Heimskringla - 25.05.1932, Blaðsíða 6

/
•. Stt)A
A HASKA TIMUM
Saga frá uppreisninni á Indlandi.
Eftir
George A. Henty
Doktorinn varð að viðurkenna að majór-
inn hafði rétt fyrir sér, og slepti svo allri hugs-
un um háð og ávítanir, en bágt átti hann
með að haida sér í stilli, og fór því venju
fremur einförum. Þegar hann hafði ekkert á-
kveðið að gera, tók hann sig út úr hópnum
og settist niður í eitthvert hornið uppi á
þekjunni, hafði ekki augun af skógarrunnun-
um í grendinni, og skaut í hefndarskyni í
hvert skifti, sem hann þóttist koma auga á
Hindúa. Og svo var hann hæfinn, að ^>að leíð
ekki langt þangað til Sepoyar lærðu að gera
greinarmun á rifli hans og riflum hinna, og
að flýja úr runnunum án nokkurs undandrátt-
ar, þegar þeir heyrðu doktors riffilinn ávarpa
þá!
Þeir Wiison og Rithards urðu samt etoki
sáttir aftur um stund. Þó þeir væru hvor ö'ðr-
um stríðnir og glettnir, þá var það alt í bréð-
erni til þessa, og hið sama mátti segja um deil-
ur þeirra út af ágæti þessa hestsins eða hins.
Jafnvel þeirra ímyndaða ást á Isabel gat ekki
valdið sundurlyndi, en út af þeirri tillögu
Richards, að þeir sendu Bathurst inn á pall
til kvenna, jöguðust þeir svo alvarlega, að
það leið þó nokkur tími, þangað til þeir yrtu
hvor á annan, og er lítill efi að það var trega-
efni fyrir báða jafnt, að þeir voru nú ekki i
skólaaldri, svo að þeir gætu jafnað reikning-
inn samkvæmt reglum skólapilta.
14. Kapítuli.
Þó nú að doktorinn hlyti að fylgja ráð-
um majórsins í þessu Bathursts máli, hafði
hann samt ekki verið aðgerðalaus. Hann
hafði fengið kvenfólkið alt á sitt band. Hann
hafði sagt þeim hvernig stóð á taugaveiklun
Bathursts, og jafnframt sagt þeim söguna af
viiareign hans vi* tígrann, því til sönnunar,
að það var ekhi hugurimn, sem bilaði, heldur
taugakerffð.
“Breytni hans í dag sannar líka hið
sama, það að hann er hugmikili, stiltur og
stefnufastur,” sagði doktorinn, “enda við þeim
einkunnum að búast hjá manni, sem hefir
jafngóða hæfileika og hann hefir. Það sannar
hezt, hve fjarska mikinn viljakraft hann hefir,
að þótt taugaberfi hans yrði lamað eftir fyrstu
skothríðina, gekk hann samt út að veggnum
og stóð þar hreyfingarlaus. Til þess þurfti
jötunefldan anda og vilja.’’
Það ^r venjulega létt verk, að fá konur
til að mæla með manni, sem þeim þykir mikið
varið í, og þessum konum þótti mikið til
Bathursts koma, og fanst meira kveða að
honum síðan allir komust í þessa kví. Hann
var altaf svo stiltur og svo glaður og hress í
anda, og þó hann ekki gerði lítið úr hættunni,
þá hagaði hann svo orðum sínum, að konurn-
ar urðu vonbetri og hressari á eftir, í hvert
skifti sem hann talaði við þær. Auk þess hafði
hann gert þeim svo margt til þægðar og
gagns. Hann hafði hjálpað til við farangurinn,
hafði borið börnin þegar þurfti, og litið eftir
að vinnufóikið gerði f.yrirsett verk. Hann
hafði, í stuttu máli, stutt að því með ráði og
dáð, að svo vel færi um kvenfólkið, sem fram-
ast væru föng á.
“Eg er þér þakklát fyrir að hafa sagt
okkur þetta,’’ hafði Mrs. Doolan sagt. “Auð-
vitað getur engum manni með viti komið í
hug, að sakfella Bathurst fyrir þetta. Það er
langt síðan eg heyrði sögur um það á hvaða
hátt hann hefði gengið úr hernum, en mér
datt ekki í hug að trúa því, enda þótt eg hefði
þá engin kynni af honum, og ekki séð hann
nema einu sinni eða tvisvar. En þessi saga
þín, doktor, skýrir alt þetta fyrir mér. Eg sár
kenni í brjósti um hann. Það hiýtur að vera
meira en lítið átakanlegt fyrir hann, að vera
háður þessum örlögum, eins og hér er ástatt
nú. Trúirðu því, dokter, að eg afbæri held eg
betur að sjá hann Jim minn borinn inn hing-
að örendan, heldur en að sjá hann missa hug
eða kjark. Hvað getum við gert fyrir yesaÞ
ings manninn?’’
