Heimskringla - 27.02.1929, Blaðsíða 1

Ágætustu nýtízku lltun&r o( fat«.hr«ln»-
unarstofa í Kanada. Vork uanltJ 4 1 d«(L
Winnlpeg —t— M*n.
Dept. H.

4
XLIII. ÁRGANGUR
WINNIPEG MIÐWKUDAGINN 27. FEBR., 1929
rATALrruN og hrkinsun
HIti At*. ul llaut Str.
ItBl 17*44 — trur llnur
Hattar hrrltMllr or cDdurnýJtVlr.
■etrt krtbitu Jafnödý-r.
NÚMER 22
Drengskapur
og « ?
Furðu tíðrætt gerist nú heldrí(?)
Islendinguni í Winnipeg um Ingólf
nokkurn Ingólfsson, umkomulausan
auðnuleysingja, er nú situr í æfilöngu
fangelsi. M'anni verðttr að spyrja
sjálfan sig, er niaður sér allan þann
brennandi áhuga á niáli hans, er
kemur fram i skrifunt ntanna unt það:
Eru spádómarnir að rætast fyrir aug
uni okkar? Getur hér að líta sjálf-
kjörna leiðtoga öndvegisþjóðarinnar
,r hlotið hefir það hlutverk að ryðja
leiðina fyrir allt mannkynið inn til
landsins fyrirheitna, þar sem menn
hafa öðlast fullkominn skilning á því
lífslögmáli að, ‘ það sem þér gjörið
einuni af minum minnstu bræðrum
það gjörið þér mér'?” — En þetta
spaug er ekki sársaukalaust.
Það hefir verið talinn einn bezti
mælikvarði á menning hverrar þjóð-
ar, hve nákvæma umhyggju hún bæri
fyrir sínuni smælingjum.
Ekkert hefir glatt mig meir en
það, hve vel Vestur-íslendingar
mældust á þann kvarða í Ingólfsmál-
inu. Þótti mér þá fullsannað að
þjóðmetnaður þeirra hefði ekki stig-
ið þeim svo til höfuðs að hann næði
ekki einnig til hjartans. Hér var
fast heitið á dreng’skap þeirra, og
þeir brugðust ekki. Ekkert mál vor
á meðal hefir fengið jafn góðar og
almennar undirtektir. Það hrærði
tvo innstu strengi íslenzkrar skap-
gerðar — þjóðmetnaðinn og niann-
úðina. Umyrða- og endurgjalds-
laust lagði fjöldi manna og kvenna
á sig meira og minna erfiði við fjár-
söfnunina, og hundruð gáfu af fá-
tækt sinni í sjóðinn. Aðeins þrír
ntenn, ef ég man rétt, mæltust til
launa fyrir ómak sitt, — og fengu
þau. Tveggja þeirra hefir verið
opinberlega getið, og upphæðanna,
sem þeir heimtuðu. Sá þriðji var
bóndi í Nýja Islandi, er gerði reikn-
•ng fyrir $10.00, er hann vildi sem
ómakslaun við fjársöfnun i nágrenn-
inu. Þessi reikningur var l'tka borg
aður. Engum blöðum þarf um að
fletta að í hinum almennu undirtekt-
um í þessu máli kom fram íslenzkur
drengskapur í sönnustu ntynd. En
hvað á þá að kalla atferli þeirra
manna, sem nú um tima virðast hafa
?ert það að aðal áhugantáli sínu, að
ofrægja þann félagsskap og þá menn,
sem höfðu þor til þess að beitast fyrir
þetta mál er það horfði sem óvæn-
legast? Þeim virðist vera annast
um það, að enginn sleppi með óskert
mannorð, sem virkilega veitti Ingólfi
að máhtm.
Eg hefi ekki að þessu blandað mér
1 deilurnar út af þessu máli og öðru
almennu ntáli vor á meðal — heim-
lararmálinu. Til þess er sú ástæða
að mér þykir þessar deilur hafa ver-
'ð okkur jafnt til minnkunar, sem
undirtektir almennings í Ingólfsmál-
lnu voru til sæmdar. Ekki ætla ég
heldur enn að blanda mér í málin
,f annars er kostur. En það verður
Everjum manni, að verja aleigu sína,
°S mannorð mitt er aleiga mín. I
það hafa seiþst tveir menn, sem ég
bafði álitið góðkunningja mína.
