Heimskringla - 16.04.1941, Blaðsíða 6

HEIMSKRINGLA
6. SIÐA
WINNIPEG, 16. APRÍL 1941
•>3IIIIIIIIIIIIE3IIIIIIIIIIIIC3lllllillllllC]llllllllllllE3lllllll1HIIC3llllllllllllC3IIIIIIIIIIIIE3llllllllllllC3lllllllli:0
I Æfintýri ritarans |
.......
Henni þótti gaman af að sjá hvar hún
var stödd og reyndi að átta sig. Guntersted
hafði sagt henni að gatan fyrir framan þetta
hús héti Fulcher stræti, og þegar hún hafði
fundið það, sá hún að bakhlið hússins sneri út
að garði, sem byggingarnar voru bygðar í
kring um. Þarna var Croft stræti, þaðan
kom maður að dyrunum sem lágu að lyftunni,
sem hún hafði notað. Og þarna var Purchase
stræti, sem aðaldyrnar sneru út að. Þarna
var Croft strætið, þar sem leigubíllinn beið
eftir henni. Og nú — nú heyrði hún að ein-
hver var að læðast upp litlu tröppuna að
kjallaradyrunum.
Sér til mestu ánægju fann hún að hún
var róleg nú og reiðubúin að gera hlutverk
sitt. Hún taldi nákvæmlega höggin, sem
barin voru á hurðina. Strax og fyrstu höggin
voru barin, slökti hún gasljósið og gekk út í
koldimm göngin með bréfakröfuna í hendinni.
Átta högg — átta stafir í stafrofinu, sem
enduðu á h. Síðan komu fimm högg sem
enduðu á e. Þetta voru kannske stafirnir í
einhverju nafni. Ennþá komu þrjú högg, svo
opnaði hún gætilega hurðina.
Maðurinn sem stóð úti fyrir dyrunum,
stóð í dimmum skugga, svo að hún gat næst-
um ekki séð hvort það var karlmaður eða
Köna. Hann hafði ekkert ljósker með sér.
Trefillinn var vafinn um niðurandlitið hans
og hatturinn ofan fyrir augu, og minti hann
Alfrey helst á fant úr einhverri kvikmynd og
henni lá við að hlægja. Án.þess að mæla orð
frá vörum, tók hann upp böggul á stærð við
pappaöskjur þær, sem eru utan um skó. Hún
tók við bögglinum og sá að hann stakk hend-
inni niður í töskuna á ný, og tók upp minni
böggul. Hann rétti henni þriðja böggulinn og
er hún hafði tekið við honum, veifaði hann
með hendinni — eins og til að segja henni
frá að nú væri ekkert eftir. Og áður en hún
vissi af því sneri hann sér við og gekk burtu.
Hún heyrði bara dauft fótatak er hann gekk
niður tröppurnar. En það gat ekki heyrst
langt, því að hann hafði toglegur hæla á
skónum.
Hún lokaði hurðinni næstum hávaða-
laust, og sneri lyklinum tvisvar áður en hún
gekk aftur inn í litla herbergið til að sækja
vasaljóskerið.
Nú varð hún að fara aftur upp með
þennan dýrmæta farangur sinn, en þótt und-
arlegt væri var hún ekkert hrædd.
Rétt í því sem hún hafði farið fram hjá
göngunum og ætlaði að ganga upp stigann
upp á annari hæð, heyrði hún hávaða — eitt-
hvað sem glamraði um leið og það datt á
gólfið. Henni fanst það helst líkjast því, sem
einhver hefði mist lykil ofan á gólfið þar uppi
í ganginum.
Þetta gerði hana óttaslegna. Það var þá
ekki autt þetta hús eftir alt saman. Hún
stansaði snöggvast og beindi ljósinu frá vasa
ljóskerinu upp stigann. En ekkert sást né
heyrðist framar. Samt fanst henni hún heyra
einhvern læðast þar uppi en mjög gætilega.