“Ekkert nema það, að umgangast hann
eins og áð'ur, Mrs. Doolan,’’ svaraði doktor-
inn. “Ef þið sýnduð honum minStu með-
aumkvun á einn eða annan veg, þá bættuð
þið stórum á byréi hans — gerðuð ilt verra.
Einmitt núna er hann í hörmulegu ástandi, en
sjái hann hvorki né finni nokkura breytingu
á framkomu ykkar, þá nær hann sér von
bráðar, að eg hugsa, eins og eg vona altaf,
að áður en lýkur gefist honum tækifæri að
vinna eitthvað, sem viðurkent verður sannar-
legt hreystiverk, — ekki í skoteldaleik, því það
er vonlaust aiveg, heldur á annan hátt.”
“Vertu viss, dokfcor, að við skulum gera
alt, sem í okkar valdi stendur,” sagði Mrs.
Doolan með áherzlu. “Og sannarléga er nóg
tii að gera annað en að skjóta Sepoya. Það
HEIMSKRjNGI A
WINNIPEG 25. MAÍ 1932.
er t. d. bráðnauðsynlegt að einhver líti eftir
hestasveinunum og vinnufólkinu í heild sinni,
og auk þess væri það huggun fyrir okkur, ef
einhver mætti vera að, að koma inn til okk-
ar endrum og sinnum og taia við okkur
stund og stund.”
Þessu tóku hinar konurnar vei, og varð
því endirinn sá, að samtímis og karlmenn-
irnir bundust í bræðralag til þess að sýna
Bathurst smán, bundust konurnar í bræðra-
lag til þess að andæfa þeirri uppátekt.
‘*Þið getið gert eins og ykkur sýnist,’’
hafði Mrs. Doolan sagt við karlmennina. “En
þið eruð einfaldir, ef þið ímyndið ykkur, að
við gerum okkur sekar í svo flónskulegri
grimd og rangsleini.”
Mrs. Rintoul var engu síóur ákveðin í sín-
. um svörum, og svo var Mrs. Hunter. Hún var
máske ekki eins stórorð og hinar, en hún var
eins föst fyrir, sagðist æfinlega hafa álitið
Batharst vin sinn, og það mundi hún gera
framvegis. Hún sagði sorglegt hans vegna að
hann gæti ekki tekið sama þátt og þeir í sókn
og vörn, en það væri jafnrangt fyrir þá að
áfelia hann fyrir veiklun, sem honum væri ó-
viðráðanleg. Isabel hafði engan þátt tekið í
þessum umræðum við doktorinn, og gerii
það ekki heldur nú við mennina, en hún hugs-
aði um það engu síður en þær, og hugrenn-
ingar hennar voru á þessa leið:
“Það er hrópleg rangsleitni, en svo eru
þeir nú ekki rangsleitnari en eg var. Eg var
enda bæði grimmari og rangsleitnari en þeir
eru, því þá vofði engin hætta yfir og eg hafði
enga ástæðu til að fara fyrirHtlegum orðum
um hann. Eg bygði minn dóm á eintómum
grun, en þeir byggja sinn dóm nú á fram-
komnum atburði. Ef þeir eru þá grimmir og
rangiátir undir kringumstæðunum, hvað lýs-
ingarorð eiga þá við mína breytni?”
Nokkru seinna komu allir karimennirnir
saman á fundi, til þess að ræða um ástæð-
urnar. <
“Mér þætti vænt um, doktor,” sagði ma-
jórinn, “ef þú vildir biðja Bathurst að koma
til fundar við okkur. Hann þekkir héraðsbúa
betur en nokkur annar maður, og hans álit
er þá um leið þehn mun meira virði.’’
•oktorinn gekk þegar til Bathursts og
sa’gði honum orðsendingu majórsins.
“Við þurfum að taia um ástæðurnar og
langar hann til að hafa þig með í ræðum,"
sagði hann. “En svo verð eg að segja þér
það hreinskilnislega, að setulið okkar hér er
skift í tvo flokka að því er snertir álit á þér.
