Heimskringla - 02.07.1947, Blaðsíða 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 2. JÚLÍ 1947
noðooððososðosðoscoðððeððsoooeeososooðoseoooðeeeefleðr
Í^cimskrirt^la
(StofnuO 1HS6)
Kemui út á hverjum miðvikudegi.
Eigendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg — Talsími 24 185
Verð blaðsins er $3.00 árgangurinn, borgist fyrirfram.
Allar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll viðskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
The Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR IIEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PÁLSSON
“Heimskringla” is published by and printed by
THE VIKING PRESS LIMITED
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24 185
eoBOOcoooocoöoosooesoöoosceeooooecosBOOcceoosectíJ
Authorized as Second Class Mail—Posí Ofíice Dept., Ottawa
WINNIPEG, 2. JÚLÍ 1947
Tuttugu og fimm ára afmæli
Sameinaða kirkjufélagsins
Flutt á kirkjuþingi 27. júní 1947 af séra Halldóri E. Johnson
Skynsamir og hugssandi Vestur-lslendingar gerðiu sér
snemma grein fyrir því, að samvinnan vœri. þeim nauðsynleg.
Þeir voru fáir fátækir og smáir og einungis með þjóðlegum sam-
tökum gátu þeir orðið sjálfum sér að liði, ættlandi sínu og ætt-
stofni til sóma og kjörlandinu til nokkurs verulegs gagns. Þeir
áttu sér þann þjóðmetnað, sem spyrnti þá sporum til að vilja verða
veruiegir þátttakendur til uppbyggingar í nýmenningu Vestur-
heims, og þeir skoðuðu sig handhafa arfgengrar menningar, sem
gæti og ætti að leggja uppistöðuþræði í þjóðvefin hér vestra. Með
öðrum orðum þeir neituðu að vdðurkenna sjálfa sig, skilyrðislaust,
sem minni máttar þjóðbrot er kom alt til að þiggja, en ekkert að
gefa. En til þess að geta gefið íslenzk erfða verðmæti, urðu þeir
fyrst og fremst að vernda þau hjá sjálfum sér og sínum niðjum.
Þetta gat einungis Látið sig gera naeð samtökum allria eða flestra
fslendinga vestan hafs.
Snemma tók samt að bera á sundrung og flokkadrætti þeirra
á meðal, sem stóðu því í vegi, að sl'ík samtök gætu tekist. Þessi
flokkadráttur átti aðal upptök sín í andhverfu stjórnmála- og trú-
arviðhorfi vprs fólks og þó einkum í hinu síðar talda. Þar sem
Islendingar eru alt of sjálfstæðir, yifrleitt, til þess að láta af sann-
færingu sinni, var enginn kostur að sameina þá nema því aðeins
að þeim gæfist frelsi til að halda sínum persónulegu skoðunum
innan þess kirkjulega felagsskapar sem þeir gætu allir eða flestir
aðhylát. Nú er það mála sannast, að grundvöll sK'krar sameining-
ar var mjög erfitt að finna meðan menn þráttuðu, af hjartans
sannfæringu, um flest höfuð atriði trúarbragðanna; gátu ekiki látið
sér koma saman um hvert skoða bæri guð sem eina persónu eða
þrjár, hvert satan væri enn á Kfi og réði yfir voldugu ríki; hvert
menn frelsuðust fremur fyrir eigin verðleika eða trúna; hvert
Jesús hefði verið leiðtogi eða lamb; hvert erfðasyndin leiddi flesta
lýði inn í ævarandi vítisvist; hvert bibKan væri öll innblásin og
óskeikul, o. s. frv.
Þannig stóðu sakir frá fyrstu landnámsárum Islendinga í
Amerfku þangað til nýja guðfræðin, svo kallaða, kom til sög-
unnar upp úr aldamótunum. Þá yfirgefur mikill fjöldi fólks ís-
lenzka lúterska kirkjufélagið og tók að aðhyllast nýja millibils
guðfræði. í raun og sannleika var þó ekki hér um að ræða nieina
millibils eða milliflokka guðfrœði heldur hreina og beina únitara
guðfræði. Grundvallarlega höfðu únitarar og nýguðfræðingar
nákvæmlega sömu skoðun á bibiíunni; á þríeiningarkenningunni;
á fjandanum og fordæmingunni; á erfðasynd og mannlegum ör- (
lögum; á annars heims tilveru og trúarjátningum, og á persónu
Jesú Krists.
