Heimskringla - 16.09.1931, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINLA
WINNIPEG 16. SEPT., 1931.

GRAUTUR ÚR ROBIN HOOD PRESSUÐUM
HÖFRUM ER BRAGÐGÖÐUR — KOSTAR
LÍTIÐ.
RobinPHood
Oats
Rdpí
►()4M-()«»(>^»()«»()«»()-a»<)«»()<M»()«»()tH»()«»()«»()(
Veróníka.
Talbot snéri sér að honum bálreiður.
“Eruð þér frá yður”. mælti hann fyrirlitlega,
“eða eruð þér ölvaður? Farið úr augsýn
minni, aulinn yðar. — Hvað á þetta að þýða?’
— Gibbon dreyrroðnaði — “Látið mig ekki
heyra frekar um þessa vitleysu. Annars fleygi
eg yður út”.
Gibbon vætti varirnar með tungunni.
“Ógnið mér ekki, Talbot Denby”, mælti hann.
“Eg vil ekki vera yður til meins — eg kæri
mig ekki um að segja eitt orð — eg skal
þegja alla mína tíð, ef þér takið þetta til
greina”. v
Talbot hefði getað ráðið af þessum orð-
um, að eitthvað var á seiði. En hann var í
of æstu skapi til þess. Hann hreytti út úr sér
blótsyrðum, færði sig nær Gibbon og gaf
honum á hann.
“Hundurinn yðar, þér eruð blindfullur.
Snáfið á burt og látið mig ekki sjá yður
fyr en runnið er af yður”.
Það var svo sem auðséð á Gibbbon, að
efst var í honum að ráðast á Talbot. En
svo sefaðist hann. Hann hélt hendinni fyrir
munninn, sem blóðið lak úr. Svo gekk hann
út í þungum móð.
XVII. Kapítuli.
Alt héraðið var í uppnámi út af morðinu
á Lynne Court. En Ralph var rólegur í
fangaklefanum. Hvemig gat hann verið ann-
að því að Veroníka var stillingin sjálf og
sjálfur hafði hann góða samvizku.
Saintsbury hafði fengið Selby, skarpasta
lögfræðinginn þar um slóðir. Hann kom til
að hafa tal af Ralph, rétt áður en rannsókn-
in átti að byrja.
“Eg get sagt yður það undir eins, Farr-
ington, að eg er sannfærður um, að þér eruð
ekki sekur”, mælti hann. “En mér ber að
láta yður vita, að sannanirnar eru miklar.
Það var mjög óheppilegt, að þér skylduð
týna hnífmím, og enn verra var þó það. að
þér sáust með manninum, sem myrtur var
og menn heyrðu að þér voruð að rífast við
hann”.
, “Eg var ekki að rífast við hann”, mælti
Ralph. “Auk þess drepa menn ekki aðra þó
að þeir talist við fáein orð. Og hefði eg
gert það, skyldi eg aldrei hafa verið það flón
að grafa hann. Eg hefði getað sagt, að
hann hefði verið að skjóta veiðidýr í óleyfi og
eg hefði drepið hann í reglulegu einvígi”.
Dyrnar opnuðust og Whetstone og Bur-
chett komu inn. Ralph snéri sér skjótlega
við og rétti hinum síðarnefnda höndina, en
dró hana svo til baka. Burchett greip hana
og þrýsti hana innilega.
“Þið eruð mér víst sammála um, að hann
sé saklaus”, mælti Selby.
“Já, Selby”, svaraði Whetstone einlæg-
lega. Burchett fanst óþarft að segja nokkurn
hlut. “Eg kom til þess að vita, hvort eg gæti
nokkuð gert. En þér eruð hérna og eg veit,
að alt verður gert sem unt er”.
Selby kinkaði kolli. “Hvern grunið þér,
Burchett?” mælti hann.
Burchett hristi höfuðið. “Eg veit það
ekki, herra. Eg vissi ekkert um manninn”.
“Hann hlýtur að hafa átt óvin”, mælti
Selby. “Einn af sínu sauðahúsi. Og hann
hefir verið svarinn óvinur, því að' við Eng-
lendingar notum eltki kutann að jafnaði. Við
verðum að komast eftir, hverja hann umgekst.
