Heimskringla - 14.05.1947, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
Hann gat ekki vitað hvensu undarleg áhrif
ópíum hafði á mig, og hélt því að eg steinsvæfi.
Skyldi það hafa verið tilgangur hans að drepa
mig, eða var það ætlun hans að láta mig söfa á
meðan hann rannsakaði föggur miínar? Eg gat
ekki leyst úr þeirri spumingu, en eg vissi að
væri húsráðandinn á Arrich Hall sá, sem eg
hugði hann vera, lét hann engar hindranir atftra
sér að ná takmarkinu.
Ef honum fyndist þörf á dauða mínum yrði
það honum hægðarleikur að finna eitthvert það
banamein, sem virtist eðlilegt, svo að enginn
grunur félli á hann. Enginn mundi ætla að
hann, blindur og gamall, fremdi slíikan glæp —
og eg lá þarna og gerði mér í hugarlund hvemig
dauði minn mundi verða útskýrður svo að hann
virtist eðlilegur.
En ljósið mjakaðist hægt og hægt um alt
herbergið. Eg heyrði að skúffur vom opnaðar
með varúð og bjóst eg við að allur farangur
minn væri rannsakaður með gaumgæfni, jatfn-
vel fötin mín, sem lágu á sfcól, vom granskoðuð.
Eg vissi nú hvers vegna maðurinn hélt að hann
fyndi sérstök skjöl í fórum mánum.
Eg fyltist hryllingu er Mr. Raynor eða rétt-
ara sagt Wynnstay læddist að rúminu, og færi
að leita undir koddanum mínum. Hann mundi
fyrst leita alstaðar annarstaðar, því að vel gat
verið að eg vaknaði við það og það mundi hann
vilja forðast, en hann mundi samt áreiðanlega
feoma. Hann mundi þá uppgötva að eg var vak-
andi, og eg hefði legið þarna og horftv á hann,
og þá — eg þorði ekki að hugsa til þess hvað þá
mundi koma fyrir.
Eg beið eftir þessu hræðilega augnabliki,
og er eg beið þannig, sá eg greinilega atriði, sem
skeð hatfði fyrir löngu síðan. Mér var nú ljóst að
það var ekki í fyrsfca skiftið, sem eg sá Mr.
Wynnstay í Holland húsinu. Hann hafði verið
vingjarnlegi, gamli presturinn, sem lánaði okk-
ur mömmu blöðin og fcímaritin.
Eg áleit nú að hann hefði átt sök í dauða
móður minnar. í»að hafði kanske ekki verið
ætlun hans að myrða hana, en honum hafði
verið áhugamál að ná í skjöl, sem hann hélt að
hún hefði meðferðis, og hann hafði áreiðaniega
náð í bréfið, sem hefði gert hana svona æsta
áður en við lögðum af stað um morguninn, því
að það fanst ekki á meðal muna hennar. Hvernig
hann hafði gefið henni eitrið eða deyfingarmeð-
alið, veit eg ekki, en eg var viss um að hann
hefði gert það, og að móðir mín, sem var hjarta-
biluð hefði beðið bana af illum tilvernaði hans.
Kvöldið í Holland húsinu hafði hann gert
nýja tilraun til að niá í skjölin, sem hann hélt
að eg bæri á mér. Annars ef honum mistækist
það, mundi hann hafa rutt mér úr vegi á einn
eða annan hátt. Eg mundi aldrei fá að vita hver
hinn sanni tilgangur hans var þetta kvöld, en
eg mundi fá bráðlega vitneskju um það nú.
Eg skildi að þetta ástand mitt var sjálfri
mér að kenna. Eg hatfði viljað villa Díönu Dun-
bar sýn, og hafði sagt henni, að eg hefði fundið
skjölin í gamla skrifborðinu og eg hefði þau hjá
mér, og að eg mundi aldrei sleppa þeim.
