Heimskringla - 14.12.1927, Blaðsíða 2

2. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 14. DES. 1927.
Ur bók eftir franskan
prest á 18- öld
Séra Magnús Helgason
sjötngur
i.
Samsœti í kennarask ólan um.
Les: “Skuggsýni”,
St. G. St. 277 — I.
Forn-rómverSki guSinn Júpíter
gat ibyggt up>p, rifiö niöur og getiö
af sér afkvæmi sér lík; en guð nútíö-
ar-guöfræðinnar er ófrjór meö öllu.
Samkvæmt ágizkunum um eðli hans,
er hann hreyfingarlaus og ófær til
þess að flytja efniskennda hluti úr
einu staö í annan, framleiða sýnileg-
an heim, eöa geta af sér rnenn eöa
guöi. Þessi guð fjarstæðanna er
Ihandalaus verkamaður. Hann er
skapari skýja og hillinga, dagdrauma,
flónsku og fjandskapar.
* * H-
Fyrst nauðsyn bar til að mennirn-
ir gerðu sér guð, því völdu þeir sér
ekki sólina, hinn sýnilega guö er svo
margar þjóðir hafa tilbeðið. Hvaða
vera átti frekar heimting á undir-
gefni dauðlegra manna en dag-
stjarnan — líf- og ljósgjafi þeirra?
Hún eflir þrótt öllu, sem andann
dregur, endurnærir og yngir upp alla
náttúruna; en hverfi hún sýn, er sem
tilverunni sé steypt í hyldýpi hryggð
ar og þreytu. Hafi nokkur veitt
mönnunum afl, orku, lífsfjör og
þrótt í þrautunum, er það án efa
sóiin, sem ætti að véra viðurkemld
móðir náttúrunnar, sál heimsins, guð-
dómurinn sjálfur. Að minnsta kosti
væri heimskulegt að bera á móti til-
vist hennar, eða neita áhrifum henn
ar til góðs í náttúrunni.
* * *
Guðfræðingarnir segja oss, að guð
þurfi ekiki hendur til kð starfa með,
hann framkvæmi verk sín með vilja
sínum. En hver er þessi guð vilj-
ans, og 'hvað getur stjórnast af
vilja hans? Er nokkuð hjákátlegra
eða torveldara að trúa á dísir og
drauga, galdra og gerninga, en að
trúa á töframagn efnislausrar veru?
Um leið og vér játum trú á slíkan
guð, verða engar sögur né sýnir ó-
trúlegar. Guðfræðingarnir fara með
mennina eins og börn, sem aldrei
brjóta heilann um sannleiksgildi
sagnanna, er þau ihlusta á.
* * *
Til þess að efast um tilveru guðs.
þarf ekki annað en að biðja guðfræð
inginn að tala um hann. Fyr hefir
hann ekki lokið upp vörunum, en
skynsemin sýnir oss, að það sem
hann hefir um guð að segja, er í ó-
samræmi við alla þá eiginleika, sem
hann eignar almættinu. Vér spyrj-
um því; Hvað er guð ? Orð sem tákn
ar hin huldu öfl náttúrunnar; eða
depill á vísu stærðfræðinnar, án lengd
ar, ibreiddar eða hæðar. Heimspek-
ingurinn David Hume hitti naglann
á höfuðið, þegar hann kvað guð-
fræðingana hafa leyst hina frægu
gátu Archimedesar: Miðdepill rúms-
ins, stöð guðfræðinganna, og þaðan
hreyfa þeir heiminn!
Trúarbwgðin koma mönnunum á
knén, fyrir veru, sem er án nokk-
urrar vissrar stærðar, en þrátt fyrir
það er ótakmörkuð, og fyllir rúmið
með sinni ógnarþenslu; almáttugri
veru, er aldrei framkvæmir þaí? sem
hún helzt óskar sér; veru sem er tjj særndjir og minningar.
algóð, en orsakar mönnunum ógleði:
lenzkri mennirtg. — Fræðslumála-
stjóri veik sérstaklega að áhrifum
séra Magnúsar á kirkjuna og henn-
ar málefni í landinu. Þá talaði
Gunnlaugur Kristmundsson kennari
í Hafnarfirði nokkur h!ý orð til
séra Magnúsar. En allt það, sem til
hans var rnælt, bar vott um ást þá
og virðingu, sem hann hefir áunnið
sér.
