Heimskringla - 13.12.1939, Side 5

WINNIPEG, 13. DES. 1939
HEIMSKRINGLA
5. SÍÐA
er heiðursorð og aðalsmerki í
hinni nýju álfu. Hann hefir og
séð íslenzka menn vaxa til virð-
mga á þessari þingsamkomu. —
Hann hefir og sannreynt, að
frelsi og framtak íslendinga
sjálfra hefir rutt þeim veginn
fram til dáða og afreka í hinni
miklu álfu. Það hlýtur að vekja
ýmsar hugrenningar hjá hverj-
um fslendingi að líta Jón Sig-
nrðsson hér svo fjarri fóstur-
jarðarströndum. En Vestur-ís-
lendingar hafa gefið styttu
þessa og valið henni svo veg-
legan stað.
Skömmu eftir komu mína fór
e£ í heimsókn til Dr. Rögnvald-
ar Péturssonar, forseta Þjóð-
r*knisfélagsins. Dr. Rögnvald-
Ur var sjúkur um þetta leyti,
hafði verið alvarlega veikur, en
var nú nokkuð á batavegi. Frú
Hólmfríður, kona Dr. Rögnvald-
ar tekur alúðlega á móti okkur
Ásmundi P. Jóhannssyni og okk-
Ur er vísað upp á loft, þar sem
r. Rögnvaldur situr sem sjúkl-
ingur. — Það er samt létt yfir
honum og hugurinn reikar víða,
ueima — og aftur og fram yfir
Jslands-ála og fslandsbygðir. Dr.
Högnvaldur er svo þjóðkunnur,
að óþarft er að lýsa honum og
störfum hans ítarlega, enda eng-
Jnn tími til þess. Dr. Rögnvald-
Ur er höfðingi annars kirkjufé-
ags íslendinga, hins Sameinaða
mkjufélags fslendinga í Vest-
Urheimi, aðalráðamaður annars
blaðs þeirra, Heimskringlu, og
T" en það skiftir okkur hérna
neima mestu máli — núverandi
°8 jafnframt fyrsti forseti Þjóð-
raeknisfélagsins. — Þetta félag
var stofnað fyrir rúmlega 20 ár-
Uru, eða 25. marz 1919. íslend-
^ugar höfðu oft hreyft nauðsyn
slíks félagsskapar og haldið
undi til stofnunar félags, en
ynisir örðugleikar hindruðu það
Um langa hríð. Framan af
engstum ekki sízt innbyrðis
'okkadrættir. Meðan styrjöld-
'n mikla geysaði var óvit og ó-
eHt að auglýsa sérstöðu nokk-
Urra þjóðflokka, eða reyna að
greina þá á nokkurn hátt frá
PJóðarheildinni. Alt breska
eimsveldið átti þá gegn óvin-
uni að sækja og það var heimtað
aö í öllum löndum þess væru
menn 100% breskir borgarar,
annars áttu þeir á hættu að vera
grunaðir um óhollustu og jafn-
^el njósnir. — En að ófriðnum
°knum máttu menn aftur um
rJáls höfuð strjúka, innbyrðis
eilur íslendinga vestra voru í
renum og Þjóðræknisfélag ís-
endinga í Vesturheimi var
8 ol?nað 1919. Deilur íslendinga
^estra h'öfðu aðallega staðið um
runiál og kirkjumál. íslending
Ur þurfa ætíð að eiga í erjum,
lenzka bókvísi í Vesturheimi, stofnun Eimskipafélags íslands, mætum, hvort hann sé íslend- skora á þingmann kjördæmis-
bæði með bókum og öðru eftir þeir Árni Eggertsson, Ásm. P. ingur. — Nú er staðnæmst við ins, Jósep Thorson, er staddur
því, sem efni þess framast leyfa. Jóhannsson og Jón Bíldfell. — fundarhúsið í Selkirk. Það er var á samkomunni, að beita sér
3. Að efla samúð og sam- Heimskringla er blað sambands- frekar stórt timburhús. íslenzki nú öflugt fyrir bættum sam-
vinnu milli ísliendinga vestan safnaðarins. Þar halda um söfnuðurinn á það og þar koma göngum kjördæmisins. Þetta gat
