Heimskringla - 25.06.1941, Side 2

2. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 25. JÚNl 1941
UPPLITUÐ BLÚNDA
Þegar við komum inn var
cocktail-gildið orðið nokkuð
hávært, en loftkældar stofurn-
ar voru þægilegar eftir hitann
á götunum í New York. . .
Húsráðandi, sem er Norður-
landamaður og þektur fyrir
gestrisni sína, kynti okkur
strax ýmsu fólki, sem flest var
Norðurlandafólk, sumt skemti-
legt, sumt eftirtektavert á ýms-
an hátt, og sumt blátt áfram
leiðinlegt, eins og gerist og
gengur. . .
1 miðri stofu stóð kona nokk-
ur og talaði með miklum
handatilburðum við gamlann
mann, sem hafði á sér mikinn
þolinmæðissvip. . . “Þetta er
frú Nordskov”, sagði húsráð-
andi og kynti okkur kvenmann-
inum. . . Hún var á að giska
um fertugt, heldur feitlagin,
“upplitúð blúnda”, sem kallað
er. . . Líklega hafði hún verið
lágleg um tvítugt, en eftir út-
liti hennar að dæma nú, þá
hafði hún skemt sér heldur um
of um æfina og kannske þótt
nokkuð gott í staupinu. Hún
vék sér strax að mér, tók í
handlegginn á mér og dró mig
út í horn. . .
“Við skulum setjast hérna,”
sagði hún. “Færið þér okkur
tvo “Old Fashioned”,” kallaði
hún til þjóns, sem nærstaddur
var, án þess að spyrja mig,
hvað eg helst vildi drekka.
“Og þér eruð Islendingur”,
sagði hún . . . “eg var einu
sinni í Reykjavík, en bara í
tvo daga. .. Leiðinlegur bær og
íbúarnir ósköp upp með sér. . .
Takið mig ekki of alvarlega,
góða mín! Faðir minn þekti
einu sinni íslenzka fjölskyldu,
en ekki man eg nafnið. . . Eins
og þér sjálfsagt vitið, þá var
faðir minn þektur stjórnmála-
maður heima” . . . (Og eg, sem
aldrei hafði séð eða heyrt kven-
manninn fyrri og hafði ekki
hugmynd úm hver hún var).
Fljótt komst eg að því, að
hún hafði ekki dregið mig út í
horn með sér, vegna þess, að
hún kærði sig nokkuð um mig
eða hvað eg hefði að segja. . .
Hún þurfti bara á áheyranda
að halda, til þess að geta sagt
frá, hvaða framúrskarandi
manneskja hún sjálf væri. . .
Nú kom þjónninn með tvö glös.
“Skál”, sagði hún, og byrjaði
nú nokkurskonar eintal. . . Ef
eg vildi koma orði að, þá varð
eg að sæta færi, þegar hún dró
djúpt andann, en þetta kom
fyrir stöku sinnum, því hún
virtist hafa snert af andateppu.
. . . Og hún talaði og talaði . . .
þetta var eins og skriða.
“Eg var að koma af einum af
þessum fundum, þar sem leið-
inlegt kvenfólk situr og prjón-
ar handa ensku dátunum . . .
þær þykjast vera að hjálpa,
þessir bjánar. . . Ekki hefði eg
nent að fara þangað, ef hún
Ellen Randolph — þér vitið,
greifafrúin — hefði ekki dregið
mig með sér. . . Ó, þetta leið-
mig með meðaumkunarsvip, I “Þjónn, tvo “old-fashioned”,”
því ekki gat hún hugsað sér, að kallaði hún.
eg hefði nokkurntíma haft þá | “Jæja, eg snaraði mér út eftir
“skemtun”, að gefa manni til þeirra í taxi, og hjálpi mér,
löðrung í bíl. . . hvað konan var þreytandi”. . .
“Jæja, svo kom stríðið og Nú þurfti hún loksins að
það var ekkert varið í að vera draga andann, svo eg skaut
í París lengur, og eg fór heim. inn:
ist hún aldrei á að reyna að
telja fólki trú um, að hún sé
enn þá lagleg og eftirsótt”. . .
