Heimskringla - 04.11.1931, Blaðsíða 5

WINNIPEG 4. NÓV. 1931.
HEIMSKRiNGLA
5. BLAL*SÍÐA
þó aðeins 10 ára gömul er hún
fluttist til þessa lands. Haustið
1893 giftist Sigríður eftirlifandi
manni sínum, Eggert Björns-
syni frá Aðalbóli í Miðfirði í
Húnavatnssýslu, er vestur futt-
ist 5 árum síðar en hún, eða
sumarið 1888. Reistu þau bú
norðan Tunguár skamt norður
af Akra pósthúsi, og bjuggu þar
þangað til þau fluttust til Wyn-
yard bygðar 1905, en þar hafa
þau búið síðan.
Af börnum þeirra eru 8 á lífi
er svo heita. Björn Þórarinn;
Hans; Herdís; Guðný; Ingibjörg
Magnea; Eggert Páll; Nýmund-
ur Rögnvaldur; Þóra Jóhanna
og Pálína Guðbjörg.
Sigríður sál. var jarðsungin
af séra Rögnv. Péturssyni frá
Winnipeg, sunnudaginn 18 okt.
Fór jarðarförin fram frá heim-
ilinu og frá kirkju Quill Lake
safnaðar í Wynyard. Innilegur
söknuður lýsti sér hjá öllum
aðstandendum hennar, er þar
voru viðstaddir, yfir missir henn
ar, og munu þeir lengi minnast
hinna iiðnu ára og samleiðar-
innar með henni.
Vinur.
‘EN VERRA GÆTI
ÞAÐ Þó VERIÐ'
Það var ritgerð í Heimskring-
lu 7. þ. m. með þessari fyrir-
sögn, eftir próf. M. G. O’leary,
þýdd úr ensku.
Höf. segist daglega hitta
menn sem kvarti um að fátt
gangi nú vel hér í landi. Hann
játar að sönnu að óáran sé hér
óvanaleg, en ekki felst hann á
að “tímarnir” séu mjög þung-
bærir. Hann sýnir með mörg-
um tölum að það sé þó verra
í öðrum löndum; og niðurstaðan
sem hann kemst að verður að
lokum sú, að hér sé allt á stór-
kostlegum framfaravegi.
Höf. segir að menn tali mik-
ið um hina “góðu gömlu tíma’’.
Og tekur samanburð á efnahag
manna í Vestur-Canada fyrir
30 árum og nú. Hann lýsir fram
förunum á þessu tímabili með
mörgum fögrum orðum og
glæsilegum tölum, sem eg efa
ekki að séu réttar. Það er lítill
vandi að sýna stórmikla fram-
för hér, á þessu tímabili, en það
sýnir ekki að Vestur-Canada sé
á framfaravegi þessi síðustu
ár. Þessi samanburður verður
því villandi, og gefur ókunnug-
um mönnum þá hugmynd að
hér sé nú alt á framfaravegi,
þrátt fyrir nokkra örðuglieika
af uppskerubresti og óhagstæðri
verzlun.
En þrátt fyrir alla framfar-
innar á þessum 30 árum, þá
hygg eg að hagur fjöldans sé
ekki stórum glæsilegri nú en
hann var þá. Fyrir 30 árum
var hér flest á góðum framfara
vegi, sem nú er í afturför, þessi
síðustu ár. Þá voru menn ör-
uggir og vongóðir, þótt þeir
hefðu lítið undir höndum; nú
eru margir móðlausir og von-
lausir, þótt þeir hafi mikið und-
ir höndum. Uppskeran er verð-
laus, og víða engin. Löndin og
húseignir eru hlaðin skuldum
og ómögulegt að selja þau.
Verslun og viðskifti öll í mesta
ólagi. Vöruhús allstaðar full
af vörum sem framleiddar eru í
landinu, en markaóur til út-
landa áð kalla má lokaður. At-
vinnulausa menn hér í landi tel
ur höf. 200,000. Ekki finnst
honum mikið til um það, en
huggar okkur við það að þeir
séu þó fleiri í öðrum löndum.
Glæsilegustu hliðinni er allstað-
ar lýst, eins og hún væri al-
Uiennings eign. Áður ferðuðst
menn á hestavögnum og hjól-
hestum. Nú ferðast menn í
bifreiðum og loftförum. Satt er
það að vísu; en sá er margur
bóndi og bæjarmaður, sem væri
hetur staddur nú, ef hann hefði
aldrei eignast bifreið.
