Heimskringla - 10.08.1932, Blaðsíða 6

6 BLAÐSÍÐa
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 10. ÁGÚST 1932.
Á HÁSKA TÍMUM ;
Saga frá uppreisninni á Indlandi.
Eftir
GEORGE A. HENTY
Nokkrir af Sepoyum andæfðu þessu með
með frekju, en Por Sin^ og félagsbræður hans
allir stóðu fastir fyrir, og vatð því sú niður-
staðan, að Sepoyar féllust á þessi úrslit máls-
ins, eða þeirra æðsti umboðsmaður á fund-
inum.
“Við erum mótfallnir þessum samningi,’’
mðelti hann, “en úr því að þið eruð allir sam-
mála, verðum við að sveigja fyrir, og lofum
að framfylgja þeim samningi, er þið gerið.”
“Hvaða tryggngu heimtið þið?” spurði
Por Sing og sneri máli sínu til Bathursts.
“Við erum ánægðir, Rajah,” svaraði Bat-
hurst, “ef þú vilt vinna eið að því, að vernd-
að skuli líf okkar innan okkar húsveggja, og
að þú sjáir um að við fáum að fara óhindr-
aðir niður um landið. Við berum fult traust
til drengskapar aðalsmannanna frá Oude, og
álítum því eiðstaf ykkar ákjósanlegustu trygg-
ingu.”
“Eg gef þann eið, og allir mínir vinir
með mér,’’ svaraði Por Sing. “Eg skal út-
vega ykkur báta í kvöld fyrir ykkur að ferð-
ast niður eftir fljótinu. Eg skal ljá ykkur
valda stríðsmenn, til fylgdar niður að fljót-
inu, og skal verða í þeirri för sjálfur, og sjá
til að þið komsit heilu og höldnu í bátana.
Eg skal þá gefa ykkur vegabréf, og í því biðja
um venjulegan farargreiða fyrir ykkur. Og
meira að segja, eg skal senda son minn með
ykkur, til þess að hann geti skýrt landsmönn-
um mínum frá, að drengskaparorð mitt hafi
verið lagt við að þið fengjuð að ferðast farar-
tálmalaust. Svo skal eg þá vinna minn eið, og
vinir mínir gera það líka, og eg vona, að fynr
liðar Sepoya, sem hér eru, sjái vænst að vera
með í því.’’
Bathurst þýddi nú fyrir Doolan orð að-
alsmannsins, og bætti því við, að hann sæi
ekki að hann gæti gert betur en þetta. “Og
það efa eg ekki,’’ sagði hann að lyktum, “að
honum er alvara að efna þessi heit sín.’’
“Hann er ágætis karl þó hann sé heið-
inn,’ svaraði Doolan. “Seg honum, að við
'göngum að þessum kostum.”
Bathurst kunngerði Por Sing svarið, og
gekk hann þegar að að vinna eið samkvæmt
umtöluðum samnir.gi. Hinir höfðingjarnir frá
Oude gerðu það sama, og svo gerði líka um-
boðsmaður Sepoya og hikaði ekki við. Að
þessu búnu lofaði Por Sing að útvega nokkr-
ar kerrur, og hafa þær til næsta morgun, til
að flytja fólkið og farangur þess niður að
fljótinu, en það var í átta mílna fjarlægð.
“Þið megið sofa í friði í nótt,” sagði karl
að skilnað. “Eg skal setja valda menn á vörð
umhverfis hús ykkar, og sjá til að ykkur verði
ekki gert neitt ónæði.”
Eftir að hafa samið um ýms smáatriði
í sambandi við þetta mál, héldu þeir,Bathurst
heim aftur í húsið, og eftir litla stund kom
sonur Por Sings og þrír unglingspiltap með
honum, synir höfðingja frá Oude.
“Við erum komnir í því skyni, að þið
haldið okkur í gíslingu,” sagði sonur Por Sings
við Bathurst, er gengið hafði á móti þeim.
“Faðir minn bjóst við að Sepoyar, eða aðrir,
kynnu að ónáða ykkur, og sagði, að værum
við í haldi hjá ykkur, mundu okkar menn þeim
mun betur andæfa Sepoyum, og sjá um að
samningum verði fylgt.”
“Það er sönnun fyrir manngæsku og
hugsunarSemi föður þíns,” svaraði Bathurst..
“Því miður hö.fum við lítil þægindi að bjóða
ykkur, en nóg er af mat og drykk.”
