Heimskringla - 15.04.1931, Qupperneq 6

• BLiA£>SI£>A
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 15. APRIL 1931.
JAPONETTA
eftir
ROBERT W. CHAMBERS.
* Snúið hefir á íslenzku Davíð Björnsson
Hún reif sig lausa úr örmum hans en
hönd hans slepti hún ekki.
“Þú — þú hefðir ekki átt að kyssa mig,’’
sagði hún loksins stamandi. “Þú mátt aldrei
gera það aftur — aldrei.
Hún lyfti upp hönd hans og lagði hana
við vanga sinn.
“Ekki elska eg þig minna fyrir það/
sagði hann.
“Þú mátt ekki tala þannig---------•”
hikaði og hneygði höfuð sitt kafrjóð. Hann
lyfti því upp, horfði blítt og ástúðlega í augu
hannar og kysti hana aftur.
Þegar hann slepti henni, hallaði hún sér
hljóð upp að byrkitrénu-og huldi andlit^sitt
í höndum sér.
Þegar hún, eftir stutta stund hafði jafnað
sig ofurlítið, talaði hún svo lágt að hann
mátti beyja sig niður að henni til þess að
heyra hvað hún sagði.
“Þetta er í fyrsta sinn, sem eg hefi framið
svona heimsku, að láta karlmann kyssa mig.
_____Þú mátt ekki gera það aftur. Eg veit
alls ekki hvernig eg á að taka því. Eg get
ekki elskað þig. Þú veist það." Hún leit í
augu hans. “Veistu það ekki, Jim?’’
“Jú,” sagði hann þrjóskulega.
“Þú veist vel að eg get það ekki. Og
þú getur ekki heldur elskað mig."
“Eg hygg að það ætti að vera þannig.
En eg get ekki hjálpað því,’ ’sagði hann.
Og nú var sú stund komin sem hún á-
kvað að framkvæma ráð sitt — örlaga —
augnablik'ð — skilnaðarstundin.
“J»ú getur ekki elskað mig, Jim!” sagði
Díana. “Þú veist hvað eg er! aðeins, yfir-
borðið. smávægileg skemtana-drós, er selur
viðfeldni sína og kunnáttu af því það er létt-
ara og þægilegra heldur en að stunda heiðar-
legt og sjálfstætt stari. Hvernig getur maður
eins og þú fengið sig til að elska einlæglega
svoleiðis stúlku?"
Hún stóð upp og hallaði sér upp að trénu
sem hún sat undir. Edgerton stóð einnie á
fætur og gaf hönd hennar lausa um leið. Hún
lagaði á sér hárið, dustaði fisið af fötum
sínum, strauk hönd sinni yfir hvarmana og
horfði niður á grasið. Þegar hún leit aftur
upp til Edgertons, sagði hún brosandi:
“Svoná lagaður söngleikur hefir enga
nytsemd eða fullnægingu í för með sér, og eg
vona að þú látir ekkert slíkt trufla þig, né
ógna þér, og sjálf vil eg heldur ekki leika í
þannig leik, því lífið er alvarlegra en leik-
sviðið. Eigum við að fylgjast að til baka
aftur, veginn frá hinu horfna draumalandi
og liðnum dögum? Og eigum við ekki að halda
áfram að vera góðir vinir?--------Og — á eg
ekki að fyrirgefa þér það, sem þú freistaðist
til að gera þennan fagra sumardag?"
“Eg vildi óska þess að þú vildir giftast
mér”, sagði hann fast og ákveðið
“Hvað!” sagði hún og lét sem hún yrði
yfir sig undrandi. “Eg að giftast þér!”
“Já, viltu verða konan mín?”
Díana hló svo hátt og hjartanlega yfir
þessari látlausu og einlægu spurningu hans.
að það verkaði á han neins og svipu högg og
blóðið þaut með hraða upp í kinnar hans, og
sjálf var hún alveg forviða yfir því hve meist-
aralega vel hún gat hulið tilfinningar sínar.
Hún sagði:
“Gifta mig! Nei. Eg vil ekki giftast þér!
Guð hjálpi mér! Heldur þú virkilega að eg
fari að giftast samkvæmis herra, stórum.
sterkum, og stæðilegum manni, sem gerir sér
það að góðu að vera aðeins undirtilla annara
við fánýtt starf, og sem ef til vill hefir hvorki
vilja eða löngun til þess að koma ser áfram
og starfa og stríða, sem karlmaður.”
