Heimskringla - 06.04.1938, Side 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 6. APRfL 1938
ITtcimsknniUa
(StofnvO mt)
Kemur út á hverfum miOvikudeat.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
«53 OO «55 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsímia SB 537
Ver5 blaðslns er $3.00 árgangurlnn borglst
fyriríram. Allar borganlr sendist:
THE VIKING PRESS LTD.
1 311 viSsktíta bréf blaSinu aðlútandi sendlst:
Krnager THE VIKING PRESS LTD.
IS53 Sargent Ave., Wtnnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
S53 Sargent Ave., Winnipeg
•'Heimskringla” is published
and printed by
THE VIKING PRESS LTD.
S53-S55 Sargent Avenue, Winnipeg Man.
H Telephone: 86 537
aiuiuiuwininiiUuiniiiiiiiiiuiuii!iuiiiiiJiiiiiiiiiimiii!iiiiiiiitiii]iiiiiiiiiifiiii!iii!!iiuiiiiimi!inii!iiiiiii!UiuimHi!iiiiiiui!iuffl
WINNIPEG, 6. APRÍL 1938
JÓSAFAT
Lífið er leikur. Ekki óumflýanlega einn
óslitinn gamanleikur, heldur einnig og í
rífum hlutföllum sorgarleikur. En það er
leikur samt; æfintýri. Það getur verið að^
oss finnist stundum alt annað, af því að
sumir þættirnir í æfintýrinu, mannslífinu,
gleymast skjótt og slíta söguþráðinn, en
þegar sögu- eða sjónleikaskáldin hafa aft-
ur tengt þá saman, og bregða heildar-
myndinni upp fyrir sjónum vorum, verður
þetta ekki eins dulið og endranær.
Þessa minnast líklegast flestir einna
helzt við það að horfa á góðan sjónleik. í
eins fjölbreyttum myndum sjáum vér
hvergi æfintýri mannanna og þar.
Um sjónleikinn Jósafat, eftir Einar H.
Kvaran, sem sýndur var í Sambands-
kirkjusalnum s. 1. mánudagskvöld (og aft-
ur í gærkvöldi) getum vér hugsað oss, að
flestir hafi að loknum leik farið heim með
það í huga, að þeir hefðu séð eitt þeirra
æfintýra úr mannlegu lífi, sem ánægju-
legt var að sjá og kynnast.
Um efni sjónleiksins skal héir 'ekki
skrifað. Þeir sem söguna Sambýlið hafa
lesið, og sögur E. H. K. lesa flestir, er
það kunnugt. í þess stað skal með fám orð-
um á leiksýninguna og leikendur minst. En
þó það verði ekki nema brot af því, sem
um væri vert að skrifa, verður það tímans
vegna að nægja í þetta sinn.
Aðal-hlutverkið, Jósafat, lék Ragnar
Stefánsson. Leysti hann það ágætlega af
hendi; er þar einn bezti leikari meðal ís-
lendinga hér vestra. Annað mikilvægt
hlutverk, Grímu gömlu, lék Mrs. Steinunn
Kristjánsson og fórst það mjög vel;
hún er einnig svo kunn orðin fyrir leik-
hæfni sína, að nafn hennar er næg trygg-
ing fyrir því, að hlutverkinu verði góð
skil gerð. Þriðja hlutverkið af hinum
stærri í leiknum, frú Finndal, lék ungfrú
Rósa Halldórsson. Er oss sagt, að hún
hafi ekki áður leikið og sýnt sig þarna í
fyrsta sinni á leiksviði.- Sé svo, er þar gott
efni í leikkonu. Hún var svo langt frá
því að vera viðvaningsleg á leiksviðinu, að
hún að minsta kosti lék af list, í viðtalinu
við barn sitt. Þar var svo eðlilega leikið,
sem framast má verða. Annars var fram-
koma þessa nýliða í Leikfélaginu hin við-
kunnanlegasta. Grím, innheimtumann
Jósafats, lék Tryggvi Friðriksson liðiega
og ef til vill fram yfir það, er þess er gætt
að hann er byrjandi. Hlutverk Gunnsteins
læknis, er Thor Thorsteinsson frá Gimli
lék, var einnig af byrjanda vel af hendi
leyst; ekkert fum og sumstaðar leikið all-
eðlilega. Siggaiitla Finndal lék Joan Ás-
geirsson, kornung stúlka, skemtilega og
Láfa fávita, son Grímu gömlu, lék Friðrik
Kristjánsson vel. Tvö hlutverk, Rúnu
(vinnukonu hjá frú Finndal) og Nunnu
(hjúkrunarkonu á Landakotsspítala) lék
ungfrú Margrét Pétursson, lítil hlutverk,
en fórust vel úr hendi.
