Heimskringla - 22.09.1937, Síða 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
I
ittétmskcirtgla (StofnuB 1S86) Kemur út ó hverjum miBvikudegi. Eigendur: THE VIKING PRESS LTD. 853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg Talsimis 86 537
Verð blaðsins er $3.00 árgangurinn borglst tyriríram. Allar borganlr sendist: THE VIKING PRESS LTD.
ÖU vlðskiíta bréf blaðinu aðlútandi sendlst: Krnager THE VIKINO PRESS LTD. 853 Sargent Ave., Winnipeg Ritstjórt STEFÁN EINARSSON Utandskrift til rttstjórans: EDITOR HEIMSKRINOLA 853 Sargent Ave., Winnipeg
"Heimskringla” is publlshed and printed by THE VIKING PRESS LTD. 853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Man. Teleptoone: 86 537
, WINNIPEG, 22. SEPT. 1937
RÖGNVALDUR PÉTURSSON D.D.y dr. phil.
(Mörg blöð á íslandi mintust dr. Rögn-
valds Péturssonar á sextugs afmæli hans í
síðast liðnum mánuði (14. ág.). Stóð svo
á að dr. Rögnvaldur var þá heima. Hefir
Hkr. áður getið þessa lauslega. Eins og
eðlilegt var, leituðu blöðin til fomra sam-
starfsmanna dr. Rögnvalds hér vestra, sem
nú eru heima, þeirra Sigfúss Halldórs frá
Höfnum og sr. Ragnars E. Kvarans um að
minnast afmælisins. Hafa greinar þeirra
beggja borist vestur og önnur nú þegar
verið birt, grein sr. Ragnars. Heimskringlu
er Ijóst, að lesendum sínum leikum hugur
á að sjá báðar greinarnar og birtir því hér
einnig grein Sigfúss Halldórs frá Höfnum.
Og vér erum ekki einungis sannfærðir um,
að Vestur-íslendingar og ekki sízt þeir,
sem þeir unnu á meðal hér vestra, eru
þeim þakklátir fyrir það sem þeir hafa
svo vel og að verðugu til dr. Rögnvalds
mælt, heldur einnig hlýhuginn, sem til ís-
landsvina yfirleitt vestra andar, hvort sem
skilið eiga eða ekki. Greinarnar grípa báð-
ar svo vel inn í þetta vestlæga þjóðlíf ís-
lendinga, þó um einstakling séu skrifaðar,
að þær mega heita brot úr sögu þess. Fer
því vel á því að Heimskringla geymi þær
með ýmsu fleiru úr viðburðarás vestan
manna.—Ritstj. Hkr.)
Meðal Vestur-íslendinga eru margir á-
gætir menn, sem við hér heima ættum að
vita góð deili á, en vitum lítil eða engin.
Mér er því ánægja að verða við þeirri bón
Nýja dagblaðsins nú, er dr. Rögnvaldur
Pétursson er sextugur, að segja lesendum
nokkuð um hann, ætt hans og afköst, því
að þar er sá Vestur-íslendingur, sem menn
hér heima ættu að hafa einna gleggsta
hugmynd um.
Dr. Rögnvaldur Pétursson er fæddur að
Ríp í Hegranesi 14 ágúst 1877. Faðir hans
var Pétur Björnsson, Jónssonar málara,
en Björn Jónsson var bróðir Péturs á
Hofsstöðum, sem var langafi Hermanns
Jónassonar forsætisráðherra. Eru þeir
því að 3. og 4. forsætisráðh. qg dr. Rögn-
valdur. Móðir dr. Rögnvaldar var Margrét
Björnsdóttir, ólafssonar á Auðólfsst.
Björnsson, Guðm.sonar “Skagakóngs” í
Höfnum á Skaga, sem líka er á einn veg
forfaðir Blöndals, Olsens- og Skaftasens-
ætta, auk afkomenda séra Amljóts ólafs-
sonar, en kona ólafs á Auðólfsstöðum og
móðir séra Arnljóts og Björns, afa dr.
Rögnvalds, var Margrét Snæbjarnardóttir,
prests í Grímstungum. En móðurmóðir
dr. Rögnvalds var Filipía, Hannesdóttir
prests og skálds á Ríp, og er það Djúpa-
dalsætt.
