Heimskringla - 17.06.1931, Qupperneq 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINOLA
WINNIPEG 17. JÚNl 1981.
BORGIÐ HEIMSKRINGLU
J APONETTA
f eftir
1 ROBERT W. CHAMBERS.
| Snúið hefir á íslenzku Davíð Björnsson
“Ef eg aðeins gæti fengið að sjá þig eins
lukkulega og eg er, Díana — —. Stundum
finst mér næstum þvf ekki réttlátt af mér
að vera svona glöð, eins og eg er, þegar eg
hugsa til þess hve sorgmædd þú ert, og get-
ur ekki átt hlut í hamingju minni.”
“Nei,” sagði Díana brosandi. “Jaek get-
ur ekki gifst okkur báðum Silvíetta, svo þú
getur ekki miðlað mér af hamingju þinni.
Silvíetta gekk til systir sinnar, settist á
stólbrúnina við hlið hennar og lagði hend-
urnar um háls hennar.
“Heldur þú ennþá svona voða mikið af
honum, Díana?” spurði Silvíetta.
“Já”.
“Heldur þú kæra, að það verði svo á-
fram?”
“Já”.
“Hvað ætlar þú að gera?”
“Ekkert.'
“Er ekki hægt að gera eitthvað?"
“Ekkert."
“Ef til vill heldur hann líka af þér enn-
þá?” !
“Það eru ekki hinar allra minstu líkur
til þess. Eg hafði mitt tækifæri. Hann elsk-
aði mig — það augnablikið — sem hann
sagði mér frá því . Þessir menn þarna úti” —
og hún benti með hönd sinni til skógarins.
“Geta ekki verið kuldalegri og harðbrjóst-
aðri þegar þeir skjóta, heldur en eg var þeg-
ar eg drap þá ást í brjósti hans, sem hann ef
til vill hefir borið til mín. Eg drap hana segi
eg. Og það sem einu sinni er dautt er ekki
hægt að lífga við aftur."
Silvíetta dæsti þungleag og lagði kinn
sína við kinn hennar.
“Og þá, þrátt fyrir það, gerast stundum
krafta verk", muldraði hún eins og við
sjálfa sig.
“Þau voru til.”
“Og geta gerst ennþá”. *
“Nei, eg særði stórlæti hans."
“Þú vaktir það."
“Já, en við að særa hann, hlýtur afleið-
ingin að koma niður á mér. Nei, ást hans dó
þann dag, kæra systir og það sem er dáið,
lifnar ekki aftur.’
Aftur greip hana þetta andspyrni og
löngun til þess að rífa sig burt frá þessum
sorgum sínum og áhyggjum. Hún spratt upp
af stólnum og hringdi á þjónustu stúlkuna.
“í kvöld get eg fundið það út hvað eg
skal gera", sagði hún. “Á eg að tvöfalda
hátíðina þegar þar að kemur."
> “Tvöfalda — hvað meinarðu?”
“Tvöfalt brúðkaupið. Eg get það með
hægu móti. Eg held að það sé góður vegur
til þess að drekkja sorgum sínum, Silvíetta.
Því að standa alein uppi þegar þú og Jack
giftið ykkur, finst mér að vera muni alveg
óþolandi fyrir mig að halda út. Eg er hrædd
við það.”
“Þess þarft þú ekki góða, þú verður auð-
vitað hjá okkur," sagði Silvíetta.
“Já, mér er sem eg sjái sjálfa mig! —
gamaljómfrú, sem alstaðar verður ofaukið.
og verður að taka tillit til við veisluhöld. —
Síðar meir má nota hana til þess að gæta
barnanna."
Díana?”
“Já, hvað?"
“Ef — það — skildi — henda —.”
“Sem oft hendir fólk þegar það er gift.”
“Að Jack og eg eignuðumst börn,' 'sagði
Silvíetta og roðnaði. “Ef það skeður þá fá-
um við okkur bamfóstru til þess að gæta
þeirra leiðinlegu grislinga."
