Heimskringla - 25.03.1931, Blaðsíða 6

• BLADS.WA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 25. MARS 1931
JAPONETTA
eftir
ROBERT W. CHAMBERS.
Snúið hefir á íslenzku Davið Björnsson
“Vegna þess að þær eru svo ósköp ein-
manna og — þær eru mjög góðar ungar
stúlkur, Jakob.”
“Ó, það efa eg ekki,” sagði hann þur-
lega.
“Já, það eru þær. og það getur líka hver
ein kona fur.dið út hjá þeim fljótlega. — Það
er þeim að þakka að allir gestir okkar hafa
skemt sér hér svo mæta vel. Heldur þú það
ekki líka?”
“Þær hafa unnið fyrir sínu kaupi — og
fólkinu sýnist falla þær vel í geð — og eg
vilid gjarna fá að vita hve vel Jack fellur við
yngri systirina, Silviettu.
“Hefir þú líka tekið eftir því?”
“Eg er aðeins að spyrja þig, Sarah.”
Það varð augnabliks þögn. Svo sagði hún
hálf hræðslulega:
“Veist þú annars nokkuð um þær?”
“Þær eru sæmilega lærðar”, sagði hann
hræsnislega. “þv( önnur þeirra, —svo langt
sem eg veit, — hefir rétt til þess að stunda
lækningar. — Hin er lögfræðingur. — Þær
líta þó ekki út fyrir að vera svona þroskaðar.”
“Þessi börn!”
“Já, Smith var í Keno síðast Iiðinn vetur
* verslunarerindum. Hann hejTði talað um
þær þar. Annars hefi eg ekkert spurst fyrir
um þær.’
“Eg er viss um að þú hefir ekki heyrt
neitt ljótt um þær," sagði Mrs. Rivett örugg.
“Nei, þær eru í alla staði mjög heiðarleg-
ar. — Þær eru aðeins mjög kátar og glaðleg-
ar — geta verið með og tekið þátt í hverju
,sem vera skal. — Þær eru fallegar stúlkur
og einnig góðar. — En heimurinn er hlaupinn
frá okknur, mamma. Æska okkar og fjör-
brota tímar eru nú liðnir hjá en alvaran og
aldur kominn í þess stað.”
“Ef það væri ekki vegna barnanna, þá
skildi eg með hinni mestu gleði lofa því
öllu að hlaupa framhjá.” sagði hún brosandi.
“Það vildi eg gjarna líka. Skollinn mætt.i
hafa alt þetta skraut og hégóma mín vegna!
“Jakob!”
“Fyrirgefðu. — Við skulum gera okkar
ákildu. Börnin langa til að kynnast félags-
skapnum í New York, og eg skal hjálpa þeim
til þess, ef eg get. — Svo held eg að þú ætt-
ir að vera Jack, með tilliti til þessa stúlku
fearns.”
“Miss Tennants?”
“Já, Silvíettu. Segðu honum að halda sig
frá henni.”
“En hún er frænka Mr. Edgerton’s.”
“Það er of langt aftur til þess að það
hafi nokkra þýðingu. Það er engin ráð-
hyggni í því. Og svo er eg heldur ekki alveg
viss um að Edgerton sé nægilega góður.”
“Ó, Jakob. þú sagðir----------”
“Ef eg hefði staðið altaf nákvæmlega við
það sem eg hefi sagt, þá mundir þú ennþá vera
sama fátæka konan, sem fyrst er við komum
saman og mættir ein án annarar aðstoðar
gera öll innanhússtörfin. Jim Edgerton þekk-
ir sig mjög víða í New York, — — og eg
hefði gaman af að vita hversu lengi hann
verður svona náinn vinur dóttur okkar. Bíddu,
^Sarah — það er aðeins tíma spursmál? Eg vil
að minnsta kosti taka þetta dálítið varlega.
Mér er alveg sama um það, þó hann hafi
l'tið af peningum eða sé í fjarkrePpu. í’að
spillir honum að engu leyti, því þann hluta er
mér innanhandar að bæta. En fyrst af öllu
vil eg vera viss um það, hvað hann ætla^
sér, eða hve vinátta hans til Christine er
djúp.”
“En þeir sendu þér nokkrar upplýsingar
frá New York. Og þú hefir stóran lista yfir
ættingja Edgertons” sagði Mrs. Rivett.
“Það veit eg vel — eg veit það mjög vel.
