Heimskringla - 20.05.1931, Blaðsíða 6

f BtAJ»81E>A
HEIMSKRINQLA
i
WINNIPEG, 20. MAÍ, 1931
HobinlHood
Rdpid Odts
Betra því það er
PÖNNU ÞURKAÐ
KnsoosðoosoðoosGGCsciOoooscoosoroeoeoosooooeocoosoeosðk
í JAPONETTA
eftir
ROBERT W. CHAMBERS.
j| Snúið hefir á íslenzku DavíS Björnsson
Inwood var búinn að leita eftir Christ-
ine inn í öllu húsinu og úti í kringum húsið
og fann hana loksins niðri í rósagarðinum.
En þegar hann var búinn að finna hana,
hafði hann ekki kjark í sér til þess að ganga
til hennar, svo var hann orðinn niður beigð-
ur og utan við sig upp á síðkastið. Hann
gekk þessvegna aftur til baka inn í Billiard-
herbergið, þar sem fólkið var að skemta sér.
Wallace stóð á milli þeirra Díönu og
Lillian Wemyss upp við Billiard-borðið og
skemti sér ágætlega í samræðum við þær.
Inwood staðnæmdist þar augnablik og kreisti
bréf Edgertons í hendi sinni, sem hann hafði
í öðrum buxna vasanum. Lillian Wemyss
kom auga á hann og brosti til hans yndis-
lega en hvarflaði augum sínum fljótt af hon-
um aftur til Wallace. Það var eitthvað það
í fari hennar þessa stund, sem verkaði illa
og viðbjóðslega á Inwood, svo hann snéri
sér á hæl og gekk með beigðu höfði fram að
dyrunum.
“Mr. Inwood!’’ kallaði Díana í gegnum
hávaðann. “Viljið þér ekik spila Billiards með
okkur?’’
Hann sneri sér að henni brosandi og
sagði:
“Nei, þakka yður fyrir. Eg er ekki vel
upplagður til þess núna.’’
“Billy!” sagði Mrs. Wemyss. “Eg vil að
þú spilir með okkur!”
“Nei, þökk fyrir. Eg spila ekki núna”,
sagði hann kuldalega og hvarf um leið út úr
dyrunum.
Þetta var í fyrsta skiftið, sem hann setti
sig upp á móti vilja Mrs. Wemyss og það
sló hana hálf illa þó hún léti ekki mikið
á því bera. Hún leit áhyggjufull til Díönu
um leið og hún sagði:
“Eg er hræddur um að Billy Inwood sé
ekki vel frískur, hann hefir hagað sér svo
einkennilega hina síðustu daga.
Díana og Wallace Þögðu.
Mrs. Wemyss sneri sér við og sá Mr.
Inwood ganga fyrir gluggan út á grashjall-
ann, og á næsta augnabliki gekk hún út til
hans og þegar hann kom auga á hana gekk
hann á móti henni.
“Billy!” sagði hún blíðlega. “Ertu las-
inn?”
“Nei alls ekki.'
“Hversvegna varstu ekki kyr, þegar eg
"bað þig um það?’’
“Af því mig langaði ekki til þess.”
“En eg bað þig um það að vera kyr,”
sagði hún, eins og sá sem veld hefir.
“Já, það heyrði eg líka.”
“Nú?” sagði hún undrandi.
N Á meðan hún lagði fyrir hann þessar
spurningar, stóð hann teinréttur fyrir fram-
an hana og horfði dreymandi augum út í
bláinn. En nú sneri hann sér að henni og
spurði:
“Lillian! Kærir þú þig annars nokkuð
um mig?”
“Billy! Hvílík þó spurning, sem þú kem-
ur með!”
‘Já, viltu svara hepni? — Kærir þú þig
nokkuð um mig?”
“Þv, spyrðu svona flónslega? Þú veist
að eg geri það—.”
“Elskar þú mig?”
“Hvað!”
“Eg spurði hvort þú elskaðir mig.”
“Billy! Hvað í almáttugs bænum —.”
“Bíddu svolítið, lofaðu mér að spyTja
þig aftur, Lillian. Er það áreiðanlegt að þú
elskir mig?”
