Heimskringla - 29.06.1932, Blaðsíða 5

WINNIPEG 29. JÚNl 1932
HEIMSKRINGLA
inlandi, verðum hlezt fyrir áhrif-
um frá.
í rauninni skiftist öll kristin
kirkja þessa meginlands og ann-
ara hluta heimsins líka, þótt ef
til vill minna beri á, í þrjá megin
hiuta.
Pyrsti hlutinn er sá, sem
finnur fullnægingu fyrir trúar-
hneigö sína í íburðarmiklum
helgisiðum, í viðhöfn og völd-
ugum ytri áhrifum, sem knýja
einstaklingssálina til auðmýkt-
ar og hlýðni. Öll kaþólska
kirkjan og nokkur hluti mót-
mælendakirkjunnar heyra ber-
sýnilega þessum hlutanum til.
Því ber ekki að neita, að í
þessum hlutum er að finna
mikið af fegurð og lotningu.
Það hefir margt að bjóða,
sem heillar sálir manna og
veitir þeim frið og tign, sem
naumast er að finna í hinu
fegurðarsnauða athafnalífi nú-
tímans. En þrátt fyrir það
eru þeir margir, sem alt þetta
gerir h'til áhrif á. Einhvern
vegin er það í augum þeiira
hálfgerður hégómi, eins og
gylling, sem hylur ódýrt efni.
Það skortir kjarnann, sem hgg-
ur inst, og sem ávöxturinn,
hversu girnilegur sem hann er,
er þó ekki annað en umbúðir
utan um.
Annar meginhluti hinnar
kristnu kirkju er sá, sem leggur
alla áherzluna á rétt-trúnað.
Hann hefir lítið af fegurðinni
og viðhöfninni, sem einkenna
fyrsta hlutann, en hann hefir
vissuna, sem fylgir þeirri í-
myndun, að menn geti í trú-
máium fundið eitthvað, sem er
“rétt”, og trúað því og engu
öðru.
í hinum stóru mótmælenda
kirkjum hefir þetta verið aðal-
atriðið. Hver þeirra um sig
hefir þózt hafa fundið hina al-
gerðu trúarregiu. Og reglan
hefir verið vandlega geymd í
rammgerðum trúarjátningum
og sérkreddum, sem fléstum
hefir fundist litlu máli skifta,
nema þeim, sem hafa játað
þær.
En í öllum mótmælendakirkj-
unum hefir reynsian orðið sú,
að þetta hefir orðið að fátæk-
legum og andlega lamandi rétt-
trúnaði, fastheldni við eitthvert
viðtekið kenningakerfi, án feg-
urðar hinna viðhafnarmiklu
kirkjusiða og án andlegs þrótt-
ar hinna óbundnu trúarstefnu.
í þeim hefir ráðið andi eins
manns, Lúthers eða Kalvins,
eða einhvers annars, og fyigj-
endurnir hafa verið stimplaðir
með marki þeirra. 1 þessum
kirkjum hefir ekki verið rúm
fyrir frjálslyndi, hversu ósam-
þykkar sem þær hafa verið sín
á milli, því að frjálslyndi getur
ekki átt sér stað þar sem fyrst
er að því spurt, hvað sé "rétt”
kenning.
Þriðji hluti kristnu kirkjunn-
ar er sá hlutinn, sem með réttu
getur kallast frjáls kirkja. Hann
hefir verið minstur og er það
enn, þessi hlutinn stendur á
öndverðum meið við báða hina;
hann stendur á öndverðum
meið við þá kirkju, sem leggur
aðal áherzluna á form og siði,
vegna þess að hann viðurkenn-
ir ekki, að í þeim hlutum felist
nokkur grundvallar verðmæti,
þótt þeir hins vegar geti óneit-
anlega haft nokkurt gildi; og
h§nn stendur á öndverðum meiö
við hinar dogmatísku mótmæl-
endakirkjur að þvi leyti, að
hann mótmælir algerlega, að
mönnum beri að binda sig við
kenningar nokkurra manna eða
bókar. Han lítur að sjálfsögðu
svo á, að allar trúarkenningar
og játningar fyrri alda láti að-
eins í ljós skoðanir þeirra
manna, sem hafa búið þær til,
og að þess vegna beri ekki að
skoða þær sem neitt annað en
söguleg skilríki. Þótt þessi hluti
kristnu kirkjunnar sé smár, er
hann áhrifamestur nú, og mik-
ið af rannsóknunum, sem fram
hafa farið á sviði trúarbragð-
anna á nokkrum síðustu ára-
tugunum, bæði sögulegum og
sárfræðilegum,' eru hans verk.