Eg bjóst við að Mr. Wynnstay hefði fylgt
Díönu til Southwood það kvöld. Hún hafði
strax sagt honum frá öllu, sem okkur hatfði
tfarið á milli, og bætt við, að eg mundi sennilega
strax fara í burtu úr húsi Sir Georges, er eg
kæmist að því, að saga hennar um ástæðuna
fyrir veru minni hjá Lady Sophíu var sönn.
Hún hatfði þvíí farið til húss Mrs. Marlows,
en Mr. Wynnstay hatfði komið til að hatfa vak-
andi auga á mér og sjá hvað eg mundi gera, og
hann beið ekki árangurlaust.
Eg hafði haldið að eg hefði sloppið án þess,
að nokkur sæi mig, en hann hafði elt mig og
komist bráðlega að því hvert eg fór.
Mr. Raynor var auðvitað blindur til að
græna skygnið skyldi hylja mest af andliti hans.
Hann sat alt af í skugganum til að vera ennþá
vissari um, að hann sæist ekki svo vel, að hann
þektist. Hann talaði altaf með hásri röddu til
þess, að eg skyldi ekki þekkja málróm Mr.
Wynnstays. >
Eg gekk blindandi i gildruna. Eg var nú
undrandi yfir því hvað heimsk eg hefði verið,
og sagði með sjálfri mér að það væri eg, sem
hefði verið blind en ekki Mr. Raynor; en eg
varð samt að viðurkenna að þessi ráð voru svo
vel gerð, að þau hefðu blekt fleiri en mig.
Ekki gat mig grunað að nýji leigjandinn í
Arrich Hall væri ekki það, sem hann þóttist
vera. Eg haíði enga ástæðu til að ætla að hann
hefði einungis komið í bygðina til að gera mér
tjón.
Nú vantaði aðeins fáeina hlekki svo að eg
gæti skilið hversvegna, að hann væri að ofsækja
mig svona. Eg óskaði að eg skildi ekkert í
HEIMSKRINGLA
þessu, því það var hræðilegt að liggja svona og
vita til þess að óvniur minn var svo nálægur, og
mundi bráðlega ráðast á mig. Hann gat gert við
mig hvað, sem hann vildi, og það mundi aldrei
komast upp.
Nú nálgaðist hann næstum hávaðalaust af
ótta við að eg mundi vakna. Hann var bara þrjú
fet frá mér og fann hvernig ljósið frá ljóskerinu
hans sveimaði yfir mig og nálgaðist andlit mitt.
Ósjálfrátt lokaði eg augunum, sem eg hafði haft
opin. Ljósið skein á augnalok mín og hvarf svo
skyndilega. Eg gat ekki staðist freistinguna að
sjá hvað nú bæri við, og mér til undrunar, siá eg
ljósið hreyfast til dyranna, er lágu að setusfcofu
minni. Eg heyrði að lyklinum var snúið í
skránni. Mr. Wynnstay-Raynor hafði breytt
fyrirætlan og hatfði ákveðið, að leita í setusfcof-
unni. Eg mundi nú að litla ferðafcaskan mín var
þar inni. Hann var kanske að leita eftir henni,
og þar sem hann fann hana ekki í svefnherberg-
inu, ætlaði hann að leifca í setusfcofunni, og sjá
hvort skjölin væru ekki þar.
Ef eg ætlaði að flýja varð eg að gera það
nú. Eg hugsaði um gluggann, en mundi í ör-
væntingu minni að eg gat ekki opnað hann. En
Mr. Wynnsfcay hafði samt komist inn án þess að
fara um dymar. Etf eg gæti tfundið sömu leið,
kæmist eg kanske burtu áður en hann hefði
lokið rannsókn sinni inni í hinni sbotfunni.
Án þess að hugsa frekar um þetta, spratt
eg upp úr rúminu og fór að fálma mig áfram í
myrkrinu. Alveg af hendingu snerti eg við
hinum stóra fataskáp. Hann stóð ekki lengur
upp við vegginn héldur frá honum. Eg skildi
nú hversvegna hann hefði verið fluttur þangað
þarna. Til að hylja dyr, sem voru á veggnum.
Eg þrengdi mér inn á milli skápsins og
veggsins. Já, þarna var hurð og hún var opin.
