Heimskringla - 07.12.1932, Síða 3

W3NNIPEG 7. DES. 1932
HEIMSKRINGLA
3. SiÐA
n*n BMI PhmM BW
HOTEL CORONA
M II»m WHk Ba«h
■•t u« Coli W»»«f Is W»«ry
Imb — $1.ÍO per 4»y »n« «p.
■•athlp and Weekly Retaa
•n Requeat
C«r. MalB * Netre Dame lut
WINNIPEG. CANADA
fæðu þína og fóstrið alt,
fyrir þetta þú þakka skalt —
segir Hallgrimur Pétursson. —
Það var neyðin, sem kendi
hverri húsmóður, fram á vora
daga, að skamta hverjum heim-
ilismanni í réttu hófi og fara
þriflega með allan mat, nýta
alt sem bezt. Og húsbændur
lögðu sig alla fram um að afla
sér og viða að sér öllum þeim
landsgæðum, sem völ var á til
manneldis. Mætti margt til
nefna þessu til sönnunar og þvf
hversu mikið þurfti að hafa
fyrir því að afla sér allra fanga,
meðan samgöngur um landið
voru afar örðugar. — Til dæmis
má nefna skreiðar- og þorsk-
hausaferðirnar víðsvegar af
landinu til sjávarplássanna sunn
an lands, (lengi rissi enginn
um fiskvon á miðum annarstað
ar við landsins strendur). Jafn-
vel frá Langanesi var farið á
vori hverju alla leið suður á
Reykjanes, ef ekki var fisk að
fá sunnan Vatnajökuls, í Suð-
ursveit. Þá má nefna grasa-
ferðirnar upp um heiðar og af-
réttir, melgreslsræktun og hirð
ing melkomsins í Skaftafells-
sýslu, samtíning og hagnýtingu
hinna ýmsu jurta, sem áður
eru nefndar, sem og fjörugrasa
og sölva. Loks má nefna, sem
dæmi góðrar nýtni, hvernig
Skaftfellingar hirtu og mat-
reiddu barðsílið og loðnuna, er
oft rekur mikið af á söndunum
þar á vetuma. — Fyrst var
sílið sneypt, þ. e. táiknið var
rifið burtu og innyflin dregin
út. Sfðan vom sílin þvegin og
soðin í sýrublönduðu vatni og
etin, en afgangur allur kasað-
ur — í snjó — eða alt súrsað í
sánum. Ef þau voru kösuð, vom
þau tekin upp á vorin, þurkuð
við vind undan sól og breidd f
flekk. Þar næst var þeim snúið
með hrífu eins og heyi og fergð
í íláti og geymd, og þóttu holl-
ur og bragðgóður matur.
Þannig mætti margt wpp telja
sem sýnir nýtni og góða bún-
aðarháttu forfeðra vorra og
mæðra.
Frh.
BEINAGRINDiN
Saga eftir Erl. Johnson.
Frh.
“Nei, ekki held eg það,” varð
mér að orði. “Þú skilur ekki sál
arlíf mitt, Guðný, sem ekki er
heldur von. Eg er sem sagt nið-
urbrotinn af mislúkkaðri æfi.
og sé nú ekkert nema ófarsæld
og mynd dauðans í hverju
spori."
“Ó, nú ertu tekinn til pabbi,’’
sagði Guðný. Þú átt ekki að
hugsa til svona, það eyðilegg-
ur þig. Alt sem að þér gengur,
er bara sjálfum þér að kenna.
Þú hefir haft eins mikið vit, og
sumir þeir, sem eitthvað hafa
komist áfram.’
“Það má vel vera,’’ sagði eg.
“En það er ekki nóg að hafa
vit, og kunna ekki að nota það
í fullu samræmi rið alla var-
kárni. Þú ert ung og þekkir
ekki hugarfar mitt. Eg er gam-
all, lamaður og þreyttur með á-
sakandi hugarfar, af því þó
helzt að hafa látið hvern einn
krókarefinn snuða út úr mér
alt, það lítið sem eg hefi kom-
ist yfir. Skilur þú það? Þú
varst ekki fædd, þegar þessi
b...... S. A. snuðaði út úr mér
landnámsjörð mína, og fór svo
litlu á eftir að auglýsa grafreiti
til sölu.”
“Æ, hættu nú, góði pabbi, þú
ert að verða sjálfum þér og öðr-
um til stórleiðinda, svo það er
bezt að þú farir strax að ganga
út þér til afþreyingar.’’
