Heimskringla - 03.06.1931, Side 6

• 8LAMB&
HEIMSKRINQLA
WINNIPEXJ, 3. JÚNÍ 1931.
RobinP Hood
FIidUR
Ábyrgðin er yðar trygging
ytoooooooeoBooaosoooooooooeqoococooooeooooooooooooooon
! JAPONETTA
eftir'
ROBERT W. CHAMBERS.
SnúiS hefir á íslenzku Davíð Björnsson
Dineen stóð upp og sló öskuna af vindli
sínum. Þegar hann gekk út, mætti hann
Jack Rivett, sem var á leið til föður síns
með talsverðum asa.
“Þér eruð á hraðri ferð, Jack. Er eldur
einhversstaðar? Eða eru drykkjarföngin á
þrotum?”
“Ó, þér þurfið ekkert að óttast,” sagði Jack
brosandi og hélt áfram ferð sinni. Dineen
horfði á eftir honum sínum kænu, gáfulegu
bláu augum og sagði við sjálfan sig:
“Eg held eg þyrði að láta hengja mig
upp á það að þessi ungi maður fer í sömu
erindum sem systir hans, fyrir stundu síðan.
Ef svo er. Guð hjálpi honum þá, því Jakob
er ennþá ekki búinn að ná sér eftir það sem
fram hefir farið síðustu stundirnar.”
Jack bankaði. Og faðir hans* sem hafði
vonast eftir því að hann fengi að vera i friði
um stund með hugsanir sínar, hrópaði stigg-
lega: “Hver er það?”
“Það er Jack. Má eg koma inn?"
“Kondu inn!” sagði faðir hans stuttlega.
Eg er-------”. En við að sjá andlit sonar síns
setti hann hlóðan.
“Pabbi!”
“Hvað er það?' 'spurði Rivett stuttlega
um leið og hann rétti úr sér.
“Má eg tala við þig eins og sonur þinn?
eða á eg að tala við þig, sem maður við
mann?” spurði Jack hæglátlega.
“Alveg eins og þú vilt, Jack. Eg hefi
haldið það að þú værir sonur minn — eða
hefi eg farið vilt. 1 því tilliti getur þú reynt
að þvinga mig með valdi. Gerðu eins og þér
sýnist."
“Það er alls ekki meining mín pabbi”.
“Það veit eg vel að ekki muni vera. En
þú^kemur hingað inn til mín með þá föstu
hugmynd að eg muni ekki vilja gera það, sem
þú ætlar að biðja mig um. Það er klaufa-
legt hjá þér, Jack. Þegar þú byrjar á ein-
hverju þá áttu að hefjast handa með þá föstu
hugmynd að þú munir vinna. Það er hin ein-
asta leið til þess að geta eitthvað og verða
eitthvað. Haltu áfram með það sem þú ætl-
aðir að segja.”
Jack gekk út að glugganum og horfði
út um hann og var dálítið utan við sig. Eftir
fáein augnablik, snéri hann sér við, horfði
einarðlega og góðlátlega á föður sinn og
sagði:
., “Pabbi, eg er ástfanginn.”
Rivett virti son sinn undrandi og reiði-
lega fyrir sér, en aðeins augnablik. Svo slétt-
aðist aftur úr hrukkunum á andliti hans, og
han sagði góðlátlega.
“Ung börn geta stundum fengið mislinga.”
“Eg hélt að þú vildir heldur að eg segði
þér frá því,” sagði Jack rólega.
“Já, góðu börnin fara altaf þannig að.
Hver er stúlkan?"
“Silvíetta.”
“Rivett roðnaði og hniklaði brýrnar.
“O-oh! Hefir þú sagt henni frá því?”
“Já.”
Rivett beit jaxlinn og æðarnar þrútn-
uðu á enni hans.
“Silvíetta er — er aðlaðandi stúlka,”
sagði hann þvngslalega. “En hún er launuð
stúlka á heimili mínu og er ekki sú stúlka,
sem eg óska eftir fyrir tengdadóttir.’ ’
“Þetta er nákvæmlega það sama, sem
hún sagði sjálf við mig,” sagði Jack stillilega.