Flestar hinar stærri mótmæl-
enda kirkjur skiftast nú á dög
um í tvent: öðrumegin er hin
dogmatíska stefna, sem nú á
síðustu árum hefir hiotið nafn-
ið fundamentalismi hér í Ame-
ríku, en hinu megin eru frjáls-
lyndir menn og söfnuðir, að
vísu með nokkuð mismunandi
trúarskoðunum, en allir sam-
máia um það, að nauðsyn beri
til að yfirgefa hina eldri stefnu.
Nú á þessu síðastliðna ári
hefir verið stígið merkilegt spor
i áttina til sameiningar allra
frjálslyndra manna og flokka
í Vesturheimi; eg á auðvitaö
við sameiningu Únítara og Uní-
versalista í Bandaríkjunum, með
þeim ráðstöfunum, sem gerðar
hafa verið tii þess, að frjálslynd
ir söfnuðir í öðrum kirkjudeild-
um geti gengið inn í samband-
ið, ef þeir óska þess. Bæði Únít-
arar og Úníversalistar Jhafa á-
valt verið frjálslyndar kirkju-
deildir, og það hefir nokkrum
sinnum áður komið til tals að
sameina þær, þótt aldrei hali
orðið af því. Hin fyrirhugaða
sameining, sem hefir verið ræki-
lega undirbúin, er þannig, að
báðir flokkar eiga að halda
nöfnum sínum, sem svo margar
kærar sögulegar endurminning-.
ar eru tengdar við, en við nöfn-
in verður bætt orðunum: “hin
frjáisa kirkja í Ameríku”. Þann-
ig heldur hver söfnuður, sem nú
er til, hvort sem hann er únítar-
iskur eða úr flokki úníversal-
ista, nafni sínu óbreyttu, en
auðkennir sig um leið, sem
hluta hinnar “frjálsu kirkju”.
Náin samvinna er fyrirhuguð,
þannig, að prestar hvorrar
kirkjudeildar hafa fuli réttindi
í hinni og sameining safnaða
mun fara fram, þar sem sjáan-
legt er að hún verði hagkvæm.
Þá er þess og vænst, að ýmsir
aðrir söfnuðir, sem ekki eiga
heima í rétttrúnaðar kirkju-
deildunum, gangi inn í þetta
samband og verði hiuti af hinni
frjáisu kirkju. Takist þetta vel,
má búast við að innan skams
verði í Bandaríkjunum og Can-
ada ein öflug, frjálslynd kirkju-
deild, sem allir frjálslyndir
menn, er trúmálum vilja sinna,
geti átt heima í.
Það er óþarft að taka það
fram, að þessi frjálsa kirkja
verður sú kirkja, sem leggur
iangmesta áherzlu á andlegt
frelsi og þá tegund trúar, sem
leitar að verulegum lífsverð-
mætum sem takmarki trúar-
lífsins. Hún iætur það afskifta-
iaust, hverju hver og einn af
meðlimum hennar trúir, það er
hans einkamál; hún krefst þess
eins af þeim, að þeir séu í sam-
ræmi við hana að því er aðaltil-
gang trúarlífsins snertir.
Frjáls trú er í eðli sínu lífs-
stefna en ekki viðtekning trú-
arskoðana og kenninga, hverjar
sem þær eru. Slík h'fsstefna
birtist í lotningarfullri afstöðu
gagnvart því, sem er ofurefli
skilningi vorum og í stöðugri
viðleitni til æðri andlegs og sið-
gæðilegs þroska. Boðskapur
hennar er falinn í traustinu á,
að það sé óendanlegur gróði
fyrir alt mannkyn, að öðlast i
sem fylstum mæli þau verð-
mæti, sem gefa h'finu tign og
farsæld. Hin frjálsa trú leggur
enga megin-áherzlu á hinar
vitsmunalegu og heimspekilegu
útskýringu á tilverunni, og hún
er alveg fráhverf allri sjálf-
byrgingslegri vissu í þeim efn-
um. En um tilgang lífsins er
hún ekki í neinum vafa, og
treystir því umfram alt annað,
að það, sem *heilbrigt vit bendir
á að sé h'fsverðmæti hér, sé
líka eihf verðmæti, ofin inn í
tilveruna, hversu skamt sem
skilningur vor nær til þess að
greina þau lengra en þetta hf
vort nær.