Séra Magnús þakkaði öllum virkta
vel, og sér í lagi þakkaði hann þau
orð, sem töluð voru til konu hans.
t
— Séra Magnús ber árin vel og þau
hjón bæði. Voru þau bæði glöð og
ljúf, svo sem vandi þeirra er, en all-
II.
Rœða Frcysteins Gunnarssonar fyrir
minni scra Magnúsar Hclgi.sonar.
Nemendur kennaraskólans héldu
skólastjóra sínum hátíðlegt sjötugs-
afmæli hans á laugardagskvöldið var
og buðu þar til svo mörgum af hin-
um eldri nemendum séra Magnúsar,
sem húsrúmið leyfði.
Freysteinn Gunnarsson hafði orð
fyrir kennurum skólans, og flutti hann
höfuðræðuna til árnaðar séra Magn-
úsi. Gáfu neniendur þeir, sem nti jr óskugu þejnl hlessunar.
eru, og kennarar honum í samlög-
um dýr og vönduð útvarpsviðtæki i
afmælisgjöf.
Guðjón Guðjónsson kennari talaði
til frú Steinunnar, konu séra Magn-
usar. En Helgi Tryggvason ávarp-
aði skólastjóra fyrir hönd nemend-
anna, þeirra sem nú eru. Heligi
Hjjörvar kennari flutti sikólastjóra
kveðju fyrir hönd hinna eldri nem-
enda hans, ibæði úr kennaraskólan-
um og Flensborgarskóla, og færði
honum gjafir írá þeim. Það er
fyrst öndvegisstóll mikill úr eik,
skorinn allur i fornum stíl. Ríkarð-
ur Jónsson hefir gert stólinn, þ. e.
gert að honum teikningar og skorið
hann. En smíðaður er hann hjá Jóni
Halldórssyni & Co. En Jón Helga-
son húsgagnasmiður hefir gert fjaðra
sæti í stólinn og bakdýnu, og er
þetta klætt með dökkbrúnu geita-
skinni. Stóllinn er mikill viðum og
vöxtum, með háum baksúlum tveim
og sískorinn allur með mjög fornleig-
um skurði. A öðru baksúluhöfðinu
er greypt helgitákn hins heiðna sið-
ar, Þórshamarinn, en á hinu hið
kristna helgitákn, stafirnir I. H. S.,
en þetta tákn er mjög ofið inn í
allan tréskurð miðaldanna hér
landi. Á þverfjölinni milli bak-
súlnanna er þessi áletrun skorin með
Höfðaletri:
“Stóll þessi var gerður sjera Magn
úsi Helgasyni skólastjóra, þá er hann
var sjötuigur, XII. nóvemlber
MCMXXVII, og gáfu honum nem-
endur ihans.” En þar á eftir stend-
ur þessi tilvitnun úr Heims'kringlu
“ÖHum kom hann til nokkurs
þroska”/ En þetta er, svo sem kunn
ugt er, sjálft niðurlagið úr lýsingu
Snorra á Erlingi Skjálgssyni. En
ekki þarf annars að fjölyrða um
mannlýsingu þá, sem í þessum orðum
felst.
öndvagisstóll þessi þótti öllum
hin mesta gersemi, sem hann hafa
.♦. .♦. .♦. 4^4 .♦. .♦. .♦., .♦. .♦. .♦. —♦. .♦. .♦. .♦.
_ _ ♦!♦
I V% • C • 1 1« ,/ !