En þegar hún hlustaði stansaði fótatakið.
Fyrst var hún sannfærð um, að einhver
annar var í húsinu, en svo sagði hún við
sjálfa sig, að hávaðinn sem hún hefði heyrt,
kynni að hafa komið utan að. Hún heyrði
það greinilöga að einhver gekk úti á götunni
og þaðan gat hávaðinn sem hún hafði heyrt
stafað.
Hvað sem því leið þurfti hún að fara upp,
og það gerði hún líka mjög ákveðin. Allar
hurðir á hlið hennar voru lokaðar og alt var
hljótt. Hún gekk hægt upp næsta stigann,
og litaðist um við hvert fótmál til þess að sjá
hvort nokkur kæmi á eftir sér. En enginn
sást. Náði hún því heilu og höldnu upp á
loftið og hélt fast utan um böggulinn, og um
leið og hún komst inn um dyrnar að loftinu
læsti hún þeim á eftir sér.
Leynistiginn var í sömu skorðum og hún
hafði skilið við hann. 1 skrifstofunni var alt
eins og hún hafði skilið við það. Ljósið
logaði ennþá. Hún tók upp lykilinn að fjár-
hirslunni, lét bögglana, sem henni höfðu verið
fengnir í hana og læsti henni svo. En nú var
aðeins eitt eftir og var hún í efa um hvað
gera skyldi. Ef hún skildi dyrnar fram í
ganginn læstar og slagbrandana fyrir, gat
næturvörðurinn ekki komist inn, en ef hún
tæki þá frá, gat skeð að sá, sem reynt hafði
að komast inn um kvöldið, reyndi það á ný,
og tækist að brjótá upp fjárhirsluna, sem
geymdi hina dýrmætu böggla. Hún hugsaði
lengi hvað gera skyldi, en ákvað loks að láta
slagbrandana vera kyrra fyrir hurðinni. Næt-
urvörðurinn gat komist inn um hinar dyrnar
í gegnum skrifstofuna hennar. Sagði hún við
sjálfa sig. Hann gat þá ákveðið hvort hann
léti slagbrandana vera eða ekki.
Hún var ekki eins örugg lengur. í huga
sinum var hún sannfærð um að hávaðinn,
sem hún hafði heyrt í auða húsinu kom innan
að, en ekki frá götunni. Hún hefði samt
ekki heyrt til lykilsins í skránni, ef sá sem
var að opna hefði ekki mist hann á gólfið.
En samkvæmt fyrirmælunum varð hún
að fara niður leynistigann og út í gegnum
auða húsið. Hún varð auk þess að renna
stiganum upp er hún var komin niður á loftið,
læsa hurðinni að loftinu og taka með sér
lykilinn.
Alt þetta gerði hún og flýtti sér svo niður
eins og hún gat. Hún lýsti sér með ljósker-
inu og fann hroll fara um sig er hún sá alla
þessa leyndardómsfullu skugga, sem ljósið
skapaði í kringum hana.
En ekkert bar til tíðinda. En er hún
steig í fyrsta þrepið í kallara stiganum,
heyrði hún aftur einhvern hávaða og hélt að
einhver væri að læðast á eftir sér.
Hún vildi samt ekki láta óttann yfirbuga
sig, heldur gekk rólega niður koldimman
stigann til kjallara hurðarinnar, sem hún
opnaði og læsti á eftir sér og stakk lyklinum í
veskið sitt. Hún þakkaði hamingjunni fyrir
að þessu var öllu lokið.
Hún var komin undir bert loft. Stórrign-
ingin var hætt og nú var salla rigning.
Gatan var hljóð og húsið stóð mitt meðal
tveggja Ijóskera. Alfrey læddist eins og
skuggi niður riðið og yfir blettinn fram að
hliðinu. Hún opnaði það og læsti því líka.