Og ef hann alls ekki hefði nokkra slíka ætt-
menn sem þar eru taldir í tengd við sig, þá
mundi eg ekki vera svo hikandi. Það eru
ættingjarnir, sem ýms vandræði og reki stefn-
ur stafa frá en ekki vinirnir. — En hvernig
fellur Christine hann í geð?”
“Barnið er mjög hrifið af honum — en
eg get ekki sagt um ennþá, hvort það er
annað en augnabliks hrifni eða vinskapur.
Hún Christine mín er nú svo undarleg stund-
um. Tildæmis var það nú þessi ungi Inwood
“Inwood! Þessi allra kvenna vinur? ______
Eg er glaður yfir því að hún lét hann fara
sinn veg. En svo við snúum okkur aftur að
Jack — hver er hans meining?”
“Eg veit það ekki. Hann er mjög oft
með Silvíettu og er hrefinn af henni. Hann
er svo óskup góður drengur — — —” ,
“Segðu honum líka hreint út að við höf-
úm ekki þörf fyrir hana — auðvitað get eg
sjálfur vel liðið hana, en það er líka alt og
sumt. — Þar að auki kæri eg mig ekki um
að sonur minn gifti sig með þeirri stúlku, sem
RobinlHood
Ropid Oats
Canadiskur morgunmatur
»rcð09SiseeesðoooðC990ooQooscðð?osoðososðscc«iðOðSðe6a.
spilar alt of hátt. Reykir líka of mikið og
gerir.”
“Jakob, þú meinar þó víst ekki — ”
“Nei, nei! Hún er ekkert nema heiðar-
legheitin sjálf. En hún græðir of mikið og
spirar alt of hátt. Reykir h'ka of mikið og
drekkur meira en góðu hæfi gegnir áfengt
vín. Þær báðar systurnar. Þær spila alveg
ljómandi vel Bridge, svo að eg hefi held eg
aldrei séð betur spilað. Slæm spil virðast ekki
valda þeim neinum ama og þær barma sér
aldrei yfir þeim og eru ekki með neinar spurn-
ingar eða óþarfa mas í sambandi við sPila-
menskuna. Hjá þeim heyrist aldrei nein ó-
þolinmæði eða ávítun í augnaráði. — En
hersirinn pg dómarinn eru reglulegir asnar að
spila! Og ef það kemur fyrir að einhver vafi
og þrætur verði um einn slag, þá gefa þess-
ar tvær ungu stúlkur fyrst eftir, og það án
nokkurrar misþóknunar. — Þær unna ævin-
týrum og sporti. En það segi eg satt, að eg
vil ekki að sonur minn gifti sig meðslíkum
leikfugli.” '
Hann stóð upp, um leið og hans litlu,
brúnu augu störðu fram í salinn gegnum
gleraugun.
“Nei, eg hefi sjálfur gætt þess vel og
þa ð er nauðsynlegt að ætt mín haldi áfram
að gæta þess,’ sagði M,r. Rivett. — Og eg vil
íhuga vel eitt gróða fyrirtæki til — og reyna
að ná í nokkra unga menn og stúlkur í New
York, svo börnin mín geti valið um það besta”.
Mrs. Rivett beigði höfuðið og var hugsi.
“Hvað er að mamma?” spurði hann með
höndina á bak við eyrað.
“Eg var aðeins að hugsa um það Jakob,
að eg yrði svo fjarska glöð, ef þú hættir að
gefa þig að öllu gróða bralli.’
“Ó vertu alveg óhrædd,” sagði Mr. Riveti
og lagði handlegg sinn yfir um hana. —
Grannan og horaðan handlegg, en harðan og
stæltan sem stálfjöður. Og hún hallaði höfð-
inu upp að brjósti hans, þar sem hún ávalt
fann þann styrk og það traust, sem hún
þarfnaðist svo mjög.
“En einhverntíma,” sagði hún, “þegar
börnin okkar eru vel gift-------”
“Já, já.” sagði hann og nikkaði höfðinu.
“Þá eitt lítið hús fyrir þig og mig — bara
fyrir mig og þig.” Hann brosti. En það voru
ekki margir, sem s.íu hann brosa. “Aðeins eitt
lítið hús fyrir tvær gamlar manneskjur,” sagði
hann. “Einn hest til að geyra út á sér til
skemtunar og eina stúlku til þess að sjá um
okkur. Er það ekki, Sarah??”
“Hún leit í kringum sig ánægjulega og
brosti hlýtt.