“Leiðinlegu! Þú veist ekki hvað þú ert
að fara með systir. Þú rnunt verða þeim
bæði ástrík og nærgætin móðir —
“Nú, jæja. Látum okkur ekki tala meira
um það —. Eins og stendur get eg ekki hugs-
að til þeirra —. Eg veit vitanlega ekki hvað
verða kann síðar meir."
Díana stóð í miðju herberginu —. Bros-
ið hvarf smámsaman of vörum hennar og hún
krefti hendurnar.
“Eg veit ekki hvernig á því stendur að
eg skuli hafa lært að elska börn”, sagði hún.
“Og — sjálf vil eg eignast eitt! —”, sagði hún
áköf. “Og heldur en að það verði ekki þá
glfti eg mig einhvern daginn — með ein-
hverjum!"
“Guð hjálpi þér, Díana! Hvað ertu að
segja? Þú getur fengið eitt af mínum!"
“Eg kæri mig ekki um þín börn! Og hvað
getur þú sagt um það, hvort þú eignast böm?
— aðeins eitt eða fleiri?”
Díana horfði á systir sína, með saman
klemdum vörum. Svo leit hún af henni og
út um gluggann á stjörnurnar, sem þöktu
himininn —.
“Þú veist,’ sagði hún rólega til Silvíettu,
“að eg gæti aldrei gert neitt þessu líkt — þó
mig langaði til þess. Óskir mínar eru hærri
en það —. Og þó —. Þegar stúlka er þreytt,
vonlaus og alein, getur það þá ekki verið létt
ir fyrir hana að giftast, einhverjum? Mundi
hún þá ekki geta frekar skilt sínum svíðandi
sárum?” Hún lagði hönd sína á hjartað.
“Mundi hún þá ekki hafa eitthvað að lifa fyrir
og elska, ef hún eignaðist börn? Eg veit það
ekki Silvíetta, eg spyr þig, vegna þess að eg
er þreytt og þjáð í sorg minni."
“Vesalings litla, Díana!”
Díana lagði augnablik, höfuð sitt á öxi
Silvíettu, og þegar stúlkan bankaði reisti hún
sig aftur og bað hana að ganga inn. Og sáust
þá engin geðshræringarmerki á andliti henn-
ar.
Díana lék á alls oddi og var svo hríf-
andi skemtileg, aðlaðandi og töfrandi, yfir
borðum um kveldið að hún heillaði hugi all-
ra er sátu í kringum hana. Hún beindi aug-
um sínum oft til Scott Wallace og setti hjarta
hans alveg í uppnám. Og Curmew hersir var
sem á nálum af gremju og afbrýðissemi.
“Það veit þó hamingjan að hún er sú
dásamlegasta indælasta stúlka, sem eg hefi
nokkru sinni komist í kynni við,” sagði Scott
við sjálfan sig.
Eftir kvöldverð lukkaðist Wallace að ná
tali af Díönu úti á tröppunum áður en þau
gengu inn til að spila bridge.
“Nú þurfið þér ekki annað en að senda
hundana yðar og láta þá sækja haminn af
mér, því þér hafið skotið mig, Díana.”
“Hugsið yður Scott, ef eg nú hefði á-
kveðið það a ðná yður,” sagði Díana brosandi.
“Er það mögulegt?”
“Eg fer bráðum að verða öldruð piparmey,
Scott, og — hver veit nema eg vilji halla mér
til yðar, sem hins síðasta tækifæris," sagði
Díana kankvíslega.
“í almáttugs bænum gerið þér það!” bað
hann.
“Hvernig? Á eg að biðja yður með augun-
um og hvísla: “Ó Scott!” — Eða á eg að
hlaupa í arma yðar áður en þér hafið tíma til
þess að forða yður? Viljið þér ekki gera svo
vel og leibeina mér, því eg er víst ekki svo
vel heima í þessum aðferðum, sem þér haid-
ið."
“Stökkvið þér Díana og eg skal fanga
yður. Eruð þér til. Komið þér nú. Verið nú
stór stúlka.”
