Heimskringla - 13.04.1932, Blaðsíða 6

t. SHJA
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG 13. APR. 1932

RobínlHood
FI/ÖUR
TIL ÞESS AÐ BÚA TIL FALLEGAR KÖKUR
OG KRYDDBRAUÐ, SKAL NOTA
ROBIN HOOD MJÖL.

Á HÁSKA TÍMUM
Saga frá uppreisninni á Indlandi.
. Eftir
George A. Henty
' “Eg bara vildi að Bathurst hefði verið
með,’’ sagði majórinn við Isabel, er þau héldu
af stað tvö saman í vagni sínum. “Hann sýn-
ist vera horfinn okkur alveg. Nú í nærri mán-
uð hefir hann ekki komið nema einu sinni.
Ykkur hefir vænti eg ekki borið neitt á milli,
Isabel? Mér finst það eitthvað svo undarlegt,
að hann skyldi hætta komum sínum svona alt
í einu, eins og hann var þó farinn að koma
oft.”
“Nei, frændi,” svaraði Isabel. “Eg hefi
aldrei séð hann eða talað við hann, nema
þegar þú hefir verið við. Hvernig gat þér
komið slíkt í hug?’’
“Eg veit það ekki, góða mín. Eg veit
bara að unga fólkið tekur þannig köst stund-
um, þó engin ástæða sé til. Reyndar gæti eg
nú naumast trúað þessum barnaskap á hann
Bathurst. Ástæðan er líklegast sú að hann
og Foster eru hugsa eg litlir vinir, og vill
þess vegna sem sjaidnast verða á vegi fyrir
honum.”
“Ja, það þykir mér nú líklegast,” sagði
Isabel sakleysislega, og beindi svo talinu í
aðra átt.
Það var myrkt orðið, þegar þau komu á
tjaldstaðinn, svo dimt að leiðsögumaður með
blys í hendi fór á undan þeim þaðan sem
beygt var út af þjóðveginom. En bjart var og
skemtilegt við tjöidin. Það var búið að kveikja
Ijós í báðum, og tveir eða þrír eldar voru
kyntir úti á balanum í grend við þau.
“Hingað sýnast öll þægindi komin,’” sagði
Mary, þegar hún og Isabel gengu inn í tjald-
ið, sem búið hafði verið upp fýrir þær. “Eg
vildi að við mættum altaf vera í tjöldum í
hftatíðinni.’’
“Þau sýnast vera svalur bústaður,” svar-
aði Isabel. “En þegar til kemur, hugsa eg nú
að húsin séu þó svalari. En ljómandi hafa
þeir búið vel um alt. Hér er baðkerið í hólfi
og alt tilbúið til að dýfa okkur, enda þurfum
við þess eftir svona langa keyrslu í moldviðris
ryki. Vilt þú vera á undan? Mér er sama, en
við verðum að flýta okkur, því Rumzan sagði
að kvöldverður yrði til eftir hálfan tíma. Til
allrar hamingju er ekki búist við að við bú-
umst veizluskrúða.”
Kvöldverðurinn var vel til reiddur og allir
voru kátir. Um annað var ekki talað en dýr-
ið, sem deginum áður hafði drepið kú. Nú
hafði það, að sögn þorpsbúa, tekið sér bústað
niðri í djúpri kvos í þéttum smáskógi, og
höfðu menn verið á verði umhverfis gjótuna
allan daginn. Það var talið líklegt, að tíg-
urinn mundi læðast að ætinu, kýrskrokknum
einhverntíma í nótt, en af því skyldi enginn
skifta sér, en láta dýrið sjálfrátt, því ákveðið
var að vega að því um hádaginn.
“Það er rétt yfirgengilegt, hvað vel vinnu-
mennirnir búa alt þetta út," sagði Isabel.
“Borðið stendur hér með öllu tilheyrandi rétt
eins og heima í húsi. Fólk heima á Englandi
tryði því varla, ef það sæi okkur við þetta
borð, að við ætluðum að vera burtu bara tvo
daga. Þar dytti engum í hug að gera nokkr-
um svo mikla fyrirhöfn, en gerðu sig ánægða
með óvandaðasta útbúnað, og að borða sitj-
andi eða standandi, eftir tilviljun — bara að
eitthvað fengist til að seðja hungrið. Mér sýn-
ist líka bara hlægilegt, að hafa svo mikið
fyrir svo lítilli útivist.’’
