Heimskringla - 08.12.1937, Side 6

Heimskringla - 08.12.1937, Side 6
6. SÍÐA HEIMSKRINCLA WINNIPEG, 8. DES. 1937 Hann söðlaði hestinn þó hann sæi ekki til og leiddi út. Rigningin hamaðist sem áður en Diamond var öruggur meðan húsbóndi hans hafði hönd á honum og stóð kyr meðan Burke snaraðist á bak. Síðan fóru þeir að leita kof- ans á sandinum, rökkrið fór að og skruggurnar dunuðu. XII. Kapítuli. Fórn. Hesturinn fór seint og varlega því að al- staðar buldi rigningin á vatni. Og er þeir fóru hjá höfðanum var niðurinn mikill er vatnið hripaði ofan hamrakollsins urðarbrekkur en broddperu runnar gátu ekki haldið höfði í þeim trylda vatnagangi og lágu flatir í grjótinu. Enn rigndi gríðarlega þó léttara væri í lofti enda sá glætu niður við sjóndeildarhring á austurlofti, það var birtumön af tunglinu, það var að koma upp. Þegar höfðanum slepti tók við á aðra hönd niðandi sog frá farýiu sem nú var orðið meir en bakkafult, þangað streymdi vatnið eftir hallan- um, og við glætuna frá leiftrunum gein vatns- fallið, kolmórautt og ólgandi, en flóðið náði langt upp á bakkana, einkum þeim megin sem landið var lægra, þar var sléttan sem hafsjór. Kofi Guys var tæpa húslengd frá bakka hins stóra og straumharða fljóts. “Þar getur hann ómögulega verið,” hugsaði Burke með sér, gat þó ekki snúið aftur við svo búið, hélt því áfram þó færðin versnaði af sandbleytu. Hann óttaðist mest, að bakkinn stæðist ekki strauminn. En er hann kom að kofanum, sá hann ljósglætu í vindauganu, svo hann steig af baki og batt hestinn við staur, þá lét svo hátt í fljótinu, að varla heyrði skruggu- hljóðin. Hann öslaði meðfram vegg kofans að dyrunum og þreifaði til loku, hurðin var læst, hann barði á hana með hnefanum og kallaði á Guy. Enginn svaraði og ekkert heyrðist nema orgið í straumnum og niðurinn af regnfallinu. Þá gerðist honum óvært. Af ljósinu vissi hann að einhver var inni, en enginn nema flón mundi halda sig á þessum stað í berum lífsháska. — Hann þóttist ekki geta horfið aftur án þess að ganga úr skugga um hver inni væri, svo hann hljóp á hurðina svo fast, að hún hrökk upp, svo snögt að hann rauk á eftir henni inn úr dyr- unum. Hann sá að ljós logaði á kerti og í sama bili heyrði hann að hljóðað var. Kvenmaður spratt upp á móti honum og veifaði handleggj- um til að varna honum að koma nær. Var hann að dreyma? var hann genginn af vitinu? And- litið var Sylvíu, en svo fölt og tekið! Raustin var Sylvíu, en svo vesöl og vanburða, biðjandi hann vægðar, honum fanst hún torkennileg. “ó Burke! fyrir Guðs skuld — dreptu hann ekki! Dreptu hann ekki! Eg skal drepa Sjálfa mig ef þú — gerir það!” Hann tók um úlnliðina á henni, heldur fast, fann að þetta var ekki draumur, en hún stimp- aðist við þegjandi, að láta hann ekki fara lengra. Hann sá yfir höfuð hennar hvar Guy sat á trönufleti við gafl og studdi höndum að höfði sér, leit svo í augu stúlkunnar, sem stimpaðist við hann, þau voru galopin af hræðslu. Þá kom yfir Burke þrá sem hann réði varla við, freistingin til að taka hana rétt sem hún stóð og fara, var meir en mannlegur máttur gat ráðið við. Hann hafði þolað svo mikið fyrir herínar sakir. Hann hafði þolað svo sárar kvalir útaf henni. Freistingin greip hann og reif og sleit eins og óarga dýr. Var það af augunum skæru og hreinu, sem mændu á hann, að sú freisting leið frá? Það var því líkast sem tekið væri á honum til still- ingar, stiltri hönd og mjúkri. Hann vissi alt í einu hvað^ gera skyldi, hann var sjálfs síns herra, hin ögrandi freistingar stund leið hjá. Hann laut að henni og sagði skýrt