Þegar nýja guðfræðin kemur til sögunnar, gerðust miklar
breytingar. Fyrst og fremst er þess að gæta, að þegar fjórði part- {
urinn af því fólki, er hingað til hafði fylgt strangtrúarstefnu séra I ,
Jóns Bjamasonar, yfirgefur alt í einu lúterska kirkufélagið ogjenran®run su e 1
aðhýllist únitariskar trúarskoðanir, gat þetta ekki gerst með
augnabragðs sinnaskiftum. Þeir hafa hlotið að ala þessar skoðanir
með sjálfum sér um langar stundir. Enlginn gat nú vitað hvað
heppilegri stefna en hið ákveðna
og ósveigjanlega íihald.
Svo að segja stnax eftir andlát
séra Friðriks, fóru vissir áihrifa-
menn úr Tjaldbúðar- og Fyrsta
lúterska söfnuðinum að ræða
um sameiningu þessara tveggja
höfuð safnaða. Fór það nokkuð
leynt í fyrstu en á kirkjuþing-
inu sumarið 1918 var þó málið
lagt fyrir þingið og nefnd af þess
hálfu kosin til að ræða og semja
um siika sameiningu. Afleiðing
þessarar málaleitunar varð sú, að
Fyrsti lútenski söfnuðurinn eign-
aðist Tjaldbúðarkirkju, en að-
eins mjög fáir af safnaðarmeðlim
unum fylgdu kirkjunni inn í
þann félagsskap. Viar nú hið
stærra safnaðarbrot næsta um-
komulaust. það átti sér ekkert
kirkjulegt heimili og hafði eng-
an prest fyrir leiðtoga. Þeir leit-
uðu sér því eðlilega hælis hjá
þeim, er voru þeim andlega
skyldastir, nefnilega únitörum.
Annars var nú mikið um sam-
einingu talað af leiðandi kirkju-
mönnum meðal Vestur-Islend-
inga, þar með oft átt við samein-
ingu Vestur-lslendinga í einn
kirkjulegan félagsskap. Þessi ár,
frá 1918 til 1921, blésu vindar
ýmsra átta um okkur smáprest-
ana í kirkjufélögunum. Við viss-
um meir en almenningur um alla
þá fundi og samtöl er áttu sér
stað milli ráðamanna íslenzkrar
kristni í Ameríku. Samt vorum
við sjaldnast kvaddir til ráða,
þótt í kyrþey væri grenslast um
afstöðu vora ef til atkvæða
kæmi. Við sem hölluðum okkur
að frjálslyndinu lifðum í sælu-
kendum svima um að koma þess
dags, er færði okkur öllum full-
komið skoðanafrelsi í trúmálum
og beindi okkur þar með veg til
þess þjóðlega félagsskapar er
flestir þráðu, svona undir niðri.
Tjaldbúðarsöfnuðinum í Winni-
peg, var nú þegar ráðstafað þótt
ekki gæti sú ráðstöfun talist
heppileg frá félagslegu sjónar-
miði, þar sem lúterska kirkjufé-
lagið fékk kirkjuna, en mann-
lausa að mestu, af þeim er hana
höfðu bygt og stofnað. Únitarar
fengu fleiri sálir, en margir og
enda flestir hrökluðust út úr öll-
um íslenzkum, kirkjulegum fé-
lagsskap í Winnipeg. Kom nú til
greina hvað yrði urn nýguðfræð
is söfnuðina^í Saskatchewan og
Norður Dakota. Þá var séra Fáll
Sigurðsson prestur þessara safn-
aða í Norður Dakota, en séra
Fr. A. Friðriksson prestur þeirra
1 í Saskatchewan. Séra Friðrik var
j einlægur og áhugasamur tru-
maður á frjálslyndis vísu og
einkar umhugað um að skapa
söfnuðum sínum framtíð en í
orðið trygg. Til að kynnast lút-
erskum kom hann á kirkjuþingið
í Dakota 1920. Ekki leist honum
margir þeirra, sem ennþá töldu sig tilheyra lúterskum rétttrúnað:, í a ra^stai^a ser sinum félags-
ólu nú innra méð sér áMka skoðanir. Allir vissu að einn af prestum
kirkjufélagsins, séra Friðrik Hallgrímsson var því mjög fýsandi,
að kirkjufélagið sýndi nokkra tilslökun svo til félagssMta mætti
ekki draga með fylgjendum séra Jóns og séra Friðriks Bergmanns.
