Heimskringla - 11.05.1938, Side 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
Hcimakringla ^
(StofnuB 1S86)
Kemur út á hverjum miOvikudegi.
. Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
853 oo 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsimia 86 537
VerS blaðslns er $3.00 árgangurlnn borglst J
tyrlríram. Allar borganlr sendlst:
THE VIKING PRESS LTD. jj
3U viðskifta bréf blaðinu aðlútandl sendlst: jj
IC-nager THE VIKINQ PRESS LTD.
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIUSKRINQLA
853 Sargent Ave., Winnipeg
“Heimskringla” is published
and printed by
THE VIKINQ PRESS LTD.
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Uan
Teleptoone: 86 637
liiiiiiuiiiiiiHiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiniiinimiiiiiiimniimiiiiiiiiiiiiinnininiiiiiiiiiiiiUiiJiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiJJiiiiií^
WINNIPEG, 11. MAÍ 1938
KARLAKÓR ISLENDINGA
1 WINNIPEG
Síðast liðinn miðvikudag (4. maí), söng
Karlakór íslendinga í Winnipeg í Fyrstu
lútersku kirkju, undir stjórn R. H. Ragn-
ars. Aðsókn var góð, hátt á fimta hundr-
að manns. Á söngskránni voru alls 18
lög, en við þau var bætt ýmsum íslenzkum
ialþýðusöngvum, þegar flokkurinn fékk
ekki að setjast niður fyrir lófa-klappi á-
heyrenda.
Það mun flestum bera saman um, að
flokkurinn hafi aldrei betur sungið, en í
þetta sinn. Ber að sjálfsögðu fleira til
þess, en hér verður getið, en á tvö eða þrjú
atriði skal hér benda, er oss virðist ástæð-
an geta legið í: “Söngurinn var ferskari,
eiginlegri og óþvingaðri, en oft áður. f
söngnum um láft Ólafs Ttryggvasotnar
nutu þessi áhrif sín ágætlega. Að ætlun
vorri má segja, að þar kendi nýs styrks,
hreint og beint nýrrar söng-íþróttar hjá
kórnum. Annað atriðið áhrærir ómmýkt
og samræmi (lyric) söngsins. Þessa gætti
vel í tveimur eða þremur lögum, sér-
staklega í “Vorið kemur”. Þar er um að
ræða þroska hjá kórnum. En þó þetta
megi' með ágætum nefna, var túlkun lag-
anna sem sungin voru yfirleitt góð.
Frá söng-gagnrýnendum beggja ensku
blaðanna í þessum bæ, hafa ritdómar birs ;
um söng kórsins. Ljúka báðir gagnrýn-
endur miklu lofsorði á sönginn þetta
kvöld, telja hann það bezta sinnar tegund-
ar, (þ. e. frá söngflokki, sem iðkar listina
í hjáverkum) sem í þessum bæ sé kostur á
og þó víðar væri' leitað.
Söngflokkurinn hefir mikið lagt á sig
við að æfa til þessarar samkomu. Og
launin eru vaxandi framför og viðurkenn-
ing. Leiðandi raddir verður að viður-
kenna að flokkinn skortir. En með því
að beita og stilla saman þá krafta, sem ti
eru, hefir góðum árangri verið náð —
ótrúlega góðum, þegar á alt er litið.
Það er sagt, að ef áhuga ekki brestur,
verði manninum sjaldan skotaskuld úr að
ná því takmarki sem hann ætlar sér. Með
þeim áhuga sem söngstjóri R. H. R., og
forseti kórsins Guðm. Stefánsson, hafa
vakið innan flokksins, er full ástæða til
að gera sér von um, að karlakórinn eigi
eftir að láta til sín taka, og með því ná
markinu sem foringjar hans hafa hugsað
honum að ná.
Á þessari samkomu sungu einsöngva í
kórlögunum Hafsteinn Jónasson, Bjöm
Metusalemsson og Lárus Melsted. Hefir
Mr. Jónasson oft áður skemt með ein-
söng; í rödd hans er fegurð fólgin, sem
óreynt er, því miður, hvað úr hefði mátt
verða með þjálfun á söngmentabrautinni,
þeirri, sem ekki lendir öll í lögmáli ytri
tækni og drepur frumleikann, eins og eg
heyrði' söngvinn mann halda nýlega fram,
að um hérlenda söngkenslu mætti segja,
og sem þessi bær á líklegast það að þakka,
að hann á engan söngvara sem kveður að.