hafs og austan og kynna hér- stjórnarvöl: Dr. Rögnvaldur menn saman á gleðistundum og eins verið heima á íslandi. Ræða
lendri þjóð hin beztu sérkenni Pétursson, bræður hans, séra við hátíðleg tækifæri. Inni verð- prests var hin snjallasta. —
Guðm. Árnason og ýmsir aðrir ur fyrir rúmgóður salur með Áður en dagskrá var lokið bað
þeirra. i
stóru
Þetta var fagurt og stórt hlut- mætir áhrifamenn. Þeir fslend- bekkjum og stólum og
verk sem Þióðræknisfélaeið ingar, sem fylgjast vilja með í leiksviði. Þetta er nakvæmlega
vildi’ færast í fang og 20 ára málefnum landa okkar vestra eins og samkomuhúsin heima —-
starf þess sannar, að það hefir verða að lesa bæði ^881 blöð- ~ betta gæti. ,verið. 1 einhyerju
rækt það með prýði. Það h'efir Bæði blöðin hafa skrifstofur hmna stærn kauptuna landsms.
mjög stutt að því, að efla sinar °íf Prentsmiðjur við aðal- Her er þa mættur vara-forseti
bræðrabönd íslendinga vestra, »ötu hins íslenzka bæjarlífs í Þjoðrækmsfelagsins, Dr. Rich-
skapa samheldni meðal þeirra og Wmnipeg, Sargent Avenue. Þar ard^Beck. Að ollum olostuðum
sameiginlegan metnað þeirra um skamt frá er samkomustaður held eg megi segja að engmn se
velferð og sæmd hvers annarsJmargra «amalla Islendinga‘Þeir ®ins vahmn og sofmn i þvi að
Það hefir og beitt sér fyrir að komu hangað fil að spjalla sam-, utbreiða þekkmgu Amenku-
auka samvinnu og kynni ís,. an, spila á spil eða tefla >,g e. t. manna a islandi og islenzku
austan hafs og vestan af miklum ; v‘ fá sér glas af öli‘ ***» erþjoðinm, að auka hroður land-
dug. Það hefir boðið til sín og mest gamlir menn> margir lunir,ans og efla samheldm landanna
borið á höndum sér ýmsa mæta og slitnir eftir erfiða 'ífshar- vestra og prof- H^hard Beck.
menn héðan að heiman, er ferð- áttm En bað er hressandi og Hann er sísknfandi og sitaland,
ast hafa um bygðir V.-íslend- einkar fróðlegt að ræða við há’ um island ymist a ensku eða is-
inga. Má þar nefna, séra Kjart-, beir kunna frá mörgu að * T- k « '
' bæði bloðm Logberg og Heims-
deil
nrnar risu hátt og um langa
x J
irið horfði .
ein flokkar börðust og hvor
hinna andlegu herdeilda
rp ----xxv5l eigi friðvænlega. —
lVrJ -
uga
skorti
vasklegt lið né djarfa og
v°Pnfíina forystu. En atvikin
fræðum við Háskólann í Norður-
Dakota. — Við erum nú kynt
stjórn Þjóðræknisfélagsins á
staðnum, Brúin, heitir deildin,
og ýmsum fleiri. Það munu
hafa verið um 150 manns í saln-
Formaður -Þjóðræknis-
deildarinnar, Bjarni Dalman,
an Helgason, próf. Sveinbjörn,segja ,, . , , , ,
Sveinbjörnsson, Einar H. Kvar-j Að Hvöldi þessa fyrsta dags knnglu, og í yms ensk bloð og
an, próf. Ág. H. Bjarnason, próf. °kkar í Winnipeg gafst okkur timant og h<efir haldið fjol-
Árna Pálsson, Próf. Sigurð Nor- kostur á, að kynnast fjölda ís- marga, fyrirlestra við enska ha-
dal og Jónas Jónsson alþm. Þá lendinga. Gestgjafar okkar, | sko]a um island. Richard Beck
ferðaðist einnig skáldjöfur'Ásm- Jóhannsson og frú höfðu er nu professor
þeirra, St. G. Stephansson á boðið falendingum í heimsókn.
