Heimskringla - 22.12.1926, Qupperneq 2

2. BLAÐSÍÐA
H E I M S K R I N G L A
WINNIPEG, 22. DES. 1926.
Undir útfall-
(Brot.)
Einhvérntíma fyr eða síðar,
kemur að því fyrir öllum, að
þurfa að gera reikningsskap
við lífið, við sjálfan sig, við alt
æfistarfið. — Og í kvöld var
Ófeigur í Lundi að reikna sam-
an útgjöld og inntektir rúmlega
fimtugrar æfi. Hann Lét hest-
inn lötra í hægðum sínum eftir
sléttum veginum. Það fór vel
um hann í mjúku sætinu. Veðr-
ið var milt og frostlítið, stafa-
logn og hvíta tunglsljós. Alt var
hulið hreinum nýföllnum snjó,
eins langt og augað eygði, nema
þar sem skógarrunnarnir stóðu
myrkir og þögulir, á verði eins
og hersveitir af dökkálfum.
Hár og herðabreiður og
myndarlegur maður var Ófeig-
ur, dökkhærður, snareygur og
skarpleitur. Gleðimaður hafði
hann verið á yngri árum, fríð-
ur og karlmannlegur, og hafði
margri stúlkunni þar í sveit
hlýnað um hjartaræturnar í ná-
vist hans. Og svo var með alt
fyrir Ófeigi — það var eins og
lánið elti hann — sagði fólkiö.
Honum græddst fé og álit með
ári hverju. En ríkidæmi Ófeigs
var ekki alt heppni. Hann
hafði unnið eins og víkingur,
og aldrei unnað sér hvíldar, fyr
en nú upp á síðkastið, að hann
hafði orðið að neyðast til þess
sökum heilsubilunar. Hann var
á heimleið frá lækninum þetta
kvöld. Þeir voru gamlir vinir,
og hann hafði sagt Ófeigi sann-
leikann, að æfinni væri bráð-
um lokið. Og Ófeigur fárað-
ist ekkert um það, því slíkt var
ekki eftir skapferli hans. en
hugur hans átti óvenju annríkt
í kvöld. Nú þegar tíminn var
orðinn svona naumur, fann
hann fyrst hve litlu hann hafði
afkastað, hve snautt lífið hafði
verið af öllu nema striti og bús
áhyggjum. Ekki vantaði það,
að honum hafði græðst fé, vökl
og virðingár í sinni sveit, en
um leið og hans ytri maður
hafði stækkað og vaxið um sig,
hafði hans innri og betri mað-
ur — tilfinningar og sálarlífið
— rýrnað og skroppið saman.
Já, hann þurfti að gera skil hér
og þar; en þó var það nú eig-
inlega Sólveig, konan hans,
sem hann hafði verið að van-
skifta í allri reikningsfærsl-
unni, konan hans, sem hafði
unnað honum, annast hann, al-
ið honum falleg og efnileg börn,
strítt og starfað með honum öll
þessi ár. Hann gat ekki gert
sér grein fyrir því, hvenær það
hafði byrjað, né ástæðuna fyrir
því, að þau höfðu verið að smá-
fjarlægjast hvort annað hægt
og hægt. Báðum var þeim
jafnant um búskapinn — í því
var þeim samhent — en sam-
úðin og gleðin í sálum þeirra
og sambúð smáþvarr og varð
að fálæti og afskiftaleysi, og að
síðustu reis eins og veggur á
milli þeirra, sem hvorugt reyndi
að rjúfa. Hann hafði til þessa
kent um skapgerð þeirra —
hahn ráðríkur, skapstór og
vinnuharður, en hún stríðlynd,
þybbin og fámál — en var ekki
undirrótin hin sama — ofmik-
ið strit, þreyta og tilbreyting-
arleysi, er smálamaði alla lífs-
gleði og samúð? Og* glaðlynd
hafði þó Sólveig verið, glaðlynd,
blíð og falleg — og falleg var
hún enn, en glaðlyndið var horf
ið. Og átti hann ekki sök* á
því? Páorð, alvarleg og stjórn-
söm, og sívinnandi var hún nú,
svo að jafnvel móður hans
mundi hafa þótt nóg, ef hún
hefði verið á lífi, hún sem var
þó svo hrædd um að Sólveig
væri léttúðugur ónytjungur,
þegar hann trúlofaðist henni.
Já, þegar hann trúlofaðist Sól-
veigu í trássi við alt og alla,
hve hann elskaði hana þá heitt
og ásetti sér að bera hana á
höndunum til daganna enda!
