Heimskringla - 22.09.1937, Síða 3

WINNIPEG, 22. SEPT. 1937
HEIMSKRINGLA
3. SÍÐA
Men of true learning and great j
scholarship have been silenced
and driven from their posts,
while their places have been fil-
led by screaming propagandists,
who, like “the daring young man
on the flying trapeze,” leap
nimbly from one outrageous
falsehood to another, “with the
greatest of ease”. We ought to
be thankful from the bottom of
our hearts that we yet enjoy
freedom of speech, and still may
exercise the privilege of discus-
sing and examining our institu-
tions, be they political, commer-
cial or educational institutions.
We may be thankful that our
educational system, with all its
weaknesses and faults, is still in-
tact, and free from political in-
terference.
We must admit, however, that
education in the democratic
countries has proved a disap-
pointment to many. Perhaps
those men of the past who de-
veloped our institutions of learn-
ing expected too much of them,
and perhaps, so do we. Great
things were hoped for all man-
kind, through the spread of
knowledge, which was to realize
the dreams and ambitions of
humanity. Education, in the
sciences in particular, was to ac-
complish what religion had fail-
ed to do. Men like Huxley in
the latter part of the 19th cen-
tury believed implicitly that if
wei acquired mastery over the
forces of Nature through know-
ledge of the working of the Iaws
of Nature, we could create a new
heaven and a new earth, molded
to the highest aspirations of
the human mind. And his view-
point largely determined the
course which our institutions of
•
learning and our public schools
were to take. As a result of the
spread of knowledge, peace and
prosperity, justice and good-
will among men were to trans-
form the world and free human-
ity from poverty and all forms
of misery. But why say more?
The last twenty-five years Tiave
shattered many of our hopes; we
are confused and panic-stricken,
and live in fear of the wrath to
come.
Why has education failed to
realize the hopes of past genera-
tions? Perhaps the charge level-
led at our schools and universi-
ties that they were too material-
istic in outlook and teaching,
may not be without foundation.
Perhaps we have been too busy
turning knowledge to the uses
of the money-changers and the
stock-company promoters. Per-
haps we have piled up the fruits
of learning on the altar of the
Golden Calf. Those who are in-
clined to believe that this is so,
may agree with Channing, who
almost a century ago, took what
was then the minority point of
view in regard to education, and
courageously spoke out against
what he felt was the grave lack
in the educational process of the
age, namely, the lack of high
moral purpose. He said:
“By education men mean al-
most exclusively intellectual
training. For this, schools and
polleges are instituted, and to
this the moral and religious dis-
cipline of the young is sacri-
ficed. Now, I reverence as much
as any man, the intellect: but
never let us exalt it above the
moral principle. With this it is
most intimately connected. In
this its culture is founded, and
to exalt this is its highest aim.
Whoever desires that his intel-
lect may grow up to soundness,
to healthy vigor, must begin
with moral discipline. Reading
and study are not enough to per-
fect the power of thought. One
thing above all is needful, that
is the disinterestedness which is
the very soul of virtue. To gain
truth, which is the object of the
understanding, I must seek it
disinterestedly. Here is the first
and grand condition of intel-
lectual progress. I must choose
to receive the truth, no matter
how it bears on myself. I must
follow it, no matter where it
leads, what interests it opposes,
to what persecution or loss it
lays me open, from what party it
severs me, or to what party it
allies. Without this fairness of
mind, which is only another
phrase for disinterested love of
truth, great native powers of
understanding are perverted and
led astray: genius runs wild:
“the light within us becomes
darkness.”
It is not my place to tell you
what stand you should take in re-
gard to education. I am not fit-
ted to deal with the problems
which confront you in your
scholastic careers: your teachers
have that responsibility to face
with you, while you are in their
charge. They are faced with a
heavy task, which requires pa-
tience and courage to perform.
But I know they are glad and
All-Canadian victory for pupils of
DOMINION BUSINESS
COLLEGE at Toronto Exhibition
Pupils of the DOMINION BUSINESS COLLEGE,
Winnipeg, were awarded FIRST PLACE in both
Novice and Open School Championship Divisions of
the Annual Typing Competition.
Miss GWYNETH BELYEA won first place
and silver cup for highest speed in open
school championship with net speed of 92
words a minute..