og skorinort, svo gerla heyrði í gegnum vatna- gnýinn: “Hjálpaðu mér til að bjarga honum! Hver veit nema það geti tekist.” Henni varð svo við, að hún laut að hönd hans sem hélt um herðar henni og brá á hana vörunum. Við þann koss varð hann frá sér numinn. Endurminningin um þann koss vissi hann að myndi fylgja sér að dauðans dyrum. Eftir það lét hann hana lausa og snaraðist þang- að sem Guy húkti, kipti honum á fætur og gekk undir honum til dyra. Sylvía hélt undir hann öðru megin og þá hugsaði Burke, að þetta væri víst það síðasta sem þau gerðu í félagi. Guy virtist máttvana og varla með fullri rænu. Út tróðust þau í óveðrið og þangað sem Diamond snerist frísandi. Þá sagði Burke við Sylvíu: “Farðu á bak!” “Nei, nei!” sagði hún og vék frá. “Eg ætla að ganga.” Burke sagði ekki neiít, greip Guy og snar- aði í söðulinn, bæði skutu fótum hans í ístöð, en þarnæst vatt hann sér að Sylvíu og lét hana á bak, hún ætlaði að halda sér í hann en hann sleit hana af sér og lét hana grípa um beltið sem Guy hafði um sig. Þar næst losaði hann taum- inn og sneri við hestinum, fékk Guy tauminn, sló á lærið á honum og sagði: “Vaknaðu!” Jafn- skjótt og hesturinn var laus, tók hann til fót- anna, hvatstígur og heimfús. Ekki heyrðist til hans er hann öslaði vatnsagann og á samri stund hvarf hann í húmið, með þeim sem á hon- um sátu ruggandi sitt á hvað. En Burke gekk aftur inn í kofann, að borðinu sem kertið stóð á; hjá kertinu stóð ljósmynd í umgerð og skýldi ljósinu svo það dó ekki út af súgnum. útifyrir dundi úrfellið og vatnsfallið hamaðist að bakkanum, svo að kof • ' inn virtist titra, eigi að síður hvarflaði Burke að þeirri mynd eins og nál að segulmagni, eða eins og maður að bana kominn af þorsta teygir sig eftir vökvun til að deyja í friði. Hann lagðist fram á borðið og hélt mynd- inni upp að Ijósinu og mændi á ásjónu Sylvíu, sem hló við honum frá myndinni. Hún stóð úti í blástri með opnar varir og ást í augum og yfirbragði. Hann gat ekki slitið sig frá að horfa á það heillandi yndi, jafnvel þó sá fögn- uður væri ekki honum ætlaður. Hann horfði og horfði á þetta, sem verið hafði annars manns hnoss, löngu áður en hann hafði séð hana, óg gleymdi öllu öðru. Hann hafði goldið gjaldið mesta og ýtrasta, að farga sjálfum sér fyrir elsku sína til hennar. Andinn hafði hrósað sigri yfir holdinu. Ástin eilífa, sem metur dauðann lítils eða að vettugi, hóf hann til hæða, langt upp yfir veröldina . . . Hvers varð hann var í þessum stellingum ? Ekkert hljóð gat hann heyrt gegnum straum- sogið. Enga sjón gat hann séð nema þá sem hann horfði á við hið blaktandi skar. Samt réttist hann upp alt í einu, leit við — og sá hana standa í dyrunum. Hún hélt sér í dyrastafinn, blés mæðinni, með dauðann að baki en engan dauðabeyg í augum, heldur dýrðlegan ljóma sem hann hafði aldrei séð áður. Hann trúði varla sínum eigin augum, þorði ekki að hreyfa sig. Þá tók Sylvía viðbragð og hvarf til hans eins og sá sem leitar skjóls undan stórviðri og áður en hann varði vafði hún hann örmum. Hann faðmaði hana að sér, orðlaus af undr- un og gleði. Og í næsta vetfangi mættust varir þeirra í kossi, heilögum og innilegum, bindandi þau saman 'í einingu, sem aldrei varð rofin framar. Burke varð svo mikið um, að hann titraði og þegar hann fékk málið, spurði hann: — “Hvernig — stóð á að þú komst aftur?” Hún hélt sér fastar að honum og svaraði skjótt og af móði: “Af því Guð veit eg vil heldur deyja með þér — heldur en — lifa án þín! Mér þykir svo vænt um þig! ó, skilst þér ekki?” Burke horfði á hana við kertaljósið