Heimskringla - 24.01.1945, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 24. JANÚAR 1945
“Já, nú ert þú hreinn að utan,” svaraði
Sinton. “En blóð þitt er ekki hreint í æðunum
og svo hefir þú stundum óhrein orð á vörunum,
sem þú þarft að losna við með tíð og tíma. Ef
við látum þig borða rétt fæði,'þá gróa sár þín,
og þegar þú veizt að mér falla illa ljót orð, þá
reynir þú að segja þau eins sjaldan og þú get-
ur? Ætlar þú að gera það, Billy?”
“Mig langar svo til að sjá sjálfan mig,”
sagði hann.
“Hvað er langt þangað til við fáum að
borða, Margrét?” spurði Sinton.
“Þú ætlar að hafa hann hérna og gefa hon-
um að borða?” spurði hún.
“Já, auðvitað,” sagði Sinton. “Til þess kom
eg hingað með hann. Hann hefir sennilega
aldrei fengið ærlega máltíð alla sína æfi. Hann
er næstum horfallinn.”
Margrét reis úr sæti sínu þurleg á svip, tók
hvíta dúkinn af borðinu og breiddi á það rauð-
an, gamlan dúk, sem hún notaði til að breiða
yfir deigið, meðan það gerðist í brauðin. Hún
tók af borðinu fallegu diskana, sem þau notuðu
venjulega, og lét í staðinn aðra og óvandaðri,
sem þau notuðu í eldhúsinu. En hún steikti
hænu og hún sparaði hvorki mjólk né hunang,
snjóhvítt brauð hafði hún líka, kartöflur og
salat.
Sinton strauk máli yfir hjólið, sem hafði
rispast. Hann gerði við girðinguna, en Billy hélt
fyrir hann á nöglunum. Svo fylti hann gamla
staurfarið með mold, gróf nýja holu og setti í
hana staur til að binda hestana við.
Billy hoppaði í kring á öðrum fæti er hann
hélt staurnum lóðréttum meðan Sinton tróð
moldinni niður í kring um hann. Á litlu, frekn-
óttu andlitinu sást ekki minsti vottúr (hrygðar
né áhyggju. Sinton raðaði steinum kring um
staurinn og vann lengi að því að troða moldina
niður kring um hann. Þá heyrði hann alt í einu
að Billy litli var farinn að hágráta. Tárin runnu
niður vanga hans.
“Hefði eg vitað að þú þyrftir niður í þessa
holu og þýrftir að vinna svona mikið, þá hefði
eg ekki barið hestana,” sagði hann.
“Hirtu aldrei um það,” sagði Sinton. “Þú
gætir þín betur næsta skiftið, svo þú getur
hugsað þig um áður en þú slærð í þá.”
Sinton gekk nú til f jóssins og gekk þar frá
verkfærunum, sem hann hafði verið að nota.
Hann hélt að Billy væri á eftir sér, en hann
kom hægt á eftir. Stór hvítur kalkún var þar á
ferð og leist illa á þennan litla, ókunna gest,
sem kominn var þarna inn í ríki hans, og þandi
út vægi og' stél og lét all vígalega. Hefði
kalkúninn vitað í hversu mörgum orustum
Billy hafði staðið, og við hverja 'hann hafði
barist, mundi hann ekki hafa skorað á hann
til hólmgöngu, enda skorðaðist Billy ekki und-
an. Hann dansaði í kringum kalkúnann og
hélt handleggjunum stifum með síðunum til
þess að herma eftir /honum. Svo kom tæki-
færið, sem hann beið eftir, og hann hoppaði
upp á bakið á kalkúnanum. Wesley heyrði óp
Margrétar nógu snemma til þess að sjá dreng-
inn stökkva á bak, og til að dáðst að snarleika
hans. Kalkúninn lagði saman stélfjaðrirnar og
lagði á flótta. Billy rann aftur af baki hans,
en um leið og hann datt greip hann eftir ein-
hverju til að halda sér í, náði í samanlagt
stélið og hélt þar dauðaihaldi. Kalkúninn garg-
aði og flýði nú örar en áður í áttina til hey-
stakksins, en Billy reis á fætur og hélt á stél-
fjöðrunum, en augu hans voru kringlótt af
undrun.
