Heimskringla - 29.06.1927, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINQLA
WINNIPEG 29. JÚNÍ 1927.
Hdtnskringla
(Stofnnll 1886)
Krmor út 6 hTerJam nlSTlkadffi
ESIO. —
VIKING Ph^
LTÐ.
tH o| M» M
bi.vr
Ulll
•'K., WINNIPBG,
«537
V«r» blaíslns er $3.00 Argangurinn borg-
l*t fyrlrfram. Allar borganir senolrt
THE VIKING KR5EISS I/TD.
SIGEÚS HALLD6RS frá Höfnum
Bltstjórl.
VtanA»kHf< fll blatliilnRi
THB VIKING PRESS, l«fd., Boi
Vfanflnkrlff fll rlf nfjflranai
EDITOR HKIMSKRINGLA, Boi 8105
WINNIPEG, MAN.
8105
“Helmskrlnsla. is pnblisheð by
Tbf Vlklnfc Preni Lfd.
and printed by
CITT PRINTING A PGBLISHING CO.
858-855 Sararenf Wlnnlpeg, Man.
Telephone: .86 58 7
WINNIPEG, MANITOBA, 29. JÚNl 1927
Júbílhátíð Canada
Þrátt fyrir kosninga-stjá, er yfir hefir
staðið hér í fylkinu undanfamar vikur.
og aukið á eril manna, hefir almenningur,
hér sem annarstaðar, eigi hugsað um
annað meira en hina miklu, í hönd far-
andi Júbílhátíð Canada. Hið canadiska
ríki er sextu vetra við næstu mánaðamót.
Vel gæti það verið miklu eldra, þegar til
greina er tekið það sem gerst hefir á
þssum tíma. Það er yngsta ríkið
yngsta þjóðveldið hér í álfu, og eitt hið
víðlendasta í heimi og framfaramesta.
Þó má fullyrða, að þær framfarir, sem
orðið hafa á þessum aldarhelmingi, eru
sem duft á' metaskálinni hjá þeim, sem
enn eiga eftir að verða. Vér eram rétt í
byrjun sögunnar — í fornöld; nýja sag
an á öll eftir að gerast.
Margir eru enn á lífi hér í landi, er
muna þau ár, þegar Sambandið var
stofnað, er hin dreifðu fylki, er öll lágu
austan stórvatna og fram við Atlants
haf, gen'gu í bandalag, og hverju spáð
var um það bandalag. Það fólk hefir iif-
að margar aldir á þessum 60 árum, ef
miðað er við sögu og þroskaferil liðinua
alda og kynslóða. Það hefir séð spádóma
rætast, er miklu voru furðulegri en fora
ir spádómar; það er svo undarlegt, að
allir spádómar rætast)(.ef þeir eru fram-
faraspár; en ef þeir eru hrakspár rætast
þeir ekki. Lífið lætur ekki að sér hæða
Þegar Sambandifr var stofnað, gat rík-
ið ekki heitið mikið, að mannafla eða
ríkidæmi. Örmjór bekkur sunnan St
Lawrence fljótsins, austan Erie vatns og
út til sjávar, var hinn byggði hluti þess
En það var víðlent—en: öll sú víðátta var í
auðn, — stórskógar er teygðu sig yfir
miljónir ekra, sléttur og graslendi, bú-
staðir vísunda og villimanna, fljót o>g
fiskivötn, fjöll og heiðar. Þetta voru'von
ir þess, óbrigðular, ævarandi, sígildar.
Það átti mikið af vonum.
Samgöngur voru erfiðar, brautarlítið
í byggðum og veglaust vestan vatna og
allt til Kyrrahafsstrandar, nema þar sem
slóðir Indíána hlykkjuðu sig yfir graslend
ið milli veiðiskóganna og fiskvatnanná.
Var nokkuð unnið við það, — var til
nokkurs að vinna, að vera að mynda sam
band, efna til ríkis á þessari eyðimörku?