En hafði hann æfinlega gert
það?
Og nú, þegar hann keyrði
heimleiðis í hægðum sínum,
stóð alt í einu Ijóslifandi fyrir
hugskotssjónum hans kvöldið,
sem þau trúlofuðust — hvert
einasta smáatvik á þeirri
keyrsluferð rifjaðist nú upp fyr
ir honum. Ærið ólík ferð þess-
ari, að undanteknu því, að það
var á aðfangadag jóla, eins og
nú. Þá hafði hann í för með
sér æsku, ást og framtíðarvon-
ir — Sólveigu, — en nú var
dauðinn föruneytið.
Það hafði verið efnt til jóla-
tréssamkomu í litía skólahús-
inu þar í sveitinni; og það var
nú engin smáræðishátíð í þá
daga. Yngri systkini hans
réðu sér ekki fyrir tilhlökkun,
að komast þangað, og hann
hlakkaði engu minna til ferðar-
innar, en mestmegnis vegna
þess, að Sólveig ætlaði að
verða með í förinni. Hún var
vinnukona hjá móður hans og
hafði komið heiman af íslandi
vorinu áður. Hún var ekki bú-
in að vera þar lengi, þegar hon-
um varð það ljóst, að hann var
ástfanginn — og það svo al-
varlega, að hann sá konuefnið
sitt í þessari fátæku, umkomu-
lausu stúlku — ef hún þá vildi
hann, því hún hafði þá strax
það við sig. að halda fólki í
fjarlægð, þegar henni sýndist
svo. Alt var á ferð og flugi að
búa sig af stað. Hann hafði
hagað því svo til, að systkini
hans fóru öll í stóra sleðanum;
en fyrir litla sleðann, er aðeins
tók tvo, spenti hann uppáhalds
eldishestinn sinn, og í honurn
fóru þau Sólveig og hann.
Það var reglulegt Manitoba
jólaveður, heiður, alstirndur
himinn, glaða tunglsskin og
hvítalogn, — kvöldið svo kyrt
og hljótt, að það var eins og
nóttin héldi niðri í sér andan-
um. Það var grimdarfrost og
silfurhvítt hjarnið huldi alt, og
lá í öldum og kömbum eins og
stirðnað úthaf. Enda á slétt-
an sammerkt að ýmsu leyti
við hafið — hún, eins og það,
fyllir sálu manns sieiðandi
löngun, að leggja af stað og
kanna ómælisvíddina. Á sumr-
um fylgir þVí þJnglyndisþrá, en
á vetrum geigur og ótti, því
sléttan, undir vetrarsnjó, er enn
ægilegri en hafið, af því að hún
er kyrlátari og eyðilegri.. —
Manni finnst að dauðinn stanúi
á gægjum við hverja fann-
bungu. En í þetta skifti var
fannbreiðan aðeins töfraland
er þau flugu yfir. Mjúkur
snjórinn þyrlaðist undan hest-
hófunum og marraði undir
sleðameiðunum. Loftið, þunt
og kalt, brendi og sveið andlit
þeirra, og við hvern andardrátt
greip frostið loðnum loppunum
fyrir vitin á þeim. Og þarna úti í
hreinni, heiðri og stjömubjartri
jólanóttinni tjáði hann henni
ást sína og hug allan, og féklc
þau svör, er hjarta hans þráði.
Og áfram flugu þau yfir mjúka
fönnina — áfram eins og í
draumi, ein, alein í dýrðarheimi
jólagleði og æskuástar, með
söng og gleði í sál og sinni, —
og hjarnið fram undan þeim
var ekki lengur hjarn, heldur
töfraland, er ljósálfar höfðu
stráð miljónum demanta, er
sindruðu og glóðu undir nætur.
himninum. —
Skólahúsið var lítið og lágt
undir loft, en tréð var stórt og
fallegt. og lagði af því ilm og
angan um alt húsið. Lítið var
um jólaskrautið á því, nema dá-
lítið af kertum og heimatilbún-
um körfum og pokum og ým-
islega litum pappír, er héngu á
greinum þess fullir af sætind-
um . Börnin sungu, spiluðu
og lásu upp, og að því loknu
voru jólagjafirnar afhentar. Og
enn mundi hann eftir undrunar
og gleðisvipnum á Sólveigu, er
henni var færður böggull, er
hann laumaði á jólatréð, þegar
hann kom — og hvað hún roðn
aði, er hún opnaði böggulinn
og fann þar silki í kjól og dálitla
brjóstnál úr gulli — frá hon-
um.
