórann. þótt
hún að vísu þvæi greinilega af honum
hendur sínar. —
Hvað skyldu annars vera margir hús-
ráðendur í Winnipeg, sem í raun og veru
höfðu nokkra greinilega hugmynd um
málið, sem kjósa skyldi um? Tíu af
hundraði? Tæplega. Að minsta kosti
ekki, ef dæma skal eftir því, hvað ritstjóri
Lögbergs virðist hafa gengið langt í því
að afla sér skýringa, og hefir hann þó til
þess tvöfald^ hvöt á við aðra, bæði sem
húseigandi og sem ritstjóri að opinberu
blaði, þótt hann að vísu játi í síðasta tölu
blaði, að sérmál Winnipegborgar ^eti
ekki “snert alþýðu manna yfirleitt”. Dá-
lítið skrítin fullyrðing, ef menn hyggja að
því, að í Winnipegborg býr einn þriðji
hluti allra fylkisbúa. og að áhrif hennar
á fylkismál, menningarlega, ekki síður
en fjárhagslega; eru þó enn iangtum
meiri hlutfallslega. Enn skrítnari, þegar
íhugað er, að hér var ekki aðeins í húfi
viss peningaupphæð, heldur í raun og
veru spurningin um það, hvor stefnan
skuli verða ofan á: að menn læri að lifa
og vinna saman eíns og menn, eða hvort
þeir vilji stofna nokkru í hættu með það
að láta tiltölulega fáa menn ráða hegðun
sinni og afdrifum í öllu raunveruiegu,
eins og skynsnauðra skepna.
* * #
Þetta er vitanlega það, sem á milli bar
í bæjarstjórnarkosningunum, og það
sem ber oss á milli, ritstjórunum, þegar
ait kemur til alls. Vér trúum á sam.
vinnu, á Co.operation. en Mr. Bíldfell á
sérvinnu,* á Capitalism,
Og hann hefir gersamlega sama ýmu.
gust á samvinnuhugmyndunum. eins og
flestir aðrir skoðanabræður hans. Hon-
um er illa við þær; þær eru eitur í hans
beinum; honum stendur hreint og beint
stuggur af þeim, eins og einhverjum
kvíðvænlegum feigðarboða.
Sé þetta ekki rétt, þá er að minnsta
kosti erfitt að átta sig á þeim tilhæfu-
*) Sérvinna, er langtum heppilegra
andstæðuorð við “samvinnu” (Co-oper-
ation) heldur en orðið “samkeppni”, sem í
notað hefir verið.
la<usa ósannindaspurta, í síðasta Lög-
bergi, að “aðalástæðurnar, sem blaðið
Heimskringla færir fyrir því að íslend-
ingum beri að kjósa Fred. G. Tipping og
þá, sem bjóða! sig fram af hálfu verka:
manna, er sú, að með því geti menn jafn
að dálítið á auðkýfingunum, sem alstað-
ar séu til bölvunar.”
Síðan koma nokkur orð um, hvílíkur
barnaskapur þetta sé, að æsa hugi ein-
stakra stétta o. s. frv., o. s. frv.
Hvílíkur barnaskapur! Hvílíkur mis-
skilningur! að ekki sé talað um ráð-
vendnfna, að gera oss upp orð, sem oss
aldrei hefir dottið í hug.
Vér höfum nefnilega ekki allra minstu
trú á því, að “jafna á auðkýfingunum”,
eins og Mr. Bíldfell auðsjáanlega heldur.
Vesalings borgarstjórinn hélt í sunjar, að
eina ráðið til þess að bæta bæinn, væri
að bæjarmenn drektu nokkrum jafnaðar-
mönnum hér í Rauðánni. En oss dettur
ekki í húg, að ástandið batnaði minstu
vitund við það, þótt vandlega væri smalað
hér saman öllum auðkýfingum og þeir
pokalagðir til drekkingar, — hvort sem
ritstjóri Lögbergs væri með eða ekki.