Hvað tók við hinumegin við dyrnar vissi eg
ekki, því alt var dimt. Eg stansaði ekki augna-
blik, en gekk i gegnum dyrnar og lokaði hurð-
inni á eftir mér. Eg fann að lykill stóð í
skránni svo eg sneri honum og læsti. Því næst
stóð eg kyr því eg vissi ekki hvert eg skyldi
halda, en alt á einu heyrði eg hávaða frá svefn-
herberginu. Það hlaut að vera Mr. Wynnstay,
sem hatfði orðið var við flótta minn og hvert eg
hafði farið.
Eina von mín var sú að verða honum fljót-
ari. Eg kætfði niður angistaróp, fálmaði fyrir
mér með höndunum af.ótta við að falla um
eitthvað, en herbergið virtist vera tómt, því að
eg rak mig ekki á neitt og loks kom eg að hurð.
Hún var opin og kem eg nú inn í herbergi, sem
lítt var búið húsgögnum og lýst dautfu gasljósi.
Þar stóð rúm, sem ekki hafði verið sofið í og á
borðinu lá hæruskotin hárkolla og græna skygn-
ið, sem Mr. Raynor notaði Alt þetfca sá eg á
svipstundu er eg hljóp í gegnum herbergið.
Eg vissi ekki hvert nœstu dyrnar lágu; en
eg hljóp í gegnum þær sem voru beint á móti
dyrunum, sem eg kom í gegn um. Rétt fyrir
utan þær dyr rak eg mig á borð.
Eitfchvað var á þann veginn að velta niður
af þvi um leið og eg þaut framhjá. Ósjálfráfct
rétti eg út hendina til að varna þvi frá að falla á
gólfið, og reyndist þetta að vera kertastjaki.
Kertið var rétt oltið út úr holunni en eg þrýsti
þvi niður og fálmaði eftir borðröndinni þangað
til eg fann eldspýtur, er höfðu iegið við hliðina
á kertastjakanum.
Eg kveikti á eldspýtu og hélt henni að
kertinu og myrkrið vék frá, og eg hrökk saman.
Við endann á löngum göngum> sá eg mann
klæddan innikápu. Hann bar ljósker, sem varp-
aði sterku ljósi framundan.
Eg stóð eins og rótgróin við þessa sýn.
Hann var í morgunskóm og kom hlaupandi í
áttina til miín og stikaði stórum, en ekkert skó-
hljóð heyrðist. Þegar hann var kominn fast að
mér náði eg mér aftur. Með háu ópi fleygði eg
hinum þunga kertastjaka beint framan í hann,
sneri mér við og hljóp niður eftir göngunum.
Eg heyrði stjakann falla í gólfið, heyrði
hann detta og bölva og svo heyrði eg hann koma
á eftir mér. Eg hljóp áfram án þess að vita
hvert eg var að fara; og er eg hljóp æpti eg af
öllum mætti; en mér heyrðist eins og þau óp
kæmu frá öðrum en sjálfri mér.
Áður en eg vissi af kom eg að stiganum. Eg
hafði hlaupið svo hart að eg gat ekki staðnæmst,
og þótt eg gripi ósjálfrátt í stigariðið, féll eg
niðyr stigann beint á hötfuðið.
Eg heyrði hávaða niðri og hann hélt áfram
á meðan eg var að detta. Mér fanst að hávaðinn
væri í samræmi við fa'll mitt og allar stjömum-
ar, sem eg sá er höfuð mitt rakst hvað eftir ann-
að í stigaþrepin, en samt var það ekki svo —
hávaðinn var langt, langt í burtu.
“Guði sé lof að eg má deyja á þennan hátt
en ekki af hans völdum!” var síðasta skýra
hugsunin mín. Þvi næst rak mig á eittihvað, og
allar stjörnur hurfu.
26. Kapítuli.
“Og hvemig iíður henni nú?” spurði glað-
leg rödd.
“Hún hefir verið rólegri síðan um mið-
nætti,” svaraði önnur rödd.
“Og hvemig líður honum? Hvtflist hann?”