í’e^sir menn eru hr. Arnljótur B. 01-
s°n og hr. Jónas Pálsson. Þeir rita
Slna greinina hvor i Lögberg nr. 4
°g nr. 6 þ. á. Ekki ætla ég að
Svara þessum ritsmíðum út í æsar, þó
þar sé mjög rangt með mál farið, þar
sem það er ekki endileysa, því það
Wyndi leiða til þess eins að þeir fái
aðra spennu og vildi ég ekki valda
að á þann óhroða bætist Erindi
lnitt er því það eitt, að láta þessa
kunningja mína vita að þeim líðst
ekki endalaust að “hrækja í allar átt-
ir.” 1 skrifi A. B. Olsons standa
meðal annars þessi orð:
“I ársskýrslu forsetans, er hann
flutti í þingbyrjun, varð ég þess í
fyrsta sinn* áheýrandi, að Ingólfs-
tr.álið væri á nokkurn hátt Þjóðrækn-
isfélaginu viðkomandi, en það bauð
presturinn, séra A. E. Kristjánsson
sér að gera, þar sem hann taldi það
eitt af málum félagsins, og sem hefði
verið eitt af þess málum, sem mesta
áhyggju hefði vakið. Hver, eða
hverjir, hafi verið valdir að þvi, að
hann hagaði svo orðum, er ntér enn
hulið, en vandaðri þykist ég þekkja
hann en'svo, að óþvingaður hcfði
liann aldrci boðið scr að lialla þann-
ig réttu tnáli.”*
Hér er því beint haldið fram að
ég hafi af heigulskap (ótta viö ein-
hvern, eða einhverja) vísvitandi lia.ll-
að réttu njáli. Þenna óhróður sendi
ég beina boðleið heim til höf., og
saka hann utn að hann vísvitandi halli
hér réttu máli — máske af hóflausri
ást til einhvers eða einhverra. Fyrir
þessu vil ég færa rök. A. B O.
var í stj.-nefnd Þjóðr.-fél. er hún
hafði málið með höndum. Hann veit
að Þj.rfél. gekk í Ingólfsmálið fyrir
tilmæli einnar deildar sinnar. Hann
veit að aðrar leiðir höfðu verið
reyndar árangurslaust. Hann veit að
nefndinni var ljóst í byrjun að þetta
var vandræðamál. Hann veit að
nefndin skildi þegar að óvinir-Þj.r-
fél. (það er furðulegt að það félag
skuli eiga óvini)—myndu líklegir að
leita hög.gstaðar á því, hvern kostinn
sem það tæki,—hafna málinu eða
taka það. Hann veit að nefndin
leifhði til almennings af því að hún
hafði ekki það fé með höndum, sem
nauðsynlegt myndi til þess að reka
málið, og að hún hafði enga heimild
til þess að nota þá fáu dali er í
sjóði voru til þess. Hann veit að ég
innleiddi málið á borgarafundi sem
mál Þjrfél. fram að þeiir^ tíma. Hann
veit, að fundurinn, með ákveðnum
tillögum, sem birtar hafa verið í blöð
unum, fól Þjóðræknisfél.-nefndinni
inálið til meðferðar. Ilann veit að
nefndin fór með þetta mál, sem sitt
mál á hverjum fundi stj.-nefndarinn-
ar á meðan það stóð yfir. Hann veit
að nefndin gerði sér allt far um að
fara samvizkusamlega með málið og
féð, er þvk barst. Hann veit að
nefndarmenn lögðu á sig fyrirhöfn,
og sumir kostnað, við þetta. Hann
veit að nefndin skildi frá byrjun að
Þjóðræknisfél. hefði tekið málið að
sér. Hann veit að nefndin skildi
þá ábyrgð sem hún tók á sig þann-
ig, án þess að kalla almennan fund i
fél. Hann veit að málið þoldi enga
bið og því varð að taka skjótari úr-
ræði. Hann veit hvað réði fyrir
nefndinni í lögmannsvalinu. Hann
veit að H. A. Bergman kom á borg-
arafundinn að tilhlutun nefndarinn-
ar. Hann veit hvernig og undir
hvaða kringumstæðum Mr. Bergman
tók málið. Hann veit margt fleira
um þetta mál, og kann að verða
spurður um það, ef því vérður hald-
ið til streitu. En þetta sannar fyllil.
að hann veit að ég hagaði orðum
mínum í forsetaskýrslunni á næsta
þingi Þjrfél. á algerlega eðlil. og
sjálfsag.ðan hátt. # Hann ætti Tika
að vita, af margra ára viðkynningu,
að ég hef aldrei verið “þvingaður til
að halla réttu máli.” Og nú vil ég
að hann viti að hvorki hann né noklc
ur annar er líklegur til að fá þann-
ig þvingað mig í framtiðinni. A.B.
