Heimskringla - 22.09.1937, Page 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 22. SEPT. 1937

| TIL SIGURHÆÐA
Hann athugaði hana vandlega, eins og
hann vildi vita vissu sína, sneri sér svo við
setti frá sér flöskuna og segir af létta: “Þá er
það ráðið! Haltu áfram Kelly! Drektu! —
Kærðu þig ekki um mig! Brennivín orkar ekki
á mig!”
Sylvíu varð mikið um, hún titraði frá
hvirfli til ilja, vissi að hún hafði unnið sigur og
bjargað honum frá böli freistingarinnar, um
stundar sakir að minsta kosti. En innra með
henni bjó nokkuð 'sem hafnaði sigrinum. —
Nauður hafði rekið hana til að gera þetta og
jafnframt fann hún, að hún hafði beitt vopni
sem ráða myndi niðurlögum þeirra beggja.
Hún vissi varla hvað gerðist þangað til
Burke kom aftur. Hún heyrði sem í draumi að
Kelly skrafaði um gimsteininn í Brennerstadt
og að Guy spurði hann spurninga með áhuga,
sem henni fanst undarlegur. Sjálf beið hún
þess að Burke kæmi aftur, kveið fyrir komu
hans, þráði hana samt að vissu leyti, því að
henni fanst hún þurfa hans með, þó undarlegt
væri. Nú langaði hana til, í fyrsta sinn, að
styðjast við krafta hans.
En þegar hann loksins kom, varð henni
það helzt að óttast hann og fanst hún ekki geta
litið upp á hann. Henni varð léttir að því, að
hann hugsaði fyrst fyrir Guy. Hann hafði sótt
Joe að láta á lampana og hélt á einum logandi,
þegar hann kom inn, setti hann á borðið og
segir: “Komdu nú, eg skal hjálpa þér í rúmið.”
Guy hallaðist fram á handleggina á borð-
inu, leit á hann hlægjandi og segir: “Ó svei!
Mér líður vel! Sérðu ekki að mér líður vel?
Ja, te verð eg að fá fyrst, að minsta kosti. Mér
var lofað tedrykk.”
“Eg skal færa þér te í rúmið,” sagði Burke
En Guy var ekki til með það. “Nei, karl
minn, eg verð að vera dálítið lengur á fótum.
Eg skal vera reglulega góður. Mig vantar að
heyra allar fréttirnar hjá Kelly. Eg held eg
megi til að verða honum samferða til Brenner-
stadt og sýna þeim hvernig á að slarka. Mig
langar til að reyna lukkuna á þessum gimsteini.
Maður veit aldrei hepni sína þegar fjandinn er
hans megin.’
“Eg veit hvernig þinni heppni er varið,”
sagði Burke þurlega. “Getur varla aumari verið.
Þú hefir ofreynt hana alla þína æfi.”
Við þessru hló Guy gríðarlega, hann var í
hamslausu skapi. En hláturinn fór alt í einu af
honum við harðan þurrahósta, hann ýtti sæti
sínu frá borðinu og fór í kút, það hóstakast stóð
lengi, hvenær sem hann réttist upp kom ný
hóstahviða, hann engdist sundur og saman og
varð loks svo máttlaus að hann var feginn að
halla sér upp að Burke og láta hann halda sér
unz kastið var afstaðið. Eftir það studdu þeir
Kelly hann á milli sín og lögðu hann upp í rúm,
síðan gaf Burke honum brennivín í inntöku, það
sýndist ekki verða hjá því komist, tók svo
Sylvíu út með sér, þegar Guy bað þess í hálfum
hljóðum, að hann væri látinn einn.
“Eg vitja hans seinna og hjálpa honum til
að afklæðast. Honum er einveran fult eins
hentug að svo stöddu,” sagði hann.
Hvað kom fyrir?” spurði Sylva. “Segðu
mér hvað kom fyrir!” Hún hafði varla viðþol
fyrir forvitni, fanst hún mega til að spyrja.