“Eg get ekki verið stór stúlka, Scott. Eg
hefi reynt það. Eg hefi gert mínar beztu
æfingar við cigarettur og “flirt", en — eg má
þó með sanni segja að mér er það ekki eigin-
legt. Og nú hlaupið þér vitanlega yðar veg.”
“Á eftir yður — já — Díana. Eg held
svo afarmikið af yður. Eg hefi aðeins ekki
sagt það á hinn rétta hátt. Viljið þér
giftast mér, eins og eg er, Díana?”
“Ó, Scott! Þér eruð skemtilegur!” sagði
Díana.
“Eg held svo innilega mikið af yður, Dí-
ana. Eigum við ekki að opinbera —".
“Trúlofun okkar?” spurði Díana og leit
til hans.
“Já,” sagði Scott.
“Hversk^nar trúlofun?”
“Þú veist við hvað eg á.”
“Nei, það veit eg ekki.”
“Nú, en hverskonar trúlofun þá? Eig-
um við þá að hafa hana dulda? Grímukiæða
hana.”
“Hvernig er það Scott?”
“Þannig að þér séuð ekki fyrir alvöru
fast bundar mér fyrst um sinn.”
“Þér meinið að trúlofun okkar skuli vera
svo lengi, sem eg vil.’
“Já, það er sem eg á við.”
“Og að hún svo endi með brúðkaupi,
eða þá með mjög vinsamlegu bréfi?" spurði
Díana hlæjandi.
“Já, gangist þér inn á það?”
“Ef þér viljið það Scott," sagði Díana.
“Ó, vitaniega vel eg það! Það er mjög
elskulegt af yður Díana. Má eg háfa leifi
til að gefa yður hring?"
“Nei, ekki ennþá Scott.
“Sem þér viljið — þér getið sagt til hven-
ær mér er það leyfilegt.” Hann leit til henn-
ar og roðnaði. “Munduð þér hafa á móti
því að gefa mér einn koss?”
Hun leit til hans eitt augnablik gletnis
lega og svo beigði hún sig niður og kysti
hann á munninn.
“Kæri drengur sagði hún. Þú kæri góði
drengur. Eg vildi óska að það findust fleiri
líkir þér í heiminum —. Eg elska þig ekki
Scott — og eg hugsa að það verði aldrei að
mér auðnist að fá ást á þér — . En ef þú
vissir hvað eg finn til með þér, þá er eg viss
um að þú vildir ekki láta þá tilfinning víkja
á braut fyrir ástinni. — Eigum við að ganga
inn í Billiard stofuna? Eg á að spila á móti
Curmew hersir og han ner efalaust orðinn ó-
þolinmóður að bíða."
Díana þrýsti hönd hans
vinalega, hló, roðnaði og
gekk svo inn þangað sem
glamur og glaðværð léku í
fyrirrúmi.
Þau skildu við dyrnar og
þar mætti hún systir sinni,
sem var að tala við Mr. Riv-
ett.
“Díana!" sagði Silvíetta.
“Mr. Rivett og eg ætlum til
borgarinnar snemma í fyrra-
málið. Þú veist að hann fer
þangað altaf einusinn í viku.
Og eg þarf að gera þar inn-
kaup. Vilt þú verða með okk
ur, systir?”
Hjarta Díönu fór óðara að slá hraðara.
Upp á síðkastið var New York aldrei nefnd
svo að það kæmi ekki blóði Díönu í hreif-
ingu, því þar bjó Edgerton og þar var hugur
hennar.
“Ó, komdu með okkur góða,' bað Silví-
etta. “Og ef þú kemur með, þá getum við
boðið Edgerton til midags með okkur. Og
þar að auki eru öll bíó og samkomuhús opin
núna svo við ættum að geta skemt okkur á-
gætlega.”
“Og hvernig í ósköpunum heldur þú að
Jack geti haldið út hér á meðan?” spurði
Díana hlæjandi.
“Jack! Heldurðu að hann verði eftir
heima?” spurði Silvíetta svo stygglega að
Mr. Rivett hniklaði ósjálfrátt brýrnar.