Mr. GUSTAVE STOVE won first place and
silver cup for highest speed in Novice Sec-
tion of typing contest. His net speed was
76 words a minute.
Miss HELEN BRIX, another D. B. C. pupil,
won second place for accuracy in the novice
division!
Miss DOROTHY MAXWELL, a D. B. C.
student, came fourth in the open school
championship section!
The Dominion sent four pupils to Toronto
and they won two firsts, a second and a
fourth place!
The contest officials announced at the Coliseum before an
audience of 9,000 people that the Dominion Business
College, Winnipeg, had the best showing of any com-
mercial school in the competition!
There were 107 contestants!
ENROL NOW
DOMINION
BUSINESSCOLLEGE
WINNIPEG
FOUR SCHOOLS: THE MALL—
ST. JAMES — ST. JOHN’S — ELMWOOD
willing to make the many sacri-
fices which their duties demand.
I do not pretend to know what
their thoughts are in this mat-
ter; perhaps the words of the
great American Theodore Parker
express something of what faces
teachers and students alike. —
Parker was greatly concerned
with the educational problems of
his day, and we know that the
difficulties confronting educat-
ors a half-century ago, are not
ess to-day.
“But there are difficulties in
the way of education” (he says)
as in all ways but that to de-
struction. There is no panacea
to educate the race in a moment,
and with no trouble. It is slow
work, the old way of each man
toiling for himself, with labor
and many prayers: the Christ-
ian way of the strong helping
the weak, thinking for them and
aiding them to think for them-
selves. Some children can
scramble up the mountains alone,
but others the parents must
carry in their arms. The way
for wise men is to think and toil
and toil and think, remembering
that “Zeno and Chryssipus did
greater things”, so say Seneca,
in their studies, than if they
had led armies, borne offices, or
given laws, which indeed they
did, not to one city alone, but to
all mankind . . . .”
. No doubt it is hard
work to overcome these diffi-
culties, slow work to get around
them. But there are many en-
couragements, our freedom from
war, the abundance of physical
comforts in our land: the rest-
less activities of the American
mind, which requires only right
direction: in the facility with
which books are printed and cir-
culated: in the free schools
which have done so vast and
beautiful a work: in the free
spirit of our institutions which
have hitherto made us victorious
everywhere: but above all, in
that religion which was first re-
vealed to a carpenter, earliest ac-
cepted by fishermen, most pow-
erfully set forth by a tent-maker
—that religion which was the
Bethlehem star of our fathers,
their guide and their trust,
which has nothing to fear, but
everything to hope from know
ledge widespread among the peo-
ple, and which attains its growth
and ripens its fruit when all are
instructed—mind, heart and
soul. With such encouragement,
who will venture to despair?”
Ladies and gentlemen, in clos-
ing, and in the light of the re-
marks I have just quoted, I
should like to venture beyond
the proper. confines of my sub-
ject and say a word or two on a
matter which I know is a deli
cate one to discuss. I refer to
the chapel service which is con-
ducted in this school, each morn-
ing. In all earnestness I say to
you, that, to disturb your feel-
ings in this matter, lies farthest
from my heart. While I for one,
do not subscribe to a formal
creed or accept a set of doctrines
defining my beliefs, I am con-
vinced of the need of the chapel
service, which is conducted in
the spirit of the teachings of
Jesus, and therefor, I urge you
to join with your teachers in the
chapel service. I believe that it
will give you strength to face
your daily tasks, and inspire you
to make your studies serve your
highest ideals. Although you
may hold divergent opinions on
race and religion, the chapel ser-
vice will unite you in your desire
to be tolerant, fair and upright:
so difficult and so vital is it be-
coming in these times when the
whirlwinds of racial and relig-
ious hatreds are threatening to
engulf modern civilization and
hurl the world back to barbarism
Something of what I am trying
to say, and so clumsily, has been
finely expressed by St. Theresa
16th century. Can we not all | smíðinu til gildis.
agree that we stand in need of
her gentle admonishing? In a
letter to her nuns she wrote as
follows:
“Let us look at our own faults
and not at other persons. People
who are extremely correct them-
selves are often shocked at
everything they see. However,
we might learn a great deal from
the very persons we censure. —
Our exterior comportment and
manners may be better—this is
well enough, but not of first im-
portance. We ought not to in-
sist on everyone following in our
footsteps, nor ttike upon our-
selves to give instructions in
spirituality, when, perhaps we do
not even know what it is. Zeal fór
the good of souls, though given
us by God, may often lead us
astray, sisters: it is best to keep
our rule, which bids us ever to
live in silence and in hope. Our
Lord will care for the souls that
belong to him. And if we beg
his Majesty ta do so, by his
Grace we shall be able to aid
them greatly.”
