Heimskringla - 09.02.1927, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRÍNGLA
WINNIPEG 9. FEBRÚAR 1927
Almennings Álit.
aftur að baki þér — eins og það væru takmörk! gæfiiega eftir röddinni — hvort hann gæti ekki j unum sínum í yndislegri búning en nokkurn
tíma áður.
Þegar hann' að síðustu gat ekki stilt sig
um að horfa á hana, sá hann að hún laut niður
um.” Hún horfði á málverkið og sýndist hafa1 hvort hann sæi ekki brúna búninginn og hið' Dg var önnum kafin með nokkrar tágar í kjöltu
tveggja ólíkra heima. En auðvitað hefurðu séð greint hana frá fjarlæga vatnaniðnum.
það. Allir sem geta gert þetta” — hún benti oft snéri hann sér við — og( horfði á flög-
á málverkið — “hljóta að taka eftir gjáarhliðun- j randi sólargeislana líða yfir runnana til að vita
Þegar hún hætti að syngja, og hann hafði
ekki litið við — hafði hún smáfært sig nær —
þangað til að hún var komin mjög nálægt mál-
verkinu, er hún fann mikla löngun hjá sér til
að sjá.
Yndislegu varirnar voru hálfopnar — kinn
arnar rjóðar og úr fögru augunum skein fögn-
uður og barnslegur ákafi og eftir\rænting, þar
sem hún stóð og hallaðist dálítið áfram með
körfuna á handleggnum.
Hún virtist svo niðursokkin í að horfa á
málverkið, að hún sýndist nálega hafa gleymt
málaranum — og sýndl engin feimnis eða und-
runar merki, þegar hann leit alt í .einu beint
framan í hana.
“Það er yndislegt,” sagði hún, eins og til
svars við spurningunni í augum hans. Ög eng-
jnn — er séð hefði hana og heyrt rödd hennar
— hefði getað efast um einlægni hennar.
‘‘Myndin er svo sönn — svo — svo — hún
leitaði að orði, og brosti þegar hún fann það-
*‘svo lík — svo yndislega lík því, sem hún er af
Hún vekur tilfinningu, er hreyfir sér í brjósti
mínu þegar eg er í kirkju, og heyri organtón.
ana — laga — þýða og yndislega.”
“Og birtan kemur á ská inn um gluggana
— og einhver les þessi fögru orð: “Drottinn er
meðal vor í sínu heilaga musteri — allir og alt
á gervallri jörð hlusti á hann í þögulli lotning
og tilbeiðslu.”
‘‘Það er undarlegt!” sag'ði málarinn;
“Þetta eru einmitt orðin, sem mér hafði
hugsast að hafa yfir þennan stað, þegar eg sá
hann fyrst, og heyrði straumfallsniðinn þarna
yfir frá, er lét í eyrum eins og organstónar; og
hvernig sólin brýzt í gegnum trén, þá fann eg
sömu tilfinningar í brjósti mínu eins og þú lýstir
Eg er að reyna að mála staðinn til þess að þeir,
er sjá málverkið finni til fegurðar og yndisleiks
hans eins og við.”
í hinu uppljómaða andliti hennar lýsti sér
skilningar og djúp samhygð, og hún hrópaði
uppyfír sig. ‘‘Eg veit það eg skil það! þannig
er það með fiðluspilið mitt! þegar eg horfi til
fjallanna stundum — eða lít á trén og blómin
— eða heyri nið vatnanna og iækjanna, eða þyt
vindarins, þá bera tilfinningarnar mig ofurliða
og brjóst mitt þrútnar svo, að eg held nálega aö
það muni bresta. Mér finst þá eg meiga til með
að segja einhverjum öðrunr frá allri þessari feg-
urð, og eg gríp fiðluna mína, og reyni að láta
tónanna túlka tilfinningar mín^r.
