Heimskringla - 18.03.1931, Blaðsíða 6

• BJLADSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 18. MARS 1931
JAPONETTA
eftir
ROBERT W. CHAMBERS.
Snúið hefir á íslenzku Davíð Björnsson
“Er það ekki nóg?’’ t
“Er það, Díana?’’
“Það er nóg með tilliti til píanóspils,”
sagði hún óþolinmóðlega. “Hefir þú nokkru
sinni séð eða heyrt þann snilling, sem ekki
hefir verið sparkað í? Og hvað þér við kemur
ur, þá ert þú svikari. Þú sagðist vilja dansa
við mig. Nú vil eg það ekki sjálf, þó að þú
bæðir mig þess.” .
Edgerton leit brosandi upp í laglega and-
litið hennar og hætti við að spila.
“Hvað kærir þú þig annars í raun og
veru um mig?” spurði hann. “Eg vildi óska
að þú vildir segja mér það, Díana.”
“Hreinskilnislega eða í gamni?”
“Hreinskilnislega.”
“Án yfirskyns, meinar þú?”
“Svo einlæglega sem þér er hægt.”
“Nú, eg kæri mig talsvert mikið um
Þig-"
“Þú sagðir það altof einlæglega,” sagði
Edgerton og hló.
“Það sem eg ætla mér að segja, það segi
eg — — var Christine Rivett hrífandi við
borðið?”
“Hún var skemtileg.”
“Aðeins það og ekkert meira?’’
“Nú, jæja, líkar þér það betur, ef eg segi
þér að hún hafi verið hrífa'ndi?”
“Það er alt annað mál og nær sanni.
“Já, er það ekki, og eg hefi nú þegar til-'*
kynt henni, að eg ætli að gerast lukkuveiðari.
Hún stendur til að erfa mjög mikið fé.”
“Eg efa það ekki,” svaraði Díana stilli-
lega. “Og það mun líka vera ein ástæðan til
þess, að faðir hennar bauð okkur hingað.”
Díana sagði þetta án þess að hið minsta
bros léki um varir hennar. Og eftir að hann
hafði tvívegis litið til hennar spurnaraugum,
sagði hann.
“ Þetta er vitanlega aðeins gaman hjá
þér?”
“Ó-já> það má vel vera að það sé aðeins
gaman. Ung og falleg stúlka.---------Eg ætla
mér ekki að dansa við þig, svo þú þarft ekki
að vera að reyna að leggja andlit þitt í bleyti.
Þú ert svikari o geg vil ekki dansa við þig.
Díana sneri sér á hæl og gekk hægt og
tignarlega í fasið á Curmew hersi, sem óðara
byrjaði að snúa upp á yfirskeggið og toga í
skyrtuermarnar sínar. En honum til mik-
illar gremju beygði hún til hliðar við hann og
mætti þá Jack Rivett, og á næsta augnabliki
svifu þau út á gólfið í hægum vals.
Það nötuðu margir fleiri þetta fagra dans-
lag. Edgerton gekk til frú Rivett og fór að
segja henni ýmsar sögur og æfintýri frá liðn-
um árum í New York. Og hún hló og var hin
skemtilegasta í viðræðum. Eftir dálitla stund
kom dóttir hennar til þeirra, svo að Edgerton
bauð henni upp í dans. Þau dönsuðu þó ekki
lengi, því Edgerton var ek*i rétt vel lipur í
þeirri fótament. Þau gengu út í garðinn.
Það var ekki fyr en um miðnæturleytið
að fólkið fór að tínast burtu og bjóða hvert
öðru góða nótt. Edgerton og Christine voru
þá orðnir sæmilega góðir vinir, og þegar þau
skildu, tóku þau hjartanlega höndum saman
fyrir allra augum.
Díana, sem gekk út við hlið systur sinn-
ar, kastaði kveðju til Edgertons kæruleysis-
lega. En Sylvíetta talaði við hann nokkur orð
án þess að sleppa armi systur sinnar, svo bauð
hún honum góða nótt með handabandi. Síðan
hurfu þær út úr stofunni. «
En áður en hann var háttaður, var bréfi
laumað undir hurðina á herberginu hans.
Hann tók það upp, opnaði það og las. Bréfið
innihélt aðeins þrjú orð:
“Góða — nótt, Jim!”
