Heimskringla - 27.05.1931, Síða 6

• Bt AASISA
HEIMSKRINQLA
WINNIPEG 27. MAl 1&31.
RobinÍHood
FIíOUR
Betra því það gerir betra brauð
>msðooeeesoseeeooooscoseoooeioo?<soo0sccccooeoooeisoso9ot
JAPONETTA
eftir
ROBERT W. CHAMBERS.
Snúið hefir á íslenzku Davíð Björnsson
Það er alt öðru máli að gegna með
ChTistine, því Inwood er af ágætu bergi brot-
inn. Er það ekki satt? En vesalings Silví-
etta! Hennar ættingjar munu efalaust ekki
nægilega stórir og háttsettir til þess að hrífa
huga föður hans. Og þar að auki er Silvíetta
ekki ástfanginn í honum enn.
Hvað eigum við að gera, Jim? Er þetta
réttlátt gagnvart vesalings Jack? Eða eigum
wið að Ijúga. Eða eigum við að vera hér
kyrrar og láta Jack líða og Silvíettu verða
Tirygga?
Ó, kæri, góði, Jim! Eg ligg hér á hnján-
tim og bið þig um vitur ráð. Eg vona að þú
daufheyrist ekki við þessari bón minni.
Fleira hefi eg ekki að segja að undan- i
teknu því að það gleður mig stórlega að j
heyra að þér vegnar vel og gengur vel. Eg.
vona að þá gerir nú í þessu, það eitt sem þú
mundir hafa gert, sem óhlutdrægur maður.
I>ú hefir fundið þig sjálfan, Jim, og stígur nú
óðfluga upp á við.
Jim, eg er ekki enn svo óttalega gömul
En eg gæti tæpast verið yngri. — Eg hugsaði
til liðinna daga. — Og nú í kvöld — að eg
einhverntíma verði ef til viH gömul og þá ekki
fær til þess að stunda þann starfa, sem eg
hefi nú á hendi. En eg er einhvernveginn
ekki upplögð til þess að srtarfa að því, sem
erfiðara er. Og nú orðið hefi eg heldur enga
löngun til þess að starfa, sem læknir. Enda
líka orðið of seint að taka það upp nú.
Eg veit því ekki hvað af mér kann
að verða síðar meir, nema því aðeins að eg
nái því marki sem eg hefi sett niður á dag-
skrá mína, — að giftast ríkum manni, þeim
fyrsta sem eg mæti á vegi mínum og biður
mín.
Eg vil ekki ónæða þig með fleiri úrlausn-
arefnum í kvöld, mér er líka hálf ilt í höfð-
inu.
Góða nótt, Jim.
Japonetta.
Diana innsigldi bréfið, setti á það frí-
merki og kysti utanáskriftina. Hún var altaf
vön að gera það þegar hún skrfaði nafnið
hans. Svo lagði hún handlegg sinn fram á
borðið, studdi hönd undir kinn og hugsaði
um hann. Hún var upp með sér af honum, en
þó dálítið áhyggjufull yfir því ef hann næði
ekki þeirri stöðu í heiminum, sem hann var
hæfastur fyrir.
Og hún reyndi ekki að skilja í því fyrir
sjálfri sér hvaða afleiðing það hefði fyrír
hana að hann var nú aftur meðal vina sinna.
Ef sú ást, sem hann bauð henni einusinni
hafði ekki dáið algerlega við þau orð og að-
farir sem hún hafði í frammi við hann
skömmu áður en þau skildu, þá hlaut hún
að deyja fyr eða síðar eftir að hann var
komin heim.
Þegar hún sendi hann til baka til vina
sinna vissi hún ekki það, sem hún vissi nú.
Han nhafði aldrei talað um þessa ungu, Mlss
Ellis við hana — hún var að vísu barn enn—
og þó — hún hafðl einhvert hugboð um það
að vindurinn væri að snúast.
Hún hafði þó haft það fram, sem hún
óskað eftir, að hann fyndi sjálfan sig. Hún
var sér þess vel meðvitandi að hún olli sér
sjálf þessarar sorgar, hans vegna. Hver3
átti hún að óska sér frekar?
