Heimskringla - 31.08.1932, Page 4

4 BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WIINNIPEG 31. AGÚST 1932.
Hdtnskringla
(StojnuO lStt)
Kemur út á hverjum míOvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
»53 og »55 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsími: 86537_______
VerS blaðsins er $3.00 árgangurinn borgist
fyriríram. Allar borganir sendist:
THE VIKING PRESS LTD.
RáOsmaOur TH. PETURSSON
»53 Sargent Ave., Winnipeg
Uanager THE VIKING PRESS LTD.
»53 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
*53 Sargent Ave., Winnipeg.
"Heimskringla” is publistoed by
and printed by
The Viking Press Ltd.
»53-155 Sargent Avenue, Winnipeg, Man.
Telephone: 86 537
WINNIPEG 31. ÁGÚST 1932. .
LITLU SVANIRNIR HANS
BRYNJÓLFS ÞORLÁKSSONAR.
Svo nefndi einhver barnasöngflokk
Brynjólfs Þorlákssonar, þann er söng á
íslendingadags-hátíðinni á Gimli. Var það
réttnefni á þeim hvítasunnuklædda, glað-
væra skara íslenzkra barna, er í sólskininu
raðaði sér um brekkurið söngpallsins fyr-
ir framan áhyrendurna og söng með
hugþekkri og óþvingaðri rödd svanarins
á heiði íslenzka söngva, öllum sem hlýddu
á, til ógleymanlegrar ununar og ánægju.
Þetta ryfjast einmitt nú upp fyrfr nianni,
er þau tíðindi berast norðan frá Gimli, að
þessir “litlu svanir”, séu væntanlegir til
Winnipeg. Kemur Brynjólfur Þorláksson
með flokkinn hingað og syngur hann undir
hans stjórn í Fyrstu íslenzku lúthersku
kirkju á Victor-stræti, föstudaginn 2 sept.
næstkomandi. í þessum söngflokki munu
vera milli 80 og 90 börn og unglingar alls.
Þess skal getið, að inngangur verður
ekki seldur að söngskemtun þessari. En
samskot verða tekin. Hlýtur þó að vera
talsverður kostnaður því samfara, að flytja
svona stóran söngflokk hingað norðan frá
Gimli.
En þetta sýnir betur en nokkuð annað
að til samkomu þessarar er ekki efnt með
fjárvon í huga, enda mun sönnu næst, að
söngstjórinn sé ekki tiltakanlega miklum
fjármálaráðherra hæfileikum gæddur. Hitt
mun honum ofar í huga, að horfa ekki í
neitt ,er til þess gæti orðið, að efla og út-
breiða hér hjá íslenzkum æskulýð áhuga
fyrir námi í íslenzkum söng. Hann mun
með þeim ósköpum fæddur, að álíta það
gulli dýrmætara.
Með þetta eitt í huga kemur söngflokkur
þessi til Winnipeg. Hinu munu þeir sem á
fslendinga-deginum á Gimli voru ekki
ganga gruflandi að, að með komu “svan-
anna litlu” hingað, er von á nýstárlégri og
unaðslegri ské'mtun, skemtun sem reynast
mun hugþekk og ógleymanleg eftir á —
eins og raun varð á á hátíðinni norður frá.
Vegna þessa sem á hefir verið minst,
ættu Winnipeg-íslendingar ekki að láta
undir höfuð leggjast, að sækja þessa söng-
skemtun. Og til þess að geta sýnt bæði
manninum sem fyrir svo mikilvægu starfi
gengst hér, sem íslenzkri söngkenslu æsku
lýðsins, og látið börnin einnig til þess
finna, að við höfum velþóknun á þeim fjrr-
ir það að leggja þetta nám fyrir sig, ættu
menn ekki einungis að fjölmenna á sam-
komuna, heldur einnig af fremsta megni
reyna að sjá um það, að kostnaðurinn við
komuna hingað, verði flokkinum ekki til-
finnanlegur. Svo mikils ættum við að
meta starf Brynjólfs Þorlákssonar, að
veita því þetta litla, en verðuga fylgi, þá
sjaldan að tækifæri gefst til þess.
HVARF HÁSKÓLASJÓÐSINS
Á fréttasíðu þessa blaðs, er sagt frá fjár-
hvarfi ,sem nýlega hefir orðið uppvíst um.