“Að vísu er það, en það er líka mikils
virði að hafa öll þægindi, hvar sem maður
er,’’ svaraði doktorinn. “Og hvað fyrirhöfn-
ina snertir, þá hefir vinnufólk okkar oftast
æði lítið að gera, svo það er því sjálfu fyrir
beztu að það fái að gera dálítil tilþrif ein-
stöku sinnum. Þá er fiutningurinn á uxavögn-
unum ekki kostbær, en sá litli kostnaður ger-
ir þó allan muninn að því er þægindin
snertir."
“Hvað er langt héðan að kvosinni, þar
sem dýrið hefir bæli sitt?” spurði þá Wilson,
sem ómögulegt var að hugsa um neitt annað.
“Nálægt tveimur mílum,’ svaraði doktor-
inn. “Við megum ekki vera öllu nær, ekki
af því að svo mikil hætta sé á að tígurinn
fari að heimsækja okkur, heldur af því að
hann væri vís til að finna mannaþef og leggja
á flótta. Nei, majór, eg þakka, en meira tek
eg nú ekki af áfengi. Við megum ekki hleypa
hita í blóðið núna, ef við eigum að vera hæfn-
ir í fyrramálið. En við skulum nú heldur
ganga þangað sem fílamir eru og tala við
fílahirðana um, hverjir fílanna séu stöðug-
astir. Það er hreint undravert, hvað fíllinn
er hræddur við tígrisdýr. Eg var einu sinni á
einum, sem eg hafði verið fullvissaður um að
hræddist ekki á hverju sem gengi, en þræliinn
fældist í fyrstu atrennu og skildi mig eftir
meðvitundarlausan «g rifbrotinn í trjágrein-
um. Eg var hálfa stund meðvitundarlaus og
það var mildi að eg braut ekki öll rifin í mér.
Eg var til allrar hamingju léttur þá, því ann-
ars hefði eg beðið bana af byitunni. Eg man
eftir mörgum dæmum áþekkum þessum, og
við verðum að vera varkárir og velja tvo að
minsta kosti, sem treysta má, handa þeim
ungfrúnum."
Reikuðu nú allir úti í klukkustund, og
fréttu alt sem frétt varð um fílana, og eftir
að hafa athugað þá gaumgæfilega, úthlutaði
doktorinn þeim meðal félaga sinna, svo að
hver gengi að sínum ákveðna fíl morguninn
eftir. Doktorinn ræddi og við innlendu veiði-
mennina og frétti um niðurröðun liðsins, er
fæla skyldi dýrið. Að þessu loknu gengu allir
til svefns, því snemma skyldi rísa úr rekkju
morguninn eftir.
Undireins og bjarmaði fyrir degi, vakti
næturvörðurinn doktorinn og föruneyti hans,
og svo fljótir voru allir á fætur, að innan
lítillar stundar voru allir seztir að kaffi-
drykkju. Það var búið að söðla fílana og
stóðu þeir ferðbúnir í röð hjá tjöldunum.
Rétt þegar stíga skyldi á bak hinum
stórskornu Indlands-fílum, heyrðist jódunur
í grendinni. Var auðheyrf að maður var á
ferð og reið geyst.
“Við skulum bíða,’’ sagði majórinn. “Má
vera að hér komi sendimaður með boð til
mín.”
Það reyndist rétt, því augnabiiki síðar
stöðvaði Bathurst löðursveittan hest við
tjöldin.
“Er það virkilega Bathurst hingað kom-
inn!” sagði majórinn. “Þú hefir breytt ætlan
þinni eftir ait saman og afráðið að vera með.
Mér þykir vænt um. Þú skalt skipa sama “há-
sætið’’ og eg í dag.”
“Nei, majór, eg kom ekki í þeim til-
gangi. Eg kom með bréf, sem kom til þín
klukkan tvö í nótt. Doolan opnaði það, og
bað mig svo að færa þér það, af því eg einn
vissi um tjaldstæði ykkar og rataði hingað.”
Bathurst var alvarlegur mjög, og talaði
alvarlega, og tók majórinn eftir því.
“Eg vona að bréfsefnið sé ekki slæmt,”
sagði majórinn. “En áríðandi er það sjálfsagt
úr því að Doolan rak þig af stað í þrælareið
um hánótt.’’
“Bréfið er mjög svo alvarlegt,” svaraði
Bathurst, en svo iágt að þeir sem fjar stóðu,
heyrðu ekki. “Má eg ráða þér til að lesa það
inni í tjaldi? Sumt af þessum innlendu, sem
hér eru skilja ensku.”
