Heimskringla - 21.01.1931, Blaðsíða 6

9. BLAÐSiÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 21. JANCrAR, 1930-
RobinwHood
Rdpid Odís
Betra Jjví það er
“PÖNNU ÞURKAД
tooeoðcoeðcoosGoceccocc>>9oeosoðooco9Sccceososccoeco9J<
JAPONETTA
w> eftir
ROBERT W. CHAMBERS.
Snúið hefir á íslenzku Davíð Björnsson j
Já, það er víst ennþá eitt, sem þér ekki
skiljið,” sagði hún reiðilega; “og það er það, að
eg stend hér og hringi á dyravörðinn. Hann
er írskur og stór og sterkur, og hann er senni-
lega nú þegar kominn hálfa leið hingað upp.”
“Haldið þér að eg sé innbrotsþjófur?”
spurði Edgerton kíminn.
“Eg er alls ekki hrædd við yður," sagði
hún og hafði fingurinn kyrran á hnappnum.
“Hræddar við mig! Nei, auðvitað eruð
þer það ekki.”
“Nei, eg er það ekki, enda þótt töskurnar
yðar sé sennilega pakkaðar fullar af silfurtaui
mínu og stássi.”
“Hvað þýðir þetta?”
“Hvað — hvað hafið þér pakkað niður í
töskurnar yðar? Og hvaða erindi eigið þér inn
í mín herbergi? Viljið þér gera svo vel og láta
töskurnar yðar vera og hverfa svo í burtu hið
bráðasta?”
Rödd hennar var dálítið titrandi, svo Ed-
gerton sagði:
“Ó, þér megið ekki verða hræddar, þó að
eg sé hér.”
“Nú, en ætlið þér ekki að fara?”
“Nei, auðvitað fer eg ekki eitt fet. Eg er
neyddur til þes sað vera kyr, því hér hlýtur að
vera einhver misskilningur á ferð. Og eg held
þér ættuð að hlusta á mig og hætta við að
hringja, með því líka að dyravörðurinn er ekki
heima.”
“Svo! Er hann ekki heima?” sagði hún og
reyndi að skýla hræðslu sinni. “Eg heyri að
hann er að koma upp stigann, sennilega með
— með byssu".
Edgerton roðnaði.
“Þegar eg í næsta skifti sé dyravörðinn,”
sagði hann, “þá skal eg áreiðanlega höggva af
honum höfuðið.------Þér skulið ekki verða
hræddar, eg sagði þetta í spaugi En heyrið
þér megið til með að hlusta á mig, vegna þess
að eg hefi alvarlegt mál að ræða við yður”.
Og Ijálf ringlaður og alvarlegur kastaði
hann töskunum frá sér og færði sig nokkur
skref nær henni Hún vék aftur á bak upp að
veggnum og hræðslan skein úr augum hennar,
sem hún lét þó stöðugt hvíla á honum.
Edgerton nam staðar.
“Eg hefi ekki hina allra minnstu hugmynd
um, hver þér eruð,” sagði hann. “En það er
eitt, sem eg veit með vissu, og það er að eg
er James Edgerton og að þetta er mín íbúð.
En hvernig þér hafið komist hér inn, er mér
ekki mögulegt að reikna út, nema því aðeins
að hinn svikuli dyravörður hafi leigt yður íbúð-
ina í þeirri von að eg yrði í burtu annað ár til
og fengi því aldrei að vita það”
“Þér — þér James Edgerton!” hrópaði hún.
“Já, eg kom með skipi hingað seint í gær-
kvöldi."
“Svo þér eruð James Edgerton — úr fé-
laginu Edgerton, Tennant & Co.?”
Hann hló. ,
“Eg var einu sinni James Edgerton, með-
limur félagsins Edgerton, Tennant & Co. En
er nú aðeins vegfarandi í vindheimum.-----
Afsakið — fyrirgefið — en — en hver eruð
þér?”
“Eg er Diana Tennant.”
“Hver?”
“Diana Tennant. Hafið þér aldrei heyrt
talað um mig og systur mína?”
“Eruð þér virkilega bróðurdóttir Henry
Tennahts frá San Francisco?”
“Já, við erum hérna báðar systurnar, Syl-
víetta situr uppi á þaki.”
“Uppi á þaki?”
