Heimskringla - 29.04.1947, Side 6

C. SlÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 29. JANÚAR 1947
Sir George Seaforth leit á mig, og eg
horfði á hann bænaraugum, því eg óttaðist að
Mr. Wnnstay og fylgifiskar hans mundi gera
hann fráihverfan mínum málstað; en eg sá
engan vanþóknunar né vamtrúar svip á andliti
hans, þótt eg horfði gaumgæfilega eftir því í
hálfrökkrinu. Vagninn þeirra var farinn, og
hinn maðurinn hafðf borgað ökumanninum.
Hinir tveir aðkomumenn, Mr. Wynnstay,
dyravörðurinn og eg, vorum þau einu, sem
þama voru.
“Þér ættuð ekki að standa svona úti í rign-
ingunni,” sagði Sir George Seaforth við mig án
þess að svara vini siínum.
Eg fann til sigurhróss, vegna þess að fyrsta
áhugamiál hans var umlhyggjan fyrir mirmi vel-
ferð, þrátt fyrir alt, sem hann hafði heyrt.
“Yður virðist líða illa. Hvað eruð þér að
hugsa um að gera? Æltið þér'að fara núna
heim til vinkonu yðar?”
“Eg get ekki farið núna,” svaraði eg. “Þær
eru ekki heima, og----”
“En þér getið fengið meðmæli til bústýr-
unnar, sem eg vil gefa yður,” sagði nú Mr.
Wynnstay vingjarnlega. “Eins og eg sagði, þá
er eg yður ékkert reiður, aumingja bam, vegna
ákæru yðar, sem er algerð ímyndiun. Eg er viss
um, að þegar þér jafnið yður, munuð þér hlægja
að þessari grunsemd yðar. Sjáið nú til, til að
sanna að þér iðrist eftir hinni óskiljanlegu fram-
komu yðar, þá skuluð þér leyfa mér að fylgj a
yður til Mrs. Leatherby-Smith. Við skulum
ekkert hugsa um brófið, og húsið er bara stein-
snar héðan.”
“Nei, nei,” hrópaði eg.
“Hvað er þetta? Er yður það alvara að
halda við þá skoðun, að eg sé morðingi?” Mr.
Wynnstay hló góðlátlega. Annað hvort var
hann mikill leikari, eða eg hafði rangt fyrir
mér. Sultur, þreyta og taugaveiklun hafði látið
mig dreyma svona hræðilega. Gat það kanske
verið að það hefði hálf liðið yfir mig, án þess
nokkur svefnlyf hefðu verið viðhöfð, og á því
augnabliki hefði eg ímyndað mér, að eg sæi
myndina í speglinuim?
8. Kapíituli.
Hvemiig gat eg sannað sögu mína? Eg
hafði alls engar sannanir. Hvernig gat eg verið
viss um og sannað öðrum, að Mr. Wynnstay
hefði reynt að svæfa mig með klóróformi? Mr.
Wnnstay sagði að mig hefði dreymt þetta ált,
og mér fanst að eg sæi það á svip Sir George
Seaforth og vinar hans, að þeir tryðu sögu hans.
Eg sá ekki lengur neina samlíkingu millli
þessa algenga, gráskeggjaða, miðaldra, Mr.
Wynnstay, og gamla gráhærða prestsins með
undarlegu augun. Auk þess hafði presturinn
ekki gert okkur neitt ilt; hann hafði bara af
hendingu hitt okkur þann dag, sem þung sorg
bar mér að höndum.
“Eg veit ekki hvað segja skal,” sagði eg
loksins. “En eg vil helst fara ein tdl Mrs.
Leatherby-Smiths. Eg vona, að hafi eg yður
fyrir rangri sök, þá fyrirgefið þér mér. En eg
get ekki horfið frá því, sem eg þóttist hafa séð
og reynt, og eg fer héldur ekki með yður aiein,
vegna þeirra skoðana, sem eg hefi á yður.”