vegum félagsins austan hafs og' Pað varð gestkvæmt, því að það
vestan. Allar þessar ferðir hafa k°mu um 150 manns. Voru
haft víðtæka þýðingu. Einnig veitingar fram bornar, en. gestir
beitti félagið sér fyrir heim-'°g heimilisfólk dreifðust um
komu um 350 manns árið 1930 húsakynni. Var hinn mesti
og gaf þá íslenzku þjóðinni og' rausnar- og höfðingsbragur yfir nm-
Háskóla íslands stórgjafir. — Þá móttöku þessari af hendi hús-
hefir félagið varið stórfé til út- ráðenda, en við fögnuðum því
gáfu íslenzkra bóka — einnig til innilega, að fá tækifæri til þess
útgáfu íslandssögu á enskri að dveljast með þessum prúða
tungu — og árlega kemur út °g fyrirmannlega hópi landa
tímarit félagsins, hið vandað- j okkar. — Þegar á þessari stundu
asta og fróðlegasta rit, sem allir j mætti okkur slíkt straumflóð
bókhneigðir íslendingar hér gestrisni og vinarhugs að nær
heima ættu að kaupa. Enn-' allar stundir, er frjálsar voru
fremur gefur það út sérstakt frá fundarhöldum, urðu lofaðar
barnablað á íslenzku, er það hið til þess að ganga á milli góðbú-
þarfasta rit fyrir viðhald tung- anna og njóta gestrisni þeirra.
unnar. Þjóðræknisfélagið beitti íslendingar h'ér heima hafa löng-
sér fyrir, að V.-fslendingar gáfu um verið lofaðir fyrir gestrisni
okkur Leifsstyttu þá, sem og það með réttu, en eftir dvöl
stendur við sýningarskála okkar mína í Vesturheimi finst mér,
í New York. Loks er þess að að landar okkar þar verðskuldi
forseti menn að rísa úr sætum
og syngja svo sem venja væri
til. Var nú fyrst sungið: Eld-
gamla ísafold, innilega og af
tilfinningu, og að því loknu með
sama lagi þjóðsöngur Breta:
“God Save Our King” — Guð
blessi konung vorn. — Við þann
söng ránkaði eg við mér og
mintist þess um stund, að eg var
ekki heima á íslandi. Það var
einkennileg tilfinning að h’eyra ar
þessa íslenzku barka syngja
blessun yfir konung Bretaveldis
við sömu tóna og þeir vottuðu
Fjallkonunni ungu og fríðu ást
sína og hrifningu. En því verð-
ur eigi neitað — það er stað-
Þér sem notið—
TIMBUR
KAUPIÐ AF
THE
Empire Sash & Door
CO„ LTD.
Blrgðlr: Henry Ave. Emi
Sími 95 551—95 562
Skrtfstofa:
Henry og Aigyle
VERÐ - GÆÐI . ÁNÆGJA
presturinn séra Valdimar Ey-
lands flutti fagra ræðu og virðu-
leiki mikill hvíldi yfir samkom-
unni. — Það er margt í safnað-
ar- og félagslífi V.-fsl., sem við
höfðum gott af að kynnast nán-
Það er ein heimsókn, sem mér
er ókleift að ganga fram hjá.
Það var á elliheimilið “Betel” á
Gimli. Þetta elliheimili, sem
starfrækt hefir verið í nærfelt
25 ár, er reist og kostað af fs-
reynd, þessir íslenzku menn og lendingum einum.