Það er kensla sem þroskar og æfir það
sem í manninum býr, en leggur ekki haft
á það, sem vér eigum við. Vér vildum
ekkert missa af því, sem Mr. Jónasson þeg-
ar á af frumhæfileik til þess að verða
góður söngvari.
Vikivaki, lag eftir Ragnar H. Ragnar,
var eitt af nýunginni á þessari söngskemt-
un. Fyrir höfundinum vakir eflaust að
vekja upp það sem þjóðlegt er og gott og
gamalt með laginu, sem er góðra gjalda
vert. Og í laginu er margur vel stiltur
tónn.
Eitt er það sem oss kom í hug undir
söngnum, sem oss finst ekkr ástæðulaust
að minnast á. En það er hvort ekki sé
stundum óþarflega langt gengið í því, að
þræða efni Ijóðsins, sem sungið er, og
hvort að lagið megi ávalt við því. Lagið
við “Skagafjörður” minti á þetta sem að
öðru leyti fór þó vel; ef til vill einnig “úr
þeli þráð að spinna”. Oss virðist það
minna á það sem nefnt hefir verið dint-
list, sem sumir íslenzkir rithöfundar temja
sér, en sem vafasamt listgildi hefir, hvort
sem er í riti eða söng og að minsta kosti
er ekki eftir allra skapi.
Einsöngur Mr. Paul Bardal var mjög
svo viðfeldinn og þá var eigi síður tilbreyt-
mg á skemtiskránni í piano-spili Frank
Thorólfssonar, sem hér er nú einn hinna
snjöllu í túlkun verka stór-tóns'káldanna.
Gunnar Erlendsson aðstoðaði með undir-
spili. Annars söng karlakórinn mikið án
undirspils nema við byrjun laganna og
enginn hélt á blaði eða bók. Söngmenn-
irnir kunnu lag og kvæði utan að og hefir
sá góði undirbúningur eflaust stuðlað að
því, að söngurinn var eins hressandi og
raun var á.
Þegar góðir íslenzkir söngmenn hafa
verið hér á ferð, hefir skortur á góðu húsi
að syngja í, á meðal íslendinga verið til-
finnanlegur. Þessa hefir og orðið vart, er
Karlakórinn syngur og var ábærilegt á
síðasta söng hans. í Fyrstu lútersku
kirkju og Goodtemplara húsinu þar sem
kórinn syngur oftast fer meira og minna
forgörðum af söngnum. Þeir einir, sem
eru beint fyrir framan flokkinn, njóta hans
Hinir sem til hliðar sitja uppi eða niðri,
tapa miklu af gæðum söngsins. Bezta
húsið að syngja í er kirkja Sambands-
safnaðar, af þeim sem á meðal íslendinga
hér er völ. Þegar um söngsamkomu er
að ræða, kemur húsið, sem sungið er í,
meira til greina, en alment virðist í huga
haft.
Karlakórinn verðurskuldar þakklæti ís-
lendinga fyrir góða skemtun og áhugann
fyrir því að halda hér við íslenzkum söng.
“TENGDAMAMMA”
Leikflokkur frá Árborg gæddi Winnipeg-
íslendingum s. 1. fimtudag með sýningu á
leik með þessu nafni, eftir Kristínu Sig-
fúsdóttur. Aðsókn var ekki sem verst,
en minni þó en leikurinn verðskuldaði. —
Leikritið er vel samið, efnið úr daglega
lífinu, en er eins spennandi og þó í forna
þjóðtrú eða æfintýri liðinna alda væri
sótt, vegna ágætra sálarlýsinga. Og um
meðferð leiksins er það að segja, að hún
virtist í Tylsta samræmi við efni leiksins,
sem oft vill þó verða hængur á, er leikir
eru sýndir, af þeirri ástæðu, að leikendur
skilja ekki efnið, eða líta stærri augum á
auka-atriði, einkum hin hjákátlegu, en
þungamiðju leiksins eða aðal markmið
leikritahöfundarins.
