Heimskringla - 02.04.1930, Blaðsíða 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, APRÍL 2. 1930
prctmskringla
(StofnuO 1886)
Kemur út i hverjum miOvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS. LTD.
6S3 og 8SS Sargent Avenue, Winnipeg
Talsími: 86537
VerS blaðsins er $3.00 árgangurinn borglst
fyriríram. Allar borganir sendist
THE VIKING PRESS LTD.
SIGFÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Rltstjóri.
Utanáskrift til blaOsins:
Manager THE VIKING PRESS LTD.,
853 Sargent Ave., Winnipeg.
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg.
"Helmskringla” is published by
The Viking Press Ltd.
and printed by
THE SERVICE PRINTING CO., LTD.
863-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man.
Telephone: 88 994
WINNIPEG, APRÍL 2. 1930
Hroðalegt mál
Vér kippum oss venjulega ekki mikið
upp við hroðaviðburði, nema þá, er ske
á næstu grösum. Þúsundir manna
drukkna suður í Mississippidal;; hundrað
þúsundir manna farast í jarðskjálfta í
Yokohama og Tokio; miljónir manna far-
ast úr hungursneyð í Kína, — og vér étum
mat vorn með venjulegri lyst, og göngum
til svefns jafn rólegir. Lífið sjálft er svo
örlagaríkt og háskalegt, að vér fengjum
ekki staðist, ef vér ættum svo að bera
byrðar annara, sem sjálfra vor og nánustu
vina vorra. Þess vegna er oss sú sjálfs-
vörn gefin að hversdagsatburðir komast
yfirleitt ekki að oss, hversu stórkostlegir
sem þeir eru. Auk þess er oss huggun
í því, er jafnvel stórfeldustu náttúruvið-
burði ber að höndum, að þeir eru enn ekki
almennt taldir til mannlegra sjálfskapar-
vita, hvað sem hæft kynni að vera í kenn-
ingum dr. Helga Péturss.
Eorlögin höfum vér nokkurnveginn
lært að sætta oss við, en sá eldurinn
brennir enn sárast, er á sjálfum liggur.
Allt líf leitar upp á við, en horfir með
skelfingu á hvert spor, er vér þyiijumst
sjá í helstefnuáttina stigið. Þess vegna
koma fyrir þeir atburðir, er vér þykjumst
geta rakið til mannlegrar blindni eða
illsku, að oss virðast svo voðalegir, að
þeir láta oss ekki í friði, þótt skeð hafi í
þúsund mílna fjarlægð. Slík tíðindi eru
nú að gerast á slandi.
* * *
í “Tímanum,’’ stjórnarblaðinu ís-
lenzka, birtist 26. febrúar opið bréf frá
Jónasi Jónssyni, dóm^málaráðherra, ti|
dr. med. Helga Tómássonar, geðveikra-
læknis á Kleppi. Bréfið er ítarlegt, en
merg málsins geta lesendur séð af eftir-
farandi fáum línum, er teknar eru úr bréf-
inu hér og þar. Bréfið byrjar svo:
“Þér hafið, dr. Helgi Tómásson, nú um
nokkra stund, óbeSið og tilefnislaust frá minni
hálfu, gert yður, á mjög undarlegan og frumlegan
bátt, titt um mína hagi, og þaö meö þeim at-
burSum, aS ég hygg æskilegt, ekki sízt vegna yöar
ájálfs og framtíöar ySar, sem manns og læknis,
aS gefa yöur tækifæri til aö skýra opinberlega
fyrir öllum samtiorgurum yöar hvatir þær, er
komiö hafa yöur og nokkrum samherjum yöar í
læknastétt Reykjavíkur í þá fáheyrðu aöstööu,
sem nú mun greint frá........
Síðan um nýár hafiö þér, Helgi Tómásson,
kvíslaö í eyru kunningja yðar, sem oít hafa þá
um leið veriö andstæöingar rmnir, þeirri sögu að
ég væri geðveikur. Þér hafið lei‘að fyrir yöur
hvernig jarövegurinn væri í þinginu. Upp úr
dylgjum yðar og “vina” yöar 'hafa svo spunnist
nýjar útgáfur. Eg átti að hafa verið undir
yðar hendi um alllanga stund, sökum geðveiki.