Er hún vár komin út í litlu þvergötuna var
hún hugrökk eins og ljón. Hún gekk léttum
skrefum og var harla ánægð með sjálfa sig.
Leigubíllinn beið eftir henni og hún kom
út að Dorflade án frekari æfintýra.
Bæði faðir hennar og bóðir voru heima
þegar hún kom. Móðir hennar var eins og
venjulega að sauma barnaföt handa barni
May dóttur sinnar, og dóttirin lét fallast niður
í stól við hlið hennar.
“Veit Deb að þú ert komin? Hún hefir
haldið súpunni þinni heitri, þótt þú gerðir
boð að þú kæmir ekki heim.”
“Nei, mig langar ekki í mat, en gott
þykir mér að fá heita súpu í þessari rign-
ingu,” svaraði Alf.
Þú ert hálf föl í framan,” sagði faðir
hennar.
“Hvaða eftirvinna er það, sem þú þarft
að gera?”
“Sama vinnan og á daginn í þarfir fé-
lagsins sagði Alf hlægjandi.
Mrs. Carr lagði saumaskapinn í kjöltu
sína og horfði á Alf.
“Þú ert heldur en ekki leyndardómsfull
yfir þessari vinnu þinni, Alf.”
“Eg er líka einkaritari móðir góð, svo að
það dugar ekki fyrir mig að masa um verk
mitt. Og pabbi minn er svo slæmur, þótt
hann þekki vel allar reglur í viðskiftaheim-
inum, að hann er alt af að leggja snörur fyrir
mig, bara til að sjá hvert eg geng í þær. Ó,
eg þekki þig svo sem refurinn þinn,” sagði
dóttir hans og tók handfylli í þykka, gráa
hárið hans.
“Þú hefir rangt fyrir þér, Alf. Eg er mik-
ill vinur Guntersteds og þótt þú talaðir við
mig um vinnu þína mundi það ekki saka
neitt. Eg gæti meira að segja trúað, að
hann ætlaðist til að þú gerðir það.”
Alfrey varð mjög alvarleg á svipinn. Hún
settist niður og horfði á föður sinn. Henni
þótti sem hún heyrði fyrirmæli Sala á ný, og
það sem faðir hennar hafði sagt snerti hana
óþægilega.
“Mr. Guntersted hefir að minsta kosti
ekki gefið mér neinar skipanir þessu viðvíkj-
andi, að eg eigi að tala við þig um einkamál
hans,” sagði hún að síðustu. “Á eg að segja
honum að þú reynir ávalt að veiða upp úr
mér, það sem kemur fyrir á skrifstofu hans
og spyrja hann hvort eg eigi að fræða þig
um það?”
“Nei, hreint ekki,” svaraði Mr. Carr, og
dóttir hans varð ennþá alvarlegri, er hann
bætti við: “Þú ert dóttir mín Alf, og sumir
segja mér að margt undarlegt komi fyrir hjá
Guntersted, svo það er engin furða, að eg
reyni að hafa auga með þér. Eg vil ekki að
þeir láti þig vinna neitt það, sem brýtur í
bága við lögin,” sagði hann, og ljósið af eld-
spýtunni, sem hann kveikti á brá bjarma yfir
hið fríða andlit hans.
“En pabbi,” það varst þú, sem útvegaðir
mér þessa vinnu!” svaraði Alf undrandi.
“Rétt er það, og einmitt þessvegna er eg
svona spurull. Mér finst að á mér hvíli sér-
stök ábyrgð.”
Þótt undarlegt mætti virðast, datt dóttur
hans nú fyrst í hug, að hún hefði kannske
hjálpað húsbónda sínum til að svíkja toll-
lögin. Hún hrinti þeirri hugsun frá sér sam-
stundis. Það gat ekki verið. Þetta voru sjálf-
sagt einhverjir skartgripir, sem hún hélt að
Guntersted hefði ekki þorað að bera með sér
í London eða hafa í bílnum sínum, nema að
hafa lífvörð með sér. Það var því‘ bæði ein-
faldara og ódýrara að láta hana taka á móti
gripunum frá þessari hliðargötu. En það gat
samt ekki verið ódýrt að setja þénnan leyni-
stiga og leigja tómt hús o. s. frv., bara til að
hafa aðgang að skrifstofunni sinni.