Hjá þessu blindskeri stýrðu leikendur
“Tengdamömmu” vel. Þeir kunnu ekki
einunigs hlutverk sín reiprennandi, heldur
höfðu vegið og hugsað efnið nákvæmar,
en algengt er um leikendur. Þeir vissu
hvað þeir ætluðu sér að gera. Árangu^
þess var sá, að sýningin gekk greitt og
eins og í óslitinni sögu, áheyrendur vissu
ekki annað lengst af tímanum, en um raun-
verulegustu hluti væri að ræða í stað leik-
sýningar.
Efni leiksins Tengdamamma er í fám
orðum þetta: Ekkja býr upp til sveita, er
Björg heitir. Hún á son er á búnaðarskóla
gengur utanlands. Þar kyntist hann
stúlku úr Reykjavík og giftist henni; kem-
ur heim og tekur við búsforráðum hjá
móður sinni, Björgu á Heiði. En þá grán-
ar gamanið. Tengdamamman og heimil-
isfólkið eldra lítur á nýju menninguna
utan úr heimi sem ungu hjónin eru hug-
fangin af eins og flestir er meira sjá en
heimahagana, sem heldur lítilsverða uppi
á Heiði. Því skilst ekki að gamla búskap-
arlagið standi til bóta. Út af þessu verður
csamlyndi og eldur milli tengdamömmu og
tegndadóttur, sem loks deyr út, sumpart
fyrir það, að prestur sveitarinnar getur
rneð áhrifum sínum leitt tengdamömmu
fyrir sjónir, að hinir ungu séu tímans
herrar, og annars óvænts atviks, sem sé
þess, að sonur tengdamömmu er úti í byl
staddur; verður sorg móðurinnar og elgin-
konunnar öllu öðru þyngri á metum
út af því hvernig á stendur og
allur missiklningur og smámunasemi
hverfur úr hugum þeirra og þær sættast.
Þetta er aleins tekið hér fram þeim les-
endum til skýringar, sem hvorki hafa
esið leikritið né séð leikinn.
En svo skulu nú talin nöfn leikenda og
viðbætt fáeinum orðum um leik þeirra.
“Tengdamömmu”, Björgu ríku ekkjuna
á Heiði, lék ungfrú Sella Johnson. Ekki
var hún sýnd sem hin grimma tengda-
móðir, er Bólu-Hjálmar minnist einhver-
staðar á. Björg kom fyrir sem ráðsett,
fastheldin, hyggin húsmóðir ,sem ekki
ber tilfinningar sínar, þó ríkar séu, utan
á sér. Hún er hetjan, sem af sér stendur
hverja hríð og hvaða straum sem er, en
áttar sig ekki á fyr en um síðir, að vægja
verður fyrir straumi nýja tímans. Erfitt
hlutverk að leika, en voru þó gerð þau
skil, að Björg var hvarvetna hin tígulega
hyggna og virðingarverða húsfreyja, er
allir litu upp til. Á leik þessarar persónu
veltur leikurinn mikið og vér efumst ekki
um, að fyrir skilning á hlutverkinu, hafi
hér mikið áunnist um vinsældir og heild-
aráhrif leiksins.
Ara, son Bjargar, lék Thor Fjeldsted,
sæmilega vel. Þar er og um erfitt hlut-
verk að ræða og þarf æfðan leikara að gera
góð skil. Hann stendur í miðjum eldinum
milli móður og konu, sem enginn er öf-
undsverður af, ekki einu sinni á leiksviði.
Konu hans, Ástu, nýju húsfreyjuna á
Heiði, lék frú Hólmfríður Daníelsson og
sýndi ágætan leikhæfileik, sem hún er og
kunn orðin fyrir. Þuru, gamla vinnukonu,
sýndi frú Þorbjörg Jónasson, einnig aðdá-
anlega vel. Séra Guðmund, vitran og
vellátinn sóknarprest, sem sóknarbörnin
virtu, lék Magnús Sigurðsson. Magnús
er ágætur leikari. Samtal hans og tengda-
mömmu, var eitt af stóru atriðum leiks-
ins. Tókst Magnúsi þar svo vel, að vér
höfum aldrei á eins góðan prest hlýtt og
hann. í hugum áheyrenda, erum vér viss-
ir um, að hlutverk hans, eins og hann fór
með það, jók til muna gildi sýningarinnar.