Eg átti aÖ hafa verið um tima sem sjúklingur á
Kleppi, o. s. frv.
Frá “vinum” yðar barst svo út orusturáða-
gerðin. Þið Þórður á Kleppi áttuð að undir-
skrifa vottorö um mitt andlega heilsufar og ef
til vill tveir aðrir af “vinunum.” Þetta vott-
orö átti að senda forsætisráðherra og forseta
sameinaðs þings Af Tryggva Þórhallssyni for-
sætisráðherra mun hafa veriö ætlast til þess, að
hann bæði um lausn fyrir sinn “sjúka” starfs-
félaga, en af forseta þingsins, að hann léti kon-
unginn vita um verðugan eftirmann.....
* * *
Tvö pólitízk mál voru hér til meðferðar,
sem munu hafa valdið samstarfi þeirra fáu
lækna og þeirra mörgu íhaldsmanna, sem stóðu
að “bombu”gerðinni á Kleppi. Annað var deil-
an um veiting læknishéraðanna Hitt var
mismunandi skoðunarháttur um (hvert ríkið ætti
að taka á sinar herðar alla skuldasúpu íslands-
banka. Annað var sérhagsmunamál nokkurra
lækna. 'hitt var lifsbarátta nokkurra af ógætnustu
fjáreyðslumönnum ,í landinu......
Síðan getur dómsmálaráðherrann
þess, að dr. Helgi hafi, eftir að hafa talað
við forsætisrá ðherra og litlar undirtektir
fengið, komið heim til sín, (dómsmála-
ráðherra var þá lasinn af hálsbólgusnert)
æskt viðtals, en gert mjög lítið erindi sitt
og talað mjög áhuldu, þótt skilist hefði
ráðherra, er orðróminn hafði heyrt, hvar
fiskur myndi liggja undir steini. En er
dr. H. T. kvaddi, fylgdi ráðherrafrúin hon-
um til dyra. Frá því segir dómsmálaráð-
herra svo: k
“Skrifstofa mín er næsta herbergi við stofu
þá er ég lá í og þunt skilrúm á milli Þar var
dimmt. Þér genguð þar inn og kona mín á
eftir inn fyrir þrepskjöldinn.... Þegar konan
mín er komin inn.......grípið þér þétt báðuni
höndum um handleggi hennar og, segið í dauða-
þungum, alvarlegum róm: Vitið þér að maðurinn
yðar er gcðveikur? Stutt samtal spanst milli
ykkar, þar sem þér bættuð því við, að hún mætti
ekki segja mér, hvað þér ihefðuð um mig sagt.
I-ér voruð rólegur ofan á, en undir niðri svo æst-
pr, að þér virtust eiga bágt með að ganga ofan
•stigann.
t Framkoma yðar gagnvart konu minni er því
undarlegri, þar sem 'hún hafði gengið til yðar
til að fá ibættan höfuðverk og of mikinn blóð-
þrýsting. Þér höfðuð pjafnan komið fram eins
og heiðursmaður gagnvart henni, þar til í þetta
sinn, og lækningar yðar iborið nokkurn árangur.
Því óvæntari kom henni þessi voða aðferð yðar.
Sjálfur höfðuð þér jafnan sagt henni, að 'heils-
unnar vegna yrði hún að forðast geðshrærintgar.
Þér breyttuð ekki alveg eftir því, sem læknir í
þetta sinn......
Það er ómögulegt að skilja framkomu (yðar
‘öðruvísi en svo, að þér hafið ætlað að lama konu
mina. Þér vitið að hún á heálsu sinnar vegna
að forðast geðshræringar. En þér komið þann-
ig fram, að það var ekki yðar dyggð að þakka,
heldur þreki hennar og hinni öruggu vissu um
að þér væruð að seafja ósatt, sem bjargaði henni
úr þessari heiftarlegu árás.....
Vinnubrögð yðar í þessu máli eru býsna und-
arleg. Ef landið þarf að vita um ástand manna,
sem lögreglan ihefir grunaðan um geðveiki, þá
takið þér þá menn á sjúkrahús yðar, og getið
venjulega ekkert sagt um ástand iþeirra fyr en
eftir langan tíma, oft marga mánuði. Um ieið
þarf landsjóður að greiða yður fyrir 'hinar “vís-
indalegu athuganir” yðar frá 250 upp í 500 kr.
fyrir 'hvert höfuð. En þegar uppreisnarlækn-
unum finnst sér liggja á að losna við mig úr
pólitíkfnni dálitla stund, þá þarf enga rannsókn.
