Heimskringla - 01.07.1936, Side 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 1. JÚLl, 1936
I Vesturvíking
Þýtt úr ensku
Don Miguel svaraði ekki einu orði, hann
leit hvast við skipherranum, stiklaði svo ofan
og til sinna manna. <Hinn horfði á eftir hon-
um, sneri svo við og virti fangana fyrir sér, ef
lávarðinum hefði verið minna niðri fyrir, þá
hefði hann séð honum bregða, en jafnsnart
gekk hann þangað sem þau stóðu og þá gekk
lávarðurinn til móts við hann og sagði, heldur
ákaflega:
“Þú ætlar þó ekki herra minn, að láta
þennan spánska hrapp lausan?
iSá í ibrynjunni virtist nú fyrst taka eftir
hinum tigna manni, og segir:
“Og hver skrattinn. ert þú? Og hvað ætti
það að koma þér við?”
Hinum skildist að ofsi þessa harðsviraða
náunga og megna stirðlæti þyrfti réttmgar
við. “Eg er lávarðurinn Julian Wade, sagöi
hann, hélt það duga. (
En það virtist ekki einhlitt. Er þa .
Þá kantu máske að gera grein fyrir, hvern
rækallann þú ert að erinda á þessu skipi?
Lávarðurinn stilti sig og skýrði stuttlega
frá hverju það sætti.
’ “Hann tók þig til fanga, eða hvað — og
Miss Bishop þarna líka?”
Nú varð lávarðurinn hissa. Elrtu kunn-
ugur Miss Bishop?”
En þessi vansiða félagi stikaði framhja
honum og hneygði sig fyrir stúlkunni en hún
tók ekki kveðju hans, heldur setti jafnvel upp
óþýðan svip. Þá sneri hann frá og svaraði
spurningunni: ■, .
“Sú var tíðin, að mér veittist su virðing.
“Eg tel ekki þjófa og ræningja með kunn-
ingjum mínum, Blood skipherra,” sagði hún
og þá kallar lávarðurinn:
“Blood skipherra! Ertu skipherrann
Blood?”
“Hver annar hélztu eg væri?”
En lávarðurinn Julian lét það ekki á sig
fá. Hann tók annari hendi í ermi skipherrans,
benti með hinni þangað sem Don Miguel var
“Skilst mér rétt, að þú ætlir ekki að hengja
spánska illmennið?”
“Af hverju ætti eg að hengja hann?
“Af því að hann er ekki annað en bölvaður
ræingi, sem eg get sannað og er búinn að
sanna.”
1 buga Bloods kvað við tilsvarið “þjofar og
ræningjar” og lávarðurinn undraðist hvernig
um skifti svip hans„ hve dapur sá gat orðið, er
fyrir lítilli stundu var kaldhæðinn og kæru-
laus. “Eg er bölvaður ræningi sjálfur og væg-
ur mínum líkum. Don Miguel fer óhindraður
11CU<X11.
Þetta þótti lávarðinum mikið. “Eftir alt
sem hann hefir aðhafst, eins og eg sagði þér:
að sökkva herskipinu Royal Mary og taka mig
höndum — og okkur.”
“Eg þjóna ekk iEnglandi né neinni annari
þjóð, herra minn, og kemur ekkert við hvort
þess fána er sómi sýndur eða ekki.”
Lávarðinn setti hljóðan við þann reiði-
glampa sem stafaði af því dapra andhti. En
sú reiði rann af eins fljótt og hún kom, röddin
var sem áðui; er hann bauð þeim á skip sitt.
“Ef þú vilt fylgja Miss Bishop á mitt skip, þá
gerir þú mér greiða. Þessu flaki verður sökt.”
En lávarðurinn var haldinn mikilli gremju
og furðu og sagði kuldalega: :“Blood skip-
herra, þú bregzt vonum mínum. Eg átti á
miklu von af þér.”
“Farðu til fjandans,” sagði skipherrann
Blood og gekk burtu.
XX. Kapítuli.
Þjófur og ræningi
Þegar rökkva tók kveikti sjómaður á
þrem ljóskerum á sputpalli og við birtuna frá
þeim skrefaði skiparinn Blood fram og aftur,
á því kyrra og varma heiðkveldi. Þá voru þilj-
ur þvegnar og alt 1 lag fært eftir orustuna, sem
iaga mátti á skömmum tíma, bæði á þiljum og
undir. Nokkrir af hásetum hópuðust mið-
skipa, iágu þar og sátu í ýmsum stellingum
við lága kveðandi, líkt og veðurblíða og heiður
himinn hefði stafað værð á þá harðjaxla. Skip-
axinn gerði hvorki að sjá þá né heyra, né neitt
annað en bergmál þeirra grimmu ávarpsorða:
þjófur og ræningi.