Höndina kannaðist hann vel við.
VI. Kapítuli.
Gestir komu og gestir fóru frá Adriutha.
En hinn upprunalegi hópur var kyr.
Flest af því fólki, sem kom og fór, var
flest af því tæi, sem Edgerton langaði einna
minst til að hitta og kynnast, — fólk sem
var virt og metið fyrir peninga sína meira
en fyrir nokkuð annað.
Að Adriutha komu margir rithöfundar og
listamenn, sem dvöldu þar aðeins yfir helgar
og fóru þaðan aftur á mánudögum. saddir og
uppfyltir af glæsilegum vonum af árangri
þeim, er sambúðin við Mammon lét þeim góð-
fúslega í té.
Edgerton var ætíð fús til þess að taka
á móti öllum þessum misjöfnu mönnum í
bezta skapi og með óþreytandi jafnaðargeði.
Að vera trúr yfir öllu því, sem honum var á
hendur falið, var honum meðfæddur eigin-
leiki, og það ásamt ýmsu fleiru gerði hann
vinsælan og aðlaðandi. Og það var margt,
sem bjó í Edgerton, sem enn hafði ekki fengið
tækifæri til að njóta sín, og sem hann skýldi
«099ossoooeoososos6ðð9osooo90ooooð9fiðssosooeo6ððoosoc
Robin II Hood
Rdpiá Odts
Betra því það er
PÖNNU ÞURKAÐ
stundum undir hinni léttýðgu framkomu sinni
og tali.
Hina fyrstu daga á Adriutha skemti hann
sér allvel, vegna þess að þar bar svo marga
nýbreytni fyrir augu og eyru fyrst í stað. En
eftir því sem lengra leið frá, fór hann að
kunna ver við sig, og honu^, fór að leiðast.
Þrátt fyrir það kom honum aldrei í hug að
svíkja húsbónda sinn eða frændur, með því
að víkja á braut, heldur réði hann það af að
leita að einhverju hjá þessu fólki, sem vekti
hjá honum einhvern áhuga og dreifði leiðind-
unum, — einhverju, sem gæti gert honum ver-
una þar meira aðlaðandi og skemtilegri.
Eftir hið fyrsta stormasama kvöld í júní,
kom heiður og fagur og sólríkur sumarmorg-
un, sem opnáði augunum víðsýnið og sýndi
þeim fegurðina, sem alstaðar blasti við frá
þessu vel setna ríka heimili. Skógar, hæðir-
láglendi, vötn og aðrar spegluðust í árdags-
ljóma sólarinnar, sem sendi geisla sína yfir
döggvott blómgresið, er vaggaðist undur hægt
og hljótt fyrir andþýðum blænum. Adriutha
Lodge stóð þarna eins og gnæfandi klettur
mitt í þessu geislaskrúði og fegurð. Gróðrar-
hús, vermireitir, búpeningshús, geymsluhús,
blöður, lystihús og vöruhús, ásamt sjálfu
skrauthýsinu, sem búið var í—myndaði eins-
konar afskekt þorp, sem umkringt var af nátt
úrunnar fegurstu litbriðum og myndum.
Bílar brunuðu fram og aftur um brautimar,
og mótorbátarnir klufu öldurnar á vatnsmiklu
fljóti, og heyrðust vélaskellirnir í þeim heím
að Adriutha Lodge.
Edgerton reið við hliðina á Díönu út á
engið. ( Alt í einu kom hann auga á mann einn
sem fylti þau bæði hinum megnasta viðbjóði
og andstygð. Hann rótaðist þar og reif upp
jörðina. eins og naut í flagi, stórskorinn og
mikilúðlegur, skítugur og grettur, ruddalegur
og ránslegur, eins og villidýr í frumskógum
Afríku. Þau stöðvuðu bæði hesta sína um
stund og horfðu á þessar aðfarir mannsins,
sem fyltu Edgerton með einhverjum óljósum
viðbjóði. Díana og Edgerton höfðu riðið dá-
lítinn spöl á undan hinu fólkinu og töluðu sín
á milli um heima og geima. En vegna þess að
þau námu staðar þarna um stund drógust þau
afturúr, svo að Sylvietta, Jack, Christine og
Ourmew hersir, voru nú komin á undan þeim.