Og andlit allra ljómaði af
gleði og góðvild, þegar að lok-.
um fólkið fór að týgja sig til rafljósið í turninum, og hugði
heimferðar. GóSa nótt og það vera Betlehemstjörnuna.
gleðileg jól, — gleðileg jól, kall- j Það var jólanóttin .... og
aðist fólkið á, þegar út var eftir langa leit um kofann fann
komið og sleðarnir voru að hún loks gamlan kertisstúf. Á
renna af stað. Gleðileg jól! honum kveikti hún og setti
Gleðileg jól! kvað við í sleða- ljósið í suðurgluggann.
bjöllunum, unz ómur þeirra dó j Góðlyndur sá ljósið. — Þarna
út í fjarska. — —-------------kom hún upp — Betlehem-
-------------- I stjarnan! Þarna tindraði hún
Hann var nú kominn heim. norðan við ána yfir blásnum
Bærinn var allur uppljómaður hólnum. Því ekki að sækja
af ljósum. Þegar hann opnaði hana og bæta henni við aðra
dyrnar og gekk inn, lagði á fjársjóði kastalans? Því ekki
móti honum ilm af jólaréttun- að eignast jól um alla daga?
um, er blandaðist saman við Og drengurinn laumaðist út í
angan af stóru grenitré, er dótt- náttmyrkrið, til ,að ná í Betle-
ir hans var að Ijúka við að hemstjörnuna..........
skreyta inni í setustofunni. Og þegar Glóeyg sá, hvað
Jólatréð brosti þarna við hon- kertisljósið hennar gaf daufa
um. glæst og glitrandi, af ljós- birtu, en Betlehemstjarnan
um, glæst og glitrandi af ljós- skein skært yfir hæðinni sunn-
jólagjöfum. Dóttir hans, falleg, an við ána, yfirgaf hi'in kofann
glaðleg og prúðbúin, kom á sinn. Hún skyldi fylgja stjörn-
móti honum, er hún varð hans unni eins og fjárhirðarnir forð-
vör, og hjálpaði honum úr loð- um.......
feldinum. Hann sá Sólveigu i Börnin mættust á ísnum, á
bregða fyrir frammi í eldhús- i miðri ánni.
inu, þar sem hún var að undir-j “Hvert ert þú að fara?’’
búa jólamatinn. Alt húsið var spurði Góðlyndur.
fágað og skreytt — engu var “Eg ætla að fylgja Betlehem
gleymt. Hátíðablær hvíldi yfir stjörnunni, eins og fjárhirðarnir
öllu, jólin voru gengin í garð. i forðum,” sagði Glóeyg.
Jólagesti — vini og skyldfólk ! “Og eg ætla að ná henni og
úr nágrenninu — dreif nú að. hafa hana heim með mér,”
Með gleði og gestrisni var tekið sagði Góðlyndur. “En þú ferð í
á móti þeim, og með rausn og öfuga átt. Sko! Hún er þarna,”
myndarskap gengið um beina. I og hann benti á kertisljósið í
Þó var enginn eins glaður og1 kofaglugganum.
reifur og húsbóndinn, — hann “Nei, hvaða vitleysa! Þetta
var hrókur alls fagnaðar undir er aðeins týra á kertisskari, er
borðum, sá um að allir skemtu j brennur út þá og þegar. Eg
sér, og enginn yrði útundan. j kveikti á því, af því þetta er
Og svo leið kvöldið við alls-j jólanóttin. Betlehemstjarnan
nægtir, gleði og söng, þar til er þarna,’’ sagði Glóeyg og benti
síðustu gestirnir kvöddu og á rafljósið í kastalaturninum.
heimilisfólkið tók á sig náðir.
‘‘Nei, hvaða vitleysa!” hróp-
Vau hjónin voru nú orðin ein aði Góðlyndur. ‘‘Þetta er raf-
eftir niðri. Sólveig var á stjái ljósiö, sem hann faðir minn
fram og aftur um húsið — tók kveikir í kastalaturninum á
til og færði í lag hér og þar. j hverri jólanótt. Og svo slekk-
En Ófeigi varð reikað inn í ur hann það á miðnætti.”
stofuna, þar sem eldur brann j
ennþá á arni. Hann settist f
hægindastól hjá arninum, rétti
fram fæturna og lét ylinn1
“A-á?” sagði Glóeyg.
“Ja—há,” sagði Góðlyndur.
Svo þögðu bæði.