Guntersted hafði sagt að einu sinni hefði
hann haft ágætan ritara, sem nú væri dáinn.
Nú fór hún að hugsa um hvernig hann hefði
dáið. Það hlaut að hafa verið af slysi, hugs-
aði hún, því að þetta hlaut að hafa verið ung-
ur maður fyrst hann var einkaritari Sala.
Á meðan Alfrey át súpuna hugsaði hún
um þetta fram og aftur. Hún var hár viss
um, að foreldrum hennar mundi hreint ekki
falla eftirvinnan, sem hún hafði haft í kvöld,
ef þau vissu hver hún væri.
Hún var svo niðursokkin í hugsanir sínar
að hún heyrði ekkert af því sem þau voru að
tala um. Alt í einu heyrði hún móður sína
segja:
“Jæja, eg vona að Alf eyði ekki allri
æfinni á skrifstofu. Hún fær sjálfsagt tæki-
færi til að sleppa þeirri vinnu ef hún vill. En
heyrðu Alf. Vinur þinn Stanning kom hérna
í kvöld. Það er ekki langt síðan hann fór.”
“Jæja, er hann kominn aftur? Hann
hefir verið í burtu, sjáið þið til,” svaraði Alf-
rey; og talaði eins hirðuleysislega og hún gat,
þótt hún væri alt annað en róleg með sjálfri
sér. Var það Stanning, sem hafði reynt að
brjótast inn á skrofstofuna? Og þegar hon-
um hepnaðist það ekki, hafði hann þá flýtt
sér heim til hennar, til að vita hvað hún hefði
fyrir stafni? “Hvað sagðir þú honum
mamma?”
“Eg sagði honum bara að þú værir ekki
heima. Eg sagði ekki að þú þyrftir að vinna
eftirvinnu. Hélt að þú kærðir þig ekkert um
það.”
“Alveg rétt. Honum kemur ekkert við
um hvað eg geri.”
“Það var eitthvað viðvíkjandi tennis-
leiknum sem hann ætlaði að tala um,” svaraði
móðir hennar rólega. “Hann sagði að ef þið
væru saman í leiknum, mundi alt ganga vel
fyrir Dorfalds, en að^þið Chawles gætuð ekki
búist við að sigra. ^
“Jæja, ætli að þeir verði svo fræknir,
sem koma frá Gowerlands?”
“Svo segir hann. Hann hafði ásett sér
að þið skylduð bera sigur út býtum, og finst
honum nú að þú bregðist klúbbnum.”
“Það er rétt að eg má ekki vera að því að
æfa mig mikið,” svaraði Alf og geispaði. “En
samt hugsa eg að við Chawles verðum engir
eftirbátar. Honum hefir farið mikið fram í
vor. Evan hefir verið í burtu. Hann hefir
því ekki séð hve Chawles leikur orðið vel.”
“Þú ert þreytt barnið mitt,” sagði móðir-
in blíðlega. “Er ekki best fyrir þig að fara að
hvíla þig?”
Alfrey kinkaði kolli, geispaði á ný, bauð
þeim góða nótt og hvarf til herbergis síns.
“Eg er að efast um hvort hún hugsar um
nokkurn þeirra,” sagði móðir hennar er Alf
var farin.
“Það er örðugt að segja,” svaraði maður
hennar. “Hún líkist ekki May. May hefði
gifst fyrsta fríðleiksmanninum, sem hefði
orðið ástfanginn í henni, en það er örðugra að
ganga í augun á Alf. Hún er ekki eins falleg
og May en í mínum augum er hún mörgum
sipnum meira aðlaðandi.”
