Heimskringla - 29.12.1937, Síða 3

WINNIPEG, 29. DES. 1937
HEIMSKRINGLA
3. SÍÐA
hlið við hlið, inni í þeim.
“Móðir okkar, þú og eg og
móðursystir þín, sem við um það
leyti verðum búin að koma í gott
skkp og ef við getum fengið Ard-
enworth til að koma (hann er
sá bezti náungi sem nokkurn-
tíma hefir dregið andann), þá
held eg að vinahópurinn sé allur.
Á meðal annara orða, eg er óró-
legur út af Ardenworth, það er
svo langt síðan að við höfum séð
hann. Eg hefi að minsta kosti
farið heim til hans fimm sinnum,
og skrifarinn hans, sem eins og
þú veizt er afar einkennilegur
útlits, hefir altaf svarið og sárt
við lagt, að hann væri ekki
heima. Helen! Þú sem þekkir
hann svo vel, segðu mér hvemig
eg get orðið honum að liði? Þú
veizt að eg er stór auðugur eða
verð það innan eins eða tveggja
mánaða. Eg get aldrei eytt öll-
um þeim auðæfum nema að vinir
mínir hjálpi mér til þess. Er
það ekki sorglegt að sá ágætis-
maður skuli vera svona fátækur>
og leyfa mér samt að kalla sig
vin, eins og að sú vinátta sé í því
fólgin að annar vinanna lifi við
allsnætgir, en hinn í algerðu
allsleysi. En samt dirfist eg
ekki að bjóða honum hjálp. —
Helen þú skilur mig. Látum
okkur sameiginlega finna ráð til
að bæta kjör hans, þrátt fyrir
andstöðu hans.”
Það var þessi hreina hugsun
og æskumanns áhugi sem ekki
aðeins hafði læst sig inn í hjarta
Helenar heldur líka sál hennar,
því hún sjálf átti óþroskaðar
skáldlegar hugsjónir og í tali og
hugsjón elskhuga síns, sá hún
fegurri skáldskap, heldur en oft
er krossfestur innan hljóms- og
höfuðstafa, — skáldskap óeigin-
gjamra verka og drengskapar
hugsjóna. Hana sárlangaði til
að kyssa höndina sem hún hélt í.
Hún færði sig nær Percival og
mælti:
“Elsku Percival, stundum
furðar þig hvernig á því stend-
ur, að eg vil heldur hlusta á þig
en eldlegu mælskuna úr honum
Mr. Varney, eða hana móður-
systir mína útmála framtíðar-
vald sitt og virðingu — þau tala
bæði vel, en þau eru altaf að tala
um sjálf sig, þar sem þú-----”
Percival stokkroðnaði og tók
fram í fyrir henni, svo varð
stutt þögn. “Jæja,” hélt Helen
áfram, þú varst að tala um hann
frænda minn, en þú þekkir hann
illa, ef þú heldur að nokkur þau
brögð er við kunnum að beita
geti lokkað hann út af sjálfstæð-
isferli hans, og eins vænt og mér
þykir um hann, þá gæti eg ekki
óskað honum þess. En vertu ekki
órólegur út af honum, hann er
einn af þeim mönnum sem fædd-
ir eru til þess að verða að manni
og það án hjálpar annara.”
— “Hvernig veit spákonan
fallega þetta?” spurði Percival
með fullorðins manns myndug-
leika. “Eg þekki heiminn betur
en þér og eg fæ ekki skilið hvers-
vegna að Ardenward ætti að
verða meiri maður, eins og þú
kallar það, fyrir að berjast á-
fram einn, eða hversvegna að
hann ætti að verða minni maður
fyrir það, þó hann færði rúmið
sitt á álitlegri stað en það nú
er og léti mig skaffa sér hest,
vagn og kúsk. Þó að Percival
hefði talað um að kaupa fíl, eða
kínverskan burðarstól, þá hefði
Helenu ekki getað verið betur
skemt. Hún klappaði saman
höndunum af ánægju og skelli
hló, en þegar að hún leit framan
í kærasta sinn sá hún að honum
hafði mislíkað, svo hún mælti al-
varlega:
“Veiztu ekki hvað það er að
finna til sannfæringar sem mað-
ur getur ekki lýst í orðum? Eg
finn einmitt til þess í sambandi
við frænda minn og framtíð
hans. Eg veit ekki hversvegna>
að eg geri það í hvert sinn sem
hann talar um framtíðina. Það er
eins og að hún heyri honum til,
þrátt fyrir það, þó mér virðist
hún í fjarlægð og í þoku.
