Heimskringla - 24.02.1937, Page 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 24. FEBRÚAR 1937
Ircimskringla
(StofnuS 1886)
Kemur út á hverjum miSvikudegt.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsímis 86 537
Verð blaðslns er $3.00 árgangurinn borglst
tyriríram. Allar borganir sendist:
THE VIKING PRESS LTD.
311 yiðskiíta brél blaðinu aðlútandl sendlst:
Manager THE VIKING PRESS LTD.
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFÁN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg
"Heimskringla” is published
and printed by
THE VIKING PRESS LTD.
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Man.
Telephone: 86 537
WINNIPEG 24. FEBRÚAR 1937
ÁRSSKÝRSLA FORSETA
ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGSINS
Háttvirti þingheimur,
heiðruðu félagsmenn!
Þeirri venju hefir verið fylgt ár hvert
við þingbyrjun, að forseti hefir getið
helztu atburða ársins, í sögu félagsskapar
vors, og að einhverju leyti lýst hinu al-
menna viðhorfí, er oss öll snertir að meira
eða minna leyti. Venju þessari vil eg
halda, þó ítarlega verði eigi um þetta rætt.
Nú þegar vér setjum ársþing þetta, hið
átjanda, að frátöldu stofnþinginu, er margt
sem í senn vill þrengja sér fram í hugann.
Tímarnir hafa verið viðburðaríkir, svo að
mörgu er nú öðruvísi komið en áður var, —
fyrir ári síðan. Sumt hefir gerst með svo
skjótri skipan að naumast eru dæmi til.
Hvort þær breytingar boða önnur og meiri
tíðindi verður ekki ráðið í sem stendur,
fremur en það, hvort þykknið á morgun-
loftinu boðar úrfelli eða heiðríkju þegar
fram á daginn líður. Víst er þó um það, að
mökkvinn á austurloftinu hefir heldur
þykknað en hjaðnað, hvað sem úr kann að
verða.
Viðhorfið er annað og þrengra en það
var fyrir ári síðan. Yfir heiminn er hvar-
vetna ófriðlegt að líta. Þá stóðu að vísu
hermdarverkin í Eþíópíu sem hæst. Al-
vörulausar og óhreinskilnar raddir gengu
út frá helztu stjómarsetrum Norðurálf-
unnar, gegn hinu svívirðilega athæfi ítala.
En þær voru magnlaus og áhrifalaus and-
mæli. Það var eitthvað sem rændi þær
allri dáð og alvöru, sem almenningi var
ekki ljóst né þeim er eigi gátu skygnst bak
við tjöldin. Einhverjir gátu þess til að
það væri hergagnaverksmiðjurnar sem
drægi úr þeim mótmælum en um það varð
ekkert fullyrt fyr en eftir rannsóknina á
Dupont félaginu í Bandaríkjunum, er það
vitnaðist að öll hergagnaverkstæði út um
allan heim eru innbyrðis í einu sambandi
og hluthafar hver í annars fyrirtækjum.
þó stærst og voldugust séu Vickers Ltd.
á Englandi og Dupont í Bandaríkjunum. f
félagi kosta þau fulltrúa við öll stjórnar-
setur er þeim lofsverða tilgangi eiga að
þjóna að vekja vantraust og heiftúð milli
þjóða og koma inn hjá þeim tortryggni og
ótta við alla sem í kringum þær búa. Það
vitnaðist að stríðið í Suður-Ameríku milli
Paraguay og Bolivíu var kostað af her-
gagnaverksmiðjunum, þær voru að láta
reyna nýjustu vopnin og verjurnar er þær
höfðu fundið upp. Sama var með Eþíópíu
stríðið að ítalir voru þar að reyna ýms ný
hernaðartæki er ekki voru áður kunn. —
Þurfti að kynnast því hvemig þau gæfust
og stríðið að skríða til fullnaðar úrslita. All-
ar þjóðir er ugg og ótta báru til nágrann-
anna vildu læra af þessu hvernig vopn
þessi gæfust, máske þyrftu þær á þeim að
halda innan skamms. Að minsta kosti var
það þeim vísbending um hversu þær skyldu
hervæðast, hvað þær skyldu kaupa af
vopnasmiðjunum. Andmælin voru því
aðeins gerð fyrir siðasakir.
Annað kom þar til greina líka. Á þess-
um atvinnuleysistímum var þetta ekki Iít-
ill atvinnugjafi, þessi verksmiðjuiðnaður.