Mörgum manni fer svo, þó skrítið sé, að
þó hann viti, jafnvel svo misserum skiftir,
hvernig vissum hlutum er varið, þá verður
honum mikið um þegar hann rekur sig á það.
Þegar Blood, fyrir þrem árum, tók treglega
upp rán og útilegu, þá þóttist hann víst vita
hvað Arabella Bishop myndi ihugsa nm það
tiltæki hans. Hann var þá vonlaus um að geta
nokkurntíma eignast hana, og af þeirri örvænt
ing varð hann skeytingarlaus, hirti lítt hvað
yfir hann gekk og lét tilleiðast að slást í hóp-
inn.
Hann gerði aldrei ráð fyrir því, að þau
myndu nokkurntíma hittast aftur, dreymdi
ekki einu sinni til þess. Hann var svo alveg
sannfærður um, að þau næðu aldrei saman
og sæjust aldrei framar. Þetta var hans mein
og þó hann vissi, að henni lægi það í léttu
rúmi, |þá ihugsaði hann alla tíð til hennar, í
þessi þrjú hroðalegu hernaðar ár. Þá tilhugsun
hafði hann til taumhalds á sjálfan sig og þá
sem fylgdu honum. Aldrei var ránvörgum
svo fastlega stjórnað fyr, svo vandlega líaldið
frá hryðjuverkum að fengnum sigri, frá ofum
ágirndar og holdlegs losta, sem þeim er fylgdu
skiparanum Blood. Þeir voru ráðnir með þeim
skilmála, að hlýða honum í alla staði, og með
þeirri fágætu hepni sem hans formensku fylgdi,
þá hafði honum tekist að halda þeim aga. Ef
þeir yrðu þess vísari, að alt það vandlæti hans
við þá„ stafaði frá virðingu hans á stelpu-
hnokka, sem héldi honum í ástarlæðingi —
hvílíkt skop og sköll myndu þeir gera að hon-
um! Og ef hann léti þá vita, að nú foefði sú
sama stúlkukind tjáð honum, að bún teldi ekki
þjófa og ræningja meðal sinna kunningja —
hvílíka spottkæti myndi sú mínkun vekja
þeim!
Þjófur og ræningi!
■Hvað þau heiti læstu sig fast, stungu hann
og sviðu í sál hans!
Nú með því hann var ekki lærður í sálar-
fræðum né vel að sér í rangagangi hins kven-
lega ihugarfars, þá kom honum ekki í hug, hve
undarlegt það var, að hún skyldi kasta á hann
þessum napurjTðum, eins og á stóð. Hann sá
ekki málið frá þeirri hlið, gat því ekki kannað
það. Ef svo hefði ekki verið, þá hefði hann
getað aðgætt, að ef hún talaði beizklega ti1
hans á þeirri stundu, þegar hún mátti vera
honum þakklát fyrir að frelsa hana hertekna,
þá stafaði sú beizkja frá einhverju eldra eða
áður fram komnu, og stæði djúpt. Henni staf-
aði sú beizkja af framferði hans. Hvað kom
til? Að þessu spurði hann sjálfan sig ekki,
annars hefði einhver vonarglæta komist að
hugskoti hans, sem nú var að herðast af
niðadimmri, vondri örvænting. Vitaskuld hefði
henni aldrei sárnað, ef henni hefði staðið á
samai um hann — ef henni hefði ekki fundist
ihann hafa misboðið henni. Vissulega hefði
hann mátt leiða þar af, að ekkert annað en
þetta hefði knúð hana til svo þykkjufullra
bituryrða.
Svona hugsið þið. En svona hugsaði ekki
skiparinn Blood. Ef satt skal segja, þá íhugaði
hann alls ekki í það sinn. í huga hans togað-
ist á sú fast að :því heilaga ást, sem hann hafði
borið til hennar í öll þessi ár og sú vonzka
sem ihún hafði nú vakið í honum. Skamt er
ofanna milli og þegar þeim slær saman, þá
geta þau blandast svo, að þau þekkist ekki að.
Og of ástar og heiptar voru nú svo saman
blönduð í sál skiparans Blood, að það sam- *
bland var ferlegur,. ástríðufullur ofsi.
Þjófur og ræningi!