Sörla, kunningja Gríms, lék Björn Halls-
son. Hlutverk hans var ekkr stórt, aðeins
nokkur orð sögð og hallast upp við dyra-
staf. En þó sannaðist þar, að oft má lítið
laglega fara. Hvert orð og hver stelling
var svo eðlileg hjá Mr. Hallsson, að sá
atburður var ófölsuð mynd af lífinu.
f fjórða þætti leiksins var sýnin inn á
leiksviðið sérstaklega tilkomumikil. í
þeim þætti tóku og margir þátt við bruna,
er hér verða ekki nefndir með nafni.
Það er tilbreyting mikil í íslenzku fé-
lagslífi hér að eins stórir sjónleikir og þeir
er Leikfélag Sambandssafnaðar býður ár-
lega, eru hér sýndir. Frá þeim sem njóta
leikskemtananna, á leikfélagið þakkir skil-
i-ð ásamt leikendum þess bæði nú og fyr.
BETUR MÁ EF DUGA SKAL
Það er sannarlega dýrmætt, það segi eg
satt, eins og vinur minn A. segir stundum,
að vita til þess, að ritstjóri Lögbergs og
Joseph Thorson, K.C., og þingmaður, séu
að vinna að því, að bændur komi ekki eins
herfilega út úr skilvindu-kaupum sínum
og þeir gerðu á stjórnartíð Bennetts. Það
er að vísu sitt hvað annað, sem aflaga fer í
þjóðmálunum og sem eigi síður þarf bráðr-
ar lagfæringar við, eins og t. d. meðferð
Kingstjórnarinnar á atvinnuleysingjum,
sem eftir síðustu fréttum að dæma er ekk-
ert annálsverð, en alt um það hlýtur hver
maður að sjá af þessu, að Lögberg er .ekki
til einskis gefið út og Mr. Thorson er ekki
til einskis sendur á þing.
Ef nokkra athúgasemd skal við þetta
mál þeirra ritstjórans og þingmannsins
gera, er hún sú, að skilvindu-félögum ber
ekki saman við þá um verð á þessari vöru
fyr og nú. Eftir þeirra dómi, hefir verðið
verið lægra á skilvindum á árum Bennetts,
en bæði síðan og fyrir hans stjórnartíð.
Hvað hann kemur því málinu við, verður
ekki séð. En sé hægt dð fá Kingstjórnina
til að þoka verðinu á einhvern hátt niður,
hafa bændur ekki á móti því né nokkur
annar. En án þess að King sýni það í
verki, neyðast menn til að líta á grein rit-
stjórans sem hverja aðra pólitíska ó-
keypis auglýsingu.
En það var á hitt málið, sem vér drápum
á, sem hér skal ofurlítið vikið að. Eins og
kunnugt er, ætlaði King sér að afnema at-
vinnuleysi, er hann kom til valda og með
það í huga, reif hann niður atvinnubú sam-
bandsstjórnarinnar, er ógiftum atvinnu-
lausum mönnum voru ætluð. Atvinnu-
leysingjana átti í þess stað að lána járn-
brautafélögunum eða bændum í vinnu. —
Járnbrautavinnuna var enga að hafa þegar
til kom. En út um sveitir til bænda voru
hinir ungu ógiftu atvinnuleysingjar send-
ir, með 10 dollara meðlagi frá stjórninni;
átti helmingur þess meðlags að greiðast
bændum, en hinn helmingurinn, fimm dalir
verkamanninum. Hvernig hefir nú þetta
blessast? Atvinnuleysingi er vér áttum
nýlega tal við, sagði þá sögu af sinni
reynslu, að hann áliti með þessu fyrir-
komulagi stórst spor stigið í áttina til að
hneppa menn í þrældóm. Hann hefir út í
sveitir til bænda farið og unnið nokkra
mánuði hjá hverjum, sem stjórnin vísaði
honum á. Hjá þremur af fimm þessara
húsbænda sinna, var seilst til þess að gera
sem verst við mennina er ein vika eða
tvær voru eftir ráðningartímans, svo þeir
yrðu að segja upp vistinni. Var í eitt
skifti gengið svo langt, að hætt var að
fæða verkamanninn, máltíðir voru hafðar
um hönd af húsbónda og húsfreyju, leyni-
lega og án þess að vinnumaðurinn yrði
nokkru sinni var við það. Varð hann því
að fara til næsta bæjar, til að fá slökt í
sér hungrið. •
Eftir að hafa nú gengið úr slíkri vist, er
það auðvitað látið heita, sem svo, að lag-
legt sé það með þennan atvinnuleysingj-
ann eins og fleiri, að hann fáist ekki til að
vinna. Einhverjir munu hafa verið strik-
aðir út af skrá atvinnulausra með þessu,
að minsta kosti um stundarsakir, og það
hefir fækkað tölu atvinnulausra. En þetta
er að bæta úr atvinnuleysinu á annan hátt,
en King gerði ráð fyrir, í síðustu kosning-
um.