Það var gott “business”. Það var því á-
hætta fyrir stjómmálamennina að stöðva
þenna iðnað. Því hefði ekki verið vel tekið.
Úrræðalaus eymdin annarsvegar og óseðj-
andi og siðlaus ágirndin Ijinsvegar héldust
þar í hendur. Það var því gengið á milli
bols og höfuðs á Eþíópíu. Samvizka stór-
þjóðanna lét eigi annað til sín heyra, en
þessar hljóðlátu umvandanir og afllausu
andmæli. Vopnasmiðjurnar ráku stóran
iðnað, gáfu af sér góðan arð, og komvar-
an og svínakjötið hækkuðu í verði.
En blóð hins saklausa hefir komið yfir
þá sem sátu hjá og samþyktu Iíflátsdóm-
inn með athafnaleysi og loforðasvikum.
Þjóðabandalagið er að engu orðið. Allir
afvopnunar, hlutleysis og friðarsamningar
tættir sundur og yfir heiminn er nú hvar-
vetna ófriðlegt að líta. Allar stórþjóðirnar
hervæðast og hafa í hótunum hver við
aðra. Á Spáni hefir verið vakið Hjaðninga
víg sem enginn kann að segja hvern enda
hefir. Er þar att saman tveimur einveldis-
stefnum, commúnisma og nazisma er vopn
bera hvorir á aðra en á milli þeirra er þjóð-
in, möluð mélinu smærra og feld í strá af
hungri, drepsóttum, brennum og morðvél-
um. Að baki commúnistum er með völdiu
fara, stendur einvaldur Rússlands og
Soviet-stjórnin, en að baki Nazistum of-
ríkisstjórn ítalíu og Þýzkalands. Láta svo
báðir ummælt, að til skarar skuli skríða til
þess að sanna heiminum hvor stefnan sé
sterkari og gefa þannig Norðurálfu þjóð-
unum bendingu um hvaða stjórnskipulag
skuli leitt yfir löndin. Samninga hefir
verið leitað, innbyrðis, meðal stórþjóðanna,
um að láta styrjöld þessa afskiftalausa.
mánuð eftir mánuð verið þingað en ávalt
orðið eitthvað til áreksturs svo að engu
hefir komið. Hefir þetta eflt óvild þeirra,
tortryggni hverrar til annarar og óttinn
vaxið um að öllu slái í bál og brand þegar
minst varir. Verði skjólstæðingar Rússa
ofan á vex þeim magn og megin og þykjast
þá hinar þjóðirnar illu bættar; verði skjól-
stæðingar Mússólini ofan á er við ofríki
búist, framhaldandi hernámi frjálsra landa
og teptum siglingum um Miðjarðarhafið.
Frá brávöllum Eþíópíu er því bál kviknað.
Um afvopnun eða takmörkun herbúnaðar
er ekki lengur talað, heldur keppir nú hver
stórþjóðin við aðra um að hervæðast. Er
ítalíu kent um, því að Mussolini haldi enga
samninga og engu hans orði sé að trúa. Er
bent þar á aðfarir hans í Eþíópíu og lítils-
virðing allra sáttmála og eiða við Þjóð-
bandalagið. Ofseint sé því að búast til
varnar er her hans og samherja hans
standi fyrir dyrum. Ofan á þetta hefir svo
bæzt, að páfinn, er sagður er að muni vera
á förum, hefir risið úr rúmi sínu og lagt
blessun sína yfir ítalíu konung sem keisara
Eþíópíu. Hefir kaþólska kirkjan með því
samþykt athæfi Mussolinis að brjóta undir
sig fáliðaða og verjulausa þjóð og svifta
hana lífi og landi.
Árið 1914, ömurlega árið í mannkyns-
sögunni, þegar, eins og stendur í gátum
Gestumblinda: Blindur reið blindum brim-
leiðis til, nam herbúnaður þjóðanna rúm-
um 4 biljónum dollara, nú á þessu ári eru
stórþjóðirnar búnar að heimila rúmar 35
biljónir dollara til hervæðingar á þessu og
næstkomandi ári. Hvergi sér í botn á
skuldahítinni, en þær gera ráð fyrir að
lána fé hver hjá annari til þess að kaupa
fyrir vopnin, sem þær ætla svo að bera hver
á aðra. Hjól vopnaverksmiðjanna snúast
gríðarlega og kveða við orustu brag og
mala drotnum sínum gull án afláts.
