Heimskringla - 25.09.1935, Blaðsíða 6

Heimskringla - 25.09.1935, Blaðsíða 6
6. SÍÐA HEIMSKRINCLA WINNIPEG, 25. SEPT. 1935 BELLAMY MORÐMÁLIÐ “Það er mest einfalt. Monsjör Platz hefir verið mér fyrirtaks vinur og ráðgjafi. Þegar eg segi honunf að mér sé mikil þörf hvíldar, þá bendir hann mér á, að kvenmaður ungur, aleinn og ekki alveg laus við löðun, mætti kannske finna meiri ró ef heimurinn héldi hana gifta. Svo hann er nógu vænn til að stinga uppá, að ef mér væri til nota, þá mætti eg um stuttan frítíma brúka sitt nafn. Það hefi eg þegið af honum og hreint ekkert annað má monsjör vera vís um.” “Þú lyftir þungri byrði af mínu brjósti,” svaraði henni Mr. Lambert, með hryllilegri gamansemi, “og af brjósti þessara tólf kvið- dómenda ekki síður, þykist eg vita.” Tylftar dóníendur höfðu hlýtt til þessarar einföldu og siðsamlegu skýringar stúlkunnar á miður venjulegri breytni hennar með undrun og eftirtekt, brostu nú í fyrsta sinn síðan sökin byrjaði, færðu sig til á sætunum, stirðir af þaulsetu og gutu glettnislega hornauga hver til annars.“ Okkur þykir öllum gott til þess að vita, að dygða og dáða lund eins og sú sem Mr. Platz hefir sýnt, er ekki með öllu útdauð úr þessari spiltu starfa og styrjaldar veröld. Það er tæplega hægt að bæta um þessa skýr- ingu þína, af hverju þú kallar þig Mrs. Platz í Atlantic City, Miss Cordier. Þetta er nægjan- legt.” Sækjandi virtist ekki ókyrrast af þessum þungu háðskeytum, studdist fram á stólbakið sem áður og tók til orða; “Þú varst búin að draga saman heilmikið af peningum í öll þessi ár sem þú vanst, var ekki svo, Miss Cordier?” “Já, monsieur.” “Sú upphæð reyndist nægjanleg til allra þinna þarfa á þessum frítíma, sem1 þú hafðir ráðgert fyrir löngu og þú þurftir mikillega með, var ekki svo?” “Meir en nægjanleg — já.” “Mr. Platz var búinn að yfirgefa konu sína nokkru áður en þú gekst úr vistinni hjá Mrs. Ives af þessum hryllilegu atburðum?” “Víslega, monsjör.” “Þetta er alt og sumt, þökk fyrir Miss Cordier.” Miss Cordier gekk frá vitnastúku, ekki hratt, yfrið snotur hvar sem á hana var litið, hún bar sig vel, leit ekki við þeim stórvel á- nægða Lambert en brosti rétt snöggvast við Mr. Farr er svaraði með enn snöggara brosi. Mörg kona tifar í safala og pelli úr stúku sinni í hljóðaskála við minni látprýði og yfirlæti heldur en fyrverandi vinnukona Mrs. Ives, en til bráðabirgða Mr- Adolf Platz. Öllum hafði hún verið óvænt í réttarsalnum, öllum til gamans og truflunar og allra augu fylgdu henni, er hún skrefaði stilt og keik til dyra með blómið skarlatsrauðu ögrandi eins og smáan fána. “Kallaðu á Miss Roberts.” “Miss Laura Roberts!” Miss Laura Roberts var líka í svörtu en bar sín svörtu klæði öðruvísi. Siðsamleg, í- burðarlaus, hæfileg klæði fyrir vel stilta, ó- frama og sómagóða stúlku — Miss Roberts var lagleg, rjóð í kinnum með grá augu, ljóst hár og mjúkan málróm, til að sjá gædd öllum þeim kostum sem vinnukonu prýða og auðséð var það á henni, að hún taldi ekki skarlats- rauðar varir og skarlatsrauð blóm meðal þeirra kosta. Hún hafði svartan hatt, þokka - legan, á höfði og leit feimnislegum augum á sækjanda en alls ekki kjarklausum. “Miss Roberts, við hvað vanstu þann 19. júní 26?” “Eg var vinnustúlka og saumastúlka hjá Mrs. Patrick Ives, sir.” Málrómurinn var fallegur og framburð- urinn, sem á Englandi gerist, en viðstöddum varð dátt við, hin franska stallsystir