■ 1 ■ 1 1 ♦♦♦
f
f
T
♦!♦
veru sem ann röð og reglu hlutanna,
þótt allt gangi á afturfótunum und-
ir stjórn hennar. Af þessu getum
vér ráðið, hver guð guðfræðinganna
er. <
* * ¥
Til þess nú að komast hjá öllum
vandræðum, segja þeir oss að ónauð-
synlegt sé að þekkja guð eins og
hann er; að vér verðum að tilbiðj í
(hann án þekkirigar á honum; að
okkur sé ekki leyfilegt að lita rann-
sakandi augum á eiginleika hans
En ef vér verðum að tilbiðja guð
án þekkingar á honum, ættum vér
ekki að vera þess fullvissir að hann
sé til ? Sem sagt, hvernig fáum vér
sannfærst um aö hann sé til, án þess
að athuga hvort hið margbrotna eðli
hans geti samrýmst í honum ? I
sannleika, að tilbiðja guð, er að til-
biðja sinn eigin heilaspuna; eða öfllu
heldur, að tilbiðja ekki neitt.
Frh.
séð, svo að varla hafi slíkur grip-
ur hér sést fyr af sláku tæi.
Er viðað til stólsins af ahnennum
samskotum meðal kennara, þeirra er
verið hafa neendur séra Magnúsar,
en það eru allflestir barnakennarar
í Iandinu ,nú orðið. En það, sem af-
gangs mun verða fjárins, og það
mun nenia allmiklu, var og æfhent
séra Magnúsi sem stofn að sjóði,
sem verja skal eftir nánari fyrir-
inælum hans sjájfs nemendum kenn-
araskólans til gaigns á einhvern liátt.
Fylgdu þau ein fyrirmæli frá gef-
endum, að sjóðurinn yrði 'kenndu’-
við nafn sérá Magnúsar, og að svo
yrði fyrir mælt, að sjóðurinn tæki
framvegis við því fé, sem honufti
kynni gefið að verða séra Magnúsi
Stjórn kennarasamibandsins hafði
tekið að sér forgöngu í þessu fyrir
kennaranna hönd og eftir áskorun frá
þeim. Var og svo til ætlast, að séra
Magnúsi yrði haldið almennt sam-
sæti, en hann baðst fastlega undan
öllu slíku og kaus heldur að mega
vera þar heima í skóla sínum, við
þann fagnað, sem þar var hægt áð
veita sér. Sátu menn þar að kaffi-
lx>rði langa hríð, og var þar allt
vinalegt, og glatt og hlýtt. Af eldri
kennurum skólans, sem nú eru farn-
ir, voru þarna Ásgeir Asgeirsson,
Jónas Jónsson qg dr. Ölafur Dan-
íelsson. Dómsmálaráðherra talaði
nokkur orð og veik að stofnun skól-
ans, sem öll var af vanefnum, nema
um mannaval, og hversu fáheyrt það
hefði verið, að tveir hinir hálærð-
ustu menn, dr. Björn Bjarnason og
dr. Olafur, voru settir undir forustu
prests ofan úr sveit, og hversu vel
það gafst, enda ætti séra Magnús
öðrum mönnup fremur sameinað í
sér það sterkasta og merkasta í ís-
Eg stend upp til þess að óska af-
mælisbarninu til haniingju. Bg geri i
það fyrst og fremst fyrir hönd okk-
ar kennaranna við skólann og þá
einnig annara. seni hér eru viðstadd- j
'r- Eg geri ráð fyrir, að fleiri muni |
verða til þess áður en lýkur, en góð !
vísa er þá ekki of oft kveðin.