Mr. Wynnstay ypti öxlum. Sir George Sea-
forth hafði leitt mig undir skygni, sem stóð
fram úr húsveggnum yfir útidyrunum, til þess
að skýla mér fyrir regninu, sem var að aúkast,
og fann eg ti'l tryggingar að vera svona nálægt
hornum. Eg var fyrst hrædd um, að hann mundi
yfirgefa mig og afiurselja mig óvinunum; en nú
var eg viss um að hann mundi ekki gera það.
“Það er fjarri mér að neyða yður til að
þiggja samfylgd mína, ef þér getið komist af án
mín, ungfrú,” sagði Mr. Wynnstay. “Þér sögðuð
eitthvað á þá leið að þér gætuð hvergi annar-
staðar verið; og þér sögðuð ifka, að það væri
vafasamt hvort yður yrði ekki úthýst fyrst
frúin væri eklki heima. Hafi eg misskilið yður,
þá er það þeim mun betra.”
“Eg get ekki Sem stenduí farið neitt ann-
að,” sagði eg. “En----”
“Að vissu leyti er eg og þessi unga stúlíka
gamlir kunningjar,” tók Sir George Seaforth
nú til máls, eftir að hafa litið snöggvast á mig
og séð örvænltingarsvipinn á andliti mínu. “Eg
hafði þann heiður að gera henni svolítinn greiða
seinnipartinn í dag, þessvegna leyfir bún mér
kanske að gera uppástungu. Mér skildist, að Mr.
Wynnstay segði, að Mrs. Leatherby-Smith
nokkur, sem býr hér á nágrenninu, sé farin
burtu í eitthvert ferðalag. Sé þetta satt, þá
mælir það mikið með málstað hans; það er nú
ekki nema sanngjamt að hann fái tækifæri til
að sanna málstað sinn. Þess vegna legg eg til,
að við förum öll fjögur til þessa húss.”
Hann hafði ekki ávarpað neinn sérstaklega,
heldur alla, sem þarna voru. Eg leit sem snöggv-
ast á Mr. Wynnstay og fanst mér að honum
væri ekki rótt innanbrjósts, og enni hans varð
dökkraiútt. En hvað sem því leið, þá hafði hann
vit á að leyna hugsumum sínum.
“Þakka margfaldlega,” sagði eg strax, “það
mundi gleðjia mig mjög mikið, ef þér kæmuð
með mér.”
Ekki hugsaði eg neitt út í það, að Mrs.
Leatherby-Smith mundi þykja það undariegt,
að stúlka kæmi til að biðja um að lofa sér að
vera, með þrjá katlmenn í eftirdragi. Eg hugs-
aði bara um, að einhverstaðar yrði eg að vera,
og þyrfti að ráðstafa því skjótlega, og einnig að
eg færi ekki fet einsömul, með Mr. Wynnstay.
“Jæja, við höifum það þá svo,” sagði Sir
George Seaforth. “Eg hef hérna regnhlíf, og
með yðar leyfi æitla eg að hlífa yður við regninu
mteð henni. Mr. Wynnstay og þér, Benoit vinur
minn, virðist vera nágrannar, og því er best að
þið vísið okikur leiðina.”
Hugur minn var starfandi mjög á leiðinni.
Hugsaði eg um hvemig Mr. Wynnstay mundi
falla að þetta var alt tekið úr höndum hans.
Mér fanst að Sir George Seaforth hiefði farið
mjög kæniega að því að stinga upp á þessu við
Mr. Wynnsty, sem hefði gert sig mjög grunsaim.
legan ef hann hefði neitað að koma með okkur.
Mér féll vel við Sir George Seaforth, og
var eg þakklátari en orð fá lýst fyrir hjálp hans,
sem kom á svo réttum tíma.
Ekki vissi eg fró hverju hann hafði eigin-
lega 'freisað mig, en hann ‘haifði frelsað mig frá
miklum ótta, og í annað sinnið í dag var eg hon-
um inniilega þakblát.
Þegar mestur óttinn og skelfingin voru
horfin, mundi eg einnig hvar eg haifði heyrt
nafn hans, skrftnast var að eg skyldi ekki haifa
munað eftir því strax.