Foreldrar dr. Rögnvalds fluttu frá Ríp
er séra ólafur móðurbróðir hans dó, 1882
og að Ytri-Brekkum, en þaðan til Ameríku
1. ágúst 1883, í 900 manna hóp frá Sauðár-
króki, en á 8. hundrað fór frá Akureyri
áður og um 200 manns frá Seyðisfirði síðar
um sumarið. Fylgdi því nokkur alvara því
spaugi, er dr. Rögnvaldur kallaði vesturför
sína “herleiðinguna”.
Til Dakota-nýlendunnar, sem þá var 5
ára gömul fóru flestir Norðlendingarnir,
sem munu hafa hugsað betur til lýðveldis-
ins í Bandaríkjunum en konungsvaldsins í
Canada. Voru nú 3 pósthús í nýlendunni,
eitt á Mountain, sem fslendingar kölluðu
altaf Vík, annað á Garðar, er svo var nefnt
að tilhlutun Stephans G. Stephanssonar,
eftir Garðari Svavarssyni og hið þriðja að
Hallson, er hét í höfuðið á Jóhanni Halls-
syni, frá Egg í Hegranesi, er fyrstur nam
land um þessi héruð. Skamt frá Hallson
settust foreldrar dr. Rögnvalds að, og var
bygt skólahús í landareign Péturs, þrem
árum síðar. Þar hlaut dr. Rögnvaldur
sína fyrstu skólagöngu, en barnaskólaprófi
lauk hann á Mountain, hjá Barða G(uð-
mundssyni) Skúlason, nú lögmanni í Port-
land, Ore., sem fyrstur fslendingur varð
stúdent frá Dakotaháskóla.
Á Mountain-skóla gekk með Rögnvaldi
Vilhjálmur Stefánsson. Hvatti Barði þá
mjög til framhaldsnáms, og vann nú Rögn-
valdur í lyfjabúð á sumrum, en síðar við
skólakenslu, unz hann komst á hinn nafn-
kunna guðfræðiskóla únítara í Meadville í
Pennsylvaníu, og lauk hahn kandidatsprófi
þaðan 1902, og fékk framhaldsnámsstyrk
við Harvardháskóla, og var þar með hon-
um Vilhjálmur Stefánsson, sem þá hugð-
ist að leggja stund á guðfræði. Við þetta
framhaldsnám sagði til sín snar þáttur í
eðlisfari dr. Rögnvalds. Hann fékk, eftir
nokkura harðbrák leyfi til að leggja aðal-
áherzluna á gotnesku — í stað hebresku.
Kvaðst hann ekki kannast við hebreskuna,
sem hið fornhelga mál Norðurlandabúa, en
það væri gotneskan. Hér var tafarla,ust
gripið fyrsta færið til þess, að komast sem
næst rótum móðurmálsins.
Að loknu prófi, í júlí 1903, tók dr. Rögn-
valdur við Fyrstu únítara-kirkju í Winni-
peg. Eftir sex ára prestsþjónustu í Winni-
peg, var hann af yfirkirkjustjórninni í
Boston kjörinn “Field Secretary”, þ. e.
yfirumsjónarmaður hins únítariska kirkju-
félags Vestur-íslendinga, en það svarar í
raun réttri nánast til biskupsembættisins
hér heima.
Áður en dr. Rögnvaldur kom til sögunn-
ar, höfðu ákafar trúmáladeilur geisað með
Vestur-íslendingum. öðrumegin var norsk-
þýzk, þröngsýn og ofstækisfull trúarskoð-
un, en hinumegin lengst til vinstri únítar-
ar, sem svara alveg til nýguðfræðinganna
hér, og hafa jafnan verið brautryðjendur
vísindalegrar hugsunar. Rödd hinna miklu
kennimanna þeirra, Channings og Theo-
dore Parkers, náðu ekki síður upp til ís-
lenzku frumbýlinganna í Dakota en til
hinna lærðu guðfræðinga á Þýzkalandi og
Englandi. En dr. Rögnvaldur ólst einmitt
upp fyrstu árin í nábýli við þessa furðu-
legu alþýðumenn, Stephan G. Stephans-
son og Brynjólf gamla Brynjólfsson frá
Skeggstöðum í Húnavatnssýslu, sem stofn-
uðu “Menningarfélagið” til þess að ræða
Channing og Parker, Thomas Paine og
Ingersoll og aðra slíka, og faðir dr. Rögn-
valdar var bókavörður lestrarfélagsins í
þeirri bygð. — Það var ekki furða, þótt í
slíkum skógi sprytti sá teiningur, sem átti
eftir að verða meginstoð frjálslyndrar
kirkju meðal Vestur-fslendinga.