Hverskonar auðæfi þetta víðáttumikla
svæði, þessi óbyggði heimur, hafði yfir
að ráða, vissi enginn. Líklegast voru þau
engin, hugðu margir. Það elóði hvergi á
guJl í götubörðunum, og dýrir málmar
lágu ekki ofan jarðar. Til hvers þá að
vera að teygja sig yfir þessar eyðimerk-
ur? Af sléttunum tóku við fjöilin, hrika-
leg og óbyggð, af fjöllunum, ströndin
mannlaus. Eyðimerkurnar voru margar.
Þrátt fyrir það að meira gat virzt erf-
iði en erindi til óbyggðantia, óraði þó
suma óljóst fyrir því, að þessi mannlausa
veröld, þessi undursömu Norðurlönd Vest
urheims byggi yfir einhverjum þeim
leyndardómum, er leyst gætu úr ráðgát-
unni miklu að lifa, einhverjum þeim
kyngikrafti, er reist gæti lífið frá dauð-
um og flutt mönnum af öllum þjóðum
heims fagnaðarerindi lífsins á sannari og
skiljanlegri hátt en hið vanabundna þjóð-
skipulag flestra hinna eldrí landa. Þykir
mörgum sem órar þessir hafi orðið að
sannreyndum,—þetta sé komið á daginn.
Flestar þjóðir jarðarinnar hafa hingað
leitað. Fæster borið stór faraefni á land,
og þó öllum farnast framar vonum o>g
sumum mæta vel. Óbyggðirnar hafa tek
ið við þeim, hýst þær og klætt. Enginn
hefir svo hingað komið, að ekki hafi
hann grætt við ferðina, ef ekk fé, þá
fræðslu; ef ekki fræðslu, þá útsýni. Jörð- finnst aí5 ekki sé minni þörf á því nú, en nokk—
in hefir frætt hanU, álfan talað við hann, ’ uru sinni áiSur, aiS halda uppi merki frjálslyndis
auðnin svift blæjunni frá andliti hans.
Honum hefir orðið léttara í spori, orðið
færari til ferðalaga. Víðáttan mkla hefir
léð honum vængi, afdalaóttinn yfirgefið
hann, vegalengdir ekki vaxið honum í
augum, áræðisleysið skilið við hann, er
dagleiðirnar mælir í spönnum að ætlun-
armarkinu, tröppuhæðina upp til fram-
taks otg mannskapar í árum og eilífðum,
og snýr æfinni í frádrátt til allrar fram-
sóknar o'g lífsleitunar. Frumbýlingin
íhefir þroskað hann, sjálft menningar-
leysið mannað hann, fámennið vakið
hann til vits og skilnings á sjálfum sér.
Þessi auðæfi lágu ofan jarðar, önnur
lágu undir yfirborðinu, er einnig hafa
komið í Ijós.
Hingað hafa legið leiðir vorar lslend-
inga, sem annara þjóða, og þessa höfum
vér orðið áskynja sem aðrir. Oss er því
ljúft að minnast afmælis þessa ríkis, eiga
þátt með öðrum í hátíðahaldinu.
og þekkingar, en svo hefir atvikast, aíS allt
star.f í þes,sa átt hefir hrotnaö upp, og forustu
vantar til þess að skipa þeim mönnum aftur sam
an í flokk, sem andlega eru skyldir og finna til
skyldunnar aö láta þag ekki í svefn falla, sem
drengilegir menn höfSu áöur á unniiS. Og heyrt
hefi eg kunnuga menn og glögga halda þvi
fram, aft ef þaö mætti takast aö útvega þangað
mann, sem gæti gefiö sig við málum vorum og
væri hæfileiikum búinn, þá mundi ekki á löngu
líða, þar til þessar byggðir mundu að öllu leyti
standa straum af honum.' Er þessa hér getið,
til þess að þingið athugi það, hvort kostur sé 4
að létta hér undir.
Þingsetning
Hins Sameinaða Kirkjufélags.