Gerði hann breytingar tillögu við aðal tillögu Friðjóns Friðriks-
sonar á kirkjuþinginu árið 1909, og gekk sú tilllaga svo langt í
áttina til samkomulags, að nýguðfræðingarnir voru henni sam-
þykkir og greiddu henni atkvæði. Bráðlega var sýnilegt að fleiri
og fleiri tóku að hallast að þeirri skoðun, að enn væri hægt að
sameina nýguðfræðinga og lúterska. Samt var ekki hægt að neita
bræðrum þar eftir þá kynningu
Var enda þá kominn nokkur aft-
urkippur í trúar frjálslyndið
innan lúterska kirkjufélagsins.
Á kirkjuþinginu í Árbórg árið
áður hafði skorist nokkuð í odda
milli yngri og eldri prestanna.
Höfðu þeir séra Jónas A. Sig-
urðsson og séra Jóhann Bjarna-
! son orð fyrir þeim er vildu enn á
lofti halda stefnu séra Jóns sál.
því, að séra Jón Bjarnason hafði kveðið upp úr með þau sannindi,
að nýja guðfræðin og únitarisminn, væru eitt og hið sama. Þetta arnasonar, er enga tilslökun
var ekki einungis skoðun þess manns, sem lúterskt fólk skoðaði | v^u s^na en halda sér fast við
sem foringja sinn og fyrirmynd, heldur Mka óvéfengjanlegur sann
j játningamar og innblásturskenn
leikur frá guðfræðilegu sjónarmiði séð. Ef nú hin lúteráka kirkja,1 Jn®U. kirkjunnar. ^e® frjals-
í Vesturheimi, tjáði sig aibúna til þess að innlima yfirlýsta ný-
guðfræðinga, gat hún alveg eins vel sameinast únitörum, sem
fylgdu Sömu trúarstefnu.
Virtist nú ií fljótu bragði gmndvöllur fundinn fyrir samein-
ingu allra Vestur-Islendinga í eina kirkju. Sá grundvöllur gat
aðeins risið á því frjálslyndi er heimilaði öllum að kenna þann
kristindóm er þeir töldu beztan. Ef svo hefði farið voru þeir í
vissum skilningi alMr orðnir að únitörum, því únitarar heimila
meðlimum sínum fullkomið sjálfstæði í trúarefnum.
Þannig var nú högum háttað er foringjarnir féllu í valinn;
séra Jón árið 1914, séra Friðrik fjórum árum síðar. Þegar þeirra ;
misti við tók brátt friðarværð áhugaleysisins að færast yfi fólkið.
Þótt mieðal nýguðfræðinganna væru nokkrir vel gefnir prest-
ar, virtist enginn þeirra þess megnugur að taka upp forystuna í
bili. I lúterslka kirkjufélaginu tóku yngri menn við stjóminni og
; lyndinu mæltu þeir einkum séra
Bjöm B. Jónsson, séra Kristinn
Ólafsson og séra Fr. Hatlgrfms-
son; er mér einkanlega minnis-
stæð hin drengilega framkoma
séra Kristins þá í þessu máli
Svo alvarlegur var þessi árekst-
ur, milli frjálslyndis og aftur-
halds, að sumir óttuðust nýjan
klofninig í kirkjufélaginu. Eðli-
lega vildu menn umfram alt
forðast hann. Var því mjög Mtið
rætt um sameiningu á kirkju-
þinginu í Norður Dakota og er
mér ekki minnisstætt að á slíl
sumir þeirra gerðu sér ljósa grein fyrir því að tilslö^un væri málefni væri minst af öðrum
prestum en mér á umræðufundi
í VídaMnskirkju. Ekki veit eg
hversu vel það var af almenn-
ingi þegið en einslega var mér
bæði hælt og álasað fyrir fram-
hleypnina, af mínum embættis
bræðrum.
Auðséð var á þessu kirkju-
þingi að séra Friðrik A. Frið-
riksson fráhverfðist kirkjufélag-
ið lúterska en séra Páll Sigurð-
son tók mjög að aðhyllast það.