Svein, vinnumann, lék Sigmundur Jó-
hannsson. Hann hefir margt skemtilegt
að segja og Sigmundur hélt því öllu vel til
haga og kom áheyrendum oft í gott skap.
Smærri hlutverk höfðu ýmsir fleiri, svo
sem Sigurður Brandson, er lék Jón, gaml-
an og myndarlegan vinnumann; ennfrem-
ur lék Mrs. Finna Carscadden Rósu fóst-
urdóttur Bjargar og kærustu Sveins; þá
lék Mrs. Herdís Eiríkson Signýju, ná-
grannakonu Heiðarfólksins. Allir þessir
leikendur gerðu hlutverkum sínum, svo
sem þau voru, góð skil.
Þeir sem leikinn sóttu í Winnipeg, eru
Árborgar-leikflokkinum þakklátir í huga
fyrir komuna og skemtunina. Hina sem
ekki sáu leikinn, verður bara að iðrast eftir
það, að hafa slept tækifæri, að njóta skemt-
unarinnar af að sjá góðan, vel sýndan leik.
MENNINGARSTARF NAZISTA
1 AUSTURRIKI
Brátt eftir að Hitler hafði hremt Aust-
urríki, tóku ármenn hans og menningar-
frömuðir að ryðja þjóðmenningu nazista
þar braut. Hér á eftir fer ofurlítið sýnis-
horn af starfi þeirra.
Sunnudaginn 17, apríl, voru tékkneskir
bændur í þorpinu Theben, sem liggur við
Doná við landamæri Austurríkis, á leið til
kirkju. Heyra þeir þá örvæntingaróp í
fjarska, er yfirgnæfa klukknahljóminn.
ópin bárust frá ánni. Þegar þeir hugðu
betur að, sáu þeir hóp manna, er lét fyrir-
berast á grýttum hólma í ánni. Er áin
þarna bæði breið og straumþung. Leyndi
sér ekki að mennirnir örvæntu um líf sitt.
Innan lítils tíma hafði landvarnarbátur
frá Tékkóslóvakíu klofið strauminn og
bjargað þessum hrakningslýð, en það voru
50 gyðingar, óttaslegnir og illa til reika.
Lögreglulið frá Berlin hafði verið sent
inn í svonefnt Burgeuland-fylki, með skip-
un upp á vasan um, að hreinsa þar til og
reka alla burtu á 30 mílna svæði frá
landamærunum, er ekki voru af ariskum
kynstofni. Af þessu fólki var alt tekið,
hús þess, peningar og jafnvel sparifötin.
Um tvö þúsund Gyðingar urðu fyrir árás-
inni í þessum landshluta; voru þeir sendir
allslausir með flutningsvögnum til Vínar-
borgar og skildir þar eftir á götum Gyð-
ingahverfisins. En fimtíu Gyðingar höfðu
verið fluttir á bátum út í áður nefndan
hólma í ánni og voru látnir dúsa þar án
fæðis og skæðis.
Tékknesku björgunarmennirnir fluttu
þá til Bratislava í Tékkóslóvakíu. Var hið
bezta að þeim hlynt, en af ótta við að
fréttir um ofgóðar móttökur gætu orðið til
þess að beina landflótta-lýð braut til
landsins, var með þá til lögreglu og fanga-
húsa farið. Næsta dag kom skipun frá
stjórninni í Prag (Tékkóslóvakíu) um að
senda þá til Ungverjalands. En stjórnin
þar sendi þá samstundis aftur til Austur-
ríkis. Þar voru þeir aftur handteknir,
nema 15 af þeim, er tókst að flýja inn í
eyðiskóg út við landamæri Austurríkis. En
lögreglan elti þá brátt uppi og flutti aftur
út í eyðiskerið í ánni. Þar urðu þeir að
láta fyrirberast í tvo daga. Varð þeim þá
WINNIPEG, 11. MAÍ 1938
■M ' ■ ■ ■■■
til bjargar, að gufubát frá
Frakklandi bar þarna að, og
flutti þá burtu, eflaust eftir
skipun frá París. (Doná er frjáls
til umferðar fyrir allar þjóðir).