“Hver - sagði - hvað?”
“Silvíetta sagði þetta sama, sem þú. Hún
sagðist vera í þinni þjónustu og hún sagði
að sómatilfinning sín bannaði sér að hlusta
á mig.”
“A-ha! — Svo hún sagði það. — ó! —
bað hún þig um að segja mér hvað hún hefði
sagt?”
“Nei. Hún sagði, að ef eg nefndi eitt orð
um þetta við þig, þá skildi hún vera búin
að yfirgefa þetta hús, innan tuttugu og
fjögra klukkutíma.”
Rivett horfði fast og rannsakandi í augu
sonar síns, með efa og undrunar svip.
“Og bú gerðir það. Þrátt fyrir það þó
bún bæði þig um að gera það ekki.”
“Já, eg hætti á það.”
“Hversvegna?” .
“Vegna þess að eg elska hana.”
“Þú munt fá mörg þessu lfk innföll áður
ne þú finnur þá réttu,” sagði faðir hans.
“Nei, eg hefi það eins og þú.”
“Hvernig þá?”
“Eg segji að eg sé eins og þú, Pabbi —.
Eg er sanfærður um að þú hefir aldrei unnað
nnari stúlku en mömmu?”
“Hvernig var það með Miss Beaumont,
sem þú kyntist í Hot Springs?” spurði faðir
hans.
“Eg kendi henni að skjóta með skamm-
byssu. Mér var vel við hana og ekkert meira.
Það er alt annan veg með Silvíettu."
Af einum eða öðrum ástæðum, kom þetta,
Mr. Rivett til að hvarfla til baka í gamla
tímann til stúlku, sem hann var að kenna.
Betty Lawrence, sem brosti öðruvísi en allir
aðrir að undanteknum syni sínum — mörg-
umt mörgum árum síðar.
Eftir stundar hlé, leit hann aftur skarp-
lega til sonur síns, og sagði fast og ákveðið:
“Eg vil ekki hafa það að þú giftist henni,
Jack.”
“Hversvegna ekki?”
“Eg hefi hugsað þér annan ráðahag.
Það eru ungar stúlkur í New York, sem —”
“Það eru margar ungar stúlkur um alt.
En það er aðeins ein Sflvía Tenant til. Eg
er alveg eins og þú pabbi.”
“Þú sýnir það ekki núna,’ 'sagði Mr.
Rivett fast. “Heldur þú að eg vilji eyðileggja
tækifæri mín í New York, eins og þú nú
reynir til að gera?”
“Þú komst ekki lengra en til Mills Cor-
ner, pabbi, og hafðir þá ekki einusinni séð
New York.”
“Eg vil ekki hafa það að þú giftist henni,”
sagði Mr. Rivett aftur.
“Ennþá einu sinni, — hversvegna?”
“Vegna — vegna þess að eg veit ekki
neitt um hana, eða réttara sagt þekki hana
lítið og ættfólk hennar ekki neitt. Og þar að
auki spilar hún upp á peninga.”
“Mundir þú geta borið ábyrgð á því, að
sú stúlka, &em þú ætlar þér að velja hapda
mér, spili ekki upp á peninga?”
“Já, eg------” hann þagnaði skyndilega,
en bætti svo við. “Svo reykir hún líka og
drekkur eins og karlmaður.”
“Þú ættir að fá einhverja til þess að
bjóða þér til miðdagsverðar í Convent klúbbn-
um,’ sagði Jack brosandi.
“Og ennfremur. Hver er Silvfetta Tenn-
ant?” spurði faðir hans þrjóskulega.
“Þér ætti að vera kunnugt um Tennants
familíuna, pabbi fyrst þú fórst að rétta við
félagið, Edgerton Tennant & Co.”
“Eg hafði aldrei heyrt neitt um Silvíettu
eða systir hennar getið fyr en eg kyntist þeim
eftir auglýsingu þeirra,” sagði faðir hans og
roðnaði.
