Heimskringla - 13.02.1946, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 13. FEBRÚAR 1946
HVlTAGULL
Ekki var hann heldur glæsilegur á velli,
það gat stafað af því að hann gekk í búðarföt-
Um, sem fóru illa. En hárið lá í mjúkum bylgj-
um um höfuð hans, sem var fallegt í lögun, og
augun voru hlýleg og dökk. Jim Lansing var
kanske ekki eins og hirðmaður í útliti, en hann
leit út fyrir að halda hluta sínum, þótt um bar-
daga væri að ræða, og sennilega hafði skóla-
gangan hans verið stutt, en eitthvað var svo á-
byggilagt í hinni þunglamalegu framkomu hans,
að hann virtist bera langt af öllum gestunum í
matsöluhúsi Rósu gömlu. Þeir virtust löður-
mannlegir í samanburði við þennan björn úr
norðinu.
Samtalið þarna yfir hjá píanóinu virtist
hafa fengið ákveðna stefnu, og Anita heyrði að
Phyllis bað Jim að bíða meðan hún færi upp á
loft og næði í kápuna sína.
“Svo förum við út og skemtum okkur,”
sagði hún og hvarf upp stigann.
Aníta sá að hér þurfti skjótra úrræða. Hún
hafði altaf verið að hugsa um, hversvegna þsssi
smávaxna, ljóshærða blóðsuga væri að draga
sig eftir Jim Lansing. Henni, sem féllu best
dökkhærðir menn með austurlandablæ, og það
var langt frá því, sem Jim var. En allir gest-
irnir vissu, að Jim Lansing hafði stórfé í vösum
sínum. Aníta hafði séð sjálf hversu þykk vasa-
bókin hans var. I henni hlutu að vera mörg
hundruð dalir. Phyllis var auðvitað að reyna að
ræna peningunum hans.
“En það skal ekki verða ef eg má ráða, ’
sagði Aníta—við sjálfa sig og gekk beint að
píanóinu. Hún snerti við handlegg Jims.
“Nei, eruð það þér, Miss Sharon,” sagði
hann og leit á hana með aðdáun. Aníta þótti
vænt um, að hann sýndi henni töluvert meiri
virðingu en hinum stúlkunum í matsöluhúsinu.
“Eigum við að dansa einn dans til?” sagði
hún. Henni fanst gremjulegt að þurfa að bjóða
honum upp, en við því varð samt ekki gert.
“Eg hef ekki nema stutta stund, en eg vil
gjarnan dansa við yður einn dans,” svaraði
hann.
Jim Lansing var ekki neinn meistari að
dansa, og varð Aníta að hjálpa honum að halda
sporinu. Hún vissi ekki hvernig hún ætti að
vernda hann fyrir Phyllis, en bún var ákveðin-
í að gera það á einn eða annan hátt.
“Þér ætlið að fara frá okkur, Mr. Lans-
ing?” spurði hún hirðuleysislega.
“Já, Phyllis, Trennor og eg ætlum að fara
eitthvað, til að skemta okkur.”
, Við þessu hafði Aníta búist. Phyllis var
hrædd við að stela peningunum í húsi Rósu, og
þessvegna var það víst ætlunin að fara með
hann á einhvern stað, sem þessi Trennor þekti,
gera hann drukkinn og ræna hann svo. Aníta
var þess fullviss, að Phyllis mundi ekki hika
við að gefa honum inn svefnlyf ef með þyrfti.
“Ef eg mætti gefa yður heilræði, Mr. Lans-
ing, þá ættuð þér ekki að bera svona mikla pen-
inga á yður. Þeim gæti verið stolið,” sagði hún
hikandi.
“Mér þætti gaman að sjá þann, sem reyndi
það! Eg hefi orðið að gá að sjálfum mér alt til
þessa,” sagði Jim hreykinn.
