Heimskringla - 03.12.1947, Blaðsíða 2

2. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 3. DES. 1947
Framtíðar trúarbrögð
Þegar eg ahuga framviridu,
eða ef til vill betur sagt bak-
vindu, trúmálanna í vorri tíð
verður mér stundum að hugsa
engan vegin trúabrögðin. Þessa
gætir hvað helzt einmitt hjá
þeim mönnum sem mesta þekk-
ingu hafa hlotið um orsaka sam-
að nú muni trúin eiga sér lítinn band tilverunnar og mesta lægni
aldur og kirkjan sé komin að hafa á því að nota alheims öfl-
falli. Þá minnist eg þess sem in í þjónustu mannanna. Þegar
saga mannkynsins hefur mér
kent, að allar þjóðir, hversu lágt
sem þær hafa annars staðið í
menningu, hafi ávalt 4tt sér ein-
hvem átrúnað. Hjá hinum frum-
ræna manni er trúin skiljanlega
eg var að alast upp skein bjarmi
upprennandi vísinda aldar yfir
mannlífssviðin og vísindamenn-
imir vóru talsvert alment frá-
fuglunum að nú færi sól hækk- næsta blendin í trúnni síðan en | virðist bíða skipshafnarinnar.
andi yfir norður skauti þótt veð- trúarþörfin engan vegin dáið Hákon bíður þess er verða vill
urbreytingin væri lítil eða engin* út og hafa ýmsir trúflokkar eflst1 með rólegri karlmensku hinnar
í sibiíðu suðursins? Hvaða átta- þar á síðari árum, því kreddur, íslenzku víkings lundar. Hann
viti beindi þeim brautirnar kaþólskunnar samrýmast illa býr sig hinum beztu klæðum,
heim yfir auðnir lofts og lagar? við upplýsta hyggju nútíðar' er hann hafði völ á og vill þann-
Hvað kom þeim til að yfirgefa mannsins. ; ig til fundarkoma við dauðann
hina blómprúðu aldinreiti og Sama má segja um rússneskuj— 6n líf sitt vill hann verja
eiga það á hættu að hrekjast í byltinguna. Stjórnin þar var meðan þess er nokkur kostur
vorhretunum íslenzku eða græn- andvíg kirkjunni enda var hin
lensku? Það er aðdráttar-magn griísk-kaþólska kirkja landsins
heimahagans. Aðeins heima hjá fjandsamleg umbyltingar stefn-
sér geta þeir sungið um ástir og unni og dróg taum keisarans.
unað. ósjálfráð eðlis þrá knúði — Hin rússneska kommúnista
Ný tegund
STRÁBERJA
hverfir truarbrogðunum, en nu þá til þess að uppýugjast í varp- stjórn notaði skólana til þess að
er þvi als ekki þanmg fanð. -- -
spegil-mynd af andlegri ör- Fjöldinn af vísindamönnum nú-
byrgð andans og ekki þarf nema
skoða guða líkneskin í fom-
menja söfnun til að komast að
raun um þau sannindi, að menn
hafa oft og tíðum trúað á herfi-
lega guði. Ef trúin hefði aldrei
tíðarinnar eru trúhneigðir þótt
vitaskuld gangi þeir ekki á graf-
götum gamalla og úreltra kenni-
setninga. Þótt menn um stund
uni við úrskurð þekkingarinnar
leitar andinn bráðlega útyfir
tekið neinum breytingum ogi hugkvíar raunhyggjunnar og
hver maður dáið í sinni barnatrú j leitast við að nema hljóðtákn
yrðu við enn í dag að una við hins yfirskynjanlega. Glaprist
þessi trúarbrögð eða engin.
Skiljanlega hafa trúarbrögðin
tekið stöðugum breytingum.
Hvernig gæti því verið öðruvísi
farið? Hvernig gæti mentaður
nútíðar íslendingur eða nokkur
Islendingur, í samtið vorri, til-
beðið hinn brögðótta og vífgj-
arna Óðinn, hinn jötunmagnaða
Þór, hinn lævtísa Loka eða hina
fjöllyndu Iðunni. Yfirleytt hafa
breytingamar í trúarefnum
gengið út á það, að fegra guðs-
myndina og gera hana samboðn-
ari siðuðum mönnum. Satt að
méi; ekki sýn eru ný og betri trú-
arbrögð nú 1 fæðingunni.