Með sorgþrungnu hjarta, lyfti hún upp
sínu veika höfði, kysti nafn hans ennþá einu
sinni áður en hún lagði bréfið frá sér. Svo
lagði hún sig upp í rúmið og ætlaði að bíða
eftir Sylvíettu. En eftir litla stund var hún
sofnuð.
XII. KAPfTULI
Góð veðráttu hélst áfram þó áliðið værí.
Stundum var farið á veiðar. Stundum var
skemt sér við útreiðar eða spil, eða þá eitt
og annað eftir því sem beinast lá við. Sumir
af herrunum voru farnir aftur til borgarinnar.
Curmew hersir sýndi betri hlið sína
þessa daga. — Hann var upp með sér, glaður
og findinn, og allra vinur, jafnvel Jacks Riv-
etts, sem í huganum var mjög illa við hann.
Það var næsta dag eftir að Christine
Rivett fann hamingju sína, sem hún gekk
inn á skrifstofu föður síns til þess að hafa
tal af honum. En hann sat þá á ráðstefnu
með Mr. Dineen.
“Það er ekki til neins fyrir þig að koma
inn til þess að hafa tal af mér núna, Christ-
ine,’ ’sagði faðir hennar. “Eg er í önnum.”
“Nei, það er líklega ekki til neins,’’ endur
tók hún, um leið og hún leit svo þýðingar-
rniklu augnaráði til Mr. Dineen, að hinn stóri
glaðlegi írlendingur hló.
“Þér viljið að eg fari minn veg,” sagði
hann og benti til hennar brosandi með vísi-
fingrinum.
“Ef þér viljið vera svo góður — fyrir
aðeins fáeinar mín;tur,’’ sagði Christine.
“Já, það vil eg gjarna géra,’ 'sagði hann
og blikkaði glettnislega öðru auganu til Mr.
Rivetts, sem sat og horfði á dóttur sína
hálf undrandi.
Þegar írlendingurinn hafði lokað hurð-
inni á eftir sér, gekk Christine til föður síns
ákveðin og einarðleg en dálítið föl, og lagði,
aðra hönd sína á öxl hans.
“Pabbi!”
“Já, hvað er nú kæra mín?’’
“Hreinskilnislega sagt, þá hefi eg beðið
Billy Inwood um að giftast mér.’’
Augu hans boruðu sig gegnum hana.
“Hvort ykkar hóf bónorðið, Chrissy?”
“Við bæði.’’
“Hvað ertu að bulla barn?’’
“Það var ekki neitt reglulegt bónorð
Eg hefi elskað hann alt síðast liðið ár og
hann hefir einnig altaf unnað mér. Þetta var
altsaman misskilningur.”
“Hvað þá, og hvernig misskilningur?’’
Hún horfði fast og einarðlega í augu
hans.
“Viðvíkjandi drengskapar málum,’’ sagði
hún stillilega.
Það hnussaði í honum ergilega.
Hún hélt áfram máli sínu og tók ekki
höndina af öxl hans.
“Við höfum bæði verið mjög ólánsöm
og fagnaðarsnauð. En misskilningurinn
hvarf alveg af sjálfu sér —. Eg var úti í
listihúsinu í gærkvöldi og hugsaði um raun-
ir mínar. Hann kom þangað af hendingu
einn —. Eftir að við höfðum talað dálítið
lauslega saman um daginn og veiðinn, sagði
hann mér að hann hefði nú fyrst leyfi til að
; tala ef eg vildi hlusta á sig. Og svo — svo —
: svo litum við á hvort annað — og sv o— svo
kystumst við — . Það var alt og sumt, að
undanteknu því að eg sagðist vilja giftast
honum áður en hann bað mig þess.
“Ertu búinn að fastsetja daginn líka?”
spurði faðir hennar kuldalega.
“Nei — við mamma höfum talað aðeins
lauslega um það. Ertu ánægður yfir þessu
pabbi?’’
“Ekki ákaflega.’’
“Hversvegna ekki?”
“Eg þekki hann ekkert, og veit ekkert
um hanp,’’ sagði hann hranalega.
