Heimskringla - 01.03.1933, Síða 7

WINNIPEG 1. MARZ 1933.
HEIMSKRINGLA
7. SÍÐA
FRÁ KfíNA
Frh. frá 3. bls.
live þröngur sjóndeildarhringur
þeirra manna er sem aldrei hafa
litið í bók eða blað og þar fyrir
utan aldrei farið að heiman. Fá-
fræði alþýðunnar er áreiðanlega
versti þvöskuldurinn í vegi
fagnaðarboðskapar Krists í
Kína.
Við verðum þess varir á út-
hreiðslu fundunum. Við látum
okkur ekki nægja að tala til
veggjanna og verðum því að
taka fult tillit til fáfræði og
skilningsskorts þepsara áheyr-
enda okkar, sem aldrei hafa
hlustað á kenslustund. Þeir eru
sein teknir. Það þarf mikið til
að glæða hjá þeim þann skiln-
Ing og áhuga, að þeir vilji hafa
fyrir að fara að læra lestur t. d.
og kristinfræði, nema því að-
eins að vaknandi guðsþrá knýi
þá til þess. Það er heldur ekki
hlaupið- að því að kenna kín-
verska letrið.
Þriðju vikuna í tjaldbúðinni
byrjar lestrar og trúarbragða
námskeið í tveim deildum, fyrir
karla og konur, og svo sérstök
barnadeild ef við komumst yfir(
það. Á þessum námskeiðum
hafa samverkamenn mínir unn-
ið þarft en erfitt verk. Alls
hafa verið haldin 12 námskeið,
á þessu ári, en 48 heimili f^öst-
uðu hjáguðunum. Ekki er þess
vænst að þeir sem veita orðinu
viðtku, verði skírðir fyr en |
sést í reynd að þeim sé full
alvara. Hér í kallinu hafa fleiri
verið skírðir á þessu ári en á
undanförnum tíu árum, að ár-
inu 1924 undanskildu, nfl. 26.
Tengchow, Honan, China.
Ritað í des. 1932.
Ólafur ólafsson.
TIEN-LUNG OG DI-YA
Kínverskar goðsagnir rekja |
uppruna mannkynsins og alls |
sem lifir og hrærist til Tien-!
Lung og Di-ya, þ. e. Himinn-1
heymarlaus og Jörð-mállaus.
Eigi er þess getið hvernig þessu
fyrsta foreldri voru hafi samið,
nöfnin ein lýsa því fullvel.
Síðar var goðum þessum
sýndur sá “sómi” að gerast
þjónandi andar bókmentaguðs-
ins Wen-tian og hafa ef til vill
þá fyrst hlotið þessi heiti, sem
sjálfsagt áttu að tákna að Him-
inn og Jörð láti bókmentaguð-
inn frjálsan gerða sinna. Wen-
tjang er með öðrum orðum haf-
inn yfir lögmál himins og jarð-
ar, — dettur manni þá ósjálf-
rátt í hug að ýmsir nútíma
rithöfundar dýrki goð þetta í
fylstu alvöru!
“Mér er nær að halda að þessi
heiti séu eldri en heiti bók-
mentaguðsins sjálfs og hafi f
upphafi táknað ósátt milli Him-
ins og Jarðar, milli Guðs og
manna. Sbr. III. Mós. 26, 19:
“Og eg vil brjóta ofurdramb
yðar, og eg vil gera himininn
yfir yður sem járn og land yðar
sem eir”.
Löngu fyrir komu Krists til
jarðarinnar var því spáð að Guð
mundi sætta mennina við sjálf-
an sig: “Og á þeim degi mun
eg bænheyra himininn og hann
mun bænheyra jörðina”. Hósea
1, 21.