En mér tekst það aldrei — ekki til fullnustu
gleymt návist málarans aftur. Hann horfði yndislega andlit ungu stúlkunnar.
stöðugt á andlit hennar. þar sem hver hugsun ixún kom daginn eftir.
sínni. ‘‘Hvað í ósköpunum ertu nú að glera?.”
spurði hann forvitnislega. “Þú átt alls ekki að
( Ef þú vilt gera svo vel og halda áfram að tala
Hafði við mig — þá veit eg að þú ert hér kyr — og
hennar speglaðist í — eins og blóm á tjamar- j Listmálarinn hafði verið að horfa ■ á geisla Vera að grenslast um hvað eg er að hafast að.
bakka speglast í vatninu kyrru og sléttu. “Þú|fióð sólarinnar, er féll á gráu granítklöppina —1 sagði hún. “Þú hefur verið að svíkjast um aftur!
eiskar fjöllin — er ekki svo?, sagði listmálarinn er var a miðri grænu flötinni í rjóðrinu — og ‘‘þú hafðir svo hægt urn þig — að eg var hrædd-
til þess að koma henni í annað skap. I hafði snúið sér að málverkinu aftur að honum ur um að þú værir farin,” sagði liann hlægjandi
Hún snéri sér að honum aftur, og svaraði fanst aðeins eitt augnablik. Og þegar hann
blátt áfrarn. “Já, eg elska fjöllin.” ‘‘Ef þú ieit á klöppina aftur — stóð stúlkan þar.
værir málari,” sagði hann brosandi — '‘myndir auðsjáanlega staðið þar stundarkorn og beðið eg skal halda áfram við verkið.” ‘‘Ertu viss
þú mála þau heldurðu ekkir ’ , eftir því brosandi — að hann tæki eftir henni um að það truflí þig ekki?” “Alveg viss um það
“Ekki held eg að eg myndi gera það,” svar- ‘ Létt karfa hékk á öxl hennar, og í hendinni svaraði hann. “Jæja — talaðu þá við rnig, og
aði hún hugsandi — en eg myndi reyna að koma|hélt hún á veiðarfærum. Hún var í ljósbrúnum eg skal svara þér.” ‘‘Eg þarf að gera nokkurs
fjöllunum inni í málverk mín — hver svo sem klæðnaði — með reimuð há stígvél — og fallega konar játningu,” sagði hann gætilega og horfði
þau væru eg veit ekki hvort þú skilur mig fylli1 hárinu liennar var þrýst inn undir stóran flóka á gráleitu trjábolina öðrumegin við klöppina.
lega.” “Já,” svaraði hann — ‘eg held að eg hatt. j “Játningu?” ‘‘Já, mig langar til að ljúka
og það er yndislega fögur hugsun. i
ekki mála andlitsmyndir — eða i
skilji þig —
Þú myndir
hvað?.”
“Eg held að eg gæti það ekki,” svaraði hún.
‘‘það virtist, sem það myndi verða svo erfitt
að koma fjöllunum inni í mynd af hverjum sem
er.
Listmálari — reglulegur snillingur, meina
eg verður að hafa myndir sínar sannar og réttar
— er- ekki svo? mynd einhvers — sem væri ekki
góður — en væri látinn líta svo út á myndinni
myndi sá málari verða vinsæll?” Nei,
eg held, að eg myndi ekki vilja mála
andlits myndir — nema þá af því fólki, er vildi
láta mála þær sannar og réttar.” Aaron King
roðnaði af orðunum, er voru töluð í svoddan
einlægni og leit á hana með skörpu augnaráði.
En stúlkan var saklaus af að hafa neinar aðdrótt
anir í huga; aðeins að lýsa hugsunum sínum
og eðlisfari. Hún hafði ekki liina minstu hug1-
mynd um, hve orð hennar hittu viðkvæman stað
í brjósti listmáiarans. ‘‘Þú elskar fjöllin iíka —
er ekki svo” —spurði hún alt í einu ‘‘Já,”
Hún kom málaranum í þessum búningi fyrir því af svo það valdí mér ekki neinna óþæginda
sjónir eins og fjallavera eða skógargyðja— bláu “Er það eitthvað mér viðkomandi?”
augun hennar skinu skært eins og stjömur, ogj “Ját ‘‘Jæja — þessvegna er eg nú að reyna
kínnar hennar glóðu af heilsusamlegum roða að láta þig hafa augun á verkinu, af því að eg
og æskufjöri. þarf að skrifta fyrir þér,” sagði hún. ‘‘Skrifta
Hann hafði ekkert hljóð heyrt þegar hún fyrir mér. ?”
kom — engan minsta hávaða af neinni tegund. | “Já, gerðu svo vel að líta ekki við.”
