Heimskringla - 25.09.1935, Qupperneq 3

I
WINNIPEG, 25. SEPT. 1935
HEIMSKRINGLA
3. SÍÐA
sem aldrei hafa á skóla komið,
sem slitnir eru af daglegu striti,
en sem þó ihafa varðveitt þenn-
an dýrmæta fjársjóð lífsins, að
geta lagt frá sér erfiði sitt, slit- ,
ið fjötra andans og snúið sér
með lofgjörð, loitningu og fögn-
uði að söng, að ljóðum, að hríf-
andi æfintýrum, að andlegum
málum.
Eg hefi stundum gert tilraun
til þess að gera skiljanlegt sum- j
um innlendum, sem ekki þekkja\|
til, hvernig þeir séu þessir eldri
íslenzku bændur eins og eg
þekki þá. Eg verð vanalegast
var við það, að þeim gengur illa
að trúa mér. Þetta er svo frá-
brugðið öllu því, sem þeir al-
ment þekkja. Eg verð var við
það strax, til dæmis hjá Skot-
anum, að hann skilur ekkert
í þessu. Hvern þremilinn varð-
ar bóndann um skáldskap og
hugsjóna-fans? Hvernig gethr
hann haft nokkuð praktíkst eða
arðberandi inngrip inn í slíkt, I
þegar hann hejfir aldrei þegið
lærdóm hjá völdum og próf-
staðfestum kennurum? Því
hugsar hann ekki umí að græða
sem mest ihagsmunalega af
daglegu starfi sínu og eyða ekki
tíma sínum árangurslaust og
án hagnaðar í það, sem ekkert
snertir hans starfsvið. Svona j
er ekki beinlínis talað, en eg
veit, að svona er hugsað. Frá
sjónarmiði efnishyggju þessa
tíma er slíkt eðlilegur dómur. I
Þeim er eðlilega ekki fært að
skilja, að íslenzkur alþýðumað-
ur geymir í sálu sinni þann
leyndardóm lífsins, sem flestum
er liulinn, að geta varðveitt líf
og kraft andans, hvað sem ytri
kjörum viðvíkur, að geta brotiö
þá innbyrðis fjötra, sem kremja
úr Mfi fjöldans alla stefnu, mest-
an tilgang lífsins og eðlilegan
sálarþroska.
Væri þessi Ieyndardóm'ur öll-
um alþýðulýð allra landa aug-
ljós, og ekki sízit hér í álfu, þá
mundi mannlífið og mannfé-
lagsmálin breyta stefnu sinni;
þá yrði heiminum skiljanlegt að
efnishyggjan, gróðafýknin, —
græðgin eru heiminum tíman-
legt böl og andleg gjöreyðing,
að afl þekkingar og hugsjóna,
sé það ófjötrað og því rétt
beitt, er nægileg trygging fyrir
því, að hver einasta mannleg
vera gæti haft nægð sína úr
allri þeirri auðlegð, sem heim-
urinn hefir að bjóða. Það er
hugsjónaleysið, mannúðarleys-
ið, réttlætisleysið sem veldur
því, að svo er ekki. Vegna
andlegs dofa og andlegrar leti
fjöldans hafa skapast þau lífs-
kjör sem einstöku menn nota
sér, en fjöldinn líður fyrir. Ríkt,
vakandi hugsjónalíf almtennings
mundi útrýma slíku. í sálu ís-
lenzka bóndans má finna ráðn-
ing gátunnar.
Næst sé eg mynd af um-
komulausri, íslenzkri þvotta-
konu, sem engan á að. Hún er
óupplýst og lítið andlega þrosk-
uð, slitin og töitralega búin.
Lífið hefir verið henni fádæma-
erfitt og lítils hefir hún notið- í
innlendu mannfélagi væri hún
algerlega einmana og huggun-
arlaus; en í íglenzku umhverfi
á hún vini af öllum stéttum.