Eg sagði afinalisbarninu. — Og
eg er alveg óhræddur um, að það
verði misskilið. Engum getur til
hugar komið að seigja um Magnús
Helgason, að hann sé orðinn barn
í annað sinn, þótt ihann hafi nú lagt
70 ár að baki sér. Það h ekki einu
sinni við að segja, að hann sé orð-
inn ungur í annað sinn. Hann er
ennþá ungur í fyrsta sinn, hefir
aldrei orðið gamall, þó að árin séu
orðin þetta mörg, því að til er önn-
ur æska en sú, sem utan á skín. Þetta
vita þeir bezt, nemendur hans ag
samverkamenn, sem tala við hann og
leita ráða til hans daglega. En þvi
þarf ekki að lýsa, hvers virði það
er fyrir mann í hans stöðu, og reynd
ar hvern sem ér, að eiga þau Iðunn-
arepli, að vera sífellt ungur með
þeim ungu, tala eins og þeir, huigsa
eins og þeir, og geta á öllum sviðum
átt með þeim samneyti. — Það hefir
verið gert að orðtaki og takmarki.
að ei'ga heilbrigða sál í hraustum
Irkama, en hitt er ekki minna um
vert, sem segja má með sanni um
skólastjóra okkar, að hann á unga
sál í öldruðum líkama.
Magnús Helgason á að baki sér
mikið starf og vel unnið. En hvorki
er timi né tök til þess að lýsa því
hér til neinnar hlítar. Eg skal ekki
heldur ausa hann lofi fyrir allt það,
sem hann 'hefir vel gert. Að visu
finnst mér hann eiga meir'a lof skil-
ið en flestir menn aðrir, én hann á
ef til vill manna sizt skilið að sitja
undir löngum lofræðum. Honum er
það lítil ánægja, ef eg þekki hann
rétt.
En eg get þó ekki sezt niður án
þess að minnast á aðalæfistarf -hans
í fáum orðum. Mér er kunnugt um
það, að síðan hann var 18 ára, hefir
hann haft með höndum kennslustörf
mejri og minni á hverjum vetri, þótt
ekki væri alltaf við fasta skóla. I
22 ár var hann kennimaður kirkjunn-
ar, en þetta er 25. veturinn, sem hann
gefur sig óskriftan við skólakennslu.
Og á þessu kennsluári á hann, auk
70 ára aldursafmælis, 20 ára skóla-
stjóraafmæli hér við kennaraskól-
ann. — Og eg tel það ekki lof, held-
ur bláberan sannleika, að honum verð
ur aldrei fullþakkað það brautryðj -
andastarf, sem hann hefir unnið fyr-
ir íslenzk uppeldismál og almenna
fræðslu í landinu. — Að vísu er kenn
araskólinn og kennarastéttin
?
?
i
t
t
t
t
t
t
f
i
t
v
t
i
i
i
♦!♦
Byggia upp fyrir komandi tíma
Samlagsbóndinn er hluthafi i stærsta samvinnu-sölufélagi, sem til er í heimi. Þetta ær í fyrsta
sinn sem þannig lagaður félagsskapur hefir verið myndaður og upp byggður af bændum og stjórn-
að af bændum. Félagsskapur, sem er nægilega kröftúigiur að veita hveitibóndanum áheyrn við sölu
afurða sinna. Með gamla fyrirkomulaginu á sölu ikornvörunnar fór allur ágóðinn í vasa prívat
einstaklinga. Með nýja fyrirkomulaginu fær bóndinn allt sem kaupandinn borgar, að frádregnum
nauðsynlegum sölukostnaði.
Undir samlagsstjórn á kornsölu, hafa bæði bygða og endastöðva kornhlöður, einnig verzlunar-
umboðsStöövar fallið í eign framleiðandans, eins og þær ættu að vera. Meira en níu hundruð og
tuttu-gjj sveitakornhlöður, sem halda yfir 30 miljónum mæla, og tíu endastöðva kornhlöður, sem haldi
til geymslu meira en tuttugu ag fimm miljónum mæla, eru nú í eign og umsjón Canada Sam-
lagsins.