“Það er satt Helen, hann legg-
ur alt út eins og reiti í landar-
eign sinni. Það er ekki unt einu
sinni að brosa þegar hann talar
blátt áfram um, að á þessu ald-
ursári verði hann orðinn leiðtogi
í héraði sínu. Eftir vissan tíma
stórauðugur og að á ákveðnum
tíma verði hann orðinn þing-
maður — lengra fram í tímann
fer eg ekki að þessu sinni en þeg-
ar að hann er búinn að ná síðasta
takmarkinu verður hann orðinn
43 ára og hefir átt í stríði við
örbirgð allan þann tíma.”
“Það er engin örbirgð til fyrir
þann mann sem lifir í framtíð-
inni,” mælti Helen með hrifningu
sem tíðum brá fyrir í æskulífi
hennar og var fyrir bæði þess
þroska sem vænta mátti síðar ef
henni entist aldur. Ardenworth
getur aldrei orðið fátækur. —
Hann er eins auðugur í vonum
sínum og við erum í----” Helan
stein þagnaði alt í einu og roðn-
aði — leit niður og hélt áfram:
“Þú mættir eins aumkva mig,
þegar eg er á gangi hér í garðin-
um og þú ert ekki með mér.
Hugur minn dvelur ekki við þá
göngu túra. Hann er hjá þér.”
Rödd Helenar var klökk og
viðkvæm er hún talaði síðustu
orðin, svo reis hún á fætur og
settist niður undir stóru eikartré
sem þar stóð í garðinum og hann
hjá henni.
Þau þögðu bæði stundarkom.
Percival hugfanginn, Helen í
dularfullri leiðslu sem hún átti
vanda til og bæði var angurblíð
og hugljúf.
Percival rauf þögnina og
mælti: “Helen, síðan að eg kynt-
ist þér, þá finst mér lífið alvar-
legra en áður. Eg finn til meiri
alvöru og ábyrgðar heldur en eg
þekti áður. Skyldur Helen, til
að verða þín verðugur. Viltu
gera það fyrir mig að brosa. Nei
þú getur ekki brosað. Eg get
ekki neitað því, að eg hefi stund-
um fundið til metnaðar. Stund-
um þegar að eg var drengur, þeg-
ar eg með Plutarch í hönd mér
lá undir sedrus-viðar trjánum á
Laughton. Stundum sem sjó-
maður eftir að hafa lesið um
Collingwood og Nelson, þá stalst
eg frá félögum mínum og lét mig
dreyma um blikandi hafið og
skipin sem klufu öldumar á milli
landa, tignarleg og mikilfeng.
En eftir að arfurinn mikli féll

VÉR ÓSKUM YÐUR ALLRAR FAR-
SÆLDAR Á HINU NÝJA ÁRI SEM
NÚ FER 1 HÖND. VÉR ÞÓKKUM
VIÐSKIFTI LIÐINS ÁRS.
BLACKWOODS BEVERAGES
LIMITED
WINNIPEG, MAN.
mér í skaut — þegar að eg þurfti I
ekki lengur að hugsa neitt um
framtíðina, þá hurfu mér þessir
framtíðar draumar smátt og
smátt. Já, eg skil þegar að eg
hugsa um það, hvers vegna að j
fátæktin sjálf skerðir ekki, held-
ur örfar framsóknarþrek Arden-
worths. En síðan að eg kyntist
þér, kæra Helen þá hafa þessir
æfintýra draumar komið til mín
aftur. Sá sem þig fær ætti —
nei verður — að vera betri mað-
ur en alment gerist. Helen”,
mælti hann um leið og hann reis
hvatskeytilega á fætur. “Eg
skal aldrei ánægður verða, unz
þú ert eins stolt af vali þínu, eins
og eg er af þér.” Það virtist að
Percival, þar sem hann stóð hefði
stigið yfir bilið sem er á milli
æskunnar og fulltíða manns. ó-
vanalegur þungi var í orðum
hans, og máttur. Augun hvöss
og staðföst og alt útlit hans bar
vott um tíguleik hins þroskaða
manns. Helen horfði þegjandi á
hann, og henni var svo þungt
um hjartaræturnar, að í stað
orða, bráust fram flóð tára.