Annan flokkinn skipar majórinn, Wilson, eg
og kvenfólkið. Þessi flokkur lítur skynsamlega
á mál þitt og viðurkennir, að þú hafir gert
alt sem í þínu valdi stendur, til að yfirbuga
veikleika þinn, og neitar svo að viðurkenna
að nokkur vansæmd loði við þig í þessu sam-
bandi. Því miður hafa allir aðrir annað álit
á þessu enn, og munu þess vegna ætla að
sýna þér kulda.”
"Auðvitað,” svaraði Bathurst með still-
ingu. “Hvað konumar snertkr, þá veit eg að
það er þér eingöngu að þakka, að þær líta
öðruvísi á málið.’’
“Svo þú ætlar þá að koma?” sagði dokt-
orinn glaður í bragði, af því að Bathurst var
hressari en hann hafði búist við.
“Það geri eg að sjálfsögðu,’ svaraði
Bathurst og settist upp. “Það versta er af-
staðið — það vita nú allir að eg er bleyða, og
það var sú vitneskja, sem eg óttaðist. Eg hefi
nú ekkert meira að óttast, og þá er ástæðu-
laust að vera í felum.’?
“Við erum búnar að búa vel um okkur,
þykir þér það ekki, Mr. Bathurst?’’ sagði Mrs.
Doolan glaðlega er þeir gengu um. “Og eg er
viss um að okkur líður öllum betur núna,
heldur en okkur leið þegar þú færðir okkur
fregnina í gærkvöldi. Tilhugsunin er æfinlega
átakanlegri en virkileiknn, held eg."
“Ekki æfinlega, Mrs. Doolan,” svaraði
Bathurst. “En satt er það, að þið eruð búnar
að búa yfirgengilega vel um ykkur. En sauina-
verk ykkar er varla eins fínt nú eins og það
var, en engu síður áríðandi samt."
Og svo gekk Bathurst áfram yfir í hinn
endann á setustofunni, þar sem majórinn var
og flestir karlmennirnir.
“Búinn að ná þér aftur, vona eg, Bath-
urst,’’ sagði majórinn glaðlega. “Nú þurfum
við að njóta þinna ráða, því þú ert kunnugri
stórbændunum í héraðinu en nokkur okkar.
Spurningin er auðvitað þessi: Snúast þeir á
móti okkur líka?”
“Eg er hræddur um það, majór,” svaraði
Bathurst. “Eg hafði altaf vonað, að þeir yrði
aðgerðalausir, en ef satt er að Rajahinn sé
snúinn, og af því bréfið reyndist rétt að öðru
leyti, hugsa eg að það sé rétt í því iíka, og þá
er eg hræddur um að þeir þoli ekki þrýsting-
inn, en berist með straumnum.”
“Og þú heldur að þeir hafi ráð á fall-
byssum?’’
“Eg er sannfærður um það. Fallbyssurn-
ar, sem framseldar voru, voru svo fáar, að
það gat ekki verið nema mjög lítill hluti af
þeim fjölda, sem til var.”
“Eg var að vona að Sepoyamir legðu af
stað til Delhi strax eftir ráðninguna, sem við
gáfum þeim í morgun,” sagði
majórinn, “en að því er fram-
ast verður séð héðan, er ekki
minsta breyting á þeim í þá
átt. En svo má nú vera að
þeir ætli af stað í dögun í
fyrramálið.’’
“Eg skal fara út til þeirra
að fá fréttir, ef þú vilt maj-
ór,” sagði Bathurst. “Eg get
fengið hérlendan klæðnað hjá
vinnumönnunum, og málið
tala eg svo vel, að þeir
þekkja mig ekki úr hóp. Ef
þú viit leyfa það, skal eg
týgja mig og fara yfir að her-
búðunum.”
“Já, en það er nú æðimikil hættuför,”
svaraði majórinn alvarlega.
“Eg óttast ekki hættuna minstu ögn,
majór,” svaraði Bathurst. “Taugar mínar eru
stiltar og sterkar á hverju sem gengur, nema
í. skothríð, þá ræð eg ekki við þær, hvernig
sem eg reyni, einS og þið sáuð í dag. Eg er
alls óhræddur að fara í hvaða aðra hættuför
sem er; en hvað þessa för snertir, þá heid eg
að hættan sé nú lítil. Eina hættan er fólgin
í því að snjúga í gegnum varðhringinn, sem
þeir sjálfsagt hafa slegið umhverfis húsið.
Geti eg smogið um þann vörð er hættan á
enda, því eg held eg geti búið mig svo vel,
að eg verði eins og hinir, og doktorinn hefir
sjálfsagt nóg af “joði” í lyfjabúðinni, og með
því getum við málað mig svo, að eg hafi rétt
an hörundslit.’’