í atvinnubúum stjórnarinnar var lítið
eða ekkert kaup greitt. Með þessu fyrir-
komulagi er ekki heldur hægt að segja, að
um kaup sé að ræða. En það ber þeim
saman um, sem vér höfum átt tal við, að
matur og hreinlæti í atvinnubúunum og öll
aðbúð hafi verið þúsund sinnum betri, en á
þessum heimilum mörgum eða flestum. Er
og við því að búast, því það eru heimili,
sem ekki geta fátæktar vegna haldið vinnu-
fólk, er stjórnin ræður mennina hjá.
Það er því ekki þessvegna að ekki sé nóg
sem aflaga fer og bæta þarf úr, að Lögberg
getur ekki fundið neitt þarft handa stjórn-
inni að gera, en lætur sér nægja, í þess
stað, að blekkja almenning með pólitísku
auglýsinga-gali.
SVARTA LÝÐVELDIÐ
Buckingham-höllina heimsótti maður
nokkur um miðjan marzmánuð, gildur
vexti og með háan hatt á höfði. Hann var
Hoílendingur, hét Robert Aernout de Lyn-
den og er barón að nafnbót. Erindi hans á
fund George VI. konungs, var að sýna
honum skilríki sín fyrir því, að hann væri
sendiherra svertingja-lýðveldisins Liberia.
Ríki þetta má nú heita afbrigði í sögunni,
því það er eina svertingja-lýðveldið sem
nú er til. En jafnvel þó svo standi á, er
ekki við því búist, að það fái að njóta
frelsis síns um aldur og æfi. Ásælni hvítra
þjóða í lönd, er að minsta kosti þessa
stundina ofmikil til þess að hægt sé að
gera sér vonir um það.
Frá árinu 1931, að sendiherra lýðveldis-
ins dó, en hann hét Dresselnys og var
einnig hollenzkur, hefir Bretland ekki við-
urkent sjálfstæði þessa ríkis. Ástæðan
fyrir því er sú, að Þjóðabandalaginu höfðu
borist sannar fréttir af því, að þar ætti
sér þrælasala stað að einhverju leyti. En
fyrir eitthvað átján mánuðum, hafði þetta
verið rannsakað á ný og var talin sú breyt-
ing þá á orðin, að ekki væri ástæða til að
verða ekki við sjálfstæðiskröfu Liberia og
viðurkenna hana.
Liberia er 43,000 fermílur að stærð;
íbúatalan er 2^/2 miljón. Landið er sunn-
arlega á vesturströnd Norður-Afríku, þar
sem álfan bungar lengst út eða vestur í
Atlanzhafið. Hafnleysur eru þar, en Hol-
lendingum kemur vel að geta áð þar á
sinni löngu leið til Indlands. Sem stendur
er landið ekki mikilsvert iðnaðarlega,
nema að því leyti, «sem Firestone Tire fé-
lagið í Bandaríkjunum rekur þar iðnað.