úr stofnsjóði háskóla Manitoba-fylkis. Af
því sem næst $1,600,000. sem búist var við
að í sjóði skólans væru, eru þar nú ekki
nema $100,000. Hálf önnur miljón dala
hefir horfið. Með hvaða hætti, verður,
sem stendur, ekki hér að umræðu gert.
Auk fjárhæðarinnar sem tapast hefir
vita menn ekki annað með vissu um þetta
mál, en það, að féð hvarf ekki alt í einu.
Það hefir verið að smá glatast nokkur
undanfarin ár.
Hvernig að þessi óhöpp hafa að höndum
steðjað, á almenningur rétt á að fá ský-
lausar upplýsingar um. Háskólinn er eins
og öllum er ljóst stofnun þessa fylkis, sem
haldið er uppi af almennings fé. En nú
segir það sig nokkurn veginn sjálft, að
einhver eða einhverjir — hvað margir er
ómögulegt að segja um — sem fyrir þessu
ábyrgðarstarfi í þjóðfélaginu var trúað,
hafa brugðist trausti alrryennings, hafa
ekki gætt skyldu sinnar eins og vera átti.
Það hefir eitthvað verið vanrækt sem al-
mennum viðskiftareglum og eftirliti fjár,
er samfara, og sem til góðs vara og ör-
yggis var ómissandi.
Þessi stofnsjóður háskólans er þannig
til orðinn, að sambandsstjórnin veitti skól-
anum nokkra jarðarskika, er annað hvort
hafa verið seldir eða leigðir til slægna eða
þ. v. 1. og skólinn hefir ávalt haft nokkrar
tekjur af. Einnig veitti Rockefellar-stofn-
unin honum hálfa miljón dala, og hefir
vöxtum af því fé verið varið til berklaveikis
rannsókna of eflaust annara sjúkdóms-
rannsókna. Nú er þessi stofnsjóður allur
farinn og kemur læknadeild háskólans
það afar illa, ekki síður en öðrum deildum
skólans missir síns f jár.
Hvernið stendur á þessu? spyrja menn
hissa. Slæmu eftirliti er auðvitað um það
að kenna, hvernig komið er. Og á því bera
ábyrgð annaðhvort eða bæði sameiginlega:
Fylkisstjórnin í Manitoba, og
Stjórnarráð (Board of Govemors)
Manitoba-háskólans.
Það eru nú fimtán ár síðan, að háskól-
inn var gerður að fylkisstofnun. í reglu-
gerðinni sem þá var samin fyrir skólann
og enn er í gildi stendur þetta:
16. (1) Háskólaráðið skal árlega gefa
skýrslu um hag skólans, og skal í henni
gefinn sundurliðaður reikningur yfir tekj-
ur og útgjöld yfir fjárhagsárið, sem endar
30 júní, hvernig (nýjum) fjárveitingum til
skólans hefir verið varið, og gefa skal
háskólaráðið hverjar aðrar upplýsingar, er
stjórnarráð Manitoba-fylkis (Lieutenant
Governor in Council) þarfnast að vita í
eitt skifti eða annað.
(2) Skýrsla þessi skal send menta-
málaráðgjafa ekki seinna en 1. nóvember
eða 4 mánuðum eftir að fjárhagsárinu lýk-
ur, og fyrir næsta þing verður hún að
vera lögð, innan tíu daga frá þingsetningu.
(3) Reikningar háskólaráðsins skulu
yfirskoðaðir, að minsta kosti einu sinni á
ári, af comptoller-general, eða einhverjum,
til þess nefndum af stjórnarráði Manitoba-
fylkis (Lieutenant Govemor in-Council).
Þessum kröfum reglugerðarinnar, hefir
vissulega ekki verið fylgt. Fyrir það skal
ekki tekið, að einhver tilraun hafi verið
gerð til þess að fylgja þeim, en það hefir
ekki verið gert í ströngum skilningi og
naumast nema til einhverra málamynda.
Og fylkisstjórnin í Manitoba mun bera að
talsvert miklu leyti ábyrgðina á því. Að hve
miklu leyti að ábyrgðin hvílir á háskólaráð
inu ,er óljóst um ennþá að minsta kosti.