( ----=— --------- Þar eru nú
konur eru nú borgarar og þegn-. um 55 gamalmenni, flest yfir
ar Bretaveldis, í blíðu og stríðu, sjötugt, en þó mörg hin hress-
í friði og ófriði. — Þá var hinni ustu, enda þótt lífsbarátta
eiginlegu dagskrá lokið og nú þeirra hafi verið hörð og erfið.
norrænum hófst ánægjulegasti þáttur Þetta er sagður íslenzkasti
geta, að félagið hefir komið fram slíkt lof í enn ríkari mæli. Og
fyrir hönd íslendinga við fjölda alúð þeirra og hugulsemi verður
mörg opinber tækifæri.—Þjóð- hverjum sem reynir ógleyman-
ræknisfélagið getur með góðri, ieg. — Þessi fyrsti dagur í Win-
samvizku litið yfir farinn veg og nipeg hafði verið viðburðaríkur.
það horfir vonglöðum augum ’Það var svo einkennilegt eftir |klukkustund
mót framtíðinni, því að það er hið langa ferðalag að heiman, að ^ leKa þolinmott, það þyrstir ^að
vaxandi félag. — Þetta var nú vera nú kominn í íslenzkt um- i heyra sem mest að heiman
og báðar leysa hlutverk sín
mæta vel af hendi. Þá tekur
Richard Beck til máls, kynnir að-
komufólkið, lýsir tilgangi farar
minnar og óska Þjóðræknisfé-
lagsins í því sambandi. Nú er
röðin komin að mér að flytja
mál mitt. Eg leitast við að
skýra líf íslenzku þjóðarinnar nú
í dag, vandamál hennar, strit
og störf, óskir hennar, getu, að-
stæður og framtíðardrauma. Mál
mitt tekur nokkuð á aðra
Fólkið er dásam-
Heilsaðu öllum heima þar
hálsum, fjöllum, dölum. —
um Þjóðræknisfélagið.
Með
hverfi, við hljómfall íslenzkrar | óskiítrí athygli fylgir það hverju
En es var annars staddur í' gestrisni, innan um eintóma f s- ^maii. sem ymprað er á og það er
heimsókn hjá Dr. Rögnvaldi. Við, lendmga. Aldrei fyr hafði eg auðfundið, hvort það gleðst eða
ræðumst við drjúga stund, og vitað, hversu víðlent ríki Fjall-. ryg’Sls > 11 V1’ sem _ ,ra ^
eg þigg þar margar leiðbein- konunnar er. |skyrt- u; sem *** 1
ingar og holl ráð um ferðalög! Nú hom dagur eftir dag við, stfkleika lslenzku hjoðarinnar’
7 - • u • 'i • ivelgengni hennar og samheldni,
min. ! nyjar heimsokmr og nyja við- * 45
Nokkru seinna legg eg leið kynning. - Fyrsti opinberi án°^u gfaaTljóS með
mína til íslenzku blaðanna. Eg mannfundurmn, sem við komum lófataki> en skuggahliðarnar
hitti að máli ritstjóra Logbergs, a var arsþmg Hms Sameinaða auðsiáanlesum áhvegium
Einar P4U J6nsso„. Einar er Kirkjuféla,s ^orseti I^ÍV^rmtani ToMn”
skáld gott og hmn ntfærasti þmgsins, sera Guðm. Árnason’I báttu daískrárinnar Tvær
ma5nr. Hann vil, fraiSas, » „af6i gó«úslega be5iS mi, a5 ^Har jsMe^Skar stS-
fjöl-marga hluti að heiman og ná mæta a þmgmu og segja þa^ ^ ^ gamlar koma upp á
betra sambandi við blöðin og pokkur orð. Það var venjulegt i o______T_________________u:*;„
blaðamennina heima. Samskon- að sækja þessa virðulegu sam-
óskir ber fram ritstjóri komu. Þar voru mættir full-
timinn lægði öldurnar og jjeimskringlu, Stefán Einarsson, trúar úr öllum bygðum íslend-
sem einnig er hinn færasti og inga og var fjölment á þingi. , .