Þið, sem eruð vinir Ralphs. verðið að komast
eftir því”.
“Við gerum alt, sem í okkar valdi stend-
ur, Selby”, mælti Whetstone. “Mér féll hann
svo vel í geð og það í fyrsta skifti sem eg sá
hann”.
Selby kinkaði kolli og horfði á fallega og
göfugmannlega andlitið á Ralph.
“Það var ekki aðeins þessvegna”, mælti
Whetstone, sem skildi augnatillit Selbys,
“heldur vegna þess að — að hann bar svip
manneskju, er mér var hugfólgin”.
Hann dró litla mynd upp úr brjóstvasa
sínum horfði á hana og stundi, rétti hana
svo að Selby. Hann tók við henni og skoð-
aði hana nákæmlega. “Undur fagurt and-
lit!" mælti hann. Rétti Ralph svo myndina.
Ralph leit á hana. Honum brá mjög í
brún, og hann hrópaði upp:
“Það er móðir mín!”
Whetstotie greip höndinni í hjartastað og
stóð á öndinni. “Mér skjátlaðist ekki!” taut-
aði hann fyrir*munni sér í ákafri geðshrær-
ingu.
Burchett náfölnaði.
“Móðir yðar?” kallaði Selby upp. “Lofið
mér að sjá”. Hann þreif myndina af Ralph
og horfði ýmist á myndina eða hann. “Já,
eg sé svipinn. Hver var hún? Núna man
eg það. Janet Burchett!”
Ralph hljóðaði upp og horfði frá einum
á annan.
' Whetstone stundi og gekk til hans. En
Ralph bandaði honum frá sér með hendinni
Á slíkum augnablikum krefst sálin einveru,
en ekki liluttekningar.
“Látið hann vera einan með sér. Eg
skal geyma myndina”, hvíslaði Selby að þeim
og þeir læddust út.
“Nú Farrington, berið yður karlmann-
lega”, mælti Selby alvörugefinn. “Eg man
eftir móður yðar. Hún var miklu' fremur beitt
rangsleitni, en hún beitti henni gegn öðrum”.
Honum til undrunar, vatt Ralph sér að
houm reiður og móðgaður: “Hvað eigið þér
við?” mælti hann. “Dirfist þér að efast um,
— að gefa í skyn —!” Hann reyndi að^sefa
sig og hélt áfram þýðlega: “Selby það hlýt-
ur að vera einhver misskilningur. Burchett
sagði mér söguna um flótta móður minnar
—*■ 'Cf hún var Janet Burchett — en hún var
gift- og eg er skilgetinn sonur hennar’*.
Selby horfði hvast á hann. “Þér hafði
sannanimar — sönnunargögnin?” hreytti
hann svo úr sér.
Saintsbury og Veroníku var fylgt inn —.
það hafði verið leyft, að þeir sem vildu finna
Ralph í fangelsinu mættu koma inn til hans.
“Það eruð þér, Saintsbury. Góðan dag-
inn, ungfrú Denby”, bætti hann við hlýlegri
en áður. “Mér þykir vænt um, að þér kom-
uð. Við höfum komist að nokkru, sem getur
orðið mikilsvert”. Hann beið þar til unga
fólkið hafði heilsast. — Veroníka hafði kyst
Ralph. “Nú, nú, Farrington, tíminn bíður
ekki. Sönnunargögnin að giftingunni og fæð-
ingu yðar, — auðvitað hafið þér þau handa
milli?”
Ralph hristi höfuðið. “Néi”, mælti hann
stilt. “Þau eru glötuð”. í fám orðum sagði
hann þeim frá dauða móður sinnar og að
skírteinin fundust ekki, er hann leitaði þeirra.
Salby hlustaði með athygli, en áður en
hann gat sagt nokkuð, tók Saintsbury fram
í. Hann hafði verið að skoða myndina, er
honum hafði verið fengin.
•
“Væri ekki best, að við skyldum þau ein
eftir — tíminn er naumur. Eg — eg þarf
að tala við yður, Salby".
Þeir gengu út. Saintsbury tók undir hand-
legg Selbys og talaði við hann í hálfum hljóð-
um, en í ákafri geðshræringu.