“Bölvunin”, sem. Mr. Bíldfell vill endi-
lega að vér kennum auðkýfingunum, er
vitanlega ekki þeim endilega að kenna,
þegar í rót er gáð, heldur fyrirkomulag-
inu, sem aftur stafar af illu uppeldi,
þroskaleysi og fáfræði almennings. Auð-
vitað gera auðkýfingarnir sitt til að halda
í þessu horfinu, en þeir eru einungis hjól
í vélinni, sem veltur áfTam með sívaxandi
hraða. unz hún kollsteypist, hvort heldur
eins og á Frakklandi 1789, á Rússlandi
1917 eða í Bandaríkjunum, ef þau ekki
vakna, einhverntíma áður en mjög marg-
ir áratugir líða.
Auðvitað léttir í bili við svoleiðis á-
stungur, eins og þegar skorið er í kýli.
En meinið er ekki þar með læknað. Það
læknasí ekki fyr en graftrarnagla fá-
fræðinnar, heimskunnar og tortryggn-
innar, verður — með samvinnu — kipt
úr sálum manna. svo að miklum meiri.
hluta þeirra skiljist nauðsynin á að vinna
saman.
Maðurinn er langt frá því að vera
sterkasta, frásta eða stærsta dýrið, sem
jörðina byggir, og var það enn síður á
frumskeiði æfi sinnar. Viturleg samvinna
bjargaði frummönnunum frá því að
verða öðrum dýrum að bráð. Að menn.
irnir hafa þó komist þetta, þangað sem
vér stöndum í dag, er að þakka samvinn-
unni, bjartsýninu, trúnni á það bezta í
sjálfum oss. Að vér erum ekki komnir
miklu lengra, er að kenna sérstritinu,
bölsýninu, tortryggninni gagnvart öðr-
um og öllu ókunnu og nýju.
* * *
Hér er átt við þá bjartsýni, sem geng-
ur með opin augun; sér alla ga]lan,a;
skynjar tórfærurnar. og rennir grun í þá
ógurlegu leið, sem fyrir mannkyninu ligg
ur upp á Sigurhæðir, en örvilnast samt.
ekki, heldur ásetur sér að skerast í
Hjaðningavíg Tregðunnar og Framvind-
unnar, með lífinu sjálfu, svo til úrslita
komi. — Mörgum þykir hún kröfuhörð,
þessi bjartáýni. Hún hefir enga trú á
því, að það sé nægilegt, að tala um skyn.
semi, “rólega yfirvegun” og sanngirni, af
ræðupöllum, eða skrifa um það langar
bækur og blaðagreinar, hve mjög sem
ræðumaður leggur andlitið í fellingar, í
leitinni eftir spekingssvipnum, eða ritar.
inn reynir að gera stíl sinn fjálgan. Hún
trúir á sannleikann einan og allan; að
það verði að beita skynsemi og réttsýni,
við menn; og ekki síður við andstæðnga
en jábræður.
Sú bjartsýni á ekkert skylt við hina
tegundina, sem brestur kjark til þess að
komast leiðar sinnar, nema með því að
geta lokað augunum. þegar svo býður við
að horfa; kannast ekki við hana nema
sem úlf í sauðargæru, er ætíð krækir
fyrir Illukeldu, og tefur með því það, að
hún verði brúuð.
Þeirrar tegundar er sú “bjartsýni” t. d.
sem ekki þykist geta trúað þeirri “þræl-
mensku” og “alvarlegu ákæru’’ á hend-
ur nokkrum manni, sem kosinn hefir ver
ið í opinbera stöðu. eða til forstöðu
opinberra fyrirtækja, að hann geti hugs-
að sér að Bregðast skyldu sinni, eða
“svíkja” málefni, eða stofnun, sem hon.
um hefir verið trúað fyrir, “í hendur”
andstæðinga. Og þetta. þrátt fyrir það,
að slíks hafa, þvf miður, altaf verið ó-
tal dæmi, frá alda öðli; í öllum löndum;
alt í kringum oss.’