FRÁ ÍSLANDI
Trjá- og runnarækt.
vex nú með ári hverju. Með til-
raunúm þeim, sem gerðar hafa
verið í tilraunastöðinni á Akur-
eyri og hjá Ræktunarfélagi
Norðurlands, síðan um aldamót
er fullsannað að hér er hægt
að rækta eigi aðeins reyni og
björk, heldur einnig ýmsar aðr-
ar trjátegundir. Þetta hefir orð-
ið til þess að margir víðsvegar
um landið eru famir að gróð-
ursetja tré ýmiskonar og runna
sem hefir vel lánast. Mestar
hafi þó framkvæmdirnar í þe
um efnum orðið í Reykjavík á
síðustu árum. Hin rótgróna trú
á það að tré gætu ekki þrifist
Stuldur úr kirkjugarði.
Rétt eftir nýárið kom mað-
ur inn í búð hér í bænum með
tvo kransa. Kvaðst hann send-
ur frá verzluninni Flóru með
þá ,og hefði kaupmaður mælt
svo fyrir að búðarstúlkan ætti
að borga þá með 15 krónum.
Mikið var að gera í búðinni.
Stúlkuna grunaði ekki neitt og
borgaði þessar 15 krónur þó
enginn reikningur fylgdi. Fór
maðurinn síðan. En er kaup-
maður kom, kannaðist hann
ekkert við þetta og símaði
“Flóm”, því hann hugði ,að
kransarnir hefðu átt áð fara
í einhvern annan stað. En
Flóra hafði ekki sent neina
kransa út í bæ þann dag. Þeg-
ar farið var að skoða kransana
betur, sást, að þeir voru tals-
verkt velktir, og 'hefir þeim
verið stolið af leiði uppi í kirkju-
garði.
GILDRA
Eftir Frédris Boutet
“Leyf mér að endurtaka það,
ungi maður,—hér verður ekki
farið með yður eins og ritara,
heldur sem vin. Það var mælt
mjög með yður, óg eg þarf ekki
að bæta því við, að eg álít ó-
þarft, að gera frekari eftir-
grenslanir. Eg dáist að hinum
göfuga metnaði yðar, að halda
hinu mikilsverða námi yðar á-
fram, þrátt fyrir örðugleika fjöl-
skyldu yðar. Sem sagt, —
bókasafnið, það verður yðar
ríki. Fyrri hluta dags búið þér
í hendur mér efniviðinn í hið
mikla ritverk mitt: “Saga aðals-
ætta héraðs vors”, og síðari
hluta dags milli 2 og 3 förum
við saman yfir dagsverkið. Eftir
það er yður fullkomlega frjálst
að helga yður yðar persónulegu
áhugamálum og búa yður undir
próf yðar.
— Eg er viss um, að þér kunn
ið vel við höllina, herbergi yðar
eru þægileg og skyldur yðar
ekki erfiðar um of. Alt virðist
þannig benda á, að veturinn
verði oss báðum til gagns og
gleði. 1 kvöld ætla eg að kynna
yður frú de la Berviére, börn-
um okkar tveim og fóstru
þeirra. Eg fyrir mitt leyti vona,
að samvinna okkar verði bæði
skemtileg og löng.”
Hr. de la Berviére hallaðist
upp að risavaxinni eldstónni í
viðhafnarsalnum og tíndi út úr
sér þessa ræðu með tiginmann-
legum ástúðleik. Pierre Jallier
hlustaði alvarlegur á, með lotn-
ingarfullum fáleitissvip á sínu
fríða andliti. Hann var full-
komlega hamingjusamur, en lét
ekki á neinu bera. Loksins gat
hann haldið námi sínu áfram í
þessu rólega og ríkmannlega
umhverfi, og gat lifað án þess,
að látá hvern smámuninn á
anóti sér. Með fáum vel völd-
um orðum, sem hann kryddaði
með hæverskum undirstraum af
smjaðri, þakkaði hann hús-
bónda sínum.
“Nefnið þér það ekki, kæri
Jallier minn,>’ tók hr. de la
Berviére fram í, ástúðlegri en
nokkru sinni áður. “En eg verð
að kveðja yður nú, til þess að
fá mér morgunreiðsprett minn.