Ræða flutt af séta R. E. Kvaran, 17. júní 1927
Eig leyfi mér að setja þetta 5. ársþing hins
Sameinaða kir.kjufél. Fyrir atvik, sem mér eru
nærri því að öllu leyti óskiljanleg, vill svo til,
að eg verg til þess að setja þingið . Eins o>g
menn muna, þá var eg ekki hér staddur, þegar
síðasta þing kom saman. Eg var þá í öðru
landi, og kom ekki annag til hugar, en að menn
mundu nota taékifænð til þess að skifta um
mann í sæti forsetans. Fyrst og fremst hefi
eg ávalt veriö því fyl'gjandi, að skift væri oftar
um menn við það verk, og finnst eðlilegt, að
hver maður sitji eins og tvö ár í senn. En
þingið hefir ekki viljað sinna því hingag til,
líklega af þvi, ag mönnum er ekki þessi staða
neitt keppikefli. En eg var svo sannfærður um,
þegar eg la'gði af stað heim til Islands í fyrra,
aö enguni myndi finnast það get komið til mála,
að eg yrði settur i það embætti, er eg var í þeirri
fjarlægð, að sú frétt kom með öllu flatt upp á
mig. En svo fór það samt, og fyrir því stend
eg hér enn.
Mér er það mikil ánaégja að heilsa yður öll—
um og bjóða yður velkomin. Og eg flyt yður ekki
einuntgis mína eigin kveðju, heldur flyt eg yður
jafnframt kveðju safnaðarnefndar Sambandsssafn
aðar hér í Winnipeg. Henni er það ánægja
að hafa þingmennina sem nokkurskonar gesti
sína yfir þingtímann, og mun leitast við að gcra
iþeim dvölina sem ánægjulegasta þessa fáu daga.
Mér þykir fyrir því að þurfa að tilkynna, að
séra Albert Kristjánsson getur ekki verið hér
við þingsotninguna, en hann mun leggja kapp
á að komast hingað og sitja með oss þingið, und—
ireins og hann getur komið því við. Það vildi
svo öheppilega til, að það þurfti að verða á—
rekstur með þingtima vorum og útnefningartíma
anum fyrir fylkiskosningarnar, sem nú fara bér
í hönd. Það kom engin opinber til'kynning um
útnefninguna fyr en eg var búinn að auglýsa
þing vort, og það var ekki talið gerlegt^að breyta
til ’hjá oss, vegna þess hve margar af fjölskyld—
um vorum fara úr bænum nú tafarlaust eftii
næstu mánaðamót.
Eins og eg hefi getið um, og öllum er raun-
ar kunnugt, þá er þetta fimta ársþingið, sem
félagsskapur vor hefir haldið. Sá aldur er ekki
tiltakanlega hár, en þó fer nú sá tími að nálg—
ast, að vér getum litið svo á, sem félagsskap-
urinn hafi slitið fyrstu barnaskónum og megi
skoðast sem nokkuð á legg kominn. Og þótt
ekki verði stjórninni það þakkað, þá held eg
að þetta sé töluvert markvert ár í félagssögu
vorri.
I öllum söfnuðum vorum hefir verkið gengið
sæmilega og sumstaðar mikið meira en það.
A öðrum stöðum hefir verið erfitt um öll störf,
þangað til fyrir tiltölulega skömmu síðan, að
nýr liðsmaður bættist í hópinn. Söfnuðirnir, sem
áður höfðu ekki fasta presta, svo sem Langruth
og Piney, hafa fengið þær messur, sem þeir hafa
farið fram á — eða 6 guðsþjónustur að minnsta
kosti á ári. Mest af slíkum ferðalögum hafa
Iþeir annast, séra Albert Kristjánsson og séra
Rögvaldur Pétursson. Þá hefir og séra Guð-
mundur Arnason sífelldlega verið hjálplegur,
þegar til h?,ns hefir verið leitað um liðsinni og
stuðning. Séra Friðrilc A. Friðriksson í Wyn—
yard hefr og vikkað út starfssvið sitt með verki
sínu i Kristnesi og Kandahar, sem tæplega hef—
ir verið byrjað — eða að minnsta kosti lítið
meira en það — þegar síðasta þing var haldið.