Þegar Percival sá hana gráta
kraup hann við hlið hennar. Tók
hana í fyrsta sinni í faðm sér og
kysti tárin af augum henni. —
“Hvernig fór eg að móðga þig
og hversvegna ertu að gráta?”
spurði hann.
“Lof mér að gráta, Petcival,
elsku Percival! Tárin eru eins
og bænirnar, — þau tala til guðs
um þig.”
J. J. Bíldfell þýddi
KARLKÓR REYKJAVÍK-
UR KOMINN HEIM
Mannfjöldinn, sem beið komu
“Dr. Alexandrine” í gærdag á
hafnarbakkanum, skifti þúsund-
um. Stillilogn var er skipið,
sem var hátíðaflöggum skreytt,
lagðist upp að.
Allur þessi viðbúnaður var til
heiðurs Karlakór Reykjavíkur,
sem var að koma úr söngför
sinni til útlanda — söngför, sem
hefir verið sannkölluð sigurför,
eftir blaðaummælum og ánægju-
svipnum á söngmönnurium sjálf-
um að dæma.
Þegar “Dr. Alexandrine” var
að leggjast upp að, mændu augu
allra á einn stað á þilfari skips-
ins, þar sem hópur manna með
hvítar einkennishúfur stóð. Og
alt í einu kvað við sterkur karla-
kórssöngur: ‘Landið vort fagra’.
Einnig söng kórinn “ísland”
eftir söngstjórann Sigurð Þórð-
arson. Mannfjöldinn þakkaði
með lófaklappi. Sigfús Halldórs
bauð kórinn velkominn með
nokkrum orðum og mannfjöld-
inn hrópaði ferfalt húrra.
Fararstjóri Karlakórs Reykja-
víkur, Qiiðbrandur Jónsson pró-
fessor, þakkaði viðtökurnar og'
bað kórinn að hrópa ferfalt
húrra fyrir ísland. Er þessum
einföldu en þó hátíðlegu móttök-
um var lokið, þyrptust vinir og
vandamenn til að bjóða kórfélag-
ana velkomna.
Þegar mestu fagnaðarlátunum
var lokið og fólkið var farið að
týnast burtu, tókst mér að ná
tali af formanni Karlakórs
Reykjavíkur, Sveini G. Björns-
syni póstfulltrúa. Hann sagði
mér í fáum dráttum frá ferða-
lagi kórsins.
Kaupmannahöfn
Kórinn fór héðan með Gull-
fossi 2. nóvember og hélt fyrstu
söngskemtun sína erlendis í Odd-
fellow-Palæet í Kaupmannahöfn.
Hafa borist ítarlegar fréttir af
söng kórsins í Höfn og hinum
lofsamlegu blaðaummælum, sem
hann fékk þar. Um allan undir-
búning undir komu söngmann-
anna í Höfn sá forseti íslendinga-
félagsins Marten Bartels banka-
fulltrúi og fórst ágætlega úr
hendi.
Berlín
Frá Höfn fór kórinn til Berlín
og söng í Bach-salnum. Aðsókn
var þar mjög sæmileg og öll Ber-
línarblöðin birtu undantekning-
arlaust afar lofsamlega dóma um
söng kórsins. Á meðan kórinn
dvaldi í Berlín eyddu söngmenn-
irnir frístundum sínum til að
aka um borgina og skoða hana.
Prag
Næst söng kórinn í Prag í hin-
um fræga Smetana-sal. Voru
vjðtökur hinar ágætustu og var
söngstjóranum, Sigurði Þórðar-
syni og einsöngvaranum Stefáni
Guðmundssyni sýndur sérstakur
heiður. Að söngskemtuninni í
Prag lokinni, voru söngmenn í
boði háskólakennara þar í borg.
Vínarborg
Næsti áfangi kórsins var Vín-
arborg. Þar hafði hinn alkunni
íslandsvinur Baron von Jaden
séð um móttökur og annan und-
irbúning, enda voru þær með á-
gætum .
Á brautarstöðinni í Vín var
fjöldi fólks til að taka á móti
kórnum.
Tólf ræður voru haldnar á
brautarstöðinni. Meðal ræðu-
manna voru Baron von Jaden,
prófessor Weischappel, faðir F.