En hérna kemur hr. de Santio-
lin. Hann er fjarskyldur ættingi
minn og gamall vinur, sem oft
stingur sér hér inn, til að heim-
sækja okkur. Hann er, — hm
— okkar á milli sagt, hálf laus-
máll, og segir yður að líkind-
um sand af sögujn um breysk-
leika náungans hér í grendinni.
Eg ætla að biðja hann að sýna
yður umhverfið hér.”
Lítill, roskinn maður, ofur-
lítið snjáður, með hvast nef og
háðsleg augu heilsaði þeim, og
fimm mínútum síðar var Pierre
Jallier farinn að labba um löngu
trjágöngin í skemtigarðinum við
hliðina á herra Santiolin. Við-
ræður hans voru eins og hr. de
la Berviére hafði látið á sér
skilja, ákaflega hneykslanleg-
ar, með fágaðri og biturri
mælsku greindi hann samvizku-
samlega allar hneykslissögur
héraðsins í ástamálum. Þekk-
ing hans í þessum efnum virt-
ist óþrjótandi, — það var ekkert
sem honum var ekki kunnugt;
hann tilgreindi nöfn, dagsetn-
ingu, mótstaði og jafnvel stund
ina, þá er hið ósæmilega at-
hæfi var framið. Um öll þessi
mál var hann svo innilega opin-
inskár, að Pierre Jallier var eins
og hann væri múlbundinn af
undrun. En hr. de Staniolin virt-
ist ekki láta sig það neinu
skifta, hvort honum var anz-
að eða ekki. Hann var aðeins
að skýra nokkrar staðreyndir,
sagði hann, til þess að hjálpa
hinum unga manni til skiln-
ings á nýja umhverfinu sínu.
Þegar hr. de Staniolin hafði
lokið máli sínu, ljómaði and-
lit hans af þeirri vinsamlegu
þakkláttsemi, sem hver ræðu-
maður kennir gagnvart góðum
áheyranda.
“Þér skiljið býsna vel, dreng-
ur minn góður,” sagði hann og
leit hvössu augunum sínum á
Pierre, “og mér væri þökk á
að mega gefa yður bendingu,
sem yður gæti komið að liði.
Staða yðar hjá frænda mín-
um og vini er hin ákjósanleg-
asta, frá hvaða sjónarmiði, sem
litið ér á málið. Eg mundi ekki
geta óskað syni mínum neins
betra, ef eg ætti hann ein-
hvern. En þér verðið að vera
ofurlítið á varðbergi. — Það er
gildra.” — Nasir hans titruðu
ofurlítið.
“Gildra?” anzaði Pierre ótta-
sleginn.
“Öldungis. Hlustið þér nú á
og þá mun eg reyna að skýra
allar ástæður fyrir yður með
lægni, án þess að bregðast
skyldum vináttunnar. Þér eruð
ungur, og sennilega hafa kunn-
ingjakonur yðar látið yður ráða
í það, að þér væruð ekki ósnot-
ur. Nú, hins vegar er hr. de la
Berviére fremur klunnaleg per-
sóna. Hann er mikill veiðimað-
ur, mikill drykkjumaður og mik
ill matmaður, sem alt til sam-
ans veldur því, að útlit hans er
ekki eins ákjösarilegt og verða
mætti. Skegg hans er grátt og
hann er að verða býsna feit-
ur. Nú spyr eg yður — getur
maður þessarar tegundar full-
nægt skáldlegum og draumkend
um þrám konuhjartans? En það
er ekki mitt að svara slíkri
spumingu.”
Hann bh'ndi á Pierre, eins og
hann væri að reyna að gera
sér í hugarlund, hvaða hugs-
anir væru að brjótast um í
höfði hins unga manns. “En
þér megið ekki hrapa að álykt-
unum. Þér verðið að vera alls-
gáður. Varið yður, að móðga
ekki konuna......... Augnatillit
öðru hverju-------ofurlítil snert
ing með hendinni---------óþarf-
legt fálæti. En ungur nútíma-
maður, eins og þér, ættuð að
vita, hvað átt er við með sál-
fræði.-------Nei, nei — bless-
aðir spyrjið þér einskis frekar,”
sagði hann, þegar Pierre var í
þann veginn að taka til máls.