Eðlilega voru únitara prestarnir
ekki afskiftalausir um málið. —
Beittu þeir séra Rögnvaldur Pét-
ursson og Albert Kirstjánsson
sér einkum fyrir því að nýguð-
fræðingarnir sameinuðust úni-
törum og var hinn sáðar nefndi
mjög áhugasamur fyrir þvá að sú
sameining næði til allra kirkju-
lega sinnaðra Vestur-lslendinga,
ef hægt væri að sameina þá á
frjálstrúar grundvelli.
Var svo almennur fundur
haldinn um málið í Wynyard,
Sask., í desember mánuði árið
1922. Voru á þeim fundi mættir
írá háKu únitara: séra Rögnvald-
ur Pétursson, séra ALbert Krist-
jánsson, séra Guðmundur Árna
son, séra Ragnar Kvaran og séra
EyjóMur J. Melan, og frá nýguð -
fræðingum: séra Friðrik A. Frið-
riksson og séra Páll Sigurðsson.
Á þessum fundi kom greinilega
fram, að séra Páll hallaðist að
sameiningu við lúterska. Trúði
hann því fastlega og sjáMsagt í
hjartans einlægni, að kirkjufé-
lagið myndi svo rýmka um sin
trúar-ákvæði, að því er varðar
trúrajátningar og skoðun á ritn-
ingunni, að allir mættu þar vel
við una, og ekki einungis nýguð-
fræðingar heldur og einnig úni-
tarar sameinast lútersku fólki í
kirkjuheild.
Skildu þar leiðir með þeim
séra Páli og séra Friðrik, en af
endanlegri sameiningu varð þó
ekki milli nýguðfræðis safnað-
anna á Saskatchewan og únitara
fyr en á fyrsta sambands kirkju-
þinginu, sem hófst 27. júní árið
eftir, 1923. Þá en ekki fyrri, var
Sambands kirkjufélagið stofnað.
Við erum því á raun og veru
einu ári á undan tíma með þetta
hátíðahald. Það kennir annars
merkilegra missagna um þetta
mál, því í æfiminningu dr. Rögn-
valdar er fundurinn í Wynyard
ársettur 1921.
Það má annars til marks hafa
um sannindi þeirrar staðhæfing-
ar, er fallið hafa um skyldleika
nýguðfræðinnar og únitarism-
ans, að lög Sambands kirkjufé-
lagsins eru að miklu leyti sniðin
eftir safnaðarlögum Quill Lake
safnaðar í Wynyard, sem séra
Jakob Kristinsson samdi.
Eg vil aðeins benda á tvær
greinar þessara laga:
önnur greinin, um tilgang fé-
lagsins hljóðar svo: Tilgangur
félagsins er að leitast við að
sameina alla þá Vestur-íslend-
inga, er leggja vilja rækt við trú
og siðgæði, með kirkjulegri sam-
vinnu”. . .
Fimta greinin er á þessa leið:
1 kirkjufélaginu geta staðið
söfnuðir og einstaklingar, sem
hlynna vilja að andlegri velferð
lslendinga vestan hafs.
Hið eina sem Mkist trúarjátn-
inigu, í þessum lögum felst í
þriðju greininni, er hljóðar á
þessa leið:
Kirkjufélagið játar að fagnað-
arerindi Jesú Krists sé hin sanna
uppspretta og regla trúar, kenn-
ingar og lífemis.
Fyrsti forseti hins nýstofnaða
kirkjufélags var kosinn, á þessu
kirkjuþingi, séra Ragnar Kvar-
an; vara-forseti, séra Albert E.
Kristjánsson; skrffari, séra Frið-
rik A. Friðriksson; gjaldkeri,
Hannes Péturssson, en einu ári
síðar tók P. S. Fálsson við því
embætti og hefir gætt þess síðan.
Prestarnir, sem stóðu að stofn-
un þess voru þessir:
Rögnvaldur Pétursson, Albert
T. Kristjánsson, Guðmundur
irnason, Ragnar Kvaran, Ey-
jólfur J. Melan. 1 sambandið^
gengu þrír nýguðfræðissöfnuðir
í Saskatchewan, hinn Sameinaði
söfnuður í Winnipeg, fimrn únit-
ara söfnuðir i Nýja-Islandi, tveir
í Lundar-bygð og söfnuðirnir í
Piney og Langruth.