Kirkjumáladeilurnar urðu ekki síður
heitar, oft og tíðum, eftir að dr. Rögnvald-
ur tók við kirkjufélagsstjóm, en hér er
ekki rúm til að gera þeim nein skil nema
að geta þess að síðan hefir frjálslynd
kirkja Vestur-fslendinga, að vísu hægt en
stöðugt, brotist úr erfiðri aðstöðu gegn
ofurefli liðs og fjár og illvígðum misskiln-
ingi, til fullrar jafnstöðu a. m. k., í áliti al-
mennings, við hvaða keppinaut sem er enda
hefir enginn kirkjunnar maður meðal Vest-
ur-fslendinga haft aðra eins forystuhæfi-
leika og dr. Rögnvaldur, síðan séra Jón
Bjarnason leið, og hefir þar þó verið margt
góðra drengja. En dr. Rögnvaldi er ekki
einungis áhugamál að kirkjan sé frjáls,
hún á framar öllu að haldast íslenzk og
styðja um leið að viðhaldi íslenzkunnar
meðan auðið er. En það er langur tími á
áætlun Rögnvalds Péturssonar. Til þess
að það megi verða sparar hann hvorki
tíma, fé né fyrirhöfn.
Árið 1912 fór dr. Rögnvaldur til fslands
í fyrsta sinn, í samráði við dr. Samuel
Eliot, forseta Únítarakirkjunnar amerísku,
í þeim tvöfalda tilgangi að kynna sér
frjálslyndu stefnuna í íslenzkri kirkju og
að líta eftir því, hvort héðan mætti fá
starfsmenn fyrir frjálslyndu kirkjuhreyf-
inguna í V.-Canada. Varð þó ekki úr því
fyr en sumarið 1922, er sameinaðir voru
Únítarasöfnuðurinn í Winnipeg og Tjald-
búðarsöfnuður, hinn gamli, frjálslyndi
söfnuður sr. Friðriks Bergmanns. Þetta
sumar fór dr. Rögnvaldur heim og fékk
héðan 3 unga guðfræðinga til hins nýja
sameinaða kirkjufélags, þá sr. Fr. A. Frið-
riksson, sr. Ragnar E. Kvaran og sr. Eyjólf
Melan. En síðar komu að heiman sr. Þor-
geir Jónsson, sr. Benjamín Kristjánsson
og sr. Jakob Jónsson. Urðu vesturfarir
þessara ungu og efnilegu presta mjög
veigamikill þáttur til styrktar vestur-ís-
lenzkri þjóðrækni og félagsstarfsemi og
sömuleiðis viðhaldi sambandsins milli ís-
lands og Vesturheims. En þessi mál hafa
áreiðanlega altaf legið dr. Rögnvaldi
þyngst á hjarta.
* * *
Eg held ekki að neitt þurfi að draga af
því sem aðrir ágætir Vestur-íslendingar
eiga skilið fyrir mikið starf í okkar þágu,
þótt sagt sé um dr. Rögnvald að enginn
Vestur-fslendingur hafi til jafns við hann,
frá því að hann fyrst mátti sín nokkurs,
unnið eins atalt og markvist að því að
tryggja lífrænt samband milli Austur- og
Vestur-íslendinga, enginn verið jafn bjart-
sýnn og glöggskygn í senn á mátt íslenzks
þjóðernis, enginn jafn kröfuharður um að
kostir þess væru í brezkri sambúð metnir
eftir sannvirði en ekki höfðatölu, enginn
jafn hugkvæmur að fylgja fast á eftir
þeim kröfum. Dæmin eru mýmörg. Eg
skal aðeins stikla á örfáum.
Árið 1919 var stofnað Þjóðræknisfélag
íslendinga í Vesturheimi, aðallega að til-
hlutan dr. Rögnvaldar, sem líka var kosinn
forseti þess. Félagið hóf prýðilega tíma-
ritsútgáfu á fyrsta ári og hefir dr. Rögn-
valdur altaf verið ritstjóri “Tímaritsins”
og er nú forseti félagsins í annað sinn.
Árið 1927 bað Alþingishátíðanefndin
íslenzka Þjóðræknisfélagið að stýra heim-
ferð Vestur-íslendinga 1930, og kaus fé-
lagið þegar heimfararnefnd í því skyni.