Þjónn Lady Sopháu de Gretton hafði til-
kynt komu Sir George Seáiforths. Hann hlaut
að hafa staðið þar stutt við, því tæpum tíu m!ín-
útum eftir að við fórum úr húsinu, var hann
kominn í Hamilton götuna, og hafði hjargað mér
þar frá bana.
Er eg hugsaði um þetta, virtist atvikaröð sú
er hafði leitt okkur saman, vera tengd á áll flók-
inn hátt.
“Yður hlýtur að furða á, að eg sikuli vera
hér,” sagði eg loks er við gengum á eftir hinum
áleiðis til Hölland Park hússins.
“Furða á því?” sagði hann. “AIls ekki.
Vinkona yðar gaf ökumanninum þetta heimilis-
fang. Eg hélt að þér ættuð hér heima. Þess-
vegna-----”
? Hann þegnaði skyndilega.
“Við hvað eigið þér?” spurði eg.
“Ef eg lyki við setninguna munduð þér
reiðast fnér.”
“Eg skal hei-ta yður því að gera það ékki.
Þér hafið verið svo vingjarnlegur við mig.”
“Eg ætlaði að segja, að eg mundi ekki hafa
komið hingað með Benoit í kvöld, ef vinkona
yðar hefði ekki nefnt Holland Park húsið.”
“Eg skil yður ekki.”
“Sannleikurinn er sá, að eg snæddi mið-
degisverð í klúbb, sem eg var viss um að hitta
Benoit, og því næst kom eg honum til að bjóða
mér heirn til sín. Hann hefir stundum boðið
mér heim, en eg — eg hefi aldrei haft tíma til
að korna. En eg vonaði að hann þekti yður og
hana vinbonu yðar, sjáið þér til, fyrst hann býr
svona nálægt, og hélí eg að hann gæti sagt mér
eitthvað um yður.”
Lady Sophia de Gretton hafði auðsæilega
ekki neifnt mig á nafn við hann. Eg hefði
kanske átt að vera gröm yfir því en það var eg
ekki. Mér þótti vænt um að Sdr George Sea-
forth hefði gert sér slíka fyrirhöfn að frótta
eitthvað um unga stúlku, mieð laglegt andlit er
hann hafði séð á götunni.
Hjarta mitt sló örar við þá tilhugsun, að
við mundum hittast aftur, þegar eg væri kom-
inn til Park Lane. Mig langaði meira að segja
að minnast á þetta en gerði það samt ekki. Ef
hann hefði ekki gleymt mér þegar þar að kæmi,
og við sæjumst á ný, þá værd gaman að sjá
hversu undrandi hann yrði.
“Eruð þér reiðar mér?” spurði hann.
“Nei, ekki held eg það. Enda væri það
ebki rétt eftir alt, sem þér hafið gert fyrir mig,
væri það vanþakklátt arf mér að vera neið við
yður. Þér gætuð aldrei skilið hve þalkklát eg er
að þér komuð þarna áðan.”
“Eg vildi bara að eg hefði vitað um þetta
og hefði komið fyr. En í raun og veru held eg að
þér haifið rangt fyrir yður hvað þennan gamla
herramann snertir. Hann hefir mjög gott orð á
sér. Þetta er svo ótrúlegt, þegar maður íhugar
það, að roskinn má 1 afærslumaður svæfi unga
stúlku með klóróformi, og reyni að nema hana
í burtu, án þess að nokkur ástæða sé rtil þess,
bara svona að gamni sínu. En samt sem áður
vildi eg ekki fyrir nokfeurn mun að þér færuð
fet með honurn einsömúl.”
“Eg er nú farin að hálda, að eg hafi miis-
skilið þetta ,og hafi farið mjög heimskulega að
ráði mínu,” sagði eg. “Mig svimaði svo, og var
eitthvað svo undarlega rugluð; það væri ekki
ómögulegt að eg hefði fengið rangar hugmyndir.
En mér líður mikhi betur nú.”