“Jú, þú veist að eg elska hann.’’
“Já, já, vitanlega. Eg þarf víst ekki að
efast um að hann sé heiðarlegur maður,”
“Og þar að auki,’’ sagði dóttir hans “enn-
fremur veist þú að hann er vinur Jim Ed-
gertons.’’
‘,Já, það hefir náttúrlega mikið að segja,”
sagði Mr. Rivett.
“Og mamma heldur mikið af honum,’’
sagði Christine.
Faðir hennar horfði lengi á hana án þess
að mæla orð. Skyndilega tók hún rögg á
sig, lagði hendurnar um háls föður síns og
kysti hann, og gamli maðurinn hallaði henni
ástúðlega að brjósti sínu.
“Eg þakka þér þúsund sinnum pabbi
minn,’’ sagði hún blíðlega við eyra hans.
“Chrissy — Chrissy —. Nú þegar! Eg
vildi gjarnan að þú hefðir ekki farið frá mér
undir eins — —Hann rétti úr sér. Tók
klút upp úr vasa sínum og fór að fægja
gleraugun sín.
“Nú, jæja,” sagði hann hvatlega. “Eg
verð að tala um þetta við móður þína —.
Hún skilur þetta —. Hún veit mikið meira
heldur en er. Þeir mundu ekki trúa því í
Wall stræti, en það er samt satt.’’
“Pabbi.’’
“Já, kæra barn.”
“Getum við ekki búið hjá þér og
mömmu?’’
“Vitanlega barn. Heldur þú að mér komi
til hugar að láta ungan oflátung koma og
taka þig algerlega frá mér, áður en eg hefi
kynst honum ? Þú getur sagt honum að eg
muni yfirheyra hann alvearlega ef honum
kemur í hug slík fjarstæða.’’ Hann hló
stuttum hlátri. “En eg er heimskingi, Chri-
ssy. Við tölum bæði eins og flón---------. Þú
mundir ekki vilja koma aftur og búa hjá
okkur. Það er eg viss um.”
“Jú, það vil eg.’’
“Nei, kæra; þú skilur það ekki ennþá
móðir þín og eg bjuggum okkur til lítið og
snoturt heimili. Þú munt vilja gera það
sama áður en langt um Iíður----------. Bíð þú
þennan unga mann að koma inn til mín.
Chrissy.’’
Christine hljóp tindilfætt og brosandi til
dyranna, og eftir stutta stund var bankað á
dyrnar og Inwood gekk inn.
Mr. Rivett leit til hans skarpt og alvar-
lega.
“Hvernig gengur það með kröggurnar,
sem þér voruð flæktur' við," spurði hann
hryssingslega.
Inwood sótroðnaði.
‘Eg er sloppinn út úr
þeim,’’ sagði hann.
“Með sæmd, eða svivirð-
ing?’’
“Á fullkomlega heiðar-
legan hátt.”
“Hvað er það?’’
“Það er þá víst ekki al-
varlega meining yðar að
krefjast þess að eg fari að
skýra yður frá því?’’
“Jú, það er. — En eg
bjóst ekki við að þér vilduð
svara því. — Getið þér séð
sæmilega fyrir dóttir minni?”
“Já, það get eg.’
“Ekki á þann veg, sem eg hefi séð fyrir
henni?’’
“Nei, Mr. Rivett.”
» .
“Þetta er nóg,” muldraði í Mr. Rivett.
Eftir augnabliks umhugsun sagði hinn
ungi maður.:
“Hafið þér nokkuð á móti mér sem
tengdasyni?”
“Hvernig í skollanum ætti eg að hafa á
móti yður? Eg þekki yður ekkert. Ef þér
verðið dóttir minni góður eiginmaður, þá skal
eg halda af yður, sem. tengdasyni. Ef þér
verðið það ekki, þá slæ eg yður í hel. Þér
lítið fremur heiðarlega út, en það er ekki
nóg. Viljið þér segja mér eitthvað um ætt-
ingja yðar?’’
“Já, það vil eg gjarna gera,’ sagði Inwood
brosandi. Og það var eitthvað það í brosi
hans, sem heillaði Mr. Rivett.