Dökkir lfekkir settust að í andliti Ed-
gertons. Brúnirnar sigu og varirnar voru
þétt klemdar saman, svipur hans var samt
ekki óþýður en fastur og ákveðinn.
Díana lét, sem hún tæki ekki eftir þögn
hans né litbrigðum. Hún hélt áfram tali sínu
fjörlega og hlæjaiídi:
“Vitleysa! Ung stúlka, sem hefir í sér
svolítinn snefil af glaðlyndi og björtum fram-
tíðarhugsjónum, getur ekki undir neinum
kringumstæðum fengið ást á slíkum manni.
Ekki einu sinni þó hún vildi, því hvernig ætti
hún að geta litip upp til hans? ------Þú ert
mjög góður, viðfeldinn og vingjarnlegur við
alla, og sérstaklega þó við Sylvíettu og mig,
og mér þykir vænt um þig----------og sannast
að segja fanst mér ekki meira til um að
þú kystir mig heldur en það hefði verið hún
Sylvíetta systir mín. Og það er alls ekki í
huga mínum ennþá að verða ástfangin af
nokkrum karlmanni. Það geta orðið vikur;
mánuðir og ár þangað til, og ef til vill verður
það aldrei — aldrei!”
Díana hló aftur sorglausum hlátri, um
leið og hún lagði hönd sína á handlegg hans.
jooooBooooooooooooBoooooooooooooeooooooooooecooococooe
RpbinlHood
Rdpíá OdtS
Betra því það er
“PÖNNU ÞURKAД
jroooooooooooooooooooooooeoooecooeoooooooooooooooooooíi
“Þú skilur mig, Jim, er ekki svo?” spurði
hún blíðlega. “Þú átt svo margt eftir að læra
enn, Jim. Og þú mundir ekki verða ánægður
með mig."
“Þú munt hafa alveg rétt fyrir þér, Dí-
ana,” sagði hann fast og ákveðið. “Eg var
flón og fór of langt. Það er sannarlega þess
vert að leggja mikið á sig þín vegna og vinna
fyrir þig.”
Þau gengu saman heim á leið og hún
hélt í handlegg hans og hallaði sér lauslega
upp að honum.
“Jim! Hefi eg móðgað þig voðalega,”
spurð^, hún næstum því of blíðlega, að henni
fanst.
“Nei, það veit guð að þú hefir ekki gert.”
“Eg mundi elska þig ef mér væri það
mögulegt,” sagði hún hughreistandi. “En það
er ekki til í mér að hafa löngun til þess að
giftast manni, sem hefir ekki hærri fram-
tíðarhugsjónir en þú virðist hafa. Eg veit.
eg muni vera of opinská og hreinskilin að
^egja þér þannig meiningu mína. En eg vona
að þú reiðist mér ekki fyrir það.”
“Nei, það geri eg ekki. Mér er þetta
alt saman mátulegt,’ ’sagði hann.
Edgerton tók þessari hörðu útreið og
ofanígjöf sem maður. Og þá fyrst bilaði
hana mótstöðuaflið. Og hún snéri sér frá
honum til þess að hann skildi ekki sjá tárin.
sem voru við það að hálfblinda augun hennar.
Þau gengu þegjandi og alvarleg yfir eng-
ið og heim að húsum. Díana rétti honum
hönd sína að skilnaði og gekk svo hægt
og hugsandi upp í herbergi sitt til þess að hafa
fataskifti áður en sest yrði að borðúm. Og
þar fann Silvíetta hana á hnjánum út við
gluggann með hönd undir kinn, og brúnar
hárkrullurnar liðuðust niður um fölt og út-
grátið andlitið .
“Díana! Hvað gengur að þér kæra syst-
ir?” hrópaði húp.
Díana stóð upp hægt og þreytulega, um
leið og hún reyndi að hylja sálarstríð sitt.
“Ó, ekki neitt sérlegt,” sagði hún. “Eg
hefi aðeins verið viðbjóðslega vond við Jim.”
“Eg hélt þó að það hefði staðið nær huga
þínum að vera góð við hann,” sagði Silvíetta
stillilega.
“Og það hefi eg líka verið að vissu leyti,
en hann veit það ekki,’ ’sagði Díana.
Silvíetta stóð um stund þegjandi og virti
systir sína fyrir sér, með ástúðlegu augnaráði.
“Eg vil ekki að þú hafir nokkra með-
aumkvun með mér Silvíetta. Eg stenst það
ekki”, sagði hún.
