Heimskringla - 18.11.1931, Blaðsíða 6

6. BLAÐSfiDA
MEIMSKRINCLA
WINNLPEG 18. NÓV. 1931
nema örfáir af okkur kunna,
og þá list sýnum við ekki
nema við sérstök tækifæri.
Þessir töfrar eru okkar elztu
töfrar. Er sagt að í fyrstu
hafi vitringar komið með þá
frá Egyptaland, en um það
kann eg ekki að segja.’’
“Eg hefi gaman af töfra-
brögðum,’’ sagði Bathurst,
“og hefi séð mörg þau, sem
eg ekki skil neitt í. Eg hefi
séð körfu-leikinn oftar en
einusinni, til dæmis, og mér
er ómögulegt að gera mér
grein fyrir honum.”
Töframaðurinn tók nú upp
úr körfu sinni spítu, er var á að geta fjórir
þumlungar að þvermáli og um tvö fet á
lengd. “Líttu á þetta’’, sagði hann, og Bath-
urst tók spítuna og skoðaði. “Það lítur
úr fyrir að vera endi af telegraf-stöng”, sagði
hann.
“Viltu koma út, Sahib’’, sagði þá Rujub.
Það var koldimt úti, en Ijósið inni varp-
aði glóbirtu út um gluggann og út fjTir
brautina framundan. Rujub gekk út á braut-
ina og hafði með sér spítuna og að auki fer-
hyrndan kubb á að geta níu þumlunga á
hvern veg, og var mjúk sessa fest ofan á
hann. Þegar hann kom út á brautina reisti
hann þar upp spítuna og lét kubbinn ofaná.
Bathurst stóð hjá, en nú bað Rujub hann að
fara upp á pallinn. Gekk þá Bathurst upp
að húsveggnum og hallaði sér upp að honum
utanvið gluggakistuna, þannig, að hann ekki
skygði á íþróttamanninn. Rabda gekk þá
fram og tók sér sæti á sessunni á kubbnum.
“Sjáðu nú hvað gerist, Sahib”, sagði
Rujub, og jafnskjótt virtist Bathurst bæði
spitan og kubburinn blása sundur og vaxa
með feikna hraða. Og stöngin reis hærra og
hærra, þangað til Rabda, sem sat ofan á, var
komin upp fyrir ljóshringinn.
“Nú skaltu koma hingað,’’ sagði Rujub,
“en ekki máttu snerta stöngina. Það gæti
valdið dauða barnsins míns.”
Bathurst gekk fram á brautina og leit
upp. Var þá stöngin orðin svo löng, að
Rabda virtist vera komin hærra en hús-
þekjan, og gat hann aðeins eygt hana í
myrkrinu. Innan stundar var stöngin orðin
svo löng, að han nsá ekki Röbdu lengur. “Ert
þú þar, Rabda?’’ kallaði þá Rujub og hún
svaraði, eins og úr fjarlægð: “Eg er hér
faðir”. Aftur og aftur skiftust þau á, þess-
um spurningum og svörum og altaf varð svar
hennar óskýrara, er það leið til þeirra lengst
ofan úr skýjunum. Síðar virtist sem hún
væri fremur að hrópa en að svara spurning-
um hans og síðustu varð ekki greindur ómur
af köllum hennar. “Nú skal stöngin ganga
saman”, sagði Rujub þá. Svo liðu tvær, þrjár
mínútur. Bathurst horfði alt af á stöngina
upp í dimmunnni. Alt í einu sá hann end-
ann á stönginni og kubbinn ofaná, en Rabda
sat þar ekki lengur. Stöngin sýndist líða
niður með miklum hraða og á svipstundu var
hún orðin eins og í upphafi, — tveggja feta
langur spítu stúfur, með kubbnum ofan á.