Af einhverri óskiljanlegri inn hvöt, fékk Ed-
gerton alt í einu viðbjóð á öllu, sem tilheyrði
Mr. Rivett, á augum hans, þjónustufólki og
fyrirtækjum hans. Og hann gat ekki hrundið
þessu úr huga sér.
“Jim!” sagði Díana. “Finst þér það ekki
ljótt að hugsa og tala á þessa leið?”
“Hvers vegna? Mér er borgað fyrir að
vinna hér og starfa,” svaraði hann. En hann
sá þó og fann, að hún hafði rétt fyrir sér, og
það varð því aðeins til þess að erta hann.
“Og þar auki gefur hann þér húsaskjól,”
sagði Díana rólega.
“Þínar hugmyndir um sumt fólk, virðast
stundum vera hálf smásmugulegar,’’ sagði
hann.
“Eg vil ekki berja á þá hönd, sem gefur
mér að borða” svaraði Díana.
“Ja, hamingjan góða! Á maður þá ekki
að hafa leyfi til að segja sína eigin mein-
ingu?”
“Jú, undir lás og loku.”
“Gott og vel,” sagði hann og roðnaði.
“Eg hélt aðeins að eg mætti vera ærlegur
gagnvart þér — og mér sjálfum.”
“Stöndum við virkilega á þeim grund-
velil gagnvart hvort öðru?” spurði hún stilli-
lega.
“Það hélt eg — að minsta kosti í svo
nánu sambandi, að eg get beðið sjálfan mig
leyfis um að fá leiðbeiningar hjá þér.”
“Díana sneri sér við í söðlinum.
“Sjálfan þig leyfis?" endurtók hún. —
“Meinar þú að þú sért að niðurlægja þig til
þess?”
“Eg meina það sem eg segi,” svaraði hann
stuttur í spuna og ennþá móðgaðri yfir þessari
ofanígjöf.
Kinnar hennar urðu litverpar af reiði og
hún beit sig í varirnar, og það var engu líkara
en það kostaði hana mikla áreynslu að halda
sér í skefjum. Litld Xðar leit hún til hans
blíðlega og brosandi, um leið og hún sagði
stillilega:
“Nei, þú meinar ekki það, sem þú ert
að segja, Jim. Ef þú gerðir það, þá birtist
þú mér oft í röngu Ijósi, og það veit eg að þú
vilt ekki gera.”
“Eg er að verða leiður og þreyttur á
þessu öllu saman,” svaraði Edgerton þrálát-
lega.
“Það sagði eg þér líka fyrir löngu síðan,”
sagði Díana.
“Nú. og þá er eg eftir því — því — —
Það er ekki misskilið stolt. Og eg læt mig
það ekki svo miklu skifta hvað fólk hugsar
um mig. Ef eg hefði löngun til þess að vera
veitingaþjónn á kaffihúsi á Broadway, þá
mundi þeirra meining og athugasemdir ekki
bera hinn minsta árangur. — Eg er orðinn
þreyttur á flestu af fólkinu hér — — hvað
það hugsar og aðhefst alla
tíð. Það er ekki umhverfið
eða náttúran, sem hrindir
mér frá sér, heldur fólkið,
aðbúðin. starfið — mér leið-
ist það alt, Díana.”
“Eg hugsa að þú sért einn
ig orðinn dálítið leiður á
mér,” sagði Díana brosandi.
Hann leit til hennar vand-
ræðalega og með iðrunar-
svip, yfir að hafa sagt svona
mikið.
“Díana!” sagði hann hvat
lega. “Eg er asni En veiztu
hvað? Það er enginn í öll-
um heiminum annar en þú,
sem eg mundi hafa sagt það, sem eg hefi tal-
að við þig — hvort sem þú helduf kallar það
uppgerð eða uppfylling.”
“Þú meinar víst líka að þér standi nokk-
urn veginn á sama hvað eg hugsa um þig?’
sagði Díana.
Hann hugsaði sig um augnablik.
“Nei, það meina eg vitanlega ekki, að
mér standi á sama um það.”
“Þú munt bráðlega geta komið til með
það.” ,
“Nei, það mun aldrei verða, því það er
langt frá því að mér sé eða verði sama um
það. Það sem eg meinti, er sannast bezt að
segja það, að eg — eg segi alt við þig — að
eg hefi ánægju af því að leggja fyrir fætur
þína vanmátt minn.”