Hann gat á engan hátt vitað, úr hvaða átt “En hvað í ósköpunum geturðu haft til
hún kom. 1 fyrstunni ætlaöi hann ekki að trúa að skrifta fyrir mér? ’
sínum eigin augum — og sat kyr fullur undrun- “Þú byrjaðir að tala um þína skriftun fyrst
ar. svo það er best að þú haldir áfram með hana.
Þá rak hún upp glaðværan hlátur, er vakti Má vera að þaö geri mér auðveldara fyrir að
hann af dvalanum. I byrja.” Hann hafði augun á málverkinu, meðan
Hann stökk upp úr sæti sínu, og gékk á hann sagði henni alt um það — hvernig hann
móti henni. “Ertu skógarandi, eða vera með hefði horft á hana í gegnum skógarþyknið nokk-
holdi og bióði?” — hrópaði hann. “Það hlýtur rum dögum áður — þegar hún hefði verið að
að vera eitthvað yfirnáttúrlegt við þig hvern- leika á fiöluna og danza fyrir utan bústað þeirra
ig þú kemur "og fer. þú komst seinast út úr í skógarrjóðrinu. Þegar liann hafði sagt orðin
söngvaklið fjallalækjanna — og fórst aftur sörnu hélt hann að hún væri reið — og snéri sér við
leiðina. 1 dag kemurðu eins og ofan úr skýjun — fullvis þess, að hún væri að taka saman dót
um eða trjánum.” Hún svaraði hlæjandi: sitt og búast til ferðar.
‘‘Faðir minn og Brian Oakley kendu mér Hún var að berjast við að halda niðri í sér
það. Ef maður gefur nánar gætur að villidýrum hlátrinum -— og, við það að líta á andlit hans
svaraði hann — “eg elska fjöllin — ogi mér er skógarins, þá er auðvelt að læra af þeim. þú fult undrunar —hló hún svo hátt — skært, og
að lærast að elska þau meira og meira; en eg er! gætir gert það einnig. Eg er ekki fremur skógar sakleysislega — að rjóðrið eins og fyltist af
andi en dýrin margvíslegu hér í skógunum.” sólskíni og söng — og var málarinn neyddur til
“þú hefur verið að veiða silung?” — spurði að fylgja dæmi hennar — og hlæja hjartanlega.
hann. t 1 i “Ó!,” hrópaði hún upp yfir sig — ‘‘það er
Hún hló gletnislega. ‘‘þú ert svo eftir- svo skrítið — og þetta gsleður mig svo mikið!”
hræddur um, að eg þekki þau ekki eins vel og
þú.” “Eg fæddist hér uppi í fjöllunum,” sagðij
hún — og átti hér heima þangað til fyrir fáum
árúm síðan. Stundum finst mér nálega eins og
fjöllin tali við mig.”
‘‘Myndir þú vilja kenna mér að þekkja fjöll.
in eins vel og þú þekkir þau?” spurði hann ákaf
ur. Hún færði sig ofurlítið fjær honum — og
svaraði ekki. “Við erum nágrannar,” liélt hann
áfram brosandi: Eg heyrði fiðluspilið þitt hér
um kveldið — þegar eg var að veiða upp við
hylinn nálægt þar sem þið haldið til, og eg veit
það nú, að þú býrð í næsta húsi við mig í gull-
eplalundunum. Við hr. Lagrange höfum sumar
tektarsamur!
Mér finst þii alveg hafa búist við því, og
“Hvað meinarðu með þessu?” spurði hann.
“Já, það er nú einmitt það — sem eg hafði
En þér hefir tekist að láta málverkið ]>itt Sf>gja j þústað bak við gamla aldingarðinn þarna yfir i blik fara til ónýtis, af þvi eg er hér”
frá tilfinningum þínum. það er það sem genr
það svo yndislegt og eðlilegt er það ekki? P',ólkið
í Fairlands segir að þú sért sannur listamaður
og eg skil nú, livað mikið það hefur til síns máls
Það hlýtur að vera yndislegt að geta túlkað
tilfinningar sínar með málverki eins og þessu
þar sem þær geymast óbreyttar alla tið.”