Burke ’leit við henni, þótti víst áfergja
hennar óvenjuleg, en ekki hafði hann orð á því
heldur tók til að segja henni sem var, stuttlega
og greinilega. “Við fórum til Vreibooms, áttum
heita aðbúð, eldurinn orðinn magnaður. Hefð-
um ekki ráðið við fiann, ef veðrinu hefði ekki
slotað, og þá hefði hann náð hingað að öllum
líkindum. Að ekki varð verra af, eigum við Guy
að þakka?”
“Guy?” sagði Sylvía fljótlega.
“Já, hann hamaðist eins og negri — meir
en það. Dugði alla vega sem bezt. Hann gerði
kraftaverk . . . kraftaverk.”
“Þetta sagði eg alténd, að það væri manns-
mót að piltinum,” sagði Kelly. “Þú ert viss
með að gera mann úr honum, Burke. Þú verður
að minsta kosti að reyna hvað þú getur eftir
þetta.”
Burke þagði við þessu, hafði augun á
Sylvíu, þau voru rauð og blóði stokkin, tillitið
samt stöðugt. Eftir litla stund leit Sylvía á
hann og segir með óstyrku brosi: “Svo Guy er
hetja? Eg er fegin því.”
“Við skulum súpa hans heillaskál!” sagði
Kelly. “Burke, heltu á! Mrs. Ranger!”
“Nei — nei” sagði Sylvía. “Eg ætla að
sækja tepottinn.” Samt stóð hún við hjá Burke,
eins og hún réði ekki við sig og spyr: “Hvað
gerði hann meira? Þú hefir ekki sagt okkur
frá öllu?”
“Ekki alveg/’ svaraði Burke og enn rendi
hann á hana rannsakandi augum.
“Viltu ekki segja mér frá því?” innti hún.
“Jú, eg skal segja þér það, ef þig langar
endilega til að vita það. Hann bjargaði mér.”
Þá glumdi í Kelly, rétt eins og hann væri að
kalla á hunda í veiðiför.
Sylvía fölnaði í framan, segir loksins:
“Hvernig þá?”
Hann svaraði eins og hann væri að tala við
hana eina: “Meðan við vorum að bera út úr
einum gamla kofanum hans Vreiboom, læsti
eldurinn sig í hann,- rótin hrapaði og eg komst
ekki út. Kieff var þar og lét sig engu skifta,
sem vonlegt var, Piet ekki heldur. Guy hjálpaði
mér út.”
Hún gaf hljóð af sér eins og hún sypi hvelj-
ur. Hún gat ekki komið upp orði, því að það
sem bjó innra með henni, falið og fjötrað, virt-
ist læsa sig .í hjarta hennar og banna henni að
draga andann. Ef Burke hefði dáið — ef Burke
hefði dáið! Hún sneri sér snögt undan sjónum
hans, svo hann skyldi ekki sjá — og skilja. Hún
gat ekki — hún þorði ekki að sýna honum sál
sína þá. Endurminningin um koss hans, þann
eina, eldsnarpa koss, sem hafði opnað augu
hennar, aftraði henni. Hún gekk burt þegj-
andi. Ef Burke hefði dáið!
VII. Kapítuli.
Netið.
•
Það kom ekki oft fyrir að Sylvía yrði and-
vaka, en þessa nótt var hugur hennar í uppnámi
svo að hún náði ekki að hvílast. Óminn af við-
tali Burkes og Keilys lagði til hennar frá næstu
stofu, æði lengi, hún lagði við hlustirnar, en síð-
an tóku þankarnir að óróast. Mesta hugruan
hafði hún af Guy, úr því Kieff var kominn í
sveitina, því að henni stóð ofboð af þeim manni,
fanst þeim öllum stafa háski af þeim manni,
átti vísa von á bölvun frá honum, þóttist þó afl-
vana til að bægja ógæfunni frá þeim. Hann var
óvinur þeirra allra, Guys umfram alt, og hún
hræddist hann. Henni fanst hún hafa kvöð til
að berjast við hann um sál Guys, fyr eða síðar,
við þá tilhugsun varð hún hugsjúk af kvíða.