Meðan herlið safnaðr saman
Gyðingunum innan fylkja Aust-
urríkis, voru aðrir nazista fröm-
uðir sendir til Vínarborgar í öðr-
um erindum. Þeir áttu að leita
í almennabókasafninu í Vín, sem
hefir 1,200,000 bindi, að bók-
um, sem óhollar væru til lesturs
og eftir aðra en ariska höfunda
væru, og brenna þær á báli! Á-
• hugasamir nazistar hafa þegar
útrýmt slíkum útgáfum í öllum
bóksölubúðum Austurríkis. Á
meðal margra höfund^, sem
þannig hafa fallið í ónáð skal
aðeins nefna þessa: Thomas
Mann, sem er hreinn Aríi að
vísu, en sterkur -andstæðingur
nazista, Stefán Zweig, Sigmund
F'reud og Vicki Baum.
ÁRBÓK FERÐAFÉLAGS
ÍSLANDS 1937.
Austur-Skaftafellssýsla(
Reykjavík, ísafoldar-
prentsmiðja 1937. —
96 bls.
Eins og að undanförnu hefir
Árbók ferðafélagsins marghátt-
aðan fróðleik að færa um héröð-
in sem hún tekur til meðferðar,
að þessu sinni Austur-Skafta-
fellssýsluna. Eru kaflarnir um
einstakar sveitir skrifaðar af
kunnugum mönnum; séra Eirík-
ur Helgason í Bjarnanesi skrif-
ar um Öræfi, Mýrar og Nes,
Steinþór Þórðarson bóndi að
Hala, bróðir Þorbergs Þórðar-
sonar, skrifar um Suðursveit-
ina, en Sigurður bóndi Jónsson í
Stafafelli (sonur hins ágæta
fræðimanns séra Jóns Jónsson-
ar) um Lón og fjallvegi þaðan,
einkum hinn æfintýralega Norðl-
ingaveg úr Lóni til Fljótsdals-
héraðs.
En Jón Eyþórsson hefir búið
þessa þætti til prentunar og séð
um útgáfu bókarinnar að öðru
leyti. Myndir eru margar og
sumar mjög girnilegar til fróð-
leiks, en fegurst þykir mér titil-
myndin af Hvanndalahnúki eft-
ir Björn Amórsson.
fsland er merkilegt marg-
breytilegt land að útliti og nátt-
úrufari, og má svo heita að hér-
að hvert hafi nokkuð til síns'
ágætis. Og að vísu er Austur-
Skaftafellssýslan ekki eftirbát-
ur annara landshluta um marg-
breytni náttúrunnar og stór-
kostlega náttúrufegurð.
Það sem fyrst og fremst ein-
kennir sýsluim eru jöklarnir og
alt sem þeim fylgir. Hvergi á
íslandi (og ekki í Evrópu held-
ur) er jöklaríki meira en hér.
Jökullian liggur að baki allri
Jiygðinni og sendir jökultungur
fram úr fjallaskörðum og dal-
verpum. Mestur allra þessqra
mörgu skriðjökla er Skeiðarár-
jökull, flöt bunga sem venju-
lega sýnir ferðalanginum aðeins
gráa og gretta röndina, sem ligg-
ur eins og veggur fram á Skeiðar
ársand, sem er greið sex klukku-
tíma reið enda í milli, eða rétt-
ara sagt vatna í milli, því að
vestan verða menn að riða Núps-
vötn undan Lómagnúpi', en að
austan Skeiðará, hina frægustu
og torfærustu jökulsá landsins.
Um þúsund ár hafa lands-
menn þekt jökulinn af jökul-
brúninni, af ánum sem hlaupa
og flæða yfir allan sand að sögn
sjöunda hvert ár. En þessi síð-
asta (og versta?) kynslóð hefir
lært að fljúga eins og Völundur,
og því eigum við að þakka hina
nýstárlegu ljósmynd af Skeiðar-
árjökli, sandinum, Núpsvötnum
og Lómagnúpi. Þetta himin-
gnæfandi fjall lítur hér út eins
og lítilsháttar klettarani, en
austan við hann liggur Skeið-
arárjökull líkastur axarblaði, að
norðan áfast við óendanlega víð-
áttu og flatneskju Vatnajökuls.
