Heimskringla - 29.06.1932, Blaðsíða 6

6 BLAÐSÍÐA
HEIMSK. RINCLA
WINNIPEG 29. JÚNÍ 1932
A HASKA TIMUM
Saga frá uppreisninni á Indlandi.
Eftir
CEORGE A. HENTY
liann og lú-barið hann! Það er blátt áfram
sannleiki, að eg verð stundum að ganga af-
síðis, til að stilla mig og koma í veg fyfir
illdeilur, svo reiður verð eg stundum þegar
eg hugsa um að sá náungi skuli hafa leikið
Bathurst þannig.’’
“Þú hefir engan rétt til að tala þannig’,,
sagði Isabel. “Það er rangt. Þú hefir ekki
minstu ástæðu til að segja að einn hafi leikið
annan svo eða svo, í sambandi við mig. Eg
veit að ykkur öilum þykir vænt um mig-, í
bróðurlegum skiinningi talað, og mér þykir
mjög svo vænt um þig líka, á sama hátt. En
þar með er ekki sagt að þú hafir leyfi til að
tala þannig um aðra. Hvað Mr. Bathurst
snertir, þá hætti hann að koma til okkar
fyrir sérstkar orsakir, en ails ekki vegna þess
að Foster vandi komur sínar til okkar frænda.
Og víst er það, að eg hefi ekki með einu orði
gefið í skyn nokkuð það, er sannrýmst geti
þinni tilgátu, og þó svo hefði nú verið, hefðir
þú aldrei átt að minnast á slíkt.” 1 þessu
varð henni litið á hann og sá hve sneyptur og
eyðilagður hann var, svo hún bætti við: “Eg
er þér ekki ögn reið fyrir þetta, en þú mátt
aldrei framar taia þannig. Það er rangt hvar
og hvenær sem er, og sérstakiega hér, 'þar
sem alt er óvissa, og enginn getur sagt hvað
um okkur verður.”
“En eg álít nú gerlegt að tala um þetta
einmitt af því að ástæðurnar eru svona,”
svaraði Wilson. “Það er óvíst að nokkurt
okkar komist héðan, og þessvegna finst mér
að við ættum öil að auðsýna hver öðrum vin-
áttu á meðan tími er til. Okkur Richards
hefir komið saman um að vitleysa sé fyrir
okkur að hugsa í áttina til þín, og okkur
kemur þá einnig saman í því, að þá væri
æskilegast ykkar beggja vegna, að þið Bath-
urst næðuð saman. En eins og alt er komið,
er auðvitað þýðingarlaust að tala um það, en
er þá rangt af mér að spyrja hvering stendur
á að þú hefir ógeð á Bathurst?”’
“Eg hefi ekki ógeð á honum, Mr. Wilson,”
svaraði Isabel.
“Hvernig stendur þá á, að þú kemur
þannig fram við hann?’’
Isabel hikaði. Hefði einhver annar spurt
þannig, mundi henni hafa þótt hann ósvífinn
og reiðst honum fyrir, en þessi meinlausi, en
opinskái drengur hefði undir engum kring-
umstæðum viljað sýna Isabel ósvífni, — ung-
frúnni, sem hann unni af öllu hjarta! Það var
síður en svo, og hún vissi það.
“Eg get ekki talað við hann, ef hann
talar ekki við mig,” sagði hún.
“Auðvitað ekki,” svaraði Wilson, “en hví
skyldi hann ekki tala við þig? Þú hefir ekk-
ert gert á hluta hans, nema hvað þú hefir
verið vingjarnleg við Foster?”