“Já, þetta slitnaði þá alt saman af,” sagði
hann við Sinton, og hélt fram fjöðrunum alveg
forviða.
Sinton gat ekki að sér gert að hiægja. Er
BiHy sá það, hélt hann að kalkúninn væri ekki
mikils virði og fleygði fjöðrunum hátt upp fyrir
höfuðið á sér og hló af gleði.
Margrét, sem hafði horft á þetta, fór að
gráta. Wesley var orðinn brjálaður. I fyrsta
skiftið síðan hún giftist, langaði hana að fara
heim til mömmu sinnar og segja henni frá sorg
sinni. Þar sem Wesley hafði beðið svo lengi
var hann orðinn svangur, gat ekki biðið lengur
og gekk út í eldhúsið þar sem hann fann kvöld-
matinn heitan á ofninum, en Margrétu með
grátbólgin augu að reyna að lækna kettina.
“Er kvöldmaturinn tilbúinn?” spurði hann.
“Já, fyrir klukkutíma síðan,” svaraði Mar-
grét.
“Því kallaðirðu þá ekki á okkur?”
Orðið “okkur” var of alúðlegt að dómi Mar-
grétar, henni féll það alls ekki.
“Eg hélt að þú þyrftir ennþá lengri tíma
til að laga allar þær skemdir sem ihann hefir
gert. Hivað kettina og vesalings kalkúnan
snertir, þá gerir það víst ekkert til um þá.”
“Mér þykir fjarskalega slæmt, að svona
skyldi vilja til með þá, Margrét, það veizt þú.
Billy ihefir góða greind og hann mun brátt
læra.”
“Brátt læra!” hrópaði Margrét. “Wesley
Sinton, þú ætlar þó aldrei að segja mér að þú
ætlir að láta þennan strák vera hérna áfram?”
“Nei, en eg hefi ætlað mér að hafa hérna
fallegan og vel vaninn dreng framvegis.”
Margrét bar kveldmatinn á borð. Þegar
Wésley sá rauða dúkinn á borðinu, starði
hann í forundrun. Svo skildi hann hvernig í
öllu lá. Billy dansaði um af barnslegri gleði.
“Er þetta ekki fallegt?” hrópaði hann him-
inglaður. “Eg vildi bara að Jimmy og Bella
gætu séð þetta. Við höldum bara matnum í
hondunum þegar við étum, eða borðum á
gömlum kassa, og þegar við höfum allra mest
við, breiðum við á hann gamalt dagblað. Aldrei
höfum við átt svona fallegan, rauðan dúk og
þennan.”
Wesley leit íbygginn á Margrétu, svo að
hún varð að líta undan og roðna. Hann setti
svo stóru orðabókina og ofan á hana aðra bók,
á stól, og lyfti Billy upp á stólinn, sem var við
hliðina á hans stól. Hann brytjaði svo fyrir
hann matinn, fékk honum gaffal og kom honum
til að borða svoHtið hægar, en hann var vanur
að éta, og reyndi Billy alt sem honum var unt
að hlýða því. Stundum varð samt matarlýstin
yfirsterkari hinum góða ásetningi og hann not-
aði vinstri hendina til að troða upp í sig bitun-
um. Þessi brot á góðum reglum lét hinn þolin-
i móði Wesley fara fram hjá sér. Til allrar ham-
ingju misti Billy ekkert niður, hvorki á dúkinn
né fötin sín. Að kveldverði loknum fór hann
með Wesley út í fjósið og var þar unz hann
var búinn með kvöldlhirðinguna. Sáðan fór
hann upp á dyrapallinn og settist hjá Margrétu.