Það væri ekki óhugsanlegt, að háskólaráð-
ið gæti sýnt fram á, að því sé ekki um
áfall háskólans að kenna. En yfirlýsing
ætti sem fyrst að koma, bæði frá fylkis-
stjórninni og háskólaráðinu um þau atriði
reikningsfærslunnar og yfirskoðunarinnar,
er varhugaverðust álítast og sem alt það
er að kenna að annað eins sjóð hvarf gat
átt sér stað, og raun er á orðin.
Engum blöðum er um það að fletta, að
fylkisstjórnjn verður að bæta háskólanum
upp hvern einasta dal af tapinu. Og skatt-
gjaldendur, sem talsvert hafa að bera og
verða nú að fleygja þessari óviðbúnu byrði
einnig á bak sér, eiga heitmingu á að vita
hvaða fulltrúar þeirra hafa brugðist, og
hversvegna að þeir gerðu það.
HREYFIMYNDIR f SKÓLUM
Menn höfðu ekki kynst hreyfimyndum
mikið, þegar raddir fóru að heyrast um
það, að með þeim væri fundin upp ein á-
hrifa mesta leiðin til þess að fræða æsku-
lýðin. Samt sem áður hafa nú Hreyfi-
piyndarús starfað um langt skeið, en sára
lítið eða mjög óvíða hafa hreyfimyndir
ehn verið notaðar við kenslu í skólum.
Virðist þó liggja nokkru nær, að þær væru
notaðar til þess, að fræða börn um það,
sem þeim ríður meira á að vita, en það,
sem þau læra af þeim í hreyfimyndahús-
unum.
Við Wisconsin háskólann í Bandaríkj-
unum var þó fyrir nokkrum árum skipuð
nefnd til þess að safna að sér hreyfi-
myndum, til þess að nota við kenslu í
skólum ríkisins. Hefir nefndin nú komist
yfir 75,000 myndir alls. Og í skólunum
er nú farið að nota þær eins víða og unt
er. Er mælt, að á þessu ári sé búist við,
að um 600 barnaskólar geti notað hreyfi-
myndir, að einhvef-ju leyti við kensluna í
þessu áminsta ríki.
Enginn efi er á því, að auk þess sem
kenslan verður með þessu móti börnunum
skemtilegri, verður hún þeim áreiðanlega
einnig gagnlegri og eiginlegri. Þau sjá
þarna hlutinn, sem verið er að fræða þau
um í sinni réttu og eðlilegu mynd. Sé t.
d. verið að fræða barnið um iðnað ein-
hvers lands, segjum ostgerðina í Hollandi,
þá er ólíkt auðveldara fyrir bamið að átta
sig og öðlast skilning á þessu með því, að
sýna því með hreyfimynd hvernig þessari
framleiðslu er háttað frá -byrjun til enda.
Og svo væri með hvað annað sem væri,
er fræða ætti barnið um.
Auðvitað er ekki með þessu átt við að
hætt verði að nota bækur. Þær verður
að nota eins eftir sem áður. Hreyfi-
myndirnar eru þeim öllu heldur til skýr-
ingar, en þess, að koma í staðinn fyrir
þær.
Myndunum hefir nefndin safnað víðs-
vegar að úr heiminum. Snerta þær flest-
ar kenslugreinar, svo sem landafræði,
sögu, efnafræði, jarðfræði stjörnufræði,
listir, garðyrkju, dýrafræði, líkams-bygg-
ingu mannins o. s. frv. Ennfremur verk-
fræði í ótal greinum og í fyrstu barna-
skólabekkjunum, eru barnasögur sýndar
t. d. “The Three Bears’’ og “Petre Rab-
bit’’ o. s. frv.
Einn af þeim kostum, sem J. E. Han-
sen, sem er aðal-umsjónarmaður þessar-
ar starfsemi háskólans, segir þessari
kenslu-aðferð samfara, er sá, að hún
örvi og hvetji barnið sjálft til þess, að
finna hugmynd sinni orð yfir það sem
fyrir augu þess ber. Hugur barnsins er
með því ósjálfrétt farinn að sökkva sér
niður í efnið. Það sem verið er að fræða
barnið um, er orðið hluti af því sjálfu.
Enga fræðsluaðferð telur hann betri en
þessa til þess að börnin fái eðlilega og
rétta hugmynd um hlutina.