Æði þetta hefir gripið um sig, einnig hér
í álfu, og það sem sízt varði, hér í landi, —
í Iandi friðarins. Naumast barst vopna-
brakið fyr yfir hafið en farið var að bolla-
leggja að vígbúa landið langt fram yfir það
sem áður hefir verið. Hefir þá og líka
dregið úr friðaráskorunum og friðarsam-
þyktum og er þeim vísað til vinstri handar
í blöðunum. Landið, ef svo mætti að orði
kveða, hefir breytt um búning og svip.
Er maður horfir á svip þess nú, þá
koma manni ósjálfrátt í hug orð Ketils
Hæings við tröllkonuna: “Langleit ertu
fóstra, lætur róa nefit”, Nýskeð hefir
verið flutt frumvarp í Sambandsþinginu
um að veita á þessu ári milli $40 og $50,-
000,000 til herbúnaðar. Mæla færri á móti
því en með. Ein rödd hefir þó látið til sín
heyra er mælii^ af djörfung gegn þessu
glapræði en það er rödd landa vors og
samverkamanns, innan þessa félagsskapar,
dr. Josephs T. Thorsons, fulltrúa fslendinga
á Sambandsþinginu. Hefir hann mælt ein-
dregið á móti þessu og á hann þakkir vorar
skilið, fyrir einurðina, hreinskilnina og
drengskapinn. Margs annars fremur virð-
ist land þetta þarfnast, en stríðstækja
meðan einn fimti hluti verkfærra manna
og kvenna eru atvinnulausir og f jórði hluti
akurlendisins er að blása upp og ekkert
gert því til varnaðar. — Viðhorf þetta, sem
vér nú um stund höfum virt fyrir oss er
dapurt og drungalegt. óska viljum vér að
drungi þessi sem hvílir yfir veröldinni sé
eins og morgunblikan er eyðist og að engu
verður þegar fram á daginn kemur. En öll
skynsemi mælir á móti því að slíkt geti
orðið af sjálfu sér, og án allrar viðleitni af
hálfu þjóðanna sjálfra. Meðan sú Grótta
gengur sem nú er gnúð, er malaður her að
Fróða konungi. Því hefi eg líka að þessu
vikið að eg vil að það vekji hjá oss um-
hugsun, sem borgurum þessa lands, ekki
eingöngu meðan á þingi þessu stendu'r,
heldur eftir að héðan er farið. Það kann
að virðast að vera langróið haf, milli þessa
fámenna félagsskapar vors, og alþjóða á-
standsins og athafnanna í heiminum og
því óviðeigandi að rifja það hvorttveggja
upp hér, en villumst ekki, í þessu efni
kemur hvorki stærð eða smæð til greina.
Veraldar álitið verkar á þjóðirnar og þjóð-
arálitið á einstaklingana. Á gagnstæða
vísu verkar aftur einstaklingsálitið á þjóð-
irnar og þjóðarálitið á veröldina, og það er
það álit sem þarf að efla og beita gegn því
ástandi sem þjóðirnar eru nú að færast í.
Tilgangur félags vors, jafnframt því að
varðveita minningu og menningu, sögu og
bókmentir þjóðar vorrar, er einnig sá að
stuðla að því að vér megum verða sem nýt-
astir og beztir borgarar í hérlendu þjóðlífi.
Við þann tilgang ber oss að kannast
og að leggja alla rækt við hann, hafa
hann sífelt fyrir augum, úti eða inni,
í öllu sem vér hugsum og gerum og
láta aldrei leggja oss undir í framsókninni
til vaxtar, frama og virðingar. Vér eigum
að sækja fram til virðingar, metorða og
valda, ekki vegna sjálfra vor heldur aðal-
lega til þess að vér getum haft áhrif á það
þjóðfélag sem vér lifum í og getum auð-
sýnt öllum góðvild, drengskap og réttlæti,
og veitt forustu öllum góðum málum svo
sem vér eigum siðferðisþrek til. Vér eigum
aldrei að láta það líðast að oss séu skipaðir
fulltrúar, svo vér höfum þar sjálfir ekki
atkvæði um, eins og ómyndugum eru settir
forráðamenn, og fávitum aðhald. Þá
verðum vér að varast að láta flokka álím-
ingar villa oss sjónir svo vér með sundrung
vorri göngum hvorn annan ofan í gröfina.