“Guð komi til!” hrópaði Selby. Hann
tapaði nú í fyrsta skifti rólyndi sínu. “Það
er óhugsandi!”
“Það er áreiðanlegt! Mér skjátlast ekki.
— það er eg sannfærður um. Eg tþk eftir
svipnum sem var með honum, þó að eg hefði
ekki orð á því. En myndin — hvað á til
bragðs að taka'iA’
“Fara til jarlsins”, svaraði Selby einbeitt-
ur. “Undir eins! Þetta er hentugi tíminn
Vagninn minn er hérna við höndina. Eg
ætla að bíða og fara með Farrington fyrir
réttinn. Ef þetta reynist rétt! Eg get ekki
gert mér í hugarlund, hvað úr þessu verður”.
“Fáið mér myndina”, mælti Saintsbury.
Hann þreif hana af Salby og hljóp ofan
stigann.
Jarlinn var að leggja af stað til þess, að
vera við réttarhaldið er Saintsbury kom
þangað. Hann skifti litum er hann sá Saints-
bury koma inn.
“George!” hrópaði hann og rétti honum
höndina. “Þér eruð aftur kominn til Eng-
lands. Hvað veldur því?”
“Eg kem með — hræðilegar fréttir. Setj-
ist þér niður, Lynborough, og í guðanna bæn-
um verið þér rólegur”.
“Þér virðist ekki gefa mér góða fyrir-
mynd”, ansaði jarlinn. “Nú, nú, hvað er á
ferðum?”
Saintsbury lét fallast aftur í stól og þerr-
aði svitann af enni sér. “Lynborough, þér
munið eftir giftingu yðar?"
“Er líklegt, að eg gleymi henni?” mælti
jarlinn alvarlega.
“Konan yðar — yndislega konan yðar —
hvers vegna yfirgaf hún yður?”
“Af því, að eg varð fljótt leiður á henni
og skammaðist mfn dálítið vegna hennar ______
og hún komst að því”.
“Hvert — hvert fór hún?”
“Til Ástralíu, að eg held. Það skiftir
ekki máli. Hún dó”.
“Dó!”
#
“Já, eg fékk fregnina um andlát hennar
þrem mánuðum síðar. Þetta hefir legið eins
og farg á mér upp frá því. Hún dó, af því
að hún varð þess vör, að eg skammaðist mín
fyrir að hafa kvongast henni. Hún var góð
kona, — fórnaði sjálfri sér mín vegna. Hún
hafði dulið alla. að hún var gift mér — hún
sagði ekki einu sinni Burchett, né Wlhetstone
frá því. — Undrist þér yfir því, þó að eg
iðrist framkomu minnar?”
“Hún var á lífi, hún dó ekki!” mælti
Saintsbury.
“Mér er ómögulegt að trúa, að það sé
satt”, mælti jarlinn.
“Það er alveg víst. Eg
sá hana. Sá hana í Ástralíu.
Hún hélt að þú værir dáinn
og hafði gifst aftur. Hún
hlýtur að hafa lesið andláts-
fregn Lynboroughs heitins og
haldið, að það væruð þér”.
“Þér J— þér sáuð hana?
Hvenær — hversu langt er
síðan?” stundi jarlinn upp.
“Fjórum árum eftir gift-
inguna. Seinni maðurinn
hennar hafði yfirgefið hana,
en hún var ekki ein”.
“Ekki ein! Hver — hver
—hvað eigið þér við? Barn?”
Varir Saintsbury bærðust,
en orðin dóu á vörum hon-
um. Loks kom hann upp orði:
“Já, það var drengur. Sonur yðar”.
Jarlinn stöKk á fætur. “Sonur minn!
Sonur minn!” endurtók hann og stóð á önd-
inni. “Hvar — hvar er hann? Nú — nú skil
eg! Þér ætlið að fara að segja mér að hann
sé dáin, Saintsbury”.
“Hann er lifandi. Eg hefi séð hann”.
“Farið með mig til hans — komið með
hann til mín!’ hrópaði hann æstur.
“Eg — get það ekki — ekki nú sem
stendur”, stamaði Saintsbury.
Það var barið á dyrnar og kjallarameist-
arinn kom inn.