Barnaskólar þessa bæjar (Winnipeg)
taka til starfa á morgun. Þó margt
kunni að vera vel um starf þeirra og
kenslu, gefur það sem hér að ofan er
minst á, samt tilefni til margra spurn-
inga um hvort að þeir standi ekki enn
allmikið til bóta.
ER WALKERMÁLIÐ PÓLITfSKT MÁL?
Eitt af þeim málum, sem næst forseta-
kosningunum er nú mest talað um í Banda
ríkjunum, er Walker-málið svo nefnda.
Stendur þannig á þessu máli, að fyrir
skömmu voru kærur bornar á Mr. Walker,
sem er borgstjóri í New York, fyrir að
hafa misbrúkað vald sitt með því, að hafa
þegið fé af mönnum fyrir að útvega þeim
stöður o. s. frv. Komst Seabury-nefndin
svo kallaða að þessu. En sú nefnd var
kosin fyrir tveim árum af stjórn Banda-
ríkjanna, til að líta inn í rekstur opinberra
mála í landinu og einkum þó að rannsaka
ástandið í Chicago borg í þeim efnum.
Hvað alvarlegar þessar kærur eru á borg
arstjórann í New York, skal ekkert sagt
um. En þær voru samt nægilega rök-
studdar af Seabury-nefndinni til þess, að
Roosevelt, ríkisstjóri í New York ríki, lét
taka málið fyrir rétt.
Það sem að Seabury nefndin krefst er
að Mr. Walker sé vikið úr borgarstjóra
stöðunni. En enda þótt eitthvað af kær-
unum séu sannar, eru þær, enn sem komið
er, ekki álitnar svo alvarlegar, að til þess
geti komið án miklu lengri og ítarlegri
rannsóknar. En sú rannsókn þykir nú
Seabury-nefndinni dregin alt of mikið á
langinn.
Og þar er pólitíska hliðin talin að koma
til sögunnar.
Seabury-nefndin fylgir eflaust Hoover,
eða núverandi stjórn Bandaríkjanna að
málum. En Walker er sérveldissinni og
því fylgjandi Roosevelt. Hann hefir og
mikinn flokk manna sér að baki, Tam-
many-flokkinn. En sem ríkisstjóra New
York ríkis, eru Roosevelt lagðar fram-
kvæmdir í kærumálinu í hendur.
Roosevelt á þarna úr vöndu að ráða. Það
vita andstæðingar hans. Og þessvegna
una þeir illa löngum drætti á málinu, að
skjót úrslit þess eða burtrekstur Walkers,
gæti haft slæm áhrif fyrir Roosevelt í
kosningunum.
Hitt að þetta kærumál kemur fram rétt
fyrir forseta kosningarnar, virðist og gefa
bví nokkurn pólitískan lit.
VANHIRÐING
Síðastl. laugardag lá leið mín fram hjá
þinghúsvellinum. Varð mér litið til Jóns
Sigurðssonar, en vegna afstöðu, sá eg
ekki nema höfuð hans og herðar bera yfir
laufgaðan viðinn. Eg gerði því krók á
leið mína, sérstaklga til þess að virða fyrir
mér lágmyndina “Brautryðjandinn’’ sem
táknar í senn atorku og eldlegan áhuga
hugsjónamannsins og svefnmók og sinnu-
leysi þeirra sem una best að ganga troðn-
ar brautir. Nú er eg hafði skoðað mynd-
ina um stund, færði eg mig fjær og leit upp
til forsetans. Sá eg þá mér til mikillar
furðu að buxnaskálmar hans innanfóta,
voru allar krotaðar út með krít, langstrik,
þverstrik og hringir. Þótti mér þetta lítil
prýði, en gafst upp við að reikna1
út í hvaða skyni þetta hefði
verið gert, því ekki kom til mála
að nokkur hérlendur maður
hefði gert þetta í óvirðingar
skyni við íslendinga, þar sem eg
sá það nýverið í íslendingadags-
ræðu og hefi oft heyrt það áð-
ur, að enskumælandi fólk hér í
landi vilji sóma íslendinga i
hvívetna, en ísendingar sjálfir
of þjóðræknir til að óprýða
mynd forsetans. — Enn varð
mér litið hærra, þar sem höfuð
Jcns bar við heiðblátt loftið. Sá
eg þá gráhvítar luralegar rákir
niður um vanga Jóns. Skildi eg
strax að fuglar hefðu hlassað
sér niður á koll Jóni og skilið
eftir þessi vegsummerki. En
þeim gat eg fyrirgefið, því þeir
“vissu ekki hvað þeir gerðu.’’