_ rr *• * ' •, socru um litlu kisu sma, en nm
blaðamaður. Bæði Kveðjuorðum mmum var emkar KU 'í1 „ „.
Sannfærðu bæði foringjana og
0g liðsmennina um fávísi og
gagnleysi íllúðlegra deilna. For-
ystumenn beggja hersveita
snéru þvj þökum saman og
undii sameiginlegan gróðurreit
! kvaemra og ættborinna hug-
sJ°na; að g]æða ástina til Fjall-
°nunnar fríðu, að efla samúð og
famband íslendinga í báðum
j eimsálfum og auka hróður ís-
®ndingsins, hvar sem hann fer.
m Þetta sameinuðust leiðtog-
ar °g liðsmenn úr báðum flokk-
m- Það yrði of langt mál, að
,e a helztu forgöngumanna
• essarar félagsstofnunar, en all-
r Peir
kvöldsins. Hinar myndarlegu bletturinn í Vesturheimi, þar
konur safnaðarins buðu nú til heyrist aldrei nema íslenzkt orð.
kaffidrykkju og báru fram veit- Á kvöldin eru sögur sagðar,
ingar fyrir aðkomufólk og fund- kvæði lesin og rímur kveðnar,
armenn af miklum rausnarskap. [ en gömlu konurnar spinna rokká
Nú gefst tækifæri til að kynnast sína. Það er unun að sjá, hversu
miklu fleira fólki, ganga um og vel gamla fólkinu líður, aðbún-
taka í hönd þess. Og handartak aður þess allur er hinn ákjósan-
setur nú samkomuna býður gesti jþess Var þétt og innilegt. Eg legasti og umhyggja og sambúð
velkomna og skýrir dagskrá1 ski]di það; að fólkið var i raun-1 sem góðra systkina. Ráðskona
kvöldsins. Fyrst komu tvær ís- inni ekki að taka í hönd mér — (heimilisins er ungfrú Inga John-
lenzkar konur fram á sjónar- það var að taka á móti handar- son, hjúkrunarkona, alsstaðar
sviðið, önnur syngur einsöng, taki heiman frá íslandi, handar- nálæg og altaf hjál’pandi. En
eintóm íslenzk lög, full af við- taki, sem e. t. v. gat skapað því faðir og móðir á þessu heimili
kvæmni og aðdáun um gamla einhver tengsl við kærar og eru Df. B. J. Brandson og kona
landið, hin leikur undir á píanó, þráðar endurminningar frá hans. Göfugmenska þeirra hvíl-
gamla landinu. — Og allir spurðu ir yfir heimilinu og gamla fólkið
frétta af vinum heima og hög-1 gleðst af nærveru þeirra. En ’
um fólksins og báðu að heilsa —1 vitanlega eru allir góðir V.-ísl.
heilsa öllum, h’eilsa landinu, í styrktarmenn og velunnarar
fæstum orðum: þessarar stofnunar. — Við kom-
um þangað að áliðnum degi. Dr.
Brandson og kona hans voru þar
fyrir og tóku á móti okkur. —
Samkoma var sett í samkomusal
Það var komið yfir miðnætti, heimilisins og alt gamla fólkið,
þegar skiljast varð. Eg fór af sem rólfært var, kom niður. Dr.
þessari samkomu miklu auðugri Brandson tók nú til máls og
en eg kom. Og eg var að hugsa 1 gamla fólkið henti hvert orð á
um það á leiðinni heim yfir slétt- (lofti. Síðan talaði eg um hálfa
lendi Manitoba, á hinni fögru (klukkustund og sagði þeiin
stjörnubjörtu sumarnótt — hvið hvernig ísland liti út nú í dag. —
við heima gerðum okkur sjaldan J Á eftir var sungið af hjartans
ljóst, hversu fögur og göfgandi einlægni, en veikum mætti radd-
einlæg þjóðrækni er og hversu ar: “ó fögur er vor fósturjörð”.