“Eg gat komið honum til að fara héðan fyr-
ir hálfum fcírna síðan og reyna til að sofa dálitið.
Hann er alveg úrvinda, vesalings maðurinn, en
alveg í sjöunda himni yfir, að henni er að batna.
Ef hún nær sér þá er það hann, sem bjargaði l'ítfi
hennar -— auðvitað næst yður, læknir.”
“Nei, ekki næst mér, Miss Smith. Hann
hefir gert mest, eg mjög litið.”
Einhver lá þar og hlustaði á þessar sam-
ræður. Eg var að furða mig á hverjum hefði
verið bjargað og hver hefði bjargað honum, og
hverjir það voru, sem vom að fcala um þetta.
Þetta var maður og stúlka, sem voru að tala
saman, og maðurinn kallaði stúlkuna Miss
Smith.
Einu sinni fyrir löngu siðan haifði eg þekt
einihverja Miss Smith. Og reyndi eg að muna
hvar og hvenær það hefði verið, því mér fanst
eins og í þoku, að eittihvað þýðingarmikið væri
tengt við þetta nafn. En eg fékk þvílíkan höfuð-
verk er eg reyndi að muna þetta og einhver hjól
inni í heilanum fóru að snúast með feikna hraða.
Eg fann svo til þegar eg reyndi að muna, að
tárin streymdu af augum mér niður vangana og
voru svo brennandi heit, að eg var viss, að þau
voru bráðið járn, sem brendu sig inn í holdið.
Það var aðeins einn maður, sem gat varnað
þeim að hrynja; hann var nafnlaus, en hendur
hans voru sterkar sem stál. Eg gat engan frið
fundið nema að hann væri hjá mér. Hvers-
vegna kom hann ekki?
“Hvar er hann?” sagði einlhver spyrjandi
rödd, sem mér fanst ekki vera mín. Hversvegna
kemur hann ekki? Eg dey, ef hann kemur ekki
nú!”
Röddin var svo undarleg, veik og slitrótt,
og hún kom mér til að gráta ennlþé meira.
“Æ, hversvegna kemur hann ekki?”
“Eg er héma, góða min,” svaraði önnur
rödd, sem strax lét fcárin hætta. “Eg er hérna.
Eg skal ekki fara aftur í burtu.”
Eg rétti út hendurnar, og eg gat séð að
handleggirnir voru mjóir og magrir, alt öðru-
vísi en þeir höfðu verið einu sinni þegar eg liífði
í iþessum heimi. Aðrir handleggir, hraustir og
sterkir tóku undir herðar mínar og eg hvíldist
upp við eitfchvað Sem var miklu betra en koddi,
þótt eg Skildi ekkert í hversvegna það var, því
eitthvað inni í þessu sló og sló, alveg eins og
Mtill fugl, Sem berst um og reynir að komast
út úr hendinni sem heldur honum.
Er eg iá þannig horfði eg á magurt andlit,
sem var alveg. gráfölt. Augun voru sokkin og
dökkir hringir kring um þau. Andlitið var órak-
að og niðri á hökunni var blettur, sem var
dekkri en hinn hluti andlitsins. Þetta fanst mér
svo skrítið, að eg fór að hlægja alveg eins og
hálfviti.
“En hvað þú ert skrítinn í framan,” hvísl-
aði eg. “Þú ert ljótur í raun og veru, en mér
lízt samt vel á þig. Hver ert þú eiginlega? Eg
get ekkert skilið í þessu, og fæ svoddan höfuð-
verk af að hugsa um það.”
“Það er bara maður, sem þykir vænt um
þig, góða mín,” sagði rödd, sem tilheyrði þessu
grábleika andliti. Það var vingjarnleg, sefandi
rödd, þótt hún titraði dáMtið.