Nokkrir af vinnumönnunum voru nú
fengnir tii að reisa sólhlíf úr tjalddúkum
uppi á þekju. í þann tjaldskála var svo fært
borð, stólar, legubekkir, og Bathurst tók að
sér að sitja hjá gestunum og spjalla við þá.
. Þegar hann kom upp á þekjuna, þótti hon-
um vænt um að þessi varúð hafði verið tek-
in, því með kíki sínum sá hann greinilega, að
róstusamt var hjá Sepoyum. Menn hnöppuðu
sig þar saman og hropuðu og kölluðu, og
létu ófriðlega, og sumir jafnvel hleyptu af
byssum sínum í áttina til hússins. Það leyndi
sér ekki, að þessir menn voru óánægðir
me& úrskurðinn. En Por Sing lét ekki hér
staðar numið. Að lítilil stundu liðinni kom
fram fylking af Oude-mönnum, fleri hundruð
að tölu, og umkringdu húsið og garðinn. Og
svo þegar fylking Sepoya nálgaðist og fór ó-
friðlega, þá sá Bathurst að móti þeim gekk
fyrirliði Oude-manna, og benti fyrst á húsið
og síðan á fallbyssukerfin umhverfis — og
Bathurst þóttist vita, að hann væri að segja
iþeim að sonur Por Sings og aðrir höfðingja-
synir væru í haldi á húsþekjunni, og ef þeir
hefðu nokkurn ofstopa í frammi, skyldi fall-
byssum Oude-manna hlífðarlaust miðað á
Sepoya, en ekki á húsveggina. En hvað sem
það nú var, sem Sepoyum var sagt, þá hreif
það. Þeir sneru við og héldu heim aftur að
búðum sínum.
Það tók ekki nema litla stund fyrir hvern
um sig að búa sig til brottferðar. Það var i
samningnum heimtað hverjum einstökum, að
taka með sér alt sem hann átti sjálfur, en
svo komu menn sér saman um að taka ekki
nema sem allra minst, því það mátti búast við
að þröngt yrði á bátunum, og að auki minni
hættan á ráni, ef lítið væri af fémæti í för-
inni.
“Hvað segirðu nú um útlitið, Bathurst?”
spurði doktorinn, er þeir settust niður á
sandpoka uppi á þekju, seint um kvöldið og
voru tveir saman.
%
“Eg held við sleppum skaðlaust, ef við
komumst fram hjá Cawnpore,’’ svaraði Bath-
urst. “Það er enginn stórbær meðfram fljót-
inu fyrir neðan Cawnpore, svo eg held þeir
ráðist ekki á okkur á þeirri leið, enkum af því
þeim er ljóst að okkar menn eru að safna sam-
an liði í Allahabad.’’
“Já,’’ svaraði doktorinn, “en hvað um
Nana Sahib?- Að dæma af því hvernig hann
rauf öll sa'n heit og alla sína eiða, í Cawn-
pore, þá er ekki líklegt að hann viðurkenni
þann samning, sem hér hefir verið gerður.’
“‘Við verðum að smjúga framhjá Cawn-
pore í myrkri, stýra sem næst bakkanum,
sem fjær er borginni, liggja niður í bátun-
um, svo ekkert bæri á okkur og láta svo
strauminn bera okkur. Það er helzta vonin,
því þar er fijótið svo breitt. Og þó einhverjir
kynnu að koma auga á bátana, þá eru bát-
arnir svo lítið og óvíst skotmark í myrkri,
að það ætti ekki að saka. Og svo er hér um
svo fátt. fólk að gera, að það er ótrúlegt, að
þeir leggi mikið kapp á að höndla okkur.’’
“Mér iízt ekki neitt vel á sár majórsins,
Bathurst,” sagði doktorinn. “Það hefir alt ver-
ið öfugt við það sem skyldi. Hitinn úti, svækj-
an og loftleysið inni, og áhyggjur hans út af
ástandi okkar. Hann er mjög máttlítill. Eg
efa að hann lifi þangað til við náum til Alla-
habad.”
“Eg vildi að þú reyndist óþarflega hrædd-
ur, doktor,” .svaraði Bathurst, “en satt er
það að mér fanst hann lakaði nú fyrir klukku-
tíma síðan. Hnignunin var svo auðsæ á and-
liti hans, að mér varð bylt við. Hann e^r ágæt-
is drengur. Það hefði enginn getað verið mér
betri en hann.' Eg vildi að eg gæti skift við
hann.’’
“Hú!” sagði doktorinn. “Eg sé nú ekki
ástæðu til að vandræðast um það, af því mér
sýnist óvíst að nokkurt okkar komist lifandi
til Ailahabad. En hvað skyldi vera orðið af
vini þínum, töframanninum? Eg hélt að hann
mundi máske koma og tala við þig í dag.”