F.nginn þarf að kveðja yður til. Þér farið að
eins og lögreglustjóri, sem tekur menn fasta,
dæmir þá og ihegnir rannsóknarlaust, aðeins af
því, að einhverjir “vinir” telja sér koma vel að
vera lausir við einhvern samlxtrgara.
Þér hafið efnt til þessarar sóknar út af
tilbúinni geðveiki minni, eingönigiu eins og hér
sé að ræða um pólitízkt mál. Þér hafið verið,
eins og allir aðrir, svo fullviss um, að þér segð-
uð al'lt í þessum efnum ósatt, að yður hefir ekki
dottið í hug að nein lækningastarfsemi, heldur
eingöngu tjórnarskifti, og “system”-skifti í lands-
málunum.”
Bréfi dómsmálaráðherra svarar dr
H. T. daginn eftir, í “Morgunblaðinu.’’
Aðalefni þess svars má sjá af byrjunar-
kaflanum og síðustu málsgreininni, er hér
fer á eftir:
‘Ef‘ menn verða þess varir, að einhver ætlar
að fara sjálfum sér eða öðrum að voða, þá
hljóta þeir að bera nokkra siðferðilega ábyrgð á
þvi tjóni, er af kynni að ihljótas*, og þeir hefði
. getað kpmið í veg fyrir með aðvörimum í tæka
tíð. Eins er um skyldu míni sem igeðveikra
læknis. Ef ég þykist sjá Iþau etnkenni á ein-
hverjum manni, að hann sé ekki sjálfráður sumra
athafna sinna og geta af þeim áskeðum orðið
hættulegur sér eða öðrum, þá teí ég mig haf \
siðferðilega skyldu til að vara hina nánustu að-
standendur við. Þegar almenningur eða að-
standendur sjálfir sjá, að um bersýnile^a geð-
veiki er að ræða, þá þarf engan lækni eða geð-
veikralækni til að segja þeim frá iþví. En þar
sem ég’ hefi sérþekkingu á þessu sviði, þá tel
ég mig thafa betri skilyrði en almenning til að
dæma um þessi efni.
Eg vil taka dæmi til skýringar.. Eg sé skip-
stjóra, sem ég hef ástæðu til að halda að hafi á-
kveðna geðbilun, sigla skipi sínu úr ihöfn. Síðan
vill máske til stórslys á ferðinni, vegna geðbiblun-
ar ntannsins, og nú sjá allir, að maðurinn hlýtur
að hafa verið igeðveikur. Fellur þá ekki nokku'-
ábyrgð á mig fyrir að hafa ekki gert réttum að
standendum viðvart í tíma, þar sem ég sé fram
á, hvað vera kynni.
Starf dómsmálaráðherrans er ekki síður á-
byrgðarmi-kið en skipstjórans, þar sem hann veit-
ir forstöðu dóms-, kirkju,- kennslu- og heilbrigð-
ismálum landsins. Ef ég sé það í fari hans, sem
mér virðist benda á (ákveðnaý geðbilun, er ihaft
geti áhrif á sjálfræði hans, þá lít ég svo á, að
mér beri skylda til að benda nánustu aðstandend-
um á, að ástæða sé til að rannsaka sálarástand
hans. Þessi skylda hvílir á mér bæði gagnvar'
ráðherranum sjálfum og landinu, pg nánustu að-
standendum tel ég því í þessu máli Alþingi, for-
sætisráð'herra, dómsmálaráðherra sjálfan og fjðl
skyldu hans.....
Eg ihefi aðeins gert skyldu mína, að vara
rétta aðilja við og gert það alveg einkalega. Það
er ráðherrann sjálfur, sem hefir gert þetta að
opinberu máli.
Reykjavík, 27. febr. 1930.
/ Helgi Tómásson..’’