“Eg get vel sjálf dustað af rykið og búið
til máltíðir okkar. Mig hefir svo lengi lang-
að til að fást við það,” sagði fru Rivett og
roðnaði eins og ung stúlka.
“Og það skaltu líka fá að gera. Það sver
eg þér. ó> herra guð! hvað eg verð líka glað-
ur þegar eg losna út úr öllu þessu umstangi,”
sagðí herra Rivett.
“Sjáðu til, Jakob,” sagði frú Rivett. “Það
er alveg sem eg sjái það eða finni í anda, hve
dagarnir líða þá fljótt og yndislega, við að
hugsa um sitt eigið, ein, og hafa þig ávalt hjá
sér.”
“Einn fagran dag mun þessi ósk þín ræt-
ast, kæra. Þú skalt bara sanna til,” sagði
hann ástúðlega.
“Og þá bý eg til kanelkökurnar, sem þér
þóttu einu sinni svo góðar,” sagði hún bros-
andi.
“Já! En hvernig í skrambanum stendur
á því að eldhússtúlkan býr þær aldrei til?
Nú, jæja, það gerir ekkert til, eg ætla að bíða
betri tíða. Og svo höfum við margt fleira að
gleðja okkur við, er ekki svo?”
Hann hló. Aðeins konan hans hafði heyrt
hann hlæja nokkrum sinnum, þegar þau töl-
uðu um sín hjartans málefni.
Svo lyfti hún upp höfðinu sínu og hann
kysti hana. Hann fór til New York þetta
sama kvöld, til þess að vera þar yfir miðviku-
daginn við ýmsar útréttingar, eins og vani
hans var þann dag vikunnar.
Alt gekk sinn vanagang og fátt bar til
tíðinda á Adriutha. Samkvæmi, útreiðar og
ýmsir leikir voru þar oft hafðir um hönd. ____
Sumir skemtu sér vel og lifðu ávalt í velsælu
og paradísar gæðum, aðrir voru leiðir og
þreyttir á öllu umstanginu, skrautinu og mun-
aðarlífinuOg enn aðrir lifðu í heinium sælu-
ríkra vona, ásta og framtíðardrauma.
Út frá leikskálanum, þar sem ungu menn
irnir skemtu sér við ýmsar íþróttir.og leiki,
var herbergi eitt stórt og gamaldags, sem
skreytt var innan með dýrafeldum og dýra-
höfðum með starandi glasaugum, gömlum
málverkum, byssám og öðrum skotvopnum.
Þangaö gekk frú Rivett stundum inn með
sauma sína og safnaðist þá venjulegast í kring
um hana flest heimafólkið og skemti með sög
um, sögnum og spennandi æfintýrum frá liðn
um dögum. Stundum spilaði það þar, og stund
um var líka sungið þar, en
oftar komu þar þó saman
ástaguðir og gyðjur, og léku
þar sína hrífandi þætti hins
dulræna ástalífs.
D'ana sat oft við hlið frú
Rivett og stoppaði í slifsi eða
sokk, ef ekki var verið að
leikjum. Stalst þá Edgerton
til að færa stól sinn að hlið
hennar og sagði henni sögur
frá stúdentsáfum sínum í
París, jafnfraipt því sem
hann leitaðist við að lokka
fram á varir hennar heillandi
bros og dillandi hlátursöldur. sem ávalt snertu
viðkvæma strengi í sálu hans.
Stundum kom það líka fyrir að Christine
settist á skammel við aðra hlið móður sinnar
til þess að hlusta á Edgerton, og hin litla, góða
kona fann til mikillar gleði yfir að sjá þau
þannig í návist hvors annars. Og hún hugsaði
margt, gamla konan, þó hún ekki vogaði að
láta eitt orð í ljósi um þá ósk, sem hún bar i
hjarta sínu.
Hvað Christine og Edgerton viðkom, voru
þau orðin hinir beztu trúnaðarvinir hvors ann
ars. Það var einlæg vinátta, sem þó átti ekki
neitt skylt við þær tilfinningar, sem Edger-
ton bar til Díönu. En sem heimurinn misskildi
og lagði út á annan veg.
Gagurinn sem þau riðu öll út sér til skemt-
unar, var Edgerton enn í fersku minni. Hann
skammaðist sfn enn fyrir þau orð, sem hann
hafði látið sér úr munni fara um fólkið á
Adriutha Lodge. Og hann fann það með sjálf-
um sér, að Díana hafði þá rétt fyrir sér, er
hún setti ofan í við hann. Og hvað var hann
annaö en vanþakklátur rakki, sem var óverð-
ugur vinfengis D'önu.