Var dr. Rögnvaldur ritari nefndarinnar og
lagðist langmest starf á hans herðar, og þó
margfalt vegna þess að deilur risu vestra
um heimförina, án þess þó, að Heimfar-
arnefndin ætti nokkra sök á. Drógu þess-
ar deilur að vísu mjög úr samtakamætti
Vestur-íslendinga, en þó þarf ekki að efa
það, að fyrir starf Heimfararnefndarinnar
varð fsland fyrir engum þjóðum betur
kynt en hinum volduga engil-saxneska
þjóðbálki vestanhafs, og úr engri átt voru
íslandi jafn veglegar gjafir sendar og það-
an: Leifsstyttan frá Bandaríkj unum og
100,000 króna námssjóðurinn frá Canada.
* * •
Auðvitað hafa öllum hér heima þótt
þessar gjafir góðar, en þó er víst, að ofur-
fáir hafa gert sér ljóst hve stórfengleg
tillitssemi íslandi var sýnd einmitt með
þessu. Bæði í Canada og Bandaríkjunum
skifta þjóðflokkar mörgum tugum. Eng-
ir, nema kunnugir, geta gert sér í hugar-
lund hversu torvelt muni að sannfæra
fjármálanefndir og löggjafarþing stór-
þjóða í annari heimsálfu um það, að jafn-
vel 1000 ára þinghátíð þjóðar, sem telur
ekki fleiri einstaklinga en lítilfjörlegur
iðnbær, sé sá viðburður, að álitleg fjár-
veiting í viðurkenningarskyni verði ekki
aðeins til þess að allar aðrir þjóðir þykist
eiga svipaðar kröfur. En að stofna til slíks
fordæmis kæmi blátt áfram ekki til mála.
Þessar gjafir eru þá ekki fyrst og fremst
vottur um auðlegð og gjöfli hinna voldugu
engilsaxnesku ríkja í Vesturheimi, sem
lítillátlega vilji sýna höfðingsskap sinn,
heldur veigamikið tákn þess, að Heimfar-
arnefndinni, með Þjóðræknisfélagið og
kunnan þegnskap Vestur-íslendinga að
baki, tókst að sannfæra löggjafarþing og
stjórnarvöld Norður-Ameríku um það, að
hinir fámennu íslendingar, sem héldu há-
tíðlegan sinn 1000 ára heiðursdag, væru
það verðugir afkomendur landkönnuðanna
og löggjafanna miklu, sem fyrir þúsund
árum settu einstakt menningarríki á stofn,
að heiðursgjöf til þeirra í minningu um
þann atb.urð gæti engri annari þjóð skapað
fordæmi. Að þetta tókst, var fyrst og
síðast dr. Rögnvaldi að þakka. Hans var
bæði hugkvæmdin og þá líka stórhugurinn-
að fylgja á eftir til framkvæmdanna. Á
þetta sérstaklega við um Canada-sjóðinn/
Um hann hafði staðið langt þóf í Ottawa,
þar sem stjórnarvöldin vildu að vísu gefa,
en ekki stóreflis sjóð. Loks samþykti
þingið 2500 dali á f járlögunum. Forsætis-
ráðherrann, Mr. Bennett, átti nokkru síð-
ar leið um Winnipeg og veitti Heimfarar-
nefndinni viðtal og tjáði henni þessi mála-
lok. Dr. Rögnvaldur kvað nefndina ekki
taka á móti þessu. “Þið eruð einu menn-
irnir, íslendingar”, sagði forsætisráðherr-
ann brosandi, “sem eg hefi kynst, sem
ekki viljið peninga”. “Þetta eru ekki pen-
ingar, yðar hágöfgi”, sagði dr. Rögnvaldur,
“þetta er skiftimynt”. — Svarið er um alt
einkennandi fyrir dr. Rögnvald. En slíkan
þjóðmetnað kunni engilsaxneskur maður
að meta; Mr. Bennett bætti einu'núlli aftan
við fjárveitinguna og Canada-sjóður var
stofnaður.
* * *
En þetta var ekki í fyrsta sinn sem dr.
Rögnvaldur hefir tekið á því, sem hann á
til, í því skyni að beina fé að vestan í ís-
lenzka menningarsjóði. Gamall einhleypur
maður vestra, Jóhann Jónsson, kallaður
kirkjusmiður, hafði farið að ráðum dr.
Rögnvalds og ánafnað Háskóla íslands alt
eftir sig látinn. En Jóhann var einrænn og
treysti engum vitundarvotti á erfðaskrána
nema dr. Rögnvaldi. Að Jóhanni látnum
dæmdi dómari fyrir bragðið erfðaskrána
ógilda og féð fallið undir fylkið. En dr.