Utansamlagsl>óndinn stendur einstakur utan við -heimsvíða samlagshreyfing. Hann er út úr
takt í framsókn nútímans. I staðinn fyrir að ganga í félag með nágrönnum sínum, svo þeir geti hjálp
að hver öðrum við að koma vörunni á markaðinn, fær utansamlagsbóndinn óvinum félagsskaparins
vöru sína í hendur. - j
I allri verzlun og verzlunarfyrirtækjum, um allt Canada, að undantekinni einungis kornverzl-
uninni, og í löndum heimsins þar meiri hluti kornvörunnar er seldur, og þar sem ájirif Samlagsins
áéhveitiverðið er viðurkennt af öllum, jafnvel af kornkaupmönnum, undrast fólk yfir því að það
skuli nokikurt hveiti vera til í Canada eða nokkur, sem á hveiti og tilheyrir ekki samlaginu. Auð-
vitað eru engar réttmætar ástæður fyrir því, að nokkur skynsamur bóndi ætti að gefa hveiti sitt
til verzlana, sem eru í beinni mótvinnu gagnvart Samlaginu.
Það er tæpast nokkur bóndi utan við Samlagið, sem ekki ikannast við að Samlagið hafi haft
bætandi áhrif á landbúnað og verzlunarviðSkifti í Vestur-Canada; en utansamlagsbóndinn virðist
ekki skilja, hversu skammsýnis uppátekt sjálfs hans er að skaða hann og alla aðra kornræktarbænd-
ur. Með þeim eigingjarna tilgangi að ná yfir Samlagsverðið, sem er þó algerlega ómöigulegt fyrir
nökkurn að gera til lengdar, er utansamlagsbóndinn að reyna í bráðina að verða á undan nágranna
sínum, þar Samlagsbóndinn er að uppbyggja komandi velferð nágrapna síns, jafnframt sinni eigin
velferð. .
Næstliðið ár hefir verið eitt ár enn í viðbót með sigri fyrir Samlagið, sem nú er orðið grund-
vallað vald á akri kornverzlunarinnar.
Næsta ár er hægt að gera ennþá happaríkara, þar sem fleiri og fleiri utansamlagsbændur eru
að læra samvinnu með nábúum sínum, í stað þess að hefjast á móti þeim, og eru þannig að leggja
traustan grundvöll fyrir samvinnu, er byggir upp allsnægtir í þeirri iðnaðargrein í landinu.
:
T
T
t
♦!♦
?
t
t
♦:♦
The Manitoba
Wheat Pool
Winnipeg
The Saskatchewan
Wheat Pool
Regina
The Alberta
Wheat] Pool
Calgary
?
I
'i
t
t
t
*
t
t
t
T
t
t
t
t
t
t
♦:♦

enn a
unga aldri. F.n þau launa þá illa gott j 7
uppeldi á igóðu heimili, ef þau reyn-
ast ekki vænleg til vaxandi þroska,
þegar fram í sækir.
Það var trú manna í íorneskju, að
nornir kæmu að ihverri barnsvöggu,
til þess að skapa barninu aldur.
bar-ninu mætir í uppvextinum, hefir
áhrif á það, mótar það sjálft og ræð
ur að nokkru lífsferli þess. En þeir
þræðir verða ótrúlega margir og
flóknir, ,sem þar renna saman í eitt,
og því erfitt að greina þá í sundur.
En í öllum þeim samanslungnu þráð-
um, sem ráða örlögum mannsins, má
þó greina einn þráð frá hinum. Eg
á þar við áhrif skólanna, þá fræðslu
og það uppeldi, sem þeir veita. Eft-
ir þvi sem skólum fjölgar og kenn-
arastéttinni vex fiskur um hrygg,
verða þeir þræðir fleiri og sterkari.
Og það takmark skólanna, að þeir
þræðir -verði snúnir af slíku afli, að
þeir reynist liftaugin í öllum þátt-
unum.
En það er likt með þessa þræði og
“þráðinn að ofan” í æfintýrinu, að
menn gera sér ekki grein fyrir, hvað-
an þeir leoma, þó að þeir styðji við
þá lífsvef sinn. Og þvi vildi eg
benda á það, að allir þessir mörgu
ag að vísu missterku þræðir, sem
nú liggja austur og vestur, norður
og suður, í hverja sveit landsins, á
hvert heimili og svo að segja til
(hvers manns, sem upp er að vaxa, þeir
hafa nú í tvo tugi ára verið í hönd-
um þess manns, sem við erum að
heiðra i kvöld. Og þeir örlagaþræð-
ir islenzkrar alþýðu hafa verið í
góðs manns höndum.