O. segir að Ingólfsmálinu hafi, sér
til mikillar furðu “skotið upp” á
Þjóðræknisþingi, og vænir mig, að
hafa, í samráði við einhverja “skugga
valda,” slætt því inn á dag-
skrá án heimildar eða fyr-
*Leturbreyting igerð af mér—A.E.K.
Ingólfsmálið
Það er ekki svo lítið #ð vöxtunum,
sem búið er að rita um lngólfsmálið
síðan að deilan um það hófst, að
við það megi ekki all vel una. Hitt
er þó vafasamara, hvort málið hafi
skýrst að sama skapi og fjölyrt hefir
verið um það. Hættan með öll
deilumál er sú, að í þeim hitni, eins
og til dæmis blautu heyi ef hirt er qf
snenima. Og þá er oft farið að
seilast í óviðkomandi efni, sem mái-
ið skýra ekkert, en aðeins miðar til
þess að gefa náunganum svo duglega
á kjaftinn (með pennanum fyrirgef-
ið) að satnboðið megi heita reiðum
manni.. Ingólfsmálið virtist ekki
stórkostlegt miskliðarefni til að byrja
með. En litið nú á hvílíkt “and-
skotans apaspil” það er orðið. Vér
höfum, sem aðrir lesendur blaðanna.
verið hlutlaus áhorfandi deilanna.
Og vér getum ekki annað en spurt,
til hvers eigi að fylkja Islendingum
i tvær sveitir út af þessu máli ? Er
jaínvel nokkur sanngjörn ástæða til
þess'? Vér efumst um það.
Fyrstu opinberu afskiftin af Ing-
ólfsmálinu, eru þau, að boðað er til
borgarafundar í Winnipeg til þess að
íhuga málið og reyna ef nokkur föng
væru á að hefjast til einhverra fram-
kvæmda í því. Og hverjir gang-
ast nú fyrir þesu áformi og fundar-
haldi ? I slenzku blöðunum frá 17.
desember 1924, stendur eftirfarandi
fundarboð:
/ fyrsta skifti
í sögu þesa lands hefir Islendingur
verið dæmdur til dauða. Dóminum
verður fullnægt, innan tveggja mán-
aða, ef ekkert verður aðgert. Eftir
fregnunum, sem hafa borist frá einni
deild Þjóðræknisfélagsins, og einum
íslenzkum lögmanni, neitar þessi Is-
lendingur fastlega að vera sekur. En
hann er umkomulaus og fátækur og
hefir því litla eða enga vörn fengið
og verið sakfeldur samkvæmt mjög
vafasömum líkum. Samkvæmt á-
irvara. Hann veit að dagskráin
var rædd í nefndinni og að nefndin
öll, hann þar með talinn, ber ábyrgð
á því að málið var á dagskrá, —et
annars er hér um ábyrgð að ræða
um jafn sjálfsagða ráðstöfun. Hann
veit máske líka hvaðan honum kom
sá innblástur, sem virðist hafa eyði-
lagt minni hans, og igefið honum al-
gerlega nýjan skilning, rétt fyrir
þingið. Hann dylgir um það, að
málið myndi ekki hafa komið á
dagskrá, “ef því máli hefði fylgt eins
mikil skuld,eins og nú fylgir því sjóð
ur.”Þeim dylgjum er þvi einu að svara
svara, að mér datt aldrei annað í hug
en að málið ætti heima á dagskrá
þingsins, hvernig sem á hefði stað-
ið með féð. Annars er ég sannfærð
ur um að A. B. O. hafði í huga vissa
ráðstöfun á fénu og þess vegna
vildi hann ekki að það gengi til
Þj.rfél. Hann segir líka frá því að
forsetinn “kallaði okkur samnefndar
menn sina ofan í kjallara til skrafs
og ráðgerða.” Það er auðsætt að
þegar hér er komið sögu hefir Arn-
ljótur kunningi minn, verið orðinn
mjög haldinn af hinum nýja inn-
blæstri og farið villuráfandi á þing-
inu — og er þá sizt að undra þó
frásögn hans frá þeim fundi sé nokk
uð ógreinileg og ekki fyllil. í samræmi
við sannleikann. Frá fundarslit'um
segir hann svo: “Að þessu loknu
gengum við allir af fundi. Sagt er*
að forsetinn og Hjálmar Gíslason
hafi strax komið inn á fundipn, gefið
(Frh. á 8. bls.)