Eg lét ekki segja mér þetta
trisvar, því það var eitt með
öðru, er mér bjó í huga, að kom
ast að heiman sem fljótast, og
ganga beina leið upp í Holly-
wood Boulevard, að beinagrinda
glugganum, eins og eg hafði
gert daginn áður. Og eftir
stundar korn var eg enn á ný
tekinn til að horfa á hinar
hryggilegu leifar dauðans — á
beinagrind þessa og höfuðkúp-
urnar, er mig nú sárlangaði til
að geta fræðst um til hlftar.
Eftir að hafa staðið þarna á
að gizka 10 mínútur, sá eg að
óræstis lögregluþjónn var þarna
á vakki skamt frá mér. Ó, hvað
mér fanst eg geta hatað hann!
Ef hann tæki nú upp á því að
banda mér frá glugganum enn
á ný, því nú lá mér orðið ríkt
í huga að reyna að fá mér
þarna þolanlegt efni í góða
skáldsögu.
Eg sá nú að þessi tröllaukni
lögregluþjónn stefndi beint til
mín, svo eg færði mig frá glugg
anum í bili, og gekk inn í lyf-
sölubúð, er var þarna rétt hjá,
og gerði mér það til erindis að
kaupa þar vindil.
Þegar eg svo kom út aftur,
gekk eg beint að glugganum,
og sá þá engan lögregluþjón, er
gæti blakað hendi sinni við mér.
að svo stöddu, eins og deginum
áður. Hvernig það atvikaðist,
veit eg ekki — nema það hafi
komið til af þessari truflun, er
á mig kom, með að forðast lög-
regluþjóninn — að þegar eg
var aftur kominn að gluggan-
um og tekinn að horfa á ný,
fanst mér eg hreint ekki geta
náð þolanlegri fastahugsun um
það, hvernig eg æcti að geta
náð ítarlegum og um leið á-
byggilegum söguþræði af þess-
ari beinagrind og höfuðkúpun-
um. Mér þótti það verst af öllu
að þótt eg tæki það fyrir, að
fara niður á lestrarsafnið í Los
Angeles, þá eins og gat eg ekki
beðið þar um að fá að lesa
þenna bækling, er eg hafði
frétt um að væri þar degin-
um áður, því eg hafði tapað
sögumanni mínum áður en
hann hafði nefnt titil bókar-
innar, svo að þessu leyti fann
eg sárt til þess af hafa mist af
þessu atriði.
Eg hugsaði mér nú, að samt
sem áður skyldi eg reyna til að
dvelja við gluggann sem lengst.
ef ske kynni að einhver kæmi
þar, er ef til vill gæti aukið
eitthvað á þekkingu mína.
Eftir að hafa staðið þarna um
stund og virt fyrir mér enn á
ný leifar dauðans, og rotnunar
þeirrar, er siglir svo fjótt í fót-
spor hans, fanst mér að mik-
ið mætti þakka þeim manni
er fyrstur hefði fundið upp á
að grafa hina dauðu. í huga
mínum runnu þarna upp skýr-
ar myndir, af stórum og smá-
um grafreitum, er sýndu mér í
huga lík á öllum hugsanlegum
stigum rotnunar. — Eg hugsaði
þarna til allra minna dánu
skyldmenna í gröfum sínum,
og alt fanst mér þetta svo öm-
urlegt, að sveita sló út- á and-
liti mínu.
í þessu koma þarna að tvær
konur og stanza við gluggann.
Önnur þeirra hrópaði strax og
hún nam staðar: “Ó, guð minn!
Þetta er hryggileg sjón. Menn-
irnir eru heimskir. Þeir ættu
að brenna lík hinna dánu. Held-
ur þú það ekki, góða mín?"
bætti hún við um leið og hún
sneri sér að konu þeirri er
með henni var.
“Jú, eg held það nú,’’ svaraði
hin konan. “Og þetta er ó-
kristilegt, að flagga með svona
lagað fyrir allra augum.”
“Ó, veiztu hvað, Mrs. Wells?
Ó, herra minn guð! Eg veit ekki
hvort eg þori að segja þér það,
Mrs. Wells; en hann George
sonur minn, er gengið hefir
hingað á læknaskólann, segir að
hafi hlotist mikið ilt af þessari
viðbjóðslegu beinagrind og þess
um hryggilegu höfuðkúpum, og
hörmulegust séu þó dauðsföll-
in, er standa í beinu sambandi
við beinagrind þessa.’’