9. Kap.—Leyndardómur lykilsins.
Alt var óvenjulega hversdagslegt næsta
morgun þegar Alfrey kom inn til Guntersteds.
Henni fanst að alt, sem skeð hafði kvöldið
áður, hefði ekki getað verið neitt annað en
draumur. Hún hafði sofið illa og hana hafði
dreymt að lögreglan hefði tekið hana fasta
með böggul undir hendinni og í bögglinum
væri pakkinn, rétt þegar hún var að rétta
Eccott böggulinn yfir girðinguna hjá Rid-
ways.
En henni var ómögulegt að trúa því að
Sali væri að smygla kókaini. Hversvegna
hún var viss um það, vissi hún ekki. En
hún var viss um að hann væri ekki svo
vondur maður, að hann gæfi ungri stúlku
slíkt hlutverk, sem hún hafði haft kvöldið
áður, ef hlutverkið væri svo hættulegt.
Hún hélt fast við þá skoðun, að gamli
herramaðurinn hefði verslað með gimsteina í
stærri stíl en margan grunaði. Einnig hafði
hún heyrt að nú væri mikið um gimsteina-
þjófnað í borginni, og að það væri ekki örð-
ugt að finna markað fyrir þá vöru þótt stolin
væri.
Henni fanst það sannsýnilegt að Sali
væri of alþektur til að keyra um með slíka
dýrgripi, en hann gat sjálfsagt hafa fengið
skilvísan mann til að flytja þá til bankans
fyrir sig.
En það virtist sem þeir ættu ekki að fara
í neinn banka, en ættu að seljast á laun. Hún
hugsaði um þetta á leiðinni, og hugsaði um
það þegar hún hengdi hattinn sinn og kápuna
upp, og bjó sig undir að byrja dagsverkið.
Eins og venjulega gekk hún inn í skrifstofu
Saia til að taka þar til.
Þvotta konurnar höfðu í eitt skifti fyrir
öll fengið fyrirskipanir um það, að snerta
ekkert á skrifborði Guntersteds. Það var
breitt yfir það dúkur á meðan skrifstofan var
þvegin, og átti Alfrey að taka hann af er hún
kom á morgnana. Hún vissi upp á hár hvernig
hann vildi að öllu væri hagað til á borðinu, og
átti hver hlutur að vera þar á sínum rétta
stað, svo að hann gæti auðveldlega fundið
hann. Kvöldið áður hafði hún tekið þar til
mjög nákvæmlega, og nú þurti hún ekkert
nema að þurka af því rykið. Skyndilega kom
hún auga á nokkuð. Það var smátt í sjálfu
sér, en hún tók eftir því.
Húsbóndi hennar notaði altaf penna, en
ekki lindarpenna. Á glerskál á borðinu lágu
fjórar pennastengur. Mjór og breiður penni
fyrir svart blek, og mjór og breiður fyrir rautt
blek. Glerskálin stóð ætíð hægra megin á
hinu stóra skrifborði fyrir framan hillurnar,
sem leyniskúffan var í.
Hún var alveg viss um að skálin hafði
staðið á réttum stað kvöldið áður, því áður
en hún fór, hafði hún lagt lyklana í skúffuna.
Alt annað var með kyrrum fjörum á
borðinu. Hún var vön að leggja umslög eða
pappírsblað á borðið áður en hún skildi við
það, þannig að hún gat séð ef eitthvað var
hreyft á því, en við því hafði enginn hreyft,
en skálin með pennastöngunum var nú
vinstra megin á borðinu.
Hún stóð og starði eins og í leiðslu á
pennastengurnar. Þessi maður, sem hafði
reynt að brjótast inn, hafði komið aftur. Hann
hafði brotist í leyniskúffuna eða reynt að
brjótast inn í hana.