Þá hefur verið að því vikið,
að skáldaðir í skapi kynslóðanna
löndum ættmeiðsins því þar, og útbreiða sína andtrúuðu efnis-
hvergi nema þar, var gróðurreit- hyggju Raunvísinni var beitt
ur lífs þeirra og láns. Þaðan gegn trúnni eins og áður hefði
voru þeir upprunnir og þangað Verið reynt í vesturlöndum. Þeir| inn í allri hugsun, gjörandinn í(
urðu þeir aftur að hverfa til að sem komið hafa frá Rússlandi og heimsrásinni, frumneistinn í
Omstumoðurinn gæðir hann j
....... , , IBARON SOLEMACHER. Þessi óvið-
nýlu tjori, og ferskum andans jafnanlega tegund, framleiðir stærri
kröftum og nú rennur það upp ber úr hvaða sæði sem er. Blómgast
. . , * - * átta vikur frá sáningu. Ræktun auð-
fyrir honum, að sa guð, sem svo ve](j Greinar (runners) beinar og
margir virðast um ræða af als-. liggja ekki við jörðu, framleiða því
! . ...... , 1 stór og mikil ber. Hafa ilm viltra
konar misskilmngi og bama-, berja.e Asjáleg pottjurt og fín í
skap, muni nú í raun og veru garði. Sáið nú. Pantið beint eftir
vera til- hann há líkletrast1 Þessari auglýsingu. (Pakkinn 25c)
vera tii, nann se pa iikiegast (3 pakkar 50c) póstfrítt.
orkan sem byggði heimin, and-| FRí—Vor stóra útsœðisbók fyrir 1943
Stœrri en nokkru sinni fyr 30
DOMINION SEED HOUSE
gegna lífsins æðstu hvötum. mark virðist á takandi herma nú, öllu lífi, andi listarinnar í ljóð-
um skáldanna, leiðbeiningin í
verkum listamannanna, uppi-
stöðu þátturinn í hinni samstill-
andi og samtengjandi ást. Mér
finst í hugsunar sögu þessa pilts
vera rakinn ferill trúarinnar
Ferðir farfuglanna hafa löng- frá trúarvakningar öldu mikilli
um vakið undrun manna en enn- sem þar er að rísa. Meðal þeirra
þá furðulegri fyrirbrigði eru þó sem þvílíkar fréttir flytja er
að gerast árlega í náttúrunni. sendinefnd frá biskupakirkj-
Einn af frægustu vísindamönn- unni bresku er landsins vitjaði
um þessarar álfu tilfærir fjórt- á síðast liðnu sumri. Sáu þeir
án dæmi, sem staðfesta guðstrú meiri kirkjusókn í Moskva, Len- eins og örlögin eru nú hana að
hans. Hann minnist á farfugl- ingrad og öðrum bæjum rússn- spinna, hjá heimsbörnum
Georgetown, Ontario
eru mikil sannindi en þess verð
ur maður samt að gæta að eftir
því sem þekkingin eykst og út-
breiðist hverfur þessi þjóðlega
trú á þessa dulvætti en guðstrú-
inn þroskast og fegrast á sama
tíma.
Það liggur áreiðanlega eitt-
segja hefur þetta tekist nokkuð|hyað meira en skynvillur og
misjafnlega og þess eru ekki all-
fá dæmi, að kristnir trúflokkar
eigna guði þau orð og athafnir
er ekki þættu sæmdarmanni
samboðin. Samt er því ekki að
neita, að milli þess átrúnaðar,
sem mótaði hræðilegar og herfi-
legar myndir af goðum sínum
og þeirrar guðshugsjónar er
framleitt hefur hina tiginfögru
guðsmyndir í list og ljóði er reg-
in djúp staðfest. En hvert sem
listrænið er lítið eða mikið, i
þessum myndatökum, og hvem-
ig sem guðshugmyndinni kann-
annars að vera háttað er tilraun-
in sprottin af trú og hugsjónum
um æðri og yfirheimsleg mátt-
arvöld.