“Var móðir yðar Lawrence?’’ spurði hann
“Já, hún hét Elizabeth Lawrance.”
“Betty Lawrenoe,” spurði hann og starði
einkennilega á hinn unga mann.
“Þektuð þér hana Mr. Rivett?” spurði
Inwood.
“Eg kendi henni í skóla. — Betty Law-
rence — það eru aðeins tvær manneskjur,
sem brosa þannig. — Þér og móðir yðar. —
Það rennur gott blóð í æðum yðar, Inwood
— Eg þekki líka föður yðar í Wall stræti.
Við erum kunningjar. — Svo vona eg að þér
i gerið yður ekki aftur að flóni.’’
"“Nei, Mr. Rivett. Það mun eg ekki gera.”
Þeir tóku þétt og alvarlega höndum sam-
an. Og þegar Inwood var farinn, kom Mr.
Dineen aftur inn.
Mr. Rivett horfði á Dineen í heila mínútu
i án þess að mæla orð. Svo sagði hann sein-
lega:
“Dóttir mín ætlar að fara að gifta sig.
“Guð varðveiti mig! Það barn!” hrópaði
hinn stóri írlendingur.
“Já, og henni er full alvara með það,
John.”
“Og hvenær?”
“Þegar hún er búin að undirbúa at-
höfnina. — Hún er góð stúlka. — Þau eru
! bæði góð börn. Þau verða hjá okkur svo
lengi, sem þau geta, og vilja. Þetta er gang-
ur lífsins, John. En svo lítill kofi er ekki til
að hann verði ekkf stór þegar börnin eru
farin. — Eg vildi að eg hefði getað verið
lengur en eg var með foreldrum mínum. —
En eg varð að fara út í heiminn, til þess að
vinna og afla mér daglegs brauðs.” /
“Og þú hefir unnið mikið og aflað líka
vel. En hver er hann annars þessi náungi,
sem lánið leikur þannig við?” spurði Din-
een.
“Billy Inwood.”
“Sonur Stuarts Inwood?”
“Já, sonur hans.”
| Dineen kveikti sér í vindli.
“Hann á til góðra að telja dreneur sá.
Ætt hans er stór og göfug. Og ekki skortir
Inwoodana auðinn. Hvernig lýst þér á strák-
inn?”
“Hann mætir ófeimin naugnaráði mínu,”
sagði Mr. Rivett. “Að öðru leyti lýtur hann
út eins og flestir aðrir drengir á hans reki,
og hann líkist þeim efalaust líka,” sagði hann
gremjulega. “Þeir eru flestir hvor öðrum
líkir ,þessir uppstroknu og tungumjúku New
York menn, með sín hár fínu, slipuðu látalæti
hvenær sem þeir sjá sér einhvern leik á
borði. Guð veit, hvort þeir geta nokkurn-
tíma orðið menn, með mönnum. Hvað heldur
þú um það, Dineen? Þú ert nú orðinn það
gamall að þú hefir séð nýfæddan spjátrung
vaxsa upp og verða þrjátíu ára. Hefir þú
nokkurntíma séð þá þroskast og vitkast nema
í tossa og tísku áttina?”
Dineen hallaði sér aftur á bak í stólnum
og saug ánægjulega vindil sinn og blés þykk-
um reykjarstrokum út í loftið.
“Sumir þeirra verða menn,” sagði hann
hægt og stillilega. “En flestir þeirra eru
hengilmænur og slóðar, og þó þeir ættu ein-
hvert framsóknarafl í sér, þá er það fljót-
lega eyðilagt með skólunum. En hamingjunni
sé þó lof fyyrir að við höfum þá, því annars
mundu þær góðu menneskjur í Reno, Palm
Beach og París áreiðanlega deyja úr hungri.”
“Hvað veist þú um Jack Inwood?” spurði
Rivett.
“Ekki neitt annað en það að hann er
vefslunar miðill.”
“Þá getum við víst ekkert fengið að
vita um hann, nema því að eins að á hann
verði minst í blöðunum,” sagði Rivett þur-
lega. “En konunni minni fellur hann vel í
geð, og hún hefir ávalt rétt fyrir sér, John.