“Foster hefir þar ekkert við að gera,’’
svaraði hún og bætti við eftir litla stund: “Eg
sagði einu sinni nokkuð, sem hefir sært hann
og sem hann hafði ástæðu til að reiðast af, og
hann hefir aldrei síðan gefið mér tækifæri til
að láta söknuð minn í ljósi yfir þeim óheiila
orðum mínum.” ’
“Því trúi eg aldrei, Miss Hannay, hvort
sem þú sjálf eða aðrir segja mér, að þú hafir
móðgað Bathurst með orðum þínum. Það er
ómögulegt! Þú átt það ekki til! Eg sé nú að
sökin er ekki hjá þér, heldur Bathurst sjálf-
um, og þá hefi ekki einu orði meira að segia
um þetta mál.”
r‘Nei, Mr. Wilson, sökin er ekki hjá Bath-
urst!” sagði þá Isabel. “Eg get ekki sagt
þér hvaða orð eg lét mér um munn fara, en
það voru óverðskulduð orð og töluð í gáleysi,
mér til sífeldrar sorgar altaf síðan. Og' hvað
hann snertir, þá hefir hann giida ástæðu til að
vera mér reiður og sneiða sig hjá mér, einkum
af því, að......”, hér hikaði hún “........að
eg hefi hegðað mér þannig síðan, að honum
er ómögulegt að merkja hve einlæglega eg
hefi iðrast þeirra orða minna. En spurðu
mig nú ekkt meira út í þetta. Eg veit ekki
af hverju eg hefi sagt þér svona mikið, nema
ef vera skyldi af því eg veit þú ert þagmæl-
skur og af því að mér þykir svo vænt um þig,
þó það sé nú ekki á þann veg, sem þú vildir
helzt. Eg vildi að þér þætti ekki vænt um
mig í þeim skilningi!”
“Kærðu þig ekki um mig, Miss Hannay, eg
kemst vel af. Eg bjóst aldrei við neinu og
verð þessvegna ekki fyrir neinum vonbrigðum.
Eg er þér þakklátur fyrir þetta viðtal og geð-
prýðina, að þú reiddist mér ekki fyrir afskifta-
semina, og svo verð eg nú að fara. Mín
vakt á þekjunni er að byrja, eins og þú veizt.
Bathurst vinnur nú tveggja manna verk í
göngunum, og þykir mér leitt. Mér fipst það
svo þrælslegt að skilja þannig við hann, og
láta hann einan um jafn mikið verk, en hann
segir sér líki það vel og viiji helzt altaf vera
starfandi, og það held eg nú að hann segi
satt. Eg er sannfærður um að hann er altaf
að vandræðast um taugaveiklun sína og aö
hann getur ekki verið uppi með okkur, en
þegar hann er að hamast í göngunum hefir
hann ekki tíma til að hugsa um þetta. ” Þú
mátt ekki gleyma því, Wilson”, sagði hann
við mig aö skilnaðj(7 að noi beítrr þú
byssunum fyrir okkur báða, og verður þú að
vera bæði handfljótur og beinskeytur”. En
þetta er nú að fara illa með Mr. Bathurst.
Jæja, vertu sæl’ Miss Hannay”, og Wilson
hentist af stað og upp á þekju.”
16. Kapítuli.
Á fjórum næstu dögunum gerðust tals-
verðar breytingar, að því er snerti tækifæri að
verja þetta litla vígi. Efrihiuti húsveggjanna
var nú laskaður mlög og götóttur og vegg-
brúnin, sem reis yfir þekjuna, var nú víða í
rústum. Hliðið á girðisveggnum var alt í
molum, en inngangur var þar samt jafn ó-
greiður og áður, því moldarhaugnum úr jarð-
göngunum hafði verið ekið út að pokaveggn-
um innan við hliðið, og mynduðu því pokamir
og haugurinn skot-heldan vegg og jafnháan
girðisveggnum sjáifum. En nú hafði eitt fall-
byssukerfið lengi beint öllum kúlum sínum á
ákveðinn stað á girðis-veggnum, og var þar
nú komið gat í gegnum hann, og úr því gat
var einusinni komið á var vandræðalaust að
« stækka það, enda stækkaði nú sú rauf óðum
ig innan skamms hlaut að verða tiltækilegt
fyrir aðsækjandi lið að ryðjast þar inn. Nú
fóru líka kúlurnar, er inn komu um raufina,
að verða hættulegar fyrir húsið sjálft. Nokkr-
ar þeirra höfðu þegar gert göt á húsið sjálft,
og leiddi af því, að þá varð ekki lengur notað
það herbergi í húsinu, er þar var inni fyrir.