Menn hafa löngu þreytt huga
sinn við að finna orsökina fyrir
guðstrú manna og þjóða, því
auðvitað hlýtur þessi staðreynd
sem aðrar að eiga sér sínar or-i ing getur þó verið frá þessu þar
sakir. Ymsar getur hafa verið sem segulmagnaðir málmar em
gerðar um orsök og uppruna t námUnda við áttavitan því þá
trúarbragðanna. Ein er sú að dregur það nálina til sín. Þetta
frummaðurinn í umhverfi óskilj sannar þa staðreynd að eðli-
anlegra og ógnandi náttúru afla skyld efni leitast við að samein
hafi af eigin hyggjuviti búið sér ....
til trúarbrögð sem mótvægi
ana er verður þó tíðræddara eskum en þeir höfðu átt við að
hafi skapað sér guði líkt og þjoð um ferðir áianna_ Hrygningar venjast heima fyrir eða annar-
sögur myndast um álfa í hólum stððvar þeirra eru t ám) lækjum staðar í Evrópu, þar sem þeir
og tröll í fjöllum. Einnig í þessu og stöðUvötnum hinna norðlægu þektu til. 1 þessu efni fór fólk-
landa. Þegar kólna tekur nyrðra ið sínu fram og þar sem þjóðar-
synda þeir í stórum torfum suð- viljinn er ákveðinn verða öll
ur um höf og alt til Karabíu- stjórnarvöld að beygja sig fyrir
hafsins og eiga sér vetrardvöl honum.
í þessu hlýja hafi. Þegar vora Ekkert bendir til að trúin
tekur þreyta þeir svo aftur sund Verði nokkru sinni upprætt með
norður á boginn og skeikar öllu en hún hlýtur að taka mikl-
aldrei að leggja egg sín í ná- um breytingum. Satt að segja
kvæmlega sama læknum eða er hún víða komin í beina and-
vatninu þar sem þeir fyrst æfðu stöðu við raUnverulega þekk-
sund og fundu lífsmáttinn ólga ingu hins betur upplýsta al-
sér í æðum. Heimsþráin dróg þá menning og gegnir mestu furðu
en hver gaf þeim ratvísi í gegn- að nokkur sæmilega mentaður
um víxlstreymi rastanna í hinu nutíðar maður skuli ennþá trúa
dimma djúpi. á óskeikulleik páfans og helgun-
Þessi eðlis heimfýsi lífteg- ar áhrif þeirra beina sem menn
undanna er merkilegt og lær- þykjast uppgrafið hafa úr leið-
dómsríkt fyrirbrigði en ef svona um þeirra guðsmanna er öldum
þrá ræður hjá hinum lægri lífs- saman hafa í moldu legið. Þessu
tegundum er þá ekki skynsam- trúa hreinræktaðar kaþólskar
legt að álykta að sömu laga gæti manneskjur en einhverju öðru
einnig í andans heimi. Maður- álíka skynsamlegu séu þær eitt-
inn er andi í umbúðum holdsins hvað annað. Eg hlusta stundum
og væri þá nokkur fjarstæða að með skelfingu á sumar útvarps
hugsa sér að sá andi leitaði einn- ræður og það sem þar er fram-
ig upphafs sins? Þetta finst mér bori ð í nafni kristindómsins.
trúarþörf mannsins gefa til Slíkur trúarboðskapur hlýtur að
kynna. Sé nú svo að trúin sé ó- vera fráfælandi fyrir alvarlega
sjálfráð eðlis-iþörf mannsins hugsandi fólk. Jafnvel við hinar
leíðir það af sjálfu sér að menn- allra hátíðlegustu kirkju athaf-
irnir geta ekki lifað eðlilegu lifi inir eru þær játningar þráfalt
nema þeirra þrá sé fullnægt. Sér þuldar, sem mér held eg sé ó-
til andlegs heilbrigðis verða þeir hætt að fullyrða að fáir skynbær-
að leita samrunans við upphafs ir menn muni nú trúa, eins og til
orkuna, finna sína fullnægju í dæmis þeirri kennisetningu að
samrunanum við þann guð sem likaminn í moldu lagður muni
þeir geta, sem skynsemi gæddar þaðan upprísa. Því ekki að láta
og siðþroskaðar manneskjur, menn óáreitta í slíkum athöfn-
ast. Þetta er enganvegin einstæð hafa elskað, virt og tilbeðið. um, spyrja menn. En er nokkur
fyrirbrigði heldur algild. Öll| Ef þetta er á réttum rökum sanngirni í því, að krefjast þess
skáldórar til grundvallar fyrir
guðstrú manna; en hvað er það?