“Ó, guð minn góður!" sagði
nú Mrs. Wells, er hún steig 2
til 3 skref fram með gluggan-
um, og vaggaði þau fram, eins
og hún hefði í æsku lært göngu
lag hinna norðlægu mörgæsa.
“Eg get hreint ekki horft eða
hlustað á þetta, góða mín, það
er svo voðalegt — þessi eyði-
legging.’
Konan er fyrst nam staðar
og byrjaði samtalið rið þessa
feitu konu, er hún nefndi Mrs.
Wells, sagði að lokum:
“Úr því að þér fellur ekki f
geð að heyra meira um það, er
George minn hefir sagt mér
um þssa Carlos beinagrind, þá
er bezt að við göngum upp að
Christie Hotel. Við getum feng-
ið okkur þar hið bezta kaffi,
sem búið er til í allri Holly-
wood.’’
Mrs. Wells jánkaði þessu hýr-
lega, og svo gengu þessar hefð-
arfrúr vestur strætið og hurfu
fljótt inn í hina miklu fólks-
þvögu, er þar liðaðist aftur og
fram.
Eg stóð aleinn eftir við glugg
ann, og horfði enn á þessa
hrygðarsýn, er dauðinn einn fær
framleitt. Þetta, sem konur þess
ar höfðu sagt, þótti mér nú
undur markvert. Og alt, sem
þær höfðu talað þarna saman,
eins og bergmálaði í huga mín-
um á íslenzku. Þarna þóttist
eg hafa fengið enn meiri átyllu
í riðbót við það, er áður hefir
hér verið skýrt frá. Og nú fyrst
datt mér í hug að stór og fátíð
sama hlyti að standa á bak
við beinagrind þessa, og hinar
hræðilegu höfuðkúpur, er báru
þessar einkennilegu áletranir.
En hvemig að dauðsföllin gátu
staðið í nánu sambandi við
beinagrind þesssa, var mér með
öllu óskiljanlegt.
Við þetta óx nú enn meira
löngun mín og forvitni. Eg fór
að óska eftir í huga mínum að
þessar' tvær konur, er rirtust
mér svo saklausar og góðar,
hefðu stanzað mikið lengur við
þessi eyðileggingarmerki dauð-
ans, og talað þar miklu meira
saman. — Þri hefðu þær gert
það, fanst mér að eg sjálfur
hefði getað fengið tækifæri til
að leggja nokkur orð í samræðu
þeirra. Ekki var það heldur
hugsanlegt að mér myndi auðn
ast það, að komast í samband
við þenna George, er önnur
konan nefndi son sinn, er geng
ið hafði á þenna læknaskóla.
Og sömuleiðis gat það tæplega
viljað til, að eg bæri gæfu til
að sjá þessar góðu hefðarfrúr
á ný.
Til þess að eg gæti þarna
fengið þolanlegt, og ef til vill
gott efni í skáldsögu, fanst mér
eg þurfa að kynnast þessu öllu
mikið betur. Og enda þótt mér
fyndist nú orðið ekkert ósenni-
legt, að illir andar væru þeim
fylgjandi. Það eitt fanst mér
að gæti einnig gert efni mitt í
sögu ennþá stórvægilegra.
Eg þorði nú ekki að staldra
lengur við gluggann í þetta
sinn, því það gæti vel vakið
tortryggni einhvers. Og það er
ætíð vandasamt að haga sér
rétt í stórborgum. Held eg þá
að eg hafi sagt við sjálfa nmig:
“Fólksumferð er farin að auk-
ast hér til muna, og þó Holly-
wood Boulevard sé langt og
breitt stræti, getur vel farið svo
að hér fari að þrengjast."
Gangstéttir allar eru að vísu
mjög breiðar á þessum slóðum,
og kemur því varla fyrir að
verulegra þrengsla kenni, þrátt
fyrir það þótt oft og einatt sé
mergð af fólki á gangi. Margt
af því er líka, eins og gengur,
að smáhverfa, inn í búðir og
matsöluhús.