glitr- andi á hári hennar og augum, sem sáu ekki neitt nema hann. Hann þurfti engin orð til að skilja að þetta var satt og aldrei gat hann framar efast um þann furðulega sannleik, þann skyndi- lega skilning sem yfir hann kom á þessum stað við dauðans dyr. f sama bili kom vindhviða sem slökti Ijósið, með dynjandi nið. Fljótið var að rífa bakkann og kofinn að hallast. Hann greip koriuna á arma sína, ólmur af lífshug og lífsþrá, fann alt í einu að lífið var dýrmæt gjöf, og bar hana út. Vatnið tók honum í mitti, hann óð hægt og sterklega, alveg ódeigur, með nýjum hug og dug, en er hann hnaut við, sagði Sylvía með handlegginn um hálsinn á honum: “Þú skalt ekki bera mig. Eg skal vaða og halda í hendina á þér!” En hann lét sem hann heyrði ekki, heldur óð vaðalinn með öruggum hug og hjartað fult af gleði. Hann sá kofann hverfa með bakkanum í straumólguna, en þó hurð skylli nærri hælum, náði hann þangað sem grynnra var og von bráðar þangað sem halla fór uppímóti til höfð- ans. Þá stilti úrfellið snögglega og tunglið glampaði gegnum skýjarof. Burke óð þangað sem þurt var, setti frá sér sína kæru byrði við brekkufótinn og leit yfir flóðið í tunglsljósinu. “Nú er okkur borgið/ sagði hann, hélt utan um konu sína og kastaði mæðinni. Sylvía lagði handlegginn um háls hans. “Eigum við að halda áfram upp á hæsta tind- inn?” sagði hún. “Hvaða tind?” spurði hann. Hún stóð lítið eitt hærra svo hann varð að líta upp á hana. Hún beygði sig niður til hans, fljótt, fjör- lega, blíðlega, tók höndunum um andlit hans, leit um öxl sér ofurlitla stund, kysti hann svo. “Eg held þú segir satt, félagi,” mælti hún. “Við þurfum ekki að fara lengra — ekki neitt lengra en þetta. Við erum komin alla leið.” Hann tók til hennar með myndugleika sem kom henni betur, var henni kærari en nokkur blíðu atlot og sveigði hana að sínum vilja. “Já, við erum komin alla leið,” mælti hann og kysti hana titraníi vörum, knýjandi þó. “En hvílíkt ferðalag, sála mín!” Hún vafðist að honum, gefandi af öllu sínu, alt í hans vald. “Og hvílík aðkoma, ó sála mín!” sagði hún mjúklega og gletnislega. Að þessu hlógu bæði, hrósandi sigri að þeirra hætti sem hafa veröldina fyrir fótum sér. XIII. Kapítuli Með trú og ást. Með morgninum var flóðinu fjarað og í spor þess spratt upp hinn ljúfasti grængresis hjúpur þar sem áður var morgrá eyðimörk Mary Ann stóð í dyrum kofa síns og augun stóðu langt fram úr skjáunum, dauðhrædd enn , við ósköpin sem yfir höfðu gengið. Hvorki hún né hennar lið vildi koma nærri húsbóndans híbýlum þennan morgun, því að yfir heimahús- inu hvíldi skuggi svo geigvænlegur, að ekkert þeirra þorði að hætta sér þangað. Húsbóndinn sjálfur var nýbúinn að reka hana á fætur og inn í eldhús að matreiða undir ströngu e^tirliti hans sjálfs. En í sjálf íveruherbergin gat eng- inn mannlegur máttur komið henni, því að hún vissi með einhverjum duldum hætti, að þar beið dauðinn og reiði guðanna var svo nýlega afstaðin, að hún hafði enga krafta til að mæta þessari nýju voveifu. Hesturinn hafði farið rakleitt heim og var nú kominn í hesthús, en maðurinn sem á honum sat fanst mörgum stundum síðar. Húsbóndinn sjálfur hafði komið að honum liggjandi á grúfu á svölutröppunum, og nú lá hann í rúminu sem hann hafði áður legið í svo lengi, dró andann erfiðlega og rendi augunum til og frá, líkt og hapn leitaði einhvers, sem hann náði ekki að finna. Hvers leitaði hann? Það langaði Sylvíu til að vita. Hún sat hjá honum í ljósaskiftun- um, mjög svo tekin, en yfirgefa hann vildi hún ekki, svo Burke færði þangað hvílustól og