VERÐMÆTUR VERÐLAUNAHLUTUR ÚR*
POSTULfNI ER í HVERJUM PAKKA AF
ROBIN HOOD PRESSUÐUM HÖFRUM
MEÐ ‘RED SPOT’ VÖRUMERKI.
Robin
hljóðum. “Þetta er orustan við Chillianvalla”.
Rujub svaraði engu, en kallaði: “Sjáum
nú framtíðina!” og undireins1 tók gufan lita-
skiftum aftur. Bathurst sá nú háan vegg
umhverfis húsagarð. Á einn var að sjá hús f
garðinum. Það leyndi sér dkki að það var
um sókn og vörn að gera, því í einum stað
var nú gínandi gap í húsvegginn, þar sem
áður höfðu verið tveir gluggar með talsverðu
millibili. Húsið var flatrept og uppi á þilj—
unni voru margir menn og voru allir að skjóta
út fyirr virkisvegginna. Þar voru og tvær
konur á þekjunni. Svo glögg var myndin að
Bathurst sá greinilega andlit allra á þekjunni.
Alt í einu sást rauf mikil í virkisvegginn og
innum þá rauf ruddust Sepoy-fylkingar, en
örfáir hvítir menn stóðu innan við vegglíkf
hrófað upp úr ýmsu rusli í flýti innan við rauf-
ina, og vörðust, sem bezt þeir máttu. f þess-
um hóp þekti Bathurst sjálfan sig. Stóð
hann þar í broddi fylkingar, beitti byssuskafti
sínu sem kylfu, og stökk út yfir vegginn inn
í miðja Sepoya-fylkinguna og barði á báðar
hendur. Þegar hér kom eyddist gufan f
einni svipan, en kolsvart myrkur var í her-
berginu, þar sem Bathurst hafði staðið síðan
hann slökti ljósið. Bathurst var eins og í
leiðslu og vissi ekki fyrri en Rujub hafði
kveikt á eldspítu og sagði með hægð. Ef
þú vilt taka glasið af lampanum, Sahib, skal
eg kveikja á honum”, og eins og í draumi
gerði Bathurst það. “Og hvað segir nú minn
herra um myndirnar?” spurði svo Rujub.
“Fyrri myndin var sönn,” svaraði Bath-
urst, “þó ekki hafi eg hugmynd um hvernig
þú vissir að eg var með þeim sem sóttu
Chillianvalla. En það sem seinni myndin
sýndi getur ómögulega átt sér stað.”
“Það er ómögulegt fyrir þig að segja
hvað verða kann í framtíðinna, Sahib”, svar-
aði Rujub alvarlega.
“Satt er það”, sagði Bathurst, “en eg
þekki sjálfan mig svo, að eg veit að það sem
sýnt var, getur ekki átt sér stað, þó engin
líkindi séu tll þess nú, dettur mér ekki í hug
að segja ómögulegt að Sepoyarnir berjist
gegn hvítum mönnum, en það sem myndin
sýndi er alveg ómögulegt að því er mig
snertir”.
“Tíminn sannar það, Sahib”, sagði Ruj-
ub. “Myndirnar geta ekki logið. Viltu að eg
sýni þér fleira?”
Á HÁSKA TÍMUM
Saga frá uppreisninni á Indlandi.
Eftir
George A. fienty
“Já, en það var að troða barn mitt undir
fótum sér, og auk þess mundi eg ekki eftir
sjálfum mér. Þó eg hefði haft höggvopn,
hefði eg ekki haft rænu á að beita því. Það
eina sem eg hugsaði um var það, að barnið
mitt var dáið. Um tígrisdýrið hugsaði eg
ekki. Þessi litla stúlka, Sahib, er alt sem eg
á, og hún er mín önnur hönd. Síðan móðir
hennar dó, fyrir fimm árum síðan, höfum við
altaf ferðast saman, aftur og fram um land-
ið. Hún spilar og leikur á meðan eg sýni
töfra mína. Hún gengur í kring meðal á-
horfendanna og tekur við samskotunum og
þegar tvo þarf til að sýna töfra-brögð, þá er
hún meðhjálparinn. Það er hún, sem hverf-
ur úr körfunni. . Við erum hvort öðru ómiss-
andi. En hvað er nafn herra míns? Vill hann
gera svo vel og segja þjóni sínum það, svo
að hann og Rabda geti hugsað um hann og
talað um hann á göngunni?”