hennar hafði stafað á þá stugg og æsingi, en nú slakn- aði á hjá öllum! og urðu fegnir dælla fasi og þýðari framgangsmáta. “Sástu Mrs. Ives um kveldið þann níti- ánda?” “Ekki eftir kveldmat — nei, sir. Eg nefndi við hana þann dag, hvort það gerði nokkuð til að eg og eldastúlkan færum til þorps það kveld, til kirkju, og hún lét svo vera, og að eg skyldi ekki keppast við að koma snemma heim aftur, því að hún þyrfti mín ekki við framar það kveld- Svo við tókum saman við tvo pilta, sem við vorum kunnugar, eftir að úti var, gengum til búðar, settumst við ísrjóma og skröfuðum stundarkom áður en við héldum heim, svo það var orðið framorðið, um ellefu, þegar við komum heim aftur og alstaðar búið að slökkva nema í eldhúsi, svo eg vissi að Mrs. Ives var háttuð.” “Hvenær fórstu að heiman til kirkju, Miss Roberts?” “Ja, það get eg ekki sagt með fullri vissu, sir, en um hálfníu hlýtur það að hafa verið, því klukkan níu var tekið til kirkjuvegurinn væn bæjarleið og eg man að eg flýtti mér að borða til að kippa af rúmunum og komast á stað.” “Var þér ætlað að búa um ásamt saum- unum?” “Ó, nei, sir; en sú hafði frídag sem gætti svefnrúma, sérðu, og þá var mér ætlað henn- ar verk.” “Eg skil. Svo þetta kveld tókstu ofan af öllum rúmunum og varst búin hálf níu?” “Já, öllum nema Miss Page, að segja.” “Það var þér ekki ætlað?” “0, jú, sir, víst. En þegar eg kom að dyr- unum hjá barnfóstrunni, voru þær lokaðar og þegar eg barði var ekki tekið undir fyrst, en svo kallaði Miss Page að henni væri ilt í höfði og væri háttuð ----” Miss Roberts varð orðfall og leit á sækj- anda sérlegum augum og áhyggjufullum. “Ekki sérlega óvenjulegt, annað eins, eða hvað?” “Jú, sir, svo var. Sjáðu, þegar eg kom eftir ganginum þóttist eg heyra talað í þeim herbergjum og grátið og mér kom til hugar, að litla stúlkan hefði fengið hlustaverk upp á nýtt. Þar af kom að eg barði ekki og tók í snerilinn, en þegar eg var búin að standa fyrir utan stundárkorn þá heyrði eg að það var Miss Page sjálf, sem var að gráta eins og hún væri að springa. Eg hefi aldrei heyrt neinn gráta eins hræðilega alla mína æfi. Mér varð hverft við, en undir eins og eg barði, þá varð steinhljóð og svo eftir dálitla stund kallaði hún út, að hún þyrfti mín ekki með, rétt eins og eg sagði þér, sir. Svo eg fór mína leið vitanlega, en þótti þó verra en ekki, dálítið. Hún grét svo beisklega, vesalingur, að eg hélt það væri meir en lítið að henni.” “Já, það er svo. Þér varð hermt við, líkt og eitthvað voveiflegt hefði borið fyrir þig?” “Já, svo er víst, sir.” “En þér mfisheyrðist um mannamál, samt, það var bara gráturinn í Miss Page?” “Nei, sir — eg þóttist heyra manna mál þar fyrir utan.” Hin mjúka röddin var svo lág að varla heyrðist. “Til litlu stúlkunnar?” “Nei sir. Það var líkt — það var líkt mál- rómi Mr- Ives.” Sækjandi starði á hana orðlaus. “Mr. Patrick Ives?” “Já sir.” “Gaztu heyrt hvað hann sagði?” “Nei, sir, ekki gat eg það. Það hætti undir eins og eg treysti hurðina. Eg hélt hann væri að tala við litlu stúlkuna.” Mr. Farr horfði á hana orðlaus litla stund, ypti öxlum, lét Mr. Ives, Miss Page og lokuðu dyrnar eiga sig og leitaði að vænlegri haga. “Nú, Miss Roberts, eitt af þínum verkum var að líta eftir fatnaði Mrs. Ives?” “Já, sir.” “Þú ert nákunnug öllum hennar plögg- um.” “Ó, hreint öllum.” “Viltu gera svo vel að segja okkur ef þau eru nú öll með tölu eins .og