Við vorum nú 'komin að járngrindahliði, og
þeir Mr. Wynnstay og Mr. Benoit gengu inn um
það. Við gengum á eftir þeim eftir mölbornum
vegi, og stóðum rétt á bak við þá þegar þeir
hringdu dyrabjöllunni.
Sir George Seaforth féfek rétt tíma til að
spyrja mig einnar spurningar, sem eg gat efeki
svarað, er þjónn opnaði hurðina — þjónn í mjög
áberandi einkenniSbúningi, ennþá eftirtektar-
verðari, en einbennisbúningur þjóns Ladv
Sophíu de Gretton.
“Mrs. Leatherby-iSmith er ekki heima, eða
hvað?” sagði Mr. Wynnstay, og virtist þetta
frekar istaðhætfing en spurning.
“Svo er það, herra minn.”
Mr. Wynnstay rendi til mín augunum eins
og hann vildi segja: “Þarna sjáið þér.”
“Og Miss Byrden er ekki heirna?”
“Nei, herra minn hún ermeð Mrs. Leather-
by-Smith.
“Eg bjóst við þessu. Það er slæmt; því að
hérna er ung stúlka, vinkona Miss Byrden, sem
vissra ástæða vegna, langar til að vera hérna í
nótt. Það væri því réttast að þér færuð með
henni 'til bústýrunnar, og bæðuð hana að íylgja
henni itill herbergis Miss Byrden,”
Þjónninn setti upp furðusvip.
“Mér þykir fyrir því, herra minn,” sagði
hann, “en Miss Purkis, ráðslkrioan hérna er ekki
heirna. Hún fókk leyfi tdi að fara burtu úr bæn-
um, og verður að heiman í nokkra daga. Og eg
þori ekki að láta neinn ókunnan vera hérna í
húsinu, þegar Mrs. Leatherby-Smith er ekki
heima.”
“Hvað þá? Ekki vinfeonu Miss Byrden?”
“Eg þori það efefei. Eg mundi missa stöðu
mína, ef eg gerði nofekuð þvílíkt.”
“En þegar þetta er vinfeona mlín?”
“Eg þori það efeki. Mrs. Leatherby-Smith
er dálítið sérken’nileg, sjáið þér til. Það er auð-
véldara að gera hana grama, en glaða, og---”
“Hvaða óákapa vöflur eru þet'ta?” spurði
kvenmannsrödd og undarleg kvenpersóna kom
í ljós lí dauflega upplýstri forstofunni.
Þetta var gömul feona með hatt á hlöfðinu.
Hatturinn var eins undarlegur d -útliti og alt
annað, sem sást af feonunni. Yfir gráum lokfe-
um, sem héngu niður beggja megin við grann-
leitt og toginleitt andlit, virtist hatturinn að
kinka til okkar fedlli með miklum samúðarskiln-
ingi. En hann var ekkert nema slaufur, fjaðrir
og blóm.
“Hver er þessi vinfeona Miss Byrden, sem
ætlar að fá að vera hér i nótt?” spurði frú þessi.
Þjónninn þokaði sór .til hliðar og benti á
mig.
“Allra laglegasti unglingur,” sagði gamla
frúin alveg hispurslaust. “Og hvað heitið þér,
góða mín?”
“Oonsuelo Brant,” svaraði eg.
Ef Sir George Seaforth vissi ekki nafn
mi'tt þá vissi hann iþað nú.
“Eg er ungfrú Smith,” svaraði gamla fcon-
an. “Rétt og slétt Smith. Eg á ekbert skylt við
neinn Leatherby, þótt eg sé nú systir hins sál-
aða manns Mrs. Leatherby-Smith. Eg fcom hér
óvænt í kvöld, og mágkona mín veit ekfcert um
komu mína. Eg var rétt að byrja að borða hérna
ínni í borðstfounni, þegar eg heyrði alt þetta
tal. Ef þér eruð virikona Misis Byrden, verið
þér hér. Mér fellur hún vel í geð. Hún er ekki
eins faileg og þér, en eg hugsa, að hún sé miklu
hyggnari. Þér þurfið ekki að setja upp þennan
ólundarsvip, John, eða James, eða hvað þér nú
heitið. Mrs. Leatherby-Sfnith, vi'll gera mér alt
til hæfis, eins og þér munið komast að raun um
áður en langt um líður. Komið þér inn, Miss
Brant. Eg býst ekki við að allir þe9sir karlmenn
ætli að fá hér giistingu?”