Aaron King hló, og ungæðislegur feimn-
vera reiðubúinn að spyrja hvort eg hafi verið ekki hug til að segja þér” — stamaði hún. Og
heppin.” svo sagði húií honum af létta — hvernig hún
“Mér finst eg geta búist við því líka.” svar. hefði haft gætur á honum — þegar hann hefði
aði hann. ‘‘Eg veiddi fáeina.” — sagði hún verið að verki sínu á vinnustofunni, en hún í
kæruleysislega — svo sagði hún nteð yndisleg- laufskálanum — og hvernig hún hefði heim.
um myndugíeik í rómnum. “En nú verður þú sótt verkstæði hans í fjærveru hans.
að fara aftur til verks þíns. Eg skal undireins ‘‘En hvernig í ósköpunum fórstu að komast
hverfa héðan aftur — ef þú lætur annað augna inn? Verkstæðið var alt af læst, þegár eg var
isroði breiddist yfir andlit hans./
“En eg er ekki mikill listamaður — eins og
þér er kunnugt um — eg er nálega óþektur.”
Hún leit á hann með raunasvip í bláu fall.
egu augunum. “En þarf maður að vera svo vel
þektur til að vera sannur listamaður?,” spurði
liún. ‘‘Geta ekki sumir verið miklir þótt þeir
séu óþektir? Eða gæti ekki einhver sem er
mjög — mjög _______ ” aftur leitaði hún’að hæfi-
legum orðum yfir tilfinningar sínar, og brosh
þegar hún fann hina réttu lýsingu — gæti ekki
einhver smælingi verið vel þektur? Blöðin út-
breiða frægð sumra, sem eru reglulega vondir
menn — er ekki svo? — nei, þú ert aðeins að
gera að gamni þínu. Þú heldur því ekki fram
í alvöru, að sönn list og sálargöfgi og frægð, sé
eitt og hið sama”
Ungi maðurinn, er veitti henni hina nán-
ustu eftirtekt, sá að hún lét hugsanir sínar í
Ijósi einlægnislega og með barnslegri hreinskilni
‘‘Ef það — að geta túlkað tilfinningar í verkinu
— er sönn.list — þá ert þú snillingur.”
” Því hljóðfærasláttur þinn hljómar eins
og hann kæmi frá fjöllunum sjálfum.”
Hún gat ekki dulið gleði sína, og sagði inni
lega. ‘‘Ó, fellur þér fiðluspilið mitt vel í geð?
— eg hefi þráð, það svo mikið, að þér þætti
dálítið til þess koma.”
Henni kom ekki í hug að spyrja hann hve-
nær að hann hefði heyrt hana spila — og hon-
um kom ekki til hugar að útskýra það. Hvor-
ugt þeirra virtist muna eftir því, að þau höfðu
aldrei verið kynt. þau hefðu í rauninni átt að
láta eins og þau væru ókunnug hvort öðru.
“Stundum,” bætti hún við með sinni eðlilegu
einlægni og barnslega trúnaðartrausti — “finst
mér að eg vera snillingur í fiðluspili — og svo
aftur,” bætti hún við raunalega — “kemst eg
að því, að eg er það ekki. En eg er viss um að
eg myndi ekki hafa nehra löngun til að verða
fræg.” * .
Hann hló. “Það virðist ekki gera svo mik-
ið til hvort, maður er frægur eða ekki — þegar
maður er uppi í fjöllunum, og gjáar hliðin eru
lokuð.” Hún hló líka. ‘‘Sástu það? sástu stóra
hliðið — er opnaðist fyrir þér, og lokaðist svo
frá. Getum við ekki orðið vinir? Viltu ekki
hjálpa mér til að kynnast fjöllunum þínum?”
‘‘Eg þekki dálítið til þín,” sagði hún.