Höf. leggur mesta áherzlu á
bættan hag og þægindi bænda.
Hann talar minna um hag bæj-
arbúa, sem eflaust kemur til
af því að hann þekkir betur
hvað þar kreppir að. Á hinum
“góðu gömlu tímum” þurftu
bændakonur að vinna bæði úti
og inni, og eltust því fyrir örlög
fram, segir höf. Nú þurfa þær
aðeins að snúa rafmagni á eld-
avélina og síma eftir tilbúnum
matvælum; en geta lesið blöð-
in eða hlustað á útvarpið þegar
þær vilja. Svo geta þær keyrt
út á kvöldin með manni sínum
á hreyfimyndahús. Með þess-
um þægindum heldur konan
æskuefgurð sinni fram á elliár.
Ekki veit eg hvar þessi lýsing
á við, en fá hygg eg þau bænda
heimili í Vestur-Canada sem
hafa þessa lifnaðarhátta nú á
dögum. Höf minnist lítið á
hag manna í bæjunum. Þá
getur hann þess að fyrir 30 ár-
um hafi flestir haft olíulampa
í húsum sínum, en nú viti allir
hvernig þau séu lýst. —
Þá telur hann vinnulaunin
ólík því sem þau voru áður.
Árið 1900 segir hann þau hafi
verið 37 — 40 — cent og 60
vinnutímar á viku. Nú telur
hann þau 45 — 50 cent, og 48
stunda vinnutíma á viku. Hvor
ug upphæðin hygg eg að sé
rétt, en þó svo væri, þá er hér
ekki um hagsbót að ræða, því
vikulaunin verða dálítið lægri
með nútíðarlaunum. En þá er
þess að gæta hvort vikulaunin
borga meira af nauðsynjum. Eg
hefi ekki í höndum skýrslu um
verðlag á nauðsynjavöru fyrir
30 árum, en eg hygg að hún
hafi ekki verið í hærra verði
þá en nú. En aftur mun húsa-
leiga og opinber gjöld vera mun
hærri nú. Þess utan er margt
keypt nú, og álitið ómissandi,
sem engum kom til hugar að
leggja út peninga fyrir þá.
Höf. leggur sterka áherslu
á það hvað peningamagn hafi
aukist í landinu síðan 1930.
Satt er það að vísu, en að litlum
notum kemur það nú þegar
peningarnir liggja arðlausir í
bönkum og hirzlum auðmanna.
ars getur það orðið villandi fyrir lofsorði hefir verið lokið á fyrir “marmalade’’. Var það alt nesti
þá sem ókunnugir eru, en til; það, er auðvitað eins fyrir það
gremju þeim sem hlut eiga að | enn óendurleyst.
máli. Blöðin geta haft margt
þarfara að flytja en slíkar rit
gerðir.
—Vogar 24 okt. 1931.
Guðm. Jónsson
Aths. ritstj.: Svo er nú það.
Getið skal þess, að tímaritið
sem grein próf. O'Leeary birtist
í, var sent Heimskringlu utan
úr sveit, með bendingu um að
greinin væri þess verð, að þýða
hana. Nú kemur önnur rödd
um að það hafi óþarft verk ver
ið. Sannast þar að sínum aug-
um lítur hver á silfrið. Vér
höfum áður vikið að því, að
stefna Heimskringlu sé að
benda lesendum á það, sem er
að gerast í hugsanaheiminum,
og hún álítur þess vert, að fyrir
almennings sjónir komi. Um
ástandið í heiminum hefir hún
flutt greinar frá ýmsum hliðum,
með það í huga að gefa mönn-
um kost á, að sjá hvað um þau
mál er sagt, svo þeir geti sjálf-
ir myndað sér skoðun um þau.
Heimskringla hefir ekki skrifað
undir það, og mun ekki gera,
að flytja ekki nema það eitt,
sem eftir farvegum eins eða
annars rétttrúnaðar streymir,
vegna þess, að hún álítur ekki
mennina ennþá alveg óskeikula.
Þetta á jafnt við um veraldleg
mál sem andleg. Og vér getum
fulhissað höf. ofan-skráðar
greinar um það, hvemig sem
honum geðjast að því, að marg-
ir hafa látið þá skoðun í ljósi,
að slíkar greinar væru ekki
“óþarfar”.