TIL ÆSKULÝÐSINS
Útvarpserndi flutt af
William Allen White
Viturlegasta greinin í stjórn-
arskrá vorri er ákvæðið gegn
aðalsstéttar nafnbótum. Bein
afleiðing þessa ákvæðis er það,
að ameríska þjóðin hefir haldist
miðstéttarþjóð í hálfa aðra öld.
Vitanlega hafa myndast hér
þjóðfélagsstéttir; en engar
þeirra eru arfgengar. í Ame
ríku komast einstaklingarnir til
vegs, eða dragast aftur úr með
heilnæmum skjótleik. Það er
ekki sama fólkið sem fátækt er í
dag, né synir þess og dætur, sem
fátækt var í gær. Hver amerísk
fjölskylda, frá foreldrum til
barna-barna, hefir náið sam
neyti og félagsskap við karla og
konur upp og niður stéttastig-
ann. Þjóð vor þekkir því af eigin
reynslu, hvað er að vera ríkur og
hvað er að vera fátækur,
Sá hæfileiki, að geta sett sig í
annara spor og séð málefnin frá
þeirra sjónarmiði, hefir haft
heillarík áhrif á lýðveldi vort.
Hann hefir þróað skilning vorn
og gefið oss viðkvæmt hjarta. f
engu öðru landi gefa ríkir jafn
alment eins og veglyndislega og
hér. Og það er einungis hér sem
fátæklingarnir hafa ekki skipast
í meðvitanlega-fátækrastétt.
En í ýmsum öðrum greinum
virðist þjóðin í snöggu bragði
ekki eins samhuga; en þegar að
er gáð sést brátt, að þessu er
ekki þannig farið. Hér eru
landshlutar, sem; eru meira en
rétt landsvæðið eitt. Hefðu þeir
verið bygðir af einhverri annari
þjóð, gæti sambandið auðveld-
lega flosnað upp, og hver lands
hluti orðið sérstakt þjóðland. —
Þar sem hver þessara landshluta
hefir sitt staðar-ásigkomulag,
sína kosti og sína baga, þróast
þar stjórnarstefna sem bezt
hentar vexti og viðgangi íbú-
anna. Þó þessir þjóðhlutar verði
að semja sig eftir staðháttunum,
eru þeir samt traustir meðlimir
einnar þjóðar.
Vér eigum uppruna vorn að
rekja til margra kynflokka,
merktum sínu þjóðarskaplyndi
og háttum, en erum samt, þó
hægt fari, að steypast í sam-
kynja heild. Mótmælendur,
kaþólskir og gyðingatrúar rækja
kirkjur sínar, sem standa í sama
nágrenni, án alvarlegs ágrein-
ings.
Það er satt, þessi þjóðríkis-
smíði vor er sorglegt klastur;
hver ranglætisspöngin spennir
aðra. Auðsjáanlega liggur
tveggja alda umbótarerfiði fyrir
höndum, áður en smíðisverk
þetta ber öll fegurðarmerki þús
undáraríkis Krists á jörðunni.
En með allri sinni ósanngirni og
rangsleitni, hangir þó þessi van
smíðisgripur saman. Þó mund
angshófið sé hér mjótt, virðist
Aldrei hafa jafn margbreyti-
legar harðstjórnaröldur geisað!
yfir Norðurálfuna sem nú. Hver
um sig á sinn sérstaka hátt,
skorar frjálsræði þjóðanna á
hólm. Að öfl þessi ráðist á Ame-
ríku, efast enginn um. Það sem
oss hefir bundið í eina þjóðar-
leild er umburðarlyndi og þolin-1
mæði; og skylduræknin hefir |
haldið henni við. Foreldrar vor-
ir og langfeðgar höfðu óbilandi
trú á veruleik skyldurækninnar.
Og á þeirri vitfirringu bygðu
þeir heim sinn.