WINNIPEG, 22. SEPT. 1937
—:s
Rögnvaldur hélt málinu til
streitu með svo miklu harðfylgi,
að eftir árs þóf fór það fyrir
fylkisþing Manitoba, sem löggilti
erfðaskrána eins og hún stóð. —
Bjargaði dr. Rögnvaldur þar
25,000 kr. úr algerðri vonleysu í
sjóð fátækra íslenzkra stúdenta.
En um leið skapaðist þarna for-
dæmi: Er líkt stendur á, skal
erfðaskrá gild, þótt formgallar
séu, ef ráðstöfunin er Ijós. —
En auk þessa hefir dr. Rögnvald-
ur lagt sig í framkróka um að
hvetja Vestur-íslendinga til þess
að gefa eftir sinn dag, öll íslenzk
handrit, og gamlar bækur,
Landsbókasafninu eða bókasafni
Þjóðræknisfélagsins í Winnipeg
eða ráðstafa því á líkan hátt.
Til þjóðrækni má það og telj-
ast, að haustið 1920 gengust þeir
dr. Rögnvaldur og Gísli Jónsson
skáld og prentsmiðjustjóri fyr-
ir fundarhaldi nokkurra manna í
Winnipeg, þar sem samþykt var
tillaga til Svb. Sveinbjörnssonar,
tónskálds, að hann settist í helg-
an stein, til þess að tína saman
verk sína og skyldi hann fá 2000
dali að launum á ári á meðan. —
Stóð þetta í 1£ ár, en þá flutti dr.
Rögnvaldur það við nokkra þing-
menn hér heima, að landið skyldi
bjóða tónskáldinu lífeyri til
dauðadags og náði það fram að
ganga, sem kunnugt er.
* * * .
Dr. Rögnvaldur hefir bæði rit-
að og gefið út bækur. 1904—
1914 gáfu þeir Gísli Jónsson
skáld og prentsmiðjustjóri út
trúmálatímaritið “Heimir”, og
er þar ýmislegt af því bezta, sem
um þau efni hefir verið ritað á ís-
lenzku. Dr. Rögnvaldur var aðal-
maður nefndarinnar, sem gaf út
Andvökur I—III, 1909—1910.
“Ferðalýsingar” skrifaði hann
um heimför sína 1912 og 1914—
1928 gaf hann út með Gísla “fs-
lenzka mánaðardaga” með mynd
af merkum fslending við hvern
mánuð. 1917 gáfu þeir Gísli út
mjög prýðilega “Út um vötn og
velli”, kvæði Kristins Stefáns-
sonar, annars höfuðskáldsins
vestra fyrir aldamótin. 1922 ann-
aðist dr. Rögnvaldur útgáfu
“Minningarrits íslenzkra her-
manna”, feiknamikillar bókar,
fyrir “Jóns Sigurðssonar félag-
ið”, ritaði formálann og um
helming allra æfiatriða, m. a.
allra þeirra, sem féllu. Og ári
síðar réðst hann nálega aleinn í
það stórvirki að gefa út And-
vökur, IV og V, í samráði við
Stephan, í sama formi og hin
fyrri og hið VI., sem hann er nú
að undirbúa.
Haustið 1913 varð dr. Rögn-
valdur ritstjóri Heimskringlu,
og fórst það auðvitað prýðilega
úr hendi, en sökum þess að áber-
andi skortur á samúð með stríð-
inu kom í ljós í ritgerðum og
kvæðum Stephans, er dr. Rögn-
valdur birti, og í ýmsum at-
hugasemdum frá honum sjálfum,
var honum vikið frá ritstjórninni
þegar í október 1914. Lifði
Heimskringla þá dapra æfi, unz
dr. Rögnvaldur varð ráðsmaður
hennar 1920. Væri ástæða til
að skrifa meira um afstöðu dr.
Rögnvalds í stríðsæðinu vestra,
en það verður að nægja að drepa
á það eitt, sem merkast er, en
það er, að alveg er tvísýnt
hvernig kynni að hafa farið um
frelsi og jafnvel fjör Stephans
G. Stephanssonar, hefði ekki dr.
Rögnvaldi tekist að koma viti
lfyrir suma blindóðustu landa
sína, sem í hjartans einlægni
fanst, að nauðsynlegt væri að
þýða sum kvæði Stephans á
enska tungu, til þess að tryggja
sér það, að hann yrði kærður fyr-
ir landráð. Það mega teljast
smámunir hjá þessu, þótt til
tíðinda hefði annars verið talið,
að dr. Rögnvaldur varð að berj-
ast sem Ijón til þess að Stephani
yrði veitt málfrelsi í sínu gamla
blaði.