Séra Albert Kristjánsson hefir og farið nokkr—
um sinnum suður í byggðir landa vorra í Norð—
ur Dakota, samkvæmt tilmælum og beiðnum
manna þar syðra. Eins og menn vita, var þar
um langa hrið eitt öflugasta hæli hinna frjáls—
lyndu trúarhreyfin'ga, en nú liggur þar allt starf
niðri á þeim leiðum. Er það ekki fyrir það,
að ekki séu þar margir áhugasamir metm «m
þessi efni, heldur hitt, að atvikin hafa snúist á
óhentugán hátt og ógiftusamlegan. Menn úr
Iþessum byggðum hafa átt tal við mig og ýmsa
fleiri hér í Winnipeg, ag látið í Ijósi, að þeir
uni þvi ástandi, sem nú er þar, hið versta. Þeim
Þá vil eg geta þess, að i Riverton er nú rétt í
þann veginn verið að setja söfnub á stofn, sem
gengur i félagsskap með oss. Eins og menn
vita, þá hefir þar verið um nokkurt skeið kven—
félag, sem haldið hefir uppi starfsemi í sömu
átt og félag vort starfar að. Það hefir útveg—
að þangað presta til að flytja guðsfþjónustur,
en nú er verið aö koma á föstum félagsskap
með safnaðarfyrirkomulagi. Heyrst hefir, að
forgöngumenn_ þess máls muni hafá i huga að
koma sér hið bráðasta upp heimili eða kirkju.
Og að lokum vil eg geta þess, að mér hafa
borist þær fregnir, að Sambandssöfnuðurinn í
Árborg hafi þegar fest kaup á lóð fyrir vænt-
anlega kirkjubyggingu. Féð til hennar mun að
miklu leyti fengið. Hefir söfnuðurinn þar notið
gjafmildi og höfðingsskapar einstakra manna,
og þá eigi síður drengilegrar hjálpar og stuðn—
ings frá vorum ágætu vinum í Nýja Englandi.
Fáum vér seint fulllþakkað alla þá velvild, sem
vér höfum frá öndverðu mætt úr þeirri átt.
Og um leið og eg minnist á það, þá verð eg
að láta í Ijósi, að eg tel það nærri þvi óláns—
frétt, er tilkynnt hefir verið, að Dr. Samuel
Eliot hafi nú látið af stöðu sinni sem forseti
The American Unitarian Association. Hann er
hugljúfi allra Islendinga, sem honum hafa
kynnst, og hefir sýnt verki voru þá samúð, sem
hefir verið jafn skilningsmikil, sem hún hefi/
verið ástúðleg. Dr. Eliot ætlar að taka aö sér
preststörf fyrir kirkju i Boston, en vér vonum
að andi hans fái ríkt hér eftir sem hingaö til í
því veglega félagi, er hann hefir veitt forstööu.
Áður en eg hverf frá útbreiðslumálum vorum,
þá verður þess að geta, sem afdrifarikast mun
verða, og það er, að oss hefir bæzt nýr maÖur
í hópinn til starfs fyrir kirkjufélagið. Herra
Þorgeir Jónsson kom hingað til lands 26. marz
síðastliðinn, og tók þá svo að segja jafnskjótt
við starfi sínu við söfnuðina í Nýja Islandi.
Fór fram innsetningarathöfn að Gimli 10. apríl
í vor, þar sem við voru staddir allir starfandi
prestar kirkjufélagsins. Gimlisöfnuður héit
mjög ánægjulegt samsæti um kvöldið og var
auðheyrt, að menn hugsuðu gott til þess að
taka nú aftur til starfa eftir hlé það, sem orðiö
var frá þvi að séra Eyjólfur Melan lét af prests--
þjónustu þar í byggð. Eg vil geta þess í sam-
bandi við þessa innsetningarathöfn, að eg hafði
skrifað presti hins evangeliska lúterska kirkju—
félags þar í byggðinni, o'g spurt hann að þvi,
hvort hann ekki treysti sér til þess að vera
viðstaddur athöfn þessa, til þess að láta meö
því i ljósi, að hann teldi þá embættisbræðurna
eiga aö sýna vilja sinn til samvinnu og allrar
sáttfýsi sem gTeinilegast, þegar í byrjun, er þeir
ættu að starfa að líkum málum í sömu byggð.