Allar þessar steyptu gang-
stéttir við Hollywood Boule-
vard eru í sjálfu sér hið mesta
listaverk, eins og gefur að
skilja, þar sem þessi staður er
álitinn einn af fyrirmyndar-
stöðum heimsins. Með allar sín-
ar mörgu leikstjörnur og fram-
leiðslu í hreyfimyndum. Sum-
staðar fyrir framan hin allra
fínustu skrauthýsi, eru gyltir
þræðir, að sönnu mjóir, greyptir
í hina marglitu steinsteypu, alla
slípaða og gljáandi. Er sagt að
það beri langt af samskonar
skrauti í New York.
Þá eru búðir og danssalir
þar ekkert hrákasmíði, og þó
ekki hvað sízt hin mörgu og
fögru leikhús. En samt sem
áður taka þó danssalimir öllu
fram. Skraut þeirra sumra má
næstum segja að taki fram him-
inblárri stjörnufesting himins-
ins, með öllum þeim hnatta-
málverkum á loftum og veggj-
um; og eru þetta engar ýkjur.
Þó geta ekki nema eingöngu
listmálarar vitað, hvað alt þetta
á í raun og veru að þýða.
Sama má segja um útlitið á
umhverfinu um Hollywood, þá
er út er komið undir bert loft,
eins og sagt er. Margvíslegar
stærri og smærri skrauthallir
blasa þá við auganu, hvert sem
litið er. Víðáttan er þarna mikil
og fögur og breytileg á að líta.
Alt lauslegt sýnist vera þama
á sífeldu iði, í hinni stórfeldu
verzlunariðu, er heldur uppi
veldissprota sínum, má heita
dag og nótt. Og altaf er fólk að
kaupa, borða og gæða sér á
öllu upphugsanlegu, er hin svo-
kallaða nýja og fullkomna nú-
tímans verzlun og menning
geta í té látið. Töfaldir spor-
vagnateinar eru á Hollywood
Boulevard, á margra mfhia
svæði, er samtengjast Los An-
geles sporteinunum, og eftir
þeim renna fram og aftur
skrautlegir, rauðir fólksflutn-
ingsvagnar, knúðir af rafafli,
oftast nær fullir af farþegum,
þó mikil sé þarna einnig bíla-
umferð nótt og dag að heita
má, út og fram og í allar átt-
ir borgarinnar. Yfir alt þetta
hvolfist svo ljósblár himininn
nótt og dag, skær og skýjalaus.
Á daginn blandar hann hina yl-
hýru björtu sólargeisla, með hin
um trygga og alþekta guðlega
bláma sínum, og býr þá til
undur og skelfing af fjólublá-
um geislabrotum, og þrýstir
þeim þá á alt dautt og lifandi.
Þá gleðjast hin litlu skrautbúnu
fiðrildi, er fljúga þá úr einum
stað í annan yfir hin mörgu
blómabeð, þó þau að sönnu ættu
að vita það vel„ að það er ljótt
að skerða skraut blómanna, sem
eru þá líka í óða önn að taka
á móti sínum geislabrotum af
himni og jörðu.
3. kafli.
Þremur dögum síðar var eg
staddur niðri á aðalstræti í Los
Angeles. Ofurlítið fyrir austan
Aðalstrætið, á götuhorni er
nefnist Fimta Suður, er á hill-
um, sem reistar eru upp við
byggingu, allra landa frétta-
blaða markaður, alveg úti und-
ir beru lofti. Og smá sögurit
eru þarna einnig til sölu. Mér
datt ekki í hug að horfa neitt
á þessi blöð, að þessu sinni, því
eg vissi það vel, að eg gat ekk-
ert fundið þar mér til hjálpar
viðvíkjandi sögu beinagrindar-
innar og höfuðkúpanna, er láu
svo ríkt á huga mínum. En
hvernig svo sem á því stóð, stað
næmdist eg þarna og varð
hugsi. Eg hallaði mér þarna
upp að göngumarka staurunum
og hálf ligndi aftur augunum.
Upp í huga mínum runnu enn á
ný stórir grafreitir og margt í
þeim, er lægi þar eins og á sex
feta dýpi. Eg fór að hgsa um lík
þar í misjöfnu rotnunarástandi.
Og eftir því sem eg hugsaði um
þetta lengur, urðu myndir þess-
ar þeim mun óviðfeldnari, eins
og gefur að skilja. Fólksumferð
in var þarna afar mikil eins og
tíðast á sér stað, en eg gaf
henni svo sem engan gaum, fyr
en að einhver, er þarna var á
gangi kom nokkuð hranalega
við handlegg minn á hægri hlið.