Aníta sá að erfitt mundi verða að sannfæra
hann um, að Phyllis væri hættuleg, og rödd
skynseminnar sagði henni að réttast væri fyrir
hana að draga sig í hlé í tíma. Þetta kæmi henni
ekkert við, og hún gæti auðveldlega brent sig á
fringunum ef hún sletti sér fram í þetta. Phyllis
var ekki við lambið að leika sér. En hinsvegar
mundi Jim missa alt fé sitt, sem hann'bar með
sér, ef enginn tæki í taumana. Hann gat ekk-
ert varað sig á jafn reyndri og slægri stúlku og
Phyllis var, þótt hún væri með brúðu andlit.
Nei, Aníta gat ekki horft á það með köldu
blóði, að hann væri rændur. Auk þess, ef hún
hjálpaði honum nú, þá kanske-----*-
Nú kom Phyllis inn og var komin í kápuna
og bar budduna sína undir hendinni. Hún gekk
til ókunna mannsins, sem stóð við píaónið og
stappaði þar niður fótum af óþolinmæði. Aníta
hafði ekki nema fáein augnablik til að ljúka
fyrirtæki sínu. Hún hafði hugsað sér að grípa
til óyndisúrræðis. Það var hættulegt. Það var
að leika sér að eldi, en hjá því varð ekki komist.
“Eg skal sýna ykkur,” hvíslaði hún titrandi
af geðshræringu. “Eg skal sigra ykkur með
ykkar eigin vopnum!”
Hún dansaði allan dansinn við Jim og
fylgdi honum síðan til Phyllis og afhenti hann
henni.
★ ★ ★
Klukkan var næstum tvö. Aníta sat al-
klædd í dimmu herberginu sínu, með ullarteppi
vafið um herðarnar, og beið dauðsifjuð eftir að
Jim Lansing kæmi heim. Dansinn var úti fyrir
löngu síðan, og húsið var hljótt og draugalegt.
Úti heyrðist ekki neitt nema í bifreið eða fót-
gangandi mönnum, sem fóru um götuna.
Araíta neyddi sig til að hugsa ekki um næsta
samfund sinn við Jim Lansing. Hann var ör-
geðja og mundi verða reiður eins og hundtyrki.
Já, hann kallaði kanske á lögregluna. “Jæja, ef
hann yrði vitlaus, þá það, í hamingju bænum.
Þetta var gert, það varð ekki aftur tekið. Aníta
óskaði bara að hann færi að koma heim, þá
gæti hún losnað við þetta. Æsingin út af hafa
tekið peningana og alt baslið að reyna að fá
vinnu, hafði þau áhrif, að hún var orðin hræði-
lega þreytt. Hún ætlaði alveg að detta út af, og
í tunglsljósinu, sem streymdi inn um gluggann,
sýndist hún ennþá fölari en hún í raun og veru
var. En hún var fölleit oiðin þessar síðustu
vikur. Allar áhyggjurnar og það, sem hún
hafði orðið að spara við sig í mat, höfðu valdið
því. í silfurljósi tunglsins var herbergið henn-
ar næstum því fallegt, þótt það væri mjög svo
óvenjulegt í dagsbirtunni. Aníta var viss
um, að slík herbergi fyndust miljónum saman í
landinu.
I trjágarðinum, sem var andspænis mat-
söluhúsinu, sást maður koma milli trjánna, og
ganga yfir götuna. En Aníta tók ekki eftir því.
Hún hafði lagt kodda í gluggakistuna og loks
hafði hún lagt höfuðið á hann til að hvíla sig.
Hún hugsaði um Calgary og um Frank og Mörtu,
föðursystur sína, og íhugaði hvort það mundi
verða nauðsynlegt fyrir sig að fara heim til
þeirra aftur. Henni hrylti við að hugsa til þess
— hvern einasta dag yrði henni núið því um
nasir, að hún væri að éta náðarbrauð hjá þeim
Þungt fótatak í stiganum kom henni til að
hrökkva við. Hún reis upp, sneri upp í lamp-
anum og stóð og hlustaði. Hún heyrði í næsta
herbergi að yfirhöfn var fleygt yfir í vegginn,
og hatti í aðra áttina, og að síðustu vai auðheyrt
að Jim Lansing lét failast þunglega niður á
rúmstokkinn og svo varð hljótt þar inni.