Að því er grein próf. O’ Leary
viðvíkur, ætlum vér, að hún
leiði menn ekki neitt háskalega
afvega. Og flestu mun mega
færa stað í henni eða öllu. Að
hér í Vesturlandinu sé ekki raf-
orka notuð á neinum heimilum
úti um sveitir, er rangt með
farið í greininni hér að ofan.
ÆFINTÝR Dl ROBILANTS
GREIFA f FRUMSKÓGUM
BRASILÍU.
Vér höfum á mörg sveitaheimili
Um 1900 var sjálfsagt lítið um ' komið í suðvestur Manitoba,
peninga, en þá voru þeir starf-
andi að framförum lands og
lýðs.
Eins og eg hefi drepið á áður
í grein þessari álít eg hag
manna hér í Vestur-fylkjunum
heldur verri yfirleitt nú, en
hann var um 1900. Það mætti
gera samanburð sem liti nokk-
uð öðruvísi út en sá sem höf.
gerir. Þá voru ekki margir
atvinnulausir svo árum skifti.
Þá voru þeir teljandi sem bæja-
sjóðir og sveitasjóðir þurftu að
fæða, að minsta kosti ekki ein
hleypir menn, á bezta aldri, eins
og nú á sér stað. Þá voru
ekki margir sem skulduðu
meira en eignir þeirra voru
virði. Þá voru ekki margir í
afturför efnalega. Þá lágu ekki
peningar arðlausir og ónotaðir
í bönkum í miljónatali. Þá lágu
ekki nauðsynjavörur óseldar
svo árum skifti, svo ekki borg-
aði sig að framleiða þær. —
Það dylst víst engum sem um
það hugsar, að alt þetta kreppir
að nú. Það er kyrstaða og aft-
urför í flestum efnum nú, sem
voru á framfaravegi um 1900.
Eignirnar eru að sönnu marg-
falt meiri, en mikill hluti þerra
arðlaus, og eigendunum til
bvrði.
Það er margt fleira athuga-
vert við ritgerð þeösa, en eg
nenni ekki að eltast við það.
Það má kalla að hún gangi
öll í þá átt að fegra ástandið
eins og það er nú, en að lasta
hina “góðu gömlu tíma”. Að
vísu ier það góðra gjalda vert að
bera sig karlmannlega, og reyna
að tala kjark í þá sem eru að
verða vonlausir, og síst er því
hælandi að víla og væla yfir
hverju sem á móti blæs. En
það er jafn skaðlegt að raupa
af því sem ekki er til. Það er
engu betra en að hæla sér af
afreksverkum, sem aldrei hafa
verið unnin. Fari maður að
lýsa ástandinu í landinu, þá er
bezt að segja eins og er, ann-
sem nota fylkisraforku, ekki
aðeins til ljóss, heldur einnig til
að elda við, snúa sögunarvélum
og fleiri smá vélum á búinu.
En miklu meira er þó um þetta
í austur-fylkjunum, enda mun
próf. O' Leary hafa haft þau
í huga er hann reit grein sína.
Próf. O’Leary neitar því ekki
að ástandið sé slæmt í Canada,
sem annar staðar. En þegar
hann ber það saman við tímana
um eða fyrir síðustu aldamót,
verður ástandið ekki eins í-
skyggilegt í hans augum og
hann vonar að menn nú kljúfi
fram úr erfiðleikunum, eins og
menn gerðu þá.
En höfundur ofanskráðrar
greinar, er ekki þeirrar skoðun-
ar að tímarnir hafi um síðustu
aldamót verið hér eins erfiðir og
nú. En skyldi hann, eða aðrir
sem þá voru hér, vilja skifta á! glsesilegt, því að undir mér sá
þeim tímum og tímunum sem j eS ekki annað en samfeldan
við nú lifum á, þó erfiðir séu? i frumskóg, sem áin rann í gegn
íalski flugmaðurinn di Robi-
lant greifi fór í vor rannsókn-
arför í flugvél inn yfir frum-
skóga Suður-Ameríku. Varð sú
för ekki æfintýralaus, og segir
hann sjálfur svo frá henni:
Eg fór frá Sao Paulo í Bras-
ilíu ásamt vélamanni minum,
Quaranta,í tveggja sæta Fiat-
flugvél, sem smíðuð hafði verið
fyrir ítalska flugliðið, og gat
farið um 270 km. á klukku.
stund. Við lögðum af stað upp
úr hádegi og stefnudum til
Motto Grosso, en ætluðum okk-
ur að ná Tres Lagoas fyrir
myrkur. Þar átti eg að vera
um nóttina, en fljúga næsta dag
til Corumba, sem er rétt hjá
landamærum Bolivíu. Erindi
mitt var að rannsaka flugskil-
yrði á leiðinni milli Sao Paulo
og Bolivíu.