Þá er hún ekki er bundin við
strit sitt, heimsækir hún ís-
lenzkar fjölskyldur af öllum
stéttum og er alstaðar hlýlega
tekið. Enginn er svo hátt sett-
ur í mannfélaginu, að hann
ekki rétti henni vinarhönd og
sýni henni þá kurteisi og á-
heyrn, sem hverri hefðarfrú
væri sýnd. Slíkt hefi eg séð
meðal íslendinga, og slíkt hefi
eg hvergi annarstaðar séð. —
Heiminunf yfirleitt, og þjóðfé-
laginu hér í landi einmitt á
þessum tímum, ber brýn nauð-
syn á því, að fá að kynna sér
íslenzkt manneðli, að fá að
rannsaka íslenzkt mannfélag til
þess að finna svarið við spum-
ingunni( sem allir ættu að vera
að spyrja með brennandi á-
huga. Spurningunni þessari: Á
hvern hátt og hvað fljótt getum
við útrýmt þessu ógurlega
sté'ttariiatri, sem er að eitra líf ! völlur þess, sem þeir vilja helzt
þessa lands og allra landa? —
Hvers vegna hefir ekki mann-
úðin rutt sér svo til rúms í
kristnu mannfélagi, að við, sem
völdin eigum að hafa, getum
beitt þeim án tilfinningarleysis
og grimdar gagnvart þeim1, sem
umkomulausir eru, sviftir frelsi
og valdi, þjáðir og niðurbældir?
Eg vil segjal að íslenzkt mann-
félag hafi fram að bjóða svar
við þessari spurningu, að mann-
úðar-tilfinning íslenzks eðlis,
væri hún eign annara þjóða,
mundi hafa ú'trýmt slíku fyrir
löngu síðan. Eg hugsaði oft
til þess hér á dögunum, þegar
mest gekk á í Regina-borg, að
sárfáir hefðu þeir íslendingar
verið, sem hefðu getað verið
sjónar- og heyrnarvottar að því,
sem eg sá og heyrði, án þess að
fyllast hrygð og örvænting út
af því, hvaða vonleysi og hættu
þetta land okkar væri að ráta í,
og hvað hræðileg væri ef til vill
framtíðin fyrir hvert uppvax-
andi barn. Grimdin, kænskan,
ofbeldið, sem þar kom í ljós,
var andstygð og óafmáandi
blettur á sögu þessarar tíðar.
En þó var annað enn tilfinnan-
legra og ef til vill mannfélaginu
mikið hættulegra: Það var í-
•hugunarleysið, skoðanaleysið,
og þessi falska velsæmis-ró,
sem liggur eins og kæfandi
reykjar-móða yfir hugum fjölda
fólksins, þessara svonefndu
miðlungs-sltétta borgarlífsins,
sem aldrei þora að hugsa eða
komast að niðurstöðu um neitt,
fyr en einhver leiðtogi úr ein-
hverjum félagsskap þeirra er
búinn að láta skoðun sína í
ljósi. Væri slíkt fólk vakandi,
áhugafult og mannúðarfult
mundu slík atvik ekki koma
fyrir. Það er hugsunarleysi og
sofandi tilfinning fjöldans, sem
leggur grunninn undir alla
harðstjórn í öllum löndum. ís-
lendingar gætu í þessu lagít
fram svarið, ef aðrir vildu
þiggja.
Margar sláandi myndir mætti
draga upp úr íslenzku mannfé-
lagi, en tími leyfir ekki nema
eina fleiri. Myndin sú er af ís-
lenzkri þjóð, af íslenzku mann-
félagi sem heild, þessari smáu
þjóð með 120 þúsund íbúa.
Eg hefi stundum skemt mér
við að ímynda sér samskonar
mannfélag, búandi hérna á
sléttunum, með samsvarandi
menningar-stofnanir og sam-
svarandi þekkingar- og andans
þroska. Við skulum hugsa
okkur sneið af þessu fylki með
120 þúsund íbúa. Það mundi
vera því sem mest næst svæði
sjötíu til áttatíu m'ílna breitt,
og að lengd héðan austur að
Manitoba-fylki. Mikil nautn og
auðlegð væri það, ef við hefðum
á þessu svæði allan þann þekk-
ingar -og hugsjóna auð sam-
svarandi því, sem íslenzka þjóð-
in á. Væri ekki gaman að haf'a
alla þá auðlegö af mentastofn-
unum; menningarsöfnum, lista-
söfnum, tímaritum, bókum,
lærdómsmönnum, andlegum
leiðtogum, skáldum, rithöfund-
um, söngmönnuiri og ótal
fleira? Væri ekki yndislegt, ef
að á öllu því svæði væri ríkjandi
það göfugasta úr íslenzkum hug
sjónum og íslenzkri íriannúð?