Weischappel píanóleikara kórs-
ins. Er prófessor Weischappel
forseti kennarasambandsins í
Vínarborg og varaforseti kenn-
arasambands Austurríkis. Auk
þess töluðu fulltrúar frá ýmsum
tónlistarfélögum, þ. á m. Herr
Weis, sem er forseti alþjóðafé-
lags söng- og hljómlistarmanna
í Vínarborg.
Hljómleikar kórsins í Vínar-
borg voru sérstaklega hátíðlegir.
Varð kórinn að endurtaka mörg
lögin og syngja aukalög. Fögn-
uður áheyrenda varð þó mestur
er kórinn söng að lokum Vínar-
valsana, sem allir kannast við
hér heima í meðferð Karlakórs
Reykjavíkur.
Virðingarvottur á báðar hliðar
Á miðjum hljómleikunum af-
henti v. Jaden barón söngstjór-
anum forkunnar fagran lárviðar-
sveig. En söngstjóri afhenti v.
Jaden heiðursmerki kórsins og
gerði hann að heiðursfélaga. Við
sama tækifæri voru þeir Sigurð-
ur Þórðarson og Stefán Guð-
mundsson gerðir að heiðursfélög-
um í Skandinaviska klúbbnum í
Vínarborg.
í 10 mínútna hléi lék Björn
Ólafsson (ólafs Björnssonar rit-
stjóra) nokkur sólólög á fiðlu við
mikla hrifningu áheyrenda.
Á meðan kórinn dvaldi í Vín-
arborg sat hann mikla veislu á
Hotel Imperial, sem dansk-ís-
lenzki konsúllinn í Vínarborg,
Julius Meinl, hélt kórnum og fs-
lendingum búsettum í Vínarborg.
(Þeir munu vera 6: Frú Borg-
hildur Björnsson, Björn ólafs-
son, Martha Thors, Gylfi Þ.
Gíslason, Ármann Halldórsson og
Grímur Magnússon læknir). Var
þessi veizla hin veglegasta og
ekkert til sparað. Einnig bauð
Herr Meinl, sem var vemdari
hljómleikanna, kórnum í marga
klukkustíma akstur til að skoða
borgina. í Vínarborg sat kórinn
einnig veislu hjá v. Jaden barón
Leipzig
Frá Vínarborg var haldið til
Leipzig í Þýzkalandi. Hélt kór-
inn þar samsöng í “Kaufhaus-
Saal”. Aðsókn var þar mjög
sæmileg og var gerður hinn bezti
rómur að söng kórsins.
Yfirleitt var það svo, að menn
voru forviða á því hve kórinn
fékk mikla aðsókn á þessum tíma
árs þegar hljómleikar eru á
hverju kvöldi og nógu er úr að
velja. Mun hin góða aðsókn stafa
af því að mönnum mun hafa
fundist nýlunda að heyra íslenzk-
an karlakór. Bæjarstjómin í
Leipzig bauð kómum í ökuferð
um borgina og dansk-íslenzki
konsúllinn þar í borginni, Jej,
hélt kórnum veizlu.
Hamborg
Síðasta borgin, sem Karlakór
Reykjavíkur söng í, var Ham-
borg. Undirbúning þar höfðu
þrjú félög boðist til að hafa með
höndum: — íslendingafélagið,
Skandinaviska-félagið og Nor-
ræna félagið þýzka. Þegar til
kom neitaði kórinn að syngja í
húsnæði því, sem honum hafði
verið valið. Var það gamalt leik-
hús, mjög úr sér gengið og hrör-
legt.
Um kvöldið héldu svo hin þrjú
fyrnefndu félög veizlu fyrir kór-
inn og í þeirri veizlu söng hann
nokkur lög. Daginn eftir tilkyntu
blöðin að þau myndu birta dóma
um sönginn vegna þess hve full-
trúar blaðanna hefðu orðið hrifn-
ir af söngnum.
Sungið á grammófónplötur
Frá Hamborg hélt kórinn svo
til Kaupmannahafnar og söng
þar inn á plötur hjá “His Masters
Voice”. í danska útvarpið söng
kórinn 23. þ. m. og fóru blöðin
mjög lofsamlegum orðum um
söng kórsins í útvarpið.