Billy lagðist í hengirúmið og náði sér í spotta,
sem tengdur var í tré eitú Hann ruggaði sér
með svo miklum röskleika að Wesley gat ekki
annað en dáðst að því.
“Það veit trúa mín, að hann er röskur, lít-
ill drengur,” sagði hann. “Það er ekki til leti
í honum. Sjáðu bara hvernig hann hamast við
að skemta sér svolítið.”
“Þarna rekur hann fótinn alveg í gegnum
hengirúmið,” hrópaði Margrét. “Wesley, hann
má ekki eyðileggja það fyrir mér.”
“N»ei, auðvitað má hann það ekki,” sagði
Wesley, Bíddu við, Billy, eg skal sýna þér
hvernig þú átt að fara að þessu.”
Síðan útskýrði Wesley fyrir Billy, að stúlk-
ur í fallegum, hvítum kjólum sætu í hengirúm-
inu, og að drengir með óhrina skó á fótunum
mættu ekki liggja uppi í því. Billy settist strax
upp og lét fæturnar dingla fram af brúninni.
“Margrét,” sagði Wesley eftir að þau höfðu
lengi setið þegjandi á pallinum, “heldur þú
ekki, að hefði Billy verið horaður köttur, alþak-
inn sárum, að þú hefðir þá fundið til með-
aumkvunar með ihonum, og hjálpað til að gæta
að honum, og glaðst yfir að sjá mér þykja gam-
an af að hjálpa honum, ef eg gæti?”
“Jú,” svaraði Margrét kuldalega.
“En af því að eg færði þér barn, gætt ó-
dauðlegri sál, þá býður þú það ekki velkomið.”
“Þetta er ekki neitt barn. Þetta er skepna.”
“En þú sagðir rétt núna að þú hefðir tekið
á móti skepnu hefði hún þurft hjúkrunar með.”
“Ekki villudýri. Eg átti við tamið dýr.”
“Billy er ekki dýr,” sagði Wesley æstur
mjög. “Hann er góður drengur. Margrét þú
hefir alt af verið sú í þessari fjölskyldu, sem
hefir gengið í kirikju og lesið biblíuna. Hvernig
renna orðin: “Leyfið börnunum til mín að
koma” við viðtökurnar, sem Billy fær hjá þér?”
Margrét stóð á fætur.
“Eg hefi ekki gert þessum dreng neitt. Eg
hefi bara látið hann afskiftalausan. Eg get
næstum ekki á mér setið. Hann ætti að vera
hýddur þangað til skinnið flettist af honum.”
“Ef þú vildir hafa fyrir að líta á kroppinn
hans, þá sæir þú að þar finst enginn blettur til
að slá á nema að hitta á sár,” sagði Sinton.
“Auk þess hefir Billy ekki gert neitt, sem þarf
að hegna barni fyrir. Hann er bara fullur af
lífsfjöri, hefir ekki fengið neitt uppeldi, og er
pöróttur eins og allir drengir eru. Hann er í
raun og veru röskur, lítill angi, og mér þykir
vænt um hann.”
“Æ, guð minn góður,” stundi Margrét upp
og gekk inn í húsið.
Sinton sat eftir. Loks varð Billy þreyttur
af að hamast í hengirúminu og kom nú og
hallaði sínum litla líkama upp að hinu stóra hné
Sintons.
“Á eg að sofa hérna í nótt?” spurði hann.
“Auðvitað átt þú að gera það.”
“Hvar getur hann sofið?” spurði hann
Margrétu.
“Ja, það veif eg alls ekki,” svaraði hún.
“Ó, eg get sofið hvar sem vera skal,” sagði
Billy, “á gólfinu, eða hvar sem er. Heima sef
eg á kaSsa á frakkanum hans pabba, og Jimmy
og Bella sofa líka á kassanum. Eg sef á milli
þeirra, svo að eg velti ekki niður og roti mig í
gólfinu. Hafið þið ekki til- kassa og gamlan
frakka?”