Nú fóru og að koma skörð í varnarliðið
sjálft. Unglingsmaður, Herbert að nafni, var
dauður. Fallbyssukúla braut gat á skotgarð-
inn á þekjunni og varð honum að bana um
leið. Tveir Hindúar biðu bana af fyrstu kúl-
unni, sem braut húsvegginn niðri. Kafteinn
Rintoul var hættulega særður og Mr. Hunter
var þungt haldinn af hitasótt, — hafði ekki
þolað bruna sólar-hitann, er var sérstaklega
tilfinnanlegur uppi á þekjunni. Margir aðrir
voru og meira og minna sárir, en vígir voru
þeir enn, enda svöruðu byssur þeirra fall-
byssuskotunum í sama tón og í upphafi og
jafn viðstöðulaust. Og jafn skeinuhættir voru
þeir óvinunum enn, því nú svarf svo að þeim
líka, að þeir voru hættir að liggja í leyni i
grend við girðisvegginn, — var þar ekki vært.
Það sem virkisbúum fanst mest um, og
sem úttaugaði þá öðru fremur, var óskapa
liitinn allan daginn á þekjunni, og sífeld elja
og vökur. Þeir voru of liðfáir tii að geta
notið hvíldar eða svefns. Heiisa og kraftur
kvenfólksins var nú einnig að bila, í hita-
svækJunni og loftleysinu í húsinu. Fram-
tíðarhorfurnar voru líka svo bágar, að það
útaf fyrir sig hafði lamandi áhrif á heilsuna,
enda voru nú konurnar þögular og daufar,
er þær gengu að vinnu sinni/er áður voru svo
kátar. Verk þeirra óx nú líka dag frá degi.
Þær þurftu að annast um þá sem sárir voru
og sjúkir. Börnin mörg voru nú að veikjast,
og voru þá þeim mun erfiðari viðfangs. Auk
þessa þurftu þær nú að' taka til við að sauma
poka á ný, því nú biluðu þeir óðum, sem
fyrst voru gerðir.
Það var nú ekki lengur tilhugsandi fyrir
mennina að koma alla í senn til máltíða, en
þeir sem komu í senn gerðu sér að skyldu að
vera glaðir og kátir, og hið sama gerðu kon- ,
uranr. Þannig reyndi hver fyrir sig að hug-
hreysta hinn með góðum vonum, en sem
enginn þó trúði, með sjálíum sér, að væri til.
Doktorinn var þó kátastur allra, enda minst
uppgerðin hjá honum. Þó heitt væri þreyttist
hann ekki að lúra á þekjunni og senda óvin-
unum kveðju sína og riffilsins, og það skjátl-
aðist varla að sú kveðja kæmi að tilætluðum
notum. Á kvöldin stundaði hann sjúklingana,
og gladdi kvenfólkið með kýmnis-sögum af
því, er gerst hafði um daginn.
Yfirleitt báru konurnar sig vel, ,en engin
þó betur en Mrs. Rintoul. Hún kvartaði aldrei,
né möglaði frá því umsátið byrjaði, en var
altaf boðin o gbúin að hjálpa Mrs. Hunter við
að þjóna sjúklingunum, og nú var hún nótt
og dag yfir manni sínum og kvartaði aldrei
eða vilaði. “Eg get ekki annað en dáðst að
henni Mrs. Rintoul”, sagði Mrs. Hunter einu
sinni við Isabel. “Mér leiddist hún ósköp hér
fyrrum, með öllu möglinu og veikinda-sögun-
um, en nú leynir það sér ekki, að hún er
göfug kona. Það er ekki fyrri en mótlætið
ber að dyrum, að maður lærir að þekkja
sumt fólk til hlítar.”