* * *
Dr. Rögnvaldur má segja að sé
sjófróður um flest, sem á góma
ber, hvort heldur úr biblíu eða
fslendingasögum og flestu þar á
milli. Enda á hann sjaldgæft
bókasafn, um 3000 bindi, lang-
mest íslenzkar bækur. Hann er
stálminnugur á alt sem hann
hirðir um að lesa eða heyra. —
Getur hann t. d. furðulega rakið
ættir manna vestan hafs og aust-
an, án þess þó að hafa lagt
nokkra sérstaka stund á ætt-
fræði. Og með því að hann er
líka orðheppinn og kjarnyrtur,
þá liggja honum á hraðbergi
jafnt hæfnar tiNitnanir sem
sjálfstæð hnittinyrði flestum
mönnum fremur. Ræðumaður
er hann ágætur utan kirkju og
í, spakmáll, karlmannlegur og
víða skáldlegur. Minnisstæðust
verða ef til vill ýmis eftirmæli
hans, er kvaddir hafa verið í
hinzta sinn eldri og yngri sam-
herjar; þar hefir hann alstaðar í
og með kvatt íslenzkan liðsmann
fallinn úr Orrahríð íslenzks
þjóðernis gegn innlendu ofurefli;
hann hefir ekki síður en Steph-
an
“fundið til skarðs
við auðu ræðin allra
sem áttu rúm
á sama aldarfari”.
f ritverkum hans gætir alstað-
ar framantaldra kosta. Lang-
mest er lausprentað af því, sem
hann hefir ritað, dreift um
“Heimi”, “Tímarit” og sérstak-
lega “Heimskringlu”.
Á 25 ára kandidatsafmæli dr.
Rögnvalds sæmdi Meadville-skóli
hann doktorsnafnbót í guðfræði.
Um svipað leyti fékk hann ridd-
aramerki Fálkans, og 1930 var
hann kjörinn heiðursdoktor af
Háskóla íslands.
Frá kvonfangi dr. Rögnvalds
hefir N. Dbl. skýrt áður. Er frú
Hólmfríður um alt fullkomlega
samhent manni sínum. Þau eiga
fjögur börn á lífi: Þorvald, Mar-
gréti, ólaf og Pétur, yngstan,
fermdan í vor.
Dr. Rögnvaldur hefir oft ver-
ið talinn “góður vinum en
grimmur úvinum”. Víst er hann
langminnugur, en þó hygg eg
hann miklu betur muna velgerð-
ir en mótgerðir. Er það góð
skaphöfn. — Frændrækinn er
hann í þess orðs bezta skilningi,
og hefir, eins og einstaka starfs-
menn af guðs náð, ætíð tíma til
að sinna allskonar kvabbi kunn-
ingja og vina.
* * *
Hvergi í heiminum eru jafn-
margir menn, sem kunna skil á
okkur og óska okkur einlæglega
góðs og í hinum tveim engilsax-
nesku löndum vestan hafs, sem
hvort um sig er sem heil heims-
álfa. Þetta er verk Vestur-ís-
lendinga. — Sé okkur nokkur
aufúsa á því að vera vel kyntir
erlendis, þá megum við vel við
því að fara að sýna þeim gleggri
lit á þakklæti okkar fyrir það
verk. — Þá mun ekki gleymast
sá maður, sem þar hefir með
þrotlausastri einlægni unnið, og
um leið borið gæfu til að orka
hvað mestu, dr. Rögnvaldur Pét-
ursson.
Reykjavík, 13. ágúst 1937.
Sigfús Halldórs frá Höfnum.
—N‘ Dbl.
BRÉF TIL HKR.
Árborg, Man.,
18. sept. 1937
Kæri ritstj. Hkr.:
Mig langar að skora á alla fs-
lendinga í Manitoba, en þó sér-
staklega sveitunga mína í Bif-
röst-sveit, sem hafa haft svo
góða uppskeru, að sýna þakk-
látssemi sína með því, að miðla
garðávöxtum og korni me^i sveit-
ungum sínum í Saskathewan,
sem ennþá einu sinni hafa haft
uppskerubrest.
Við sem mest allan garðmat
þurftum að kaupa í fyrra fund-
um hvað hart það var að gera
það, og ættum þessvegna að
geta betur sett okkur í spor
þeirra, sem svo mikils fara á mis,
ár frá ári.
Járnbrautafélög hafa góðfús-
lega lofast til þess að flytja