skorun hefir stjórnarncfnd Þjóð-
ræknisfélagsins ákveðið, að boða 'al-
mennan fund öllum íslendingum í
Good Templarahúsinu á Sargent ave.
föstudagskveldið 19. þ. m. kl. 8 sið-
degis. Látið ekki undir höfuð
leggjast, að sækja fundinn. Hafið
ekki á samvizkunni að hafa ekkert
reynt að bjarga landa ykkar, sem ef
til vill er saklaus. Auk þessa máls
verður og tekið fyrir annað mál, er
varðar heiður íslenzka þjóðbrotsins
vestra.
—Stjórnarnefnd Þjóðrœknisfcl.
Fundarboð þetta er hér tekið upp
bæði til fróðleiks og minnis. Það er
birt þeim til fróðleiks, sem ekki vissu
það áður, en það var einmitt stjórn-
arnefnd Þjóðrccknisfclagsins sem
fyrst hreyfði þessu máli opinberlega,
er. til minnis þeim, er hverja grein-
ina hafa skrifað á fætur annari í
Lögbergi svo að liklegast nemur nú
að lengdar máli einum fimmtíu dálk-
um í blaðinu, til þess að sannfæra
vestur-íslenzkan almenning um það.
að Þjóðræknisfél. hafi á engan hátt
látið sig málið skifta, fvr en það sá
að í samband^við það var um sjóðs-
afgang að ræða. Það hefir verið
vikið að því í Lögbergi eigi alls fyr-
ir löngu, að þjóðarbrotið vestra væri
í stórri þakklætisskuld við þessa menn
fyrir skýringar þeirra á málinu.
Með fundarboðið fyrir framan sig,
ætti þessum mönnum að vera gerf
greiðara fyrir með að reikna út
skuldina í tölum sem Vestur-Islend-
ingar standa í við þá fyrir sannleiks-
ást þeirra og sanngivni í meðferð
Jngólfsmálsins í blöðuntn. Andstæð
ingum Þjóðræknisfélagsins hefir að
vísu áður verið bent á þetta sannleiks
mustardskorn sitt, en það hefir að-
eins orðið til þess, að lengja grein-
arnar, sem þeir hafa um málið skrif-
að. Að þeir haldi lesendur blað-
anna svo þunna í roðinu að því er
dómgreind snertir, að halda að þeir
hafi ekki komið auga á þetta, er erfitt
að trúa. en það er þó eina hugsan-
lega afsökunin fyrir þessari marg-
endurteknu stáðhæfingu þeirra.
Og hvernig fer svo þegar á borgara
fundinn er komið? Skjótast frá
sagt, virðist áhugi manna brennheit-
ur fyrir málinu, enda var það hér í
efni, er tilfinningar hvers islenzks
hjarta hlaut að taka. Og vel sé
bæði ÞjóKræknisfé.Lagsmönnum og
utanfélagsmönnum er á fundinum
voru fyrir mannúðarandann, sem þar
lýsti sér. Tilfinningar Islendings-
ins voru þá stundina ekkert ærsla
fegnari en vant er, en þær bærðu
brjóstið þeiin mun dýpra og hreinna;
það þjóðareinkenni klakalanldsbarn-
anna leyndi sér þar ekki. Brátt kom
það nú í ljós á fundinum, að kostn-
aðurinn við það að gera eitthvað er
óhamingjusötnum þjóðbróður kæmi
að haldi, yrði mikill. En það
i sannaðist þá sem oftar, að góður vilji
er sigursæll. Þó féleysið væri æði
áberandi, varð það framkvæmdum
málsins ekki til farartálma. Um
vilja Þjóðræknisfélagsins til þess að
klífa tvítugan hamarinn til að
hjálpa hinum bágstadda, voru fund-
armenn fullvissir. Skal þeiin orð-
um vorum til frekari sannana,, enn-
þá bent á blöðin frá þeim tíma, er
þetta gerðist. 1 Heimskringlu 24.
desember 1924, er fundargerð borg-
arafundarins prentuð, og stendur þar
meðal annars:
“Eftir nokkrar umræður, var á-
kveðið að fela stjórnarncfnd Þjóð-
ræiknisfclagsins að beita sér fyrir
framgang þessa máls.”