Aníta herti upp hugann eins mikið og henni
var auðið. Hún gekk út í göngin og barði að
dyrum hjá honum.
“Kom inn!” drundi hann hásum rómi.
Aníta gekk inn. Þarna sat Jim Lansing
eins og ímynd vandræða og rauna, og bölvaði
heimsku sinni, að láta fara svona með sig. En
Aníta varð svo glöð yfir að hafa getað hjálpað
honum, að henni var sama hvað reiður hann
yrði.
Jim Lansing var forviða að sjá ungu stúlk-
una koma inn til sín um þetta leyti nætur.
Aníta reyndi að gera róm sinn eins fastan og
auðið var, er hún spurði hvort hann hefði tapað
nokkru þá um kvöldið.
“Mist nokkuð? Eg hefi mist aleigu-------”
Hann þagnaði og horfði tortryggnislega á hana.
“Heyrið mér — þér reynduð að vara mig við.
Vitið þið nokkuð um þetta mál? Hvað er sam-
band yðar við það?”
“Spyrjið mig ekkert um þetta, Mr. Lansing
gerið það fyrir mig,” sagði Aníta. “En komið
heldur út með mér.”
“Koma út með yður núna? Og til hvers
væri það svo sem?”
“Gerið þetta fyrir — mig — það er yður
sjálfum fyrir bestu,’ ’sagði Aníta áköf.
Hún hlaut að hafa sannfært hann um, að
hún vissi eitthvað um tap hans, og að hún var
vinur hans. Hann tók upp kápu og hatt af gólf-
inu.
“Jæja þá,” sagði hann rösklega.
Aníta fór með hann út í göngin og niður
stigann og svo út á götuna. Úti á gangstéttinni
stansaði hann, greip í öxl hennar og leit framan
í hana og sagði: “Heyrið nú til, Miss Sharon. —
Hvað á þetta að þýða?”
Aníta leiddi hjá sér að svara.
“Segið mér heldur hvað kom fyrir yður
þegar þér voruð ásamt Phyllis Barnes og mann-
inum, sem með henni var, eftir að þér fóruð
af dansinum,” sagði hún.
“Þau rændu mig, svínin þau arna!” sagði
Jim. “Fóru með mig þangað, sem þorparinn
átti heima, og gáfu mér eitthvert deyfilyf í öl-
glasi, og rændu svo frá mér hverjum einasta
skildingi, sem eg hafði! Eg vissi að það var
einhver óiþverri í ölinu, því að eg gat tæplega
dregist heim eftir að eg raknaði úr rotinu. Nú
get eg ekki keypt flugvélina og ekki get eg held-
ur komist heim, nema að síma eftir peningum
til félaga minna.”
Hjarta Anítu dansaði af gleði. Nú gat hann
séð hvernig Phyllis var! Nú gat hann sjálfsagt
séð, að þetta var með ráðum gert.
“En nú langar mig helst til að fá svar við
minni spurningu áður en eg’fer lengra — hvert
ætlið þér að fara með mig?”
“Þarna yfir um,” svaraði Aníta. Hún fór
með hann yfir götuna og inn í trjágarðnin. Hún
stansaði við bekk, sem stóð undir háu meibel-
tré.
“Héma er það,” hvíslaði hún. Hún steig
upp á bekkinn, og þegar hún tylti sér á tá gat.
hún seilst upp í holu, sem var í trjábolnum.
Þaðan dró hún út eitthvað dökt og rétti honum.
“Hérna er nú vasabókin yðar, Jim Lans-
ing,” sagði hún.
“Hvað?”
“Vasabókin yðar,” endurtók Aníta. “Teljið
það sem í henni er ef yður langar til.”
Jiim tók við henni hægt og seint eins og
hann væri í draumi.