Nýguðfræðissöfnuðimir í Da-
kota sameinuðust aftur á móti
lútersku söfnuðunum þar syðra,
að einum söfnuði undanskild-
um. Séra Páll dvaldi þó skemur
en við var búist í Dakota eftir
; það og hvarf heim til íslands.
• Hefir nú hér með verið greint
frá tildrögum og stofnun þessa
kirkjufélags eftir þeim beztu
heimildum, sem eg hef getað
aflað mér í bili.
Um framhalds söguna get eg
verið fáorður. Félagið hefir alt-
af verið Mtið og því ekki megn-
i ugt til stórra átaka, en haldið þó
furðanlega í horfinu.
Át this junction I want to ex-
press my personal gratitude and
the gratitude of aM Icelandic
Unitarians to the parent organi-
zation in Boston, not merely for
the financial aid rendered us but
also the friendly and under-
standing cooperation with us in
every worthy undertaking. —
Without your aid and assistance
we would not now be celebrating
the twenty-fifth anniversary of
the Federated Conference.
We will try to be worthy of it
in the future even rnore than in
the past.'Will you please convey
that message of appreciation to
vour associates.
Eins og áður er sagt hiefir fé-
lagið ekki verið stórstígt í fram-
kvæmdum enn til menningar í
Vesturheimi, meðal Islendinga
hefir það lagt sinn skerf.
Meðan hins ráðsnjalla og ó-
trauða foringja, Dr. Rögnvalds
Pétursssonar niaut við og meðan
hann sjálfur naut fullra krafta
blómgaðist hagur þess. Meðal
annars fyrir það, að hann veitti
nýjum anda og nýjum straum-
um inn í félagið með því að út-
vega því unga kennimenn, bvern
öðrum efnilegri, frá Islandi.
Annars er handlhægast að gera
bráðabirgðar yfirlit yfir starfið
með þvá að greina frá því sem
gerst hefir á hinum ýmsu starf-
sviðum.
Nú um áratugi hefir Winnipeg
verið miðstöð og höfuð vági hins
trúarlega frjálslyndis meðal ís-
lendinga í Vesturheimi.
Þegar Sambands kirkjufélagið
var stofnað var séra Ragnar
Kvaran prestur safnaðarins hér.
Séra Kvaran var fjölþættur
gáfumaður svo alt fór honum
jafn vel úr hendi, prédikunar
starfsemi, fyrirlestrahald, rit-
störf, upplestur ljóða ög sagna,
söngur, leikstjórn og leiklist. —
Lagði hann því að vonum mik-
inn skerf tál allrar menningar
meðan hann dvaldi vor á meðal,
því samfara fjölbreyttum og ó-
venjulegum hæfileikum fór
starfsiþol haris og áhugi. Mun
hans minning seint fyrnast með-
al Islendinga á vesturvegum. —
Stóð hagur og heiður þessa safn-
aðar aldrei betur en í hans prest-
skapartíð, enda breyfingin þá
ung og átti mörgu áhugasömu
fólki á að skipa.
Eftir hann þjónuðu tveir
glæsilegir gáfumenn að heiman
frá íslandi, söfnuðinum, þeir
séra Benjamín Kristjánsson, nú
prestur að Grundarþingum og
séra Jakolb Jónsson, nú prestur
Hallgrímssafnaðar í Reykjavík.
Báðir voru þassir prestar at-
kvæða ræðumenn og vinsælir
mjög hjá öllum almenningi.
Eftir að þeir bverfa heim til
íslands tók séra Fhilip Péturs-
son við prestskap í íslenzka Sam-
bandssöfnuðinum og Iþjónaði
jafnframt hinum enskumælandi
únitara söfnuði í Winnipeg. —
Hafði hann fyrst vígst til þess
safnaðar og þjónað honum fré
byrjun síns prestskapar. Sér?
Philip er ekki einungis lipur
menni hið mesta og því vinsæl1
að verðleikum, heldur bæði með
drengilegri framkomu í öllum
málum, og með sínum heil-
brigðu, skynsamlegu prédikun-
um, þrungnum af réttsýni,
sönnu frjálslyndi og ihagnýtri
Mfsskoðun, meiri áhrifa prestur,
en margan grunar. Margir erfið-
leikar hafa orðið á vegi þessa
safnaðar, sem annara, svo sem
fjárkreppan mikla, styrjöldin
síðasta og fleira.