þann nítjanda júní.” “Nei, sir, svo er ekki. Mrs. Ives gefur mikið af föt»num sínum í hver misseris lok. Við sendum stóra kistu til frænku hennar í Arizona, sem er veik, aðra til ungra stúlkna í Delaware og enn aðra til----” “Sleptu því sem þið senduð í misseris lok- in. Létuð þið nokkuð burt um það leyti sem morðið skeði?” Roðinn bliknaði í kinnum Miss Roberts og hin einlægu augun hvörfluðu í skyndi þangað sem Susan Ives sat og handlék lás úr krystalli á buddu sinni. Þar mætti hún góðmannlegu, hughreystandi smábrosi, við þaö sýndist Miss Roberts rétta við, hún svaraði stillilega: “Já, sir, það gerðum við.” “Á hvaða mánaðar degi?” “Þann tuttugasta júní ” Fólkið í réttarsalnum dæsti við, varpaði öndu vegna þess því hvarf hægðin og ahlr færðu sig til á sætunum, þumlungi framar, það hafði hlýtt til, en lagði nú við hlustirnar. “Hverjum voru þau föt send?” “Hjálpræðishernum.” “Hvað var í þeim höggli?” “Ja, það voru tvær prjónapeysur, ein sviss ness kvenföt mikið hlaupin, morgunkjóll eða sloppur tíl inniverka, nokkrar treyjur og kápa.” “Hvers konar kápa, Miss Roberts?” “Þunn flónels kápa — einskonar sport kápa mætti það kallast,” sagði Miss Roberts skýrt og stöðugt, en þeir sem teygðu sig nógu langt, gátu séð hnúana hvitna á hendi hennar, hún tók á stúku brúninni þreklegri hönd, sem var auðsjáanlega vel til átaka fær. “Úr rjómagulu flóneli?” “Já, öllu líkari tvíbökum á ht, fanst mér,” svaraði þerna Mrs. Ives grandgæfilega. “Þá kápu bar Mrs. Ives kveldið áður, var ekki svo?” “Það trúi eg, sir.” “Sástu hvemig sú kápa leit út þegar þú brauzt hana í böggulinn?” “Nei, sir, ekki gerði eg það. Eg bjó ekki um þann böggul.” “Ekki þú? Hver gerði það þá?” “Mrs. Ives bjó um hann sjálf.” “Á, eg skil.” Andlit sækjanda varð fast að því fagurt af sigurgleði — grimdarlegri gleði, sem vissi á ilt, álíka og öngum sak- sóknara hinnar kaþólsku kögunar, er spuming hitti óvininn í hjartastað. “Það var Mrs. Ives, sem bjó um hana. Hvemig komst hann í þínar hendur, Miss Roberts?” “Böggullinn, sir?” “Vitaskuld, böggullinn.” “Það kom svona til, sir: Rétt fyrir átta á sunpudags morgun hringdi bjallan frá Mrs. Ives, svo eg fór til herbergis hennar. Hún var kirkjubúin og á rúminu var stór pappa kassi. Hún sagði ‘Eg hringdi til þín, Riberts, þú varst væntanlega að borða morgunmat- Farðu með þetta til MacDonalds og segðu honum að koma því á póstinn um leið og hann sækir blöðin. Póststofunni er lokað hálf níu.” “Sagði hún ekki meira?” “Ónei, sir. Hún spurði mig eftir nýjum hönskum og sagði svo um öxl sér, í þann veg- inn sem hún fór út, ‘það er dótið sem eg tók saman fyrir Hjálpræðisherinn. Eg lét kápuna fara með, sem eg var í í gærkveldi. Hún eyðilagðist alveg af feiti á bíl Mr. Bellamys.” “Ekkert annað?” “Ja, þá sagði eg, ‘Ó, ætli það sé ekki hægt að hreinsa hana?’ Og Mrs. Ives sagði, ‘Það tekur því ekki að hreinsa hana, þetta er þriðja árið sem eg hefi haft hana.’ Svo fór hún, sir, og eg fór með kassann og fékk hann Mac- Donald.” “Hvað var ritað á kassann?” “Salvation Army Headquarters, New York, N. Y.” “Ekkert ritað á hornið, hver sent hefði?” “Ó, nei, sir. Mrs. Ives lét aldrei —” “Ger svo vel að svara því sem þú ert spurð og ekki öðru. Þú getur ekki borið um, af hverju þessir blettir stöfuðu, geturðu Miss Roberts?” “Jú, það get eg,” saigði Miss Roberts, rjóð í framan. “Það voru fitublettir.” “Hvað?” kvað við sækjandi, nærri á- mátlega, svo hissa varð hann. “Sagðirðu ekki mqð berum orðum, að þú sást ekki káp- una?” “Nei, sir, síður en ekki gerði eg það,” svaraði Miss Roberts, örlítið rjóðari og örlítið einarðari. “Mrs- Ives sagði mér að þeir blett- ir væru fitublettir og eg get með sanni sagt eftir nfinni þekkingu, að það er fullvíst og á- reiðanlegt, úr því hún sagði það.” Réttarsalurinn var óhreinn og grómtekinn en virtist vistlegri af einhverju sem fylgdi hinni mjúku og öruggu rödd. Sue Ives var alt í einu með glöðu bragði, Stephen Bellamy, fríður og alvörugefinn, hýrnaði á svip, sá skuggalegi geigur í augum Pat Ives hvarf um stundarkorn, blaðamenn rumdu af því þeim líkaði vel, tylftardómur kvikaði við. Miss Roberts, með stillilegu augun og mjúka róm- inn föst fyrír þó lítil væri, var allra uppáhald þá stundina. En Mr. Farr lét auðsjáanlega ekki á sig fá þennan vott velvildar og trúmensku. Hann hafði róm skíran sem af málmi og lét hann nú gjalla með ínteir en litlum gremju keim. “Þetta er alt saman mikið fallegt og hjartnæmt náttúrlega, Miss Roberts, en frá laganna sjón- armiði, miður vel þroskuðu væntanlega, hljót- um vér að líta svo á, að ummæli þín um blettina séu algerlega þýðingarlaus. Það er óyggjandi, aö þú leiddir aldrei augum þá blett- uðu kápu, sem Mrs. Ives sendi burt af heimili sínu fám stundum eftir að morðið var framið, er ekkisvo?” “Já, herra, ,það er óyggjandi.” “Spurningum mínum er lokið, Miss Rob- erts. Verjandi taki við.” “Það er söníuleiðis óyggjandi, að Mrs. Ives sendi burt böggla einmitt með sama hætti, er ekki svo Miss Roberts?” spurði Mr. Lambert með hunangs róm. “Já víst, það gerði hún — oft og marg- oft.” I “Var hún því vön að setja sitt nafn og heimili á þá böggla, sem hún sendi til gust- uka?” “Nei, herra. Hún kærði sig ekki um þakkir fyrir gustuka verk — það kom ekki fyrir.” “Einmitt- Að öðru spyr eg ekki, Miss Roberts — þökk fyrir.” v “Kallið Orsini.” “Loo—weegee Aw-see-nee!” Luigi Orsini leit óhýrlega við Ben Potts, er hann fetaði í vitnastúku og Mr. Potts galt líku líkt með “Nordic” hörku. “Hvað hafðist þú að þann 19. júní 1926, Orsini?” “Eg verka fyrir Miz’ Bellamy.” “Með hverjum hætti?” “Hvað þú segja?” “Hvað varstu að gera?” “Eg er það sem þið kallið lagvirkur — geri alt sem gerá þarf.” Hérmeð baðaði hann út höndum, sem sagði til, ásamt fasinu, að þau verk væru af- reksverk og meira þyrfti til en mannlega krafta, að vinna þau. Hann var stuttur og digur og breiðvaxinn, svartleitur með hana- kamb, augun gljáandi, tennumar gljáandi I þegar hann brosti, rómurinn gildur og for- I kunar fagur, og yfirleitt bar hann með sér að | hann væri til þess albúinn að sýna tryldan ; harm eða trylda gleði, alveg fyrirhafnarlaust, íþrótt hans til að leika hvort sem vera vildi ‘ væru engi takmörk sett. Farr virti hann , fyrir sér, ekki geiglaust þó karskur væri, og | þótti sem einskis væri örvænt af því vitni. “Jæja, hvemig væri að þú ségðir okkur af j þínum helztu og mestu störfum þann 19. júní.” “Ja, jú — jú, þann dag var eg vel að, ; ekki síður en vant var. í býtið klukkan sex fer eg á fætur og eftir dálítinn morgunbita tek-eg hárfínan, ramtraustan vír og nokkrar spítur fjarska langar—” “Nei, nei, ,þú mátt fara fljótt yfir þess konar. Þú heyrðir á framburð Mr. Farwells, var ekki svo?” “Vist heyrði eg þann framburð.” “Var það rétt, að hann kom við um há- degið hjá Bellamy og spurði eftir húsfreyju?” “Alveg