Áhrif á þjóðfélagið getum vér aðeins
haft með'því að eiga skoðun og sannfær-
ingu sjálfir. Og nýtastir og beztir borgar-
ar verðum vér með því að gefa samtíðinni
af því bezta sem vér eigum, því sannasta
sem vér vitum og hagsýnasta sem vér kom-
um auga á. Verður þetta aldrei ofbrýnt
fyrir neinum sízt á tvíráðum tímamótum
sem þessum.
f öðru lagi er viðskiftalífi, og þar af leið-
andi daglegu lífi einstaklinganna svo kom
ið að allir verða sem næst að sækja alt til
allra. Þetta hafa að minsta kosti síðustu
árin kent oss. Atvinnuvegir í öllum lönd-
um eru orðnir samfléttaðir svo að einn líð-
ur með öðrum ef einhverju hallar. Ástand
veraldarinnar er því ekki fjarri neinum af
oss, því í því lifum, hrærumst og erum vér.
Skyrtan góða, örvar Odds, er eigi að efn-
inu sótt, eins víða að og skyrtur vorar, þó
eigi komist þær til jafns við hana, enda
fylgdu henni fleiri kostirnir, því engan
skyldi í henni kala á sjó eða landi, eigi sund
mæða, eigi eldur granda, eigi járn bíta
nema á flótta færi. Hún var gerð á 13
stöðum, sem hér segir:
“Serkinn frá ek í Sogni
ok í sjau stöðum gervan;
ermr á íralandi,
önnur norðr með Finnum;
slógu Saxa meyjar
en suðreyskar spunnu
Vófu Valskar þjóðir
Varp óþjóðans móðir.”
Vara-ríkisritari Bandaríkjanna, Mr.
Francis Bowes Sayre, getur þess í ný-
komnu riti (War or World Trade, Which?)
að flest það er vér notum eða neytum hvers
dagslega sé að miklu leyti aðflutt. Sem
dæmi bendir hann á Radíóið. Efnið í það
þegar það er alt komið á einn stað er búið
að flytja 250,000 mílur, eða sem svarar tíu
jafnlengdum í kringum hnöttinn. Sýnir
hann fram á hversu hagur allra einstakl-
inga út um allan heim er orðinn nátengd-
ur. Veröldin er ekki lengur það sem hún
var og engin framar sjálfum sér nógur. —
Hún er nábýlli og smærri, og bál kynt fyrir
búa dyrum brennir allan almenning inni.
Frá þessu viðhorfi, viljiim vér snúa oss
að öðru vildara útsýni og renna augurn
aust-norður um höf r— til Norðurlanda. —
“Sól skín sunnan á salarsteina.” Aldrei hef-
ir betur komið í ljós hin haldgóða og þraut-
reynda menning Norðurlanda en nú. Þegar
aðrar þjóðir eru að sökkva sér dýpra og
dýpra í óhamingju og skuldir fyrir vígbún-
að hafa þær lagt alla stund á að hlaða upp
sín heima vé. Þær hafa stýrt framhjá
skerjum öfga og ofríkis og fylgt hinu
spaka fyrirmæli Hugsvinsmála: “Eigur
þínar skalt eigi til ofneyzlu hafa, heldur
neyt með hugspeki.” Skipar Svíþjóð þar
öndvegið. Hefir hún nú getið sér frægð
sem fágæt er og gott er til að vita um hinn
mentaða heim, en einkum í lýðstjórnar
löndum eins og Bandaríkjunum og Brezka-
ríkinu. Samvinnustefnan hefir þar orðið
ofan á, án þess að frá lýðræðinu sé horf-
ið. Hefir hún náð til allra stétta
og ríkið stutt hana með ráð og
dáð. Til hófs hefir verið stefnt.
Fátækra hverfin í stórborgunum
hafa horfið, samvinnuhús verið
reist í þeirra stað, sem einstakl-
inga eignir, og ríkið eða bæirnir
tekið að sér rekstur alþjóðar fyr-
irtækja með þeim árangri að
skattar hafa lækkað og fé spar-
ast til nytsamra stofnana. Sem
næst hefir engu verið eytt til
herbúnaðar, og öll hafa Norður-
lönd staðið í skilum með skulda-
afborganir sínar, engin loforð j
falsað og engan svikið. í Ev-
rópulöndunum hafa menn horft
undrandi á þetta sem með Sví-
um sérstaklega er að gerast og
leitt ýmsum getum að því hvort
þetta fái varað. Hallast þó fleiri
réttsýnir menn að því að þetta sé
hin sannasta sjálfsbjargarstefna
er nú sé uppi, er til varanlegrar
farsældar leiðir.