Þessi kirkja og þessi söfn-
uður er hluti af hinni frjáJsu
kirkju; að vísu smár, en samt
sem áður mikils verður fyrir
það fólk, sem heyrir honum tii,
og annað fóik, sem stendur í
félagslegu sambandi við hann.
Þessi kirkja var bygð í því
trausti, að hún yrði, meðan hún
stendur, hæli frjálsrar trúar;
og í því trausti var hún gefin
á þenna stað, þegar atvikin
höfðu hagað því svo iil, að hún
kom ekki að fullum notum þar
sem hún var. Stofnendur henn-
ar lögðu á sig aimlikið erfiði
til þess að koma henni upp og
unpu kappsamlega að málefni
sínu. Verk þess félagsskapar,
sem húsið reisti, hefir ekki unn-
ist án áhyggju og erfiðis; og
án áhyggju og erfiðis vinst það
heldur ekki í framtíðinni. En
eitt er víst, og það er, að verk-
ið blessast, ef ekki brestur trú
og traust þeirra, sem að því
standa. Ef fórnfýsi, viturleg
forsjá og bjartsýnn áhugi verða
ráðandi öfiin í þessu starfi, get-
ur ekkert hindrað sigursælan
framgang þess.
“Og það mun verða á hinum
síðustu dögum,” segir spámað-
urinn, “að fjall það, sem hús
drottins stendur á, mun gnæfa
upp yfir hæðirnar.’’
Nú sem stendur er vegur
kirkjunnar ekki mikill, saman-
borið við það, sem hann áður
var. En á því á kirkjan sjálí
mikla sök.. Hún hefir ekki skil-
ið sitt ætlunarverk; hún er eins
og tré, sem byrjað er að visna
frá rótinni og upp. En ennþá
lifir.þó í hjörtum manna þráin
eftir að komast upp á fjaliið
og til húss guðs, svo að hann
megi kenna þeim sína vegu.
Sú þrá mun aldrei slokna.
Fullvissir þess, að hin frjálsa
kirkja geti orkað því að full-
nægja þessari þrá betur en
nokkur önnur stofnun, og vit-
andi það, að hún stendur á
ijalli, ef grundvölluð á hæsta
tindi hinnar andlegu menning-
ar þjóðanna, helgum vér þá
þetta hús þessu starfi. Megi það
lengi standa sem minnismerki
hins frjálsa andiega h'fs þjóð-
arbrots vors, og megi héðan
streyma út í hið daglega líf
heilbrigt og styrkjandi traust á
alt, sem er gott og háieitt og
miðar til þess að skapa betra
og farsælla líf fyrir komandi
kynslóðir þessa lands. “Komið,
förum upp á fjali drottins og til
húss guðs, svo að hann kenni
oss sína vegu og vér megum
ganga á hans stigum.”
CHEIRO.
Eftir Ted Le Berthon.
Frægur spámaður spáir stór-
stríði, og að voldug Gyöinga-
þjóð rísi til valda.
Hvert ættum, vér að leita um
þessar mundir, ef vér vildum fá
úriausn spurningar eins og
þessarar: Hvenær endar heims-
kreppan? Hversu lengi á eg
eftir að lifa? o. s. frv. Á liðn-
nm öldum hafa verið persónur
eins og eg sjálfur, sem hafa
trúað því, að aðeins almáttug-
ur guð viti slíkt og vilji eigi
leiða það í Ijós fyrirfram. En
jafnframt oss, sem trúum því,
að hann dragi aldrei tjaldið til
hliðar á sjónarsviði sínu, og
gefi engum kost á að skygnast
inn í sorgarleiki framtíðarinn-
ar, hafa verið og eru menn, er
trúa á tákn og merki, og að
framtíð manna og þjóða sé
hægt að ráða af stjömum, eða
að örlög manna séu grafin i’
lófa hans. Konungar hafa um
óminnis aldur haft við hirð
sína stjörnufræðinga og dul-
spekinga. Svo að með því að
kefja niður vantrú mína, bað
eg Mr. Cheiro að svara nokkr-
um spurningum, sem eg mundi
aldrei hafa lagt fyrir stjórnmála
hagfræðing eða prest. Og hver
er þá Cheiro? Svarið verður,
kæri lesari, að Cheiro hefir :!
hálfa öld verið talinn fremsti
dulspekingur og stjömufræð-
ingur í Evrópu og Ameríku.