“Þegar Miss Brant ihefir nú tfengið húsa-
skjól, ætla eg að bjóða henni góða nótt,” sagði
Sir George Sieaforth.
Gamla konan leit hvast á hann.
“Enuð þér ibróðir hennar?” spurði hún.
“Bara vinur hennar,” svaraði Sir George.
“Hm! Góða nótt, herrar mínir. Þór þurfið
ekkert að óttast um ungu stúlkuna. Henni er
óhætt hjá mér.”
Sir George Seaforth rétti mér hendina.
Eg tók ií hana og hann þrýsti hendi minni hlý-
lega. Augnabliki síðar hafði hurðin lokast á
eftir hinum þremur mönnum.
“Komið með mér inn ií borðstofuna,” sagði
Miss Smith. “Eg hefi ékki borðað ennþá, og er
hungruð eins og úlfiúr. Mógkona mín fcemur
ekki heirn fyr en k)l. tólf, bugsa eg helst.”
“Kemur Mrs. Leatherby-Smiith heim í
kvöld?” spurði eg áfeöf. “>Eg hélt — einhver
sagði mór að hún feæmi ekki heim fyr en á
morgun.”
Miss Smith leit spyrjandi á þjóninn.
“Hún fór í leifehúsið,” sagði hann. “Miss
Byrden fór með henni, af því að konan, sem
ætlaði að fara með henni gat ekki farið. Við
búustum við að þær komi heim eftir hálfa
stund.”
Svo Mr. Wynnstay hafði þá logið eftir alt
saman, til þess að ná mér á vald sitt, eða hann
hafði misski'lið þær fróttiir, sem hann hafði tfeng-
ið frá Mrs. Leatherby-Smith. Eg var viss um að
hvernig, sem þessu var varið, þá var hann
nœgilega islægur til að lláta það virðast, sem
þetta væri eðlilegur misskilningur, ef reynt
væri að flækja hann á þessum lósannindum.
Eg óskaði bara að eg hefði vitað um þetta
áður en hann fór; því að alt sem þjónninn hafði
sagt í návist hans, sannaði aðeins hans málstað.
Við vorum nú komnar dnn i borðstofuna
og eg horfði löngunaraugum á bafeka með góð-
um mat, sem stóð á borðinu. Miss Smith hetfir
kanske tekið eftir hversu átfjáð eg starði á mat-
inn, því að hún 'stakfe strax upp á, að eg sfeyldi
borða með sér.
Þjónninn, sem tilkynti hinni sérvitru mág-
konu húsmóður sinnar, að hann héti Tómás,
gekk um beina. Hann var ekki mjög stima-
mjúkur við mig, og sýndi með því, á þann hátt,
sem þjónum einum er lagið, iað eg væri eigin-
lega altof lítilfjörleg persóna til þess að hann
ómakaði sig ifyrir mig.
Eg safnaði 'krötftum að mifellum mun er eg
hafði ótið ikalt hænsnaikjöt og saxað kál og
svaraði nú hinum mörgu spurningum Miss
Smifh með fuillum áhuga. Það var eigi fyr en
von var á húsmóðurinni heim, að ótti minn óx
fyrir því hvaða viðtökur eg fengi.
“Eg vona að hún verði efcki reið. Eg vona
að henni finnist 'það ekki hræðilegt af mér að
troða mér svona inn á heimili hennar. Og verð-
ur hún ekki reið við Önnu fyrir imánar sakir?”