“Já, en það sama má segja um alla”,
svaraði Isabel. “Mér finst allir vera svo
glaðir, veglyndir og hjálpfúsir, og enginu
kvartar.”
Einn dagur enn leið stór-
tíðindalaust, en að kvöldi var
raufin í vegginn orðin svo
stór, að allir töldu áhlaup
siálfsagt morguninn eftir.
“Þú doktor, og Farquar-
son, verðið að vera uppi á
þekju, hvað sem í skerst,’’
sagði majórinn. “Það er ekki
ánægjulegt, að nokkrir leili
á að komast yfir vegginn,
eftir stigum og köðlum, á
meðan við stöndum og verj-
um raufina, og ríður þess
vegna á að tvær góðar skytt-
ur séu uppi til að aftra þeim.
Við þurfum h'ka góðar skytt-
ur uppi, ef svo fer að þeim tekst að brjótast
inn í garðinn, því hjálparlaust kæmumst við
þá ekki lifandi inn í húsið. Eg ætla að hafa
tólf riffla hlaðna handa hvorum ykkar og
leggja þá á poka-vegginn uppi andspænis
RobinHood
FLOUít
ÞETTA MJÖL KOSTAR MINNA, VEGNA
ÞESS AÐ FLEIRI BRAUÐ FÁST
ÚR POKANUM.
hægri hendi. Byssunum skilið þið hálf spent-
un, og ef svo tækist þá til að skot hlypi úr
þeim, gerir það engum mein ef þið látið þær
horfa beint fram með okkur og eru ekki of
nærri.”
raufinni svo þið þurfið ekki annað en ganga á
röðina og hleypa af, ef til kemur. Þurfum
við að flýja inn í húsið ætla eg að blása í
hljóðpípu; og skal það merki þess, að þið
byrjið að skjóta af þessum sérstöku rifflum,
og eg held ykkur takist að halda þeim í skefj-
um með þeim tuttugu og fjórum skotum, svo
lengi, að við komumst inn í húsið og getum
bygt poka-vegg fyrir dyrnar. Okkur er ekki
vorkun að komast fyrir húshornið áður en
þeir komast yfir poka-vegginn, sem við byggj-
um innan við raufina undireins og myrkt er
orðið í kvöld. Ráðst þeir hvergi á vegginn,
nema á þessum eina stað, getið þið líka veitt
okkur meir en litla hjálp, með látlausri skot-
hríð ofan af þekjunni. Isabel og Mary Hunter
hafa lengi beðið að lofa sér að hjálpa til, og
nú skal þeim veitt sú bæn. Þær eru báðar
æfðar við að hlaða byssur og geta því hlaðið
fyrir ykkur bæði fliótt og vel, að eg vona.”
Eftir tveggja tíma vinnu var poka-vegg-
urinn innain vi|ð rauína fullgerður. Var
hann skeifu-myndaður, og vissi táin að hús-
inu, en hælarnir að giröis-veggnum, sinn
hvöru naegin við raufina. Alls var skeifan
fimtán feta löng, þrjár poka-breiddir á þykt
og níu feta há, og þar ofan á komu svo tvö
poka-lög á vegg-röndina næst raufinni, er
þéna skyldu sem skotgarður fyrir virkisbúa.
“Eg trúi naumast að þeir komist yfir
þennan vegg”, sagði majórinn þegar verkinu
var lokið. “Eg efa að þeir vilji reyna það,
þegar þeir koma að raufinni og sjá umbúnað-
inn innifyrir.”