Landinu var veitt um fjögur hundruð
þús. st.-pund að láni 1925 og veð þess
voru ein miljón ekrur af landi, sem fýsilegt
var til framleiðslu á togleðri. Lánið var
greitt af félaginu, sem fékk svo veðið eða
landið til vinslu. Félagið hefir málsvara
fyrir sig í stjórninnl, þrátt fyrir þó Banda-
ríkjunum hafi ekki verið um það og hafi
oft gagnrýnt það.
Milli Liberia og Bandaríkjanna er ríkj-
andi gamalt vináttu samband. Árið 1822
fór Yehudi Ashman, hvítur Bandaríkja-
maður til Liberia með hóp af svertingjum
úr Bandaríkjunum, sem frelsi höfðu fengið
og stofnaði þar nýlendu með talsverðu
menningarsniði; var það á þeim stöðvum,
sem höfuðborg lýðveldisins Monrovia, nú
er, en áður var lítið annað en mýrarfen
og myrkviður. Var bandaríska nýlendu-
ráðið í og með í þessu. Og að 26 árum
liðnum frá því er Svertingjarnir settust
þarna að, virtist alt komið á svo góðan
rekspöl, að Bandaríkin gáfu nýlendunni
sjálfstjórn með sömu stjórnarskrá og þau
höfðu.
En stjórnin í Liberia lét sig litlu skifta
um það sem fram fór lengst inni í hinum
ógreiðfæru og myrku skógum, en út við
landamæri lýðveldisins höfðust við villi-
menn, sem allskonar galdra iðkuðu og voru
jafnvel mannætur. Menningar-áhrifin
voru sein að ná til þeirra. Og á landamær-
um Liberia og frönsku nýlendunnar á
Fílabeinsströndinni, og ensku nýlendunnar
í Sierra Leone, urðu tíðum óeirðir. Árið
1911, var fjárhagur ríkisins orðinn sá, að
Þjóðverjar sendu herskip suður, er miðaði
byssum sínum á borgina Monrovia til þess
að gefa stjórninni til kynna, að þá væri að
skuldadögunum komið. Var þá lán fengið
hjá mörgum þjóðum ríkinu til bjargar. í
stríðinu 1914, lýsti Liberia sig á móti Þjóð-
verjum og hún var ein af þeim löndum, er
undir friðarsamninginn í Versölum skrif-
aði. Síðan hafa Holland og Belgía haft
eftirlit með lýðveldinu í utanríkismálum
þess og sendiherra þess verið frá þeim
þjóðum. Er vingott með lýðveldinu og
þessum þjóðum og íbúamir eru þeirrar
skoðunar, að hag þeirra út á við sé borgn-
ara og kröfur þess frekar til greina teknar
frá þeim en Svertingjunum sjálfum.
HALIFAX LÁVARÐUR HISSA
Fregnir frá London lýsa Halifax lávarði,
er við utanríkisritara embættinu tók af
Anthony Eden, sem steinhissa á aðförum
Hitlers í Austurríki. Og engum manni,
segir fregnin, býr meiri harmur í huga út
af því en honum. “ó hví gerði Hitler
þetta!” á hann að hafa hrópað í angist og
byrgt andlitið í höndum sér.
Hvað er það sem veldur því, að svo
margir menn í æðstu stöðum þjóða sinna
eru blindir fyrir því, sem augljósast er og
auðskiljaulegast? Skýringin að því er
Halifax lávarð áhrærir, er fólgin í hans
sérkennilega viðhorfi á lífinu, sem annara.
Gagnrýnandinn skarpi, prófessor Harold
Laski, kemst svo að orði um Halifax:“Hann
getur lokað augum fyrir því skuggalega
og leiðinlega. Hann getur talað fagurlega
um Þjóðabandalagið og sámtök til trygg-
ingar friði. En hann er þar svo langt frá
hinum verulega heimi, sem við lifum í, að
ræður hans eiga ekki sinn líka nema í
kirkjum. En hann vonar að hann geti
bægt heiminum frá syndaflóði. Hann á
ekki eftir að farast. Framtíðin sér fyrir
því.”