íslenzka þjóðin er miklu stærri — Og hér var svo stutt á milli
og ríkari en við alment vitum. brosa og tára. — Við heilsuðum
þar sem við eigum slík systkini nú öllu gamla fólkinu. Handar-
og dáendur sameiginlegrar móð- tak þess var langt, þótt hend-
ur í hinni miklu álfu, og loks urnar væru sumar máttlitlar og
hver vandi okkur væri á hönd- skjálfandi. Heilsaðu íslandi
um, að efla og treysta bræðra- sögðu þau öll. — Einn þeirra
böndin — og hver reginsvik og ,sem kominn var yfir áttrætt og
dauðasynd það væri að vanrækja var blindur, sagði: “Eg sé þig
það. — Samskonar hugarþel, [ aðeins með hjartanu — eg elska
alúð og vinátta, sömu bræðra- fsland.” Heilsaðu gamla land-
lagskveðjurnar endurtóku sig á inu. Ein af elztu konunum kom
öllum hinum síðari fundum og þrisvar sinnum til mín og tók
samkomum, sem við sóttum. — með skjálfandi höndum um hönd
Svona var það á Gimli, hinni mer og sagði svo lágt, að vart
leiksviðið. Þær tilheyra þriðju
kynslóð fslendinga í Vestur-
heimi. Á hljómfögru íslenzku
máli segir önnur þeirra okkur
fre
menn, er síðan hafa
duglegasti maoamauur. oann ---les upp kvæði um að afi og amma
blöðin eru fjölbreytt að efm og hlyglega tekið og forseti flutti ^ PPk. ánægð með íslenzku
prýðilega rituð á kjarngóðu fagra ræðu til islands og 1S’ htlu stúlkunnar. _ En mer finst
rammíslenzku máli. — Verður lenzku þjoðarinnar. Siðan var!þau yerið ánægð _ Stúlk-
hlutverk blaðanna í verndun og gert fundwMe og gafst þa litlu er launuð framkom.
viðgangi íslenzkunnar í Vestur- ur a að heilsa folki og ræða litil-)an ^ öflugu lófataki> _ nú
tekur til máls sóknarpresturinn,
séra Jóhann Bjarnason, höfð-
stóru bygð íslendinga við Win-
mátti heyra:
‘Eg elska ísland
n
nipegvatn. Eins var það í hinni eg elska fsland.” Einn sagðist
fögru og frjósömu Argylebygð, j altaf yngast um mörg ár við að
þar sem skiftast á gróðursælir (faka í hönd fólks, sem væri ný-
akrar og skógivaxnar hlíðar og komið að heiman. Og einn af
lækirnir hjala líkt og heima á ] elzfu mönnunum er altaf að
Fróni. Og sama er sagan í hinni j smiða ser koffort til að komast
mstir verið í hópi íslendinga
estra 0g mestu hafa afrekað.
þ. u bar hlut að máli. Tilgangi
lý° r,æknisféiagsins var svo
fyr 1 stjórnarskrá þess, hinni
fr
Að stuðla að því af
ernsta megnii að fsiendingar
í u?1 Verða sem beztir borgarar
herlendu þjóölífi.
Að styðja og styrkja ís-
séð hvort öðru fyrir yrkisefni.