“Nú, jæja. Eg ætla að verða með ykk-
ur," sagði Díana ákveðin, eins og það hefði
ávalt verið föst meining hennar og án þess
að hvarfla huga sínum til Scott.
Og þegar Silvíetta gekk inn í salinn við
hlið Mr. Rivetts, sýndi Ourmew hersir sig í
dyrunum.
“Ó,” sagði Díana, “fyrirgefið að eg hefi
látið yður bíða. Eg var að tala við systir
mína. Eg ætla me ðhenni til borgarinnar í
fyrramálið."
“Eg vildi gjarna fá að tala ofurlítið við
yður áður en þér farið,” sagði hersirinn. “En
það getur víst ekki orðið af því nú þegar,
vegna þess að það er beðið eftir okkur þarna
inni, og Mrs. Wemyss er held og orðin óþolin-
móð. Hvenær get eg hitt yður?”
“Já, eg veit ekki. Hvað háfið þér að segja
við mig, sem þér ekki getið sagt vi mig hér
nú þegar," spurði Díana brosandi.
“Það er leyndarmál fröken," sagði her-
sirinn smeðjulega. “Eg ætla að tala við yður
úti á grashjallanum eftir að Bridge skemtan-
in er um garð gengin. Er það ekki samþykt
af yðar hálfu?”
“Nei, það er það alls ekki Curmew hersir.
Eg þarf að fara að hátta snemma í kvöld,
vegna þess að eg legg af stað árla á morgun."
“Hvenær ákváðuð þér að fara?" spurði
hann myrkur á svip.
“Fyrir fáum mínútum síðan.”
“Vissuð þér ekki að eg hafði áríðandi
mál að ræða við yður?”
“Nei, það vissi eg áreiðanlega ekki. Og
hvað stendur það eiginlega í sambandi við
ferð mína til borgarinnar?"
“Hersirinn snéri drýgindalega yfirskegg
sitt.
“Hvað lengi verðið þér í borginni?”
“Það veit eg ekki."
“Hvar ætlið þér að búa?”
Hann þreytti hana með þessum nær-
göngulu spurningum og til þpss að verða af
með hann þá sagði hún honum heimilisfang
sitt í hugsunarleysi.
“Eg skepp ef til vil líka til borgarinnar
!. eftir nokkra daga,” sagði hann um leið og
hann brosti til hennar lýmskulega.
Og hafi hún heyrt þessi síðustu orð hans,
þá lét hún sig þau litlu skifta, því hún var
með það sama komin inn í stofuna á meðal
gestanna og sveif þar um glaðari og sælli
en hún hafði verið fyrir langan tíma.
XIV. Kapítuli
Þær Silvíetta og Díana voru búnar að
fara viða um borgina til að skoða sig um, og
gera ýms innkaup, bæði á kjólum, höttum og
ýmsu fleiru . Að því búnu óku þær aftur út
f borgina með Mr. Rivett og Mr. Dineen sem
tóku þær út fyrir miðdagsmat.
Hvað eftir annað reyndi Silvíetta til þess
að ná f Edgerton f síma. Hún hringdi í alla
þá staði, sem hún gat hugsað sér að hann
gæti verið, en alt varð það árangurslaust.
Hann fanst hvergi. Áður en þau lögðu af stað
frá Adriutha sendi hún til hans símskeyti um
að þau væru á leiðinni til borgarinnar. Og
en hafði hann þá ekkert látið af sér heyra.
svo þær voru farnar að halda að liann mundi
alls ekki hafa fengið skeytið. Fyrir nokkrum
dögum hafði hann farið til Pittsburg í erinda-
gerðum fyrir Mr. Dineen. í bakaleiðinni ætl-
aði hann svo að koma við í Philadelphia og
New Jersey.
Mr. Rivett hafði orð á því við borðhaldið
að Edgerton mundi sennilega verða korninn
heim til sín það kvöld og þú mundi honum
vera afhent skeytið svo ekkert væri líklegra
en það að hann mundi geta setið að kvöld-
verði með ’þeim.