Þetta skapar nokkuð annað
viðhorf en það sem vér höfum
athugað og bjartara. Hér er um
svipaðar kenningar og stefnur
að ræða og annarstaðar eru boð-
aðar, en þær eru öðruvísi út-
lits og í framkvæmd færðar
en annarsstaðar, og getum vér
ekki þakkað það neinu öðru en
hinni norrænu lífsspeki er þrosk-
að hefir einstaklinginn og sprott-
in er upp af sérstakri skapgerð
Norrænna þjóða, reynslu og at-
hugun um þúsundir ára. Það er
þessi lífsspeki, þetta viðhorf við
vandamálunum, sem oss ber
nauðsyn til að varðveita og í á-
stundun vorri að reynast hér
sem nýtastir borgarar, að rækta
og sveigja hugsunarhátt hins
hérlenda þjóðlífs að.
Eg vil bregða hér upp nokkr-
um dæmum þeirrar lífsspeki er
tekin eru úr einu fornriti voru,
“Hugsvinnsmálum”. Þó Hug-
svinnsmál séu að nokkru leyti
þýðing eldra rits, þá er búningur
þeirra al-norrænn og skoðanir
og kenningar.
Fyrsta boðorðið sem þau
flytja er um orðheldni og rétt-
dæmi: “Bregð þú ei af þeim lög-
um er sjálfur setur”. “öðrum
heita skalt eigi því er und öðrum
átt”. Það er fallvalt og getur
leitt til svika. Þetta er hið
æðsta og sannasta boðorð til
hegðunar út á við í félagslífinu.
Sá sem getur sér þann orðstír í
hverju máli er hvarvetna treyst.
Annað boðorðið varar við hé-
góma og fleðuskap, gagnvart út-
lendingum og ókendum. “ókunn-
an mann, virð engu framar, en
þinn vísan vin; brigð eru út-
lendra orð.” Er setning þessi svo
sönn að hún ætti að vera síðast
og fyrst í minni höfð. Þá er hið
þriðja boðorðið til sjálfsþrosk-
unar. “Reyn hvat et sanna sje.
Aldurlægi sínu kvíði engi maður
nje um þat önn ali, dugir eigi
dagur þeim er dauða forðast,
engi feigð um flýr.” Hið fjórða
er um lífsmetin sjálf og byrjar
með þeim sannindum: “Margt er
fríðara en fé”. Alt það kapp sem
á stórgróðarin er lagt og í fyrir-
rúmi situr fyrir almennri vel-
farnan færir engum hin æðstu
gæði. Aftur er hitt víst að “enga
sýslu, mátt þér æðri geta, en
kenna nýtt ok nema”. — Margur
yggur að sér standi óhamingja
af öðrum en slíkt er fásinna. —
“ógæfu sinni, veldur einn sam-
an, engum er ilt skapað”. Það
sem maðurinn lætur sér verða úr
æfinni með greind og gjörhygl!
er sjálf hamingjan og annað er
hún ekki. Að þóknast öllum er
alls ekki hægt, svo um það ber
því aðeins að hugsa að bregðast
ekki réttlætiskröfunni. “Eigi er
auðgætt, svo að öllum líki, ger
svo að góðir lofi.” Af svo miklu
er að taka að enginn tími er til að
tilfæra það alt. Læt eg þvl við
þessi dæmi sitja, og legg það
undir yðvarn dóm hvort þau eru
ekki fyrir hvaða þjóðlíf sem er,
“holl til halds og breytni.”
Skal þá sem skjótast litið
yfir sögu félagsskapar vors þetta
síðast liðna ár og gerðir nefndar-
innar. Árið hefir að ýmsu leyti
verið viðburðaríkt. Hvarflar
manni fyrst í huga missir mætra
og góðra félagsmanna. “Höll
taka björg at falla”, segir í Hall-
mundarkviðu og sannast það á
oss hinum eldri fslendingum hér
í landi. Hefir fjöldi þeirra and-
ast á þessu ári svo að nærri læt-
ur að auðnar nemi í hópi þeirra
er hingað komu snemma á tíð.