“Við skulum renna okkur á
streyma um sig. Hann var svellinu,” sagði Góðlyndur.
dauðþreyttur og eftir sig, eftir Og þau rendu sér fótskriðu
glaðværð kvöldsins og þunga fram og aftur, og gleymdu
dagsins. Hann starði í eldinn Betlehemstjörnunni.
og sá stóra trébúta verða að Kertisskarið brann út. Það
glóandi eldi og síðast kulnaðri var slökt í turninum. Himininn
öskuhrúgu; og honum flaug í heiddi, og stjörnurnar blikuðu
hug, að þarna væru trén að út í ómælsgeimnum.
skila aftur sólskini heillar æfi, Börnin urðu þreytt og settu
er þau höfðu fengið að láni sér sig niður á svellið. Og dreng-
til lífsuppeldis. Mundi honum urinn hélt um mitti litlu stúlk-
endast aldur til að * gera hið unnar, en hún vafði arminum
um háls honum.
‘‘Líttu upp í himininn, Góð-
lyndur,” sagði Glóeyg. “Þetta
eru líklega alt Betlehemstjörn-
ur.”
“Líklega alt Betlehemstjörn-
ur,” endurtók Góðlyndur og
dró Glóeyg að sér. ....
En altaf herti frostið — fram
sama?
Gnðrún H. Finnsdótfir.
Betlehemstjarnan.
Eftir'J. P. Pálsson.
Svellbreiðan lá yfir ánni, eins
og blá bólguhella. En undir ísn. sólarupprás.
um ók vatnið sér og iðaði áfram __________
— út til sjávar. Og snjóklæddar
hæðirnar hreyktu sér, beggja
megin upp í kólguloftið.
Sunnan í hæðinni, sunnan við
ána, hafði hygginn maður reist
kastala mikinn og skrautlegan.
Þegar fennir í sporin.
Það ér margt svo undarlegt í nátt—
úrunnar ríki, og þó maðurinn það
Á sumrum staðnæmdust geislar undarlegasta.
hinnar vermandi SÓlar við mér datt sannarlega aldrei i
kastalann, en í vetrarnæðingun- a$ úl gætu verið tvær útgáfur
um varð hæðin skjól hans Og a^ honum Svend Knutson, en. samt
varS sú raunin á.
Það var einungis af tilviljun, lítiö
skjöldur.
En norðan við ána, efst á hóln
um, hafði heimskur maður kom.
ið sér upp kofa. Hann hafði
hvorki haft vit á að veiða sólar-
atvik, sem kom fyrir Svend sjálfan,
sem tarð orsök þess, að eg sá hann
og þekti, eins og hann hafði verið.
geisla sumarsins, né sitja í hlé Hann er það máske að miklu leyti
fyrir vindum vetrarins.
Kastalabúinn átti lítinn dreng,
sem Góðlyrídur hét. En í kofan-
um bjó lftil stúlka, Glóeyg að
enn, því eg hugsa að til séu fáir,
sem séð hafa inn fyrir sálardyra—
stafinn hans Knutsons.
Eg var þá nýkominn, að heiman.
nafni. Og hún bjó ein, því Og eins og þið vitið, var það vana-
heimskan hafði unnið á foreldr- lega tvennt, sem við landarnir gátum
um hennar.
Það var jólanóttin. Og Góð-
kosið um: annaðhort skurðina i
Winnipeg eða brautarvinnu, og eg
lyndur gleymdi kastaladýrðinni., valdi það síðarnefnda. Nokkur
Á efsta lofti kastalans sat hann hundruð mílur austur af Winnipeg
við glugga sinn Og starði norður1 var þá verið að leggja eina járn-
í náttmyrkrið, í von um að sjá brautina; höggva brautarstæðið í
Betlehemstjörnuna. En hvergi sá ijárnharðan kleftiffitn.. — Slá braut
hann ljósglætu, þó rafljósið, liggur nú frá hafi til hafs.
sem kveikt var á hverri
jólanótt í turni kastalans, bál-
aði beint yfir höfði hans.
Eg hafði lítið unnið við grjótvinnu
áður. Ungur og óharðnaður, og eg
viðurkenni það fúslega sjálfur, að
Og í kofanum sat Glóeyg við eg var ekki margra dala virði fyrstu
suðurgluggann. Þaðan sá hún dagana, sem eg vann þar.
Og þar var það, að eg sá Svend
Knutson fyrst. Hann var þar for—
maður yfir allmörgum mönnum;
flest Svíar og Norðmenn, og vinnu-
þjarkar'hinir mestu.