“Pabbi, vertu nú einlægur við mig. Hvert
er álit þitt á Silvíettu?”
‘Hvað meinarðu?”
“Geturðu liðið hana?”
“Eg get liðið systir hennar."
“Og Silvíettu?” .
“Jack, þú ert þreytandi — auðvitað get
eg liðið hana."
Jack hló.
“Það get eg líka,” sagði hann. “En hún
vill ekki hafa mig.”
“Hún er góð stúlka. — Og vitanlega veit
hún það vel að hún hefir engan rétt til þess
að örfa þig til ásta við sig,” sagði Rivett.
“Það er líka annað, sem hún veit," sagði
Jack.
“Og hvað er það?” spurði Rivett.
“Að hún kærir sig ekkert um mig." Og
af einni eða ananri ástæðu, höfðu þessi ein-
földu orð óþægileg og ergileg áhrif á gamla
Rivett.
“Kærir hún sig ekkert um þig?” endur-
tók Mr. Rivett. “Hún mundi fljótlega koma
til með að halda af þér, ef hún þyrði það.”
“Þyrði!” Jack hló. “Ef hún kærði sig
nokkuð um mig, þá mundi hún hafa sagt
mér það. Eg hygg að hún, þrátt fyrir sín
gæði og sómatilfinningar að hún óski ekki
sérlega mikið eftir því að tengjast inn í ætt
okkar.”
“Hvað! Hún, sem er starfandi hjá mér.”
“Já, en getur þú ekki séð það pabbi að
við með því að vista hana, höfum svift hana
rótti sínum.”
Gamli maðurinn sat hljóður og horfði
á son sinn kýmnislega í gegnum gleraugun.
“A-ha! Svo það*er þess vegna að hún
vill ekki hlusta á þig,” sagði hann.
“Hennar meining er sú að starfsvið
hennar banni henni aö örfa mig til ásta við
sig. Hún vill ekki misbrúka þá stöðu, sem
þú hefir veitt henni i húsi þínu.”
“Sagði hún það?”
“Alveg orð fyrir orð.”
“Hvenær?”
“Fyrir löngu síðan.”
“A-ha, hér er þá að ræða um mál, sem
verið hefir lengi á döfinni.”
“Eg hefi umgengist hana lengi; og nú
hefi eg gert hana óhamingjusama. Og hún
gerir alt hvað hún getur til þess að forðast
mig. Eg veit ekki hvað eg á að gera,” sagði
Jack niðurbugaður.
“Já, en nú fyrst hefir þú gert hana reglu-
lega óhamingjusama, með þvi að koma til
mín o gsegja mér alt, á móti hennar vilja.
Og nú fer hún á burt héðan
— ef eg segi henni frá því,
sem þú hefir sagt mér.”
“Eg ætla sjálfur að segja
henni frá því,” sagði Jack.
“Eg kom ekki til þín í þeim
tilgangi að koma óheiðarlega
fram gagnvart henni.”
“En hún fer, — segir
þú.”
“Já, það gerir hún áreið-
anlega, nema því að eins að
þú biðjir hana um að vera.”
« “Eg?”
“Já, þú þabbi.”
“Heldur þú að eg hafi í
huga að slá þannig höfuðið
af sjálfum mér?”
Jack brosti dapurlega.
“Ef þú biður hana ekki um að vera,
verður það höfuð mitt, sem þú slærð af.
Annars þarf eg ekkert höfuð þegar hún er
farin svo, gerðu alveg eins og þú vilt, pabbi.’
“Veistu hvað systir þín hefir gert?”
spurði Rivett og horfði fast á son sinn.
“Já, Inwood er góður og vel gefinn dreng--
ur. Eg er mjög glaður yfir því að systir mín
náði í hann.”
“Nú, svo þú ert það.”
“Ert þú ekki glaður yfir því?”
“Hvernig í skollanum ætti eg að vera
glaður yfir því að sjá hús mitt verða tómt.
Mér fanst í dag að saga Christines væri það
versta, sem eg gat frétt, en svo kemur þú
hoppandi hingað inn með aðra hálfu verri.