Eg leit upp, og sá þá að það
mundi hafa verið gypsy-spá-
kona, er stjakað hefði verið við
f mannþrönginni á gangstétt-
Inni. Við þetta trufluðust hug-
rcnningar mínar enda þóttist eg
vel mega missa þær, því þær
voru á engan hátt viðfeldnar
hvort heldur var.
Eftir nokkrar sekúndur datt
mér í hug, hvort það væri nú
ekki óskaráð fyrir mig, undir
mínum mjög einmana kringum-
stæðum—þó ef til vill væri það
bandritlaust — að fara á fund
þessarar spákonu. Eg þekti
hana vel á búningi hennar, því
eg hefi séð svo margar af þeim
hér í Vesturheimi. Þær kasta
aldrei hinum gamla búningi sín
um. Þær klæðast allar að miklu
leyti nákvæmlega eins, í drag-
síða rósótta sirzkjóla, og með
rósótt sjöl og rósótta stóra
klúta yfir höfði sér, er slúta vel
fram yfir ennið. í öllum þess-
um rósaklæðum þeirra eru að
sögn allir litir regnbogans. Og
ofan á alt þetta, skreyta þær
sig með gullstássi og perlufest-
um og fílabeins armböndum.
Þær rirðast klæða sig mikið
undir þessa sína léreftskjóla.
og gerir það þær bústnari og á-
litsmeiri.
Nú er að segja frá því, að
eg stikaði þarna norður Aðal-
strætið, og sá hylla undir kerl-
ingu þessa rétt á undan mér.
Eg gekk nokkuð hratt, svo eg
næstum náði henni. En eftir
nokkurn spöl lengra norður
strætið. sé eg spákonu þessa
ganga þar inn í spákonustofu
sfna. Eg stanza fyrir framan
dyrnar og fer að lesa auglýs-
ingarskilti hennar, og sé að spá
konan verður þess vör. Og nú
leið ekki á löngu, þar til hún
kom út til mín, því þeim, eins
og öðrum munar í skildingin.
“Komdu sæll, góði minn,*’
sagði spákonan strax og hún
kom út til mín.
Þetta sagði hún á mjög góðri
ensku, eins og hún hefði verið
uppalin á sjáltu Englandi.
“Jæja, komdu sæl, góða
mín," svaraði eg, auðvitað á
ensku líka, því ekki bjóst eg
við að spákona þessi myndi tala
íslenzku, enda gerði hún það
ekki. Hún tók nú í aðra hendi
mér og sagði í blíðum róm:
Komdu hérna inn með mér,
góði minn. Mig langar svo mik-
ið til að spá fyrir þig. Þú ert
svo góðmannlegur og sakleysis-
legur. En þó einkennilegur,"
bætti hún við. “Það kostar þig
aðeins einn dollar.
“Eg get ekki haldið að þú
sért mikils virði sem spákona,"
svaraði eg. Sá eg þá strax að
henni brá og svaraði hún nokk-
uð hastarlega:
“Það er ekki rétt.’’ Svo bætir
hún við þetta og segir: “Eg
spáði fyrir leikstjörnu í Holly-
wood, þegar eg hafði spástöð
mína þar. Hún heitir Jean Har-
low. Eg las það í lófa hennar
að hún myndi verða ekkja á
unga aldri, og að maður henn-
ar yrði skotinn. Nú er þetta alt
komið fram nýlega. Trúir þú
nú?”
Eg kannaðist við þenna at-
burð úr dagblöðunum. En hvort
kerling var að ljúga þessu eða
segja satt, var mér ómögulegt
að vita.
Nú spurði eg spákonu þessa
hvort hún hefði verið lengi í
Hollywood. Hún Sagðist hafa
átt þar heima í níu ár. Nú datt
mér í hug að hún myndi nú ef
til vill vita eitthvað um beina-
grindina og höfuðkúpurnar, svo
eg gekk inn með kerlingunni
og sagðist þá ætla að láta hana
spá fyrir mér. En hún yrði að
segja mér alt það er hún sæi,
hvort heldur það væri gott eða
ilt, um leið og eg fékk henni
þenna eina dollar, er hún hafði
ákveðið fyrir spádóm sinn.