Auk þess þurfa hér hvorki “þræl-
menska” eða “svik” að vera í tafli. Ef
Durant ekki skrökvar. þá hefir Schopen-
hauer komist a,ð þeirri niðurstöðu í “Die
Welt als Wille und Vorstellung”, að “við
reikningsfærslu misreiknum vér miklu
oftar oss í vil. en til baga, og það án þess
a8 hafa hina minstu óráðvendni í
hyggju” (auðkent hér). Þetta á skylt
við það, að “vér ágirnumst ekki eitthvað,
af því að vér höfum fundið ástæðu til
þess; vér finnum ástæðu til þess, af því
að vér &imumst það”. —- Og mun flest-
um finnast Schopenhauer hafa hér rétt
að mæla.
. * * *
Sú “bjartsýni’’, sem ekki viðurkennir
alt þetta, er einskisvirði; aðeins nothæf,
ef til vill, börnum og gamalmennum, sem
komin eru að fótum fram; ónothæf heil-
brigðum mönnum, í fullum þroska. Hún
e'r bjartsýni hvítvoðungsins, sem engar
misfellur sér á lífinu. ef litli maginn er
öaddur, og sólin skín í heiði.
Islenzk lestrarbók
1400--1S00
SIGURÐUR NORDAL sctli saman. \
Reykjavík; Bókaverdnn Sigfúsar I
Eymundssonar, 1924. 376 bls. 3vo. |
Utsölunwður í Winnipcg: Páll S. I
Pálsson, 715 Banning.
Hér hefir verið gefin út þörf bók. Eins og ;
höfundurinn tekur fram, var Sýnisbók Boga j
Melsted nijög ófullnægjandi sýnishorn af is.
lenzkri ritlist, af því að hún náði einungis
yfir 19. öldina, og þó ekki hana alla. Hér er
reynt að gefa yfirlit yfir 500 ára kveðskap Is-
lendinga. Og þótt vitanlega koniist þar ekki
allir að, þá er þó um auðugan. garð að gresja,
sem sjá má af höfundatalinu. Kann vestur.
íslenzkum bókamönnum að vera aufúsa í því,
að sjá, eftir hverja valið er, og er hér skráin:
Heitbréf úr Svartadauða (óþekt. höf.); Loft-
ur riki; Ská^d.Sveinn; Signrður blinduf; Mariu-
kvæði (óþekt. höf.); Ur rimurn 15. aldar; Trist-
rarns kvæði (óþekt. höf); Jón Arason; Oddur
Gottskálksson; Einar Sigurðsson; Guðhrandur
Þorláksson; Jón Egilsson; Bjarni Jónsson;
Björn Jónsson frá Skarðsá: Jón Magnússon
(píslarvottu'f) ; Hallgrímur Pétursson; Stefán
Ölafsson; Jón Halldórsson; Jón Vídalín; Páll
Vídalin; Tvö æfintýri (óþekt. höf.) ; séra Gunn.
ar Pálsson (frá Laufási); Björn Haldórsson; j
Eggert Ölafsson; séra Jón Steingrímsson; Jón !
Þorláksson; Benedikt Gröndal eldri; Jón Espó- j
lín; Bjarni Thorarensen; Björn Gurmlaugsson;
Sveinbjörn. Egilsson; Bólu-Hjálmar; Sigurður
Breiðfjörð; Baldvin Einarsson; Tómas Sæ-
mundsson; Jónas Hallgrimsson; Jón Sigurðsson; i
Islenzkar þjóðsögur (Jóns Arnasonar) ; Jón
Thoroddsen; Grímur Thomsen; Benedikt Grön. |
Eins er um Stephan. Og í sam-
bandi við það seilist eg dálitið um
öxl. Prófessor Nordal getur þess
í æfiágripi því, sem er framan við
kvæði hans —■ eins og allra hinna —
að Stephan sé “vafalaust mesta skáld
í öllum nýlendum Breta”. Mér þyk..