' * * f ¥ »
Fyrir hér um bil tíu árum síðan kom
út skáldsagan “Sælir eru einfaldir,” eftir
hið nafnfræga íslenzka sagnaskáld Gunn-
ar Gunnarsson. Þar er sagt frá því
hvernig læknir, ágætur maður, er hund-
eltur út í algerða vitfirring. Slægviturt
varmenni sætir færi, er taugar læknisins
eru í háspenningi af yfirnáttúrlegu ann-
ríki og bardaga við fárskæða drepsótt, að
læða inn hjá honum ógurgrun gagnvart
þeirri manneskju, er hann trúði bezt, og
um leið ógurlegri efasemd, á sjálfum sér,
að þessi óþverri skyldi geta fundið högg-
stað á honum. Hann finnur mótstöðu
magn sitt þverra daglega; veit hvert
stefnir, en fær ekki viðgert; stendur ger-
samlega varnarlaus, unz brjálæðið grípur
hann.
Flestum bar þá saman um að hér
hefði Gunnar risið hæst sem skáldsagna-
höfundur. En fjölmarga hryllti við bók-
inni; töldu að svo ógurlegir atburðir gætu
sér engan raunveruleika átt.
Hversu mörgum hefir dottið þessi bók
í hug, er þeir heyrðu um þessar fréttir
af íslandi, skal látið ósagt. En jafn víst
og það er, að vér hneigjumst að annari
skýringu, er og hitt, að allur fjöldi
manna, hér og úti í frá, þeirra er nokkuð
hugsa, er lostinn skelfingu yfir þessari
fregn, og virðist sem hér sé farið á stað
í því skyni, að flæma mann frá embætti og
pólitízku lífi að minnsta kosti, og helzt
beint inn í þá tilveru, er öllum þykir verri
en dauðinn. Það orkar ekki tvímælis, að
öllum þeim, er íslandi unna, finnst að
ekkert meira óhapp hefði Island og orð-
stír þess getað hent, og það einmitt ’á
þessu ári, en þetta tiltæki dr. Helga Tóm-
ássonar. Og þá einnig, að hann hafi
með því framið það verk, er seint muni
fyrnast.
Því það er víst, hversu góðar hvatir
dr. Helga kunna að vera, að þá er út í
frá almennt á 'þetta litið sem iþólitízka of-
sókn, svo grimmlundaða og hroðalega, að
vart eigi sinn líka, hvar sem leitað sé.
Mönnum er hér kunnugt, að stjómmála-
baráttan á íslandi hefir hin síðari árin ver-
ið háð iheð dæmalausum persónulegum
ofsóknum, og að ekki hefir í manna
minnum staðið slíkur styr um nokkurn
íslenzkan stjórnmálamann, sem Jónas
Jónsson. Og menn vita að nýlega hefir
slegið í ákaflega hart með honum og
læknastéttinni. Og tiltæki dr. Helga er
með þeim fádæmum, að mjög margir
freistast til þess að álíta það sem greypi-
lega hefndartilraun.
Svo ákveðið er álit manna í þessu
efni, að jafnvel iþótt svo hörmulega færi,
að spásagnir dr. Helga rættust, þá mundi
fjöldi manna enga afsökun finna honum.
Mörgum finnst, að það myndi ríða flestum
að fullu, ef “sérfræðingum” tækist að
koma á þeim grun um einhvern, að hann
fyndi hvert orð og hverja athöfn sína
gagnrýnda, sem fælust þar einhver merki
um geðbilun. Eftir því sem maður er
umsvifameiri, eftir því kunna fleiri af
flokksmönnum hans að vera honum ó-
sammála í hjarta sínu um stundarsakir,
um einhver atriði. Menn skilja, hver
hætta getur á því verið, að þeir kunni þá
í augnablikinu að festa einhvern trúnað á
“sérfræðingana,” þótt þeim annars hefði
aldrei dottið slíkt í hug, enda engin ástæða
verið til þess önnur. En það þarf sterk í
bein til þess að standast óskaddaður allar | miklar líkur á því, að á
títuprjónastungur hinna voðalegustu
grunsemda, og láta sig engu skifta þús-
undfalt augnaráð árvakrar tortryggni,
jafnvel þar sem vinum skyldi mæta.