Ef annað þeirra gæfi upp önd- og ánægjulegan félagsskap.
ina, er hætt við að hitt mundi
sakna nöldurs síns og jafnvel
heimi ei nægilega metið né þakk- lega við það. Eg sótti oftar
að. Sumum kynni að virðast kirkjuþing þetta, hlýddi þar á
nóg að gefa út eitt íslenzkt viku- ] merkilegan fyrirlestur gamals ™gu7maður á sextugsaldri.
blað. En deilurnar verða að (skólabróður mms, sera Jakobs Með fö 0g hlýiegum orðum
eiga sér vettvang og jafnvel þott Jonssonar, sem nu er prestur i ^ ^ aðkomufólkinu og
lzo""haS Œ’híSL-ofl
eiginlega lifaS hvort i öíru og sUt bauð Kvenfélag safnaðarms ® j^rinnar Han„ kveðat
til kaffisamsætis við ræðuhold ...... . , . -
lesa bloðm að heiman og ser
hafi oft blöskrað orðbragðið í
stjórnmálunum. Aldrei sagðist
hann geta séð af alveg andstæð-
um frásögnum blaðanna af ein-
um og sama stjórnmálafundin-
um, hvernig fundurinn raun-
verulega hefði farið fram, og
hann nefndi glögg dæmi þessa.
Þá talaði prestur á víð og dreif
og mjög fanst mér sannast
skyldleiki okkar fslendinga, er
hann notaði tækifærið til að
Fyrsta erindi mitt skyldi hald-
ast í Selkirk. Það er um tveggja
veslast upp af einstæðingsskap í tíma akstur frá Winnipeg. —
og söknuði. — Trúar- og kirkju-
deilurnar réðu stefnum og flokk-
um blaðanna. Lögberg er blað
lúterska safnaðarins, þar eru
aðalráðendur ýmsir þjóðkunnir
menn, svo sem Dr. B. J. Brand-
son, Hjálmar Bergmann, lög-
maður, og þrír kunnustu V.-ís-
lendingar af afskiftum sínum af
Grettir ræðismaður ekur okkur
og við hlið hans situr hin glæsi-
lega kona hans, sem enn ekki
talar íslenzku, en nýtur þess að
segja: Húnavatnssýsla, en Ás-
mundur situr hjá okkur. Leiðin
er greið eftir góðum vegi. Hann
er fjHfarinn og mér er forvitni
að vi'.. um hvern mann sem við
dásamlegu íslendingabygð i
Norður-Dakota í Bandaríkjun-
um, þaðan sem ættaðir eru og
uppvaxnir margir hinir alfrem-
stu íslendingar vestra. Hæðirn-
ar og hlíðarnar þar fá hugann
til að reika heim. Kvöld eitt
staðnæmdumst við á íslenzkum
bóndabæ þar. Mér fanst bóndi
og búalið alt, umhverfið og and-
rúmsloftið svo íslenzkt, að eg
heyrði fuglana syngja á ís-
lenzku. — Það er svo margt sem
eg vildi minnast — menn og
staðir og minningar, en tíminn
leyfir það eigi. — Eg flutti er-
indi mitt í Winnipeg í hinni
miklu og veglegu kirkju lúterska
safnaðarins. Það sýnir stórhug
safnaðarins og fórnfýsi, að
kirkjan kostaði um 500 þús. kr.
Húsið var þéttskipað. Sóknar-
heim. — Römm er sú taug, er
rekka dregur föðurtúna til —
Þetta fólk lifir hinu fegursta
haustkvöldi við umönnun og um-
hyggja góðra manna, en hugur-
inn er heima við bernskuminn-
ingarnar, bernskuna, sem ékki
fékk að skjóta rótum í grýttri
moldu. — Þegar eg kvaddi gamla
fólkið í húmi síðkveldsins, þar
sem það sat úti á svölum þess
fagra elliheimilis, sem vinir
þeirra og landar höfðu búið þeim
— sat og horfði hljótt og hugs-
andi út yfir hið gárótta Winni-
peg-vatn, umkringt fögru skóg-
lendi, þá fanst mér einhvern
veginn, að hið blíða öldufall
vatnsins flvtti heim minning-
arnar af brimhljóðinu heima, en
hin stóru og fögru tré, væru
Frh. á 8. bls.