Eg leit svo á, sem þetta kynni að gera allmikið
gagn, en gæti engan mann sært. I*ví miður
gat ekki úr þessu orðið. Taldi presturinn þetta
kunna að valda misskilningi. Se'gf eg þetta ekki
til þess að kasta rýrð á þann mann, sem hér á
hlut að máli, vegna þess að eg efast ekki um,
að hann hafi trúað á (þennan mölguleika til “mis_
skilnings”. Hitt verð eg að láta uppi, að eg
held að þessi “misskilningur” sé hvefgi til nema
í hugum manna. Eg held að alniénningur mundi
aldrei dæma það nema á einn veg, ef hann yrði
þess var, að prestum úr báðum deildunum eða
flokkunum, sem starfa að kirkjumálum meðal
Islendinga hér i álfu, væri alvara með að sýna
hverir öðrum sem allra mesta kurteisi og vel-
vild. Eg held að sá eini misskilningur, sem hér
er til að dreifa, sé í hugum þeirra manna, sem
ávalt líta á almenning sem heimskari og lakari
en hann er. Og í samibandi við þetta er ekki
nema rétt að geta þess áð t. d. Árborgarsöfnuð-
ur hefir ekki að óhugsuðu máli ráðist i að reisa
kirkju í þorpinu, þótt fyrir væri nægilega stóf
islenzk kirkja fyrir alla byggðina. Söfnuður-
inn lét það verða sitt fyrsta verk, þegar fyrir
alvöru var tekið til að hugsa um þetta Vnál, að
fara þess á leit við kirkjueigendur, að þeir mættu
nota hana sameiginlega — enda stæðu þeir
straum af sinum hluta af kostnaði býggingar-
innar. Þessu tilboði reyndist heldur ekki neinn
möguleiki á að sinna. Að þessari málaleitun
var hafnað, mun þó ekki hafa stafað af skiln-
ingi eöa misskilningi almennings innan kirkju-
safnaðarins, þvi að þess hefir ekki heyrst get—
ið að hann hafi verið kvaddur til atkvæða um
málið.
Eg hygg að eg tali fyrir hönd alls þingsins,
og raunar gjörvalls félagsskapar vors, er eg býð
séra Þorgeir Jónsson hjartanlega velkominn í
félag vort og til allrar samvinnu um ókomin ár.
Oss er það Ijósast, sem höfum starfað hér und-
anfarið, hversu litlu verður í raun
og veru komið í verk af þvi, sem vér
ætlum að koma í verk, og hversu til-
finnanlegur er skorturinn á meiri
mannafla til iðju. Það er vissulega
áreiðanlegt, að vér megum ekki færri
vera, til þess að geta 'haldið nokkuru
uppi, sem nefnast mætti starf. Og
það er þess vegna með óblandinni á-
náegju, að vér fögnum hinum nýja
félaga og óskum honum heilla og
sæmdar og ánægju meðal vor. Eins
og allir muna, þá vakti koma hans
enn meira umtal, en ella heföi verið,
vegna viðskifta hans við biskup Is—
lands, áður en hann kæmi 'hingað vest
ur. Eg mun lítillega vikja að því
máli eftir stutta stund.
Af þeim málum, sem gérstaklega
'biða úrlausnar vorrar, eða aö minnsta
kosti umhugsunar vorrar, á þessu
þingi, tel eg skólamál vor að ýmsu
leyti markverðust.
Eftir því, sem eg frétti, þegar dg
kom hingað aftur úr ferðalagi mínu
í fyrra, þá hafði verið mikið um
Iþetta niál rætt á síðasta þingi. Og
samþykkt mun hafa verið tlllaga
þess efnis, að fela stjórninni að sjá
svo um, að nægilegar, hentugar bæk
ur yrðu fyrir hendi, er skólar kæmu
aftur saman um haustið. Og það
var tekið fram, að bækurnar skyldu
bæði vera á íslenzku og ensku rnáli.