“Jæja, ef þú ert viljugur að takast þetta
í fang, þá er síður en svo að eg vilji neita,”
svaraði majórinn. “En hvemig ætlarðu að
komast út úr garðinum?”
“Eg tók eftir því í gær,” svaraði Bathurst,
“að greinarnar á einu trénu hanga út yfir
garðinn. Upp það tré klifra eg og fer svo niður
ur á kaðli utan við garðinn. Það er vanda-
laust. Þetta er rétt náiægt einu horninu á
garði Hunters, og ætla eg mér að læðast þar
gegnum búskana, þangað tii eg er kominn
svo langt, að víst er að eg er kominn út yfir
varðhringinn, og eg geri Báð fyrir að varð-
mennirnir séu fáir hérna í grend við hliðið. —
En eftir á að hyggja, kafteinn Foster, eg vil
þakka þér, meðan eg man, fyrir að hafa lagt
líf þitt í hættu mín vegna í morgun. Mrs.
Hunter sagði mér að þú og doktorinn hefðuð
hlaupið fram og dregið mig þangað sem skýli
var.’’
“Það er ekki þakkar vert,” svaraði Fost-
er galgopalega. “Þér var alvara, að því er
virtist, að gera sjálfan þig að skotmarki, og
þar sem majórinn skipaði ölium að leggjast
niður, þá var um ekkert annað að gera en
að hlaupa til og draga þig burt.”
“Viltu koma og hjálpa mér til að búa
mig, doktor?” spurði Bathurst.
“Með ánægju,” svaraði doktorinn. “Eg
skal ábyrgjast það, að eg og vikadrengurinn
minn skulum gera þig svo úr garði, að það
þekki þig enginn frá Hindúa um hádag, hvað
þá í náttmyrkri."
Að fjórðungi stundar var búið að um-
liverfa Bathurst í Oude-leiguliða, að ytra út-
liti. Hann fór ekki inn til þeirra majórsins
aftur, en gekk út með doktornum og að trénu
sem hann hafð ætlað sér að klifra.
“En, heyrðu, Bathurst, þú hefir ekki einu
sinni skammbyssu með þér!’’ sagði doktor-
inn.
“Það væri þýðingarlaust að vera vopnaö-
ur,” svaraði Bathurst. “Þekki þeir mig, þá
drepa þeir míg umsvifalaust. En þekki þeir
mig ekki, og það er lítil von til að þeir geri
það, kem eg aftur ómeiddur alveg. En bíðum
nú við! Það er réttast að hnýta hnúta á kað-
alinn. Eg gat einu sinni handlangað mig upp
hnútlausan kaðai, en eg er ekki viss um að
eg geti þad nú.”
“Jæja, guð veri með þér, drengur minn,
og færi þig hingað aftur heilan á húfi,” sagöi
doktorinn. “Hversu lítið sem þú gerir úr því,
þá er þetta engin smáræðis hættuför. En vfst
þýkir mér vænt um að þú tókst þetta í fang.
Það sýnir að þú ert fær í ailar mannraunir,
að skotvopnaleik undanskildum. Það er nóg
tii af mönnum, sem óhræddir eru í skotvopna
leik, en sem ekki þyrðu að fara þessa för —
spæjaraferð inn í miðja óvinaþröngina, eki-
samall og í náttmyrkri. — Hvað heldurðu að
þú verðir lengi?”
“Tvo klukkutíma í mesta iagi.”
“Jæja, að klukkutíma liðnum skal eg
koma hingað,” sagði doktorinn, “og bíða svo
eftir þér. Vertu sto fljótur sem þú getur, vin-
ur, því eg verð á nálum þangað tii þú kemur
aftur.”
“Er Bathurst farinn? Því komstu ekki
með hann áður en hann fór? Við biðum eftir
að kveðja hann.”
Þannig gekk spurningahríðin og kvart-
ananöldur, þegar doktorínn kom inn aftur,
og svaraði því, að Bathurst væri farinn, að
hann hefði fylgt honum upp í tréð og séð
hann renna sér niður utan garðs, og að það
var honum heppilegast að ekkert kveðjufarg-
an átti sér stað.
RobínfHood
FLOUR
ÚR ÞESSU MJÖLI FÁIÐ ÞÉR STÆRRI
BRAUÐ.
“Hann fór þannig eins stiltur og rólegur
eins og hann hefði ætlað að ganga eitthvað
sér til skemtunar. En nú fer eg strax upp á
þekju. Eg segi ekki að við yrðum þess vör,.
ef hann þektist og yrði höndlaður út við búð-
ir, en við hlytum að heyra óp og köll, ef varð-
maður í grend við garðinn sæi hann.”