“Nei-------. Ekki fyrst þú kærir þig ekki
um það. — Á eg að gera í stand baðið handa
þér? — Og hver heldur þú, að sé kominn?”
Díana leit spjrrjandi til systur sinnar.
“Ungi maðurinn, sem þú daðraðir mest
við í Kína!”
“Og hver þeirra?’ spurði hún einfeldnis-
lega.
“Billy Inwoodd!’
Það byrti mikið yfir svip Díönu við að
heyra þessa frétt.
“Svo Billy Inwood er kominn. Sá húðar-
selur slapp frá mér í Kina rétt um það leyti,
sem eg var að ná góðu haldi á honum. Hann
fór þá að elta einhverja unga miljóna mær,
sem kom þangað til dvalar yfir stuttan tíma.
Eg þarf að tala við þann dreng og vita hvert
eg get ekki dregið með því svolítið úr sálar
kvölum mínum, sem eg umfram alt verð að
dylja.------Það er mikið mannsefni í þeim
pilti, Silvíetta.’’
Nokkrum mínútum áður en sest var að
borðum, gekk Billy Inwood inn í stofuna og
heilsaði fyrst upp á Mrs. Rivett. En þegar
hann kom auga á Díönu, sem rétt á eftir kom
inn úr dyrunum, gekk hann hvatlega á móti
henni og rétti fram báðar hendurnar.
“Díana!’’ Hrópaði hann. “Eg bjóst ekki
við að sjá þig hér! Eg er mjög glaður yfir
þvf að hitta þig aftur.------Nei! og Silvíetta
hér líka! Þetta er blátt áfram dásamlegt.
Eg----------”
örðin dóu á vörum hans og hann varð
eldrauður í framan í því hann gekk fram og
heilsaði Mrs Weymss. Það var aðeins eitt
ár síðan að hún hafði fengið skilnað frá
manni sínum, og þá var hún há og grönn og
mjög lagleg kona. En á þessu eina ári hafði
hún fitnað ósköpin öll, svo hin barnslega
æskufegurð, siem áður hvíldi yfir svip hennar
var nú horfin. Hann þekti hana þó undir eins
og honum varð svo mikið um að sjá hana
þarna að honum fanst alt hringsnúast fyrir
augum sér.
“Góðan daginn,’ sagði hann. “Það kemur
mér sannarlega á óvart að þú skulir vera
hér, Lilly---------.”
“Það var ánægjulegt,’’ umlaði Mrs. Wem-
yss, brosandi um leið og hún hvíslaði í eyra
hans þessum orðum. “Eg er Lilly Wemyss.
Eg hefi tekið upp mitt fyrra nafn. Mundu
eftir því að þú mátt ekki kalla mig Mrs. Ath *
erstane!’
Billy heigði sig til smþykkis orðum henn-
ar og þvingaði sig til að brosa. Og það þving-
unar bros leið ekki af vörum
hans á meðan setið var yfir
borðum.
Billy Inwood leiddi Christ
ine til borðs, og léttur sem
fjöður hvíldi armur hennar
á handlegg hans. Þau töluðu
saman hlýtt og vinsamlega
en samræðurnar voru langt
frá því að vera fjörugar, því
af einum eða öðrum ástæð-
um fanst honum hann ekki
hafa neitt til þess að segja
við Christine. Það var engu
líkara en hann væri þræl-
bundinn Mrs. Wemyss, því
augu hans leituðu stöðugt
yfir að þeim enda borðsins,
sem hún sat.
“Ó, guð!” hugsaði hann. “Hvílík þó hrein
skilni! Skildi Lilly vonast eftir því að eg —
að eg —.”
Lengra vogaði hann ekki að Jiugsa. Og
hann sat við hlið ChristinQ angistar fullur og
ólukkulegur og altof niður beigður til þess
að geta notið þess augnabliks, sem hann
hafði svo lengi þráð og óskað eftir — að ná
aftur fundi Christine. Fyrir aðeins tveim
dögum, síðan var hann alveg vonlaus að sú
þrá hans og ósk mundi rætast. En nú var
hún uppfylt, og hann sat til borðs við hlið
hannar, sem hann þráði — en, ólukkulegur.