“Eg heiti Ralph Bathurst, á heima f
Deennugghur’ og er þar héraðsdómari. Hvað
langt ætlið þið að fara í kvöld?”
“Við nemum staðar í fyrsta þorpi, sem
við komum í Sahib. Við höfum gengið langt
nokkuð í dag, og þó létt vara sé í kassanum
þeim arna, þá dregur um að bera hann allan
daginn. Við höfðum hugsað okkur að koma
til Deennugghur á morgun, og hafa þar töfra-
sýningu úti fyrir herramanna búðunum”.
“Það er rétt,” sagði Bathurst, en eina
spurningu enn: — Hvert er nafn þitt?”
“Rujub”.
“Jæja, Rujub, ef þú kemur til Deennugg-
hur á morgun, þá segðu ekkert um þessa
viðureign okkar við dýrið. Hún er ekki þess
virði að gera orð á. Eg er heldur enginn
böfðingi, en þarf að vinna frá morgni til
kvölds. Mér er ógeðfelt að vera geröur að
umtalsefni.”
“Vilji herra míns er mér lagaboð. Ósk
hans skal uppfylt”, svaraði Rujub.
“Þú skalt koma heim að mínu húsi og
spyrja eftir mér”, sagði Bathurst, “því mér
þykir vænt um að frétta hvert hræðslan hefir
nokkrar illar afleiðingar fyrir dóttur þína.
Hvernig líður þér núna, Rabda?”
“Eg er eins og í draumi, Sahib”, svaraði
stúlkan. “Eg sá voðalegt og stórt gulrönd-
ótt dýr stökkva að mér, eg hljóðaði, og svo
vissi eg ekki meira fyr en eg sá andlit herra
míns. Síðan hefi eg heyrt hann og föður
minn tala, en þó eg viti að þú reiðir mig og
haldir um mig, þá finst mér samt ein9 og þið
séuð langt í burtu”.
“Þú þarft að komast til náða og geta
sofið, bam mitt. Næturhvíldin gerir þér
gott. Það er engin furða þó þú sért utan við
þig og lémagna. Að kvart-tfma liðnum ætt-
um við að vera komin til næsta þorps. Eg
þykist vita, Rujub, að töfrabrögð séu þér
meðfædd?”
“Já, Sahib, það er ætíð þannig. Sá
hæfileiki gengur í erfðir. Undireins og eg gat
gengið fór eg að vinna með föður mínum,
og smámsaman, eftir því sem aldurinn færð-
ist yfir mig, kendi hann mér leyndardómana,
sem við aldrei opinberum”.
“Nei, eg veit það eru sannir leyndardóm-
ar. Töframenn okkar heima geta gert mörg
ykkar brögð, en sumt af því sem þið gerið
er þeim ómögulegt að ráða”.
“Enskir Sahibs hafa oft boðið mér stórfé
til að gera sér skiljanlegt hvernig eg geri sum
af brögðum mínum, en mér er það ómögulegt.
Við erum allir bundnir óttalegum eiði, enda
hefir ekki einn einasti töframaður rofið þann
eið enn. Gerði einn sig sekan í því væri
hann óðar og miskunnarlaust sviftur lífinu,
og afdríf hans í öðrum heimi yrðu hræðileg.
Hann ætti enga von á fyrirgefning, og um
alla eilífð fengi sál hans ekki bústað nema í
hinum auðvirðilegustu og viðbjóðslegustu dýr-
um. Líf mitt vildi eg glaður láta fyrir herra
minn, en leyndardóma okkar gæti eg ekki
opinberað fyrir honum, hvað þá öðrum”.