“Brian Oakley sagði mér að þið hr Lag-
range dvelduð hér. Hr. Ldgrange sagði að þú ,
værir góður maður — Brian Oakley segir það, ^ia(^s|eSa
sama — ertu það? Ertu góður maður?” List-i
málarinn roðnaði, og í svipinn tók hann ekki l1 (laS. _svo Þu verður að halda áfram meðan unt
eftir að hún gaf i skyn, að hún hefði kynst Con-
rad Lagrange.
Að lokum sagði hann þýðlega, “eg er held
ekki vondur maður.
Bros leið yfir andlit hennar, og skap hennar
breyttist — og svipreyting hennar líktist því—
þegar sólin brýzt-í gegnum ský — og skín hálfu
skærara en áður.
‘Eg veit að þú ert ekki vondur maður.
sagði hún -
í burtu.”
‘‘Já” sagði hún — “það var góðviljuð vera
sem kom mér inn í gegnum skráargatið.
“Eg snerti ekki við neinu,” bætti hún við
— eg leit aðeins í kring um mig — og skoðaði
þetta fagra herbergi — sem þú vinnur við máln
ingu í. Og eg dirfðist ekki að líta á myndina
á standinum. Veran mín sagði mér _________ að þér
„„ , - ,, . myndi ekki falla það — og eg hefði ekki dregið
Og þu ætlar ekki að læðast í burtu — ef j/.v-vr, +n . „
. - .: dukinn til hliðar — jafnvel þott mer hefði eigi
verið gefnar þessar ráðleggingar. Að minsta
kosti held eg að eg liefði aldrei gert það. Annars
er erfitt að segja um það — eg get ekki alt af
sagt um hvað eg muni taka upp á í það og það
‘En mig langar til að tala við þig(,” sagði
hann í biðjandi rómi “eg hefi haldið vel áfram
aö vinna síðan um miðjan dag.”
‘‘Auðvitað hefurðu gert það!” — sagði hún
‘;en birtunni fer að halla bráðlega
og þú getur þar af leiöandi ekki gert mikið meira
spurði hann
|er.
| eg held afram við verk mitt?’
! efandi.
Hún brosti að honum — full af gletni og
kátinu — og hann óttaðist ef hann snéri sér
! við — myndi hún liverfa. Hún hló hátt. ‘Ef gjjftjg >
þú heldur áfram — verð eg hér — en hættir
l þú — fer eg héðan samstundis.”
Urn leið og hún sagði þetta — gekk hún í
slæman mann myndi ekki hafa ‘ltíun| (.aé '*'s Klan(linum; og lagði frá séi rjthöfundurinn hafði ásakaö sjálfan sig harð-
lega fyrir skeytingarleysiö. Og það kom eins og
Alt í einu mundi listmálarinn efti'r því —
að hann hafði fundið vinnustofundyrnar opnar
ogi lykil Conrads Lagrange í skránni —og hvað
langað til að mála þennan stað eins og þú hefur! vejðarfærin hjá stórum trjábol þar rétt hjá.
málað hann.” Hún snéri sér við, og bjóst til Iun s™™ði korfunni ofan af öxl.sér — °S léf
að fara. ‘‘En bíddu við!” — hrópaði hann —
“þú hefur ekki sagt mér enn — hvort þú ætlar
að kenna mér að þekkja fjöllin þín — eins og
þú þekkir þau.” “Mér finst eg alls ekki geta
sagt neitt um það,” svaraði hún brosandi, um
leið og hún fór af stað. ‘‘Að minsta kosti hitt-
umst við aftur” —— sagði hann ákafur.
Hún hló glaðlegla. “Því ekki? Fjöllin eru
jafnt fyrir þig og mig — og þó að hæðirnar séu
viðáttumiklar, eru göturnar mjóar og hliðin fá.’
Hún hló aftur um leið og hún sveif í burrii
—léttfætt eins og skógardís, og liturinn á klæðn
aði hennar blandaðist aðdáanlega við lit trjánna!
og vínviðarins;-------og hún hvarf listamann-
inum svo brátt sýnum inn í samlita skógardýrð
ina — að honum fanst alt þetta hafa verið drau
ur — yndislegur draumur.
