Heimskringla - 17.12.1930, Blaðsíða 3

WINNIPPEG 17. DESEMBER 1930.
heimskringla
«
11. BLAÐSIÐA
og kunni vel það sem eg var að
læra, því hugurinn var ávalt við
efnið — það, að læra, læra, mér
og öðrum til gagns. En samt
hygg eg, að þar hefði við setið,
sem þá var komið, hefði Þurið-
ur gamla ekki tekið í taumana.
Þenna vetur las eg fyrir tvö ár
og komst í gegn. — En eg er
ekki að segja mína sögu, nema
að því leyti, sem hún grípur inn
í sögu Þuríðar gömlu, þessi ár-
in.
Það komu jól, þenna vetur,
eins og að.ra, þó að til mín ættu
þau lítið erindi. Móðir mín seldi
kú um haustið áður en eg fór
í skólann. Fyrir andvirði henn-
ar keypti hún mér nauðsynleg-
ustu föt — nærfatnað til skifta
og einn ytri fatnað. Það var
ekki allt merkilegt, sem kaup-
menn í smá kauptúnum út um
nýlendur, seldu í þá daga, og
fatnaður var þar engin undan-
tekning. Eg var því ekkert upp
með mér af fötunum rnínum, né
skónum, þegar eg kom í borg-
ina, og sá aðra skólapilta —
hafði litla ástæðu til að vera
það. Piltarnir hlógu að marrinu
í skónum mínum, og voru til
með að toga í fötin, sem voru —
en áttu ekki að vera á fötunum
mínum. í þessum fötum átti eg
að halda mér til um jólin. Það
gjörði nú ekki mikið til. Eg gat
setið heima og lesið — veitti
heldur ekki af.
Þeir, sem gátu fóru heim í
jólafríinu. Eg hafði hvorki tíma
eða peninga til þess. Þeir sem
ekki fóru heim, fóru á jólatrés-
samkomuna í kirkjunni, eða
eitthvað. Eg bar inn eldiviðinn
eins og eg var vanur og fylti
eldstæðin. Það var mitt verk —
það eina, sem eg gat gjört fyrir
Þuríði gömlu. Aldrei hafði hfin
beðið mig 'þess. Það varð bara
að vana. Svo fór eg upp í her-
bergi mitt. Þar var þá ljós. Það
hafði einhver annar kveikt en
eg. Það var óvanalegt, því einn-
ig þar var viðhafður allur sparn-
aður með ljós eins og annað.
Reglan var, að ganga aldrei frá
logandi ljósi. Það var ekki
langrar stundarverk að slökkva
og kveikja. Maður gat farið frá
ljósinu, með þeim ásetningi að
koma strax aftur — en svo gat
auðveldlega eitthvað það komið
fyrir, sem hindraði þann ásetn-
ing og þá logaði ljósið öllum að
gagnslausu, fyrir utan hættuna,
sem af því gæti stafað.
Á rúminu rnínu uppbúnu —
það var æfinlag uppbúið, var all-
stór kassi í umbúðum, og á hon-
um var jólaspjald með þessum
orðum: “Til Villa, frá Þuríði,
með þakklæti fyrir eldiviðar
burðinn og beztu jólaóskum’’.
Þú hefur séð fólk velta fryir sér
óvæntum bréfum, líta á rithönd
og póstmark, til þess að reyna
að sjá, frá hverjum það kunni
að vera, þegar einfaldasta ráðið
er, auðvitað að opna það. Eg
var ekki í neinum vafa um frá
hverjum þetta var. Nafnið sagði
i til þess. En hvað gat það verið?
Eg átti ekki von á gjöfum. Og
böggullinn var stór. —- Máske
voru í honum bækur. Nei. Til
til þess var hann ekki nógu
þungur eftir stærð. Jæja, þá var
næst að opna hann, og á þann
hátt ganga úr skugga um hvað
hann hafði að greina. Og það
gjörði eg. Varð eg hissa? —Já,
H. P. AIbert Hermannson
Konunglegur ræðismaður Svía
Umboðsmaður Swedish-American Line
Óskar íslendingum hvar vetna hér í landi til hamingju
og blessunar, við í hönd farandi
Jól og Nýár
470 MAIN STRET
WINNIPPEG, MAN.

ASK FOR
DryGingerAle
OR SODA
Brewers Of
COU NTRY “C LU tf
BEER
GOLDEN GLOW
AL*E
BANQUET ALE
XXX STOUT
BREWERY
OSBORN E &. M U LVEY - Wl N NIPEG
PHONES 41-111 4M04 M
PROMPT.DELIVEPEV
TO PERMIT HOLDtRS
heldur en ekki. Þarna voru kom-
in Ijómandi falleg dökkblá klæð-
isföt, sem eg hafði svo oft séð
og dáð í glugganum á Robinson-
búðinni. Og ekki nóg með það,
— Þar voru skór, hattur, hálslín,
vasaklútur, milliskyrta og sokk-
ar.