Litlu síðar náðu þeir Bathurst til fyrsta
þorpsins fyrir handan skóginn og þar, áður
en heim kæmi að húsunum, setti Bathurst
litlu stúlkuna niður. Hún kvaddi lífgjafa sinn
með því að taka hönd hans og þrýsta að enni
sér. m
“Eg vona þá að sjá þig aftur á morgun,
Rujub”, sagði Bathurst að skilnaði og hleypti
um leið á sprett út í dimmuna. “Hér er þó
virkilega nýtt gerfi fyrir mig að birtast í”,
hugsaði hann gremjufullur. “Eg þekki ekki
sjálfan mig lengur! Er þetta virkilega eg
sjálfur? En svo í rauninni kom þetta ekki
hugrekki við. Mér bara datt hræðsla ekki í
hug, en lamdi dýrið rétt eins og eg mundi
lemja hund sem væri að bíta lítið lamb. Það
var engin hávaði, en það er hávaðinn sem eg
hræðist. Hefði tígrinn grenjað, mundi eg
sjálfsagt hafa flúið, — hefði ekki getað ann-
að, þó líf mitt hefði legið við. Það eru ó-
skapeg örlög, að eg skuli ekki vera eins og
aðrir menn, en skuli skelfast og titra eins og
stúlkubarn, ef eg heyri skothvell. Betur að
eg hefði fallið dauður í fyrstu skothríðinni í
Punjab fyrir átta árum síðan, eða, að eg
hefði haft þrek til að skjóta mig sjálfur þá
um kvöldið. Guð minn góður! Hvílíkar þó
þjáningar hefi eg ekki þolað síðan! En, eg
má ekki hugsa um þetta. Guði sé lof! Eg
hefi'altaf nóg að gera. Og meðan eg hefi
hugann á vinnu minni, komast ekki aðrar
hugsanir að”. Með ósviknum átökum vilj-
ans svifti Ralph Bathurst þessum ógeðfeldu
hugsunum burtu frá sér, en læsti huga sinn
við verkið sem hann var að vinna um daginn,
og sem ekki var nema hálfgert um.
Töfra maðurinn kom ekki næsta dag,
eins og hann þó hafði ráðgert. En seint um
daginn kom Hindúa drengur með þau boð frá
Rujub að Rabda væri ekki nógu frísk orðin
til að ferðast, en að þau væru væntanleg
undireins og hún væri búin að ná sér. Leið
svo vika. Að þeim tíma liðnum, þegar Bath-
urst kom heim að kvöldi, eftir langt og
strangt dagsverk, var honum sagt að töfra-
maður biði hans á pallinum fyrir utan. “Eg
sagði honum, Sahib”, sagði þjónninn, “að
þú værir ekki gefinn fyrir sýningar hans, og
að honum væri betra að fara eitthvað annað.
En hann stóð á því fastar en fótunum, að
þú sjálfur hefðir sagt sér að koma, svo eg
leyfði honum að bíða.”
“Er unglings stúlka með honum, Jafur?”
spurði Bathurst og játti þjónninn því. Bath-
urst gekk þá tafarlaust út og kringum húsið
þangað til hann sá hvar þau Rujub og Rabda
sátu, og var hún enn sveipuð í sömu bláu
skikkjunni.
“Mér þykir vænt um að sjá að dóttur
þinni líður betur”, sagði Bathurst.
“Miklu betur, Sahib”, svaraði töframað-
urinn. “Hún fékk megna hitaveiki, en hún
er búin að ná sér aftur”.