“Eg veit hreint ekki hvað þú meinar með
öllum þessum spurningum.”
“Viltu vera svo væn og svara?”
“Þú hefir alls engan rétt til að efast um
það. Þú veist mjög vel hvað við höfum ver-
ið hvort öðru.”
“Eg skil þig ekki."
“Eg vissi ekki annað en við værum trú-
lofuð,” sagði hún með sorgblandinni röddu.
“Eg skrifaði til þín á meðan eg var á ferða-
laginu og eg skrifa ekki mörg bréf.”
“Svo eg á að skilja þetta þannig að þú
elskir mig.”
“Auðvitað — þú heimski drengur.”
“Ef það er tilfellið, þá ættum við að
opinbera trúlofun okkar."
“Billy! Ertu afbrýðissamur?”
Hún hló léttum dillandi hlátri yfir því
að hafa hann nú aftur á valdi sínu.
“Nei,” sagði hann. “Eg er ekki afbrýð-
issamur, en ef við eigum að giftast, þá finst
mér kominn tími til þess að fólkið fái að
vita það.”
“Meinar þú fólkið hér?”
‘Eg á við að allir fái að vita það.”
“Þú hefir þá víst ekki í huga að opinbera
trúlofun okkar í vetur?”
“Eg hefi í huga að gera það hér í kvöld.”
“Hér!”
“Já, hér — í kvöld.”
“Eg vil ekki hafa það!” hrópaði hún.
“Þetta er mjög órýmilegt af þér."
“Er nokkur ástæða til þess að fólkið
megi ekki fá að vita það?”
“Kæri vinur! Við getum ekki gert út um-
svo þýðingarmikið mál á einu augnabliki.”
“Ef eg á að giftast þér þá vil eg að það
verði opinberað nú þegar.”
“En eg hefi sagt þér að eg vilji það ekki.”
“Hversvegna?”
“Hversvegna? — Til þess eru margar
orsakir.”
“Viltu nefna mér eina af þeim, Lillian?”
Á meðan • hún stóð og mældi Inwood
með sínum bláu augum, vann hugur hennar
í ákafa. Og augnablik efaðist hún um vald
sitt yfir þessum unga manni. Nei, þannig
mátti hún ekki hugsa. Það sem hann þarf
! með er agi. Það var alveg voðalegt að hann
skildi finna upp á þessari heimsku einmitt
núna á meðan að gestirnir voru þar. Svo var
hún búin að eiða alt of löngum tíma, við
hann, því Scott Wallace var hjá Díönu, en
við hlið hennar mátti hann ekki staldra
einn of lengi. Að aga hann. Já, það er ein-
mitt það sem eg þarf að gera.”
“Billy!” sagði hún. “Komdu nú inn með
mér og spilaðu Billiards?’’
“Má eg þá segja þeim að við ætlum að
giftast?”
“Nei!” sagði hún súr á svipinn.
“Hvenær má eg opinbera það?’’
“Vertu nú góður Billy. Heldurðu að eins
árs frelsi sé of mikið fyrir stúlku, sem liðið
hefir eins mikið og eg. Eg hefi ekki löng-
un til að giftast, hvorki þér né öðrum fyrst
um sinn. JEg hefi ekki tekið neina fasta á-
kvörðun í þá átt ennþá." sagði hún gremju-
lega yfir því að hann skildi sækja þetta
svona fast.
“Lillian, það er ekki nema rýmilegt að
eg fái að vita ákveðið um þetta nú,” sagði
Inwood.
“Billy! Ef þú heldur þessu áfram þá
endar það með því að þú gerir mig alvarlega
reiða. Þú hefir nú þegar gert mér nægilega
gramt í geði."
“Yfir því að biðja þig að ákveða hvenær
' brúðkaup okkar eigi að haldast?’’
“Eg geri það ekki!’ ’sagði hún reiði-
lega, um leið og hún leit til þeirra Díönu og
Wallace, sem komu gangandi, hlið við hlið
út á grashjallann skamt frá þeim.
“Afsegir þú þá að giftast mér?’’ spurði
hann.