“Já, víst er það hún. Hvar, hvenær náðuð
þér i hana?” spurði hann vandræðalega.
“Eg sá að Phyllis Barnes og félagi hennar
sátu um yður í kvöld, og vissi að það voru
peningarnir yðar, sem þau ætiuðu sér að ná í.
Þér eruð ókunnugur hér í sveit, svo þér þekkið
hana ekki, en það geri eg. Þér vilduð ekki
hlusta á mig, þegar eg reyndi að aðvara yður
og þessvegna — þessvegna varð eg að grípa til
minna ráða. Það gerði eg þegar við dönsuðum
saman og lentum inn í dimmasta hornið á stof-
unni. Þá tók eg vasaibókina yðar svo að Phyllis
næði henni ekki.
“Þér! Ætlið þér að segja mér að þér hafið
tekið bókina úr vasa mínum?” Jim Lansing
átti bágt með að trúa því, að svona ung stúlka
hefði rænt sig.
Aníta vissi ekki hvernig þetta mundi fara.
Hún vissi bara að karlmönnunum fellur illa, að
láta sýna sér það með óyggjandi rökum, að þeir
geti ekki séð um sig sjálfir. En Jim gat kanske
séð þetta eins og það var, og verið henni þakk-
látur fyrir hjálpina.
“En hversvegna földuð þér peningana
hérna. Því geymduð þér þá ekki í herberginu
yðar?” spurði hann.
“Eg var svo dauðhrædd, sjáið þér. Eg hélt
að þetta væru bara tvö til þrjú hundruð dalir
eða eitthvað um það, en þegar eg taldi pening-
ana, og sá að það voru ellefu þúsund! “Hann
kærir mig kanske og sendir eftir lögreglunni,”
hugsaði eg, og ef þeir finna svo peningana hjá
mér, þá, þá befði ekki þýtt neitt fyrir mig að
segja að eg ætlaði að skila þeim aftur. Eg mundi
hafa verið sett í fangelsi án frekari umsvifa.
Þessvegna faldi eg vasabóknia í þessu tré, þang-
að til þér komuð heim. Skiljið þér nú þetta
Jim?”
“Já—jahá, eg skil það alt saman,” sagði
hann lágt.
“Og þér eruð ekki reiður mér?”
“Reiður við yður?” Jim starði á hana for-
viða. “Nei þér hafið bjargað þessu öllu við
fyrir mig! Þessi kvikindi gáfu mér ólyfjan og
hefu rænt mig hverju einasta centi, sem eg átti,
ef þér hefðuð ekki stemt stigu fyrir því! Ef
þér vissuð bara hvers virði þetta er fyrir mig!
Það eru >ekki þessi fáu lítilsverðu þúsund —
þetta þýðir miljónir!”
“Miljónir?” Aníta íhugaði hvað hann
gæti átt við með þessu. En nú opnaði Jim vasa-
bókina og tók út tíu seðla.
“Lítið á, þér hefðuð vel getað notað þessi
ellefu þúsund dali, vinnulaus eins og þér eruð
— en samt hafið þér skilað mér öllu saman!
Hérna, segi eg, takið þetta!” Hann þrýsti pen-
ingunum í hendi hennar.
Aníta leit á féð. Þetta voru ekki fimm dala
seðlar — ekki voru það heldur tíu dala seðlar —
heldur hundrað dala seðlar! Jim Lansing var |
vissulega ekki smásálarlegur! En hún hefði
kanske getað þegið þetta frá einhverjum öðr-
um, eins og tvö hundruð dali — en ekki frá Jim.
“Nei, eg vil ekki taka neitt. Þetta var bara
greiði, sem maður gerir vini sínum,” hvíslaði
hún.
“Takið við þeim, segi eg!” sagði Jim hrana-
lega. En Araíta lét seðlana aftur í vasabókina.
“Eg teki ekki eitt einasta cent,” svaraði
hún ákveðin.