Þetta kallaði hún hann afdráttarlaust.,
gley.mdi alveg þeim kvölum og rangindum, sem
hann hafði orðið að þola, því vandræði sem
hann var staddur í eftir 'flóttann frá Barbados
og öllu öðru sem knúði hann til þess sem
verða vildi. Að 'hann hafði framið hernað sinn
svo vægilega, sem hann mátti við koma,
datt henni ekki í hug til mýkingar dómi
sínum um þann mann, sem hún hafði
einu sinni haft virðing á. — Hún vor-
kendi honum alls ekki, bar engan líknarhug
til hans. Hún var búin að gera upp hans mál
og dæma hann sekan með þessu stutta ávarpi.
Hann var þjófur og ræningi fyrir hennar sjón-
um, hvorki meira né minna. Hvað var hún
þá? Hvað eru þeir sem hafa engan kærleika,.
enga miskun? spurði hann stjörnunrar.
Nú svo sem hún hafði skapað hann hing-
að til, svo skyldi hún skapa hann enn. Þjóf og
ræningja hafði hún kallað hann, það brenni-
mark hennar skyldi hann bera með réttu, eins
harðbrjósta og hlífðarlaus og allir hinir, sem
þau heiti áttu skilin. Hann skyldi fleygja frá
sér þeim mjúklega hegðunar hömlum, sem
hann hafði reynt að halda sér við, hætta alveg
við þá heimskulegu glímu, að samrýma tvo
heima og hafa það bezta úr báðum. Hún var
nú búin að segja honum greinilega til, í hvor-
um hann ætti heima. Hún skyldi fá að kenna
á því. Hún var nú á skipi hans, í valdi hans, og
ihann girntist hana.
Hann stóð við borðstokk og sá á maurild-
aða varrsímu skipsins og hló, en er hann
heyrði til sjálfs sín, þá brá honum við að
heyra hve illilegur tónninn var, tók sig á
skyndilega og þar næst setti Jað honum
skjálfta, og hans háðulega hneggi lauk með
ekka stunu. Hann tók höndunum um andlitið
og fann að ennið var stokkið köldum svita.
Meðan þessu fór fram reyndi lávarðurinn
Julian, sem var betur að sér í hinum blauða
hluta mannkynsins, iheldur en víkingurinn, að
ráða þá gátu sem hinn vissi ekki einu sinni
af. Til þess var hann knúður, grunar mig, af
nokkurri aðkenningu af ábrýði. Af því, hvem-
ig Miss Bishop hafði borið sig í þeim hættum,
sem þau höfðu gengið gegnum, skildist honum
loksins, að kvenmann geti skort þokkatildur
kvensiða og verið yndisleg og aðdáanleg ein-
mitt af því hana skorti það tízkusiða tildur.
Hann fór að íhuga, hvað þeim hefði á milli
farið, og fann til nokkurskonar óróa, sem ýtti
undir hann að kanna það efni. Lávarðarins
draumkendu sjónir voru því vanar, eins og eg
sagði, að taka eftir því sem bar fyrir þær og
vitsmunir hans voru bærilega skarpir.
Nú ásakaði hann sig fyrir, að hann hefði
ekki gefið gaum vissum atriðum fyr, og tók að
tengja þau við það sem hann hafði séð og
heyrt þann dag.
Hann gaf því gaum, til dæmis að taka„ að
dreki Bloods bar nafnið Arabella og að það var
skírnarnafn Miss Bishop, sömuleiðis hvernig
þeim varð undarlega við er þau hittust, o-
hvernig Ihvort þeirra bar sig eftir það. Jóm-
frúin hafði verið afskaplega ómjúk við skipar-
ann, jafnvel fólsleg, það var heimskulegt af
manneskju í hennar sporum, að láta svo við
manni í Bloods sporum, og við heimsku gat
lávarðurinn ekki bendlað Miss Bishop. En
þrátt fyrir frekju hennar og jafnvel þó hún
væri nákomin manni, sem Blood hlaut að
skoða sinn ^kæðasta fjandmann, þá hafði
meynni og þeim báðum verið veitt hin mjúk-
asta þjónusta, fengið herbergi hvoru í sínu
lagi og frjáls umgengni ihvar sem var, þar á
meðal í lyftingu skiparans, sett þar tii borðs
með stýrimanninum Pitt og eineygðu trölli
sem gekk næstur Blood að allri skipstjórn, og
báðir létu vel við þeim. Ennfremur var að
athuga, að Blood sjálfur varaðist að hitta þau.