t
VIII. KAPITULI
Curmew hersir var í slæmu skapi, því
það hafði flest snúist upp á móti honum
hina síðustu daga. í fyrsta lagi það, að hann
hafði tapað heilmiklu af peningum f spilum og
það ýfði skap hans, því hann þoldi mjög illa
að tapa og tók því engu betur heldur en
Wisklon dómari, sem sagt var að þyldi allra
manna verst að verða undir í spilum. í öðru
lagi hafði Jack Rivett tekist að komast upp á
milli hans og Silvíettu svo rækilega að vesal-
ings hersirinn sá og fann að hann hafði þar
ekkert tækifæri meir. En það er ekki síður
veiði manna að gefast upp þó þeim bregðist
von sín í þessum eða hinum staðnum, þeir
leyta, fyrir sér þar til að þeir finna. Og þar
sem Curmew hersir sá sér ekki lengur fært
að dorga við Silvíettu, þá snéri hann sér að
Díönu, en hún smaug úr greipum hans sem
áll og gerði grín að tilfinningum hans og
smjaðri, og varð það til þess að auka ennþá
meira á gremju hans til Rivetts unga. Þrátt
fyrir gremjd sína reyndi hann þá öðru hvoru
að koma séi* í mjúkinn hjá Jack .Rivett. En
Jack gat aldrei felt sig við hersirinn, honum
fanst hann fráhrindandi og leiðinlegur. og
það fór ekki fram hjá hersirinum. Og þó
Jeck reyndi til að tala við hann glaðlega og
vinsamlega á stundum, þá fann hersirinn það
mjög vel, að SÚ velvild átti ekki djúpar rætur
í hjarta Jack’s og varð það því ásamt mörgu
fleiru til þess að magna hatur hersisins til
hins unga manns. Var þessi afstaða hans til
Jacks, ekki hyggileg né hentug fyrir hann
siálfan, vegna þess að með öllum sínum
iause:opahætti og flaðri, hafði það til fleiri
ára verið fastur ásetningur hans að giftast
C^ristine Rivett við hentugleika. Að í því
yrði nokkur fyrirstaða frá hennar hálfu kom
honum ekki til hugar. Um tíma var hann þó
hálf hræddur um það að Christine væri að
verða helst til hrifin af Edgerton. En eftir
að Mr. Inwood kom, tók hersirinn eftir því
að hún gaf sig meira að honum en Edgerton,
svo honum varð miklu hughægra, því hann á-
leit þetta aðeins augnabliks ástabrall hjá Mrs.
Rivett. Að vísu var honum ekki sérlega ant
um Christine, þó hann með sjálfum sér hefði
ákveðið að giftast henni, en það voru miljón-
irnar, sem hún stóð til að erfa, er heilluðu
| huga þessa veraldarmanns. En nú var Díana
| annarsvegar í huga hans, og þó að hún nægi
ekki mikið upp á móti miljónum Mr. Rivetts
þá hefði hann þó tekið ákvörðun ga'rv>vart
henni að einu leyti. Hún var ung og mjög
falleg og það hafði mikil áhrif á annan eins
veraldar mann og Curmew hersir. En hún
var fátæk og stóð svo að segja alein uppi í
heiminum, og þó hún væri af góðum ættum
þá fanst honum það varla þess vert að taka
slíkt með í reikninginn. En hún var ung
falleg og skemtileg og hann var alveg sann-
færður um það, að ef hann bæði hennar, þá
mundi henni ekki koma til hugar að neita
vellríkum herramanni, sem honum; þess- .
vegna gerði hann margar tilraunir til þess að
koma sér vel við Díönu, og henni til mestu
skapraunar var hann stöðugt á hælum hennar
hvert sem hún fór, og setti sig aldrei úr
færi að setj^st við hlið hennar, þegar hann
kom því við, og byrjaði að stara græðgislega
á hana gulu augunum sínum og snúa upp á
yfirskeggið og toga í skyrtu líningarnar.
Fjörlega sagði Díana systir sinni frá frekju
og ruddaskap hersirins. Þær hlóu báðar hjart-
anlega að flónsku hans, og svo féll umræðan
niður og hersirinn var á augabragði gleymd-
ur. Enda var Silvíetta upptekin við að hugsa
um alvarleg málefni, sem snertu hana sjálfa.
Eðlisávísun henanr sagði henni það, að
Jack Rivett tæki hana fram yfir allar aðrar
stúlkur á Adrintha, og með sjálfri sér varð
hún að viðurkenna að henni litist vel á hann
og að hún fann ávalt til óumræðilegs fagnað-
ar og unaðar við nærveru hans. En eftir því
sem vinfengi þeirra þroskaðist, fór það ekki
fram hjá kvenlegum næmleik hennar nð fólk-
ið var farið að gefa þeim talsvert nánar gætur
og það gerði hana órólega og kvíðandi, því
henni var kunnugt um það að faðir þessa
unga, ríka og laglega manns hafði ákveðið
honum gott og ríkt gjaforð.