En brátt heyrðist rödd hennar aftur hand-
an úr skógarþykninu með fjallalækjaniðinn sem
undirspil — og lagið var æ daufara og daufara,
þangað til síðustu tónar þess dóu út í hinum
drynjandi vansfallanið.
Málarinn stóð kyr nokkrar mínútur, og
fanst hann ennþá heyra lagið. það kveld sagði
Aaron King ekki Conrad Lagrange frá æfin-
týri sínu í skógarrjóðrinu.
hana á jörðina, og hatt sinn einnig.
Málarinn horfði á hana — þar sem liún
stóð þegjandi — og horfði á málverkið. Alt í
; einu snéri hún sér að honum, og stappaði ofur
lítið niður fætinum — “því heldurðu ekki áfram
aö vinna? Hvernig færðu þig til að eyöa tíman
um og birtunni svona með því að vera að horfa
já mig? — eg skal fara undireins — ef þú tekur
ekki til starfa nú þegar;”
Hann hlýddi henni hlæjandi.
Hún horfði á hann við vinnu sína eitt augha
jblik; — þá snéri hún sér vi,, — og hann heyrði
hana lireifa sig til og frá niður við litla lækinn
| —- þar sem hann hvarf undir trjáþyknið.
Einu sinni hætti hann — snéri sér við, og
liorfði í áttina til hennar.
‘‘Hvað ertu nú að gera?” spurði hann.
“Eg skal fara héðan samstundis _______ ef þú
lítur við aftur,” sagði hún.
elding í huga hans heimsókn Jims Rutlidge þann
dag — og dylgjur hans ogl einkennileg fram-
koma við þá þegar þeir komu heim.
“Eg held að eg viti nafnið á þessari góðu
veru þinni,” sagði málarinn alvarlega, og stóð
frammi fyrir stúlkunni. “En segðu mér — ónáð
aði ekki einhver þig — meðan þú varst inni á
verkstæðinu?”
Hún varð blóðrjóð í kinnum og hláturinn
hvarf af andliti hennar þegar hún svaraði: “Eg
ætlaðist ekki til, að þú fengir að vita neitt um
þann liluta Jiessarar sögu.”
“En eg verð að fá að vita það”—
“Já,” sagði liún — “hr. Rutlidge fann mig
þar; og eg komst frá honum — og; hljóp í gegn
um garðinn. Mér fellur hann alls ekki í geð —
eg er lirædd við hann. En er það alveg nauð-
synlegt —: a’ð eg minnist meira á það? Eg varð
að skrifta um heimsóknina fyrir þér — en þurf-
um við að minnast á þennan part sögunnar?”
„Ha™ snéri sér fljótlega að verki sínu aftur .-Nei svaraði haun _ «við þurfum ekki að ^
17 KAPITULI.
Trúnaðarmál.
Allan næsta dag meðan Aaron King vann
við málverk sitt í rjóðrinu hlustaði hann grand
Bráðlega kom hvin aftur og settist hjá körfunni
og veiðarfærunum — og að gætti málverkið
meðan málarinn lagaði það fyrir sér, og bætti
drætti ofan á drátt. “Gerir það þér ónæði ef
eg horfði á þig við vinnuna?” spurði hún þýð-
lega.
“Nei, vissulega ekki, ’ svaraði
“Það hjálpar mér aðeins til að gera
um það. Það var nauðsynlegt fyrir mig að vita
það — en við skulpm aldrei minnast á það at-
vik framar.”
‘En dansar þú aldrei vinum þínum til yndis
og ánægju? ’
“Ó, — nei — eg danza aldrei öðrum til
hann. | ánægju — aöeins fyrir mig sjálfa — þegar mér
mál- finnst eg mega til. Auðvitað dansa eg stundum,
verkið betur úr garði — ef þú situr þarna og þegar Myra, eða Brian Oakley eða frú Oakley
horfir á.” Og málarinn varð að játa leynilega eru viðstödd. en það gerir nú engan mismun.
eg er þeim svo kunnug, að þau eru nálega eins
— að orð hans voru sönn.
Gráa klöppin olli honum ekki óþæginda
lengur. Návíst stúlkunnar hafði þau áhrif á
hann — að honum fanst hann geta komið liugs
og partur af sjálfri mér.”
(Framh.)