“Vagninn er til, lávarður. Eg bið yðar
hágöfgi fyrirgefningar, en eg óttast að yðar
^Jiágöfgi komi ekki í tæka tíð”.
Jarlinn brá hendinni yfir ennið. Talbot
stóð í dyrunum. Jarlipn horfði á hann ein-
kennilegu augnaráði.
“Eg vildi gjarna fá eitt glas af víni ,
mælti Saintsbury. En þetta gerði hann vegna
gamla mánnsins, því hann sá, að hann þurfti
hressingar við.
Hann helti nú í glas handa honum. Jarl-
inn skildi þetta, hneigði höfuðið hægt og
drakk vínið.
“Við verðum að fara — eg get ekki beð-
ið„’ mælti hann svo. “Þér verðið að segja
mér alt að yfirheyrslunni lokinni”.
Saintsbury vissi ekki, hvað til bragðs
skyldi taka. Gamli maðurinn staulaðist' út
að vagninum og studdi sig við handlegg
Talbots.
Þegar jarlinn kom inn í ráðhúsið og hafði
fengið sér sæti, á dómarabekkjunum, varð
honum litið á fangann. Augu þeirra mætt-
ust. Gamla manninum brá, og hann horfði
lengi á föla en rólega andlitið á Ralph. Svo
varð honum litið á Veroníku. Hún horfði
á hann döpur í bragði. Tárin komu fram í
augu henni. En hún leit skyndilega á Ralph,
þegar Grey bar fram skýrslu sína. Kliður
heyrðist um salinn meðan hann skýrði frá
því í má linu, er honum þótti við þurfa. Það
virtist þegar sem sekt fangans væri sönnuð.
Hnífurinn, orðasennan og flótti Ralphs þessa
nótt! Menn snéru sér óþolinmóðlega að Selby,
en þó næstum því eins og þeir kendu í brjósti
um hann. Hvaða vörn gat hann svo sem
borið fram?
Hann stóð upp rólegur. “Eitt Augnablik,
Grey, ef yður þoknast. Við viljum gjarnan
fá skýringu um handtökuna!”
Sá, er tekið hafði Ralph fastan, kom
fram.
“Alveg rétt. Þér funduð fangann, er
hann var nýlega staðinn upp úr veikindum,
er hann hafði bakað sér við að bjarga litlu
barni úr eldsvoða?”
“Já, herra. Það er sami maðurinn”.
“Þakka yður fyrir. • Hann veitti enga
mótspyrnu?”
“Nei, herra. Hann hegðaði sér eins og
göfugmenni”.
“E nmitt rétt. Eg geri ráð fyrir, að ykk-
ur sé kunnugt um, hvílíkt frægðarverk fang-
inn hefir unnið. Faðir barnsins er hér við-
staddur”.
Allir horfðu á Saintsbury og síðan á
Ralph. Þeir bæði dáðust að honum og kendu
í brjósti um hann, því að hann varð ygldur
á svip, er farið var að tala um ‘frægðarverk’
hans.
“Nú, Grey”, mælti Selby. “1 öðru lagi.
Þér funduð þó hnífinn hjá líkinu. Hnífurinn
er sagður að vera eign fangans. Það kem-
um í sama stað niður. Við könnumst við
að svo sé. Þér þekkið fangann. Fékk hann
gott orð meðan hann var á Lynne Court?”
“Já herra, mjög gott orð. Hann var ein-
hver sá allra vinsælasti skógarvörður, er þar
hefir verið — ”
“Nú. Mynduð þér hafa grunað hann um
lymskufult morð, hefðuð þér ekki fundið
hnífinn og heyrt um orðasennuna?”
“Við getum naumast tekið skoðun Greys
gilda sem vitnaframburð”, tók réttarritarinn
fram í.
"Nú", mælti Selby samsinnandi. “En
viðvíkjandi orðsennunnL Hvar er Fanny
M&son?”
Talbot, sem var einn á meðal áhorfend-
anna, tók upp vasaklút og snýtti sér í sama
bili.
“Nei, herra. Eg get ekki fundið hana.
Húsið, sem hún sagðist búa í, fundum við
mannlaust og á leigu. Það er verið að leita
hana uppi, herra”.