Hún settist og beygði sig niður svo að
augu hennar voru jafnhá skrifborðinu og
gat hún þá ekki betur séð, en að rykið fyrir
framan leyniskúffuna væri ójafnara, en á hin-
um stöðunum á borðinu. Skúffan var ekki
opnuð með lykli heldur fjöður, sem þrýst var
á. Það hafði Sali sýnt henni.
Þegar hún hafði skilið við um kvöldið
stóð orðið “óopnuð yfir skúffunni, nú stóð
þar “opnuð”.
Það var ekki liklegt að þarna fyndust
fingarmörk. Þjófurinn var vafalaust of gæt-
inn til þess, en samt gat það verið. Venjulega
var ekkert dýrmætt geymt í skúffunni yfir
nóttina, en í gærkveldi hafði hún lagt lyklana
í hana. Og hún hafði verið opnuð síðan. Það
var auðséð.
Hún studdi á leynifjöðrina og skúffan
opnaðist. í henni var bara einn lykill, sem
gekk að fundarsal stjórnarnefndarinnar, en
litli lykillinn, að leynispjaldinu í veggnum
var á brottu.
Hún sat og horfði óttaslegin á tómu
skúffuna er Guntersted kom inn..
Hún stóð ekki upp, þótt hún sæti í stóln-
um hans, heldur horfði á hann náföl í framan.
“En barnið gott. Þér eruð veikar,” sagði
hann.
“Nei,” hvíslaði hún, “en hér hefir eitt-
hvað komið fyrir.”
Hann hengdi hattinn sinn á snagann við
drynar og kom að borðinu.
“Gekk yður eitthvað illa í gærkveldi?”
spurði hann.
“Nei,” svaraði hún. “Eg lauk við það,
sem þér fóluð mér að gera. Eg varð ekki fyrir
neinni hindrun — en einhver hlýtur að hafa
farið hingað inn eftir að eg fór í gærkveldi.”
Hún skildi ekki svipinn á andliti Gunter-
steds. Þar sást hvorki ótti né óróleiki.
“Af hverju haldið þér það?” spurði hann.
“Eg held ekkert um það, eg veit það,”
svaraði hún. Og er hann kom nær borðinu
rétti hún út hendina yfir borðið og sagði óró-
lega: “Snertið ekki við peinu, það eru kannske
fingramörk á því.”
“Segið mér hvaða ástæðu þér hafið fyrir,
að ætla að einhver hafi snert við borðinu?”
Hún benti á skálina með pennastöngun-
um á.
“Hún hefir verið flutt til. Eg lét hana á
réttan stað áður en eg gekk niður járnstigann.
Eg læt hana ætíð fyrir framan leyniskúffuna
og flyt hana þegar eg kem á morgnana. Hún
var færð þegar eg kom áðan, og á rangan
stað. Eg varð áhyggjufull vegna þess að eg
gerði eins og þér sögðuð mér og lét í hana
lyklana og breytti orðinu. Nú er lykillinn
farinn — sá sem gengur að spjaldinu. Þar af
leiðir að einhver hlýtur að hafa verið hér
eftir að eg fór.
Guntersted brosti. Hann lagði hendina á
öxl hennar.
“Afsakið góða mín,” sagði hann. Það
var hugsunarleysi af mér, að athuga það
ekki, að þér munduð óttast um þetta. Eg
veit að þér athugið vel starf yðar og umhverfi.
Eg kom hingað sjálfur í gærkveldi — mig
langaði til að sjá hvernig yður hefði gengið
að ljúka erindinu, hvert þér hefðuð skilið
nokkur merki á vínglasinu. Skálina setti eg
röngu megin með vilja, til þess að sjá hvort
að þér tækjuð eftir því, alveg eins með orðin.
En nú bið eg yður á ný að afsaka þetta að eg
gerði yður þannig hrædda að nauðsynja-
lausu.”
“Alfrey létti mikið fyrir hjartan ag stóð
upp úr stólnum.