Áður en þeir byrjuðu að byggja úr pok-
unum tóku þeir alt grjót og múrsteins ruslið
burtu frá rafinni, og báru svo upp á poka-
vegginn þegar hann var fullgerður. “Því,”
sagði majórinn, “steinarnir þeir arna eru eins
gagnlegir og byssukúlur þegar þeir koma í
kreppuna í skeifunni. Hvor okkar hefir fimm
riffla og það er óhætt að trúa mörgum af
þjónum okkar og bustasveinum til að hlaða
þá fljótt og vel. Auk þessa höfum við allir
marghleyptar pístólur á beltinu. Með öllum
þessum skotvopnum og þessu grjótrusli er
okkur engin vorkun að verja okkur fyrir heiiii
herdeild.”
Skipaði nú majórinn hverjum manni á-
kveðinn stað á veggnum, og hlaut Bathurst
annan skeifu-hælinn og var Wilson næstur
honum. Bathurst hafði sagt majómum fyrir
löngu, að þegar til virkilegs áhlaups kæmi,
þá ætlaði hann að taka þátt í vörninni. “Eg
þekki sjálfan mig svo vel, að eg lofa ekki að
vinna nein stórvirki,’’ hafði hann sagt, “en
eg hefi rétt til* að ganga eins nærri dauðanum
og þið”.
“Eg vona að þeir ráðist ekki til uppgöngu
á poka-vegginn”, hafði maJórinn sagt við
Wilson, “en geri þeir það, skalt þú grípa um
annan handlegginn á Bathurst og draga hann
burtu með þér, þegar þú heyrir mig blása í
hljóðpípu. Eg efa að hann heyri til pípunnar
sjálfur, eða muni hvað það þýðir, þó hann
heyrði það.”
Fjórir menn í senn voru á veði á poka-
veggnum alla nóttina, og í bládögun gengu
virkis-búar allir út og tóku sæti, hver á sínum
ákveðna reit.
“Nú verðið þið að gera alt eins og eg
segi fyrir, góðirnar mínar”, sagði doktorinn,
er þær Isabel og Mary komu upp' á þekjuna,
“annars gerið þið meira ógagn en gagn, því
eftir að leikurinn byrjar höfum við Farquar-
son engan tíma til að líta eftir öðru en okkar
verki. Til að byrja með, verðið þið að liggja
kyrrar þangað til skothríðin byrjar, en þá
verðið þið að færa ykkur og liggja altaf fyrir
aftan okkur, eða sitja, og hlaða þar byssurn-
ar jafnótt og þær tæmast, og gæta þess að
höfuð ykkar rísi aldrei hærra en pokavegg-
urifin sá arna þar sem hann er þykkastur.
Þegar þið hafið hlaðið byssunar, þá þurfið þið
að ýta henni fram með hægri hhð okkar og
svo nærri, að þægilegt sé að grípa um hlaup-
ið þegar við réttum hendina eftir henni,
tómu byssunum ýtum við til ykkar með vinstri
hendinni, á meðan við tökum þá hlöðnu með
Ungfrúrnar báðar voru fölar og alvarleg-
ar, en doktorinn sá að þær voru óhræddar og
að alt mundi vel ganga.
“Þetta er svaðalegt vopn, Bathurst”, sagði
Wilson, er þeir höfðu búið um sig út viö
girðis-veggin. Vopn þetta var Indverskt að
uppruna og var gaddakylfa lítil, úr járni.
Skaftið var um fimtán þumlunga á lengd og
vafið gaddaleðri, en fram af skaftinu gekk
hnúður all-mikill og var þéttsettur járngödd-
um. Ólarlykkja var fest á skaftendann, til
að smeygja hendinni í og hékk þá kylfan á
lilfliðnum, ef þurfti.