“Ekkert veit eg hvernig fer með yður, ef
þetta á að halda svona áfram,” hvíslaði vei^ari
rödd. “Þér hatfið nú ekki sofið næstum því í
hálfan mánuð. Enginn maður getur þolað annað
eins. Rétt þegar henni fer að skána verðið þér
veikur, og þá----”
“Það verður ekkert að mér,” sagði fyrri
röddin. “Þér getið ekki skilið hvaða þýðingu
það hefir fyrir mig, að hún laðast svona að mér,
og kallar á mig í síflelu, ef ef vík frá henni
augnablik. Eg mun ekki gefast upp á meðan
hún þanfnast mlín.”
“Já, eg þarfnast þín, og eg vil fá að vifca
hver þú ert,” sagði röddin, sem tilheyrið mér.
★ ★ ★
Dag nokkurn raknaði eg við í svölu og
þægilegu herbergi í ókunnugu húsi. Eg lá í
rúminu, og hendur mlínar voru dregnar og hvífc-
ar. Kona í gráum kjól sat hjá mér og veifaði
biævæng.
Er eg opnaði augun hafði einhver risið á
fætur og farið út úr herberginu, en eg var ekki
nógu forvitin til að líta við, svo að eg sæi hver
það var. Eg var hungruð og bað um að fá eifct-
hvað að borða.
Gráklædda konan gaf mér súpu og þegar
eg fór að spyrja hana spjörunum úr, sagði hún,
að eg hefði verið mjög veik, en væri nú að byrja
að skána atftur, að eg væri hjá vinum miínum,
og að eg skyldi liggja alveg róleg. Væri eg þæg,
iþá fengi eg að heyra um þetta alt saman eftir
einn eða tvo daga.
Þessvegna var eg þæg, fékk oft súpu og
annað góðgæti að borða. En ekki vissi eg hvað
lengi eg hatfði legið þannig er dag nokkurn kom
inn til mín gömul og vingjamleg kona. Eg þekfci
hana strax.
“Þér eruð Miss Smith!” hrópaði eg og hún
brosti við mér.
Eg var þá hjá henni og það þótti mér vænt
um, þótt mér gremdist það hálfpartinn að hún
vildi ekki hjálpa mér til að muna hivemig eg
hetfði komist þangað til hennar.
WINNIPEG, 14. MAÍ 1947
Nokkru síðar þegar eg var orðin hraustari
og var farin að sitja uppi, kom Anna Bryden inn
til mín, og sat hún offc lengi hjá mér, þegar
hjúkrunar konan fór út því að nú þurfti eg ekki
eins mikla hjúkrun og áður.
Einu sinni lá eg og hugsaði á meðan hún
hélt að eg svæfi.
“Hversvegna skrifaðir þú svona kuldalegt
bréf til mín, Anna?” spurði eg. “Eg man nú
ekki um hvað brófið var, en eg varð svo sorg-
mædd að lesa það.”
Mer til mestu undrunar fór Anna að gráta.
“Æ, eg heii tekið út mina hegnmgu fyrir það,
sem eg gerði,” sagði hún. “Heidurðu að þú get-
ir nokkurntiima fyrirgefið mér það? Þetta er alt
saman mér að kenna.”
1 þessum svi'fum kom hjúkrunarkonan inn,
og ávitaði Önnu í lágum hljóðum, og sagði að
hun yrði að sýna meiri sjálfstjóm. Eftir þetta
var Anna ekki framar einsömul hjá mér.
Þegar eg fór fyrst á fætur varð eg bókstaf-
lega að læra að ganga á ný; og það var búið að
klippa af mér hárið. Eg fann að höfuð mitt var
þakið stuttum, hrokknum lokkum alveg eins og
á barni. Það var styttra sagði hjúkrunarkonan;
en það óx fljótt og hún hélt ekki að það mundi
dökkna; þetta hélt hún að mundi gleðja mig
sérstaklega.
Miss Smith gaf mér ljósrauðan morgunkjól
úr silki allan lagðan kniplingum. “Eg varð að
reyna að fá litaraft, sem hæfði kjólnum,” sagði
hún. 1 annað skitftið, sem eg var í kjólnum, sat
eg og horfði á blóm, sem voru þar inni — það
kom fjöldi blóma til mín á hverjum degi “og öll
svo fágæt!” sagði hjúkrunarkonan — þá kom
Mi'ss Smitih inn til mín og spurði hvort mér
fyndist eg nægilega hress til að sjá gamla vin-
konu. Lady Soþhía de Gtietton væri komin til
að sjá mig. Hún gæti ekki beðið lengur, og hún
hefði búið í viku á gistihúsi þar í nágrenninu í
þierri von að sjá mig.