Skoðanir hans og áhrif hafa bor-
ist um land allt með nemöndum hans
og síðan mann frá manni. Og þau
eiga eftir að berast frá einni kynslóð
til annarar. Enginn veit hve vitt
eða lengi þau geta iborist. Það mun
síðar sjást ennþá betur en nú.
Og við þökkum honum ekki að-
eins það, hve áhrifarikur hann hef-
ir verið og er, heldur ennþá frekar
hitt, hve holl otgi heiibrigð þau áhrif
eru, sem frá honum hafa borist um
land allt, , frá innstu dölum til yztu
andnesja. — Eg veit að það er hans
ósk, en okkar sannfæring, að starf
hans allt verði landi og lýð til bless-
unar um ár og aldir.
(Vísir.)
* * *
Frjáls athugan
um
Eftir M. J.
jólin
“Nótt varð í bæ,
nornir -kómu,
þærs öðlingi
aldr of skópu,”
segir i Völsungakviðu. Þær spunnu
þræði sína og snöru saman þáttu,
röktu úr þeim ag festu. Með þvi
skópu þær ókominn tefiferil manns-
ins. — F.g geri ráð fyrir, að norna-
trúin eigi ekki upp á pallborðið hjá
nútíðar uppeldisfræðingum. En hitt
er eins vist, að trúin á örlagaþræð-
ina er enn i góðu gildi. Hver mað-
ur skilur það og veit, að allt, sem
Heimskringlu langar til þess að
hnýta hér við þökk fyrir fagurt og
frjósamt æfistarf, og árnaðaróskum
um lífs- og æfistarf enn, svq langt
sem lan'gfleygustu vonir ná. Þvá enda
þótt ritstjóri Heimskringlu hafi aldréi
borið gæfu til þess að kynnast séra
Magnúsi Helgasyni meira en svo, að
þekkja hann fyrir annan, þá hafa
afspurnir, beinar og óbeinar, verið
þess meiri af honum, svo að vér
erum þess fullvissir, að um séra
Magnús má segja, sem andlegan græð
ara, sem kennara og sem mann, að
hann er flestra manna mestur og
flestra manna beztur.
Eg hefi oft verið að hugsa um það
í einveru minni, ihverjar hinar sönnu,
verulegu og ábyggil^gu ástæður væru
fyrir hátíðarháldi og minningarat-
höfnum jólanna, þegar dreginn væri
frá allur helgihjúpurinn, sem hin-
ar sögulegar sagnir eru sveipaðar í.
Eg veit að margt fólk lifir í hugsjóna
heimum, sem það skapar sér sjálft,
eða hefir tekið í arf, og ekki hefir
við þekkt eðlislögmál eða veruleika
að styðjast. En svo hefi eg fund-
ið fulla ástæðu og nægilegt fagnað-
arefni fyrir þessari miklu minning-
arlhátíð.
Það vita nú allir hugsandi menn,
að markmið forsjónarinnar með
framþróun lífsins, er andleg full-
komnun; og æðsta hugsjón og þrá
mannsandans er að ná þeirri full-
komnun; og mesta fagnaðarefni
hans er því hvert stig, sem liggur í þá
átt; hver nýr sannleikur er heims-
menniugin Idotnast. er fuHkomnun.
Mannkynið virðir því og dáir alla
þá menn, sem flutt hafa heiminum
nýjan sannjeika, ný ^gnundvallarat-
riði fyrir heilbrigða menning á þró-
unarleið þess. Og jólahátíðin er
helguð minningu þess manns, er flutti
heiminum tvö hin merkustu grund-
vallaratriði fyrir heimslífið á þróun-
arleið þess.