Þegar eg kom inn í spákonu-
stofu hennar, sá eg að þar var
alt hreint og snyrtilegt. Dörindis
dúkar með tígrisdýramyndum
héngu á veggjunum, og krókó-
dílahúðir voru breiddar á gólf-
ið og alla stóla. Stór mynd af
Þér »em notið
TIMBUR
KAUPIÐ AF
THE
Empire Sash & Door
CO., LTD.
Blrgðlr: Henry Ave. Kast
Phone: 26 856
Skrifstofa:
5. góttl, Bank of Hamilton
VERÐ - GÆÐI - ÁNÆGJA
skrattanum lá þar á kringlóttu
borði, og rirtist hann á mynd-
inni vera að toga þar í púka —
þó í mannBlíki — ofan í rautt
eldhaf, er virtist vera á mynd-
inni, og þeir báðir virtust standa
við.
Spákonan dregur nú stól að:
Þessu borði og lætur mig setj-
ast í hann. Svo tekur hún sjálfrl
sér annan stól og sezt í hann
hinumegin rið borðlð.
“Réttu fram báðar hendur
þínar,’’ segir svo spákonan, um.
leið og hún sveipar yfir sig ljós-
blárri hýalínsslæðu. Að þvi
loknu fór hún að skoða lófa
mína, og sagði mér að leggja
báðar hendur mínar á grúfu yf-
ir myndina á borðinu. A meða»
þuldi hún eitthvað, er eg ekki
skildi. Svo bað hún mig att
leggja hægri hönd mína á
hjartastað, og hafa upp eftir
sér öll þau orð, er hún kynni að
segja. Eg varð að íofa þessu.
Síðan lætur hún Mtið koparftát
á borðið. Það sýndist eins og
hálffult af ösku. Síðan kveikir
hún á keri þessu, og upp úr þvf
steig heilmikill reykur. Þá seg-
ir hún í þrigang: "God heipi
me". Og það varð eg að hafa
upp eftir henni. Svo endurtók
hún þrisvar sinnum: "Dowik
With the Devil (niður með djöf-
ulinn).”. Svo aðgætir hún lófa
mína og byrjar að spá:
“Guð er þér góður, en menn
vilja þér ilt," sagði hún fyrst,
‘Þú hefir oft mist peninga þfna
og eignir til vondra manna. Er
það ekki rétt?’’ spurði spákon-
an.
“Jú, það er rétt, svaraði eg.
Það eru tveir menn, sem eru.
reglulegir óvinir þfnir, og vilja
gera þér alt ilt. En þú ert líka
ógurlegur hatari sjálfur. En þá
átt lfka mikið til af elsku ti>
þeirra er þér Ifkar, og þú mynd-
ir gefa þeim þinn sfðasta skild-
ing ef þú rissir að þeir þyrftn,
þess með. Þú átt að verða 32
ára gamall og deyja stórauðug-
ur maður, og frægur verður þú»
eftir dauðann fyrir að hafa skrif
að sögu. Þú getur gengið í eld
fyrir þá sem þú á annað borð
elskar. En elska sú er ekki auð-
fengin. Þú berö mikla sorg í
huga, fyrir margvíslegan los-
arahátt og endalaust fjártap.
Nú legg eg yfir þig þetta ljós-
bláa klæði mitt og kasta að þér-
reyk þessum og krossa á þér
höfuð, hendur og iljar. Og mun,
nú hér eftir breytast ógæfa þfn
í stóran sigur og mikla ham-.
ingju.”
Nú þoldi eg ekki lengur mát-.
ið. Eg spurði spákonu þessa að
því, hvort hún sæi nokkra beina
grind koma við þessa frægu
sögu, er eg ætti að rita. Hún
lítur nú á mig stórum augum
og segir:
“Ert þú frá Hollywood?”
“Já,’ ’svaraði eg.
“Ætlar þú að taka efni í sögu
þína úr umsögnunum um beina-
grind Carlos Consetto? Ef þú
gerir það,’’ sagði spákonan, þá
verður þú fyrst að ganga í fé->.
lag, sem nefnist Draumaland.”
“Draumaland?’ át eg eftir.
“Hvaða félag er það?”
Það er andatrúarfélag, er Inð-
verjinn Tabot Sourta ræðun
fyrir, og það myndi kosta þig
500 dali að verða þar meðlim--
ur.”
“Eg held eg þurfi þess ekki,”
sagði eg, hálf undrandi yfir
þessum fréttum spákonunnar.
“Þú getur hjálpað mér nógu
mikið, svo eg fái nokkurn veg-
inn söguþráðinn."
Frh.