Hvernig í dauðanum getur þú hugsað þér að
eg geti verið glaður? Eg vonaði að eg mætti
halda ykkur börnunum mínum hjá mér dá-
lítið lengur —. f gær lást þú í vöggu þinni
í dag ert þú ákveðinn í því að stökkva úW
heiminn með unga stúlku í eftirdragi, sem eg
sá í fyrsta sinni síðasta júní! Jack! Hver
þremillinn er að? Er heimurinn að verða
vitlaus?”
“Er þetta ekki alveg sama sagan og þeg-
ar þú varst ungur, pabbi?"
“Nei, als ekki. Ef einhver hefði getað
sagt fyrir um það þá, hvernig alt væri á
þessum tíma aldarinnar, þá mundi hann
undir eins hafa verið tekinn fastur fyrir
syndsamlega spádóma. — Alt þetta fimbul-
famb, skraut, skemtanir. Cigarettu reykingar
vinnautnir og —’’
“Eg á ekki við þessa smámuni, pabbi. Eg
á við, fæðingar, uppvöxt, gróanda, giftingar
og kveðjur.”
Gamli maðurinn sat hljóður.
Jack stóð á fætur, gekk út að gluggan-
um og liorfði á skýjafarið f loftinu.
“Jack!” kallaði faðir hans. “Hversvegna
komstu inn til mín?”
“Mamma sagði að eg skildi gera það.”
“Mamma þín!’’ sagði hann með fáti.
“Já, eg sagði henni vitanlega alt fyrst
og það áður en eg talaði við Silvíettu.”
“Hún hefir ekki sagt eitt einasta orð um
þetta við mig,” sagði Mr. Rivett.
“Hún lofaði mér því að gera það ekki
fyr en eg leifði henni það.”
“Er það nú meining þín að hún standi
með þér í þessu máli?”
“Hún sagðist ekkert hafa á móti því, ef
þú værir því ekki mótfallinn —. Og eg vil
biðja þig, pabbi að segja til Silvíettu að hún
skuli gleyma því, sem eg hefi sagt við hana
og — að þú biðjir hana um að vera kyrra.”
“Hversvegna óskar þú eftir að hnú verði
hér kyr?”
Jack Ieit einarðlega í augu föður síns.
“Til þess að eg hafi tækifæri til að ná
ástum hennar með aðstoð foreldra minna.”
Rivett stóð á fætur.
“Vertu hér á meðan eg fer og hefi tal af
móður þinni,” sagði hann og hraðaði sér út
og skelti hurðinni aftur á eftir sér.
. Jack settist niður. Hann bjóst við að
mega bíða æði tíma. En það fór á annan veg.
Innan fimm mínútna var faðir hans kominn
aftur til baka.
“Eg hefi talað við móðir þína. Út með
þig! Flýttu þér stcákur! Silvíetta kemur
hingað inn innan mínútu.”
“Hingað?”
“Já inn hingað! Ef þú ekki hraðar þér
út þá — varpa eg þér, þó gamall sé — út
um gluggann.”
“Pabbi, þú ert ágætur!"
“Nú, langar þig til að eg endi loforð
' mitt, ef þú ekki hraðar þér.’
Jack hló og rétti föður sínum höndina
og gamli maður tók í hana þétt og ást-
úðlega. Hann bar sig til að segja eitthvað
en hætti við það og bandaði aðeins með
hendinni. Jack gekk út.
Þegar Silvíetta gekk inn, stó Mr. Rivett
út við gluggann og þurkaði gleraugun sín
í annað skiftið þennan fyrir miðdag. Hann
sneri sér óðara við, nikkaði til hennar höfð-
inu og tók fram stól og bauð henni sæti, en
stóð sjálfur.
“Eg hugsa að þér hafið ekki mikla hug-
mynd um ástæðuna til þess að eg bað yður
að koma hingað inn,’ ’sagði Mr. Rivett.
“Nei, það hefi eg sannarlega ekki," sagði
hún brosandi.
“Eg býst við að þér haldið að það standi
að einhverju leyti í sambandi við viskifti?”