Til marks um það hve söngur
kórsins líkaði vel er eftirfarandi:
Búið var að semja við danska
útvarpið um að kórinn skyldi fá
500 krónur fyrir 25 mínútna
söng. En er forstjóri útvarpsins
hafði heyrt kórinn syngja til-
kynti hann að útvarpið myndi
greiða 800 krónur fyrir 25 mín-
útna söng.
Um ferðalagið í heild má segja
að það hafi verið afar ánægju-
ríkt. Allir söngmenn frískir og
engar tafir. Mjög rómaði Sveinn
G. Björnsson alla framkomu far-
arstjórans, prófessors Guðbrand-
ar Jónssonar, sem var eins og
Sveinn komst að orði “alveg
prýðilegur fararstjóri”.
Að lokum spyr eg Svein um
framtíðar fyrirætlanir kórsins—
söngskemtanir, eða hvað ?
— Já, segir Sveinn, við mun-
um halda hér söngskemtanir við
fyrsta tækifæri.—Mbl. 30. nóv.
LAUSAVÍSUR
Þér sem notið—
TIMBUR
KAUPIÐ AF
THE
Empire Sash & Door
CO., LTD.
BirgUlr: Heary Ave. Eaat
Sími 95 551—95 552
Skrlfstofa:
Henry og Argyle
VERÐ - GÆÐI - ÁNÆGJA
sextíu og sjö eru liðnir vetur,
síðan fyrsta geislan sólar leit.
Úr hversdagslífinu
Sól fyrir gleði gremi ský,
gengur mörgu sinni;
og sviknar vonir einar í,
æfiminningunni.
BACK TO THE PLAIN
Take me back to the home,
Where the Coyotes still roam;
Back to the wide open plain.
Let me ride o’er the hill,
Till I drink in my fill,
Of fresh air, sunshine and rain.
Let me stack the new hay,
In the meadow all day;
Let me harvest the ripening
grain.
In a cabin of sod,
Where I’m nearer to God,
I’ll find restful sleep once again.
That sleep free from dreams,
Of vast wealth and schemes
For power, prestige and fame,
In the cities mad din
With its glamor and sin
That bring only sorrow and pain.
I would shake from my feet
The dust of the street;
And true as a dove to it’s mate,
Fly back to the west,
With life at its best,
Untamished by rancor and hate.
Eftir H. Marteinsson
Á vetrardag fyrsta 1937
Lengjast skuggar lækkar sólar-
gangur,
læðist kvíði í hugarfylgsni inn
að vetur þessi verði langur,
strangur
og væti marga tárum föla kinn.
___ ? ___
Margra hefir frami og fjör
fjarað í léndingunni.
Skyldu alheims æfi kjör
ofin af hendingunni?
Við lestur
Mörg var klausan gild og gleið
og grein úr ritning fyndin.
En ei komst Ranka alla leið
upp á sannleiks tindinn.
Bón til kunningja
•
Legðu flösku á leiðið mitt,
liðinn mun eg fagna,
það mun hver einn súpa sitt,
síðsta kvöldið ragna.
Kveðið á sumarldaginn
fyrsta 1933
I woulcf rise in the mom
Ere the night’s shades are borne
Away from the earth by the sun,
As he peers o’er the birm
Bringing vigor and vim
For another days labor and fun.
I would list to the peep
Of birds half asleep,
As the dawnbeams their plumage
adorn;
The crescendo of sound,
Of life all around,
Proclaiming a new day is bora.
I’d be the first to view
The diamonds of dew,
That dance on each emerald-
blade;
And revel in treasure
No mortal can measure
In colors of jasper and jade.
From the silvery mist,
O’er the meadow sunkissed
Rise visions of life yet to be
On a spot touched by love
From the Heaven above,
In a land where my soul can be
free.
M. A. Thorfinnson
Eg er fæddur — er það fært í
letur —
á Álftagerði í Mývatns fögru
sveit,
Kaupið Heimskringlu
Lesið Heimskringlu
Borgið Heimskringlu
"BOTTLEO BtlfE*
I CHAMTIOHSHIO'
Ewtish EKntt,
Lokooh 9
. 1937/m
Eottlimc.
AWAROCO
THEGOLD CHAMPIONSHIP MEDAL
8ILVCR ANO BRONZE MEDALS
LONDON ENGLAND
1937