“Eg hefi engan tíma til að sjá sýningar
þínar í kvöld, Rujub. Eg hefi haft mikið að
gera í dag, á mikið ógert enn, en er þó upp-
gefinn nú” ,sagði Bathurst. “Þér er þess-
vegna bezt að fara til einhverra af hinum
húsunum, þó eg satt sagt hugsi að þú hafir
lítið upp úr því í kvöld, því það er heimboð
hjá skattheimtunarmanninum og þar verða
allir helztu mennrnir. Vinnufólk mitt skal
gefa ykkur að borða og gaman hefði eg af
að sjá ykkur í fyrramálið áður en eg fer af
stað, en eg fer klukkan sjö. En ertu ekki
peninga lítill, Rujub?” og hann fór ofan í
vasa sinn.
“Nei, Sahib”, svaraði töframaðurinn. “Við
höfum næga peninga til allra okkar þarfa.
í kvöld ætlum við ekki að hafa neina sýn-
ingu. Rabda mfn er naumlega fær um það.
Fyrir sólaruppkomu á morgun verðum við
að fara af stað. Eg þarf að flýta mér til
Cawnpore, — hefði átt að vera kominn þang-
að nú. Getur ekki minn herra gefið okkur
hálftíma einhverntíma í kvöld, okkur er sama
hvenær það er. Við vildur sýna þér hluti
sem fáum Englendingum hefir auðnast að
sjá, — ekki nein almenn brögð, Sahib held-
ur leyndardóma, sem fæstir af okkur jafnvel
kunna að sýna. Segðu ekki nei, Sahib, segðu
ekki nei”.
“Jæja, Rujub, ef þér er svo ant um það,
þá skal eg horfa á sýningu þína. Látum
okkur nú sjá. Klukkan er sjö núna og mat-
urinn bíður mín. Svo þarf eg að skrifa af
kappi í þrjá klukkutíma, ef ekki lengur, en
klukkan ellefu verð eg búinn. Þá skalt þú
koma. Þú munt sjá Ijós inni fyrir gluggan-
um á herbergi mínu. Glugginn verður opinn
og þið skuluð koma þaugað.”
“Við komum þangað, Sahib”, svaraði
töframaðurinn. Svo kvöddu þau Bathurst
og gengu burtu.
Fáum mínútum fyrir tilsettan tíma lagði
Bathurst frá sér pennann með gleðibragði,
því dagsverki hans var lokið. Lýsing hans
á málsatriðunum, sem hann hafði verið að
skrifa, var svo glögg og röksemdir hans svo
góðar, að hann gat ekki séð hvernig dóms-
máladeildin gæti neitað að viðurkenna fram-
burð hans réttan. Síðan hann .settist niður
við að skrifa hafði honum ekki dottið töfra-
maðurinn í hug einusinni. Honum varð þess-
vegna hálf hverft við, er hann alt í einu sá
mann ganga að glugganum- “Ó, það ert þú,
Rujub”, sagði hann. “Eg var rétt að enda
við verkið. Komdu inn. Er Rabda með þér?”
“Já, en hún bíður úti þangað til eg þarf
hennar”, svaraði Rujub, og um leið steig
hann inn um gluggann og settist á gólfið.
“Eg ætla ekki að sýna neinar íþróttir, Sahib”,
hélt hann áfram. “Töfrabrögð okkar eru
tvennskonar. Fyrst eru brögðin sem sýnd
eru með missýningum. Við þau þurfum við
aðstoðarmenn. Það eru þessi brögð sem við
sýnum úti fyrir húsum hinna hvítu herra,
og á götum og torgum í stórborgunum. En
það eru til aðrir og æðri töfrar, sem ekki
“En hvar er Rabda?” spurði Bathurst.
“Hún er hér, minn herra”, svaraði hún
sjálf og reis á fætur. Hún hafði setið á pall-
inum rétt hjá Bathurst.
“Yfirgengilegt”, sagði þá Bathurst. “Eg
hefi heyrt talað um þennan leik, en ekki séð
hann fyrri. En má eg skoða spýtustúfinn?”
“Þó það væri nú,” svaraði Rujub.