Eg ætla snöggvast inn og tala við hana. —
Hvað var það annars, sem þú ætlaðir að
fara að segja mér um Edgerton, þegar dótt-
ir mín kom inn?”
“Eg sagði að hann væri alveg eins og
gömlu Edgertonarnir. Hugsaðu þér! Eg lét
hann byrja með því að hreinsa blekbyttur og
annað þesskonar, til að sjá hvort hann gæti
haldið það út. Og hugsaðu þér! Hvern ein-
asta morgun var hann kominn á skrifstof-
una klukkan sjö á morgnana og hann vann
verk sitt svo vel og dyggilega, — þrátt fyrir
lamaðan handlegg hans, að það var hrein-
asta snild. Svo lét eg hann sitja heila viku
við að yfirfara margbrotna reikninga og skjöl.
Han nleysti einnig það verk af hendi mörg-
um sinnum betur en eg bjóst við. — Nú, svo
lét eg hann fara upp í teiknistofuna, og þar
var hann aðra viku og vann að mjög erfið-
um viðfangsefnum. Mér til mikillar undrunar
stóðst hann það próf líka. Þá gaf eg William-
son bendingu. Hann vissi hver stóð á bak við
drenginn og sagði við hann:
“Eg ætla að biðja yður að gera fyrir mig
uppdrátt að lystigarði, sem eg þarf að Iáta
setja upp.” — — Þeir eru núna að byggja
hann eftir uppdrætti Edgertons.”
“Þetta sagði eg þér,” mælti Rivett.
“Ah, þvættingur! Eg sagði það við þig!
En látum það liggja á milli hluta, jakob. Eg
talaði svo við Everly, og hann sendi hann inn
í efnafræðisstarfshúsið. Þegar hann er þar
ekki, þá gengur hann í kring meðal kaup-
sýslumannanna og spyrst fyrir um eitt og
annað viðvíkjandi viðskiftum'.”
“Hann hefir opin augu fyrir atvinnu-
rekstri.”
“Áreiðanlega. Honum er það meðfætt.
Það er járn í öllum Edgertonum. En það hefir
tekið han nlengur en nokkurn annan ætt-
ingja hans að opna augun fyrir köllun sinni.
Hann hefir gengið í kring og leikið sér að
listinni — segir þú — eins og köttur að bréf-
bolta. Hann er áreiðanlega listrænn. Upp-
drátturinn, sem hann gerði af lystigarðinum,
var ágætur. — En— hefir þú ekki hugsað þér
að gefa honum tækifæri?”
Rivett kinkaði kolli.
“Eg er Edgerton, Tennant og Co.,” sagði
hann. “Eg sá það að Edgerton mundi vakna
til meðvitundar um skyldu sína. — Hann er
heiðarlegur maður og af ágætum ættum kom
inn. Eg hefði átt að fara að við þá annan
veg. — Konan mín heldur upp á Edgerton. —
Það er eftir ósk hennar.”
“Ó, er það aðeins hennar vilji, að hann
fái tækifæri?” spurði Dineen stillilega.
“Já, það er hennar vilji og minn vitan-
lega einnig. — Eg gat verið mjúkhentari á
félaginu EMgerton, Tennant og Co. — Eg
vildi að eg hefði verið það. En við þurftum
að ná í járnið — við þörfnuðumst þess.”
Dineen hneigði höfuðið alvarlega.
“Vitanlega! Maður, sem stendur sig jafn
illa fjárhagslega og þú, verður náttúrlega að
hirða alt, sem nýtilegt er í öskufötunni,”
sagði Dineen háðslega.
Mr. Rivett varð litverpur í andliti.
“Þún meinb......írlendingur!” sagði hann.
“Hvenær ertu að hugsa um að fara?”
“í kvöld, hugsa eg.------Það er ein ösku
fata, sem eg hefi ekki ennþá rótað í nægi-
lega — Carrol-Baker félagið.”
“Þú ættir að sjá um að það væri gert,”
sagði Mr. Rivett. “Það getur verið að það
finnist þar eitthvað af leðju, sem við getum
notað fyrir kjölfestu.”