Því að eina vopnið sem hún hafði til, því þorði
hún ekki að beita.
Nóttin leið, hún hélt hún ætlaði aldrei að
taka enda. Og þegar hún loksins blundaði,
tóku draumarnir að ásækja hana, vondir draum-
ar. Burke í hættu! Burke lokaður inni í
brennandi kofa! Kieff hinn miskunnarlausi
átti ráð á lífi Burkes!
Hún hrökk upp af þessum svefnraunum |
áður en dagur rarin, fór fram úr og út á svalir að
losna við kvalir svefnóranna og sá á stjörnurnar
blika á dimmbláu hveli. Þá var kyrt og kalt og
auðnarlegt. Gestaskálinn þar sem Kelly svaf,
var lokaður. Hún þráði að fara ein út á slétt-
una, þóttist eiga vísa svölun af þeirri einangrun
og af því, að sjá á sólar upprás af brúnum ein-
búans síns.
Hún sneri inn að sækja yfirhöfn, brá þá
við að sjá manneskju koma fyrir húshomið, hélt
Burke vera þar kominn og þá hló henni hjarta í
brjósti, en þegar manneskjan kom nær þekti
hún að það var Guy. Hann var að læðast og
sagði í hálfum hljóðum: •
“Halló! Geturðu ekki sofið ?”
Hún rétti honum hendina. “Guy! Þú ættir
að vera í rúminu!”
Hann gretti sig, beygði sig og brá hendi
hennar að vörunum. “Eg gat ekki sofið heldur.
Eg hefi kvalist af þorsta alla nóttina. Hvað
hefir haldið vöku fyrir þér? Segðu nú eins og
er.”
Hann horfði á hana hlægjandi sjónum, hún
fann að hann leitaðist við að draga hana að sér.
Á þeirri stundu heillaði hana dulinn kraftur,
sem stafaði frá honum og erfitt var í móti að
standa. Gamlar minningar vöknuðu skyndi-
lega, heillandi, hrífandi, er hann snart hana. í
fimm ár hafði hún með fullri einlægni haldið sig
hans heitmey. Gátu þau bönd brostið á fáum
mánuðum ?
Samt stóð hún móti honum og sneri and-
litinu frá honum og sagði skjálfrödduð: “Það
get eg ekki sagt þér. Eg hafði heilmikið um að
hugsa. Guy — hvað er Kieff að gera hjá Piet
Vreiboom?”
Guy fitjaði upp á. “Það má drottinn vita.
Hann er þar að sínu gamni, ekki mínu.”
“Þú vissir ekki að hann var þar,” sagði hún
og leit á hann.
Hann varð enn grettnari. “Jú, eg vissi af
því. Vitanlega vissi eg af því. Af hverju
spyrðu ?”
Hún dapraðist við. “Mér er ekki um þann
mann. Eg veit hann er gáfaður. Eg veit hann
bjargaði lífi þínu. En mér var aldrei um hann.
Eg — er hrædd við hann.”
“Máske þér hefði líkað betur ef hann hefði
ekki bjargað mér?” innti Guy hálfglottandi.
“Það hefði gert alla hluti hægari viðfangs, er
ekki svo ?”
“Talaðu ekki svona!” sagði hún og kipti að
sér hendinni. “Þú veizt hvað það tekur á mig
að heyra þig segja annað eins.”
“Af hverju ætti það að gera þér nokkuð
til né frá ?” sagði Guy og raulaði stef sem hann
hafði oft haft yfir í gamni:
Náði okkur ást í glitni að geyma
getur hún horfið? Megum við gleyma?
Henni brá við, lá við að klökna, tók sig á, leit
á hann og segir stöðug og alvarleg: “Guy, við
erum vinir, þú og eg, er ekki svo? Við gætum
aldrei annað verið.”
“Á, getum við ekki?’ ’sagði Guy.