Mundi ekki lífið vera tilgangs-
meira en nú er, lífskjörin að
öllu leyti betri? Þið ef til vill
eruð að hugsa til þess, að Gall-
arnir og aðrir mundu kvarta
undan sköttunum til viðhalds
öllum þessum menningarstofn-
unum. En hvað gera ekki þess-
ar 120 þúsundir á Íslandi? Ekki
•er landið svo auðugt, en þeir
lifa samt, lifa yfirleiltt betur en
alþýða í öðrum löndum og geta
stöðugt aukið við allar þessar
stofnanir og krafist meira ' og
meira af auði andans- Ekki
vildu þeir skifta á lífskjörum
við okkur, sem á þessu svæði
búum. Þeir mundu ekki finna
á þessari áminstu land-sneið
einn einasta tug þeirra auðæfa
þekkingarinnar og andans, sem
þeim eru Mfsskilyrði og grund-
njóta. Þeir hafa lært það' öðr-
um þjóðum bötur, að sé andi
þeirra og þekking þroskuð, mun
tímanlegum hagsmunum þeirra
verða borgið, að fáfróð alþýða
verður aldrei frjáls alþýða, og
að einstaklings-frelsið er undir-
staða allrar þroskunar og alls
réttlætis í stjórnarskipun hvers
lands.
Afskekt, út í íshafi, hefir
þjóðin verið í margar aldir að
nema þann vísdóm, sem mörg-
um öðrum þjóðum er enn hul-
inn, og liver vakandi og hugs-
andi Islendingur, bæði þar og
hér, hefir eignast eitthvað
stærra eða smærra bndt af
þeim vísdómi. Þjóðin hefir til
margra alda sloppið við stríð og
styrjaldir heimsins. Einstakling-
ar hafa haft tóm og frelsi til að
líta inn í sitt innra eðli, til að
efla Mfsskoðanir og lífshug-
sjónir, sem spruttu úr eigin
huga og eigin brjósti í sltaðinn
fyrir að láta þröngva slíku á
sig í nafni þjóðar-heilla. Þjóðin
hefir átt því láni að fagna, að
þurfa aldrei að vekja almenna
æsing eða almenna geðshrær-
ingu sér til varnar. Einstakl-
ingurinn hefir verið frjáls að
hugsa sem einstakhngur, en
ekki sem sauður í hjörð. Hann
hefir notið þess, að umgangast
aðra upp á eðlilegan máta, vit-
andi að allur misskilningur er
lionum sjálfum eitur, en öll
mannúð farsæld. Hann hefir
litið til annara þjóða og furðað
sig á þessari rótfösltu skoðun
hjá svo mörgum þjóðum, að
þær feikna-fórnir og blóðsút-
hellingar hafi nauðsynlega út-
heimzt til að efla allar þeirra
beztu stofnanir, í stjórn, lýð-
frelsi, mentun, trúmálum og
öðru fleira, og að stöðugt þurfi
að standa á verði og fórnfæra
frekar, þessum stofnunum til
viðhalds. Hann furðar sig á
þessari hvíldarlausu hælttu sem
í
má oft gera með lítilli löggjöf,
og alla löggjöf má eyðileggja,
ef fullkominn vilji fólksins er
þar ekki fylgjandi.
Við erum fámennir í þessari
stóru álfu, og langan tíma mun
það útheimta, að útbreiða og fá
alment meðtekinn þann boð-
skap, sem íslenzku manneðli er
svo eðlilegt að bjóða fram, en
þeir tímar koma, að sá boðskap-
ur breiðist út um heiminn. En
meðan þess er að bíða, þurfa
íslendingar ekki að örvænta.
Þeir eru betur staddir en aðrir.
Þeir njóita meiri lífsins gæða en
felstir aðrir. Hugsjóna-auð-
legðin og mannúðin. Það eitt
getur flutt mönnum frelsið. —
Frelsið er ein Mfsins dýrmæt-
asta gjöf, og íslendingurinn á í
sálu sinni meira frelsi en nokk-
ur önnur mannvera, sem byggir
þennan hnött. Hann getur ver-
ið andlega frjáls, þó hneptur sé
í líkamleg bönd.
íslendingurinn sjálfur hefir
enga ástæðu til að vera með
hroka eða ofmetnað yfir þessu.