“Já, mér þykir það leitt, en eg verð að
gera það. Þetta ár, hefir verið mér svo
frjálslegt og skemtilegt að eg hefi enga löng-
un til þessað giftast. Og eg veit ekki hven-
ær eg hefi löngun til þess. Eg er fullkom-
lega ánægð að vera eins og eg er — frjáls
og frí.”
“Þú afsegir það þáð?”
“Já, fyrst um sinn.”
“Nei, þú verður að gefa mér ákveðið
svar.’’
Hún nikkaði höfðinu. “Gott. Þá skal eg
gera það. Eg segi nei — í eitt skifti fyrir
öll------. Og Billy Inwood, minstu þess að
þú hefir sjálfur ollað þér þessa refsivandar.”
En reiði Lillian varaði sjaldan lengi. Hún
var hvumleið yfir þessu hans vegna. En með
sjálfri sér var ’hún sannfærð um að hann
mundi ekki yfirgefa hana. Hún rétti honum
því hönd sína brosandi, og hann tók í hana.
“Ertu mjög reiður?” spurði hún.
“Nei.”
“Skiljum við — — sem vinir?’
“Já, sannarlega, ’sagði hann svo hrein-
skilnislega að brosið hvarf alveg af vörum
hennar og hún varð augnablik, sem í vafa
en, nei, það gat ekki verið. Iíún hafði hing-
að til aldrei þurft að efast um afl sitt. Og
sannfærð um að Inwood mundi koma til henn
ar undireins og hún kalaði þrykti hún
þétt hönd hang og gekk svo hlæjandi aftur
inn f húsið. Hann gekk með henni heim að
dyrunum^og skildi þar við hana.
Og um leið var sem allan mátt drægi úr
líkama hans. Hann kastaði sér niður á mar-
mara-bekk og faldi andlitið í höndum sér.
Hvað lengi hann sat þannig, vissi hann ekki.
Hann vaknaði úr draumamóki sínu við það,
að hönd var lögð á öxl hans og blíð rödd tal-
aði í eyra hans. Hann leit upp og mætti þá
augum Díönu, sem athuguðu hann, gaum-
gæfilega.
“Þvi eruð þér svon niðurbugaðir, Mr.
Inwood?” spurði hún, um leið og hann stóð
upp.
“Eg er það ekki, Miss Tennant.”
“Hversvegna eruð þér svona sorgmædd-
ur?”
“Eg veit það ekki?” sagði hann og stundi
þungan.
Díana tók undir hand-
legg hans og gekk með hon-
um fram og til baka um gras
hjallann og reyndi á allar
lundir til þess að lífga hann
upp.
“Eg hélt að allir menn
“flörtuðu” undir eins og
þeim væri gefið tækifæri til
þess,’ ’sagði Díana. “En eg
hefi árangurslaust varpað
mér í arma yðar. Sorgin
hlýtur að rista djúpt í hjarta
yðar, ungi maður.”
“Inwood hló og reyndi til
að sína henni fram á hve
mikla virðingu hann bæri fyr
ir henni. En Díana hristi að-
eins höfuðið og sleppti handlegg hans.
“Nú fer eg inn aftur,” sagði hún. “Það
er listihús í hinum enda garðsins. Ef þér
viljið bíða eftir mér þar, þá kem eg ef til vill
til baka. Viljið þér gera það?”
“Vitanlega,” sagði hann.
Að svo mæltu gek khún leiðar sinnar en
hann stóð nokkra stund í sömu sporum, og
horfði á eftir henin þar til hún hvarf inn í
húsið.
Þegar hún var horfin, sneri hann sér í
áttina til listihússins og gekk þangað hægt
og hugsandi. Hann tók upp hjá sér Cigar-
ettu veski og eldspítustokk. En um leið og
hann sté inn í listihúsdyrnar féll hvortveggja
úr höndum hans niður á gólfið. Svo mikið
varð honum um það, sem hann sá þar inni.
1 hengi bekknum í listihúsinu lá hvítklædd
vera með andlitið hulið í höndum sér.
“Eruð það þér, Miss Rivett?" spurði In-
wood bæði glaður og undrandi.