Ennfremur er þess í fundargerð-
inni getið að þeir, sem ráð hefðu á
að styrkja Þjóðrœknisfélagið með
fjárframlagi, skuli snúa sér til
gjaldkera þess, sem þá var Hjálmar'
Gíslason, með tillög sín. *
Er það nú ekki nokkurn vegin
svo Ijóst af þessu að ekki verður uin
það vilst, að Þjóðræknisfélagið hafi
Ingólfsmálið með höndum eftir borg-
araftindinn? Samt ganga staðhæf-
ingarnar fjöllunum hærra um það, í
deilu-greinum andstæðinga Þjóðrækn
isfélagsins, að það hafi aidrei haft
málið með höndum. I það hafi í
þess stað verið kosin nefnd, sem þeir
tala svo ávalt um sem “Ingólfs-
nefnd.” Það er nú ef til vill óaf-
vitandi ranghermt, að nefnd hafi ver
ið kosin í málið; sannleikurinn er sá,
að nefnd var falið það. En sú
nefnd var stjórnanefnd Þjóðrœkn-
isfélagsins, setn þá var. Öll þau
ósköp sem fjasað hefir verið um sér-
staka nefnd, Ingólfsnefnd, sem óháð
væri og ekkert ætti skylt við Þjóð-
ræknisíétagið, er ómengaður hugar-
burður, hreinasti uppvakningur, sem
ekkert erindi annað gat átt inn í
þetta mál en ef ætla má, að það
kæmi sér betur, að geta brugðið
honum fvrir sig í deilunni, er-sann-
færa átti almenning um það, að
Þjóðræknisfélagið hefði aldrei veitt
Ingólfi hið minnsta liðsinni sitt.
Hefði slíkt einhverntíma verið kall-
að að brúka hin breiðu spjótin, að
halda öðru eins fram, eftir marg-
ítrekaða beiðni borgarafundarins og
yfirlýst traust hans um, að stjórn
Þjóðræknisfélagsins væri á allan
handa máta bezt til þes sfallin, að
annast þetta mál.
Eins og kunnugt er, tekur nú stjórn
Þjóðræknisfélagsins til starfa. Ein
sönnunin fyrir því, að Ingólfsmátið
sé enn i hennar höndum, er sú, að
það ræður menn hér í bænum til þess
að leita samskota hjá íslenzkum al-
nienningi. Er y.firlýsing i blöðunum
31. desember 1924 um það á þessa
leið:
Tilkynning: Stjórn Þjóðrœknisfél
agsins, sem á almennum borgarafundi
var falið að standa fyrir samskotum
til styrktar hinum sakfelda Ingólfi
Ingólfssyni, hefir fengið loforð hr.
Ivars Hjartarsonar, 688 Lipton str.,
fyrir því, að gangast fyrir samskota
söfnun, þessu máli til framgangs.
Eru menn því beðnir, að snúa sér til
hans, sem til nefndarinnar væri, með
það fé, sent þeir kynnu að láta af
hendi.rakna.
I umboði stjórnarnefndar Þjóð-
rœk n isféla gsi ns,
Sigfús Halldórs frá Höfnum,
ritari.
Þannig var nú þessi maður ráðinn
til starfs i Ingólfsmálinu — af stjórn
arnefnd Þjóðrœknisfélagsins. Aðrir
starfsmenn voru auðvitað somu lög-
um háðir og þár á meðal lögfræðing-
urinn, sem nú finnst það svoddan
miski fyrir sig, að hafa verið starfs-
maður Þjóðræknisfélagsins, að hann
má ekki heyra það nefnt, og talar
ávalt um sig sém undirgjefnastan
þjón “Ingólfsnefndarinnar!” I
hans augum hefir ‘Tngólfsnefndin’’
auðvitað verið undursamlega guð-
dómlega hugsandi á sama tíma, og
sú sama nefnd, sem stjórnarnefnd
Þjóiðræknisfélagsins, var aumasti
óvinur alls góðs!
Svo líður fram að næsta ársþingi.
Er þá kosin ný stjórnarnefnd, og
skilar fráfarandi nefnd málum af
sér. Var þá búið að frelsa Ingólf
frá igálganum, Þjóðræknisfélaginu og
öllutn góðum Islendingum til óbland
innar gleði. Svo ríflega hafði þjóð-
ræknisíélagið verið styrkt með fjár-
framlögum, að rneira en nægði til
þess að borga starfsmönnum Ing-
ólfsmálsins, svo sem lögíræðingi
-2500. auk ferðakostnaðar og einnig
nokkur starfslaun féhirði og fjársöfn
unarmanni. I svip virtist þá ekkert
frekar framkvæmanlegt í Ingólfsmál-
inu. Einhverjar ráðstafanir voru
þó gerðar í þá átt, að reyna að fá
Ingólf fluttan til Stony Mountain
betrunarhússins, svo að vinurn hans
og venslafólki, sem hér er flest, væri
gert auðveldara fyrir nteð að. létta
raunir hans ef hægt væri. með heim
sóknum, en við þvt fékk Þjóðræknis
félagið köld svör frá yfirvöldunum.