Hann hefir aðeins skapast á
eðlilegan máta af rás viðburð-
anna, áf sögu og lífskjörum', af
umhverfi því, er hann hefir lif-
að í. í öllum þessum atriðum
hafa kjör lians verið frábrugðin
kjörum einstaklinga í öðrum
þjóðfélögum, og vegna þess er
hann frábrugðinn annara þjóða
mönnum, með lund og lífsskoð-
un, sem á margan hátt er ein-
•stök, en þó svo einkennilega
þess eðlis, sem mannfélagið
þarfnast mest nú á tímum.
Sannur Islendingur ætti að
vera, og er, sjálfstæður í hugs-
un, andlega frjáls. Á þessu ríð-
ur mest nú á dögum, þar sem
öfl auðæfanna og iriáttur ein-
okunarinnar eru að heyja sinn
síðasta hildarleik, að nota sér
neyð þessara tíma til að bæla
niður hugsjónir lýðræðis og
mannjafnaðar. Á ítalíu og
Þýzkalandi hafa þessi öfl sigrað
tíðar velferð komín, og hver ein
stök þjóð er að meira eða minna
leyti hnept í fjötra svo lengi
sem í þeim málum horfir við
eins og nú.
íslendingurinn er alþýðlegur
í sál sinni og hugsun, og lýð-
ræðið og mannúðin eru í sam-
ræmi við hans eðli. Ef þjóðim-
ar gætu fyrst lært að lifa í friði.
þá yrði það næst þeirra lang-
þýðingarmesta markið, að efla
innbyrðis hjá sjálfum sér þau
lífskjör og þær hugsjónir, sem
útrýmdu að fullu öllum stétta-
ríg og flokks-hatri- Þar í ligg-
ur hjá hverri þjóð, og hjá þess-
ari þjóð, vandasamasta mannfé-
Þér sem notið—
TIMBUR
KAUPIÐ AF
THE
Empire Sash & Door
CO., LTD.
Birgfllr: Henry Ave. Kast
Sími 95 551—95 552
Skrifstofa:
Henry og Argyle
VERÐ - GÆÐI - ÁNÆGJA
| mun það verða kynslóð fram af
kynslóð.
Og á þessu sextugs afmæli
íslenzks landnáms hér í landi
lítum við yfir ástand íslendinga
lagsmálið. Sú þjóð, sem gæti og verðum þess vör, að íslenzku
sigrað þann vanda, mundi um
leið vera, komin á það stig, að
öllum bagsmunamálum mundi
verða auðvelt að ráða fram úr.
Getur nokkur hér bent mér á
nokkurt vandamál, nokkur af
þeim mörgu ókjörum, nokkuð
það tilgangsleysi eða ranglæti,
sem fólkið sligast undir, sem
ekki á aðal-rót sína að rekja
til samtakaleysis þess, sem
skapast af óhug, illri grundsemd
og hatri milil flokka og stétta
landsins? Þar er rót alls inn-
byrðis böls, og meðan það ekki
læknasit er Mtil von um’ úr-
lausn.
þjóðirnar standa í, og getur J Qg f öllum löndum eru þau öfl
ekki annað en fundist að alt sé j ag herja á mannfélagið; og eng-
þetta óþarft og óeðlilegt. En
liðnar aldir hafa bundið þessar
þjóðir fjötrum, sem þær nú
gjarnan vildu losast við, en
sem fyrir öfgafult uppeldi lið-
inna alda er ekki svo létt að
útrýma, og í þessu ástandi
stendur allur heimurinn í voða-
hættu.
íslendingar eru svo lánsamir,
að hafa aldrei þurft að æsa hat-
ur gagnvart öðrum þjóðum. ís-
lendingar hafa notið þess, að
lifa við eðlileg lífskjör og efla
sínár stofnanir, ekki með blóð-
baði, heldur á grundvelli mann-
legra dygða, ekki sem storkun
gagnvart öðrum þjóðum og ekki
í óeðlilegum stéttaríg heima
fyrir. Aldimar og liðin lífskjör
hafa kent þeim það, sem þeir nú
almient kunna, en aðrir ekki, og
eins og myndirnar áðan sýndu.