Mér finst, og þessari kynslóð
hefir fundist, að höfuð atriðun-
um til, að lýðveldi, með þess
frjálsræði, þolinmæði, umburðar-
lyndi og ósérplægni, sé einlæg
viðleitni til að gróðursetja kristi-
legan hugsunarhátt.
Stjórnarskrá vor, til dæmis, er
þjóðlegur samningur um skyldur
vorar sem einstaklingar og sem
þjóðfélagsheild. Hún hefir gef-
ist þessu landi yfirleitt vel. Þó
svipaðar stjórnarskrár hafi ver-
ið teknar upp í mörgum öðrum
löndum, hafa þær undantekning-
arlaust algerlega brugðist.
Hvernig víkur því þá við að
stjórnarskrá vor hefir áorkað
því, að þjóð vor hefir haldist
sameinuð öll þessi ár? Það er
sannfáering mín, að þetta eigi
upptök sín í því, að þjóðstefnan
hefir gróðursett skylduræknis-
tilfinning í hverju hjarta. Þetta
hefir verið aðal sameiningarafl-
ið, sem þjóð vora hefir varðveitt
— skylda mannsins hvers til
annars — sem leitt hefir af sér
meira en rétt að umbera náung-
ann. Það hefir leitt af sér djúp-
tæka þrá í hverju hjarta, að gera
lífið eins skemtilegt og það
framast getur orðið, ekki aðeins
né sérstaklega fyrir sjálfan sig,
heldur fyrir þjóðina í heild sinni.
Þannig höfum vér fundið það
frelsi, sem vér höfum alið í
brjósti frá landnámstíð.
Því ef frelsi á að geta tegnt
oss saman í eina samhuga land-
stjórnarheild, verður það að
vera eitthvað annað en hug-
mynd vor um eiginréttindi, og
mikið meira en löngunin ein til
að berjast fyrir þeim. Sannar-
legt frelsi grundvallast á sívak-
andi áhuga fyrir réttindum ann-
ara og einbeittum vilja til að
berjast fyrir, að þeim réttindum
sé haldið við. Það er einungis
þegar vér unnum slíku frelsi,
sem er trúin á heilagleik sjálfs-
virðingar hvers manns, að vér
getum öðlast þjóðlega samfeldni
og þjóðlegan þrótt.
Vér Ameríkumenn höfum alið
þessa frelsisþrá í brjósti í þrjú
hundruð ár. Það var traust vort
á mannlegu eðli, sem vér lögðum
stjómarskrá vorri til grundvall-
ar — hæfileikinn til að miðla
málum, sú marinlega ástríða, að
sjá réttvísinni framgengt í á-
greinsmálum manna. Eiginleiki
þessi er engin smávægisgjöf,
heldur stórfenglegur hæfileiki.
Vér höfum gert það að þjóð-
venju, að láta meirihluta úr-
skurðráða. Og þeirri venju höf-
um vér haldið við, ekki með
vopnum, heldur þeirri verndandi
fullvissu, að minni hlutinn verði
ekki beittur yfirgangi af meiri
hlutanum. Til að vega upp á
móti þeirri skyldu meiri hlutans,
að vera sanngjarn, höfum vér
sett minni hlutanum þá skyldu,
að vera þolinmóður, en rökræða
þó þjóðmálastefnu sína þar til
Þér sem notið—
TIMBUR
KAUPIÐ AF
THE
Empire Sash & Door
CO., LTD.
Blrjfölr: Henry Ave. Eaet
Sími 95 551—95 552
Skrlfstofa:
Henry og Argyle
VERÐ - GÆÐI - ÁNÆGJA
meirihlutinn hefir sannfærst um
réttmæti hennar og ágæti. Þessi
ameríska erfikenning um land-
stjórnarlegt samkomulag yfir-
stígur allan þjóðskipulags á-
greining. Sem landið óx að
stærð, hefir þessi sameiningar-
þjóðmálasnilli vor ausið óspart
af sérstökum dygðaforða þjóð-
arinnar svo til þurðar horfir. —
Dygðir þessar eru: umburðar-
lyndi, trúin á það, að skynsemin
beri ávalt sigur úr býtum og
manndómsást. Þessir eiginleik-
ar, sem sprottnir eru af alsæld-
artilfinning, hafa átt stærstan
þátt í viðhaldi hins ameríska
of Jesus, a Spanish Abbess of the mega telja þessa staðreynd þjóðveldis í hálft annað hundr-
að ár. Hver er nú afstaða ykk-
ar, ungmenni Ameríku, gagn-
vart þessu máli?