5 BLAÐSÍÐA
Spádómar hans hafa verið á-
reiðanlegir. Hann kveðst hafa
^tílaða sönnun fyrir því, aö
hann hafi spáð fyrir heims-
stríðinu mikla, einnig fyrir dán-
ardægrum slíkra manna sem
Játvarðar VII. og Leopolds Bel-
gíukonungs, Humberts á Italíu,
Nikulásar II. síðasta Rússa-
keisara og annara. Hann
kveðst hafa spáð fyrir morðtil-
raun við þjóðhöfðingja Persa,
og hafa spáð fyrir, hvenær o'g
með hverjum hætti bæri að
höndum dauða slíkra manna
eins og Kitcheners lávarðar og
Mata Hari.
Hann hefir lesið í lófa ailra
þessara manna. Hann hefir
einnig spáð fyrir persónum eins
og Bernhardt Duse, Julia Ward
Howe, Melba Nordica, Calve,
Gladstone Grover Cleveiand,
Robert G. Ingersoll, Lady Paget,
Gordon Selfrigde, Sir Hamilton
Harty, John McCornish, Admir-
al George Dewy, Mary Pickford,
Douglas Fairbanks, Serge Ein-
stein og Ramon Navarro.
Hann hefir ekki aðeins lesið í
lófa á öllu þessu fræga fólki, en
flest af því hefir gefið honum
eigin handar viðurkenningu
fyrir dulspeki hans og framsýn-
isgáfu. Hann býr í Hollywood.
Fyrir skömmu síðan heimsótti
eg hann. Það var síðdegis í
hellirigningu. Húísið hans er
stórt og rúmgott, húsgögnin
einföid en þægiieg. Marcella
Burke rithöfundur hafði gert
okkur kunnuga nokkru áður,
Cheiro, þá sem Louis Hamon
greifa. Það sem eg þá hafði
furðað mig á, var hinn írski
framburður hans.
Og nú heyrði eg hann aftur
mr sem hann var að segja mér
sumt af síðustu spádómum sín-
um. Hann er vænn að vallar-
sýn, hár og karlmannlegur.
Fæddur í Dublin fyrir 65 árum.
Og þó að nokkur silfurhár sjá-
ist á höfði hans, þá ber • hann
enn auðsæ merki æskuþrótts
og hraustleika, fríður sýnum
með fjörleg augu og fyrirmann-
legan málróm og framkomu.
Fyrir fjórum árum kom út
fyrsta bók hans: “Cheiro’s
World Predictions.” Innan fárra
mánaða kemur önnur bók hans
úr prentsmiðjunni. Og úr þess-
um síðustu stjörnuspádómum
einstaklinga og þjóða var hann
að segja mér:
“Bandaríkin verða sein að
rétta við eftir kreppuna, en eft-
ir hér um bii 5 ára tíma hefst
þar velmegun aftur. Innan þess
tíma verður ófriður milli þeirra
og Japan og Mexico á móti.
Bandaríkin verða sigursæl gegn
þessum bandaþjóðum, og krefj-
ast yfirráða yfir Mexico, svip-
uðum sem England hefir nú
yfir Indlandi. Jápan fær yfirráð
yfir Philippseyjum. Auðvalda
fyrirkomulagið helzt áfram. En
verkamannafélögin ávinna ó-
fyrirsjáanleg réttindi og hlut-
deild í arðinum. Kristnu trúar-
brögðin eru í afturför, og held-
ur áfram að hnigna, unz um
2150 verða þau aðeins sértrú
smárra deilda og gætir lítt á-
hrifa þeirra.
Gyðingar komast til meiri
valda heldur en þeir hafa áður
haft síðan á dögum Gamla
testmentisins. Nútíma jafnað-
ar- og vísindastefnur eiga rót
sína að rekja til Gyðinga. Og
kunnugt er að höfundar að hug
sæisst^fnum vorra tíma eru
þrír Gyðingar: Marx, Freud og
Einstein. Það er hin máttuga
hugsunarstefna þeirra, er veld-
ur trúarbyltingu á Rússlandi,
Spáni og Mexico á þessum tím-
um.
Máttur annara trúarbragða
er að þverra. Framför Gyðinga
í listum og bókmentum og út-
breiðsla umskurðarins og byrj-
un 5 virkra vikudaga, svo að
hvildardagur þeirra njóti helgi
sinnar, eru fáein auðsæ merki.