Rannveig Schmidt
FÁEINIR FERÐA-
PISTLAR
En drottinn minn dýri, “Eg þekki þessi
inda stríð. . . Eg var í París hvað þessir litlu höfuðstaðir Esther er gömul
þegar það byrjaði. . . Eins og
þér víst vitið, þá átti eg þar
heima í morg ár, meðan eg var
gift aumingja Edvard . . » það
voru nú skemtileg ár . . . o la
la . . . þeir kölluðu mig “fögru
víkinga-konuna” þar. . . Ann-
ars segja allir, að eg hafi haldið
mér alveg ótrúlega vel” . . .
(Djúpur andardráttur — en eg
var orðlaus) . . . “það var víst
síðast í ágúst, já, rétt áður en
stríðið byrjaði, að hún Musse
Gransted — þér vitið, söngkon-
an fræga — bauð mér i mikinn
miðdegisverð, sem hún hélt og
þar voru allir, sem nokkurs
virði eru í París. . . Eg sat við
hliðina á
rithöfundum Frakklands
eg vil ekki nefna nafnið hans,
því þegar hann fylgdi mér
heim i bílnum var hann svo
nærgöngull, að eg varð að
löðrunga hann. . . Maður hefir
aldrei frið fyrir þessum karl-
mönnum . . . þér vitið hvernig
það er”. . . Og svo leit hún á
hjón. . .
vinkona
eru leiðinlegir, þegar maður er mín—”.
vanur stórborgunum.
Mér Fyrir þetta fékk eg straff-
Eftir Þ. G. ísdal
leiddist svo mikið, að eitt kvöld andi augnaráð og svo hélt hún
fanst mér eg bara ekki geta áfram:
Framh.
Þegar lestin kom til Ashern
var ekki orðið bjart, beið eg
því á biðstöðinni þar til bjart
þolað við nema fá mér almin- “Nú var um að gera, að nájvar orðið var þar nægur hiti.
lega í staupinu. . . Og vitið þér Haraldi í burtu, því ekki nenti jrór ag svo þegar bjart var orð-
hvað, eg tók talsímabókina og eg að sitja yfir einu, litlu port- ið yfir j gistihúsið, og er það
bjó til upp úr henni lista yfir j vínsglasi og í ofanálag tala augóður staður. Spurði eg mig
öll þau nöfn, sem eg þekti og við þennan óþolandi kvenmann þar fyi'ii* um ferðalög vestur á
valdi svo úr gamlan skólabróð- ait kvöldið. . . Vitið þér hvað,
ir, sem eg ekki hafði séð í tíu þún vildi endilega að við töl-
ár, en sem mér var sagt, að uðum frönsku, þessi bjáni”.
væri farinn að slá sér lausum, j En nú beið eg ekki eftir
þótt giftur væri . . . það var djúpum andardrætti:
hann Haraldur Ross sem nýlega “Hvað var bjánalegt við það.
var: búinn að erfa stóru verk-
Esther hefir líklega ekki
bóginn, en varð lítils vísari.
Sagði þó gistihúshaldarinn mér
að menn þaðan að vestan
kæmu oftast til Th. Clemens og
sagði mér hvar sú búð væri.
Fór eg svo þangað og fann þar
strax mann sem eg þekti, Wil-
hún heyrði hver eg var'
nú blés hún sig alla upp, reig-
inslega — “þá bauð hún mér
auðvitað heim”. . .
viku liðnri, en með hans hjálp
náði eg til Sigurðar Sigfússon-
smiðjuna eftir hann föður sinn j oft tækifæri til að tala frönsku.! helm Kernested, en Clemens
. . . þér hafið sjálfsagt heyrt . . , Og hún er sannarlega eng- kom þar ekki fyrri en siðar.
einum af frægustu i getið um þá ætt . . . og þar eru inn bjáni, heldur óvenjulega gpurði eg Wilhelm um ferðir
rv, TTrnWiandc nú peningar, góða mín. . . Og greind kona og skemtileg”. Vestur, en hann gat litlar upp-
vitið þér hvað, svo hringdi eg; En eg komst ekki upp með iýsingar gefið mér, sagði mér
hann bara upp. . . Jæja, konan moðreyk. . . Hún lét bara sem að jónasson’s frá Silver Bay
hans kom í símann. . . Nú þekti. hún hefði ekki heyrt hvað eg hefðu verið þar daginn áður,
eg hana líka i skóla og þegar ^ sagði; þvi nu Var um að gera, og mundu varla koma fyr en að
°g i að segja frá, hvernig hún fékk
manninn með sér í fyllirí.