lét hana leggjast fyrir, síðan bar hann þangað mat og hans neyttu þau í hljóði morgunsársins, sem ekkert truflaði nema andartök hins feiga öðru hvoru. Hann rendi augum á þau frá koddanum, virtist ekki þekkja þau, rendi þeim stöðugt til og frá eins og hann væri að gá að einhverju, sem hann langaði til að finna. Burke ætlaði að lofa þeim að vera tveim í einrúmi, en hún benti honum að koma. Hann gekk til hennar og laut að henni þar sem hún lá. “Eg ætla út og reykja á svölunum. Eg heyri til þín ef þú kallar,” sagði hann. Hún tók um hálsinn á honum, togaði hann að sér og hvíslaði að honum: “Þig vil eg hjá mér — nú og æfinlega.” Hann kysti hana á munninn og á hárið er vildi ekki vera inni. Hún heyrði til hans -út á svalir, síðan var alt hljótt. f þeirri kyrð færð- ist værð yfir hana, se mhún barðist við að hrinda af sér, ef Guy skyldi þurfa hennar við. Hún var ósegjanlega þreytt og hvíldin fjarska fýsileg fyrir líkama og sál og smámsaman rann á hana höfgi og af henni aftur, unz gleymskan smaug mjúklega yfir hugann og værð á lémagna limu. . . Skömmu seinna vaknaði hún af sjálfs- dáðum, af einhverju innra ákalli. Hún reis upp og leit á Guy. Þá voru augu hans ekki reikul, heldur störðu á hana. Hann sagði skírt og ró- lega. “Sæktu Burke!” Hún steig fram úr og ætlaði að gera sem hann sagði. Guy var brugðið, nokkuð komið yfir hann, sem hún hafði aldrei séð áður, eins og hann hefði örugga vissu, nýja orku algerlega andlegs eðlis. En Burke kom inn áður en hún komst út, og gekk þangað sem Guy lá. Hún vissi nú fyrir víst að andlátsins var ekki lengi að bíða. Hún vék frá ósjálfrátt þegar þessir karl- menn hittust, fanst sér vera ofaukið, fékk þó ekki af sér að ganga burt. Svo sneri Burke til hennar og segir: , “Hann vill að þú kveðjir sig áður en þú ferð.” Hann talaði blíðlega, tók hendinni á öxl hennar, sem henni var mikill styrkur að og huggun. Hún beygði sig ofan yfir Guy en hann leit upp til hennar, feigum sjónum að vísu en öruggum og jafnvel broshýrum. “Vertu sæl, elskan mín!” sagði hann lágt og blítt. “Hugsaðu til mín öðru hvoru — þegar þú hefir ekki annað betra að gera.” Hún tók í hendina á honum og sagði í hálf- um hljóðum: “Oft og tíðum!” Hann reyndi að þrýsta hönd hennar og segir: “Eg vildi — eg vildi eg hefði dugað vel!” “Hugsaðu ekki um það núna!” sagði hún. “Það er alt liðið hjá — fyrirgefið fyrir löngu.” Enn mændi hann á hana skærum, fjörlaus- um augum. “Eg elskaði aldrei neina — nema þig, Sylvía. Mundu það. Það er það eina sem er minnisvert á minni æfi. Farðu nú og hvíldu þig, ljúfa. Eg verð að tala við Burke — einan.” Hún brá vörunum á enni hans, kysti hann svo á munninn. Hún vissi, þegar hún gekk burt, að hún mundi aldrei heyra raust hans framar á þessari jörð. Hún fór til sinnar stofu, stóð við gluggann og horfði á auðnina skrýðast grænum mötli gróandi grasa. Hún hugsaði um draum sinn, en nú var hvorki ótti né beizkja í hjarta henn- ar. Það sem hún hafði kviðið fyrir með óum- ræðilegri angist, var nú fram komið. Viðureign þessara tveggja manna á einstigi, einungis öðrum færu, var nú lokið. Sterkari ástin hafði sigrað þá sem veikari var, en samt var þeirri minni ekki með öllu á glæ varpað. Henni fanst — þarna við Dauðans hlið — hann vera risinn upp. Og hún vissi að bæn sín, af sárum kvíc framborin, var heyrð á endanum. Guy var óhultur, átti hjálpina vísa. Löngu seinna kom Burke inn til hennar, þá lá hún með höfuðið á handleggjunum fram á borð og svaf. En hún vaknaði og réttist upp þegar hann kom og leit á hann snögglega með spurn í augum. Þeirri svaraði