“Eg hefi varað yður við. Ef til
vill er eg þegar búinn að tala
of margt. Nú verð eg að fara.
Verið þér sælir, herra minn.
“Hvern þremilinn átti hann
við,” hugsaði ungi maðurinn
með sjálfum sér. Hann var al-
tekinn af löngun til þess að
halda nýju stöðunni. “Hvað var
hann að bögglast með að gefa
í skyn? Er frú de la Berviére
léttúðarkvendi, sem eg verð að
tralla dálítið við, eða er þetta
dygðablóð, sem mundi stökkva
upp á nef sér,' drepmóðguð, við
hvern minsta aðdáunarvott?”
Þrátt fyrir venjulegt sjálfs-
traust hins unga manns þjáði
þetta vandamál hann allan dag-
inn. Laust fyrir miðdegisverð
var hann kyntur frú de la Ber-
viére, og komst þá að raun um
að hún var bæði fögur og f jör-
ug kona. íburðarmikill kjóll
hennar sveipaði líkama, sem
var mjúkur og værðarlegur þeg
ar hún hélt kyrru fyrir, en þeg-
ar hún hreyfði sig í stofunni
varð atferli hennar kviklegt og
kattarlegt að sjá.
Undir borðum hafði «Pierre
verið settur á vinstri hlið henn-
ar en hr. de Santiolin á hægri,
því að hann var nú kominn aft-
ur. Hins vegar við borðið sat
húsfaðirinn, hr. de la Berviére,
tvö lítil Berviére böm og fóstra
þeirra, hæglát kona, h'til og
Ijóshærð, sem hefði verið mjög
ómerkileg, ef hún hefði ekki
haft lostfagra húð og skínandi
augu.
Eftir miðdegisverð spurði hr.
de la Berviére Pierre að því,
hvort hann kynni ekki að leika
neitt á hljóðfæri. Hinn ungi
maður játti því hæverkslega,
að hann ætti fiðlu sína inn í
herbergi sínu. Það var sent til
að sækja fiðluna, og frú de la
Berviére settist sjálf við slag-
hörpuna til þess að aðstoða
hann. Og þá var það, og líklega
vegna þess, hver áhrif tóna-
sveiflurnar höfðu á sál hans —
að það þaut um hann eins og
snögg, leiftrandi hugljómun, að
líklega væri það réttara að sam-
úðin væri grunntónn viðskifta
þeirra, fremur en virðingin, þeg
ar alt kæmi til alls.
Þessi sannfæring styrktist
blessanlega næstu daga. Hljóm-
leikunum hélt áfram, og hon-
um til óviðjafnanlegrar gleði
tók frú de la Berviére að biðja
hann að lesa fyrir sig ljóðmæli.
Hún var framúrskarandi náðug
við hann, en ekki var neitt í
framkomu hennar, sem benti
til þess, að hún óskaði að sam-
eiginlegur hljómlistar- og ljóð-
smekkur þeirra þroskaðist yfir í
viðkvæmari mök. En eigi að síð-
ur, öðru hverju hafði hún það
til, að líta á hann undarlega
ratvísum augum, og hneig þá
jafnframt ofur mjúkt, lágvært
andvarp af blómlegum vörum
hennar.
“Ef eg fer ekki að leika elsk-
hugann ofurlítið mannborleg-
ar,” hugsaði Pierre með sér
angistarfullur, “þá fer hún að
halda að mér standi alveg á
sama um hana. Hins vegar er
eg smeykur um að hún kunni
að rjúka upp, ef eg fer of hart
í sakirnar. Þó að hún kunni að
vera gráðug í vinahót, þá gæti
hún haft það til, að krefjast
virðingar jafnframt.” En að lok
um kom þar, að hann hélt, að
nokkuð stæðist jafnt á um vin-
samleg hornaugu af beggja
hálfu. Málin voru að greiðast,
og mátti líta svo á, að ofurlít-
ið meiri dirfska væri nú ekki
með öllu óvelkomin.