“Þarna sat aumingja Harald- ar j síma Spurði eg Sigurð að
hvort nokkur tiltök væru að
komast til þeirra og hélt hann
það áreiðanlega. Sagði hann
mér að Gústi Davíðsson væri
orðinn tvo daga á eftir áætlun
þess að sýna mér þá — eg, sem með rjómann> (en hann flytur
að og frá Ashern fyrir bændur
við Oakview, hefir stóran flutn-
ingsbíl).
Taldi Sigurður vist að Gústi
færi þennan dag, og svo varð.
Sigurður sagðist skyldi ráð-
ur og eg gat séð, að hann lang-
aði út með mér, svo eg gaf
honum bendingu, þegar kven-
mannsrolan fór upp á loft, til
þess að sækja krakkana, til
ekki get þolað krakka — og
Haraldur og eg snöruðum okk-
ur út. . . Eg held að við höfum
farið á hvern einasta nætur-
klúbb í bænum . . . já, það var
verulega skemtilegt kvöld”.
En nú var mér orðið hálf ílt stafa ferð minni með Gústa og
I af að hlustaá kvenmanninn og!gerðÍ! en Vegna ófærðar komst
jgat varla þolað meir. . . Eg Daviðsson ei<ki til Ashern fyr
horfði í allar áttir og kallaði,1 en seint um kvöldið og ekki á
þegjandi á hjálp. . . Ekki veit|stað fyr en um hádegi daginn
eg hvað hún var að babla í j eftir. yar þa kalt, 53 stig fyrir
millitíðinni, en nú heyrði eg|neðan zer0) en það var logn;.
hana segja illindalega við j en þð aij kalt fyrir Kyrrahafs-
þjóninn, sem kom með cock-; strandar gamalmenni, en sak-
tails: “Það er naumast að það aðíþó ekki.
tekur tíma að koma með
þetta” . . . og, um leið og hún
aftur sneri sér að mér: “Á
morgun ætla eg að fljúga til
Washington. . . Háttstandandi
persóna þar skrifaði mér, og
bað mig um að koma og gefa
Frá Ashern til Sigurðar Sig-
fússonar munu vera í kringum
20 mílur. Davíðson er mynd-
arlegur maður, viðfeldin og
góður drengur að allra sögn,
Foreldrar hans eru bæði fær-
eysk, en hafa búið lengi þar
j honum upplýsingar um ýmis- norður frá, á meðal Islendinga.
legt, sem eg sá í Frakklandi — jþað fólk talar alt íslenzku,
Allir Samtaka!
honi soit que mal y pense’,
sagði hún og deplaði augunum
framan í mig, kankvíslega.
sumt ágætlega, til dæmis
Gústi. Það var allgóð braut,
hafði snjóplógur farið þar yfir
Núþarf þínvið
til
HILDAR-
KAUP ÓBREYTTRA LXÐSMANNA
$1.30 á dag með fæði og húsnæði,
klæðnaði, lækningum og tanna-
viðgerð. AUKREITIS: (1) frá 25«
til 75« á dag til æfðra iðnaðar-
manna. (2) Til konu og barna i
peningum: $35. til konu; $12 á
mánuði fyrir hvert barn, ef ekki
eru fleiri en 2. Aðeins þrir sem
hver hermaður sér fyrir.
Þeir fara af stað og fjöldinn dáist að þeim! Hinir hraustu
Canadamenn líta hugrakkir til vígvallarins, þar sem þeir
munu reka til baka hjörð illræðismannanna. Málefnið er Ijóst
—þér veljið um—viljið þér vernda PERSÓNULEGT frelsi
eða viljið þér verða hluti af þeirri þjóð, sem er undirokuð sem
þrælar. Canada kallar yður. Verksmiðjurnar smíða byss-
urnar, skriðdrekana, hervarða vagna og mótortæki. Herinn
hefir útbúnað til að færa sér getu yðar í nyt eða kenna vður
það sem með þarf. Þér hafið viljað séð eitthvað gert. Hérna
er það:
Starfandi her Canada er vel útbúinn með vélar og þarfnast fimro
handa til að fara með þœr. svo sem skyttur. vélfrœðinga. og þó er
stöður geta fylgt. sem símamenn, stjórnendur bryndreka, skrið-
dreka. fótgönguliðs, séð um flutning birgða, lœkningar. formenn í
allar mögulegar stöður.