“Eg átti ekki von á því,’ svaraði Bathurst.
“Eg býst við að^hann hafi farið, eins langt
og hann þorði á fundinum í dag. Hann er ef
til vill að reyna að sefa ofstopann. Það get-
ur líka verið að hann hafi farið til Cawnpore
á fund Nana Sahib, þó mér þyki líklegra að
hann verði hér í grendinni þangað til hann
veit, hvort við komumst í bátana heilu og
höldnu, eða ekki.”
‘Þar kemur Wilson!” sagði doktorinn.
“Það er vænn piltur, og þykir mér vænt um
að hann hefir sloppið ómeiddur til þessa.”
“Þar erum við samdóma,” svaraði Bat-
hurst glaðlega. ‘Við erum hérna í hominu
Wilson!”
“Það átti eg von á að þið húktuð hér úti
í horni og reyktuð,” sagði Wilson og tók sér
sæti hjá þeim. “Það er sú voða svækja niðri,
og kvenfólkið er í óða önn að taka dót sitt
saman, og af því eg gat ekki rétt neinum
hjálparhönd, datt mér í hug að koma upp
hingað og fá mér ferskt loft, — ef annars
maður getur kaliað það ferskt. Fyrir mitt
leyti vildi eg eins vel sitja uppi yfir op-
inni saurrennu — óþefurinn er svo ofboðs-
legur. En hvað alt er nú kyrt og hljótt! Það er
hreint óeðlilegt, að mér finst, eftir að hafa
húkt hér í þrjár vikur og hlustað á hvininn
í kúlunum, sem flogið hafa aftur og fram, á
fallbyssuhvellina og brothljóðið, þegar kúlurn-
ar voru að mölva steinveggina eða kubba
sundur bjálka og trjávið. Mér finst endilega
að þessi kyrð og þögn sé einhver fyrirboði.
Eg held helzt að eg sofni ekki dúr í nótt í
þessari kyrð. En skotdynkjunum var eg orð-
inn svo vanur, að þrátt fyrir þann ofboðs
glymjanda, gat eg varla haidið opnum aug-
unum. Eg venst líklega þessari þögn með
tímanum, en nú sem stendur fiilst mér hún
svo óeðlileg, að eg get engrar ánægju notið.”
“Eg ræð þér nú til að sofa vel í nótt, ef
þér er það mögulegt,” sagði doktorinn. “Því
það er óvíst að svefnsamt verði fyr en til
Allahabad kemur.”
“Já, eg geri ráð fyrir því,” svaraði Wil-
son. “Það verður skemtilegt að kúldast f bát-
unum, eða hitt þó heldur! En mig langar til
Allahabad. Það er von mín að fá þar að
ganga í eina eða aðra herdeild, sem ætlar
hingað upp eftir, og leggja
þannig hönd á að berja á
þorparaiýð þessum, eins og
hann verðskuldar. Eg vildi
gefa árslaun mín til þess að
ná Nana Sahib með sverði
mínu. Ósköp eru að hugsa
um fréttárnar frá Cawnpore,
og það að þessi' hund-tyrki
skuli nú hafa enskar konur
og böm í hundraða tali á
valdi sínu. Það verður gam-
an að lifa, þegar okkar menn
koma af hergöngu til Cawn-
pore!”
RobinlHood
FLÖUR
BRAUÐ ÚR ROBIN HOOD MJÖLl ER
ÓDÝRASTA FÆÐAN
“Teldu ekki ungana fyr ^ n ^ M n
en þeir eru skriðnir úr eggj- ——
unum, Wilson,” sagði doktorinn. “Eg hugsa
nú ekki lengra en það, að komast klakklaust
fram hjá Cawnpore annað kvöld.”
“Já, eg hefi nú hugsað um það líka,”
svaraði Wilson. “Úr því Nana Sahib mat að
engu alla hans eiða, þá er líklegt, að hann
meti léttvægan samning okkar í dag.”
Wilson til hughreystingar sagði Bathurst
honum, hvernig þeir gerðu ráð fyrir að laum-
ast fram hjá Cawnpore í náttmyrkri, og end-
aði með þessum orðum:
“Þa^ð vill nú svo vel til líka, að tunglskin
er ekkert þessi kvöldin, og af því fljótið er
breitt og bátarnir slæmt skotmark, enda um
hádag, finst mér það hljóti að vera hrem
tilviljun, ef nokkur þeirra kúla lendir í bátn-
um.”