Tvö atvik vil eg minnast á:
Þegar biskup Islands heimsótt;
okkur sem fuMtrúi íslands á 25
ára afmæli Þjóðræknisfélagsins,
prédikaði hann eins og kunnugt
er hér í Sambands kirkjunni við
mikla aðsókn. Opinberlega lét
hann þau orð um falla, að í þess-
ari kirkju hefði hann kunnað
einkar vel við sig og fundið
strauma hlýrrar samúðar og
kristilegrar bróðurhyggju um
sig leika hér á þessum stað. Þótti
okkur það góður vitnisburður
frá svo ágætum manni. Megi æ
svo verða, að hlýir straumar
kristilegrar bróðurhyggju vernii
þá er hingað sækja, hvert sem
þeir eru biskupar eða erfiðis-
menn.
Að sMkur andi þróist hér bera
hin miklu framlög til bágstaddra
í hernumdum og hersetnum
löndum gleggstan vott um. Eru
þau framlög og það verk er unn-
ið hefir verið áf þessum söfnuði
og öðrum í þarfir Mknarstarf-
seminnar ótrúlega mikil. Alis
hafa verið sendir héðan til The
Unitarian Service Committee
$17,273, auk þess fyrir milli-
göngu þessa safnaðar, 8,420 send-
ir beina leið til Ottawa, eða alls
tuttugu og fimm þúsund sex
hundruð níutíu og þrír döllarar.
Fimm hundruð sjötíu og þrjú
börn hafa verið tekin til fósturs
um skemmri tíma, 170 barnaföt
hafa verið send og 37,800 pund
af fatnaði.
Þótt hjálp hafi komið frá hin-
■um smærri söfnuðum er þarna
um mikið og veglegt starf að
ræða, enda mun engin félags-
skapur innan vébanda úndtara
standa hærra, um framlag til
Mknar bágstöddu fólki, en þessi
söfnuður í Canada og kanske
hvergi.
Enn rekur þessi söfnuður
margskonar menningarstarfsemi
bæði í söngment og leikstarfi.
Eitt af höfuð stöðvum únitara
og síðar sambandskirkjufélags-
ins hefir löngum verið Nýja-ls-
land. Þar hefir núverandi for-
seti kirkjufélagsins lengst af
þjónað, séra Eyjólfur J. Melan
Séra EyjóMur er vel gefinn mað-
ur, eru ræður hans vel samdar
og sumar enda af list, enda er
maðurinn skáldmæltur vel. —-
Hann er og hagleiksmaður hinn
mesti og hefir unnið að því með
áhuga, að kirkjur voru reistar í
Norður Nýja-íslandi og var yfir-
smiður sumra þeirra að minsta
kosti. Einnig sá hann um bygg-
ingu Sumarhælisins fyrir börn
og unglinga að Hnausa. Það var
og er hin þarfasta stofnun og
gæti enda ’komið okkur að enn
meira gagni með nokkuð breyttu
fyrirkomulagi í framtíðinni. Víst
er um, að Sumarheimilið hefir
aukið vinsældir vorar enda mörg
börn notið þar hressingar sér til
ánægju og heillsubótar, sem
trauðla myndu hafa notið þeirra
hlunninda ella.
I Wynyard og nágrenninu
stóð hagur Samlbandsafnaðanna
með hinum mesta blóma fyr á
fímum. Voru þar hinir ágætustu
prestar bæði áður en þessir söfn-
uðir gengu í Sambandið og síðar.
Séra Friðrik A. Friðriksson var
meðal ágætustu presta er starfað
hafa hér vestan hafs; lipurmenni
mikið og vinlsæll vel. Var hon-
um unglinga starfsemi og sunnu-
dagaskólahald einkar leikið. —
Eftir að hann hvarf til Blaine, ti1-
að þjóna frjálstrúar söfnuðinum
þar, tók séra Jakob Jónsson,
fyrrum prestur í Winnipeg við
prestþjónustu í Wynyard. Var
hann og vellátinn maður og skör-
ungur í ræðustól. Um það leyt’-