að andleg þroskun er ekki rétt-
lætis-trygging, ef sú þroskun
nær ekki til allra stétta; að all-
ur sá hégómi, hroki og mis-
skilningur, sem aðskilur menn
á ýmsum sviðum lífsins, þarf að
útrýmast svo allir geti eðlilega
umgengist hver annan; að hug-
sjóna- og andlegt líf allrar al-
þýðu er tímanlegt og andlegt
lífs-spursmál, ef fólki á að líða
vel; að ef til vill er enn brýnni
þörf á því í dag, að seðja sálar-
hungur fjöldans en jaf'nvel að
seðja líkamlegt hungur þeirra;
að mannúðin í hjarta hvers ein-
staklings verður að rakna við
sem vakandi og starfandi afl á
öllum sviðum, ef mannfélagið á
ekki að sökkva í hungri og
hatri. Mannúðar-hugsjónimar
töpuðust svo tilfinnanlega á
stríðsöldinni miklu. Þær hafa
aldrei náð sér niður í sama
máta. Þjóðimar í dag bera þess
skýran vott.
Séu þessar hugsjónir ríkjandi
og þessi andi starfandi, mundi
skjótt rætaslt fram úr mörgum
okkar mannfélags-meinum. —
Hvað fyrirkomulag stjóraa er,
gerir minst til, öll löggjöf er
fánýt nema henni sé rétt beitt
og hún rétt meðtekin
inn skal láta sér koma til hug-
ar, að það sama eigi sér ekki
stað hér í landi. Hættan er
hér, jafnt sem annarstaöar, og
Islendingurinn ætti að vera til
þess valinn, öllum fremur, að
standa á verði.
íslendingurinn hefir aldrei
vanist við óhug eða hatur gagn-
vart öðrum þjóðum, alt um-
hverfi hans og uppeldi hefir or-
sakað það, að sMkt væri honum
óeðlilegt og gagnstætt hans
hugsun. Hann skipar því önd-
vegis-sess í þeirri lang-þýðing-
armestu hreyfingu, sém ÖM vel-
ferð heimsins mun í framtíð-
inni byggjast á — friðarhreyf-
ingunni. Undir þeirri hugsjón
og þeirri hreyfing er öll fram-
Eðlilegur, sannur og fölskva-
laus Islendingur á til meðalið í
sálu sinni. Það, sem umliðnar
aldir hafa mótað í fari hans.
upprætist ekki á fáum áratug-
um, og íslenzkir afkomendur
hér í landi eru enn íslenzkir í
eðli sínu, þó túlkun þess eðlis
sé upp á annan máta, og svo
frumbýlingarnir eru flestir
horfnir, íslenzkt fólk er að
dreifast, íslenzkur félagsskapur
er í rénum, og íslenzk tunga er
að lamast. Er þá alit horfið?
Nei! Það, sem mestu varðar,
varir enn. Islenzkt manneðli og
íslenzkar hugsjónir eru lifandi
og knýjandi öfl enn i dag. Og
alt útlit er fyrir að næstu sex
tugir ára munu enn meira
þarfnast þess, að þau íslenzku
öfl verði Canada þjóðinni til
blessunar, og eigi sinn þátlt í
því, að gera líf hennar yfirlætis-
lausara, mannúðlegra, alþýð-
legra og frjálsara. Þetta er sú
háleitasta köllun, sem íslenzkir
niðjar landánmsmannanna hug-
stóru verða að hlýða, og sá göf-
ugasti minnisvarði, sem hægt
er að reisa þeim til vegsemdar.
Hugsjónirnar, sem við höfum
þegið frá þeim, eru þjóðinni hér
brennandi nauðsyn til andlegs
Frh. á 7. bls.
Wm. E. Gordon I
þingmannsefni í Selkirk, '
fæddist fyrir fjörutíu og fimm j
árum síðan í Wellington j
County, Ontario, af skozkum j
foreldrum. Þetta þingnianns- j
efni Uppsteypuflokksins hefir
búið í Selkirk í sextán ár,
stjórnað þar banka og haldið
reikninga, á fjóra sonu og j
dóttur er hann þarf að undir- í
búa til lífsstarfs. Sú ábyrgð j
er ein af ástæðunum til að j
hann býður sig fram: ábyrgð j
hans af forsjá barnanna er '
partur af ábyrgð hans gagn-
vart öllu ungu fólki í Canada.
Mr. Gordon hefir alla tíð j
unnið sleitulaust í kirkju og j
bæjar og félagsmálum. Satt j
að segja, gildur borgari.