rétt og sannleikanum samkvæmt.” “Sagði hann þér frá hvert hann ætlaði?” “Já, sair, þá segir hann að hann fari til garðbýlisins.” “Ekkert annað?” “Ekki einn einstakan hlut annan.” “Þú sást hann ekki aftur?” “Nei, nei; eg sé hann aftur aldrei nokkum tíma.” “Hvenær sástu Mrs- Bellamy seinast?” “Það gerðist kringum átta að kveldinu — má vera fi.mm mínútum fyrir, máske fimm mínútum eftir.” “Hvernig ferðu að skorða tímann svo?” “Eg gái á mitt úr — þetta úr sem þú mátt sjá, sem er gott sigurverk úr púra hreinu s slifrí, en ekki altaf alveg trútt.” Hérmeð dró hann upp og veifaði grípnum framan í sækjaada, en sá brást illa við. — “Skeyttu ekki um það. Af hverju gáðirðu á úrið?” Eigandi þess stóra en ótrygga tímatóls varð stygglegur og jafnvel þrútinn af reiði ofurlitla stund, hélt þó áfram að vingsa dýr- gripnum- “Heyra skaltu það — vertu stiltur og þolinn. Eg framvísa þessu tímatóli nú svo að þú sjáir, a,ð þegar stóra klukkan yf'ir dyr- unum vísar tuttugu mínútur til stundar þá vísar þetta úr níu mínútur eða jafnvel átta. Dæmdu sjálfur um. Því ber án alls vafa ekki saman við önnur tímatól. En á umræddu kveldi lít eg á það til að sjá hvort eg fer til New York átta tuttugu. Eg biðloka enn eftir af eða á þegar eg sé Miz Bellamy koma hlaup- andi ofan Itröppurnar til mín.” “Talaði hún til þín?” “Ó, svo gerir hún víst. Hún spyr: “Hvað er nú, Luigi, þú ferð ekki til New York?” “Hvernig vissi hún að þú ætlaðir til New York?” “Af því allareiðu fyrir kveldskatt hefi eg beðið leyfi hjá Mr. Bellamy hvort eg megi skreppa til New York það kveld, að sjá ungan kvenmann frá Milano; sem mér dettur í hug, að eg geti kannske eignast, ef til vill. Miz’ Bellamy, hún er í næstu gtofu og hún hlær og kallar: “Segðu Mariettu, að ef hún eignast þig, þá einhvem daginn finni hún sig gifta forsetanum í þessum banda ríkjum. Eg af- saka nfig fyrir það sem kann að sýnast vera líkt grobbi, en þetta eru orðin sem hún brúk- ar. »> Hér brá Stephen Bellamy líkt og honum yrði sáram af að minnast spaugs hinnar ungu, kátu kvenraddar heldur en af öllu því blóði og smán og hrellingu, sem sökinni hafði verið samfara í þessum réttarsal, hann lét höfuð síga og tók hendinni fyrir andlitið. Þá heyrðist hvíslað: “Sko! hann er að gráta, er þa’ ekki, Gertie? Er þa’ ekki?” Jarpkolla leit af honum skyndilega og roðnaði frá hársrótum ofan á háls; það er alt annað en skemtilegt stundum, að heyra ! sínar eigin hugsanir sagðar upphátt. “Hverju svaraðir þú Mrs. Bellamy?” “Eg segi við hana að eg haldi kanske mér sé betra að fara ekki, af því á því sama síð- degi hafi eg varið mínum peningum til á- hættuspils við vinnumanninn í næstu dyrum, sení var stutt gaman og miður ábatasamt fyrir mig. Eg segi að ef eg fari til New York að sjá mína ungu stúlku, þá verði eg líklegast að biðja hana um skildinga til að komast aftur til Rosemont og mér finnist ekki um það, því eg er ekki smálátur. Svo Mrs. Bellamy hlær og er fljót að líta í buddu poka sinn, sem hún heldur á og gefur mér þrjá dali — til að greiða götu sannrar ástar, segir hún — kallar svo til mín þegar hún gengur burt, ‘Þú verð- ur að flýta þér Luigi, annars verður þú af lestinni.’ Svo eg flýti mér, en alt um það næ eg ekki í lestina, þó það munaði ekki nema tveimur situttum mínútum, rtíest af því að þessu úri ber ekki nógu vel saman við aðrar klukkur.”

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.