“Nú með öðrum orðum, þér byggið grun-
inn aðeins á hnífnum”.
“Já, herra”.
Selby snéri sér snögt að dómurunum.
“Eg verð að biðja yður um, að sýkna þann
ákærða”. mælti hann kuldalega. “Skjólstæð-
ingur minn týndi hnífnum, einhver maður
óvinveittur honum finnur hann, maður, sem
átt hefir í erjum við myrta manninn og hef-
ir svo sennilega myrt hann. Sannanirnar
eru harla léttvægar, lávar|ur”. Hann leit
hvast á jarlinn. “Það er ungur maður, er
hefir á sér besta orð. Maður í blóma lífs-
ins og um leið fílefldur, hann er ákærður
fyrir að hafa stungið — stungið — mann,
sem var nægilega gamall til þess, að geta
verið faðir hans”.
“Já", hélt Selby áfram, “mann, sem var
veiklaður af ofdrykkju og slarki. Eg hefi
áreiðanlega rétt til að krefjast sýknunar.
Hverjar eru ástæðurnar? Engar — alls eng-
ar. Orðasenna milli skógarvarðar og manns,
sem grunaður er um að vera veiðiþjófur. Það
er þá best að sanna það. Þessi ungi maður
hefði getað lagt hann að velli með einu höggi.
Hvers vegna átti hann að nota hníf? Lýsir
það manni — Englendingi, og það hraustum
manni, munið þið nú — að fremja heiguls-
legt og óþarft — óþarft — morð?”
Samsinnandi fagnaðarkliður heyrist um
salinn. Er hann var þaggaður niður. Tveir
eða þrír af dómuruum fóru að tala saman
í hálfum hljóðum.
“Vér álítum að það sé nægileg ástæða
til þess, að senda hann aftur í fangelsið að
minsta kosti”, sagði einn þeirra.
Jarlinn virtist vakna af draumi. “Fanginn
er sendur af mér í fangelsið”, mælti hann.
“Hefir hann ekkert fram að færa?"
Hann horfði á Ralph. Hann mælti í skil-
merkilegum en lágum róm:
“Eg er saklaus, lávarður. Við rifumst —”
Selby stökk á fætur eins og til að taka
fram í. en lét aftur fallast niður og ypti
öxlum.
‘“En eg gekk á burt. Eg vildi ná í lest-
ina. Eg var að fara alfarinn frá Lynne Court.
Eg misti hnífinn niður er eg var að skera
bandið er eg bar baggann minn í”.
Allir stóðu á öndinni. En alt í einu, í
miðri ræðu fangans, stóð jarlinn á fætur
fölur sem liðið lík. Hann rétti út hendurnar
til fangans, sem hafði hætt að tala, er hann
sá jarlinn standa á fætur og sá hvernig hann
var útlits.
“Hver — eruð þér?” mælti hann loksins
hásum og hljómlausum rómi.
Áhorfendurnar stóðu á öndinni og horfðu
hver á annan. Talbot stóð á fætur og ávarp-
aði jarlinn, en hann bandaði við houm með
hendinni.
“Ralph Farrington”, mælti Ralph lágt og
undrandi.
“Fanginn er sendur aftur til fagelsisins”,
mælti einn af hinum dómurunum. “Ryðjið
dósalinn. Lyborough lávarður er veikur”.
* ,
Meðan Ralph var fluttur burt og verið
var að ryðja salinn, beygði Talbot sig yfir
jarlinn. Höfuð hans lá niðri í bringu hon-
um. Meðdómendur hans söfnuðust um hann
og lýsti sér bæði samúð og ótti í svip þeirra.
“Hann hefði ekki átt að vera hér —
hann er orðinn svo gamall og heilsuveill”.
En jarlinn heyrði til þeirra. Hann stóð á
fætur, benti Saintsbury að koma. Hann stóð
þar ekki langt frá.
“Hefi — hefi eg getið mér til um sann-
leikann?” spurði hann ákveðipn. Hann átti
erfitt með andardráttinn. “Segið þér mér það.
Verið óhræddur. Sannleikann — allan sann-
leikann! Eg vil það núna — undir eins —
hérna! Þér segist hafa séð son mhm.. Er______
er —það — hann?”