Það var töluvert erfitt aö fram—
kvæma það, sem hér var skipað
fyrir. Hentugar bækur á islenzku
eru, eins og menn vita, ekki til. Og
meðan ekki verður ^kijnaður ríkis
og kirkju á íslandi, þá verða þær ekki
til. Þar sem ríkiskirkja er, ,þar er
eitthvað af trúarlegri tilsögn veitt í
alþýðu- eða barnaskólum, en sunnu—
dagaskólar eru þar alls ekki til —
svo vert sé að nefna. En fyrir bragð-
i« er næsta ólíkur svipur yfir kennsl—
unni o>g aðferðum öllum. Og vist
er um það, að þær bækur, sem til
eru á íslenzku, eru fjarri því að vera
sæmilega fullnægjandi. Sunnudaga—
skólabörn eru hér á svo ólikum
aldri, að engin ein bók eða tvær
bækur geta fullnægt. Þess vegna
liggur það í hlutarins eðli, að vér
ihöfum ekki getað orðið við þeirri
kröfu, að sjá um að fyrir hendi væru
nægilegar bækur á báðum tungumál—
unum. En vér höfum haft þær bæk-
ur til reiðu fyrir alla, sem til hafa
verið á islenzku, og við höfum tal-
ið að hægt væri að nota. Hitt höf-
um vér getað, útvegað bækur, sem
að gagni hafa komið fyrir þá, sem
viljað hafa notað enskt mál. Eins
og skýrsla bókavarðar vors mun bera
með sér, þá höfum vér verzlað ekki
alllitið við Beacon Press á árinu, því
að safn það, sem það útgáfufélag
gefur út, er langmest við vort hæfi
af samskonar bókmenntum, er kost—
ur mun á í álfunni. Ennþá hafa ekki
nema fáir af söfnuðum vorum tekið
það upp, en eg held að enginn vafi
leiki á því, að það 'hefir gefist vel,
þar seni það hefir verið notað. Og
nú er svo komið, að enginn kostur
er á því sumstaðar, að halda uppi
kennslu lengur i þessum fræðum, án
Iþess að börnin eigi kost á því áð
lesa að minnsta kosti undir tímana
á ensku máli. Svo er það að minnsta
kosti að mjög miklu leyti hér í Win_
nipeg. En auðvitað býst eg við,
a!ð örðjugleikarnir séu langsan lega
mestir hér. Eg veit að þetta mál
verður itarlega rætt á þinginu, með
Iþví að hér eru mættir nokkrir full-
tlrúiar }fra siunnuda^askólunum : sér-
DODD'S nýraapiliur eru beztxt
nýraameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
staklega. Og eg vona fastlega, að
aðrir fulltrúar láti þá ekki eina unt
það mál, 'heldur taki þátt i umræð-
um og gefi allar þær bendingar, sem
þeir geta íniyndað sér að haldi
komi.
Merkur atburður verður það að
teljast í skólamálum vorum, að ráðist
var í það, samkvæmt ályktun síð-
asta þings, aö senda stólku til náms
\ þeim fræðigreinum, ,er lútja að
sunnudagaskédakenslu og kirkjustarf-
semi allskonar. Miss Guðbjörg Pét-
urson frá Wynyard varð til þess að
fara til Nýja Englands og ganga þar
á “Tuckerman’s Sohool of Religion”.
Hún hefir stundað nám sitt þar af
kappi og læra kennarar henni hið
ágætasta orð. Er búist við að hún
fái skólastyrk frá stofnuninni næsta
vetur aö eimhverju leyti. Qg næsta
vor á hún að hafa lökið námi sínu.