Af félagsfólki voru hafa þessir
dáið svo vér vitum um: Guðrún
Stefánsson á Gtimli, Kristján
Níels Júlíus, við Eyford. Björn
H. Jónsson á Gimli, Gísli Gríms-
son við Lundar, Gunnar Her-
mannsson, Leslie; Bergþór
Kjartansson Johnson í Winni-
peg, Magnús Tait í Vancouver,
Guðmundur Þórðarson við Piney,
G. Storm við Glenboro, Helgi
Sturlaugsson í Selkirk, William
Thordarson í New Yerk, Berg-
sveinn Mattíasson Long í Win-
nipeg, Mrs. J. F. Líndal við
Brown, Friðrik Guðmundsson
við Mozart, Mrs. Sophía Johnson
við Wynyard og nú síðast ólafur
S. Thorgeirsson, prentsmiðjueig-
andi í Winnipeg. Eftir alt þetta
fólk er skarð, og eftir sumt, svo
stórt, að það verður aldrei fylt
hér á vesturvegum. Með þakk-
læti minnumst vér samvinnunn-
ar með því, að velferðar og á-
hugamálum vorum, og vottum
aðstandendum þess, innilega
samúð vora og hluttekningu.
Þeim málum sem þingið síð-
astl. ár vísaði til stjórnarnefnd-
arinnar, hafa verið gerð öll skil
sem ástæður hafa leyft, öllum
nema þremur, en þau eru: að
reisa íslenzkum landnámskonum
minnisvarða; að kaupa skógar-
lund í grend við Winnipeg-borg
á öðrum hvorum árbakkanum, er
nothæfur sé til þjóðlegra sam-
funda og útiskemtana; að skrá-
setja alla atvinnulausa íslend-
inga og auglýsa, vinnuveitend-
um til glöggvunar. Að nefndin
hefir ekki séð sér fært að leita
neinna framkvæmda í þessum
málum kemur ekki til af því að
hún áliti þau eigi þörf og þess
verð að þeim sé gaumur gefinn,
heldur af hinu að þau krefjast
þeirra fjárframlaga sem félagið
að þessu sinni hefir ekki ráð á
að veita. Skilar hún þeim því
til baka aftur til þingsins eins
og hún tók við þeim.
Útbreiðslumál
Útbreiðslumál félagsins eru eins
og þingheimur veit margþætt,
og fram yfir það að auka sjálfa
félagatöluna, er öllu því skipað
undir þenna starfslið er lýtur að
því að kynna ísland og íslend-
inga út á við. Félagatalan hefir
vaxið á árinu og verður grein
gerð fyrir því í skýrslum deilda
er væntanlega verða lagðar fyrir
þingið. Ýmsar fyrirlestraferðir
hafa verið farnar og hefir, eins
og síðastl. ár Dr. Richard Beck
verið þar afkastamestur. Fimm
erindi hefir hann flutt á ýmsum
stöðum um-íslenzk efni, og út-
varpað tveimur þeirra erinda frá
fjórum útvarpsstöðvum. Þess
utan hefir hann samið 5 ritgerð-
ir er birst hafa í amerískum
tímaritum. Á hann góðar þakk-
ir skilið fyrir þenna dugnað og
þann áhuga sem hann jafnan
sýnir með þessu verki fyrir öllu
því sem íslenzkt er. Forseti fé-
lagsins hefir flutt tvö útvarps-
erindi um íslendinga vestan hafs
undir umsjá hins svonefnda
“Adult Education Association”,
er Dr. England veitti forstöðu
árið sem leið. Erindi þessi voru
birt í ensku vikublaði í Boston
(The Christian Register). Þá
var forseti viðstaddur fyrir hönd
félagsins, við afhjúpunar athöfn
minnisvarða St. G. Stephansson-
ar á síðastl. sumri og flutti þar
erindi, og ennfremur ásamt vara
forseta við útför skáldsins Kr.
N. Júlíus er fór fram að Moun-
tain, N. Dak. 29. okt. Á sjötugs
ára afmælishátíð skáldslns J.
Magnúsar Bjarnasonar, er félag-
ið, í samráðum við Þjóðræknis-
deildirnar í Saskatchewan, stóð
fyrir, mættu fyrir hönd félags-