ir sérstaklega vænt um að sjá þetta
svona afdráttarlaust, úr penna þessa
ágæta rithöfundar og ritdómara, þótt
eg a ðvísu hafi tekið meira upp í
mig um Stephan; þyki nýlendu-var.
r.aglinn. alveg óþarfur.. En jafnvel
þótt próf. Nordal vildi gera það, er
eg samt ekki líkt því ánægöur. Hann,
kemst nefnilega svo að orði um
Einar Benediktsson: "Einar ber nú
höfuð og herðar yfir öijnur íslenzk
skáld”. Eg tel þetta fjarstæðu. I>að
kann að vera hæpið að gera upp á
milli vaxtarlags þessara. andlegu
jötna, en ekki hika eg við að setja
Stephan skör hærra en Einar, og
draga þó ekkert af þeim síðarnefnda.
List Einars gengur meira í augun
en Stephans, svo að allur þorri
manna lætur sér nægja að nærast á
þeim misskilningi, að kveðskapur
hans sé aðgengilegri. Báðir þykja
torskildir, en meira orð er haít á
því um Stephan. Er þó sá munur.
inn, ef að er gáð, að Stephan hefir
ætið fast land undir fótum, þar sem
stundum hlýtur að leika vafi á um
Einar, (nema þá helzt þeirri teg-
und ritdómara, sem sjálfir eru ekki
sendibréfsfærir), svo að manni hljóta
oft að koma í hug orð Tegnérs:
“det dunkelt sagda ær det dunkelt
tænkta”: óljóst kveðið, óljóst hugs-
að. Náttúrulýsingar og mannlýsing-
ar Stephans eru ekki síður stórfeng.
legar og aðdáanlegar en Einars,
einkum mannlýsingarnar. Trú hans
á mátt og hlutverk íslenzkrar þjóð-
I ar og norræns eðlis, er ekki síður
| takmarkalaus en Einars, en stendur
á traustara grundvelli.
Við þetta bætist, að þrátt fyrir
viðförli Einars, er Stephan. meiri
heimsborgari á jarðneska visu; betur
mentur, víðsýnni og breiöari; meiri
spekingur á mannfélagsmál (sbr. t. d.
Péfursborg, Rennes, Transvaal, Af-
töku óeirðarmannsins, Vigslóða, A
dal Sveinbjarnarson; Guðbrandur Vigfússon;] ferð og flugi, hið ódauðlegasta
Páll Ölafsson; Stein.grímur Thorsteinsson; Matt- j, meistaraverk o. fl., o.1 fl.). Þetta við
hías Jachumsson; KTÍstján Jónssomj; ÞorgiTs horf Stephans á andlegum og ver-
gjallandi; Gestur Pálsson; Stephan G. Stephans j aldlegum málum, hefði mátt' betur
son; I>orsteinn Erlingsson; F.inar H, Kvaran;
Hannes Hafstein; Einar Benediktsson; Guð-
mundur Friðjónsson; Guðmundur Magnússon.
* * *
Þótt hér sé urn auðugan garð að gresja, þá
sakna menn þó ýmissa, frá fyrri og siðari tím-
um, en eins og höf. bendir á, hefir það orsak-
ast af rúmleysi, að t. d. var ekki hægt að taka
sýnishorn frá jafnmerkilegum körlum, og Sig.
Ingjaldssyni og Eiríki frá Brúnum, að ekki sé
nú minst á Gísla Konráðsson.
Sömu ástæðu telur höf. einnig helzta til þess
að ekkert er tekið eftir höfunda, sem ekkert hafa
gefið út fyrir aldamótin. Virðist hún góð og
gild, og einnig hin, að meðfram sé það af því,
að með því gæti óleikur verið gerður hinum
yngstu skáldum, sem enn hafa ekki náð fullum
þroska. Þrátt fvrir þetta tel eg skarð i bókina,
að hún flytur ekkert eftir Jóhann Sigurjónsson,
sem enn stendur höfði og herðum upp úr hópi
tuttugustu aldar mannanna. ( Hvet-ja strengi
sem hann kann að slá í annari tilveru, þá er þó
það vist, að ekki bætir hann sig hér á jörðu,
á kostnað íslenzkra eða erlen^ra útgefenda.