Lávarðurinn lét hugann svífa fljótt og
gætilega eftir þessum þankabrotum, athugandi
þau og tengjandi; þegar því var lokið, afréð
hann að leita á Miss Bishop, til frekari könn-
unar. Til þess gafst ekki færi meðan þau sátu
að borðum með Pitt og Wolverstone, en er þeir
stóðu upp til að fara sína leið, kallaði mærin til
Pitts, kvaddi hann til tals við sig og segir:
“Mr. Pitt, varstu ekki einn af þeim sem
sluppu frá Barbados með skipara Blood?”
“Eg var. Eg var líka einn af þrælum
föðurbróður þíns.”
“Og hefir verið með Mr. Blood alla tíð upp
frá því?”
“Alla tíð stýrimaður hans á þessu skipi,
jómfrú.”
Hún kinkaði kolli. Hún var mikið róleg,
fas og málrómur stilt sem endranær, en dálítið
föl sem lávarðinum þótti eðlilegt, eftir nýaf-
staðnar hrellingar.
“Kyntist þú nokkurntíma frönskum
manni, sem heitir Cahusac?”
“Cahusac?” Pitt'hló er hgnn mintist þess
manns. “Já, hann var með okkur til Mara-
caybo.”
“Og öðrum frönskum, sem hét Levas-
seur?”
Lávarðurinn undraðist, að hún skyldi setja
þessi nöfn á sig.
Já, Cahusac var næstur Levasseur þang-
að til hann dó.”
“Þangað til hann dó?”
“Levasseur, hann var veginn á eyði eynni
Virgin fyrir tveim árum.”
Nú varð þögn þar til Miss Bishop spurði
enn hægar en áður:
“Hver vó hann?”
Pitt svaraði hiklaust, það var engin ástæða
til að leyna þessu, en þó fanst honum ekki til
um að Ihonum var hlýtt yfir til svona.
“Blood drap hann.”
“Af hverju?”
Pitt þagði við. Sú saga var ekki fyrir
meyjar eyru.
“Þeir urðu ósáttir,” svaraði hann svo.
“Útaf . . . útaf . . . stúlku?” innti mærin
enn.
“Þú mátt hafa það svo.”
“Hvað hét stúlkan?”
Pitt hleypti brúnum, svaraði samt: “Miss
d’Ogeron, dóttir yfirmannsins í Tortuga . Hún
ætlaði að strjúka með þessum Levasseur . . .
Peter losaði hann úr hans saurugu greipum.
Hann var illa innrættur og átti skilið það sem
hann fékk vel úti látið hjá Peter.”
“Skil eg það. Og . . . og samt hefir skip-
arinn Blood ekki gifst henni?”
“Ekki enn” svaraði Pitt hlægjandi, hann
þóttist fara nær um, ihvað ástæðulaus var sá
orðrómur að þau mundu verða hjón.
Miss Bishop kinkaði kolli og sagði ekki
meir. Pitt var feginn að yfirheyrslunni var
lokið og sneri burt. Samt vék hann þessu að
henni, áður hann fór út:
“Þér kann að þykja betra að frétta, að
skiparinn hefir breytt siglinga stefnu þín
vegna. Hann ætlar sér að skjóta ykkur báð-
um á land á Jamaica, eins nærri Port Royal og
þorandi er fyrir okkur. Ef þessi byr helzt, þá
líður ekki langt um þangað til þú kemst heim,
jómfrú.”
“Mikill greiði, stórlega vingjarnlegt af
honum,” mælti lávarðurinn og dró seiminn,
því að Miss Bishop ansaði ekki. Hún sat og
horfði út í bláinn döprum sjónum.
“Það er þér Óhætt að segja,” svaraði Pitt.
“Hann hættir á það, sem fáir eða enginn myndi
gera í hans sporum. Það hefir altaf verið
hans siður.”
Pitt fór burt en lávarðurinn aðgætti Miss
Bishop bládreymnum augum, og það vandlega
því að óróinn fór vaxandi í honum. Loksins
leit hún við honum og segir:
“Þessi Cahusac virðist hafa sagt nokkum-
veginn satt frá.”
“Eg sá að þú varst að kanna það,” sagði
lávarðurinn. “Mig furðar hvað kemurtil?”
Hann fékk ekkert svar, hélt áfram að virða
hana fyrir sér sem áður og lék mjóum fingrum,
löngum um lokk í sinni ljósjörpu, liðuðu hár-
kollu. Miss Bishop hnyklaði brýrnar og starði
á eitthvað, sem saumað var í þá spönsku voð,
sem breidd var á borðið. Loks rauf lávarður-
inn þögnina:
“Hann yfirgengur alveg minn skilning,
þessi maður,” sagði hann, seinlega og rólega,
hann heyrðist varla nokkum tíma tala öðru
vísi. “Það er mikil furða, að hann skuli breyta
ferð sinni, og hitt er enn furðulegra, að hann
skuli leggja í hættu okkar vegna — í námunda
við Jamaica. . . Eg er alveg hissa, eins og eg
sagði.”