Eigi hafði eg fyrir að athuga
hvort aðrar styttur vallarins
voru svipað því útleiknar sem
Jón Sigurðsson, en eg fór að
hugsa um ráð til að halda for-
setanum hreinum.
Þar sem gera má nú ráð fyrir
að stjórnin fari sem varlegast
í mannahald á yfirstandandi
tíma vegna sparnaðar ráðstaf-
ana, en efnalegar kringum-
stæður Vestur-íslendinga sem
kunnugt er, í ágætu lagi, þá
kom mér til hugar að best væri
að boða til almenns fundar
meðal V.-í., á gamla vísu. Kjósa
15 manna (og kvenna) nefnd,
er hefði það með höndum að
baða Jón Sigurðsson svo sem
einu sinni á mánuði, en kostn-
aður við þann starfa sé borgað-
ur af þeim sem minst eiga. Tak-
ist svo til, að ágreiningur verði
um þessa tillögu, svo að nefnd-
ar kosning farist fyrir, gæti
komið til mála að jarða stytt-
una svo hún í framtíðinni megi
hvíla í friði.
30—8—32.
Á. I. B.
MINNI ÍSLANDS
Á fslendingadag að Silver Lake,
Wash., 7. ágúst 1932.
Eftir séra Valdimar J. Eylands
Er mér bárust tilmæli frá for-
stöðunefnd þessarar samkomu
um að koma á þenna mannfund,
og mæla fryir minni íslands tók
eg með gleði við því verkefni. Eg
gerði það eins fyrir því þó að
mér væri lióst að fslands Minni
er jafnan erfiðasta hlutverkið á
samkomu af þessu tæi. Það
’ríutverk er vandasamt og erfitt
fyrir þá sök, að það verður oss
jafnan, sem heima erum aldir,
viðkæmt tilfinningamál. Vér
viljum svo gjarnan gefa ættjörð-
inni alt það besta sem vér eig-
u m, fegurstu hugsjónirnar og
skáldlegustu orðin, én finnum
jafnvel aldrei til þess eins og þá,
hversu íslenzk tunga er fátæk er
túlka skal hugðarmál hjartans.
En eins og hverjum kristnum
manni ætti að vera það fagnaðar
efni að fá tækifæri til að vitna
um trú sína, þannig er sönnum
íslending það gleðiefni að mega
votta ættlandinu ást sína og
virðing, jafnvel þótt óður hans
eigi sér fátæklegan búning. Og
eigi skal eg reyna að dylja það
fyrir yður, tilheyrendur mínir, að
eg er og vil vera sannur íslend-
ingur. Eg segi þetta með djúpri
virðingu fyrir hinni nýju fóstur-
jörð ,sem nú hefir veitt mér
full þegnréttindi og vernd. Eg
hefi aldrei lesið um, eða séð
þess dæmi i reynslunni, að nokk
ur maður hafi fundið skynsam-
lega ástæðu til þess að afneita
móður sinni, eða útiloka minn-
ingarnar við hana, þótt hann
genei í heilagt hjónaband. Hitt
hafa menn fyrir satt, að sá maö
ir sem metur þá konu að vett-
ugi, sem gaf honum lífið mann-
•'ea taíað og nærði hann af
brjóstum sínum, verði aldrei
góður eiginmaður, né skyldu-
rækinn heimilisfaðir. Svo er
það líka viðtekin staðreynd,
að engin verður að betri
Vesturheimsborgari, þótt hann
reyni að brenna brýrnar
að baki sér, og slíta þráð
minninganna, sem tengja hani*
við eldgömlu ísafold. Með vax-
andi þekkingu fer þeim líka á-
valt fækkandi. sem lítilsvirða.