Flýttu þér, Villi, kallaði Einar,
einn af skólabræðrum mínum,
“Eg er að bíða eftir þér. Við
förum til kirkju." Einar var ári
yngri en eg. En svo líkir vorum
við á stærð, og í vexti, að við
hefðum getað verið steyptir í
sama móti. Nú skildi eg. Þuríð-
ur hafði miðað fötin við hann.
og nú beið hann eftir mér, af því
hann einn vissi hvað um var að
vera.
Eg stóð og starði eins og flón,
þangað til Einar kom upp og rak
eftir mér. Meðan eg klæddi mig,
sagði hann mér að Þuríður
gamla hefði sent sig eftir þess-
um fötum, rétt fyrir Jólin og
sagt honum að láta þau passa
sér.
En svo stóð á að einhvern-
tíma skömmu fyrir jólin höfð-
um við gengið hjá nefndum búð-
arglugga, sem þessi föt voru í.
Á leiðinni heim, og heima töluð-
um við ekki um annað en þessi
föt. Fleiri bættust í hópinn. Vildi
einn þessi, annar hin, eins og
drengjum er títt. En eg hélt með
bláu klæðisfötunum. Ekki datt
mér þá í hug að eg mundi eign-
ast slík föt á næstu árum. Nú
var eg samt að fara í þau.
Þessi saga er ekki af mér, eins
og eg hef þegar tekið fram. En
því get eg þessa atriðis, að eg er
sannfærður um, að eg var ekki
eini fátæki pilturinn, sem Þu-
ríður gamla klæddi, þó máske
hafi eg verið sá eini í þetta sinn.
Þuríður gamla hafði aldrei
stúlkur í borði. Þó voru stúlkur
þar oft, ein eða fleiri í senn. Þær
hjálpuðu henni vanalega eitt-
hvað. Þar var æfinlega mikið að
gjöra.
Hún hefur lag á því, hún Þu-
ríður gamla, að láta stúlkurnar
vinna sér fyrir ekkert.’’ sagði
fólkið. En eg hygg, að þær hafi
þá verið hjá henni, þegar þær
þurftu að hvíla sig, voru lasnar
eða vinnulausar. Það var við-
laga heimili þeirra. Nokkuð var
það, að aldrei fóru þær til hinna
frúnna, sem öfunduðu Þuríði
gömlu af vinnu þeirra.
Nú þegar eg lít til baka, eftir
nærri þrjátíu ár, rifjast ýmis-
legt upp fyrir mér, sem eg ann-
aðhvort tók ekki eftir þá, eða
hugsaði lítið um. Þuríður var
sérkennileg kona. Hún t. d. var
í engum félagsskap, hvorki söfn-
uði, G. T. stúku, né kvenfélagi,
og aldrei heyrði og þess getið,
að hún tæki þátt í neinum af
hinum svo kölluðu velferðarmál-
um, sem þá voru á dagskrá.
Einusinni man eg að tvær konur
komu til hennar, þær voru að
taka samskot handa honum B.
sem hafði meitt sig eitthvað. Eg
man að þær hældu honum mik-
ið, og sögðu frá hvað bágt fjöl-
skylda hans ætti, og hvað það
væri fallegt og kristilegt að
hlaupa nú mannlega undir bagg-
a með henni. Þær sögðu frá
þessu með svo miklum fjálgleik,
að eg gat varla vatni haldið, og
bjóst nú við að sjá Þuríði gefa
ríflega. Hún sagði eitthvað
lítið um það, að hún væri nú
ekki aflögu fær, og að margir
voru ver staddir en hann B.
“Eitthvað látið þér það þó heita,
Þuríður nn'n,’’ sagði konan sem
fyrir svörum stóð. “Svo þekkja
allir höfðinglyndi þitt.’
,Eg virti þær fyrir mér, þessar
þrjár konur. Gestina vel búna,
en Þuríði í hverdags vinnuföt-
um sínum. Þær voru ekki líkar,
og mér fanst Þuríður bera af
þeim. Ekki að fegurð né klæða-
burði. En eitthvað var það í
svip hennar, sem mér fannst til-
komu meira, en í svip hinna.
Hún brosti ögn að gullhamra-
slættinum. En hvað bjó á bak
við þetta bros?
Gestirnir sátu, en Þuríður stóð
SAFNIÐ
POKER HANDS
Sem eru í TURRET Fine Cut Tóbaki.