4
lEn afgangur þess fjár, sem í
varnarsjóðinn hafði komið, var, eins
og læinast virtist liggja fyrir geymt
í vörslum félagsstjórnar til næsta
ársþings.
A ársþinginu árið 1926 kemur sjóðs
afgangurinn til umræðu. Engin
vegur virtist þá opin til þess að gera
neitt fyrir Ingólf, fremur en líklega’
ennþá er, þó margt hafi verið um
það skriíað. Viö féð er i vörslum
félagsstjórnar var geymt, var því
ekkert að gera, úr því Ingólfi gat
ekki að neinu haldi komið. Samt
létu örfáir á sér heyra óánægju út
af því að það væri geymt i aðalreikn
ingi Þjóðræknisfélagsins, og til
þes sað tryggja í augum þeirra, að
féntt yrði ekki varið án vitundar
þingheims var það nú lagt í fyrir-
hugaðan byggingarsjóð félagsins.
Leit þingið þá svo á, aö húsbygging-
armál Þjóðræknisfélagsins ætti svo
langt í land að til framkvæmdar kæmi
ekki fyrst unt sinn og að minnsta
kosti ekki til næsta þings. Var þessi
ráðstöfun þvi samþykkt með 41 at-
kvæði gegn 10. Hefir síðan hvorki
á ársþingi né út í frá neitt athuga-
vert þótt við þessa ráðstöfun fyr en
j-okna deila er hafin í Lögbergi á
Þjóðræknisfélagið í sumar er leið út
af bæði meðferð þessa sjóðsafgangs
og gerða Þjóðræknisfélagsins í Ing-
ólfsmálinu. Viðvíkjandi þessum
sjóðsafgangi lýsti núverandi forseti
því tvívegis yfir, að hann væri ennþá
óhreyfður í sjóði, og yrði ekki var-
ið á annan hátt en Ingólfi til vel-
ferðar svo lengi sem hann færi með
forystu Þjóðræknisfélagsiiis. Þeir
Islendingar, er fé gáfu i varnarsjóð-
inn munu þvi vel una gerðum Þjóð-
ræknisfélagsins í þessu efni og virð-
ist fvllilega mega vænta að stjórnar-
nefnd Þjóðræknisfélagsins verði á-
valt skipuð þeim, er gefendurnir geta
treyst eins og mönnunum er hana
hafa skipað að undanförnu.
Af þessu, sem nú hefir verið tekið
fram, dylst það ekki, að það er
Þjóð'rccknisfélagið sem mál Ingóílfs
hefir annast frá byrjun. Og á
sama tíma og það hafði allir fram-
kvæmdir þess með höndunx, hafði
það einnig allt eftirlit með fé því, er
almenningur styrkti það með til að
ráða fram úr raunum hins ógæfu-
sama manns.. Og það er nærri ó-
trúlegt, hve þeir, er haldið hafa því
fram, að Þjóðræknisfélagið hafi
svælt þetta fé undir sig úr höndum
“Ingólfsnefndarinnar,” hafa lengi get
að blekt sjálfa sig. Um eignarráð
sjóðsins er ekki að ræða. Það er
öllum kunnugt um, til hvers féð var
gefið.. Hvort að veriö var að
styrkja Þjóðræknisfélagið í líknar-
starfi þess með gjöfunum, og að það
eigi því með fylsta rétti sjóðinn, eða
ekki, skiftir engu máli, að oss finnst.
Jafnvel þó svo væri, myndi félagið
verja því fé öllu til liknar og hjálpar
Ingólfi og ineira að segja, miklu
meira fé, ef á þyrfti að halda og
um nokkra hugsanlega hjálp væri að
ræða honum til handa. En þegar
um umboð þessa fjár er að ræða,
vita allir, að það er Þjóðræknisfél-
agið sem með það fer í fullu trausti
og samþykki almennings. Það hef-
ir að visu*verið reynt til að veikja
þetta traust á Þjóðræknisfélaginu
með ófrægingar greinamosktri í Lög
bergi síðan í haust, en það virðist
(Frh. á 5. bls.) ,