Það var Jesús, maðurinn, sem
þessi hátíð er helguð. Hann sagði
samtíð sinni, að það væri sannleik-
urinn, sem gerði mennina frjálsa;
og það var líka hann, sem sagði
henni að samúðin og kærleikurinn
væri grundvöllurinn undir heilbrigðu
mannfélagsliifi. Þekkingin, og reynsla
mannkynsins, hefir sannað og fund-
ið bæði þessi atriði vera vísindaleg
an sannleik, og óhjákvæmilegan fyr-
ir framþróun mannsandans. Sann-
leikurinn eru þau lög, sem alheims-
veldið stjórnast eftir; og að þekkja
þau lög, er leiðin til fullkomnunar.
Sérhver þekking á veruleiikanum,
kennir mönnum að hagnýta öflin og
efnin, til þess að byggja upp og
bæta menninguna, eða hindra fram-
þróun hennar; og í því er frelsið
fólgið. En til þess að menn mis-
brúki ékki þekkinguna, þá er kær-
leiks- og sameiningareðlið mönnun-
um igefið, til þess að stýra vilja og
framkvawndum þeirra á réttum
brautum.
Jesús kenndi ekki einungis sam-
grundvallaratriði; hann sýndi henni
líka með lífi sínu, hvernig á að nota
þau lífinu til blessunar og uppbygg-
ingar. Hann gekk í kring ag græddi
alla, segja guðspjöllin. Hann kenndi
mönnum hvernig þeir eiga að fram-
kvæma kærleiksverkin, bæði á and-
lega og venklega vísu. Elskan og
kærleikurinn á að ná jafnt til vina
og óvina. Hann sagði: Elskið ó-
vini yðar og yfirvinnið það illa meö
góðu; og hann sagði einnig, hvaö
menn ættu að gera fyrir þá fátæku
og þá sem hrasað hafa.
Hann var, er og verður bæði leið-
togi og kennari mannkynsins. Og
hann fórnaði sjálfum sér fyrir sann-
færing sína. Það er bæði vel og rétt
ályktað, að hann sé vegurinn, sann-
leikurinn og lifið. Og einnig, a*5
hann sé í vissitm skilningi frelsari
mannanna.
Af þessu, sem hér hefir verið sagt,
og öllu öðru, sem Jesús hefir gert
fyrir mannkynsmenniniguna, er þáö
bæði rétt, fagurt og uppbygigilegt fyr-
ir sérhverja samtíð, að helga hon-
um fagnaðarminning á hverju ári;
og það er vel hugsað að velja tim-
ann til þess, þegar sólin fer aftur
að hækka á lofti, móti nýju vori ogf
sumri.
Fögnum því þessari komandi jóla-
hátíð, í þeim anda, sem kenningar
°g leiðsögn Jesú benda til. Fögnum
því, að þekkingin og andlegt útsýni
manna fer alltaf vaxandi, og að sam-
úðareðlið er að þróast. Vinnum aí>
heill og ánægju allra þeirra manna,
sem við náum til. Látum sannleik-
ann gera okkur frjálsa; og kærleik-
ann vera leiðarljós allra athafna
vcrra. '
Daglegt líf á Italíu
Frásögn dr. Labriola.
I septemberhefti enska timaritsins
“Review pf Reviews”, hefir dr. Ar-
turo Labriola, sem var atvinnumála-
ráðherra í ráðuneyti Giolotti, skrif-
að merkilega grein um paradísar-
ástand það, sem ýmsir Mussolini-
dýrkendur þreytast ekki á að lýsa
í ræðu og riti. Labriola neyddist
fyrir nokkrum mánuðum til þess að
flýja úr landi, vegna látlausra of-
sókna og ofbeldisverka Fascista, og
það sem hér fer á eftir ætti að sýna,
að það er svo bezt gott að vera í
Italíu, að menn kunni að sitja og
standa eins og Mussolini vill, eða
iýður hans.
Laibriöla segír fyrst frá því, er
fascistaflokkur (brauzt inn í hús hans
í Neapel aðfaranótt 31. október í
fyrra, fáTim tímum eftir að Musso-
í tíð sinni, að þekkja hin umræddu | lini hafði verið sýnt “banatilræði” >