“Með öðrum orðum, að eg á að finna mig
í öllu frá þinni hlið. Það er eg nú ekki svo
viss um, vinur minn.” ^
Edgerton leit forvitnislega til hennar.
“Eg hugsa að þú rnunir finna þig í mikl-
um hluta af sjálfum mér — að minsta kosti
vona eg að þér þyki ofurlítið vænt um mig,
því eg byggi talsvert á því.”
Hún horfði fast í augu hans í þetta sinn
án þess að brosa.
“Mínar tilfinningar gagnvart þér vega
milli tveggja gagnstæðra afla,” sagði Díana.
“Milli tveggja gagnstæðra afla?” endur-
tók hann.
“Já, það hygg eg. Það þarf ekki nema
eitt lítið atriði til að staðfesta álit mitt á þér.”
Með vaxandi undrun rétti hann sig í
hnakknum og hestarnir brokkuðu hægt og
sígandi áfram og nálguðust skóginn.-
“Eg hélt ekki að' þú hefðir nokkra sér-
staka meiningu um mig, hvorki í einu eða
öðru tilliti,” sagði Edgerton léttilega.
“Það hefi eg heldur ekki — ennþá.”
“En heldur þú ekki að þú komir þó ein-
hverntíma til með það?” spurðixhann hlæj-
andi.
“Nei, það geri eg sennilega ekki heldur”
Aftur varð nokkur þögn; en svo sagði
hann:
“Hvað var það. sem þú sagðir áðan? Að
þínar tilfinningar gagnvart mér vægju á milli
tveggja gagnstæðra afla?”
“Já, það var það sem eg sagði.”
“Hvernig afla?”
“Milli vináttu og hins gagnstæða. Eg á-
lít-----eg er víst farin að beygja út á ein-
hverjar öfgaleiðir.”
“Viltu ekki segja mér, hvað þú meintir
með þessu, sem þú sagðir áðan, Japonetta?
Meintir þú hatur?"
“Það er ekki alveg útilokað.”
“Og hitt?”
“Hið mótsetta við hatrið.' Er það heldur
ekki útilokað?!’
“Meinar þú ást?” spurði hún kuldalega.
“Já, ást til dæmis.”
“Ó, það er hyggilegra fyrir þig að spyrja
sjálfan þig um, hvort nokkrir möguleikar
muni vera til þess, að eg fari að heiðra þig á
I þann veg.”
“Ó, þá er vitanlega hafcur það eina, sem
vofir yfir mér.”
“Áreiðanlega það eina, kæri frændi.”
“Á endanum það eina, eða þá alls ekki
neitt. Alveg sama, hvort eg er vinsamlegur
og góður, þá mun það eina — ef til vill lítils-
háttar vinsemd, vera laun mín; og ef eg ekki
er éins og eg á að vera, þá hatur. Er það
ekki rétt útskýring?"
“Ertu ekki ánægður með það?” spurði
Díana í því hún leit til hans fögru, skæru aug-
unum sínum.
Edgerton svaraði engu.
Og þó hafði hann verið ánægður með
sjálfum sér, þegar hann hitti hana í fyrsta
sinn og vinátta þeirra byrjaði, og hún var
líka ennþá ung og töfrandi fyrir hugskots-
sjónum hans. og myndin af henni, eins og
hann sá hana í fyrsta ljósi sínu, stóð ennþá
glögg og óafmáanleg í huga hans.
En síðan, og alls ekki fyrir löngu, hafði
annað alvarlegra mál komið þar inn á milli.
Efi og áhyggjur um framtíðarmöguleika hans
og hugsunin um það að hann gat ekki unnið
fyrir sér á heiðarlegan hátt. Hann var eigna-
laus og út úr því lífi, sem hann áður hafði
helgað sér og stundað. Hann sat nú hljóður
og hugsandi í söðli sínum og hesturinn lötr-
aði hægt áfram líka hugsandi. Díana hóf held
ur ekki samræðurnar að nýju, heldur setti
sporana í síður klárnum, sem undireins tók
viðbragð og þaut á stað fram veginn.