Innan fárra ára hefst Istríð
stríðanna, og hin mikla orusta
á hersvæðinu (Armageddon)
eins og spádómar biblíunnar
bera með sér, verður háð á
sléttum Palestínu. Að henni
lokinni rís upp voldug Gyðinga-
þjóð, og sameinar ættkvísiirn-
ar 12 og sannar þannig spá-
dóminn: “Eg mun leita barna
ísraels á meðal heiðingja, þar
sem þeir eru, og safna þeim
saman hvaðanæfa óg flytja þá
tifl ættlands þeirra.” Or,sök
að þessu stríði stríðanna, verður
sú, að ísraelsmenn og nágrann-
ar þeirra í Palestínu, hefja árás
á Egyptaland, með sín miklu
náttúruauðæfi. Gegn þessu risa
Múhameðstrúarþjóðir og Tyrk-
land, með aðstoð Rússlands,
leitast við að hertaka Palest-
ínu. Ráðist verður á allar Mú-
hameðstrúarþjóðir undir yfir-
ráðum Breta. Þeir munu sieppa
yfirráðum yfir Indlandi, en trú-
arbragöastríð mun geysa yfn-
alt landið og skifta því hlut-
fallsiega milil Múhameðstrúar-
manna og þeirra, er dýrka
Bramha og Buddha.
Þýzkaiand og ítalía fara bæði
af mismunndi ástæðum í stríð
gegn Frökkum. Spánn mun eiga
í hættulegu stríði í Norður-
Afríku. Þjóðvferjar og Eng-
lendingar munu að síðustu
gera bandalag, og senda stór-
heri til Palestínu og Egypta-
iands gegn Tyrkjum og Rúss-
um. Rússar draga að sér fjölda
Kínverja og Tartara, og allar
Múhameðstrúarþjóðir lenda í
stríðinu. England mun bíða
stórtjón. Stór hluti Lundúna-
borgar og aðrar borgir á austur-
strönd Englands, verða fyrir
eyðileggingu frá sprengikúlum
Rússa.
Á írlandi verður borgara-
styrjöld á milli Suður- og Norð-
ur-íriands. Og írskar flugvélar
gera stórtjón í borgum á Eng-
landi, eins og Liverpool, Man-
chester, Birmingham og fleiri
bæjum. Við upprof styrjaldar-
innar rís upp voldug Gyðinga-
Þ.ióð.
Eftir spádómum Cheiros, er
timabil hinnar kristnu trúar að-
eins 2150 ár. Á undan því var
tímabil Gamla testamentisins,
og sólin þá í merki hrútsins.
Hann fullyrðir að Kristur sé
fæddur undir fiskamerki, og
hafi því valið fiskimenn fyrir
postnla. Næsta tímabil verður
í Vatnsberamerki, og á því
munu konur ná miklum rétt-
indum.
Cheiro skiftir hinu útreikn-
aða snúninga hreyfingartima-
biii jarðar, 25,800 árum, í 12
tímabil á sólmerkalínunni. —
Þannig kemur hvert tímabil,
eða 2150 ár, undir áhrif hinna
ólíku sólmerkja.
Hann bendir á í sambandi við
áhrif reikistjarna á málefni ein-
staklinga og þjóða, að svo al-
menn fáfræði eigi sér stað á
fornum frumvísindum, að shk
tákn verði ófróðum leikmönn-
um að dularfullum fyrirbrigð-
um. Samt sem áður geta þessi
sömu fyrirbrigði ef til vill ver-
ið það, sem oss birtist í draum-
um.
Spádómur Cheiros um eyð-
ingu kristindómsins og endur-
ris Gyðingavaldsins gæti verið
gerhugsuð skoðun. Því kunnugt
er, að bæði kaþólska kirkjan
og mótmælendakirkjurnar hafa
haft horn í síðu stjörnufræðinn-
ar, sem trú á illa anda eða ör-
lagatrú, og því andvíg frjálsum
trúarskoðunum, eða heimsku-
leg hjátrú. Og síðan kristnin
náði útbreiðslu hefir stjörnu-
fræðin aðallega verið stunduð
meðal Gyðinga eða vantrúar-
manna, sem hafa talsvert stuðst
við vísindi Araba og Fora-Gyð-
inga.
Eg spurði Cheiro hvort «kki
væri hugsanlegt, að allir þeir,
sem hneigðust að stjörnufræði
væru ekki fæddir undir og ó-
líkum áhrifúm, gagnstæðum
kristinni trú, svo að það væri
beinlínis vilji þeirra að hún liði
undir lok.