Halifax lávarður er ensk-kaþólskur,
góður maður og trúaður. Það er sagt, að
þegar hann var skipaður land-
stjóri í Indlandi, hafi það verið
það fyrsta, sem hann og faðir
hans gerði (sem nú er dáinn),
að hafa bænahald. Hann kom
til hafnarinnar í Bombay á föstu-
daginn langa, en bað að hafa sig
afsakaðan frá allri vanalegri við-
tökuathöfn, vegna þess, að hann
væri vanur að helga slíka daga
tilbeiðslu og bænahaldi. Indverj-
ar, trúaðir eins og þeir eru,
skildu þetta ofur vel, og hjá
þeim vaknaðikamhugur með hin-
um trúaða yfirmanni þeirra. —
Eitt sinn er mikið bar á óeirð-
um í Indlandi, ráðfærði hann sig
aðeins við Gandhi um sættir.
Var það gagnrýnt all-harðlega
heima á Bretlandi. Voru á meðal
andstæðinga hans þá sumir, sem
nú eru í stjórn 4 Bretlandi og
samþyktu, að hann færi á fund
Hitlers nýlega til skrafs og ráða-
gerða um friðarmál Evrópu. ’
En það að vera góður maður
er ekki æfinlega trygging fyrir
því, að réttlætið verðr ofan á.
Góð meining enga gera gerir
stoð, stendur þar, og megi það
ekki til sanns vegar færa eins og
nú er ástatt í utanríkismálum
Evrópuþjóðanna, erum vér illa
sviknir. Það eru oft beztu menn,
sem verst eru leiknir af bragða-
refum af því að auðveldara er að
sannfæra þá um það en aðra, að
öllum megi treysta. f lífi ein-
staklinga á mörg harmsagan
rætur til þess að rekja. Þegar
til þjóðmála kemur, er þar sömu
söguna að segja.
En þrátt fyrir það þó trúmála-
skoðun Halifax lávárðar sé ein-
læg og að hún móti framkomu
hans og viðhorf á opinberum
málum öllu öðru fremur, er hún
eigi að síður oft svo einhliða,
kreddukend og blind, að maður
getur ekki annað en spurt sjálf-
an sig, hvort að hún geti' talist
kostur í fari hans. Þegar hann
fór á fund Hitlers, er það víst
og áreiðanlegt, að hann var í
hjarta sínu stranglega á móti
ofsóknum hans á kristnu kirkj-
una í Þýzkalandi. En þó lítur
svo út, sem að hann skoði Hitler
hafa bætt stórum fyrir brot, sín
með því, að ofsækja hið guð-
lausa Rússland, sem kirkju upp-
rætti og gerði að skjólshúsi
ýmsra veraldlegra stofnana þjóð-
félagsins. Eins er með það sem
er að gerast á Spáfti. Halifax
lávarður hugsar þar eins og
margir aðrir, að það að brenna
kirkju, sé miklu herfilegra fram-
ferði, en að nota þær fyrir vopna-
búr eða skálkaskjól bófa og upp-
reistarlýðs. Þá vekja hin fögru
ummæli hans um Göring hers-
höfðingja, þennan ósveigjanlega
grimdarsekk, eigi síður undrun
allra frjálssinnaðra manna hvar
um heim sem er. Af heittrúar-
manni og dulspekis sinna
hefði mátt ætlast til þess af
Halifax lávarði, að hann hefði í
stað lofsorðanna um Göring sagt
hreinskilnislega við hann: “Þú
ert sá sem bölinu veldur í ísrael”
■ í öllum heimi, því það var
sannleikur. En þá brast hann
trúar-hugrekki, að kveða upp úr
með það. *
Það er víst áreiðanlega eitt af
því stóreinkennilega við þjóð-
málin, hve oft menn lenda þar í
stöður, sem ekki sjá hvað er að
gerast í kring um sig — og
standa svo steinilostnir og
hryggir yfir hvemig fer.
(Lausl. þýtt).
Munið eftir að hin nýútkomna
bók, Myndir II. af listaverkum
Einar Jónssonar frá Galtafelli
fæst nú meðan upplagið hrekk-
ur á skrifstofu “Hkr.” fyrir
$2.65; burðargjald, ef um póst-
sendingu er að ræða, lOc. Þeir
sem eiga eldri bókina er kom út
fyrir 12 árum munu vilja eign-
ast þessa. Eiga þeir þá mynda-
safn af öllum verkum hans.