“Það, með öðrum orðum, verður ekki
betra að hæfa okkur en tígrisdýr í myrkrinu!”
sagði doktorinn.
“Já, en nú er eg búinn að fá talsverða
reynslu síðan, doktor,” sagði Wilson hlæj-
andi. “En hvað langt sýnist liðið síðan! Mér
finst það hljóti að skifta árum.”
“Satt er það,’ ’svaraði doktorinn, “enda
er réttast hér að telja tilfellin, en ekki dag-
ana. En eg held eg fan nú að halla mér; ætl-
ar þú að koma, Bathurst?”
“Nei, eg gæti ekki sofnað,” svaraði Bat-
hurst. “Eg sit hér til morguns. Eg vona að
öllu sé óhætt, en það er ekki gott að segja,
upp á hverju Sepoyar kunna að taka.”
Nóttin leið svo, að ekkert gerðist. Und-
ireins og lýsti af degi, sáust átta uxakerrur
nálgast húsið, og umhverfis þær traustar vörð
ur af Oude-mönnum. Hálfum tíma síðar var
búið að raða farangrinum í kerrurnar, og búið
að hagræða sjúklingum öllum á hálmbeðum i
þeim kerrum, er til þess voru ætlaðar. Sunit
af konunum og öll börnin settust líka í kerr-
urnar, en þær Mrs. Doolan, Isabel og Mary
Hunter, sögðust heldur vilja ganga stundar-
korn. Það var samið um að öllum skyldi
heimilt að bera með sér vopn sín og skot-
færi, enda tóku karlmennirnir tíu, sem færir
voru til gangs, rifla sína með sér og skotfæri
nóg. Og pístólur höfðu ailir, auk heldur kon-
urnar. Rétt áður en haldið skyldi af stað, kom
Por Sing ríðandi, og með honum nokkrir að-
alsmenn.
“Eg ætla að fylgja ykkur niður að fljót-
inu,” sagði hann. “Hafið þið nú tekið nægan
vistaforða með ykk’ur? Það er betra að vera
svo birgur að þið þurfið ekki að stanza til að
kaupa mat á leiðinni.” ' •
“Við verðum að vona að ■ þetta ferska (
loft hressi hann við. Það var varla mögulegt,
að nokkrum manni gæti batnað heilsa þarna
í húsinu. Loftið þar, bæði úti og inni, vax
banvænt orðið fullhraustum manni, hvað þá
sjúklingi.”
Isabel gekk meðfram kerrunni, er frændi
hennar lá sjúkur í, og eftir litla stund settist
hún upp í kerruna hjá honum. Um -leið leit
doktorinn á hann og hristi höfuðði um leið
og hann sneri sér frá.
“Er ekkert hægt að gera fyrir hann,
doktor?" spurði Bathurst í lágum rómi.
“Ekkert,” svaraði doktorinn. “Það hefir
dregið af honum síðan í morgun, en svo er
ekki ómögulegt, að hreint loft og hreyfiug
hafi bætandi áhrif, og að honum endist þi’ek.
til að yfirbuga sýkina. Sár hans er skaðvænt,
en ef kringumstæðurnar hefðu verið ööru-
vísi, hefði það aldrei skapað honum aldur.
En eins og alt er, tel eg tvísýnt að hann lifi,
þó eg vilji ekki segja henni það.”
Eftir þriggja stunda ferð, kom lestin að
fljótinu, og biðu þar tveir stórir indverskir
róðrarknerrir við bakkann. Farangur allur
og sjúklingar voru tafarlaust færðir í bátana.
Sjúklinganir allir voru í öðrum bátnum, og
hjá þeim var doktorinn og Bathurst, fjórir
borgarar, og þær Isabel, Mrs. Hunter og
Mary dóttir hennar.
Áður fen bátarnir voru leystir frá landi,
var Por Sing og félögum hans innilega þakk-
að orðheldnin og drengileg fylgd, og fékk
Bathurst honum að auki þakklætisvpttorð, er
allir flóttamennirnir höfðu ritað undir.
“Ef svo skyldi fara,” sagði Bathurst við
hann, “að við náum aldrei til Aliahabad á lífi,
þá verður þetta vottorð hlífiskjöldur þinn,
þegar brezkir herflokkar koma upp hingað. En
gangi ferðin vel, lofa eg því, að við skulum
skýra svo frá málum, að eg held mé’r sé ó-
hætt að ábyrgjast, að hluttaka þín í uppreisn-
inni verður fyrirgefin.”
Bátunum var nú hrundið frá landi og
ferðin hafin. Það voru yfir 40 mílur til Cawn-
pore eftir fljótinu, og nú var klukkan ellefu.