“Já, komdu með mér,’’ og gengu þeir inn
í tjaldið, þar sem enn voru ljós á borðinu, þó
nú væri orðið lesijóst úti. Það var með kvíða
og ótta, að majórinn opnaði bréfið, og það
ekki að ástæðulausu. Bréfið var á þessa
leið:
“Kæri majór: — Hershöfðinginn' hefir á
augnabliki fengið hraðskeyti með hræðilegum
fréttum frá Meerut. Hindúa-hermenn þar
hafa gert uppreisn og myrt alt hvíta fólkið,
liðsforingja, konur og börn, en brotið upp
fangahús öll og slegið lausum öllum saka-
mönnum. Eru nú á hergöngu til Delhi. Sú
saga fylgir að þar sé búið að myrða hvert
mannsbarn úr Norðuálfu, og þó sannánir
vanti, þykir það ekki ótrúlegt. Frézt hefir
einnig að riddaralið Hindúa í Lukhnow hafi
gert uppreisn, en Lawrence telegrafar þaðan,
að hann hafi bælt þá uppreisn niður, með
hvíta liðinu og tekið vopnin frá uppreisnar-
mönnum. Eg vona að okkar herdeild standi
stöðug, en engum er þó treystandi nú. Eg
ræð þér til að .búast um í einhverju ramgerðu
húsi með traustum skíðagarði umhverfis, svo
að alt Norðurálfufólk í þorpinu geti flúið ,
þangað, ef í nauðir rekur. Úr því þeir eru i-
teknir til að myrða okkar fólk, má guð einn
vita, hver endirinn verður.”
“Guð almáttugur! Hvern gat dreymt
fyrir þetta?” sagði majórinn og var sem
þrumu lostinn. “Myrða konur og börn jafnt
karlmönnum! Það eru fleiri hundruð Norður-
álfumanna í Delhi, og hér er gert ráð fyrír
að búið sé að drepa þá alla. Getur þetta ver-
ið satt?’’
“Skeytið frá Meerut er augsýnilega ó-
yggjandi — er blátt áfram tilkynning til her-
stjóra og allra annara embættismanna, að
svona sé ástandið. Fregnin frá Delhi er efa-
meira að sé rétt, en sennileg er hún, ef satt
er að uppreisnarmennirnir og sahamenn allir
hafi ætt þangað viðstöðulaust. Hafi þeir náð
þangað öllum að óvöru, gátu þeir hvítu lítihi
vörn komið fyrir sig. Þeir eru sárfáir í hern-
um í Delhi, og ekki þá nema í stórskotalið-
inu, svo það er vandalítið fyrir uppreisnar-
menn að leika þar að vild sinni.”
“En það voru hvítir herflokkar í Meerut,’’
^^eði majórinn. “Hvað voru þeir að gera?
En það er ekki spurningin nú. Það sem nú
liggur fyrir er að hverfa heim að herbúðunum
aftur á augnabliki. Viltu kalla á hina menn-
ina, Bathurst? En segðu stúlkunum sem
minst. Þær fá þessar fréttir nógu snemma
samt. Þú getur bara gefið
þeim í skyn að eg hafi frétt
um óeirðir á óvæntum stað,
og að eg álíti heppilegast að
hverfa aftur viðstöðulaust.’’
Doktorinn og þeir félagai
stóðu afsíðis og voru að
geta á, hvaða fréttir það
væru, sem Bathurst hefði á-
litið nauðsynlegt, að ríða
með svona gapalega í kol-
svarta náttmyrkri, þegar
hann kom út og sagði þeiin
að majórinn langaði til að
tala við þá.
“Eigum við að koma inn
líka, Mr. Bathurst?” spurði
Mary Hunter.
“Nei, Miss Hunter, majórinn ætlast ekki
til þess,” svaraði Bathurst. “Sannleikurinn
er, að það hafa gosið upp óeirðir á fleiri en
einum stað, og ætlar majórinn að halda nokk-
urskonar hermálafund með hinum. Hann ætl-
ar held eg að leggja til að þeir hætti við
veiðiskapinrí í bráð, og eg á von á því, að all-
ir hverfi heim nú eftir litla stund. Fréttir með-
al Hindúa berast furðu fljótt, en majórinn viil
víst að allir liðsforingjarnir séu á staðnum,
þegar Sepoyar fá fréttir af þessu nýja upp-
þoti.’’
“Það hljóta að vera æði alvarlegar frétt-
ir,” sagði þá Isabel, “ef' frændi hættir við
veiðiferðina nú í miðju kafi og snýr heim
aftur.”’
“Eg er hræddur um að hann megi tii,
Miss Hannay,” svaraði Bathurst. “Það væri
ótækt alveg, ef fjórir liðsforingjar væru fjar-
verandi, þegar fréttin kæmi, ef okkar Sepoy-
ar þá tækju í höfuðið að neita að taka við
skotfærum, eða eitthvað þvílíkt.’’