“Já,’ sagði hún um leið og hún reis upp
svo tunglsljósið féll á fölt andlitið hennar.
“Má eg vera hér litla stund?” spurði
hann hikandi. “Eða viljið þér heldur að eg
fari?”
“Nei-------. Eg fer að fara-------. Kjóll-
inn minn er orðinn hálf rakur af daggfallinu.
“Sváfuð þér?”
Hú nhikaði augnablik. En hún gat ekki
sagt honum ósatt.
“Nei,’ ’sagði hún.
“Þá hljótið þér að hafa heyrt til mín er
eg kom?”
Hún hristi höfuðið.
“Hvað eruð þér að gera hér úti alein
með höfuðið hulið í höndum yðar’”
“Eg var að hugsa,” sagði hún-------------.
Hafið þér nokkuð á móti því að fylgja mér aft
ur heim að húsinu, Mr. Inwood?”
“Hafið þér nokkuð á móti því að dvelja
hér nokkrar mínútur lengur?” spurði hann.
“Kjóllinn minn er orðinn daggvotur.”
“Þá megum \ið líklega til með að fara.”
“Eg held það.”
Hvorugt þeirra hreifði sig.
“Það er svo yndislega milt kvöld núna,
að eg held að varla sé hætta á afkælingu,"
sagði hann.
“Það er plæmt útsýni fyrir veiðimennina.”
“Já, það er það — —. Samt er ekkert
frost í loftinu.”
“Það getur orðið frost í nótt sagði hún.”
“Og þá fölna blómin,” sagði hann.
“Já.”
“Og þá verður heldur ekki hægt að sitja
lengur hér úti á kvöldin."
“Sennilega ekki.”
“Er það þá ekki synd að njóta ekki
þessarar stundar svo lengi, sem unt er?”
“Eg hefi notið hennar í lanean tíma.” %
“Ekki eg."
“Ó, en þér getið dvalið hér svo lengi
sem þér viljið.”
“Aleinn?”
“Eg hefi altaf verið einmana í heilt ár,”
sagði hann hægt og stillilega.
“Hvað?”
Hún heyrði vel hvað hann sagði þó hún
spyrði. En þessi orð hans endurómuðu í sálu
h<<nnar.
“Miss Rivett!” sagði hann. “Getið þér
liðið það að hlusta á mál mitt svo litla stund.
Eða er eg ekki þess verður?"
“Hvað meinið þér?” spurði hún hálf
klökk.
“Eg meina, að — nú í kvöld. Nú í 'yrsta
sinni, síðan eg hitti yður er mér leyfilegt
að segja yður tilfinningar mínar gagnvart
yður, ef þér viljið leyfa mér það.”
Hún sagði ekki orð en tók höndum
sínum fyrir andlitið og grúfði sig niður.
“Ohristine!'’ sagðfy hann og tók um
hönd hennar.
Hún lyfti upp höfðinu- og leit á hann
tárvotrum augum og sagði:
“Getum við þá loksins talað 3aman’”
“Já.”
“Guði sé lof!” sagði hún og lét sig falla
að brjósti hans.
“Elskan mín!” sagði hann.
“Ó, Billy! Ef þú aðeins vissir-------!
Meira gat hún ekki sagt, því gleði hennar var
svo stór og stundin svo dýrmæt. Þögnin lagði
sínu hátíðlegu helgi yfir hamingju þeirra.
Skamt frá listigarðinum gengu þau Dí-
ana og Wallace.
“Eigum við ekki að koma við í listi- •
húsinu?” spurði hann.
Díana þagði og hvarflaði þangað að-
gætnum augum sínum. Alt í einu geislaði alt
andlit hennar af ánægju og hún mælti:
“Nei, kæri. Ekki held eg það. Eg sé að
það eru einhverjir þar inni, sem eg bygg að
ekki vilji láta trufla sig.. Já, — slíkur heim-
ur, sem við lifum í, Mr. Wallace! Eg held
eg vilji heldur ganga inn aftur og spila
Billiards.”
Þetta sama kvöld, skrifaði hún til Ed-
gertons.