Hrollur fór í gegn um mig, og alt í einu
mundi eg alt. Eg klemdi saman varirnar og
sagði ekkert fyrst. Mér var nú batnað svo mikið
að eg þoldi svona geðshræringu. Annars mundu
þau læknirinn og Miss Smitih ekki leyfa Lady
Sophiu að koma.
“Já, látið hana koma inn,” sagði eg loksins.
En hversu allar minningarnar streyimdu
gegn um huga minn, er hurðin opnaðist og
Lady Sophía kom inn.
Hún var mjög róleg og settleg í framkomu;
hún hafði auðsæilega fengið sérstakar fyrir-
skipanir.
“Vesalings litla vinkonan mín!” sagði hún
og klappaði hinni skinhoruðu hendi minni er
hún setfcist hjá mér í legu'bekkinn. Hjúkrunar-
konan og Miss Smitih fóru út og vorum við nú
einar eftir í herberginu.
“Það var vingjarnlegt af yður að koma
hingað fcil mín. Þér munuð nú segja mér frá
þessu öllu saman. Eða er ekki svo?”
“Já,” svaraði hún, “þeir sögðu, að eg mætfci
svara öllum spurningum yðar; því þér eruð
miklu betri, bara svoMfcið lasin og eftir yður
ennþá.- Og þau héldu, að ef þér sæuð mig mundi
margt rifjast upp fyrir yður á eðlilegan hátt.
Einnig hugðu þeir, að þér vilduð heldur spyrja
mig en aðra um mörg atriði, þar sem eg þekti
þetta alt frá upphaifi. Og við vorum líka einu
sinni góðar vinkonur. Segið að við séum það
ennþá; því að mér hefir liðið mjög illa, og Mður
illa framvegis þangað til við verðum það, sem
við áðuf vorum.”
“Við erum vinir,” sagði eg, “og mér þykir
fjarska vænt um að sjá yður á ný. En þér vifcið
að ekkert getur verið einS og áður var; eg man
nú alt — alt saman — nú. Eg verð að reyna að
lifa mínu Mfi, eins og mér verður það auðið. En
eg er að brjóta heilann um hvernig eg komst
frá þessu hræðilega húsi og þessum hræðilega
manni? Eg er ennþá hrædd við hann. Eg se
andlit hans ennþá í draumum mlínum.”
“Ekki þurfið þér að ótfcast hann framar,”
sagði Lady Sophia. Hann er dauður. Hann
skaut sig. Hann sá það Mklega að öll sund voru
lokuð fyrir sér, og ef til vill fyrirfór hann sér
til þess að draga ekki vini sína inn í hneykslið
og ógæfuna.”
“Hann var morðingi!” hrópaði eg. “Eg
veit að hann drap hana móður mína. Eg hefði
kanske aldrei getað sannað það; en það er satt
samt. Æ, hvíMk nótt, þarna í Arrieh Hall! Mig
tfurðar mest á, að þetta skyldi ekki gera út af
við mig, jafnvel þótt eifcthvert kraftaverk bjarg-
aði mér, sem eg veifc ekkert hvað var.”
“Þetta varð yður næstum að bana, barnið
mitt; Þér hafið haft heilabólgu og verið lengi
milli heims og heljar. Þér hefðuð ekki hatft það
af, ef — ef maður einn hefði eigi með fómfýsi
sinni og látlausri umhyggju hrifið yður úr
greipum dauðans.
“Já, hjúkrunarkonan,” sagði eg. “Miss
Smith hefir sagfc mér hversu ágætlega hún
hjúkraði mér.”
“Það hetfir hún víst gert; en ekki áfcti eg nú
samt við hana.”
“Hvem þá? Er það Miss Smith?”