“Svo þú getur ekki sagt okkur, hvernig
frétt þessi í rauninni er?” spurði Isabel.
“Bréfið var stutt, og sumt af innihaldinu
voru tilgátur fremur en fréttir. Þó eg sæi
bréfið, þá var það sendimaðurinn, en ekki eg
sem borgari, sem sá það, og undir þeim kring-
umstæðum, er mér ekki leyfilegt að opinbera
meira af bréfsefninu.”
“Skelfilegir vandræða pésar eru þessir
Sepoyar,’’ sagði Mary Hunter. “Það er hörmu-
legt að þurfa að missa af tígrisveiöi þeirra
vegna, og við fáum máske aldrei tækifæri
aftur að sjá svo tilkomumikinn eltingaleik.”
“Það er nú aðeins lítilfjörlegt kvörtunar-
efni, Mary,” sagði Isabel.
“Nú sem stendur finst mér það, þvert
á móti, æði átakanlegt,’’ svaraði Mary.
“í þessu gægðist doktorinn út úr tjaldinu
og bað Bathurst að koma inn.
“Við höfum ákveðið að hverfa aftur und-
ireins, enda er það sjálfsagt,” sagði majórinn
við Bathurst. “En doktorinn álítur að það
mundi kveikja ýmsar sögur og getgátur, ef
við hættum alveg við tígraveiðina, og að þá
mundi sú frétt fljúga eins og eldur í sinu, að
eitthvert voða-tilfelli hefði átt sér stað og
valdið afturhvarfj okkar. Nú eg er sjálfsagður
að snúa aftur og svo eru hinir liðsforingjarn-
ir, og Mr. Hunter vill að sjálfsögðu komast
heim til sín tafarlaust. En doktorinn leggur
til að hann sé eftir og reyni við dýrið, og þar
sem það bærist nú héðan að þú sért kominn
hingað, þá verði álitið að þú hafir komið í
þeim tilgangi að vera með að herja á rnann-
ætuna, og vill hann því að þú verðir eftir og
sláist í förina með sér, því takist að drepa
dýrið, þá verði allir ánægðir, og þakki það
liði okkar, þó ekki verði í rauninni nema tveir
menn eftir af okkar flokki, enda sama hvort
tveir menn eða tuttugu sækja að dýrinu, bara
að þeir vinni sigur.”
“Eg er til með það,’’ svaraði Bathurst,
“og álít uppástungu doktorsins mjög góða.
Það er alveg satt, sem hann gat til, að hyrf-
um við allir aftur nú, yrði það talin sönnun
fyrir einhverjum mikilfenglegum ófriðarfrétt-
um, og mundi það brátt berast um héraðið.”
“Eg er þér þakklátur, Bathurst," sagði
majórinn. “Og úr því þetta er nú afráöið,
skulum við týgja okkur í flýti til heimferðai,
og komast af stað sem fyrst.’’
Að tíu mínútum liðnum voru allir seztir í
vagnana, að undanteknum doktornum og
Bathurst, og heimferðin hafin. •
12. kapítuli.
“Jæja, þá skulum við nú halda af stað
h'ka,” sagði doktorinn. “Við getum spjallað
á ieiðinni. Eg hefi tvo riffla með mér ©g get
léð þér annan.”
“Eg vil ekki riffil,’’ svaraði Bathurst með
töluverðri áherzlu. “Rétt til málamynda ætla
eg að halda á byssu eins ninlenda veiðimanns-
ins, en til virkilegra nota ætla eg að fá léð
eitt spjót þeirra, ef á þyrfti að halda.”
“Ja, þá verð eg einn um hituna líka,"
svaraði doktorinn, og var ánægður með það.
Tóku þeir þá tvo stöðugustu fílana og sett-
ust í burðarstólana, en sögðu fílahirðunum að
koma með hina fílana líka, ef á þyrfti að halda
að senda þá inn í skóginn til að flæma dýrið
út á sléttuna. Héldu þeir svo af stað og fóru
fílar þeirra samhliða.
“Þetta eru hræðilegar fréttir,’’ sagði dokt-
orinn. “Eg hefði ekki trúað því að þessir
menn, sem um svo mörg ár hafa verið okkur
svo samrýmdir, gætu fengið sig til að vinna
slík ódæðisverk. Að það mætti æra þá’ og
kveikja almenna uppreisn með lygum um aö
trú þeirra sé í hættu, það get eg ósköp vel
ímyndað mér, en að þeir myrði ekki aðeins
liðsforingjana og karlmenn yfir höfuð, heldur
einnig konurnar og börnin, það er virkilega
ótrúlegt. Okkur hefir æfinlega komið saman
um það, að færu Hindúar af stað í uppreisn
á annað borð, væri ekki’gott að segja, hve
langt þeir gengju, en þessi ósköp held eg
hvorugum okkar hafi komið í hug.”