Kæri Jim!
Þú svaraðir aldei síðasta bréfi mínu. Eg
ætla að fyrirgefa þér það, Jim.
Af einhverjum, mér óþektum og óskiljan-
legum ástum, hefir hin þunglyndi vinur þinn,
Mr. Inwood, eftir dálitla áminningu frá mér,
haft sig loksins til þess að biðja Cliristine.
Það var tæpast að eg þekti hana þegar hún
kom upp til mín áðan og sagði mér frá ham-
ingju sinni, svo voru umskiftin mikil. Við
feldum saman mörg gleði tár—. En þú skilur
það ekki, Jim.
“En nú á eg eftir að skýra pabba frá
þessu,’ ’sagði hún. “Hann verður ef til vill
mótfallinn þessu, en eg ætla mér að vinna
hann á mál mitt. Og eg er líka sannfærð um
að Christine gerir það því hún hefir járnvilja
og festu föður síns. En ekki get eg skilið
hversvegna maðurinn hefir hagað sér svona
undarlega upp á síðkastið og stöðugt verið
á hælum Mrs. Wemyss. En svo alt í einu
virðist hann hafa slept öllum tökum á Mrs.
Wemyss og fundið sjálfan sig. Og þú ættir
nú bara að sjá þá miklu breytingu, sem orðið
hefir á vini þínum! Hann kom dansandi til
mín þegar eg bauð honum góða nótt. Hann
tók í hönd mína, þrýsti hana innilega og
sagði: :
“Þökk! — Þúsunda þakkir! Miss Tenant.”
Og þó gerði eg ekki annað en undirbúa þeim
stefnumót og svo á eftir, að taka mér skemti
göngu með Mr. Wallace.
Scott Wallace er góður drengur. Eg er
viss um að þér mundi falla hann í geð. Hann
er findinn og skemtilegur en dálítið stríðinn.
Eg sagði um daginn að hann væri mesti
klaufi að fara með byssu. En það er nú kom-
ið upp úr kafinu að hann er einhver flínkasta
skyttan af öllum þeim, sem hér eru saman
komnir. Hann var aðeins að leika á okkur.
Við skemtum okkur ágætlega vel saman.
Hann lýtur út fyrir að vera frá Wall stræti,
svo er hann háttprúður, kurteis og fyrir-
mannlegur. Fólk segir að hann sé stórkaup-
maður frá New York. En mér er sama hvort
heldur er og hvað hann er. Hann er mjög
alúðlegur við mig og nærgætinn. Allir bera
þeir mikla virðingu fyrir Mr. Rivett, sem alt-
af er hinn sami hægláti, þöguli og sístarf-
andi maður. En hvað Christine viðvíkur, þá
held eg afar mikið af henni, Jim. Eg er glöð
yfir því að hú nfékk þó um síðir sinn kæra
Inwood.
Svo eru það tvö atriði, sem eg er í
hálfgerðum vanda með. Og eg má til að leita
til þín, ráða viðvíkjandi þeim. — Nei, ekki
nema öðru þeirra. Annað vil eg ekki láta
þig vita um fyrst um sinn.
Og nú skalt þú fá að heyra, Jim, hvað
mér liggur þýngst á hjarta. — Við verðum
að fara burtu héðan, og ástæðan til þess er
sú, að Jack Rivett er orðinn ástfanginn f
Silvíettu. En Silvíetta elskar hann ekki, að
minsta kosti get eg ekki merkt það á neinu.
Enda væri það ekki heiðarlegt af henni að
gera það undir kringumstæðunum. Hún hef-
ir sjálf haft orð á því við mig og mér finst
hún hafa þar alveg rétt fyrir sér, vegna þes3
að við erum báðar þénandi hjá Mr. Rivett.
Það væri ekki heiðarlegt að sonur þess-
ara hjóna glataði þ^nnig höfði sínu, og Sil-
víetta hefir heitstrengt að hindra það. En
hann situr fastur við sinn keyp og hún getur
ekki gert að þvf þó han nsé ástfanginn f
henni. En við vitum báðar að faðir hans
hefir ákveðið honum annan ráðahag.