“Takið viðþeim, segi eg!” endurtók Jim, og
einhvernveginn fór það svo að hendur þeirra
mættust, og Jim tók þétt um hendur hennar.
Hann þrýsti þeim svo fast að hana verkjaði í
þær, en Aníta hirti ekkert um það, tók varla
eftir því. Jim stóð þar og horfði á hana án þess
að mæla orð. Tunglsljósið féll í gegn um limið
yfir höfuð hennar.
“Þér heitið Aníta, er ekki svo?” spurði
þann. Eg veit það svo sem, eg spurði einn ná-
ungann um það. Eg hefi verið að óska mér þess
alla vikuna, að kynnast yður, mig langaði svo
mjög til að fá yður til að koma út með mér eitt-
hvert kvöldið, en mér fanst þér vera eitthvað
svo stórlát. Mér líst betur á yður en nokkra
hinna.”
Jim Lansing var svo hreinskilinn að Aníta
varð það líka.
“Mér líst líka vel á yður Jim,” sagði bún.
“Er það svo?” spurði hann ákafur. “Mikið
eða svolítið? Segið að yður lítist mjög vel á
mig.”
“Mjög vel.”
Játning hennar hafði óvæntan árangur.
Furðulegan árangur. Jim þrýsti henni ákaft að
brjósti sér og áður en Aníta gat aftrað því — ef
hún annars hefði viljað aftra því — hafði hann
sveigt höfuð hennar aftur á bak og kyst hana.
“Þú ert sannarlegur gullmoli, stúlka mín!
Og þér líst vel á mig — og eg hefi ranglað í
heila viku og reynt að herða upp hugann til að
hjóða þér út með mér 'eitthvert kveldið!” sagði
Jim og stóð á öndinni.
Nú reyndi Araíta að hrinda honum frá sér.
“Nei, Jim, þetta máttu ekki!” hvíslaði hún,
en þessar tilraunir hennar voru ekki gerðar af
alhuga. Hún fann hversu Jim var tröllaukinn,
og hún gat ekki losnað. Og hún var slíkur ein-
stæðingur — þau voru bæði einstæðingar — og
tunglið skein niður í gegnum laufið á höfuð
þeirra.
“Hárið þitt er svo fallegt — þú ert sjálf svo
falleg,” hvíslaði hann og kysti hana aftur og
aftur. Araíta reyndi ekki framar að slíta sig
lausa. —- Jim var hvort sem var maðurinn, sem
hana hafði dreymt um. Hún reyndi ekki framar
að skrökva að sjálfri sér. Henni hafði dögum
saman litist vel á Jim Lansing, og nú----
“Þú dansar talsvert miklu betur núna, en
þú gerðir fyrir viku síðan,” sagði Aníta, þegar
Jim leiddi hana frá dansinum að borðinu í saln-
um. Jim var mjög hreykinn yfir lofinu.
“Já, það er ekki að furða, með jafn góða
kenslukona og eg hefi haft, og eins góðri ástund-
un á svona mörgum tímum,” svaraði hann bros •
andi. “Eg held við höfum ekki gert annað en
dansa síðan síðasta laugardag!”
Aníta kinkaði kolli. Þessi síðasta vika hafði
verið eins og í draumi. Var það ekki meira en
vika síðan þau höfðu kynst? Henni fanst eins
og hún hefði þekt hann alla æfi. Hvað sem því
leið, þá var það Jim, sem hún óafvitandi hafði
verið að leita að alla æfi. Hann, hinn heiðsvali
norðanvindur, hafði nú streymt yfir alt, sem
snerti tilveru hennar á liðinni æfi og ruglað alt.
Hann þurfti ekki nema að blístra kunnuglega,
þegar hann kom heim úr flugskólanum, og þá
fór titringur um hana. Og þegar þau voru úti
að ganga sér til skemtunar varð það að æfin-
týri, og þegar hann bauð henni góða nótt með
kossi, var það nægilegt til að veita þeijn glaða
drauma langt fram eftir nóttinni.