“Hafði hann ekki vopn með sér?” spurði
majórinn.
“Hann vildi ekkert hafa,” svaraði doktor-
inn. “Eg bauð honum skammbyssu, en hann
neitaði.”
“Eg skil ekki í öðru eins og þessu,” sagði
Foster. “Eg er hræddur um að eg hefði tekið
þó ekki væri nema tvær skammbyssur me*
mér í svona ferð. Eg er ólatur að leggja líf
mitt i hættu, þegar þarf, en vopnaður vil eg
vera og selja líf mitt eins dýrt og auðið er, og
það álít eg hvers manns skildu. En að fara
vopnlaus í lífsháska og láta þrælana krassa
úr sér lífið, ef þeim gefst tækifæri, það er
meira en eg vildi gera."
“Já, þar gægist dýrseðli þitt fram,” sagði
doktorinn kaldhranalega. “Þó er nú líkast að
eg mundi verða þér samdóma. Eg er helzt á
því, að Bathurst hafi bæði meira og göfugra
hugrekki en við.”
“Getur verið,’ ’svaraði Foster, “en eg
öfunda hann ekki af því.”
Doktorinn svaraði þessu engu, því hann
var þá gengina upp á þekju.
“Er alt kyrt, Wilson?” spurði hann þe»ar
upp kom; þar var Wilson og annar maður til
á verði.
“Já, við höfum ekkert heyrt nema hávaða
og köll út við búðir,” svaraði Wilson. “Við
höfum ekkert heyrt hér í grendinni, nema
þrusk hérna í garðinum áðan.”
“Já, eg var að fylgja Bathurst út að
trénu,“ svaraði doktorinn. “Hann er farinn
út að búðum að leita frétta.”
“Já, eg heyrði umtalið um það. Eg er ný-
kominn u-pp og þóttist vita að hann væri á
ferðinni, þegar eg heyrði þruskið.”
“Eg vona að hann sé sioppinn út fyrir
var&hringinn,” sagði doktorinn. “Eg kom til
að hlusta.”
“Það vona eg líka,” sagði Wilson. “Eg
vildi eg hefði mátt fara með honum, þó það
hefði auðvita® verið gagnsiaust. — Ljómanii
er veðrið gott, þykir þér það ekki, Miss Han-
nay? Það er varla nokkurt döggfall.”
“Sona, Wiison, burt með þig út í þitt
horn. Þú ert hér til að hlusta og segja til, ef
grunur er á að Sepoyar séu að læðast heim
að garðinum. Eg kom ekki til þess að tefja
þig frá vinnu og því síður til að masa.”’
“Richard og annar maður til eru á verði
niðri í garðinum,” sagði Wilson, “en samt
muntu segja satt. En ef þú hefir komið til að
hlusta, Miss Hannay, þá mátt þú eins vel
koma yfir í mitt horn og sitja þar. Þar erum
við næst herbúðunum.”
“Það er satt, Isabel,’ ’sagði doktorinn,
“þér er bezt að setjast niður ef þú ætlar að
standa nokkuð við hérna uppi.” Og þau gengu
með Wilson yfir að horninu. “Viltu ekki fá
einn pokann til að sitja á?”
“Þakka þér fyrir, en eg vil heldur standa,
svaraði Isabel, og svo stóðu þau þögul og
hreyfÍHgarlaus, og horfðu á varðeldana úti
hjá búðum.
“Þeir svei mér spara ekki viðinn,” sagði
doktorinn ergilegur. “Það er drjirgum meiri
viður á eldunum þeim arna en herreglurnar
leyfa. Eg sé heiia hópa af mönnum að ráfa
kringum eldana. Það er líkast að s’veitafólkið
sé farið að koma líka.”
“Heldurðu að Bathurst sé kominn út fyr-ir
varðhringinn ?’’ spurði Isabei.
“ Já, og langt út fyrir hann — var ef til
vill kominn út fyrir hann, þegar við komum
upp,” svaraði doktorinn. “Eg ímynda mér að
varðmennirnir séu ekki yfir tuttugu og fimna
til þrjátíu faðma hérna frá skíðgarðinum. Og
Bathurst mun hafa getið rétt til um það, að
vörðurinn er ekki þéttskipaður nema fram
af hliðinu. Þeir hugsa um það eitt, að við
sleppum ekki úr gildrunni. Eg hefði sagt að
Bathurst væri nú kominn yfir undir herbúð-
irnar."
Isabel færði sig svo fjær þeim aftur 0&
stöð þar svo þögul og híustandi.