Því miður verður ekki sagt að
undirtektir hafi orðið eins almennar
undir þetta nytjamal, eins og búast
hefði mátt við. Allir hafa um langt
skeið fundið til þess, að í bvggðum,
sem ekki höfðu því betri aðstöðu,
þá hefir. skólamálið verið einna örð-
ugast viðfangs. Og ekkert var lí'k—
legra til þess að koma þvi í horf,
heldur en að fá mannesikju, sem
beinKnis hefði fengið sérþekkingu i
því, hvernig þesskonar skólar skuli
reknir, til 'þess að koma að sem
mestu gagni. Ef kennarinn gæti
dvalið á hverjum stað í einn eða tvo
mánuði til þess aö byrja með, og
koma skipuiagi á hlutina, og umfram
allt, kenna kennurunum að veita til—
sögn, þá ætti að vera hægt að kippa
margra ára göllum í lag á jafn-
skömmum tima. Ef til ,viö hafa
menn ekki áttað sig á málinu, en vist
er um það, aö erfiðlega hefir geng—
ið að ná saman fé til fyrirtækisins.
Sr. Rögnvaldur Pétursson hefir haft
iþetta svo að segja einn með hönd—
um, enda hefir svo farið, að hann
ihefir orðið að leita í eigin vasa, til
þess að standa skil á mestu af þeim
útgjöldum, er félaginu í heild sinni
ihefir borið að greiða. Mér finnst
ekki unnt að líta á þar greiðslur frá
(hans hendi á annan veg en sem Ián,
sem vér verðum aö gera ráðstafanir
fvrir á þessu þingi, hvernig endur—
greitt verði.
Miss Guðbjörg Pétursson er nú i
sumarleyfi frá skóla sínum. Hún
nnm verja þvi leyfi til þess að starfa
við kennslu þar eystra. Sumariíf
verður henni því verklegur skóli, ef
ekki annað. Það hefði verið mögu—
legt að fá hana hingað yestur í vor
til starfs fyrir sumarið, en stjórnar-
nendinni skildist, að henni væri
sjálfri eins kærkomið að dvelja þar
eystra þar til náminu væri lokið,
enda er það allkostnaðarsamt að fara
þessa Iöngu leið til stuttrar dvalar eirr
unlgis. Eins hefir ótíðin og vegleysiö
nokkuð dregið úr mönnum að vinna
að því af kappi, að hún kæmi hing—
að í nærsveitir í vor. Enda er ekki
nema stutt síðan hún hefði getað
komist milli byggð|a, svo sæmilegt
hefði verið, t. d. í Nýja Islandi.
Eg get ekki látið hjá líða. fyrst eg'
er að tala um þenna væntanlega kenn-
ara í kristnum fræðum, að geta þess,
að annar nemandi úr félagsskap vor_
um er einnig við nám í þessa átt, þó
víðtækara sé það að sjálfsögðu. Mr.
Philip Pétórsson er við guðfræði-
nám við Chicagoháskóla, og hefir
þegar lokið sínu fyrsta ári. Þótti
oss hér við Sarttbandssöfnuð mikil
eftirsjá i honum frá oss, því að hann
sýndi svo ótvíræðilega hæfileika til
þess að koma skipulagi á allan fé-
lagsskap meðal yngra fólksins, að
það er sem vér höfum misst hægri
heifdina, ;þar se rnlhann fóf. En
vissulega fær hann tækifæri til þess
að nota þær gáfur sínar, þegar út
í prestsskapinn er komið. Mhnu
allir hans, mörgu vinir i félagsskap
vorum jafnan fylgjast með því með
ánægju, hvernig honum gengur starf
sitt, jafnframt þvti, sem þeir ósika
honum allra heilla.
Síðasta þing ályktaði að fela
stjórnarnefndinni að gera ráðstaf—
anir til þess að koma á fót tímarití
um andleg mál, er yrði málgagn og
málsvari kirkjufélagsins. Stjórnar—
nefndin hefir ekki þorað að gera
neitt verulegt í því máli, nenta sýnt
yrði, að söfnuðunum væri þetta mik-
ið meiri alvara, en enn hefir komið
í ljós. Dálítið fé hefir safnast, en
ekki nándarnærri nógu mikið til þess