Hann hló góðlátlega, og sagði
að það væri aðeins einlæg við-
leitni stjömufræðinga, að út-
skýra tákn himnanna. Þeir
héldu alls ekki að kristnin stæði
Gyðingdóminum að baki, en
litu á stjöraufræðina sem dul-
arfull rökfræðisvísindi, sem að-
eins leituðu sannleikans. Og
eftir þvu að skoða, hefði Jvrist-
indómurinn einn tólfta hluta af
25,800 áratímabili af sporgöngu
jarðar. Að því timabili enduðu
yrði afstaða jafndægralínanna
hin sama í stjörnukerfinu, og
er hún hófst, og því gæti alt
byrjað að nýju á sama eða ann
an hátt.
Cheiro segir, að stjörnufræðin
sé algerlega háð sögu mann-
kynsins hér á jörðu, og leitist
ekkert við að hnýsast í eilífðar-
málin.
Hann neitar ennfremur að
hún sé forlagatrúar. Það gæti
átt við fyrir heilar þjóðir eða
kynstofna, en ekki við einstak-
linga. Því stjörnufræðin leitast
við að finna undir hvaða merki
maður er fæddur, þar eð hún
hefir sannanir fyrir, að hann
getur verið í hættu staddur
fyrir dauða og veikindum frek-
ar í einn tíma enn annan.
Hér er ekkert tækifæri að
setja niður mikið af æfisögu
Cheiros. Hann er fæddur í
Dublin á írlandi 1. nóvember
1866, sonur Guilamese re Ha-
mon, greifa af Norðurlanda-
ættum. Móðir hans var af
frönskum og« grískum ættum,
og las dulspeki alla æfi sína.
Þá er hann var 10 ára gamall,
gaf hún honum alt bókasafn
sitt. Þegar hann var 12 ára
gamall ritaði hann bók um lófa-
lestur og dulspeki.
Þá er hann var 16 ára kom
einkennilegt atvik fyrir hann
niður við Tilbury höfnina.
“Eg hafði reikað niður að
höfninni í hugsunarleysi,’’ seg-
ir hann, “og fann alt í eniu ó-
mótstæðilega þrá til að læðast
út í gufuskip, er þar lá, og
strjúka að heiman. Þó að eg
vissi ekki hvert það væri að
fara, framkvæmdi eg þetta, og
fanst of seint, til þess að Kægt
væri að skila mér heim. Skipið
fór til Indlands. Og þar dvaldi
eg tvö einkennilegustu ár æfi
minnar hjá Bramhatrúar þjóð-
flokki, er hafði trúað á stjörnu-
fræði og dulspeki kynslóð eftir
kynslóð. Að þeim tíma liðnum
sneri eg heim.
Stjörnufræði og lófalestur
höfðu verið skoðuð sem hjátrú
og hleypidómur hjá ýmsum
hærri stéttum. Eg þekti ættar-
dramb föður míns, og vildi því
eigi nota ættarnafn mitt í sam-
bandi við atvinnu mína. 1 sann-
leika vaknaði eg af draumi eina
nótt og hafði þá dreymt nafnið
Cheiro.
Næsta dag festi eg nafn-
spjald á hurðina á íbúð minni
með hinum einföldu orðum:
Cheiro; kl. 10—6, og innan
klukkustundar fékk eg heim-
sókn. Það var karlmaður sem
óskaði eftir lófalestri, og bað
eg hann að lofa mér að gera
uppdrátt að lófalestri hans, svo
að eg gæti byrjað safn af því
tæi. Hann samþykti það, og
skrifaði undir stafina A. J. B..
Hann sagði mér að hann væri
Rt. Hon. Arthur James Balfour,
forseti neðri deildar og for-
maður sálarrannsóknafélagsins.
Um kvöldið sagði hann nokkr
um vinum sínum frá uppgötv-
unum mínum um æfiatriði sín.
Næsta dag heimsóttu mig ýms-
ir málsmetandi menn Lundúna
borgar og mér var borgið.”
Síðan er liðin nálega hálf
öld, og vér verðum að bíða á-
lykta, hvað af spádómum hans
kemur, þ. e. a. s., eins lengi og
vér getum fylgst með þeim, þvi
að það er mjög efasamt, að
nokkur af oss, sem nú lifum,
verði uppi árið 2150.
C. Stefánsson.