Silvíetta reyndi því á margan veg að
halda sér sem best hún gat frá honum. Og
hún reyndi það bæði með lempni og blíðu,
sem þó bar sjaldan mikinn árangur, því þessi
ungi frjálslegi maður dró hana að sér með
segulmagni sinnar látlausu, einlægu og góðn
framkomu. Hún barðist fast á móti tilfinning-
um sínum gagnvart þessum unga Rivetts
niðja af ótta við hið ókomna, en sjálfs af
neitun hennar brast ofta^t nær þegar hún var
í návist hans, og það gerði hana bæði grama,
kvíðandi og reiða sjálfri sér.
Hér um bil viku eftir að Inwood kom til
Adriutha Lodge, sat Silvíetta í lysti húsinu í
rósagarðinum og skrifaði bréf. Þegar hún
alt í einu leit *upp og mætti augum Jacks, er
stóð fyrir framan hana með hendurnar í
buxnavösunum og hárið flagsandi fyrir yind-
inum.
“Eg er að skrifa bréf, Jack,’ ’sagði Silví-
etta ergilega.
“Ó, eg set mig niður hér fyrir utan dyrn-
ar og baða mig í sólskininu á meðan,’ sagði
hann, og heigði sig.
“Eg verð að skrifa hér í taisvert langati
tíma,’ ’sagði hún kuldalega.
“Skrifið þér um tímann?” spurði hann.
“En hvers vegna viljið þér vera að skrifa um
tímann, fagra mær, þar sem hann er óút-
reiknanlegur og óendanlegilr, sem alvíddín.
Um tímalengdina hugsa og rita ekki aðrir en
þeir, sem eru ólukkulegir og líður eitthvað
illa.’’
“Lesið þér þessa fyndni yðar á sólúrinu?”
spurði hún.
Hún byrjaði aftur að skrifa og reyndi til
að gleyma hinum unga manni, er sat utan
við lystihús-dyrnar umluktur af glitrandi sól-
hafinu. En Silvíettu gekk, ekki vel að halda
hugsun sinni í samhengi. Einhvert ómótslæði
legt afl knúði hana til að líta við og við út
um lystihúsdyrnar og mætti hún þá í hvert
sinn glettnu og töfrandi augnaráði hans.
“Jack!”
Hann stóð hvatlega á fætur og sá sig um
til beggja hliða eins og hann væri að leita
eftir þeim, sem kallaði til hans.
“Jack!" sagði hún aftur ákveðinn.
Hann hló og leit til hennar eins og hann
nú fyrst hefði veitt því athygli hver það var
sem kallaði til hans, svo gekk hann inn í lysti
hús dyrnar og staðnæmdist á þröskuldinum
geislandi af æskufjöri og 'glettni.
“Jack — þér eroið Ijóti maðurinn! Eg
þarf nauðsynlega að skrifa bréf, en er það
alveg ómögulegt á meðan að þér standið
þarna eins og píslarvottur.’’
“Hvað á eg að fara langt í burtu,” ^purði
hann svo vonleysislega og niðursleginn að
hún vissi ekki hvort hún átti heldur að hlægja
eða reiðast og svaraði þess vegna ekki en
bankaði í borðið með pennaskaftinu og horfði
niður á brééf sitt.
Þegar hún svaraði honum ekki snéri hann
sér við hljóðlega um leið og hann rétti hand-
legg sinn út, sem afsökunarmerki á ónæðinu,
er hann gerði henni, og settist svo á bekk utan
við lystihús dyrnar.
Silvíetta sá útundan sér þessa tilburði
hans og hafði sterka löngun til þess að hlæja,
en húp beit á vörina og byrjaði aftur að skrifa
og leit hvorki til hægri né vinstri, en eftir að '
hún hafði haldið áfram þannig nokkra stund
varð hún þess vör að það var ekki heil brú
eða samhengi í því sem hún var að skrifa,
og hún komst að þeirri niðurstöðu að hún
varð að skrifa það alt um aftur. Þessi kvelj-
andi þögn Jacks fyrir utan dyrnar hafði svo
slæm áhrif á hana að hún gat ekki staðist
mátið lengur.