Miss Bishop leit upp og sá á hann. Hún
sýndist vera í djúpum þönkum. 'Svo brá hún
vövunum, eins og til að fitja uppá, sýndist
honum, og sló fingrunum á borðið.
“Það sem furðulegast er, hugsa eg sé það,
að hann heimtar ekki lausnargjald fyrir okk-
ur,” sagði hún á endanum.
“Það ættir þú þó skilið.”
“Ó, og af hverju? ef þér þóknast.”
“Fyrir að ávarpa hann eins og þú gerðir.”
“Eg er því vön, að nefna hlutina þeim
nöfnum sem þeir 'heita.”
“Er svo? Svei mér! Ekki skyldi eg
grobba af því. Þar af sannast annaðhvort
ýtrasti barnaskapur eða ýtrasta heimska.” —
Lávarðurinn var lærður í þeim skóla, sjáið þið,
sem er kendur við Sunderland. Svo lagði hann
við: “Sama gildir um það, að sýna vanþakk-
læti.”
Hún roðnaði við, lítið eitt. “Lávarðinum
mislíkar við mig, heyrist mér. Mér er mikil
mæða að því. Eg vona að sakarefnið sé heilla
og ófúnara, en skoðun lávarðarins á lífinu. —
Mér þykir nýstárlegt, að sá brestur, að vera
vanþakklátur, finnist aðeins með börnum og
heimsku fólki.”
“Ekki voru það mín orð, jómfrú.” Hann
var sutttur í spuna eins og hún. “Ef þú vilt
veita mér þá virðing, að hlusta á það sem eg
segi, þá myndir þú tæplega misskilja mig. Því
að ef eg er þér ólíkur að því, að segja ekki alla
tíð einmitt það sem eg meina, þá segi eg samt
alt af það sem eg vil vera láta. Að vera van-
þakklátur kann að vera mannlegt, að láta það
í ljósi er barnalegt.”
“Mér . . . mér skilst þetta ekki.” Brýrnar
voru hnyklaðar. “Með hverjum hætti hefi eg
sýnt vanþakklæti og hverjum?”
“Hverjum? Blood skipiherra. Hann kom
að hjálpa okkur.”
“Er það svo?” Hún talaði kuldalega. “Eg
vissi ekki til, að honum væri kunnugt um veru
okkar í Milagrosa.”
Lávarðurinn leyfði sér að bregða til hend-
irtni og sýna með því, að honum líkaði þetta
miður vel.
“Þú veizt sennilega, að hann bjargaði
okkur. Og þú hefir lifað svo lengi í þessari
tryltu hálfu heims, að þú veizt sjálfsagt það,
sem kunnugt er á Englandi, að þessi kompáni
Blood herjar aðeins á Spánverja. Svo að kalla
hann þjóf og ræningja var ofmæli, einmitt
talað á þeirri stundu, sem ráðlegt var að taka
oflítið af.
“Ráðlegt? Hvað kemur mér við það sem
ráðlegt er?”
“Ekkert — skilst mér. En reyndu að
minsta kosti að vera veglynd. Eg segi þér rétt
eins og er, jómfrú, að í Bloods sporum hefði
eg ekki verið eins vænn. Svei mér þá. Þegar
þú aðgætir, hvað hann hefir þolað af samlönd-
um sínum, þá máttu undrast með mér að
hann skyldi taka á sig það ómak, að gera mun
á spönskum og enskum. Að vera seldur í
þrælkun! Sussu!” Lávarðinn hrylti við. “Og
í hendurnar á bölvuðum ármanni úti í nýlend-
um!” Nú tók hann sig á. “Eg bið þig afsök-
unar, Miss Bishop. Eg rétt . . .”
“Þú fórst lengra en þú vildir af áJhugan-
um, að verja þennan . . . sjóræningja.” Það
iheyrðist, að hún meir en þykti þá forsmán.
Lávarðurinn sá við henni enn, lét aftur
augun rétt að segja og hallaði lítið eitt undir
flatt.
“Mig furðar af hverju þér er svo illa við
hann,” sagði hann lágt.
Hann sá að hana setti dreyrrauða og að
hún gerðist brúnaþung. Hann hélt að hann
hefði gert hana mjög reiSa. En engin kom
rokan. Hún náði sér.
“Illa við hann? Drottinn! Enn, það inn-
fall! Eg Ihefi ekki einu sinni svo mikið við
þann þokkapilt.”