“Já, við höfum búið okkur þar til svolítinn
garð. En er það áreiðanlegt og víst að þér
séuð James Edgerton? Og vissuð þér ekki að
við tókum á leigu húsið yðar fyrir nokkra mán-
uði?”
Hann strauk hendinni um ennið og spurði:
“Viljið þér vera svo góðar að leyfa mér að
setjast niður augnablik og tala við yður?”
“Auðvitað Og þér megið til með að af-
saka mig, herra Edgerton.----Eg er viss um
að þér getið vel skilið hræðslu mína við að sjá
ókunnann mann standa í dyrunum með töskur
í höndunum.”
Hann liló, og augnabliki síðar vogaði hún
líka að senda frá sér örlítið bros, um leið og
hún tók sér sæti á einum flauelsstólnum.
Þau sátu bæði hljóð og hugsandi nokkra
stund. Edgerton tók fyr til máls aftur.
“Svo að þér hafið áreiðanlega leigt þessa
íbúð af dyraverðinum?” sagði hann.
“Eg og systir mín — já En hafði hann
ekki fengið leyfi yðar til þess að leigja hana?”
spurði hún.
“Nei. En það skuluð þér ekki láta fá hið
minnsta á yður. Eg skal bæta úr því á einn
eður annan hátt. Eg skal-----”
“Ó, þetta er óttalegt!” hrópaði hún. “Þér
hljótið að hugsa eitthvað slæmt um okkur. En
við vorum alveg saklausar af því að meina
nokkuð illt. Þetta var hrein og bein tilviljun.
Er það ekki undarlegt, herra Edgerton? Syl-
víetta og eg gengum götu út götu, fram og aft-
ur, og leituðum okkur að hentugri íbúð með hús
gögnum, sem við gætum fengið leigða fyrir
nokkra mánuði og væri ekki of dýr fyrir okkur.
Og svo í fimtugasta og sjötta stræti sáum við að
þessi íbúð var auglýst til leigu yfir sumarið,
og við spurðum okkur fyrir um hana, og fund-
um það út, að við gátum fengið hana fyrir
næstum því ekki neitt, og höfðum vitanlega
enga hugmynd um hver átti íbúðina.”
“Hvaða nafn áttuð þér að setja á ávísun-
ina fyrir húsaleigunni?” spurði Edgerton.
“Við áttum að borga dyraverðinum,” svar-
aði hún.
“Ne-ei. Við gengum þannig frá því, að
við þyrftum ekkert að borga fyr en við hefð-
um ráð á því,” sagði hún.
“Það gleður mig,” sagði Edgerton “Eg
skal ekki gefa þeim satans svikara eitt einasta
cent. En hvað mér sjálfum viðkemur, þá dett-
ur mér vitanlega ekki í hug að taka á móti —”
“Ó, herra Edgerton!” hrópaði Diana og
bandaði frá sér með hendinni. “Eg er nauð-
beygð til þess að segja yöur þegar allt eins og
er! — Margskonar erviðar kringumstæður okk-
ar — en þó hálf hlægilegar”.
“Nei, nei, þér þurfið ekki að segja mér
neitt, sem yður er ekki geðfellt," sagði Edger-
ton.
“En eg má til; eg er blátt áfram neydd til
þess. Þér skiljið það ekki. Þessi slæmi dyra-
vörður hefir klemmt okkur þannig, að það er
alveg ómögulegt fyrir okkur að komast í burtu.
Eg vildi gjarna fara undireins, en — en eg —
get það ekki.”
“Nei, og þér þurfið þess heldur ekki, ung-
frú Tennant. Eg lofa ykkur að vera. Og eg
— eg er að hugsa um, hvernig bezt muni vera
að haga því,” sagði hann.
“Hvernig getum við krafist af yður —”
“Það er ekki að krefjast neins. En eg verð
að finna einhvern veg út úr þessu.”
“En við viljum alls ekki, að þér þurfið að
fara frá heimili yðar okkar vegna,” sagði Di-
ana.
“Nei, það veit eg. En eg fer samt. Lofið
mér aðeins að hugsa málið.”
“Já, herra Edgerton. En lofið þér mér
fyrst að skýra fyrir yður okkar niðurlægjandi
kringumstæður, því eg er hrædd um að þé<r,
eftir að hafa heyrt sögu okkar, skammist yðar
fyrir okkur,” sagði Diana.
“Nei, ungfrú Tennant, það geri eg ekki,”
sagði Edgerto'n.