“Eg veit ekki, doktor. Eins víst hefir ver-
ið ástæða fyrir þá, sem séð hafa þenna ský-
flóka dragast saman, að ímynda sér að byl-
urinn yrði krappur, þegar hann kæmi, og
sem stendur getur enginn sagt hver endirinn
verður. Fréttin um að Delhi sé fallin fyrir
uppreisnarmönnum og strádrepnir allir hvít-
ir menn í borginni, flýgur eins og þrumu-
fleygur um þvert og endilangt landið, og kann
enginn að segja hver verður afleiðing af því.
En eitt er víst, doktor, og það er, að það
væri heimska að dylja fyrir sjálfum sér þann
sannleika, að innan viku gætu Hindúar veri6
búnir að drepa og myrða hvert einasta hvítt
mannsbarn á Indlandi, að undanteknum má-
ske þeim ,sem búa í fáeinum stærstu borg-
unum, og í traustu vígi eins og Agra, þar
sem hvítir hermenn eru svo liðsterkir.”
“Ekki get eg neitað því, að alt þetta er
mögulegt, Bathurst. Nái þessi uppreisn aö
breiðast út um þrjú stærstu héruðin, liggur
fyrir að yfirbuga Indland í annað sinn, og
verður sá leikur erfiðari miklu en sá fyrri, því
öll þessi ár, sem við höfum haft völdin, höfum
við kappkostað svo dyggilega að kenna þeim
innlendu vopnaburð og hernaðaraðferð alla.
Og nú rísa allar eggjar á móti okkur, sjálfum
lærifeðrunum. Það er svekkjandi að hugsa
til þess, að veldi þetta hið mikla, sem við með
ósegjanlegum örðugleikum höfum yfirbugað
ögn og ögn í senn, geti á einni einustu viku
gengið úr greipum okkar.” — Eftir litla stund
hélt doktorinn áfram: “Það er ljótt, þetta
er ekki svo? Og að hugsa um að hér hefi
eg verið doktor þessara þorpara nú í þrjátíu
ár, að slíta þá blátt áfram úr greipum dauð-
ans í þúsunda tali. Hefði eg bara vitað hvað
fyrir hendi var, mundi eg hafa blandað með-
ulin með ögn af málmsýru eða arsenik, og
ekki hikað meira en eg mundi hafa hikað við
að skjóta tígris-ketling. Það er dálítil fróun
í að hugsa um það, í þessu sambandi, að maj-
órinn er nú þegar búinn að gera talsvert í þá,
átt að umhverfa dómshúsinu í þolanlega
traust vígi, svo traust, að það hníga hugsa
eg æði margir af þessum þrælum, áður en
þeir taka það. *Það er að segja, ef þeim teksc
ekki að koma okkur öllum á óvart. Eg hefi
aldrei á æfi minni tekið þátt í stríði sem
hermaður, en úr því eg hefi getað hæft tígris-
dýr á stökki, skil eg ekki annað en eg ætii
að geta hæft einhvem Sepoya. En meðal
annars, Bathurst. Hún ætlar víst að koma
fram myndin, sem Rujub sýndi þér.”
“Það vildi eg að yrði, það veit liamingj-
an,” sagði Bathurst þunglamalega. “Eg tæki
óhræddur og glaður hverju sem að höndum
ber, ef eg gæti trúað að sú mynd væri sönn
og að eg gengi fram í höggorustu eins og eg
gerði á myndinni.’’
“Hugarburður! Rugl! drengur minn!”
sagði doktorinn. “Það er auðvitað að fyrst
um sinn ræður þú ekki við taugar þínar, en,
trú þú mér, þú venst við gauraganginn með
tímanum. Af því eg þekki þig svo vel, þá er
nú þetta föst skoðun mín.”
Bathurst hristi höfuðið.
“Eg þekki sjálfan mig of vel til þess,
doktor, að eg fari að hafa nokkra slíka von,’’
sagði hann. “Við erum nú á ferð til að skjóta
tígrisdýr, og trúirðu því, að þar sem eg væri
alls óhræddur að fara einsamall og fótgang-
andi þarna ofan í skóginn í kvosinni, með
þetta spjót eitt til vopna, þá er eg kvíðandi
af því eg veit að þú ætlar að skjóta af byssu
í fárra skrefa fjarlægð frá ■nér.”