Mörgum virðist af þessu sem dr. Helgi
Tómásscm ætti sjálfs sín vegna að biðja
þess helzt, áð dómsmálaráðherrann héldi
heilbrigði sinni. ÍÞví hann hefir svo
hraparlega á stað farið, að ef
illa færi væri nokkur hætta á
því, að ýmsir þættust þaðan í
frá kenna Kainsmarkið á kinn
læknisins. Og býsna öruggt er
það, að hversu hávísindalgear,
sem skýringar hans yrðu, og
samvizkan góð, að þá yrði hon-
um samt sem áður ofurefli að
sannfæra aðstandendur ráð-
herrans, nánustu vini, og reynd-
ar marga aðra um það, að frum-
hiaup hans hefði engan þátt átt
í þeim óförum.
* * *
Þetta er allt með þeim ósköp-
um, að vér fáum oss eigi til að
trúa því, að dr. Helgi hafi hér
látið stjórnast af illum hvöt-
um vísvitandi. Oss virðist
einnig málafærsla hans benda
tii þess, að honum sé alvara, að
hann haldi í einfeldni sinni að
hann sé að gera rétt. Og þá
um leið til þess, að miklu brýnni
þörf sé á því að railnsaka and-
lega heilbrigði hans sjálfs en
dómsmálaráðherrans. Því ým-
islegt í röksemdafærslu hans
bendir til þess, að sé ekki þetta
tiltæki hans ungæðisframhlaup,
framið meðal annars af því að
skilning skorti á mögulegum
slysaafleiðingum, þá stafi sá
háski af slíkum manni, að hann
sé bezt geymdur á bak við lás
og slá.
Einn íslenzkur læknir hefir
þau orð eftir nafnkunnasta geð-
veikralækni Dana, að “við geð-
veikralæknar verðum flestir
meira og minna vitlausir á end-
anum.” Þetta mun hafa «verið
sagt í hálfgerðu spaugi en þó
með nokkurri alvöru, og er
hann var minntur frekar eftir
þessu, svaraði hann eitthvað á
þá leið, að geðveikralæknum
hætti meðal annars til þess, að
skoða flesta menn sem einskon
ar tilraunadýr, og hjá flestum
mönnum mætti finna eitthvað,
er hægt væri að flokka undir
geðbilunarmerki.
En hvað sem um þetta er, þá
er það þó víst að jafnvel geð-
veikralæknum skjátlast eigi
síður en öðrum mönnum. Al-
kunnugt er, til dæmis, atkvæða-
greiðsla frægustu geðveikra-
lækna Ameríku um Leopold og
Loeb, er helmingurinn taldi ó-
tvírætt brjálaða, en hinn helm-
ingurinn jafn ótvírætt andlega
heilbrigða. Og slík dæmi má
telja til eilífðar nóns. En dr.
Helgi Tómásson virðist gæddur
því sjálfstrausti, að satt að segja
er ægilegt. Ef hann þykist sjá
geðbilunarmerki á dómsmála-
ráðherra eða skipstjóra, og þá
auðyitað hverjum sem er, þá
skal þann hremma tafarlaust og
lýsa klepptækan! Hversu mörg
erum vér, sem eigi mætti finna
hin og þessi geðbilunarmerki á,
ef rannsóknaróður sérfræðing-
ur labbar um og athugar oss
eins og skordýrafræðingur
mauraþúfu í smásjá? Hversu
margir eru þeir ekki líka, er
án efa hafa á sér einhver merki
um geðbilun og hana jafnvel
hættulega, ef sem verst færi, en
sem vinna sitt verk, mikið eða
lítið, til grafar, án þess að
nokkrum verði að meini?
Svo dýrt er metinn réttur ein-
staklingsins til lífsins, að enn
hafa menn ekki treyst sér til
þess, að’.eyfa læknum, að stytta
banvænum mönnum stundir frá
voðalegustu þjáningum, jafnvel
ekki um fáeinar vikur. En hér
skundar fram á völlinn ungur
maður, er töluvert álit (vafa-
laust maklegt) hefir stígið svo
til höfuðs, að hann vill ekki víla
fyrir sér, að svifta menn athafna
frelsi og mannréttindum og
ljósta aðstandendur þeirra ó-
umræðilegum skelfingum, ef
hann þykist sjá svo eða svo
ein.
hverja skapþætti mannsins
kunni fyr eða síðar sú snurða
að hlaupa, að einhverjum megi
tjón að' verða.
Hver vildi stofna til slíks for-
dæmis? Hver myndi vilja
gefa slíkt voðavald í hendur eins
manns?