“Það kemur að því. — Bara að eg hefði
áræði til þess að segja yður allt eins og er í
sambandi við okkar tiltektir,” sagði Diana.
“Nú, jæja, eg hefi ekkert á móti því að
heyra sögu yðar. En þér megið ekki á neinn
hátt þvinga yður til frásagnar,” sagði hann.
“Eg veit að eg er ekki skyldug til þess. En
eg má til. Við erum fátækar. Við höfum eytt
næstum öllum okkar peningum og getum því
ekki með góðu móti fengið annarsstaðar leigt.”
sagði Díana.
Edgerton leit undrandi upp og á allt skrgut
ið og fínindin, sem voru í kringum hann. Svo
leit hann aftur á hina silkiklæddu stúlku, sem
sat fyrir framan hann.
“Þér getið vitanlega ekki trúað því, sem
eg er að segja yður, hélt Diana áfram og roðn-
aði. “Og hvernig ættuð þér að geta álitiö
okkur fátækar, þegar við búum í svona stórri
íbúð og klæðumst svona vel og höfum öll þessi
kynstur af kjólum, skrauti og dýrindis munum
í kringum okkur. En þó ótrúlegt sé, þá er það
nú einmitt ástæðan til þess að við erum fátæk-
ar.”
“Hún hallaði sér lítið eitt fram í stólnum
og roði færðist í kinnar hennar. Augun tindr-
uðu og málrómur hennar var dálítið gremjuleg
ur þegar hún hélt áfram:
“Eftir gjaídþrotið, hafði hvorki eg eða Syl-
vietta mikið til að lifa af. Þér vitið, hvernig
hvert einasta cent, sem föðurbróðir minn átti,
gekk til að------”
Hún hætti við að Ijúka við setninguna,
þagnaði augnablik og hélt svo áfram:
“En — en, herra Edgerton. Þér hafið lík-
lega misst allar yðar eigur líka? Eða er ekki
svo?”
Hann hló. — “Hér um bil allt."
“Ó, guð!” hrópaði hún. “Hvað þetta getur
allt verið óttalegt — og óréttlátt! Óg ef til
vill hafið þér heldur ekki peninga til að borga
með húsaleigu. Hafið þér?”
‘Nei, það hefi eg ekki. En eg mun hafa
mig fram úr því einhvern veginn,” svaraði Ed-
gerton.
“Herra Edgerton,” sagði hún fast og ein-
arðlega; “það er Sylvietta og eg, sem verðum
að fara.”
“Nei, svaraði hann hlæjandi. “Þér megið
til með að halda áfram sögu yðar, ungfrú Ten-
nant; eg er orðinn mjög forvitinn um hana, og
hefi mikla samúð með yður.”
“Ó, já, eg má eins vel halda
áfram með hana,” sagði Di-
ana hálf örvingluð. “Hlust-
ið þér nú á, herra Edgerton.
Við hugsuðum lengi fram og
aftur um allt mögulegt, því
einhverja leið urðum við að
finna til þess að afla okkur
peninga. Svo loksins tókum
við það ráð að framfylgja
einni hugmynd af mörgum,
sem Sylvietta kom með. Við
söfnuðum því saman öllum
þeim peningum, sem við átt-
um til, borguðum allar okkar
skuldir og lögðum svo af stað
með Chaperone — sem er svo
fjarskalega indæl og góð. Eg
skal segja yður söguna af henni síðar við tæki-
færi. Og svo tókum við Argent, köttinn okkar,
og lögðum af stað til New York; og við leituð-
um og leituðum eftir íbúð, þar til við fundum
þessa hér. Og svo — vitið þér hvað við gerð-
um?” spurði hún fjörlega.
“Nei, það veit eg ekki," sagði Edgerton
brosandi.
“Nú, við keyptum kjóla, fallega kjóla. Og
allt það fallegasta sem við náðum í; það keypt-
um við og vorum næstum hálfdauðar af
hræðslu meðan við vorum að því. Og svo —
auglýstum við —”
“Auglýstuð þið?”
“Héðan! Getið þér nokkurntíma fyrirgef-
ið okkur, herra Edgerton?”
“Auðvitað,” sagði hann undrandi. ‘En
hvað auglýstuð þið?”
“Okkur sjálfar.”
‘Við hvað eigið þér?”