“Nei” segir hún einbeitt. “Við skulum
muna það. Við skulum byggja á þeirri undir-
stöðu, ef þú vilt.”
Hann leit við henni gletnislega. “Það er
völt undirstaða. Sama samt, við skulum reyna.
Það er að segja, við skulum láta sem við reyn-
um, ef þér svo líkar. Hver veit nema okkur
takist það bærilega.”
“Svona máttu ekki tala!” sagði hún. “Vertu
maður, Guy! Eg veit þér getur farið mannlega,
því í gærdag. . .”
“í gærdag ? Hvað gerðist í gærdag ?” sagði
Guy. “Gærdögum gleymi eg altaf.’
“Það held eg sé satt,” sagði hún. “Þú
drýgðir dáð í gær. Þú bjargaðir Burke.”
' Guy hló við lágt. “0 það! Mín kæra
stúlka, gerðu mig ekki að dýrlingi útaf því. Eg
gerði það af því ótætin ætluðu honum að
brenna, af því og engu öðru.”
Hana hrylti við. “Það er ekki satt og þú
veizt það sjálfur. Þú lætur bara eins og þú
sért kaldlyndur. Þú gerir þér það upp, því að
þú ert þýður í þér. Burke veit það eins vel og
eg.”
“0 svei Burke!” sagði hann liðlega. “Hann
er svo sem ekki upphaf vizkunnar. Mig furðar
hvað þú hefðir sagt, ef eg hefði komið einn
aftur.”
Hún krepti hnefana til að ráða vil hrollinn.
“Eg get ekki talað um það, get ekki einu sinni
hugsað til þess. Þú veizt ekki — getur aldrei
gert þér í hugarlund, hvað Burke hefir reynst
mér vel.”
“Jú, eg veit það,” svaraði Guy. “En flestir
karlmenn hefðu tekið þann kost fegins hendi. Þú
tekur öllu þessu of alvarlega. Hann lagði ekki
neitt í sölurnar fyrir það. Þú skuldar honum
ekki neitt. Hann hefði ekki gert það ef hann
hefði ekki fengið hug til þín. Og hann gerði
það ekki ófyrirsynju heldur. Hann er ekki svo
mikill góðgerðamaður.”
Nú var svo komið, að þetta móðgaði hana
og meiddi, svo að hún stóðst það ekki. Augu
hennar skutu gneistum af reiði. “Viltu að mér
verði illa við þig?” spurði hún.
Þá rétti hann henni hendina og segir: “Mig
tekur það ósköp sárt, góða. En það er þér fyrir
beztu. Eg vil að sú sjáir lífið eins og það er,
ekki eins og blessuð sálin í þér, elskuleg og
lítil, heldur að það sé. Þú ert altaf svo voðalega
alvarleg. Það er lífið ekki, skaltu vita. Það er
sannarlega alt annað. Það er ekkert annað en
bjánalegur og heldur dónalegur skrípaleikur.”
Hún lét hann halda í hönd sína, því hún
gat ekki mótstaðið honum, en alt um það lét
hún ekki á sér finna að hún gæfist upp. “Ó
hvað eg vildi að þú tækir því með meiri alvöru!”
sagði hún.
“Jæja, gerirðu það? En til hvers væri það?
Hverjum mundi það verða að gagni? Ekki
sjálfum mér, mér væri það þvert um geð. Þér
ekki heldur, þú ert langtum dygðugri en svo,
að þú vildir sinna mér.”
“Ó Guy! Er það aldrei nokkurs virði að
hafa rétt við í leik?”
Hann herti á handtakinu og svaraði skjótt:
“Gáðu að! Setjum að eg verði eins og þú óskar
— setjum að eg tæki mig á, léki leikinn eftir
settum reglum og beitti hnúum og hnefum til
að hanga í lestinni, eins og annað veraldar fólk,
og setjum að mér tækist að ná í ábatann —
mundi þér þykja vænt um mig?”
“Eg var ekki að tala um hepni,” sagði hún.