Farið til nœstu herstöðva og spyrjist fyrir um þó sérstöku deild.
sem yður geðjast að, sjóið hvernig hún starfar. Veljið sjólfur
starfið, sem þér eruð hœfastir fyrir. Sjóið hvar þér getið orðið
bezt að Iiði. Gangið í herinn að því búnu.
SNÚIÐ YÐUR TIL NÆSTU HER-INNTÖKUSKRIFSTOFU
EÐA HER-UMBOÐSSKRIFSTOFU SEM AUÐVELDAST ER
En þarna kom nú loksins daginn áður, þó voru all vond-
hjálpin, sem eg var að bíða |ir kaflar, og seint um daginn
eftir. . . Húsráðandi kom með jkom snjóplógurinn, og lét þá
mann í eftirdragi og það tók Qústi hann fara fram fyrir sig,
hann ekki nema eina mínútu og gekk þá betur.
að kynna manninn fyrir frúnni Brautin frá Ashern til Oak-
og frelsa mig úr klónum á view rennur kvart mílu sunn-
þessari “eftirsóttu” kvenveru. an við hús Sigurðar Sigfússon-
. . . það var stutt um kveðjur, I ar> og var þag jitið troðin braut.
enda var hún búin að gleyma Bauðst Davíðson til að fara
mér, þegar hún hafði náð í j með mer heim til Sigurðar, en
annað fórnardýr. . . Síðar sá eg það þaði eg ekki, var kominn
hana fara út með þessum aum- isvo nærri að mér var vel óhætt,
ingja manni og hafði hann á
sér hálfgerðan örvæntingar-
svip.
Kannske hefir hann
'en að fara með bíl þar eftir
brautinni eins og hún var þá,
var tæpast vert.
Eg skildi þvi
samt gefið henni tækifæri til þar við bílinn og gekk heim
þess að löðrunga hann í bíln- með toskurnar minar til Sig-
DEPARTMENT OF NATIONAL DEFENCE
CANADA
Um — en eg efast annars um
það. . .
“Hver er þessi manneskja,”
spurði eg húsráðanda. . .
“Ó, hún”, sagði hann, “eg
bauð henni vegna þess, að eg
urðar og Margrétar Sigfússon,
og var þá kominn til vina, eins
og eg var nú reyndar altaf,
jafnvel þar sem eg hafði aldrei
komið áður.
Sigurður býr norðan við vik
vorkenni stelpugreyinu; öllum sem gengur suður úr aðal
leiðist hún. . . Hún var gift Manitoba vatninu, fyrir norðan
honum Edvard Nordskov, vini
mínum, en hann var stjórnar-
erindreki okkar í París í nokk-
ur ár. . . Hún gerði honum lífið
óbærilegt, og nú lifir hún á
meðlagi, sem hann borgar
henni, bara til þess að sleppa
við hana. . . Hún var einu sinni
lagleg og eftirsótt og hvað
gömui, sem hún verður og hvað
Ijót sem hún verður, þá þreyt-
KAUPIÐ HEIMSKRINGLU—
útbreiddasta og f jölbreyttasta
íslenzka vikublaðið
Narrows; minnir mig að vík
þessi hafi einhvern tíma verið
kölluð Dolly Bay. Meðfram
vík þessari eru allmargir bú-
endur, og komast vel af. Eru
þar heylönd góð, þegar vel ár-
ar. Þau Sigurður og Margrét
Sigfússon bjuggu áður hinu
megin við þessa vík, höfðu þar
stórt og umfangsmikið gripa-
bú, en hafa fengið það í hend-
ur Gísia syni sínum. sem held-
ur því vel við, en hafa eins og
áður er tekið fram, bygt sér
snoturt heimili norðan við vík-