Sinton stóð upp og dró fram legubekk,
síðan sótti han/n í skáp einn mörg hestateppi.
“Þetta er nú ekki að útliti eins og fallegt
hvítt rúm, eins og lítill drengur ætti að sofa í,”
sagði hann, “en við skulum nú samt fá þetta til
að duga. Þetta verður miklu betra en kassi.”
Billy hoppaði upp á legubekkinn, og þegar
hann fann hvernig fjaðrirnar gáfu eftir, þá
hoppaði hann þar þangað til hann var orðinn
þreyttur. Þá varð að breiða teppin á ný á
bekkinn. Wesley fékk Billy til að hjálpa sér
til, og báðir virtust hafa mjög gaman af þessu.
Síðan lagðist Billy fyrir og hnipraði sig saman
í öllum fötunum eins og svolítill hundur. En
ekki gat hann samt sofnað. Að síðustu settist
hann upp. Hann litaðist rólega um. Svo stóð
hann upp, gekk yfir til Sintons og hallaðist upp
að hné hans. Sinton tók drenginn upp og vafði
um hann handleggjunum. Nú fanst Billy að
sér liði reglulega vel.
“Það er alveg eins og eg týnist í þesSu
rúmi,” sagði hann. “Jimmy þrengdi öðru
megin að mér og Bella hinu megin, og þá vissi
eg að eg var þar.”
Billy rendi sér niður úr fangi Sintons og
gekk í áttina til Margrétar. Þá stansaði hann
og settist svo á gólfið. Loks lagðist hann út af
og lokaði augunum. “Þetta líkist meira rúm-
inu mínu iheima. Bara að Jimmy og Bella væru
nú hérna og þrengdu að mér væri eg ekki svona
einmana.”
“Get eg ekki verið í staðinn fyrir þau,
Billy?” spurði Sinton með hrærðum rómi.
Billy flutti sig til órólega. Það er eins og
— það er eins og að litla drengi langi til að
einhver kvenmaður sé nlálægt þeim þegar nótt-
in kemur — eins og hún þarna.”
Billy benti á Margrétu. “Þér falla ekki
litlir drengir, eða hvað?”
“Jú, mér fellur vel við góða, lit'la drengi,”
svaraði Margrét.
Billy var strax fast hjá henni. “En eg er
góður drengur,” sagði hann glaður.
“Ekki finst mér það góður drengur, sem
misþyrmir. hjálparlausm grislingum og reitir
stélfjaðrirnar af kalkúnum.
“Já, en eg gerði ekki grislingunum neitt
ilt. Þeir urðu reiðir út af svo litlu spaugi
og klóruðu hvern annan. Og ekki reitti eg
fjaðrirnar úr stéli kalkúnans. Eg hélt bara
fast í það sem eg náði fyrst haldi á og það var
kalkúninn, sem togaði í. Það er alveg satt, það
var kalkúninn, sem togaði í.” Hann sneri sér
til Sintons. “Þú getur sagt ihenni það. Var
það ekki kalkúninn, sem togaði í? ' Hv^rnig
átti eg að vita að stélið á honum var laust?”
“Það hugsa eg að þú hafir ekki gert, Billy,”
sagði Sinton.
Billy horfði á Margrétu, sem horfði á hann
kuldalega.
“Stundum á kveldin situr Bella á gólfinu
og eg legg höfuðið í kjöltu hennar. Eg gæti
dregið hingað stól og lagt höfuðið í kjöltuna
þína — eg á við, sivona.”
Billy tók nú stól, klifraði upp á hann og
hallaði höfðinu að brjósti hennar. Svo lokaði
hann augunum á ný. Margrét hefði varla verið
ástúðlegri á svipinn þótt hún hefði sitið undir
slöngu.