* * *
Eins og höfundurinn segir, velur enginm svo
í rúmlega tuttugu arka bók, þótt í stóru átta
blaða broti sé, og úr bókmentum fimm alda, að
nokkur maður verði honum alveg sammála um
valið. Þess vegna skal hér ekki lagt í lúsaleit.
Bókin er ágæt, og rýrir það ekkert gildi henn-
ar, þótt hægt væri að semja aðra eins góða,
eða jafnvel betri. Eú þó langar mig til þess
að gera fáeinar athugasemdir, þótt þær séu að
visu gerðar áð bókinni hraðlesinni.
Höf. tekur fram, að bókin sé nefnd lestrar- \
bók en ekki sýnisbók, af því að hann hafi ekki
valið eingöngu eftir l>ókmentalegu (listrænu) !
draga fram í Lestrarbókinni. Það
liggur. t. d. við, að manni finnast
léttúðugt, að taka Eftirköst, svo gort
sem það þó er, en sleppa Transvaal,
eða segjum fyrsta partiijum af því
kvæði, sem Stephan væri fyrir löngu
orðinn heimsfrægur fyrir, hefði hann
getað ort það á einhverri höfuðtungu
veraldarinnar. Enda er líklega óhætt
að fullyrða, að síðustu tuttugu árin
hefir Stephan verið merkilegast “póli
tískt skáld" i veröldinni, svo ótrúlegt
sem það mætti þykja, með þeirri að-
stöðu er hann hefir haft. Og elli-
mörk eru engin á honum enn, þrátt
fyrir það, að einhver vesalingur
heima hélt fið þeirra kendi í hinu
níikla kvæði hans um Egil, er birtist
í síðasta Tímariti. — Og því ekki
að taka t. d. F.loi lamma Sakhbatatii?
Annafs þýðir ekki að telja frani sér-
stök kvæði.
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
Islenzkir mentamenn og
konur á Kyrrakafs-
ströndinni
l
Svo , minst sé á annað, þá
efði fremur átt að taka “Vor-
hvöt” Steingríms, en hxf>\ kvæðin
Kveðja og Fyrr þg nú, um sama
efni. Vorhvöt fer ekki ver en Is-
land* J. Thor., og hafði unt langt
skeið mjög mikil áhrif á unga hugi,
og kann að hafa enn, þótt eg ekki
viti. Og ekki er tiltakanlega glæsi-
legt valið eftir Jón Þorláksson.
En í raun og veru eru þetta smá-
vægilegir gallar, samanborið'við kosti
bókarinnar. Hún er ágætt verk.
gildi. Hann kveðst ætlast til þess að hún sýni I Hún ætti að komast in ná hvert heim
sanifeldar myndir úr bókmentasögunni og á-
fangana: breytingar og hvltingar er verði á lífs-
skoðun þjóðarinnar. Til þess þarf að leiða se'm
allra gleggst i Ijós lifsskoðanir! mannanna, sem
valda þessum byltingum. En. þaf þvkir mér að
nokkuð hafi misfarist i vali kvæða eftir Þorstein
og Stephan. karlmannlegustu skáldin,, endur-
vakningarmennina framar öllum öðrum í seinni
tíð; samherjana beggja megin hafsins. Ekki
svo að skilja, að alt sé ekki gott, sem þarna er
tekið eftir þá, en þó hefði mátt betur fi;era.
Hvers vegna að sleppa .Skilmálum I»orsteins?
Hvergi kemur hann þó til dyranna mað átrúnað
eins og í því kvæðj. Og hetur
Örlög guðanna komiðí í stað Fossa-
i niðs, ef rýma hefði þurft fyrir þvi kvæði.