Svend var um sex fet á hæð og
mjög þrekinn, ljóshærður og blá—
eygur, og augun fremur falleg, þeg-
ar hægt var að sj^ þau; en það var
ekki altaf; þaij var eins og augna—
lokin að ofan og neðan lægju i óaf—
máanlegum hrukkum og fellingum,
og þó augun væru í raun og veru
stór, mun þó flestum hafa sýnst hann
smáeygur. Ennið var í meðallagi
hátt, en breitt-og bnnguvaxið; hann
var loðbrýndur og þungbrýndur, og
djúpar hrukkur á milli brúnanna;
hann hafði langt og þykt yfirskegg,
svo munnurinn var að mestu hulinn:
hakan var breið og sterkleg, og stóð
nokkuð fram.
Eg býst tæplega við að nokkur, er
mætti honum á förnum vegi, eða
jafnvel þeir, sem voru með honum
samvistum, hefðu getað álitið hann
fíngerðan að eðlisfari. Því það vav
ómögulegt að sjá nokkuð fingert við
líkamann. Þó var það málrómurinn.
sem mér fanst það hrikalegasta við
mareninn, og hendurnar þar nsast;
þær voru ekki mjög langar, en liða—
mótin afskaplega gild og handarbök
in loðin fram á fingur.
Hann lét mig afskiftalausan að
mestu fyrstu tvo dagana, sem eg
vann þar; sagði mér aðeins fyrir
verki, enda var verkið ekki vanda—
samt fyrir þá, sem því voru vanir, en
mér varð það fullerfitt, þótt eg skildi
hvað gera ætti. Það þarf ekki mikil
heilabrot við það að aka grjóti á
hjólbörum.
En svo var það þriðja daginn
minn þarna. Það var komið fram
að nóni. Dagurinn var heitur og
mollulegur, svo svitinn streymdi nið—
ur andlitið á mér og fötin loddu við
líkamann. Hjólbörurnar höfðu runn
ií út af plönkunum, sem eg átti að
aka eftir, og þetta var í þriðja skift—
ið í röð, sem þetta hafði hent mig.
Eg var að bisa við að ná börunum
upp á plankana aftur.
‘‘Farðu frá!” var öskrað á norsku
rétt að baki mér. Það var Svend.
Svo þreif hann börurnar fullar af
grjóti og’ svifti þeim í einu átaki
upp á plankana, rendi þeim þangað
sem grjótið átti að fara, kom svo með
þær tómar aftur og kastaði þeim til
min.
‘íHvernig í andskotanum ætli að
járnbrautir yrðu lagðar, ef að þær
ættu að vera lagðar af mönnum eins
og þér. Eg sé ekki hvernig í fjand
anum þú ferð að renna börunum út
af plönkunum; eg veit að áttræð og
rassbrotin kerling gæti unnið verkið
betur en þú.”
Og hann talaði svo hátt, að hver
einasti maður, sem í nánd var, hlaut
að geta heyrt til hans.
Eg ætla ekki að reyna að lýsa því
hve reiður eg varð. Af öllum lífs
og sálar kröftum hafði eg verið að
reyna að ,gera það sem eg gat, og
mannfjandinn hlaut að sjá það og
skilja. — En hvað gat eg gert? Eg
hafði ekki svo mikið vald yfir norsk
unni, að eg gæti svarað miklu á
móti. Ensku skildi eg mjög lítið, og
að hlaupa í burtu, eins og barinn
hundur, hafði eg ekki skap til, enda
ekki auðhlauþið; gegnum skóga og
fen að fara, og eg rataði ekkert; svo
eg ypti einungis öxlum og tók við
börunum þegjandi.
En eg verð að viðurkenna, að þetta
voru þau einu stygðaryrði, sem
Svend talaði til min alt sumarið, eða
meðan vinnan entist. I^ftir hádegið
þenan dag, gaf hann mér annað verk
að vinna, sem var léttara.
Og eg gat ekki gert að því, að mér
varð hlýrra og hlýrra í skapi til
hans, eftir þvi sem eg vann lengur
með honum.
Og eg var heldur ekki sá eini, sem
varð fyrir barðinu á honum. Eg
heyrði það brátt, að þegar svo lá &
honum, og honum þótti við þurfa,
gaf hann öðrum skammirnar engu
ver úti látnar, en mér i þetta skifti.