Billy settist strax upp aftur.
“En hvað fangið þitt er hart,” sagði hann.
“Og þú erOmiklu feitari en Bella. Hann rendi
sér ofan af stólnum, og fór út á mitt gólfið.
“Æ eg vildi óska að pabbi væri ekki dáinn,”
sagði hann grátandi, svo að tárin streymdu af
augum hans, og svo hágrét hann í örvænting
sinni.
Utan úr myrkrinu kom mjúkleg, blíð, ung
stúlka þjótandi inn um dyrnar, og þaut til hans
og tók hann í faðm sinn. Hún settist á stól,
þrsýti ihonum að sér og beygði brúnlokkað höf-
uðið yfir rauða kollinn hans, hún vaggaði hon-
um blíðlega og raul'aði við hann gæluvísu.
Billy tók eins fast í bana og líf hans lægi
viðáð missa ekki haldið. Elenóra þerraði hon-
um um augun, kysti andlit hans, vaggaði ihon-
um og söng við hann.
“Þykir þér í raun og veru svona vænt um
mig?” spurði hann glaður.
“Já, svo mi'kið, svo mikið. Meira en af
nokkrum öðrum litlum dreng í öllum heimin-
um,” svaraði Elenóra.
Billy horfði á Margrétu. “Það þykir henni
ekki,” sagði hann. “Hún vill hreint ekki hafa
mig héma.”
Elenóra þrýsti honum að brjósti sínu og
vaggaði honum.
“Þér þykir vænt um mig, er ekki svo?"
spurði hann.
“Já, ef þú vilt reyna að sofna.”
“Og þú ætlar á hverjum degi að gefa mér
miðdagsmatinn þinn í staðinn fyrir pylsuna,
ætlar þú ekki að gera það?”
“Já, það skal eg víst gera,” sagði Elenóra
“En héðan af færð þú alveg eins góðan mið-
degisverð og eg. Þú færð máska mjólk, egg,
hænsnakjöt, allskonar góðgæti og kanske smá-
kökur á stundum.”
“Billy hristi höfuðið. “Eg ætla að fara
heim aftur undir eins og birtir,” sagði hann.
“Hún vili ekki hafa mig. Hún heldur að eg sé
slæmur drengur. Hún ætlar að berja mig —
ef hann löfaði henni að gera það. Hún sagði
það sjálf. Æ, eg vildi óska að hann væri ekki
dáinn. Eg vil fara heim!” Billy fór að gráta
á ný.
Mrs. Komstock hafði gengið hægt niður
veginn til að mæta Elenóru. En unga stúlkan
hafði verið svo lengi hjá nágrönnunum að Mrs.
Komstock var komin alla leið að hliði þeirra,
og kom nú upp stíginn og var svo nálægt, að
hún gat séð hvað gerðist inni. Elenóra hafði
sagt henni, að Sinton hefði tekið Billy heim með
sér, og var hún nú ihálf forvitin að sjá hvernig
Margrét tæki því að fá svona óvænta fjölgun í
heimilið. Hún heyrði greinilega grátinn í Billy.
Hún gat séð að Elenóra hélt á honum. Andlit
Sintons var fölt og með þjáningar svip, en Mar-
grét var þrákeltnisleg á svip. Mrs. Komstock
var alt í einu gripin af óstöðvanlegri löngun að
gera Margrétu eitthvað á móti skapi.
“Hefir nokkur heyrt annað eins!” sagði
Mrs. Komstock þegar hún gekk inn upa dyrnar.
“Þaff veit trúa mín að aldrei á æfi minni hefi eg
heyrt nokkurn hljóða svoraa fyrri.”