Þá var sem Edgerton vaknaði af draum-
móki sínu. Hann tók þá einnig þétt í taum-
ana á hesti sínum og hleypti honum á skokk
á eftir Díönu, og þannig riðu þau liðugt gegn-
um skóginn, þar til þau komu auga á félaga
sína. Curmew hersir stilti hesti sínum við
hlið Díönu, en Edgerton hélt áfram unz hann
náði Christine Rivett.
Síðari hluta þessa dags spilaði fólkið
tennis. En margt af því ríka fólki, sem þar var
saman komið, er þau komu til Adriutha Lodge
hélt þá heim til sín og yfirgaf um stundarsak-
ir þenna félagsskap, sem Edgerton og frænk-
ur hans voru farin að þekkja svo mikið, að
þau gátu dreift sér meðal þess og skemt sér
án þess að vera í samfélagi hvert við annað.
Wicklow dómari, Mrs Rivett og Mrs. Lor-
rimore, spiluðu kínverkst Kahn úti í garðin-
um, og höfðu þanið sólsegl fyrir aftan höfuð
sín, til þess að hlífa þeim við mesta hitanum.
Curmew hersir spilaði Tennis með Sylvíettu,
móti Jack Rivett og frú Wernyss. Mr. Rivett
og Mr. Snaith spiluðu Cloak Golf og töluðu
um olíu . En Christine og Edgerton sátu nið-
ur við fljótið og ræddu saman, eins og þau
gerðu hið fyrsta kvöldið sem þau mættust.
Við og við sneri herra Rivett gleraugunum
sínum í áttina til þeirra. og frú Rivett leit oft
upp frá spilum sínum, til þess að gefa dóttur
sinni gætur.
Litlu síðar, þegar spilið var á enda, stó?5
frú Rivett upp og gekk fram að girðingarhlið-
inu og horfði ofan að fljótinu, þangað sem
þau Christine og Edgerton sáfcu í smábát, er
þau höfðu tekið og hrint út á fljótið, og sem
lá nú alveg kyr, því Edgerton hamlaði honum
lauslega upp í strauminn. Þarna stóð þessi
lágvaxna gamla kona nokkra stund/og horfði
á þau hugsandi, um leið og hún vafði fastar
að sér sjalinu, svo þessi litli andblær, sem leið
y«r, skyldi ekki leggja inn .á brjóst hennar.
Litlu síðar gekk hún hljóðlega inn í húsið og
gekk í gegnum hverja stofuna af annari, þar
til hún kom að hinu stóra orgeli. Og þar fann
maðurinn hennar hana sitjandi í hálfmyrkri,
hljóða og þungt hugsandi, með hendurnar
fyrir andlitinu.
“Nú, mamma,” sagði liann með þeirri
rödd, sem enginn annar fékk leyfi til að heyra.
Hún lyfti höfðinu brosandi og lagði hend-
ur sínar í hans um leið og hann settist við
hlið hennar.
“Erfcu ánægð?” spurði hann um leið og
hann klappaði hinni mögru hendi hennar.
“Já, Jakob — þegar þú og börnin eruð
það.”
“Þjakar árans taugagigtin þig ennþá?”
“Nei- nei, kæri. Það er ekkert sem amar
að mér núna. Mér líður vel.”
“Ert þú viss um, að þú hafir það að öllu
leyti sæmilega gott?”
“Já, kæri.”
“Ertu ánægð yfir gestum þínum?”
“Já — — þessar tvær Tennant stúlkur
eru svo vingjarnlegar við mig.”
“Og hvers vegna í fj....... skyldu þær
heldur ekki vera það?” sagði Rivett hvatlega.
Þær hafa aldrei áður fyrirhitt aðra eins konu
og þig, það er eg sannfærður um.”
“Kæri Jakob, þú mátt ekki tala þannig.”
“Nú, jæja. En svo ættir þú heldur ekki að
vera svo mjög undrandi yfir því, þó fólk sé
yfirletyt vinsamlegt við þig, mamma. Og hvern
ig ætti það að geta verið á annan veg gagn-
vart þér?”
Frú Rivett brosti.
“Ó, eg er aðeins leiðinleg gömul kona, er
unga fólkið getur tæplega haft ánægju af að
tala við. En Díana Tennant og systir henn-
ar, eru mjög ástúðlegar við mig. Vesalings
móðurlausu ungu stúlkurnar! Eg veit — og
stundum er eg mjög kvfðin--------’’
Hvers vegna?” spurði hann fljótlega.