Og hin unga stúlka hafði samt fyrirgef-
ið honum það.. En þessi snöggu umskifti og
fljóta vinátta, sem stöðugt óx með þeim Chris-
tine og Edgerton, gerði hana bæði undrandi
og grama. Henni var ómögulegt að skilja á-
stæðuna fyrir því. að hann svo snögglega
fann gleði sína í návist þess fólks, sem hann
fyrir skömmu síðan áleit óþolandi. Það var
ekki fyrir það að hann vanrækti hana sjálfa.
Hann var ætíð jafn elskulegur við hana og
áður, og Sylvíettu líka. Hann var mikið með
þeim, keyrði með þeim, reið með þeim og
gekk með þeim, og var ávalt tilbúin að leggja
þeim ráð og líknarorð, ef þess þurfti við.
En vinátta hans og Christine kom með
svo skjótri svipan og svo óvænt Díönu, að
hún gat ekki gert sér grein fyrir ástæðunni.
Flún undraðist yfir því. Hún athugaði vel hina
ungu stúlku, og undraðist þá minna. Og þar
sem hún þekti Edgerton ekki nægilega vel,
eða ekki svo vel sem hún hélt, fór hún smám
saman að efast um trygglyndi og staðfestu
frænda síns. En það gerði henni ávalt þungt
í skapi, þegar sú hugsun greip hana, og hún
fór að skammast sín fyrir sig sjálfa. Christine
Rivett var þar á móti mjög rík, og það einasta
sem vantaði til að gera framtíð ’hennar glæsi-
lega, var gott nafn, nafn eins og Edgertons.
Hún skammaðist sín þó oft fyrir þessar hugs-
anir. og reyndi að varpa þeim úr huga sér, en
henni tókst það ekki, hversu góður og ástúð-
legur sem Edgerton reyndi til að vera við
hana og systur hennar.
Á meðan þessu fór fram hafði Jack Ri-
vett tekist að bola Curmew hersi frá hlið Syl-
viettu, þessum óþekta flagara, sem alveg var
sama um hvar hann leitaði fyrir sér. Og þegar
hann sá að Sylv*etta var alveg útilokuð frá
honum, sneri hann sér til Díönu með öruggri
og fullri vissu um, að hún mundi ekki banda
hendinni á móti öðrum eins manni og liann
áleit sig vera.
“Veiztu hva?S?” sagði Díana vlð Sy]-
víettu eitt kvöld, er þær voru að hátta. “Eg
held virkilega að Curmew liersir sé að verða
ástfanginn af mér.”
Það var hann líka, en þó á alt annan
hátt en Díana gerði ráð fyrir.
Og þannig leið sumarið á Adriutha, og
Edgerton, sem ávalt stundaði sitt starf með
áhuga og umhyggjusemi, fór smám saman að
fella sig við fólkið og fjölskyldu herra Rivetts.
Honum féll betur og betur við Jack og Christ
ine Rivett, þrátt fyrir það þó hann fyndi það
með sjálfum sér, að á sínum sælulífsárum
hefði hann ekki gefið mikið fyrir þau. Hvað
Sylvíettu og Dínu viðkom, þá áttu þær nú líka
þarna orðið marga kunningja, og þess vegna
var hann þeim ekki eins nauðsynlegur og
fyrst. En þrátt fyrir það gat hann aldrei
slitið huga sinn úr sambándi við Díönu. Við
fyrstu viðkynningu þeirra varð hann snort-
inn af fegurð hennar, og eitthvað var það
innra hjá honum. sem tengdi hann við þessa
stúlku, sem hann gat ekki skilið enn til fulln-
ustu. Og síðan þau komu til Adriutha, virti^t
sem bilið á milli þeirra ahefði víkkað. Díana
aftur á móti gat ekki vel gert sér grein fyrir
tllfinningum sínum gagnvart Edgerton. Hún
fann til óumræðilegrar sælu þegar hún mætti
honum í fyrsta sinn, og vegna þess að hún var
kvenmaður, hugsaði hún það ennþá jafn ynd-
islegt. Hún gat ekki gleymt þeirri stund, þar
sem það hjá honum aftur á móti hafði birzt
honum í þoku og draumamynd, hrífandi en
óljósri. Hún mundi líka svo glögt málróm
hans á þeirri fyrstu stundu, er hann talaði til
hennar í vinnustofu sinni. Húsið, garðurinn
á þakinu, hreiðrið og sólsetrið, á þessum
gamla bústað hans, stóð henni altaf svo glögt
fyrir hugskotssjónum. Og menn gleyma
oft því, sem sagt er og skeður undir slík-
^um náttúrufyrirbrigðum — en kvenfólk gleym
ir því ekki. Svo hvarfaði hugur hennar áfram
til þess tíma, er þau komu til Adriutha. Það
var ekki mikið að unna. Eitt bréf frá henni
til hans og frá honum til hennar, éf til vildi
líka eitthvað í sambandi við augun hans og
rödd hans, sem nú var liðið burt. En var það
í raun og veru nokkurs virði? Hvað hafði
hún gert til þess að glæða það? Það var
komið upp í vana fyrir henni að liugsa um
alt þetta á kvöldin, þegar hún var komin í
rúmið. Og hún hugsaði þá líka oft um hinn
nýja og fljótráða vinskap milli lians og Chris-
tine Rivett. Þetti gerði hana angurværa og
leiða með sjálfri sér.