“Óiá, eg rakst á þetta verkfæri í Hindúa-
búð í Cawnpore, þegar eg var þar seinast, og
keypti eg það að gamni mínu, af því það var
svo einkennilegt, en ekki kom mér þá í hug,
að eg mundi nokkumtíma beita því. En nú
síðan þessar óeirðir hófust hefi eg altaf haft
það við hendina, því í höggorustu held eg að
það sé nokkuð öflugt vopn, og óþarft að biðja
um betra.”
“Já það er trollslegt vopn”, svaraði Wil-
son, “og ekki vildi eg ganga nærri þér og
sækja á móti þér, ef þú hefðir það í hendinni,
af því eg er búinn að sjá hvernig þú >sveiflar
jarðöxinni niðri í göngunum. Nei, þú gætir
varla fengið traustara vopn, og ekki óttast
eg að Hindúar hlaupi yfir vegginn hérna hjá
okkur.”
“Eg er nú ekki hræddur við Hindúana’V
svaraði Bathurst, “en eg er hræddur við mig
sjálfan. Núna sem stendur finn eg ekki
meira til hrolls eða kvíða, heldur en eg mundl
gera, ef Hindúarnir væru í þúsund mílna fjar-
lægð, og eg er vissum að æð mín slær ekki
örar en venjulega. Eg get hugsað mér allan
leikinn, sem fyrir liggur, og finn ekki meira
til efasemi en óborið barn. Það eru dynkirnir
og hvellirnir, sem hafa áhrif á taugar mínar,
en hættan ekki. Eg sé það svo ósköp vel fyrir,
að eg verð utan við mig og aflvana undir eins
og fyrsta skotið ríður af. Það er eina vonin að
eg nái mér að nokkru leyti aftur þegar högg-
orustan byrjar.”
“Eg efa ekki að sú von rætist”, svaraði:
Wilson, “og þá þyrði eg líka að etja þér á
móti efldasta liðsmanninum okkar, og meira
til. Hana, þar byrja þeir!”
Um leið og hann endaði orðin riðu skot
af öllum fallbyssunum í senn.
“Þar koma þeir, majór,” hrópaði doktor-
inn niður af þekjunni. “Sepoyar eru á undan,.
en á eftir stór þvaga af sveitalýð.”
Samstundis sáu þeir, er fyrir skeifutánni
voru, hvar óvinirnir komu æðandi og létu
mikið. Varnarliðið sýndi sig ekki og lét
ekkert á sér bera, því mnjórinn hafði lagt
mönnum sínum fyrir, að hleypa ekki af fyrri.
en allir í senn og ekki fyrri en óvinirnir
fremstu væru komnir að raufinni. Hindúum
leist augsýnilega illa á umbúnaðinn og þögn-
ina, því þeir fremstu staðnæmdust um fimm-
tíu skref frá veggnum og hleyptu af byssum
sínum, en bæði var það að leiðtogar þeirra.
eggjuðu þá til framgöngu, og hitt, að þyrpingar
fyrir aftan þá knúði þá áfram, enda sigu þeir
af stað aftur von bráðar. Ekkert gerðist fyrrL
en þeir fremstu, með tvo leiðtoga á undan,.
voru að klöngrast yfir steina röð, sem fólkið
hafði í hrúgu meöfram útbrún veggsins, en
þá riðu af tvö skot uppi á þekju og féllu þar
báðir leiðtogarnir dauðir. Æptu þá Sepoyar
ógurlegu heiftar-ópi og ruddust um fast og
inn í kvína. Þegar þeir fremstu sáu að hér
var gildra, gerðu þeir sitt ýtrasta að stemma
inn-strauminn um skarðið í veggnum, en þeir
sem aftarlega voru í fylkingunni hugsuðu um
ekkert nema komast áfram og hrundu þeim
framundan áfram, og svo koll af kolli. Og nú,
þegar búið var að stappa í kvína og veggraúf-
ina, eins og þéttast varð, riðu skot af öllum
rifflunum er gægðust út á milli moldarpok-
anna, ofan yfir mann-kösina í kvíinni.