Þegar er við höfðum hafið
okkur til flugs, fór eg upp í
120 metra hæð og flaug í þeirri
hæð með 150 km. hraða á
klukkustund. Þegar við vorum
komnir um 400 km. frá Sao
Paulo, skall á okkur ofviðri og
urðum við að hækka flugið tii
þess að komast upp úr mesta
hvassviðrinu. Eg flaug nokk-
ura hringa til þess að forðast
mesta storminn, en svo rak á
dimmviðri og kólguský, og varð
eg þá að stýra eftir áttavita.
Svona gekk í eina klukkustund.
en þá lægði storminn og gerði
besta veður. Eg sá þá mér til
mikillar undrunar, að við vor-
um staddir yfir stóru fljóti. Eg
leit á landakortið til þess að
reyna að átta mig á því hvar
við værum, og komst fljótt að
raun um að stormurinn hafði
borið okkur afvega, eða suður
á bóginn og að þessi á gat ekki
verið önnur en Parana, eða þá
Parana Panena, sem rennur í
hana.
Við vorum alls óhræddir, þótt
okkur hefði borið úr leið, því
að við höfðum næga olíu til
átta stunda flugs, en höfðum
ekki flogið nema fjórar stundir.
Eg athugaði landabréfið aftur
til þess að komast á rétta
stefnu, og gerði ráð fyrir því, að
eg niundi ná ákvörðunarstað
mínum eftir hálfa aðra stund.
Um leið og eg sneri við norð-
ur á bóginn, byrjaði hreyfillinn
að hvæsa og frísa og stóð blár
loginn út úr honum. Og rétt
á eftir stöðva«ist hann alveg.
Við vorum þá í 1200 metra hæð,
en lækkuðum nú óðfluga á lofti,
og sá eg, að mér var nauðugur
einn kostur að nauðlenda sem
allra fyrst. En það var ekki
Vér efumst um að gömlu menn
irnir sem þá voru hér æsktu
margir eftir þeim skiftum.
Höf minnist ennfremur á að
bændavara hér sé nú verðlaus.
Ætli að hún hafi verið í hærra
verði fyrir eða um aldamótin?
Með því að renna augum yfir
verðskýrslur frá þeim tímum,
verður það Ijóst, að þá var ekki
nema lítið eitt af algengustu
bændavöru nú, markaðs-vara,
og um verð á þeim var því
naumast að ræða.
f niðurlagi ofanskráðrar grein
ar kemst höf. svo að orði, að
blöðin ættu að hafa eitthvað
þarfara að flytja, en þessa grein
próf. O’Leary. Þetta getur satt
verið, þó langt sé nú síðan að
svipað því hafi áður heyrst!
En Heimskringla vonar samt,
að vera í eitt skifti að minsta
kosti leyst frá þeirri synd, að
liafa birt óþarfa, með því að
flytja ofanskráð andmæli gegn
próf. O’ Leary. En McLean’s
JVlagazine, sem grein hans flutti
upphaflega, og vér sjáum, að
um eins og silfurblátt blikandi
band. En er við vorum komn-
ir í 200 feta hæð, sá eg alt í
einu lítið rjóður, nokkur hundr-
að metra frá árbakkanum, og
þótt það væri ekki nema 40
fet á lengd, afréð eg að lenda
þar. En þá var eg orðinn of
lágur á fluginu og lenti því ekki
í rjóðrinu. Hamingjan var mér
þó hliðholl. Lenti eg í runna
af smátrjám, sem brotnuðu
undan flugvélinni, en tóku jafn-
framt alla ferð af henni, án
þess að hún skemdist hið min-
sta.
Þegar svona gæfusamlega
tókst til, sneri eg mér að Quar-
anta og störðum við um stund
hvor á annan. Svo rákum við
báðir upp kuldahlátur út af
því hve makalaust hefði tekist
vel um lendinguna. Var nú
ekki um annað að gera en yfir-
gefa flugvélina. Tókum við með
okkur alt hið nauðsynlegasta
af áhöldum okkar og settum
það í bakpoka, og þar á. meðal
dálítinn kexkassa og glas af
okkar.