Bathurst tók spítuna, bar hana upp að
glugganum og skoðaði með gaumgæfni. En
þar voru ensin brögð, þar var ekki að tala
um neinn járnhólk innan í járnhólk, eins og
kíkir, en sem Bathurst hafði dottið í hug.
Nei, þetta var ósvikin spíta og ekkert annað.
Nú skal eg sýna þér nokkuð annað, Sa-
hib”, sagði Rújub. Hann tók þá ker eitt úr
eir, lét í það nokkra höggspæni og afkvisti af
trjám og ögn af viðarkolum. Svo kveikti
hann á eldspítu og slóg eldi í eldsneytið og
físti svar þar til spíturnar voru brunnar, og
voru þá viðarkolin komin í glóð. Þá dreifði
hann einhverju dufti yfir glóðina og reis
þegar upp þétt, hvítgrá gufa.
Slöktu nú ljósið, Sahib”, sagði Rujub og
gerði Bathurst svo. Kola glóðin kastaði
bjarma út frá sér, svo að reykjargufan sást
vel og varð æ gleggri og gleggri, að Bathurst
sýndist. “Sjáum nú liðna tímann!” sagði þá
Rujub. Gufan varð bjartari og gleggri og
tók ýmsum litbreytingum. Alt í einu kom
fram' mynd af landslagi, er Bathurst sá að
var á Indlandi. Hann sá þorp nokkurt á
brekkubrún, og reykjargusur þutu upp á
milli húsanna hér og þar. Svo kom fram
fylking af rauðklæddum hermönnum, er sóttu
að þorpinu og skutu í sífellu á göngunni. Þeir
staðnæmdust augnablik, en tóku svo á sprett
heim að þorpinu og hurfu á svipstundu í
reykjarmóðuna mUU húsanna.
“Herra trúr,” sagði Bathurst í lágum
“Nei, Rujub, þú hefir sýnt mér nóg. Þú
hefir gengið fram af mér alveg. Nei, eg vil
ekki sjá meira af slíku núna.”
“Far vel þá, Sahib,” sagði Rujub. “Eg efa
ekki að við hittumst aftur og ekki ómögulegt
að mér takist að launa þér lífgjöf Röbdu”,
Rujub tók körfu sína, steig út um gluggan og
gekk út í myrkrið.
3. KAPÍTULI
Sjö eða átta flokksforingjar sátu við
borð í mötuskála “hundrað og þriðju” her-
deildar Bengal fótgönguliðsins í Cawnpore.
Þar hafði verið gestaboð um kvöldið, en
gestirnir voru allir farnir. Það var búið að
slökkva ljósin í billiard-salnum og spilamenn-
imir allir, sem þreytt höfðu vistarspil um
kyöldið, voru nú hættir, en sumir spilamanna
tóku sér þá sæti hjá þremur liðsforingjum,
er sátu í mötuskálanum og reyktu.
Það var glaða tunglskyn og svo bjart að
út um gluggan var að sjá eins og snjó-föl
lftið hafði fallið á grænu grufidirnar. Tveir
eða þrír mötuþjónar sátu úti á palli og skröf-
uðu í hljóði. Varðmaður gekk hægt og
seint aftur og fram fyrir innan hliðið sem
leiddi að mötuskála-garðinum. Fyrir utan
garðinn tók við lág, flöt slétta alt að hin-
um lágu kofum innlendu hermannanna.
“Svo doktorinn er væntanlegur á morg-
un, majór,” sagði Aðjútant Prothero, sem
hafði verið að spila vist. “Það þykir mér góð
frétt. í fyrsta lagi er hann ágætis drengur
og hefir lag á að halda manni vakandi. í
öðru lagi er hann miklu betri læknir, en sá
sem hér hefir verið síðan við komum, og
í þriðja lagi, þyrfti eg sjálfur læknis með
vildi eg heldur vera undir hans hendi en nokk-
urs annars læknis, er eg þekki.
I