“Það er ekkert svar,” Hann sveiflaði hend-
inni á henni til og frá, órór og ákafur. “Setjum
að þú værir ógift — já, þú verður að hugsa svo
eylitla stund — og setjum svo að eg komi til þín
með báðar hendur fullar og byði þér sjálfan
mig og alt sem eg ætti til — mundirðu þá senda
mig erindislausan mína leið? Heldurðu að þú
gerðir svo? Heldurðu?”
Hann frýði fast á með fránum augum, tón
og fasi rétt álíka og hann hafði gert fyrir langa
löngu, þegar hún gaf honum sitt meyjar hjarta
ljúf og eftirlát, fegin og sæl.
Nú var hvorki blíðu né eftirlæti á henni að
sjá, samt gat hún ekki verið harðbrjósta og
vísað honum á bug. Hann sótti svo einlæglega á
og svo átakanlega. Á endanum svaraði hún
þannig: “Eg get ekki hugsað mér þetta, Guy.
Eg er bara að biðja þig, biðja þig fyrir alla
muni að reyna til að vanda ráð þitt. Það er
mikils virði, trúðu mér. Þú skalt sanna að það
er mikils virði.”
“Svo kann að vera — ef þú gerir það mikils
virði,” sagði hann. “Án þín----”
Hún hristi höfuðið. “Nei — nei! Annars
vegna og betra. Við verðum að gegna skyldum
okkar. Við megum til. Það er eina leiðin til sælu.
Það veit eg fyrir víst.”
“Hefir þér reynst svo?” innti hann. “Ertu
sæl ?”
Hún hikaði, það notaði hann sér strax og
herti á. “Þú ert ekki! Kannastu við að þú ert
vansæl! Heldurðu að þú getir blekt mig, þó þú
blekkir kannske sjálfa þig! Við höfum þekst of
lengi til þess. Þú ert ekki sæl, Sylvía. Þú ert
hrædd við lífið eins og það er — smeyk við lífið
eins og það gæti verið. Þú hefir ekki hug til
að taka forlög þín í hendur þér og ryðja sjálfri
þér þá braut sem þér líkar. Þú ert þræll atvik-
anna og skortir áræði til að slíta þig lausa.” —
Hann lét sem hann vildi sleppa henni og þar
næst lagði hann hönd hennar skyndilega og ó-
vænt, á andlit sitt. “Sama samt — mín ertu,
mín, mín!” sagði hann ákafur. “Mín varstu frá
i upphafi og ekkert annað vegur neitt á móti því,
ekkert annað getur nokkurntíma vegið upp á
móti því. Eg vildi hafa látið lífið til að ganga
úr vegi fyrir þér. Eg reyndi til að deyja. Þú
heimtir mig aftur af dauðanum. Og nú, sama
hvað þú segir, alveg sama hvað þú segir, á eg
þig! Eg sá það í augum þínum í gærkveldi, og
eg býð byrginn öllum lögum, sem mennirnir
hafa nokkurntíma sett, mana þau til að taka þig
frá mér. Eg býð byrginn því sem þú kallar
skyldu. Þú elskar mig! þú hefir altaf elskað
mig! Neitaðu því ef þú getur!”
Þetta var sviplegt og fast að því ómótstæði-
legt, hefði ef til vill ráðið öllu við hana í annan
tíma, en sterkara afl réði innra með henni og
því lét hún ekki á sig ganga, heldur kipti að sér
hendinni og segir: “Ekki þetta, Guy. Mér þykir
vænt um þig. Já, eg elska þig. En aðeins sem
vin. Þú — þú skilur mig ekki. Hvernig ætti
það að vera? Eg hefi breyzt svo mikið síðan
við þektumst. Eg var stúlkubarn í þá daga,
þegar — þegar við lékum okkur að ástinni.”
Hér kom gráturinn upp í kverkarnar en hún
bældi hann niður. “Það er liðið hjá alt saman.
Nú er eg vaxin upp, orðinn fulltíða kvenmaður.