Nú er sú skoðun. að fara í
vöxt, að æskulýðurinn hirði lítið
um skyldurækni, þolinmæði og
umburðarsemi. Vér, sem komnir
erum af æskuskeiði, höfum nú
alment þá skoðun, að þið berið
lítið traust til lítilsháttar fólks.
Vöntun þessa trausts skorar nú
þjóð vorri á hólm. Áskorun þessi
er frá þeim sem fyrirlíta þær
dygðir, sem haldið hafa þjóð
vorri einhuga við lýðstjórnar-
hugmyndir feðra vorra. Oss er
nú sagt, að þegar óvænta atburði
beri að höndum, hafi meiri hlut-
inn umboð til að hrinda réttind-
um minni hlutans. Nú hafa víðs-
vegar um heimirn menn verið
settir til valda, sem þessu trúa
og sem véfengja ágæti þolin-
mæðinnar.
Það er nýtt í voru landi að
heyra menn verja og réttlæta
harðstjórnir evrópsku þjóðanna.
Og að halda því fram, að það sé
afsakanlegt þó minni hlutinn
kúgi og þjaki meiri hlutann, þeg-
ar það hagar svo til, að minni-
hlutinn þykist fullviss um, að
hann hafi á réttu að standa. ér
jafnvel enn óvenjulegri kenning
hér megin hafsins.
Eg vil nú vara ykkur við þess-
um nýju stjórnmálastefnum. —
Þær eru órækur vottur valda-
fíknar. Þæ/ sitja sífelt á svik-
ráðum við ykkur. Látið ekki
blekkjast af þeirra þröngsýnu
rökfimi. Sækið ekki hugsunar-
fræðis forsendur ykkar til eigin-
gjarnra flokka. — Byggið ekki
rökleiðslu ykkar á eigingjörnum
grunni. Hugsið ekki eins og
auðveldssinnar. Ályktið ékki sem
meðlimir miðstéttarinnar né ör-
eignalýður. — Slíkur hugsunar-
ferill neitar því, að nokkur sann-
leikur eða skynsemi geti falist í
þrætumáli annarar mannfélags-
stéttar.
Þetta sama flokkadráttar —
og sundurþykkjuillgrsei, sem
Norðurálfubúum hefir sundrað
— í löndum, þar sem fyrir fim-
tíu árum að lýðveldishreyfingin
virtist vera að festa rætur, er
nú að sá sér í þessu landi. Auð-
mennirnir fyrirlíta verkamanna
foringjana. Leiðtogar iðnaðar-
manna innræta alþýðunni að
hata og vantreysta auðmönnun-
um. Hinn þóttafulli hroki auð-
mannastéttarinnar er að fram-
leiða sérstakar siðferðisreglur.
Hugsunarháttur öreiganna rétt-
lætir þá aðferð, að viðhafa slægð
og ofbeldi í útkljáning þrætu-
mála sinna. Iðnaðarmaðurinn
lætur sig engu skifta ástand
bóndans.
Oss hefir verið sagt, að ef hver
og einn ynni, gætum vér fram-
leitt úr ríki náttúrunnar gnægð
fyrir alla. Staðhæfing þessi er
það mannfélagstundur, sem
valdið hefir því stjórnarfarsum-
róti, er skekur nú heiminn; um-
róti, sem skekur ykkar heim
einnig.
Kenning þessi er einn þeirra
sennilegu hluta, sem ekki eru
sannir. Vér getum vitanlega
framleitt gnægðir af öllum hlut-
um ef allir vinna. En að setja
alla til starfs útheimtir fram-
kvæmdarsnilli á hæsta stigi. —
Slíkir framkvæmdarstjórar eru
einkar fágætir, og krefjast því
óvenjulegs endurgjalds. Ykkar
eigið sér^taka vandamál er, að
stilla sem bezt samkomulagið
milli þeirra sem vinna og þeirra
sem verkinu stjórna; en það
verður örðugt úrlausnar — ykk-
ar þankaþraut og ef til vill ykk-
ar hjartahrygð. En eitt er víst,
Frh. á 7. bls.