Það bar við skynsemin ávarpaði hana, og
varaði hana við að sleppa sér ekki alveg. Hún
gat ekki treyst því til fullnustu, að Jim elskaði
hana, og það gátu orðið sár vorabrigði fyrir hana,
ef leiðir þeirra skildust fyrir fult og alt. Aníta
barðist eins vel og hún gat móti áhrifum ástar
sinnar á huga sinn, og til þess að binda sig við
Edmonton, hafði hún eftir feykilega fyrirhöfn
getað náð sér í vinnu á skrifstofu einni. En
þessi aðvarandi rödd varð einkennilega dauf í
samræðunum við hina blindu ást, sem hún bar
til Jims.
Hún vissi ekki mikið meira um æfi hans
nú, en hún hafði vitað fyrir viku síðan, því að
Jim var ekki þannig gerður að hann talaði mikið
um sjálfan sig. En samt hafði hann sagt henni
talsvert meira, en hann hafði sagt nokkrum öðr-
um í matsöluhúsi Rósu gömlu. Hann hafði
lifað úti í óbygðum norðurlandsins í fimm ár,
verið veiðimaður og gullleitarmaður. Á sumr-
um þvoði hann sér gull úr sandinum í dal-
skorum fjallanna norður við heimskautabaug-
inn, og á veturna veiddi hann úlfa á hinum
miklu tundrum norður við Ishafið. Þessar veið
ar gáfu honum sex til níu þúsund dali í aðra
hönd. Á því lifði hann alt árið og fyrir afgang-
inn fékk hann sér öll áhöld, sem hann þurfti til
gullleitarinnar á sumrum.
Þetta hafði hann sagt henni frá á sinn
venjulega og einfalda hátt, en samt fanst Anítu
að hann leyndi einhverju. Hversvegna var hann
til dæmis að láta alt sitt fé fyrir flugvél, og
sækjast svp mjög eftir henni, að hann galt jafn-
vel sinn síðasta skilding fyrir hana? Þennan
dag kom Diomede flugvélin hans frá Winnipeg-
Það var flugbátur, og með öllum útbúningi
hafði flugvélin kostað hann yfir tíu þúsund
dali. Af orðum sem hann hafði látið sér am
munn fara, réði hún, að þessi flugvél yrði eigi
notuð til gullleitar né úlfaveiða.
Hvað sem hann ætlaði að gera með þessa
flugvél var leyndarmál hans og hann gætti
þess vel.
Við þetta bættust orðin, sem hann hafð*
sagt í ógáti í trjágarðinum um ellefu þúsundim
og að missir þeirra þýddi miljóna tap fyrir sig-
Hvaða leyndardómur var hulinn bak við þetta?
Því hún var alveg viss um, að Jim hafði talað i
fullri alvöru. Hann hefði ekki verið að gorta
neitt. Hann var enginn gortari.
En þótt Aníta vissi að þetta var mjög þýð'
ingarmikið atriði, vildi hún ekki forvitnast
neitt um það. Hún gat móðgað hann með þv1,
Og auk þess var þetta hverfandi saman borið
við þá spurningu, hvort að hann elskaði hana
eða ekki. Þetta var síðasta kvöldið, sem ÞaU
voru að samvistum, því að snemma næsta dag
ætlaði hann að leggja af stað norður.
Dansinn hætti. Jim og Aníta tróðu ser
gegnum fólksþyrpinguna, sem hélt að borðinu
til að fá sér hressingu, og nú voru þau fynr
framan grindurnar í kringum hljómsveitai-'
pallinn. Aníta leit á Jim. Með einu augoa
tliliti sá hún hina þróttmiklu andlitsdræt^
hans, og spurði sig að því, hvort hún þvdd'
nokkuð meira fyrir hann en kunningi, sen?
menn hitta og kveðja án þess að hugsa um Þa
nánar. Hún fékk sting í hjartað. Mundi haIin
fara án hennar? Átti hún að missa hann nú
aldrei framar fá að sjá hann? Því í ósköpun
um var hann svona blindur?