þjóðerni sitt og tungu. Hin
ramíslenzku hátíðahöld, sem
fara fram árlega í hinum ýmsu
bygðum íslendinga um þetta
leyti árs, eru talandi vottur um
gagnstætt hugarfar, um virð-
ingu fyrir og ræktarsemi við það
besta sem íslenzkir menn hafa
hingað reitt. Um leið og menn
koma saman til þess að heilsast,
talast við og ryfja upp gamlar
minningar og fornan kunnings-
skap, finna þeir til þess að sam-
fundirnir geta því aðeins orðið
gleðilegir, að móðurinnar sé
minst, sem þjóðernið gaf, tung-
una, sameiginlegar lyndisein-
•'inir, og áhugamál. Hver
íslendingadagur, sem haldinn
er í Vesturheimi, með at-
beina yngri kynslóðarinnar og
þátttöku ,er sem nýr og kröft-
ugur kinnhestur þeim er hæst
hrópa um bráðan dauða og
dómsdag yfir vestur-íslenzka
menning og þjóðlíf. Hver ís-
lendingadagur ber vott um vax-
andi hróður ísafoldar, og barna
hennar og barna-barna á vest-
urvegum. Nótt vanþekkingar-
innar, hvað snertir ísland og ís-
lenzka staðhætti hér vestra, er
nú brátt liðin. Það roðar af
nýjum degi. Hefðarfrú ein f
Minneapolis, spurði mig fyrir
nokkrum árum,, hversu langan
tíma það tæki að ferðast frá
Oslo, höfuðborg Noregs, til
Reykjavíkur, með jámbrautar-
lest. Sú kynslóð, sem þannig
spyr, er nú að hverfa, en önnur
ný er að koma fram með víð-
tæka þekking á landi og þjóð,
og áhuga fyrir velferðamálum
hennar. Ekki er það af neinní
tilviljun að augu alþjóðar bein-
ast nú til íslands, einkum meðal
lærdóms og vísindamana. ísland
hefir um aldaraðir verið forða-
búr margskyns fræða, og sér-
stæðrar menningar. Nú er þetta
alment viðurkent, og hefir vakiö
athygli fræðimanna víða um
heim.
Mannfræðingarnir leita nú til
íslands, því að þar þykjast þeir
finna einkennilegt fyrirbrigði f
blöndun ólíkra kynþátta. Þessir
fræðimenn telja að fimm aðal
kynflokkar byggi lendur Ev-
rópu. Af þessum fimm, hafa,
tveir runnið saman á íslandi:
norræna kynið og hið austræna.
Mest ber á norræna kyninu,
sem talið er að hafi sérstaka
eiginlika, svo sem skarpa dóm-
greind, dirfsku, dugnað, ásamt
viðkvæmni og blygðunarsemi.
Hins vegar má benda á áhrif aust
ræna kynsins í lundarfari og út-
liti íslendinga, en það er tali5
íhugult, iðið, sparsamt og þolin-
mótt. Mannfræðingar benda á
hvernig þessir giftusamlegu eig-
inleikar hafi runnið saman og
myndað íslendingseðlið. Er til
þess tekið hversu vel þessi kyn-
blöndun hafi heppnast, og að Is-
lndingar, sem manndómsmenn
og menningarfrömuðir standl
framarlega í fylkingu þjóðanna,
að tiltölu við fólksfjölda.
Stjórnmálamennirnic hafa nu
síðan 1930 veitt íslandi meiri
eftirtekt en nokkru sinni áður.
Á það er bent að vagga lýðveld-
ishugsjónanna hafi staðið þar,
a. m. k. hvað snertir norður-
evropisku þjóðirnar. Þar var
hið elsta þjóðþing í heimi sett
á stofn. Marks lávarður, sem
var einn af fulltrúum brezka
þingsins á Alþingishátíðinni tók
það sérstaklega fram að þótt
enska parlamentið hefði hingað
til verið talið elst þinga, væri
bó Alþingi langt um eldra. Mun-
ar þar hér um bil 300 árum.
í þessu sambandi má geta
þess að ísland og íslendingar
hafa gefið heiminum gullvægt
fyrirdæmi í iðjusemi og lög-
hlýðni. Til þess að engin freist-
ist til að halda að hér sé of
djúpt tekið í árinni leyfi eg mér
að tilfæra ummæli, einhvers
hins merkasta sagnaritara með-
al Norðmanna vestan hafs. Dr.
Knut Gjerset prófessor í sögu