Kvöld eitt, á meðan hr. de la
Berviére svaf á legubekk sínum
og fóstran var að bródera úti í
horni, greip hann í laumi hönd
frúarinnar, sem ekki var kipt
til baka. Þétt og inilega þrýsti
grönnum fingrunum, sem skriðu
inn í lófa hans.
Morguninn eftir lauzt eldingu
yfir höfuð hans. “Þetta er end-
irinn á veru yðar hér, hr. Jal-
lier,” sagði hr. de la Berviére
í nístandi kuldalegum og bitr-
um róm, er hann kom inn í
bókasafnið. “Þér farið þegar í
dag. Eg leyfi það ekki að nokk-
ur lifandi maður sýni heimilis-
manni mínum óvirðingu, og það
hefir sært mig meira en orð fái
lýst, að þér, sem eg hafði reitt
mig afdráttarlaust á, — ein-
mitt þér allra manna, — skyld-
uð bregðast trausti mínu. Nei!
Nei! Engar útskýringar! Þér
gerið svo vel og farið þegar í
stað!”
Stundu síðar yfirgaf Pierre
Jallier höllina, mállaus af skelf-
ingu. Á leiðinni til járnbrautar-
stöðvarinnar mætti hann hr. de
Santiolin.
“Hvað er að tama!” hrópaði
gamli maðurinn, og var hreimur
af meinfýsilegri kæti í rödd
hans. “Eruð þér að fara? Ó,
þér ungi fábjáni. Þér finnið að
konu grafna í einangrun sveita-
menskunnar við hliðina á göml-
um, feitum hjassa, sem ekkert
[)r. M. B. Halldorson
401 Boyd Bldat
Skrifstofusími: 23674
Stundar sérstaklegra lungnasjúk-
dóma.
Kr ar\ flnna 4 skrifstofu kl 10—12
f. h. og 2—6 e. h.
Hetmili: 46 Alloway Ava.
Talafmlt S31SH
DR A. BLONDAL
602 Medlcal Arts Bldg
Talsími: 22 296
8tundar sérstaklega kvensjúkdóma
og barnasjúkdóma. — Ab hltta:
kl 10—12 * b. og 8—6 e. h.
Helmllt: K06 Vlctor St. Slml 28 180
Dr. J. Stefansson
21« !H BDICAL ARTS BLDO.
Horni Kennedy ogr Graham
Htundar daKÖngu auftni* eyrna
nef- ng kverka-ajflkdóma
rtr rtl hitta frá kl. 11—12 f h.
og kl. 8—6 e. b
Talalml i 21S34
Helmlll 638 McMlllan Ave 42691
DR. L. A. SIGURDSON
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Phone 21 8S4 Office tfmar 2-4
Heimili; 104 Home St
Phone 72 409
Dr. A. B. INGIMUNDSON
Tanniæknir
602 MEDICAL ARTS BLDG.
Sími: 22 296 Heimilis: 46 054
Simið pantanir yðar
Roberts Drug Stores
Limited
Abyggilegir lyfsalar
Fyrsta flokks afgreiBsla.
Níu búðir — Sargent and
Sherbrooke búð—Sími 27 057
þekkir hina fíngerðu list ástar-
bragðanna. Þér komið ungur
og snoppufríður maður, og að
lokum fer hún að eygja dægra-
styttinguna og huggun. En hvað
gerið þér? Þér lítið ekki á hana
fremur en hún væri ekki til.
Nú, við hverju getið þér búist?