Jörðin var þarna raklend og
vaxin frumskógi og fléttijurtum.
Áttum við því fult í fangi með
að brjótast niður að ánni, og
voru þó ekki nema um 200
metrar þangað. Þegar við kom
um að lokum niður á árbakk-
ann og bað eg Quaranta að ljá
mér áttavitann og landabréfið,
sem hann hafði tekið. En hann
fann þá hvorugt og hafði týnt
því á leiðinni. Fórum við nú
að leita og vorum að því fram
í myrkur, en sú leit varð á-
rangurslaus. •
Fyrstu nóttina lágum við á
árbakkanum. Snæddum við
nokkurar kexkökur áður en við
lögðumst til svefns. Vorum við
hvergi smeikir og hentum gam-
an að óhappi okkar. En er
fram á nóttina kom, og almyrkt
var orðið, fór af okkur hlátur-
inn. Komu þá öll villudýr skóg
arins á kreik og sáum við að
ekki var neitt gaman á ferðum.
Náttmyrkrið var kolsvart og
áður en varði fyltist loftið af
baneitruðum, fljúgandi skor-
kvikindum. En innan úr skóg-
inum heyrðust hræðileg öskur
villudýra, og fór okkur þá ekki
að verða um sel. En þá brá
okkur þó fyrst alvarlega er
Quarai\te sá alt í einu sjálflýs-
andi augu í tveimur villudýrum,
sem stóðu að eins fáa metra
frá okkur. Var í augun að sjá
eins og maurildi. Við afréðum
þá að kveikja eld, og með því
móti gátum við haldið villu-
dýrunum í hæfilegri fjarlægð
frá okkur, því að þau óttast eld.
Við sváfum til skiftis um nótt-
ina, og eina vopnið, sem við
höfðum, var Colts-marghleypa
og 40 skot.
Okkur fanst nóttin aldrei ætla
að líða, en að lokum rann þó
dagur. Við bjuggumst þegar til
ferðar, og eg tók nestið okkar,
nokkur hundruð af kexkökum.
En um leið og eg þreif það,
kom fljúgandi út úr kassanum
að minsta kosti biljón rauðra
skorkvikinda, og er eg gætti
betur að voru að eins fáir brauð
molar eftir í kassanum. Hitt
höfðu skorkvikindin etið. —
Þarna var alt nestið okkar far-
ið, og áttum við nú ekki eftir
nema eina litla dós af “marma-
lade”.
Við hófum göngu, en það var
hér ym bil ómögulegt að kom-
ast neitt áfram í gegn um skóg-
inn. Svo var hann þéttur, og
náði alveg út í fljótið. Allan
daginn börðumst við í gegn um
myrkviðinn, en er kvöld kom,
höfðum við aðeins komist þrjá
kilómetra, og vorum vita upp-
gefnir. Daginn eftir byrjaði
sama sagan. Var þó votlendi
enn meira og skógurinn þétt-
ari. Við brutumst áfram í þeirri
von að komast að ármótum
Parana og Parana Panene.
En þegar að kvöldi kom vor-
um við algerlega matarlausir
og algerlega uppgefnir. Við
lögðumst til hvíldar, en höfðum
engan frið fyrir skorkvikindum
og eiturflugum og alls konar
pöddum, sem héldu fyrir okkur
vöku alla nóttina, með ofsókn-
um sínum.
Þegar birti um morguninn,
og við litum hver á annan, sá-
um við að andlit okkar voru
svo bólgin undan stungum eitur
kvikindanna, að við vorum al-
gerlega óþekkjanlegir.
Þriðja daginn kvöldumst við
af hungri og reyndum, eins og
við gátum að finna eitthvað
ætilegt í skógunum, en þektum
ekki ætilega ávöxtu frá eitruð-
um. Fyrst átum við þó nokkuð
að berjum, sem okkur sýndust
sakleysisleg, en fáum mínútum
síðar veltumst við um á jörð-
unni ineð óþolandi iðraverki og
bólgnar varir og tungu. Seinna
komumst við upp á það að eta
sérkennilegt hvítt gras, aðal-
lega instu og mýkstu stráin.
Síðan urðu þau, og mergurinn
úr kaktustrjám, eina fæða okk-
ar upp frá því.