“Já, og við höfum fengið svar. En hing-
að til hefir enginn komið, sem okkur hefir lík-
að. Við auglýstum bæði í dagblöðum, viku-
blöðum og mánaðarblöðum.” — Hún spratt
upp af stólnum, gekk að legubekknum og tók
upp eitt nýkomið dagblað, og eftir að hafa
leitað um stund í auglýsingadálkunum, fann
hún það sem hún leitaði að og las svo eftirfar-
andi auglýsingu:
“Tvær ungar stúlkur af góðum ættum,
sem eru ræðnar, sönghneigðar, góðir bridge-
spilarar og vel að sér í matartilbuningi og æfð-
ar í að útflúra og skreyta borð, óska eftir heim-
ili, þar sem þær geta fengið að hjálpa til við
hússtörfin og taka á móti gestum. Aðeins
góð heimili hjá háttstandandi og ríku fólki geta
komið til greina. Menn eru beðnir að snúa sér
til------”
Diana sneri sér að Edgerton, rjóð í and-
liti og sagði:
“Svo fylgir yðar fulla heimilisfang. Getið
þér nokkru sinni fengið yður til að fyrirgefa
okkur?”
Hans undrunarfulla augnaráð mætti aug-
um hennar.
“Ó, þetta er ekkert,” mælti hann.
“Það er reglulega fallega gert af yður að
tala svona,” stamaði hún. ‘Og nú skiljið þér
allt saman, eða er ekki svo? Við máttum til
með að leggja alla okkar peninga í klæðnað.
Og okkur fannst sem lánið væri með okkur,
þegar við fundum þessa íbúð, því við vissum
að hún mundi geðjast fólki vel, og enginn
mundi álíta okkur fátækar, með öll þessi dýru
málverk, húsmuni, teppi, silfurstáss og fínu
kjóla. Og svo köttinn okkar, sem hlaut að
vitna það, að við ættum hér heima”.
Rödd hennar skalf ofurlítið, og augun
urðu skær og glansandi eins og nýfágaðar
stjörnur. Hún reyndi að standa fast á móti
þeim tilfinningum, sem ætluðu að buga hana;
og henni tókst það líka furðanlega vel. Og eft-
ir alla þessa játningu og stríð í huga hennar,
lét hún dagblaðið falla niður á gólfið og gekk
svo hægt og tignarlega að stólnum.
Milli þeirra á gólfinu lá stórt, blátt pers-
í neskt teppi. Hann horfði alvarlega niður á
j það, og hann var viss um að teppið bar sama
lit og augun hennar. En svo fór hann að hugsa
um annað alvarlegt mál. Hann þurfti að fá
sér aðra íbúð. En hvernig? Hann hafði enga
peninga. Hann varð að finna einhver ráð. —
Þarna gat hann ekki verið.
Hann leit upp, eftir að hafa hugsað málið
nokkur augnablik.
“Munduð þér og systir yðar álíta það ó-
gestrisni af mér, ef eg bæði yður — eg meina
— ef eg —”
“Eg veit hvað þér eigið við, herra Edger-
ton. “Sylvietta og eg förum strax."
“Það getið þér ekki. Eða haldið þér, að
eg mundi leyfa það? Þér verðið að muna eftir
því, að þér hafið auglýst héðan. Það sem eg
vildi spyrja um var, hvort þér hefðuð nokkra
hugmynd um, hvenær þér búist við að fá þann
starfa, sem þér auglýstuð eftir? En vitanlega
er yður ómögulegt að segja nokkuð um það.
Eg bið yður að fyrirgefa spurninguna. Eg var
að hugsa um, hvort eg gæti fengið nokkurt til-
boð í þetta —”
‘Herra Edgerton, við getum ekki verið hér.
Eg veit að efnahag yðar og ástæðum er þannig
varið, að þér getið ekki lofað okkur að vera.
Ef eg hefði hugmynd um að þér gætuð lofað
okkur að vera hér, þar til að eitthvað raknaði
úr fyrir okkur, mundi eg biðja yður þess, vegna
þess að þér eruð James Edgerton. En þér get-
ið það ekki.” Hún stóð hvatlega á fætur. “Og
nú fer eg til Sylviettu að segja henni frá þessu.’
“Ef þér hreyfið yður, þá tek eg þessar
tvær handtöskur og fer og kem aldrei aftur.”