Hún hefnir sín, — og yður er
vísað burt. En komið þér nú
ekki með það, að eg hafi ekki
varað yður við! Nei, konu getur
þótt það engu síður grimmilega
ef menn láta undir höfuð leggj-
ast viss smá, — hvað eigum
við að segja? — þægilegheit,
— eins og ef menn eru alt of
framir í þeim efnum. Eg er
hræddur um að þér séuð ansans
báglega að yður í sálfræði.”
“En kæri herra,” tók Pierre
fram í fyrir honum í geðvonzku
tón, “yður skjátlast herfilega.
Mér hefir verið vísað burtu með
smán, svo að eg sé enga á-
stæðu til þess að leyna yður
sannleikanum. Eftir “dúll”, sem
staðið hefir óslitið síðan eg
kom hingað, fór svo í gær-
kvöldi, að frú de la Berviére
svaraði greinilega er eg þrýsti
hönd hennar í tilbeiðsluskyni.
Hr. de* Santiolin horfði á
hann, ypti öxlum og hló kulda-
lega. “Frú de la Berviére! Hver
er að tala um hana? Það er
ungfrúin, sem hér er um að
ræða — fóstran. Hvað er að
tama? Skildúð þér það ekki,
maður guðs og lifandi? Hver
hefði það átt að vera önnur?
Hún drotnar algerlega yfir hr.
de la Berviére — hún ein.”
“Þetta hefðuð þér getað sagt
mér strax,” hvæsti Pierre Pal-
lier. “Farið þér norður og nið-
ur með dylgjur yðar og rósa-
mál!”
G. S. THORVALDSONi
B.A., L.L.B.
Lögfrœðingur •
702 Confederation Life Bklf.
Talsími 97 024
W. J. LINDAL, K.C.
BJÖRN STEFÁNSSON
tSLENZKIIt LOGFKÆÐINGAB
á öðru gólfi
S25 Main Street
Talsími: 97 621
Hafa einnig skrifstofur að
Lundar og Gimli og eru þar
aS hitta, fyrsta miðvikudag I
hverjum mánuði.
Telephone: 21613
J. Christopherson,
lslenskur Lögfrteðingur
845 SOMERSET BLK.
Winnipeg, :: Manitoha.
A. S. BARDAL
selur likklstur og annast um fltfar-
ir. Allur útbúnahur sá bastL
Ennfremur aelur hann allskonar
minnisvarba og legsteina.
843 SHERBROOKE ST.
PhoDf i 86 607 WINNIPH
HEALTH RESTORED
Lækningar án lyfja
DR. 8. G. SIMPSON, N.D., D.O., D.O.
Chronic Diseases
Phone: 87 208
Suite 642-44 Somerset Blk.
WINNIPEG —MAW.
MARGARET DALMAN
TBACHBH OF PIANO
854 BANNING ST.
PHONE: 26 420
Dr. A. V. Johnson
(slenzkur Tannlæknir.
212 Curry Bldg., Winnipeg
Gegnt pósthúsinu.
Siml: 96 210. Helmllis: 33328
Jacob F. Bjarnason
—TRANSFER—
Ban.ce and Farnltnre Morlaa
762 VICTOR ST.
SIMI 24.500
Annast allskonar flutninga frazn
og aftur um bæinn.
J. T. THORSON, K. C.
falenakur IfiKfreebtngrar
Skrlfatofa:
801 GREAT WEST PERMANENT
BUILDING
Slml: 92 755
__________________________ (
DR. K. J. AUSTMANN
Wynyard —:— Sask.
Talalmli 28 889
DR. J. G. SNIDAL
TANNLÆKNIR
614 Someraet Block
Portate ATenne WINNIPM
Hr. de Santiolin rétti úr sér
með þótta og virðuleik. “Herra
minn,” mælti hann kuldalega,
“heiður minn bannar mér að
bregðast skyldum gamallar vin-
áttu.”
S. E. þýddi.
Mbl.
BRYNJ THORLAKSSON
Söngstjórl
StUllr Planoa og Orgel
Siml 38S4S. 694 Alveratoae St.
t