En Sylvíetta sagði eitt kvöld þegar þær
voru að aflkæða sig:
“Væri það ekki undarlegt, ef Jim giftist
þessu stúlkubarni?”
“Giftist — henni!” endurtók Djana og
reif sig upp úr sínu leiðinlega draumamóki.
“Hann virðist vera mjög hrifinn af henni
og ]iún er falleg,” sagði Sylvíetta brosandi.
“Hvers vegna skyldi hann ekki giftast
henni. ef hann finnur það út, að hún ann
honum," sagði Díana stuttlega.
“Mig undrar það, að hann skuli kæra sig
um hana, vegna þess að hún er alls ekki við
hans hæfi.”
“Við hans hæfi! Hvað gerir það til? —
Hann hefir býst eg við leyfi til að giftast hverri
sem hann vill,” sagði Díana með þykkju.
“Eða giftast hverju sem hann vill.”
“Sylvíetta! Þér dettur þó víst ekki í hug
að hann fari að gera nokkuð þvílíkt án þess
að elska hana?” sagði Díana.
“Eg veit ekki,” svaraði hún. “Hann er
góður drengur og mjög vinveittur okkur, og
eg trúi honum ekki til neins ills, en — hún
erfir miljónir."
“Hann gæti alls ekki gert það! — Og
þar að auki er fjöldi af hans líkum, seiíí
gjarna mundu —”
“Hvers vegna verðurðu , svona voðalega
æst, Díana? Hefir þú orðið vör við nokkurn
sérstakan “karakter” hjá Jim Edgerton?”
“Já------hann er tryggur og trúr sjálfum
sér. — Hann er hugsjónamaður.----------Eg er
ekki neitt þess konar — eg veit það vel.”
“Mundir þú þá vilja gera það?”
“Nei. -----Eg veit það ekki — Eg veit
næstum því aldrei hvað eg á að ræða um við
hann, þegar við erum saman. Við tölum oft-
ast næi hvort við annað eins og tveir menn.
En eg hefði mjög gaman af að vita hvernig
honum lízt á mig, í samahburði við aðrar
stúlkur. Eg vildi líka gjarna vita hvað hann
hugsar um spilamensku ndna, vindlingareyk-
ingar og------sem bæði þú og eg ættum að
leggja niður. Og hvað hann eiginlega hugsar
um alla okkar framkomu hér í húsinu og _______
heiminum. Eg hugsa annars að hann láti
sig þetta litlu skifta.
Lr hans starf nokkuð á annan veg en
okkar?” spurði Sylvíetta blíðlega. “Hvers
vegna ertu svona æst, kæra systir?”
Eg er ekki æst. — Það er aðeins ýmis-
legt, sem mér kemur í hug nú í seinni tíð. Og
eg er kominn að þeirri föstu ákvörðun, að lfða
hann ekki hér. Þetta er enginn staður fyrir
hann. Hann hefir hæfileika, sem liggja ónot-
aðir, sem krefjast stórra viðfangsefna. Hann
Iætur sig berast altof létt með straumnum.
Aðgerðaleysið er að eyðileggja hann.”
Sylvíetta settist í ruggustól og rólaði sér
fram og til baka, meðan húnathugaði systur
sína, er stóð við rúmið rjóð og æst.
é