Augu mín hafa opnast — og — og — glitið er
alt horfið!”
Honum brá við eins og honum hefði verið
greitt högg, jafnsnart tók hann sig á og hló
gálauslega. “Svona lætur þú. En ástin breyt-
ist ekki — ekki svoleiðis. Ástin gerir annað-
hvort, fer sína leið eða er kyr — fyrir fult og
alt. Það ert þú, sem skilur ekki sjálfa þig. Þú
kant að snúa baki við sannleikanum, en breytt
honum geturðu ekki. Þeir sem einu sinni hafa
elskast — elskast eins og þú og eg — þeim er
vináttan ekki nóg. Það er, hvort sem þér líkar
eða líkar ekki, það ómögulegt. En—”. Hann
stóð litla stund þegjandi, sneri frá og segir:
“Vertu sæl!”
“Þú ert að fara?” spurði hún.
Hann sneri við aftur, óráðinn. “Já, eg er
að fara. Eg ætla til kofans míns aftur, og svo
til vilpunnar. Vegna hvers ekki? Er nokkur
sem kærir sig lifandi vitund hvað eg geri?”
“Já”. Hún svaraði í hálfum hljóðum, orðin
streymdu af vörum hennar og víst var það
ekki sjálfrátt, að hún greip í handlegginn á
honum: “Guy, þú veizt að við berum umhyggju
þín vegna. Burke er umhugað um þig. Eg þoli
önn fyrir þig. Guy, góði, góði vertu vænn! Það
er svo bágt, svo raunalega sárt! Viltu ekki —
geturðu ekki — barist við það? Viltu ekki
reyna — bara reyna? Eg veit þú vinnur sigur,
bara ef þú vilt reyna!” Hún mændi á hann, bað
hann með öllum kröftum sínum, hélt sér í hann,
eins og hún vildi toga hann með líkamlegu afli
frá hyldýpinu, sem gein við honum. “ó Guy,
það er svo áríðandi! Sannlega, sannlega er það
svo mikils virði, að það verður ekki of dýru
verði keypt. Guy, eg bið þig, eg grátbæni
>ifT---” .
Hann tók eldsnart um andlitið á henni báð-
um höndum: “Þú getur gert það mikils virði
fyrir mig. Eg skal gera það fyrir þig!”
Hann hélt henni að sér með mikilli elsku
örstutta stund, en kysti hana ekki. Hún sá á
augum hans, að hann ætlaði að gera það, sá líka
að hann hratt þeirri hvöt frá sér. Það var
eina huggunin hennar þegar hann vatt sér frá
henni og fór í hvarf.
VIII. Kapítuli.
Kallið.
Morguninn eftir, þegar Burke færði Kelly
morgunskattinn í rúmið, þá teygði sá írski úr
sínum stóra kropp með góðmannlegu tali, skárri
væri það gestrisnin, spurði hvernig unga mann-
inum liði og hvað jörðinni liði. Burke sagði sem
var, að hann ætlaði að fara að sækja skepnurnar
og færa þær á aðra haga, þá þeyttist hinn fram
úr: “Eg kem líka, það er starf sem okkur
Sánkti Pétri hentar vel. En komdu ekki með
konuna. Það slark er of mikið fyrir hana.”
“Eg veit það,” svaraði Burke stuttlega.
“Eg er búinn að segja henni að fara hægt í
verkin um tíma. Veðrið er þungt á henni.”
Kelly leit við honum, góðgjarn og forvitinn.
“Geturðu ekki komið því svo fyrir hér, að hún
fái tóm til að fara til Brennerstadt til veð-
hlaupanna og ágangsins með gimsteininn? Þið
hefðuð bæði gott af umskiftunum.”
Burke hristi höfuðið. “Mér er til efs að
hún hefði gaman af því, þá mundi Guy vilja fara
líka, og vafasamt að hann hefði gott af því.
Hann för í burt í morgun, í kofann sinn, eg
ætla að vona að honum sé treystandi að halda
sér í skefjum.”