“Já, vitanlega.”
“Hversvegna vitanlega?’’
“Vegna þess a þa er undirstæða alls
sambands.”
“Hugsið þér það eingöngu þannig?’’
“Eg er nauðbeigð til þess. Er eki svo?”
“Líkar yður ekki við okkur?”
. “þetta er skapleg spurning, Mr. Rivett,”
sagði hún. “Jú, það er áreiðanlegt að mér
líkar við ykkur. Eg elska alveg konuna yðar.”
“Ekki mig?”
Hún hló glaðlega. “Þér vitið það vel að
bæði Díönu og mér er mjög vel til yðar.”
“Virkilega?”
“Já, það er áreiðanlegt. Þér hafið verið
svo góður og álúðlegur við okkur. Og hvað
Christine við kemur, þá höldum við reglu-
lega mikið af henni, Mr. Rivett.”
“En hvernig er það með, Jack?” spurði
Mr. Rivett léttilega.
Léttur roði leið upp í andlit Silvíettu.
*“Það halda allir af Jack,” sagði hún
stuttlega.
“Gerið þér það?’
“Vissulega.”
“Það var einmitt það, sem eg vildi komast
eftir. Það var ástæðan til þess að eg bað
yður að koma hingað inn."
Silvíetta leit á hann óttasleginn, einsi og
hún triði ekki sínum eigin eyrum.
“Eg held eg skilji yður ekki, Mr. Rivett.’*
sagði hún.
“Þá skal eg tala ljósara við yður. Jack
hefir sagt mér að hann vildi eignast yður
fyrir k'onu.”
Silvíetta varð blossandi rjóð í framan
en jafnaði sig þó furðu fljótt og sagði rólega:
“Þá álit eg að útrætt sé um viðskifta-
sambönd okkar.”
“Ekki frekar en þér viljið.”
“Eg vil það.”
“Hversvegna?”
“Vegna þess að eg sagði við Jack að eg
ætlaði að yfirgefa Adriutha, ef hann segði
eitt orð um þetta við yður.”
“Hversvegna?”
“Vegna þess að eg er þénandi í húsi yð-
ar, og Jack er sonur yðar,” sagði hún kulda-
lega.
“Hafið þér í huga að yfirgefa okkur?”
“Eg verð að gera það.”
“Þér þurfið þess ekki.”
“Það er mjög fallegt af yður að segja
svo, en eg get ekki verið hér lengur til nokk-
urs gagns.”
“Eg bið yður um að vera kyrrar,” sagði
hann hægt, stillilega og ákveðið. “Þennan
stutta tíma, sem þér hafið dvalið hér hafið
þér látið mér í té, svo mikið og gott starf að
eg fæ aldrei launað yður það fyllilega. Eg
bið yður um að dvelja hjá okkur, sem gest
okkar, ef þér getið og — ef þér viljið, sem
ástmey Jacks.”
Silvíetta roðnaði aftur af undrun.
“En — en eg — eg elska Jack als ekki!”
stamaði hún. “Hann veit það líka vel, því eg
hefi sagt það við hann. — Mér fellur hann
mjög vel í geð--------hann er góður drengur
— myndarlegur, hrífandi og nærgætinn. —
En eg elska hann ekki, Mr. Rivett.
“Það er Jacks málefni en ekki mitt,”
sagði Mr. Rivett þurlega. “Eg get ekki
þvíngað yður til þess að elska son minn, og
það getur móðir hans heldur ekki. Ann^rs
er það þó mikið, sem mæður geta afrekað.
Það eina, sem eg get gert, Miss Tennant, er
að biðja yður um að vera hér og segja yður
það, að ef það skildi fara svo að þér kæmuð
til með að fá ást á Jack, syni mínum þá mun
móðir hans bjóða yður velkomna, sem dótt-
ur sína-------og það geri eg einnig.”
Silvíetta sagði ekki eitt orð, en beygði
höfuð sitt niður yfir skrifborð Mr. Rvetts og
hélt vasa klútnum sínum fyrir augunum.
Það var dauða hljótt í herberginu.