hann þegjandi eins og hún átti vísa von á, kom svo, kraup á kné hjá henni og tók utan um hana. * Hún hjúfraði sig að honum orðlaus, fann ró' og merkilega huggun af að hann hélt utan um hana. Eftir langa stund sagði hún hikandi: “Burke, þú — þú fyrirgafst honum?” “Já,” sagði hann. Hún lyfti höfði og kysti á hnakkann á hon- um. “Burke, þú skilur þá að eg — að eg gat ekki yfirgefið hann?” “Eg skil,” sagði hann og tók fastara um hana. “Þú getur ekki yfirgefið neinn sem á bágt.” “Ó, það er alt annað mál,” sagði hún. “Mér þótti svo vænt um hann. Eg gat ekki að því gert. Eg mátti til að elska hann.” Hann þagði við og þá kom að Jjenni grunur og hún undraðist, hvort hann misskildi hana jafnvel ennþá. Svo tók hann til orða, lágtalaður og dálítið rámur. “Þetta veit eg. Mér þótti vænt um hann líka. Þessvegna brunnu á mér tveir eldar.” “Ó Burke — elsku góði!” sagði hún. “Eg hefði gjarnan höggvið mína hægri hendi til að bjarga honum, en það var ekki til neins. Seinna meir skildist mér, að þér hefði kanske tekist það. En þá var það um seinan. Svo þar fyrir utan — eg stóðst það ekki, að horfa upp á það. Ekki þig! Ekki þig!” Hún strauk hendinni um andlit hans. “Eg var þín frá fyrsta augnablikinu sem eg sá þig,” sagði hún. “Sylvía!” Hann sneri henni svo að hann sá beint í augu hennar. “Er þetta satt?” Hún leit stöðugt í móti. “Víst er þáð satt!” sagði hún. “Gæti eg sagt þér annað en satt?” Hann hélt utan um hana enn. “En — Sylvía —” Hún spenti greipar og hélt þeim á bringu hans. “Það er satt,” sagði hún. “Eg vissi ekki af því sjálf til að byrja með. Eg varð alt í einu áskynja þess sandroksdaginn — daginn sem Guy bjargaði lífi þínu — manstu?” “A” sagði hann. Hún hélt áfram, óframari en áður. “Eg varð óttaslegin — þegar eg vissi hvernig komið var. Eg var svo hrædd um að þú kæmist að því.’ “En af hverju þá?” sagði hann. “Af hverju?” ‘ Hún hristi höfuðið og alt í einu leit hún undan honum. Hún leit út eins og barn sem er feimið. “Viltu ekki segja mér af hverju?” sagði hann. Hún tók lítið viðbragð, svo sem til mót- mæla. “Eg eg treysti þér — ekki fullkom- lega,” sagði hún. “En þú vissir þó að eg elskaði þig,” sagði hann. Hún hristi höfuðið rösklega. “Eg vissi það ekki. Eg vissi það alls ekki. Hvernig átti eg að vita það? Þú hefir aldrei sagt mér það — ekki einu sinni núna.” “Dæmalaust er að vita!” sagði hann, eins og honum ofbyði. Sjálfstraust hennar vaknaði við að henni heyrðist honum ofbjóða þessi yfirsjón, þó §krítilegt sé, og hún leit upp á hann aftur. “Það gerir ekkert til nú,” sagði hún. “Þú þarft ekki að byrja úr því svona er komið. Eg þurfti ekki að láta segja mér það, eg komst að því samt — 0g það sama hefðir þú getað gert, ef þú hefðir ekki verið alveg sjónlaus. En eg er fegin, þegar á alt er litið, að þú gerðir það ekki, af því—þér lærðist að treysta mér án þess. Það var elsku- legt af þér, Burke, að treysta mér. Eg veit ekki hvernig þú fórst að því.” “Eg mundi treysta þér til veraldarinnar endimarka, þá bundið væri fyrir augun á mér,” sagði hann. “Eg þekki þig.”. “Já, nú orðið. En ekki þá. Þegar þú kottist að mér í kofanum — með Guy” — hér varð hún ofurlítið skjálfrödduð — ekki vissirðu þá að eg var hjá honum af því hann var of veikur til að vera einn.” “Og til að verja hann fyrir mér,” sagði Burke. “Já, líka það.” Hún lagði kinnina skyndi- lega á hönd hans. “Fyrirgefðu mér það,” sagði hún. Hann lagði höfuð hennar aftur á öxlina á sér. “Þú hafðir fullmikið tilefni til að tor- Framh. á 7 bls.

x

Heimskringla

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.