í fullan aldarfjórðung hafa
Dodds nýrna pillur verið hin
viðurkenndu meðul við bak-
verk, gigt og blöðru sjúkdóm-
um, og hinna mörgu kvilla, er
stafa frá veikluðum nýrum. —•
Þær eru til sölu í öllum lyfja-
búðum á 50c askjan e,a 6 öskjur
fyrir $2.50. Panta má þær beint
frá Dodds Medicine Company,
Ltd., Toronto, Ont., og senda
andvirðið þangað.
Því er fljótsvarað. Enginn ó-
blekktur maður eða óvilhallur
myndi vilja gefa öðrum slíkt
vald í hendur. Og sá maður,
er heimtar slíkt vald sér til
handa, af því að hann trúir svo
fast á óskeikulleik sinn, er engu
’síður háskalegur mannfélaginu,
—nema því fremur sé sem æðis-
gengir menn eru öðrum háska-
legri, — heldur en hinn, er slíku
valdi reyndi að ná af síngjömum
hvötum.
Tjónið, er af slíkum manni
stæði, yrði langsamlega miklu
meira, en því gagni gæti nokk-
urntíma numið, er af því hlyt-
ist, að honum rataðist einstöku
sinnum satt á munn.—
Ellefta Ársþing
Þjóðræknisfélags Islcndinga
í Vesturheimi.
Fundargerð.
Ellefta ársþing Þjóöræknisfélags
íplendinga í Vesturheimi var sett af
forseta, séra Jónasi A. Sigurössyni,
miövikudaginn 26. febrúar, 1930, í
samkomuhúsi tslenzkra góötemplara í
Winnipeg. Ijófst þingiö meö iþví, aö
sunginn var sálmurinn nr. 293 (Lær-
dcmstími æfin er). Aö því ibúnti
flut‘i forseti þinginu ávarp sitt.
Er forseti haföi lokiö ræðu sinni,
lagöi St. Einarsson til að greiða for-
seta þakkaratkvæöi. Bar séra Friö-
rik A. Friðriksson upp tillöguna og
reis þingheimur úr sætum með lófa-
klappi.
B. B. Olsion lagði til, G. S. Friö-
riksson studdi, að forse‘i skipi 3 manna
kjörbréfanefnd. Satnþykt. Útnefnd:
Friðrik A. Friðriksson, B. B. Olson,
Miss Hlaögerður Kristjánsson.
í fjarveru beggja ritara félagsins
vat séra Friðrik A. Friðriksson kjör-
inn ritari þingsins. \'
Lag't til og samþykt að forseti skip-
aði dagskrárnefnd. Utnefndir: séra
Ragnar E. Kvaran, Ragnar Stefáns-
son, séra Jðhann P,- Sólmundsson.
Meðan fyrgreindar nefndir störf-
uðu varð stutt fundanhléíG. S. Frið-
riksson skoraði þá á fórseta að ávarpa
þingheim með ræðu. Varö forseti
við Iþvi og flutti stutta, en snjalla ræðu
iP íslenzkar bókmeturir.
Var þá dagskrárnefnd tilbúin með •
tillögur sínar, er séra Ragnar E. Kvar-
an las upp, Og voru þegar samþyktar.
Fyrsta mál á dagskrá var kosning
heiðursfélaga. Fyrir hönd stjórnar-
nefndar bar Árni Eggertson fram þá
tillögu að Halldór S. Bardal yrði kjör-
inn heiðursfélasi Þjóðræknisfélagsins.
Margir studdu. Reis þingheimur úr
sætum til samþykkis.
Svohljóðandi skýrsla kjörbréfanefnd
ar var þá lögð fyrir þingið:
1. Kjörbréfanefndin leyfir sér að
benda á tillögur kjörbréfanefndar frá
síðasta þingi. (1—4 liður ; sbr. fund-
argjörðir siðasta þings), og leggur til
að þeim verði fylgt á þessu þingi.
2. Skrá þeirra fulltrúa og meölimá,
er hafa gefið sig fram, er á þessa leið :
I. Deildin “tsland”, Brown, Man.
Fulltríii: Th. J. Gislason, 21 atkvæði.
II. Deildin “Brúin” Selkirk, Man.
Fulltrúar: Miss Dóra Benson, 20 atkv.
Bjarni Dalmann, 20 atkv.; Guðjón S.
%