Fljótið var straumlítið, en bátarnirsökkhlaðn-
i r og þungir undir árum. Það var því sjálf-
sagt að gera ráð fyrir hægri ferð, en samt
var vonað, að með kappi mætti fara fram
hjá borginni laust fyrir dagrenning morgun-
inn eftir, Ræðurunum var þess' vegna lofað
vænu aukagjaldi fyrir vinnuna, ef þeir kæmust
ofan fyrir Cawnpore áður en lýsti af degi
næsta morgun.
Bathurst fullvissaði höfðingja þessa, að
þetta hefði verið gert. Var svo hafin ferðin, og
fylgdu þeir höfðingjarnir og fjögur hundruð
valdir hermenn frá Oude, sem lífvörður. Lest-
in var ekki nema skamt komin frá húsinu
þegar Sepoyar voru famir að hrinda hver
öðrum, í þeim tilgangi að verða fyrstir inn í
húsið og safna herfangi.
“Mkil ánægja hefði mér verið að hella
úr sumum flöskunum mínum ofan í vínbrús-
ana og kvartelin,” varð doktomum að orðí,
er hnan sá æði þeirra að komast inn í húsið.
“Það hefði máske ekki verið vel samkvæmt
læknisstöðu minni, að gera það, en góðverk
hefði það samt verið.”
“Nei, nei, doktor, það hefðir þú nú aldrei
gert, að gefa heilum herskara in neitur!"
sagði Wilson hlæjandi. “En á hinn bóginn
hefði eg ímyndað mér, að samvizka þín hefði
leyft þér að gefa þeim inn vænan skamt af
uppsölumeðali.”
“Samvizkan hefir ekkert við það að gera,
svaraði doktorinn. “Þessir náungar eru frá
Gáwnpore og hafa sjálfsagt tekið þátt í mann-
dráputíum þar. Samvizka mín hefði þess vegna
verið ósköp róleg, þó eg hefði drepið þá alla
á eitri,, eða slegið seinvirkum eldi í púður-
húsið og sprengt þá alla í loft upp og tætt
þá sundur ögn fyrir ögn, en það hefði ekki
verið stjórnfræðilegt bragð undir kringum-
stæðunum, og af því maður gat ekki átt víst
að gereyða öllum hópnum. — En um hvað
ertu nú að hugsa, Miss Hannay?”
“Eg er að hugsa um að mér sýnist
frænda hafa förlað síðan í gærkvöldi," svar-
aði hún. “Eða hvað sýnist þér, doktor?’’
Það var lítið um samræður^ og því síður
kátínu í bátunum. Þegar nú loksins að þetta
langvarandi stríð var um garð gengiö, fann
hver um sig átakanlega til afleiðinganna af
þeirri löngu áreynslu. Doktorinn var oftast
að' stumra yfir sjúklingunum, og Isabel sat
alt af við flet frænda síns, og var ætíð viðbúin
að gefa honum matskeið af kjötseyði, er hún
tók með sér í bátinn, éða væta varir hans í
brennivínsblöndu.
“Eg er mjög hræddur um að eg komist
ekki til Allahabad, Isabel,” sagði majórinn
einu sinni, “og reynist það nú, þá haltu áfram
ferðinni til Calcutta og farðu þar á fund Ja-
mieson and Son. Þeir eru umboðsmenn mímr
og þeir fá þér peninga sem nægir þér á heim-
ferðinni. Þeir geyma líka erfðaskrá mína, og
umboðsmenn mínir í London samrit af henni.
Eg lét gera hana tvíritaða, ef slys kynni að
bera að höndum.”
“Æ, talaðu ekki svona, frændi minn!”
sagði Isabel. “Þér batnar nú, fyrst þú losnaðir
úr þessu óþverrabæli.
“Eg losnðai þaðan of seint tíl þess, góða
mín, að eg held,” svaraði majórinn. En víst
vildi eg mega lifa ögn lengur þín vegna. 'En
það gleður mig að framtíð þín er björt og
fögur, ef þú vilt að svo verði, eða svo finst
mér. Hann er göfugur og mikill maður, Isa-
bel, þrátt fyrir þessa vandræða taugaveikl-
un.”
Þessu svaraði Isabel engu, en hún gaf
majórnum til kynna, að henni væri ljóst við
hvað hann ætti, með því að þrýsta ofurlítið
að hendi hans. Það var tilgangslaust að fara
að segja honum, að það sem hann hefði í huga
gæti að öllum Iíkindum ekki komíð fram.