“Góða Miss Brand, eg er hérna,’ ’sagði Miss
Smith þurfega. “Vita skuluð þér, væri eg fiátæk
mundi Carólína mágkona mín ekammast slín
'fyrir að ihafa mig hér á heimili sínu og iláta vini
'sína, sem eru svo fiínir, sjá mig, og álíta mig
fuglahræðu, en af 'því eg er það efeki, þá umber
hún mig og búning minn með kristil^egri þolin-
mœði ií þeirri von, að einhverntíma muni hún
erfa peningana mína. En hvort hún gerir það
er alveg óvíst. Það hvílir á henni sjálfri ,að
mifelu leyti, og hún veit það. Henni mun ilítill
fögnuður vera að því, að sjá mig hér, og hún
mun með sjálfri sér óska að eg væri fcomin
'þangað sem piparinn vex eða öllu heldur í gröf-
ina — svo tfremi að enfðaskráin mín væri á Ílagi
— en hún mun láta 'sem hún sé 'himin ljtfandi
glöð að sjá mig. Og þegar eg segi, að eg hafi
'krafist þess, að þér yrðuð hér í nótt, til þess að
eg hefði einhvern að tala við í f jarveru hennar,
þá mun hún bjóða yður velkomna með ibrosi,
þótt hún !í huga sínum óslki ofekur báðum út á
hvínandi haf. En ekki hugsa eg að þór hirðið
um 'hvernig henni er innanbrjósts, sé hún kur-
teis við yður ií framfcomu?”
“Nei-----” isvaraði eg hálf hikandi, og
hrökk við aðheyra dyrabjöllunni hringt í ákafa,
svo að Tórnás datt næstum um sjálfan sig, svo
hart viðbragð tók hann til að feomast til dyr-
anna.
“Hvað er þetta! Ungfrú Srnith hér aufc
annars kvenmanns?” hrópaði einhver úti lí fior-
stofunni og það efekert biíðlega. Því næst kom
inn ikvenmaður, sem öll skrjáfaði af sillki og
glitraði af demöntum og gekk hnarreist í áttina
til okkar.
Gamla konan; sem lót ekki svo llítið að rísa
úr sæti slínu til að heilsa húsfreyjunni, fékk
ástúðlegt faðmlag í ikyeðjuskini. Eg þaut á
fætur og var ekfei rótt innan brjósts. Mér fanst
næstum að eg væri eins og þjótfur, sem er stað-
inn að verisi, og iitaðist angistarfuil um eftir
Önnu. En hún hafði ekki feomið með húsimóður
sinni inn lí borðstofuna. Eg þorði'ekki að segja
neitt né tfara út til að leita eftir henni, heldur
stóð eg og beið auðmjúk efitir ,að Mrs. Leather-
by-Smith .lyki við ástaratlot siín. Það lleið heil
mínúta þangað til frúin sneri sér að mér með
breiðu brosi.
Hún var stórvaxin, rauð í andliti, grófgerða
andlitsdrætti og valdsmannsleg í framkomu.
“Gott kvöld”, sagði hún og var auðséð að
hún neyddi sig tiil að vera álminnileg. “Þér eruð
vinkona hinnar ikæru mágkonu minnar?”
“Hún varð virikona mán fyrir náfevæmlega
hálfri stund síðan, þvií eins og flestar gamllar,
ótfríðar konur gera, þyikir mér vænt um ung og
fríð andlit, og þægilegan málróm,” svaraði Miss
Spith. “Hún kom hingað til að ifinna ritarann
þinn, hana Miss Byrden, og eg fókk hana til að
bíða.”
“Er það svo?”
Mrs. Leatherby-Smith varð kuldaileg og stáf
eins og tré drumbur. Hin Ijósbláu augu hennar
fengu illúðlegan glampa, en rómur hennar var
ennþá þægilegur, í virðingarskyni við hinn ríka
ættingja.
“Það er auðvitað nokkuð seint að heim-
sækja Miss Byrden, en ef þér endilega viljið
þá-----”
“Já, það sagði eg henni,” tók Miss Smith
rólega til máls.
“Tómás getur sótt Miss Byrden. Hún getur
líkléga komið hérna ofian ií fáeinar mínútur,
þótt hún sé nýfarin upp ií svefnberbergi sitt.
Eigið þér heima hérna í nágrenninu, Miss—
Miss—”