En hann kom ekki og sendi heldur engin
boð. Silvietta og .Tack fóru á leikhúsið en
Mr. Rivett bauðst til a ðtaka Díönu út með sér
hvert sem hún æskti helst. En Díana hafði
enga löngun til þess. Henni leið illa, og þegar
hún leit út um giuggann virtist henni. sem
myrkrið hæða sig. Þar að auki bar hún á-
valt von í brjósti um að Edgerton mund; ef
til vill koma heim þá og þegar og gera að-
vart um komu sína. Hún þaltkaöi þessvegna
Mr. Rivett fyrir boð hans og bað hann af-
sökunar á því að hún vildi heldur vera kyr.
Hún lét sig falal niður í stól og sat þar
hugsandi o;r horfði út í myrkrið.
Alt í einu var þögnin rofin við það að
talsíminn hringdi. Hún spratt upp af stóln-
um með höndina á hjarta sínu, sem sló á-
kaflega og á næsta augnabliki vai heyrnar
tólið við eyra hennar.
“Já, 'aagði hún hikandi og lágr. ’
“Já, það er Díana Tennant. Ilver er það,
sem eg tala við?”
_________
“Já, eg skal bíða.”
Hún hallaði sér aftur á bak í sætinu eft-
ir spenninginn, sem hafði gripið hana.og
reyndi að jafna sig, svo spratt hún von bráðar
aftur upp, sem stálfjöður og sagði:
“Já! Ert það þú, Jim?"
“Auðvitað er það, Jim,” sagði hann.“ Eg
hélt þú værir komin út. Ertu ein heima?"
“Já — alein. ó, Jim! Ef þú vissir hvað
eg er glöð af að heyra loksins rödd þína
aftur.”
“Það er fallegt af þér Díana að segja
svo. Eg er yfir mig glaður að heyTa þína. Eg
var rétt núna að koma heim og fann þá
skeytið á skrifborði mínu. Á eg að koma yfir
til þín?”
“Viltu vera svo góður?"
Hún heyrði að hann hló.
“Eg kem eins og elding," sagði hann.
“Vertu sæl á meðan Díana.”
Hún setti heyrnartólið á sinn stað og
gekk svo eirðarlaus og æst fram og til baka
um herbergið. Smámsaman náði hún þó
aftur fullkomnu valdi yfir sjálfri sér. Litlu
eftir hringdi talsíminn aftur og var það til-
kynning um komu hans. Hún lokaði dyr-
unum að svefnherbergi sínu og gekk fram í
dagstofuna og tendraði ljósið. Dyrabjallann
hringdi, og Edgerton gekk inn í stofuna.
Díana stóð upp og gekk á móti honum.
“Þú varst fljótur, Jim. — En hvað þú ert
fölur — og horaður — ertu vel frískur, Jim?"
“Já, fullkomlega. En eg þarf ekki að
spyrja þig þessarar spurningar, — rósin frá
Berksshire.”
“Lít eg virkilega svo vel út? spurði hún
brosandi.
“Fögur sem lilja, — ef til vill ofurlítið
holdgrennri en eg sá þig síðast. Gefur það
þér annars nóg að borða?”
“Já, Jim — en þú lítur ekki vel út, Jim.
Eg held þeir láti þig vinna of mikið.”
“Nei, nú, Díana. Langt í frá. Mér fell-
ur orðið mjög vel að vinna. Eg hefi ánægju
af því. Það er járn í öllum Edgertonum, og
það er járn í þessum örmum. Það er járn í
mér öllum. Járn! Eg hefi fundið sjálfan mig,
köllun mína, skildu mína. Og eg er glaður —
galður og þakklátur, Díana."
“Lofaðu mér að sjá á þér handlegginn,
Jim.”
“Á eg að fara úr jakkanum?"
“Nei, eg ætla aðeins að þreifa á honum
-----varlega.”
“Ó, beinið er alveg gróið saman fyrir
löngu síðan, kreystu mig bara svo fast, sem
þér er mögulegt.”
“Var það þarna?’ ’
“Nei, ofar."
“Hér?”
“Svolítið neðar."
“Hérna þá?”
“Svolítið ofar.”