Viðeigandi fyrirspurn:
Oft er spurt að þessu nú á tímum í West Kildonan,
Selkirk og Stonewall:
“Eru póltísku flokkamir í þessum héröðum svo
andlega volaðir, að við þurfum að sækja lögmenn
frá Winnipeg til að vera hér í kjöri?”
Selkirk er full af spurningum. Ein kemur frá Stone-
wall með svona svari:
“Hvað verður af lögmönnum, sem kosnir eru í þing?
Þeir verða dómarar og meðlimir í hálaunuðum nefndum.”
Myndalaus myndabók
EFTIR H. C. ANDERSEN
Sig. Júl. Jóhannesson, ’þýddi
Þrítugasta og fyrsta mynd
“Eg kem frá Rómaborg,” sagði máninn;
“I miðri borginni á einni af sjö hæðum eru
rústirnar af keisarahöllinni. Fíkjutrén vaxa þar
óræktuð í sprungunum á snúrunum og brjóta
auðnina með sínum breiðu, grágrænu blöðum.
Milli rústanna reikar asninn í hinum
græna lárviðarrunni og er ánægður með gulu
þýstlana.
Hérna var það sem hinn víðförli örn 'átti
heima; örninn sem flaug þaðan: kom, sá og
sigraði. Og héma eru nú dymar inn í lítið og
fátæklegt hús, sem er smurið m’eð leir á milli
tveggja marmarasúlna sem báðar eru brotnar.
Vínviðurinn drúpir eins og sorgarslæður uppi
yfir glugganum sem orðinn er skakkur og
skældur.
I þessu húsi á heima gömul kona ásamt
dóttur dóttur sinni. Nú ráða þær yfir keisara-
höllinni og sýna ókunnugu ferðafólki hina
fornu fjársjóðu. Af hásætissalnum stenuur
nú einungis einn veggur. Hinn svarti kýprus-
viður bendir með löngum skugga á staðinn þar
sem hásætið var. Tveggja feta mold er komin
ofan á gólfið sem alt er brostið og brotið.
Litla stúlkan, heimasætan í keisara borginni,
situr þar oft á lága stólnum sínum þegar
kvöldkiukkunuiri heyrist hringt. Lykilgatið í
hurðinni rétt hjá sætinu hennar kallar hún
Mikið sjónarhæðina sína. I gegn um það getur hún
séð út yfir helminginn af allri Rómaborg —
alla leið út að hinum tignarlega turni IUturs-
kirkjunnnar.
Þetta kvöld var hér alt kyrlátt eins og
endranær og geislar mínir skinu bjartir og lýs-
andi á litlu stúlkuna. Á höfðinu bar liún
gamaldags leirkönnu fulla af vatni. Hún var
berfætt. Stutta skyrtan og stut'tu ermarnar
voru götótt. Eg kysti á veikbygðu, beygðu
herðarnar á litlu stúlkunni; eg kysti líka dökltu
augun og gljáandi hárið, sem var hrafnsvart.
Litla stúlkan var niðri og gekk nú upp tröpp-
umar upp í húsið; þær voru brattar, búnar
til úr múrsteinamolum og súlnabrotum. Marg-
litar eðlur skriðu hræddar við fætur hennar,
en hún var aMs ekki hrædd. Nú lyfti hún upp
höndinni og ætlaði að hringja dyrabjöllunni;
hérafótur hékk þar á mjóum snærisspotta; og
það var nú klukkustrengurinn í keisarahöll-
inni.
Hún nam staðar eitt augnablik. Hvað
ætli hún hafi verið að hugsa? Ef til vill um
falleg^ Jesúbarnið, sem var klætt silfri og
gulli niðri í bænahúsinu, þar sem, silfurlamp-
arnir ljómuðu, þar sem litlu vínstúlkurnar
hennar tóku undir og sungu; getur verið að
hún hafi hugsað um það, eg veit það ekki.
Hún hreifði sig aftur, en hrasaði nú svo að
leirkannan féll af höfðinu á henni og brotnaði
þegar hún kom niður á ósléttar og harðar
marmara plöturaar.
Hún fór að hágráta. Heimasætan í keis-
arahöllinni grét yfir þessari fánýtu brotnu leir-
könnu. Hún stóð þama berfætt og grét — og
grét. Hún þorði ekki að toga í snærisstreng-
inn — bjöllustreng keisara hallarinnar.
I