Það má næstum því segja, að
þessi eina mynd sé lærdómsrík-
ari um lögun og eðli jökulsins en
allar bækur og ritgerðir sem um
hann hafa verið skrifaðar áður.
Austan Skeiðarár taka við Ör-
æfin, ein afskektasta og ein-
kennilegasta sveit íslands. —
Framundan hin haínliausla
strönd Suðurlandsins, að baki
öræfajökull, hæsta fjall á land-
inu. Þó sýnist fjallið ekki hátt
sem riðið er austur eða vestur
úr öræfunum, en þvf lengjra
sem riðið er austur eða vestur
á bóginn, því ljósari verður
manni hæð og tíguleikur fjalls-
ins.
Skeiðará rennur vestan Ör-
æfa,en Jökulsá á Breiðamerkur-
sandi’ austan og svo vendilega
einangra þessar stórár landið
milli sín, að þar kváðu hvorki
finnast rottur né mýs, og til
kattar er ekki gott í öræfum.
En þar er enn ein af torf-
kirkjum landsins í góðu standi,
þar hlýddi eg messu á hvíta-
sunnu 1924 og var kirkjan full
af öræfingum.
Austan Breiðamerkursands
tekur við Suðursveitin, merki-
leg um margt, þar var uppalin
skáldkonan Torfhildur Hólm og
þaðan er Þorbergur Þórðarson
upp runninn.
Þar fyrir austan taka við
Nesin og Hornafjörðurinn, breið
sveit og búsældarleg. Er annál-
uð útsýn af Almannaskarði
austan Hornafjarðar yfir sveit-
ina og vestur um Suðursveit alt
til öræfa; munu þeir engir
gleyma þeirri sjón, er séð hafa
hina breiðu grænu sveit, blik-
andi vötnin og snjóhvítar jökul-
tungur skriðjöklanna miili dökk-
blárra fjalla.
Þegar komið er austur í Lón
eykst veldi fjallanna, undirlend-
ið hverfur, en hnúkafjöll og
dalir minna meir á landslag
Austfjarða sem þá taka við.
Fjöllin milli Lóns og Horna-
fjarðar eru bæði einkennilega
fögur og merkileg fyrir ýmsra
hluta sakir, þar hefir fundist
forn bergtegund, sem annars er
lítið af á íslandi (gabbró) og
þar hafa menn þótst finna
málma í jörðu.
Vant mun þó, hvort fyrr muni
unnið gull úr grjóti þessara
fjalla, eða hvort þau gefa af sér
gull ferðamanna straumsins. —
Hér er fjallparadís hin mesta
fyrir menn, sem unna göngum
og ferðalögum. Einkum er
Norðlingavegur girnilegur til
fróðleiks göngugörpum eða reið-
mönnum og ætti hér áreiðanlega
að verða eftirsótt ferðamanna-
leið í framtíðinni.
Segir Sigurður á Stafafelli
greinilega frá þessari' leið auk
þess sem frásögninni fylgja
margar og skýrar myndir. —
Rifjast upp fyrir mér, að eg
heyrði Sigurð segja frá þessari
sömu leið fyrir mörgum árum,
er eg var strákur heima á
Höskuldsstöðum í Breiðdal og
hann gisti' hjá okkur ásamt föð-
ur sínum séra Jóni, hinum á-
gæta prestaöldungi og fræði-
manni.
f ár (1938) verður Ferðafé-
lagið tíu ára gamalt. Langar
félagið til að auka félagatölu
sína úr 1500 upp í 2000 til þess
að það verði svo vel stætt fjár-
hagslega, að það geti árlega
reist eitt sæluhús í óbygðum
auk þess sem það heldur áfram
að birta leiðarlýsingar og hér-
aða í Árbókinni. Þeir sem
kynnu að vilja ganga í félagið
geta skrifað til Ferðafélags ís-
lands, pósth. 545, Reykjavík.
Fæstir Vestur-íslendingar
munu hafa efni á að fara heim
og nota sæluhúsin. En með
Ferðabókina í höndum geta
þeir haft það eins og Jónas Hall-
grímsson:
Að sitja kyrr á sama stað
en samt að vera að ferðast.
Stefán Einarsson
Kaupið Heimskringlu
Lesið Heimskringlu
Borgið Heimskringlu