Um miðjan dag komumst við
j í svo miklar ófærur af dýjum og
votlendi, að við neyddumst til
i þess að synda yfir fljótið og
vita hvort ekki væri betra að
komast áfram hinum megin.
Quaranta var ekki vel syndur
og varð eg að draga hann yfir
fljótið. En það var svo sem
ekki að þar tæki betra við, og
þenna dag urðum við að synda
fjórum sinnum yfir ána, og eyði
lögðust eldspýtur mínar við
það, svo að næstu nótt gátum
við ekki kveikt eld, svo að við
urðum að sofa í myrkri.
Fjórði og fimti dagurinn liðu
eins. Við vorum alveg örmagna
og komumst ekki nema hálfan
kílómetra á dag. Að kvöldi
hins fimta dags kvartaði Quar-
anta um það, að hann hefði
hitasótt og hneig hann niður
þar sem hann var kominn.
Urðum við að hafast þar við
um nóttina. Var þar raklent
og alla nóttina var, úrhellis-
rigning. Ekki var þur þráður á
okkur, og Quaranta elnaði hita
sóttin eftir því sem á leið. Rétt
undir morgun, þegar eg ætlaði
að festa blund, tók Quaranta
að æpa og öskra í óráði, eða
brjálsemi. “Eg get aldrei gleymt
þeim hljóðum þarna í myrkrinu
og frumskóginum. Þegar dag-
ur rann versnaði honum enn
l^itasóttin og hann var orðinn
magnþrota. Eg færði honum
vatn að dekka, talaði við hann
um konuna hans og börnin og
brýndi það fyrir honum að
þeirra vegna yrði hann að herða
upp hugann og gefast ekki upp.
Þetta hafði þau áhrif, að hann
staulaðist á fætur og við lögð-
um af stað, en lentum þá í feni
og sukkum í það upp í mitti.
Gátum við með naumindum
dregið okkur upp úr því, en svo
gugnaði Quaranta aftur og fór
að tala í óráði um það að það
væri alveg þýðingarlaust að
reyna að halda áfram. Það lá
líka við að eg léti hugfallast.
En svo sá eg stórt dýr sem
líktist svíni, og hafði afar breiða
fætur, svo að því tókst að kom-
ast yfir kviksyndið. Eg minti
Quaranta aftur á fjölskyldu
hans og kom honum á fætur.
Röktum við nú slóð dýrsins og
skriðum mest á fjórum fótum,
hálfir á kafi í forarleðjunni. í
þrjá daga skreiddumst við á-
fram á þenna hátt, og um næt-
ur sváfum við í forinni þar sem
við vorum komnir. En jafnan
þegar myrkrið skall á, varð
Quaranta brjálaður og æpti og
hljóðaði svo hryllilega, að eg
hélt að eg mundi missa vitið
líka.
Að kvöldi hins sjöunda dags
komumst við á harðvelli á
fljótsbakkanum. Þar varð Qua-
ranta enn óðari en áður og
veltist um á jörðinni veinandi
og æpandi. Alla nóttina lét
hann á þessu ganga; og þess
á milli ákallaði hann dauðann
og bað hann að sækja sig. Þó
bráði einstaka sinnum af hon-
um; bað hann mig þá fyrir-
gefningar á veikleika sínum og
grátbað mig að skilja sig eftir
og reyna að bjarga sjálfum
mér.
Að morgni hins áttunda dags
sá eg flugvél á sveimi yfir okk-
ur. Veifaði eg þá eins og eg
framast gat og lét sem óður
væri, til þess að reyna að vekja
athygli hennar á okkur. Hélt
eg því áfram þangað til eg féll
úrvinda af þreytu til jarðar. —
Flugvélin hvarf úr augsýn. Þá
er eg hafði jafnað mig dálítið,
reyndi eg að koma vitinu fyrir
Quaranta, en nú tókst það alls
ekki. Hann var algerlega brjál-
aður. Eg vildi ekki yfirgefa
hann og reyndi að bera hann,
en hafði ekki orku til þess.
Eg þóttist vita að við ættum
skamt eftir til ármótanna, og
þess vegna afréð eg að halda
áfram einn. Hugsaði eg sem
svo, að ef eg gæti náð í hjálp,
þá væri okkur báðum borgið.
Skógurinn var svo þéttur á
Frh. á 8 bls.