SKEGGBURSTI
Fjögur
setti af
Poker
Hands
VEKJARA KLUKKA
Fimm setti af Poker
Hands
BLYSLJÓS
Atta setti
af Poker
Hands
Fyrir þær getið þér fengið
dyrmæta muni
POKER HANDS
Eru einnig í eftirfarandi alþekktum
tóbakstegundum:
Ttirret Sigarettur
MillbanK Sigarettur
Wirichester Sigarettur
Rex Sigarettur
Old Chum tobak
Ogdens plötu reyKtobaK
Dixie plötu reyKtobaK
Big' Ben munntobaK
Stonewall Jackson
Vindlar
(í vasa pökkum fimm í hverjum)
AXLABÖND
Tvö setti
af Poker
Hands
KORKTREKKJARI
Hands
KETLLL
Hands
SPIL
PIAYING
CARDS
¥
Eitt settl
af Poker
Hands
meðan á samtalinu stóð. Þá
vék hún sér að skáp, sem þar
var, og tók eitthvað úr glasi, er
þar stóð. í því vissi eg að hún
geymdi smápeninga, og rétti að
konunni, sem síðast talaði. Svip
brigðin á andliti konunnar ovru
skjót o gleyndu því ekki að hún
hafði orðið fyrir vorbrigðum, og
það mjög tilfinnanlegum. Hvað
hafði Þuríður gefið. Það sá eg
ekki. En það gat ekki hafa verið
mikið. Óveðursskýin á andliti
gestanna lægðu þó furðu fljótt,
og bráðlega snerust þau í blíðu-
bros. “Ekkjan, sem gaf ekki
nema einn pening, gaf mikið, af
því hún gaf aieigu sína. Þér haf
ið gefið meira að vöxtunum, þó
vonandi sé það eigi aleiga yðar,
Þuríður nn'n. Fyrir þessa gjöf
mun Guð launa yður að verð-
ugu,’’ sagði sama konan. Með
það kvöddu þær og fóru. Þetta
var síðasta sníkjuferð þeirra til
Þuríðar meðan eg var þar til
heimilis, og aldrei mintist Þuríð
ur á þetta atriði. En þó sýndist
mér glettnisbrosi bregða fyrir á
andliti hennar yfir fyrirbæninni.
Nokkrum dögum seinna kom
Bogga í sjantanum, öll útgrátin,
Daginn eftir sagði hún, að ætti
að reka sig með krakkana út
á gaddinn. Hún var orðin á eftir
með húsaleiguna — eða hvað
það var, og hafði engin sköpuð
ráð til að mæta þeirri skuld,
þegar hún fór, bað hún Guð að
launa Þuríði fyrir sig. En fyrir
hvað? — Máske var það kaffið.
En undarlega léttstíg var hún,
ef það var ekki nema kaffið, sem
Guð átti að launa Þuríði. En það
vissi eg að Bogga var ekki rekin
út næsta dag.
Ýmislegt af líku tægi kom
fyrir þessi ár, sem eg var hjá
Þuríði gömlu, og margan
greiða gjörði hún mér, þó hér
sé ekki rúm til að telja það upp.
En ekkert af því fór í blöðin, og
engin þakkar ávörp fluttu þau
henni.
Krypplingurinn hennar Þuríðar ]
gömlu.
Hjá Þuríði var frá því eg fyrst
þekkti til hennar, aumingja
drengur, sem Þórður hét. Hann
var krypplingur og eins og flest
olnbogabörn náttúrunnar stygg
ur í lund, tortrygginn og ófram-
færinn. Sást sjaldan á manna-
færi, enda höfðu krakkar jafn-
an strítt honum, ef hann vogaði
til leika með þeim. Svo hætti
hann því bráðlega. Þó gekk
hann á skóla, og þar átti hann
heima. Hann var einn af þess-
um unglingum, sem læra fyrir-
hafnarlaust, það sem þau vilja
læra. Öðru er helzt ekki hægt
að troða í þau. Það var ekki
margt sem Þórður vildi læra„
tónfræði og hljóðfærasláttur var
líf hans og yndi. Einhver borð-
Frh. á 15. síðu.
| Canadian Livestock
m Co-Operative Ltd.
Manitobe Co-Operative
Livestock Producers
Limited
UNION STOCK YARDS
ST. BONIFACE, MAN.
ösKar sínum mörgu
viðsKiftavivitim
og' vinum
Oleðileg'ra Jóla og'
farsæls Nýtt ár.
I. INGALDSON, Manager.
Farbréf
til og frá
allra landa
heimsins
EF ÞU ATT VINI
í GAMLA LANDINU
SEM AÐ ÞIG FYSIR AÐ HJALPA
AÐ KOMAST TIL ÞESSA LANDS,
ÞA KOMIÐ INN OG SJAIÐ OSS. VID
SKULUM SJA UM ALT ÞVI VIÐ-
VIKJANDI.
GLOBE CENERAL AGENCY Rail Agents
872 Main Street (Phone 55800
Agentar fyrir allar eimskipa línur
eða taliff viff einhvern af agentum
(^ANADIAN I^ATIONAL