Svend var ekki margmáll, hvorki
við vinnu eða frá; þó gat haifn ver—
ið skemtilegur stundum; og eg held
hann hafi talað meira við mig, sér—
staklega ef við vorum tveir saman,
en við nokkurn af hinum.
Og smáttlsaman fór hann að verða
mannslegri í mínum augum.; ekki
útaf eins tröllslegur. En eg komst
að því hjá hinum, sérstaklega þeim er
þektu hann bezt, að hann fengi orð
fyrir að vera drykkfeldur í meira
lagi.-------
Við komum til Winnipeg seint um
haustið. Verki því va'r lokið, sem
Knutson hafði verið fengin umsjón
yfir, og nokkrir af flokknum, sem
með honum hófðu unnið, urðu hon—
um saniferða; þar á meðal eg. En
margir tóku vinnu hér og þar á
brautarstæðinu.
Knutson talaði um að setjast að
um veturinn á búgarði sínum, sem
var skammt frá Winnipeg. En við
hir.ir ætluðum að taka vinnu, hvar
sem bezt byðist.
Svend, og fleiri af mönnum hans,
þurftu að hressa sig sama daginn og
þeir komu inn. Eg varð að mestu
út úr hópnum, og tók mér vist um
kvöldið á matsöluhúsi utan til í bæn—
um.
Svo var það þrem dögum seinna.
Eg var þá búinn að ráða mig til
fiskiveiða út við Winnipegvatn, og
ætlaði út næsta dag. — Þá rakst eg
á Svend, að mér óvörum.
Eg var á gangi 1 miðparti borgar—
innar, um ekkert að hugsa. Þá sé
eg alt í einu hvar Svend stendur og
gónir suður strætið. Hann anzaði
engu, þegar eg kastaði kveðju á
hann. Eg stanzaði og fór að horfa
í sömu áttina. Mér datt strax í hug,
að slys hefði viljað til, en eg sá ekk
ert nema fólksstrauminn fram og
aftur.
“A hvað ertu að horfa, Svend?”
spurði eg að lokttm, þegar eg varð
ekki var við neitt nýstárlegt.
“Þú hér!” sagði hann, þegar hann
loksins varð var við að eg stóð hjá
honum.
Hann stóð enn utn stund þegjandi,
og horfði í sömtt áttina; en svo sneri
hann sér snögglega að mér, og mér
fanst setn maður væri að tala upp
úr svefni, þegar hann sagði: *
"Komdu með mér, Gunnar; eg
þarf að tala við þig.”
Við gengttm þegjandi yfir á gisti-
húsið, sem hann bjó á. Hann dró
fram stól, þegar við vorum komnir
upp á-herbergið, þar sem hann svaf,
eða átti að sofa á nóttunni. Mér
fanst hann lita svo út, að hann hefði
ekki ntikið sofið þá nóttina.
“Seztu niðtir,” sagði hann. Eg
gerði það. Svo gekk hann um gólf
nokkrar mínútur, áboginn og með
hendurnar fyrir aftan bak. Eg var
rétt að því kominn að yrða á hatln,
þegar hann stanzaði, rétti úr sér
og barði santan hnefunum, svo
gluntdi í herberginu:
“Mikill andskotans, bölvaður hund
ur er eg! Hér hefi eg legið eins og
svín í þrjá daga, síðan við komurn
inn. F.ða ertt það ekki þrtr dagar?”
“Bráðum fjórir,” sagðí eg.
“Já, alveg rétt, það eru fjórir.”
Svo kastaði hann sér niður á stól,
til hliðar við ntig.
“Og svo þurfti eg endilega að
mæta henni núna; einmitt núna, eins
og eg er útlítandi!”
“Var það kofian þin, sem þú varst
að horfa á eftir, þegar eg rakst á
þig áðan'?”
“Nei, það var ekki konan min.
Mér hefði nú verið nokkttrn veginn
santa, þó eg hefði mætt henni. Eg
vona aðeins að hún hafi ekki þekt
mig.” Hann sagði þetta eins og við
sjálfan sig.
“En hver var þessi “hún” ?”
spurði eg.
“Það er nú einmitt það, sem eg
íþróttaáhöld eru vinsælar
JÓLAGJAFIR
Finnið oss viðvíkjandi því sem yður þóknast að kaupa
HARKNESS RADIO SETT
myndi bæta mikið á jólagleðina.
Vér setjum þau inn fyrir $10.00 niðurborgun. Afgang-
getið þér borgað á næsta ári.
FARQUHAR & SHAW LTD.
387 Portage Ave. — við Edmonton St.