“Þér eruð mjög eðallyndur, herra Edger-
ton. Það hefir Edgerton fjölskyldan alltaf ver-
ið, hefi eg heyrt. En við getum ekki tekið á
móti —”
Edgerton tók fram í fyrir henni hlæjandi:
“Eg held að Tennant fjölskyldan hafi
aldrei þurft að læra neitt í því efni.” Hann
þagnaði og fitlaði við þessa tvo dali, sem hann
hafði í vasanum. Svo brosti hann, gekk þvert
yfir gólfið og tók upp handtöskurnar sínar.
“Þér farið ekki!” mælti hún alvarleg.
“Eg verð að fara ungfrú Tennant.”
“Það er eitt svefnherbergi til.”
Þau stóðu bæði í sömu sporum, án þess
að líta hvort á annað.
“Viljið þér bíða hér þar til eg kem til
baka?” spurði Diana um leið og hún leit upp.
“Mig langar til þess að tala nokkur orð við Syl-
viettu. — Og mig langar líka til þess að Sylvi-
etta sjái yður. Eg er stolt af yður, herra Ed-
gerton. Viljið þér bíða?”
“Já, eg skal bíða,” svaraði hann brosandi.
Svo gekk hún á stað í sínum blómum lagða
skrúða, með stráskóna á nettu fótunum sínum
og blævæng í hendinni.
En Edgerton tók að ganga fram og aftur
um gólfið með hendurnar fyrir aftan bakið, á
meðan hann reyndi til að hugsa sér einhverja
leið fram úr vandræðunum, án þess að þurfa
að neyðast til að grípa til þess úrræðis, sem
hann ávalt hræddist, þess að fá lánaða peninga
hjá einhverjum vini sínum.
Þess á milil skaut upp í huga hans öðrum
hlýrri myndum, sem tengdar voru við bróður-
dætur Henry Tennants, þessar tvær ungu cali-
fornisku stúlkur, sem hann hafði svo oft heyrt
talað um, en þó aldrei orðið hrifinn af. Það
var langt síðan að Tennants ættin hafði gifzt
inn í Edgerton ættina — ekki síðan á frumbýl-
isárunum, ef hann mundi rétt. En hvað kom
honum það eiginlega við nú? Var hann kann-
ske að hugsa um að giftast inn í Tennants ætt-
ina? Hann hló með sjálfum sér og yppti kæru-
leysislega öxlum. Það var nú helzt vit í því
með eina tvo dollara í vasanum. Þrátt fyrir
það gat hann ekki hrint þeirri hugsun frá sér,
að honum bæri að einhverju leyti að líta eftir
þeim systrum, og gera eitthvað til þess að
hjálpa þeim út úr vandræðunum, sem vafði sig
um þær. Og þó hann sæi ekki margar leiðir til
þess í bili, þá var hann þrátt fyrir allt vongóð-
ur með að geta það.
Á meðan hann stóð þarna í sólskininu og
virti fyrir sér myndirnar gömlu, útskornu mun-
ina og teppin ofin fyrir öldum síðan, með alls-
konar útflúri, myndum og rósum hins gamla
tíma, fann hann það, að hann gat ekki selt
einn einasta hlut af öllum þessum gömlu mun-
um, sem hann hafði erft eftir frænda sinn, að
minnsta kosti ekki fyr en allar aðrar dyr væru
lokaðar. Hann hringlaði stöðugt þessum tveim
dollurum í lófa sínum og braut heilann um það,
hvort nokkur sala mundi vera fyrir listaverk
hans í þeim bæ, þar sem grjótvinna var hærra
launuð en skólakennarastaða.
Pg á meðan hann stóð þarna og lét hug-
ann flögra þannig, frá einu til annars, heyrði
hann létt fótatak og skrjáf í silkikjólum. Hann
sneri sér*Við og leit til dyranna og mætti aug-
um þeirra systra Sylviettu og Diönu Tennant.
III. Kapítuli.
“Já, er þetta ekki óláanlegt?” sagði Sylví-
etta með sinni liljómfögru, skæru rödd og án
hinnar allra minnstu feimni, um leið og hún
rétti Edgerton hönd sína. “Getið þér hugsað
yður, hvað eg varð reið, herra Edgerton, þegar
Diana kom til mín upp á þakið og sagði mér
að elskulega fallegur ungur maður væri kom-
inn, til þess að reka okkur út á götuna!”
“Eg sagði það ekki á þenna hátt,” sagði
Diana og roðnaði upp í hársrætur.