Stjómamefnd
Þjóðræknisfélagsins
DóTTIR ÁRINNAR
Þér þykir skrítið, að kalla
Maríu dóttur Árinnar. Og þó
er hún það. Hún hefir alist upp
hjá mér, síðan hún fyrst sá ljós
þessa heims. Aldrei lá hún á
brjósti neinnar móður, og enginn
faðir hefirð gefið sig fram til að
kalla hana dóttur sína. Hvernig
kom hún til mín? spyr þú. Já,
það er nú sagan, sem eg ætlaði
að segja þér.
Fyrir liðugum tuttugu árum
síðan, stóð eg ein við brúarsporð-
inn á ánni R. Það var að verða
skuggsýnt og eg var búin að bíða
lengi eftir honum —g- lengur en
venja var til, og eg var orðin
hálf gröm. Eg gat ekki. séð
neina ástæðu til þess að narra
mig ofan að á, og láta mig bíða
þar svona lengi. — Eða hvers-
vegna skyldi eg bíða ? Eg settist
niður við brúarsporðinn og hét
því með sjálfri mér að það
skyldi verða í síðasta sinni sem
eg biði hans nokkurstaðar. En í
þetta sinn ætlaði eg þó að sjá
hann — ef þess væri kostur. Eg
held eg hafi verið farin að dotta,
þegar eg hrökk upp við það, að
einhver gekk upp á brúna. Eg
stökk á fætur — bjóst við að það
væri hann, og ætlaði að kalla
til hans. En sá þegar, að það
var kvenmaður, sem gekk hratt,
en stansaði á miðri brúnni, hall-
aðist fram á handriðið og horfði
ofan í ána. Loft var þykt, og
nóttin að skella á, svo vatnið í
ánni sýndist biksvart. Mér datt
í hug að ganga til þessarar konu,
og lagði af stað í áttina til
hennar. En þegar eg átti skamt
þangað, var hún komin upp á
handriðið og riðaði þar, eins og
hún væri að missa jafnvægi. —
Með öndina í hálsinum af
hræðslu, læddist eg eftir brúnni
— þorði ekki að kalla, gera
henni hverft við. En þegar eg
átti aðeins fáein skref ófarin
fleygði hún sér í ána. Það var
eg, sem rak upp angistar óp, svo
hátt og óstjórnlegt, að tveir
menn, sem einnig höfðu verið
seint á ferð, komu hlaupandi og
spurðu, hvað væri um að vera.
Eg benti þeim ofan í ána, ofan í
hið geigvæna myrka djúp, en
ekkert sást. Eg sá hana henda
sér út í ána og heyrði þegar hún
féll í vatnið, sem þegar laukst
yfir hana. Þegar eg kom mönn-
unum í skilning um það, hvað
um var að vera, hljóp annar til
að hrinda út einum af bátum
þeim, sem vanalega lágu undir
endum brúarinnar, en hinn í
næstu hús eftir mannhjálp, og á
styttri tíma en þarf til að segja
frá þessu, voru fjórir bátar með
mönnum og ljósum á floti, að
leita, og eftir örfáar mínútur
voru þeir komnir upp á þurt land
með hana, og læknir, sem ein-
hver hafði haft vit á að kalla, var
að reyna að lífga hana. — Það er
ekki til neins, sögðu þeir. Hún
hefir rekist á stólpa undir brúnni
— eða eitthvað þessháttar, og
rotast um leið og hún féll. Þeir
skoðuðu líkið vandlega — en
fljótlega, og báðu mennina að
bera það tafarlaust fteim í næsta
hús — mitt hús. Þar gerðu þeir
holskurð — keiaraskurð og barn-
ig — hún María litla var ennþá
lifandi — og fullaldra. Já, eg
tók henni tveim höndum, —
fanst forsjónin hafa kallað mig
þangað til að taka á móti henni
og annast hana. — Þykir mér
vænt um hana — eins og hún
væri mitt eigið hold og blóð, þó
hún sé dóttir Árinnar. — Enda
hefir hún enga kröfu gert til
hennar síðan.
Þekti eg móður hennar? Ó,
nei, ekki mikið. Eg heyrði henn-
ar getið. Það var gamla sagan.
Hún trúlofaðist, treysti og var
svikin.
“Vildi maðurinn minn lofa
mér að ala upp barnið,” spyr þú.
Eg átti aldrei neinn mann.
En pilturinn minn. Hvað varð
um hann?
Eg sá hann aldrei eftir að við
mæltum okkur mót hjá brúnni,