íinn, allur,
hefðu
ilihér , þar sem íslenzka er enn les-
in, töluð og skilin. Sqrstaklega ættu
menn að lesa með athygli inngang-
’j _ «
I inn: “Samhengið í íslenzkum bók-
mentum”, og ræðu Jóns Sigurðsson
! ar, sem höf. vísar þar til. Geri
j menn það, og bendi þeim sem yngri
i eru á þetta, þá gæti það ef til vill
orðið stoð undir varðveizlu islenzkr-
ar tungu hér, meðal þeirra, er ennþá
hafa ekki gleymt að hugsa.
' S.H. f. H.
-x-
0. T. Pctcrson
Megjnþorri íslenzkra ungmenna
tijóta hér góðrar undirstöðumentunar,
útskrifast nær því undantekningar-
laust úr barnaskólununt, og mesti sæg
ur útskrifast pg árlega úr miðskól-
um. Þaðan fer fjöldi á kennara-
skóla (Normal), og stunda þar nám
nægilega lengi til þess að mega
kenna lengri eða skemri tíma í senn.
Taka svo til aftur — nefnilega Ijúka
nánti við kennaraskóla svo fljótt sem
kringumstæður leyfa, og halda svo
áfram að kenna.
Meirihlutinn 'hættir þó nánti á
miðskóla — tekur eða tekur ekki
próf, eftir kringumstæðum, og hætt_
ir svo alveg. Nokkrir h'afp. þó farið
lengra.en það sem þegar hefir verið
frani tekið, og ætla sér að fara alla
leið, hver í sinni grein. Um þetta fólk
vildi eg nú fræða blöðin, það er eg
veit, i þeirri von, að þau taki því
vel, og fari vel með það, nefnilega
þessa ungu mentamenn og konur.
Einn af hinum allra efnilegustit
mentamönnum vorum hér vestra, er
Oli Theódór Petarsoin. Mynd af
honum er i Hermannabókinni og'
hans þar lítillega getið. Saga hans
er í stuttu máli þessi.
Hanti er fæddur 31. janúar 1896 i
Akxabygð í Norður-Dakota. Koni
hingað vestur með foreldrtim sínum
1906. Utskrifaðist aö miðskóla
þessa bæjar 1914 Stundaði nánt
við College of Forestry við ríkis.
skólann (College) í Washington frá
1914 til 1917. Innritaðist í sjóher
Bandaríkjanna 1918, sem Chieí
Quartermaster og síðar undirforingí
(Ensigneq), Var leystur frá her-t
þjónustu vorið 1919. Arið 1921
kvongaðist hann ungfrú Eleanor
Lawson, til heimilis í Seattle, Wash..
í febrúarmánuði. Næsta haust, n.’.
1921, innritaðist hann við Washing..
ton Un.iversity Utskrifaðist þaðan
— tók stúdentspróf (Bachelors de-
gree) 1922. Var farniaður leikfimis.
félags, og yfirkennari stærðfræðis-
deildarinnar við Ennvvelaw miðskólri.
frá 1922 til 1924. Yfirkennari (Sup.
erintendent) við Brewstérs alþýðuskól
ana 1924—26. Síðastliðið sumar býr
han nsig undir að taka Master of
Arts próf við Washington háskólann.,
Hann er og meðlimur P.D.K., Mens
Ilonorary Educational Fraternity, of
the American Legion, og forseti
Okonogan County Educational As-
sociation.
Oli er ekki meðalmaður i neinu.
Hann er stór vexti og kempulegur
á velli. Hæglátur og prúður í'fram-
komu og viðmóti. En fer allra sinna
ferða. Veit hvað hann vill, og nær
því, hvað sem það kostar. Með öðr-
um orðurn, ákveðinn og stefnufast.
ur. Hann er og vel að sér í ís-
lenzku, og skammast sín alls ekki
fyrir að vera af íslenzku bergi brot- \
inn. Til dæmis um það. hve ' vel
hann skilur íslenzku, heyrði eg þessa
sögu sagða:
Menn deildu um skilning á einit
af stærri kvæðum St. G. St. og kom
ekki saman. Faðir Ola bar kvæðið
undir hann, og fékk viðstöðulausa
og glögga skýringu á 'kvæðinu.
(-