Billy þagnaði strax. Mrs. Komstock var
hávaxin og beinaber. Hár hennar var hæru-
skotið löngu fyrir tíma fram, þar sem hún var
aðeins 36 ára gömul, en leit út fyrir að vera að
minsta kosti 50. En þótt andlitið væri bæði
kuldalegt og alvarlegt var það samt aðlaðandi,
og það var einmitt það, sem Billy langaði til að
sjá eins og á stóð fyrir honum.
“Þykir þér vænt um drengi?” spurði hann..
“Mér þykir ekki vænna um nokkurn skap-
aðan hlut en litla drengi,” fuliyrti Mrs. Kom-
stock. Billy fór strax ofan á gólfið.
“Þykir þér vænt um hunda?” I
“Já, næstum því eins mikið og litla drengi.
Eg ætla að kaupa hund strax og eg finn einn,
sem mér líkar.
Billy þaut til hennar hrópandi af gleði.
“Vilt þú fá þér dreng?” spurði hann.
Mrs. Komstock rétti fram hendurnar og tók
hann í íang sitt.
“Auðvitað vil eg fá mér dreng,” sagði.ihún
glaðlega.
“Kanske þú viljir þá fá mig?” ságði Billv
og bauð sig fram.
“Já, víst vil eg fá þig,” svaraði Mrs. Kom-
stock hiklaust. “Þú ert reglulega,skemtilegur
drengur, Biíly.”
“Viltu líka taka hundinn minn, hann
Snapp?”
“Já, það skal eg gera alveg eins fúslega
og eg skal taka þig.”
“Mamma,” sagði Elenóra í bænarrómi.
“Þú mátt ekki gera þetta! Þú mátt ekki tala
svona við hann. Hann heldur að þér sé alvara.’
“Já, mér er þetta alvara,” svaraði Mrs.
Komstock. “Eg skal taka hann á þessu augna-
bliki. Daglega fleygi eg burtu mat, sem væri
nægur að fæða með drenganga á hans reki.
Skvaldrið í honum mundi vera mér tíl mikillar
skemtunar þegar þú ert ekki 'heima. Hann fær
bráðlega hreint og nýtt blóð, sé honum haldið
hreinum og gefinn góður matur. Hvað Snapp
snertir, þá var eg nú eiginlega að hugsa um að
fá mér blóðhund, en kanske Snapp vinni sama
gagn. Alt sem eg vil að hundur geri er að hann
gelti á réttum tíma, og þá get eg sjálf séð
um afganginn. Mundi þig langa til að koma
og vera drengurinn minn, Billy?”
Billy hjúfraði sig upp að Mrs. Komstock,
lagði handleggina um háls hennar og nísti sér
eins fast að brjósti hennar og hinir litlu kraftar
hans leyfðu. “Þrú mátt berja mig alt sem þér
sýnist og eg skal aldrei hljóða neitt,” sagði
hann,
Mrs. Komstock hélt honum fast að sér og
hörku'legt andlit hennar fékk eins og þýðari
svip. Á því var enginn vafi.
“Þér þykir áreiðanlega vænt um drengi,’
sagði Billy hamingjuglaður og frá sér numinrt
af hamingju, hallaði hann höfðinu að henni.
“Já, og eigi eg ekki að bera þig heim alla
leið, þá verðum við að leggja strax af stað,”.
sagði Mrs. Komstock. “Þú dettur bráðum út af ”
“Billy, ætlar þú að fara frá okkur án þess
einu sinni að kveðja okkur?” spurði Sinton með
hrærðri röddu.
“Vertu sæll!” sagði Billy hirðuleysislega-
“Eg skal koma og heimsækja þig eirahverntíma
seinna.”
Wesley Sinton stundi við og gekk út úr
herberginu. Mrs. Komstock gekk til dyranna
og leiddi Billy með sér en Elenóra togaði á móti-
En Margrét komst á undan þeim að dyrunum og
stóð þar með leiftrandi augum.
“Nú finst þér sjálfsagt, að þú hafir komið
ár þinni vel fyrir borð, Katrín Komstock,’
sagði hún hátt.