Látum okkur nú glíma við þá
gátu. Ekki býst eg nú við því,
að okkur takist, fremur öðrum,
að rekja alla leyni þræði^mann-
legra hvata og mannlegrar sál-
vitundar að undirrótum sínum;
en inn í það alt saman eru trú-
arbrögðin ofin. Til að byrja með,
látum okkur slá því föstu, að
náttúrann hlíti einum og sömu
lögum. Mætti þá svo fara að við
greindum, á hinum lægri svið-
um, straum þeirra afla er sam-
stillir alt heimslífið.
Við skulum, svona til að byrja
á einhverju, athuga aðdráttar
afl segulsins. Þótt við vitum
ekki hversvegna segulnálin í
áttavitanum bendir á segulpól-
in er okkur það öllum kunnugt
að svo er því farið. Undantekn-
in býr. Þeir fleytast um stund á
straumi elfunnar en þreytast í
þessu ferðastjái og nema sér ból
á bökkuniim og vilja ekki lengra
halda þótt ljósalönd hins fegur-
sta landnáms liggi altaf fram-
undan.
Kemur mér þá jafnframt í homum a® þeirri
huga dálítill kafli úr annarri Pummg° hvert knstindómur-
sögu sama skálds. í sögunni|mu eða einhver ny og oþekt trú-
“Bjartar Nætur” er sagt fráarbr°f rrnrni visa mönnum vegi
öðrum ungum manni sem villi^1 fnðarskautsins í framtíðinni.
sjálfum sér svala á öllum nautna| ^rst lremst ver^um vt® nu
bikurum mannlífsins og drekkur|Samt að Vlta hvað átt er vtð með
drjúgum. Þar kemur þó, eins og,orðmu Kristindómur.
oft vill verða, að þeir geta hon-
gegn dutlungum náttúrunnar^ efnafræðin byggist á því, að.bygt, leiðir það aftur af sjálfu af einlægum kristindóms vinum,
og fest trú sína á þau skynbæru; eðjisskyld efni aðhverfast hvert
máttarvöld er mættu þeim full-1 annað prófessor Bennet, kenn-
tingi veita í lífsbaráttunni. Sjálf ari minn f efnafræði orðaði þetta
sagt er mikið til í þessu, enda; agætlega þannig: “Eins og tvær
hefur reynsla mannkynsins sýnt, I andlega skyldar sálir nálgast
að áhugi manna fer oft þverr-Jað tilstilli ósjálfráðra hneigða,
andi um stund er þeim tekst að j SVQ elskast lika álik efni og leit-
ná betri tökum á öflum náttúr- við að sameinast og njótast”.
unnar. (Mun það eitt af orsök-|þessi ]ög ráða skipulagi allrar
um hinnar þverrandi trúhneigð- heimsbyggingarinnar.
ar hjá vorri kynslóð). Nánari at-
hugun leiðir samt þau sannindi
f ljós, að hversu miklu valdi sem
mennimir kunna að ná yfir eðlis
lögum tilverunnar útþurkar það
Hverfum nú frá stundar at-
sér að trúarbrögð af einhverri að þeir hreyfi ekki mótmælum
tegund viðhaldast ætíð í heimin- þegar kristindómurinn er gerður
um. Þessu næst má gera þá áætl- fráfælandi og enda hlægilegur.
un að þessi trúarbrögð verða að Afleiðingarnar eru líka auð-
taka miklum breytingum frá því sæar. Menn fjarlægjast kirkjuna
sem nú er, svo þau megi svala af þvi hún er fráhryndandi yfir-
sálarþörfum laitgtum upplýst- leitt. Dettur mér í hug í því sam-
ari kynslóða en áður hafa jörð- bandi að vitna til kafla úr ís-
ina byggt. Þá verður loka spum- lenzkri skáldsögu ný-útkomnri
ingin hvert þessi framtíðar trú- eftir Kristmann Guðmundsson.
arbrögð byggjast á kristindóm- Sagan heitir “Ströndin Blá“ og
um enga fullnæju veitta, er
framlíða stundir. Verður hon-
um þá að leita til heimahagans
og samtengingar á ný við þau
friðandi verðgildi er honum
höfðu mesta gleði gefið á æsku
dögunum. Sagan skylur við
hann liggjandi í grængresinu við
eyði nýslegið og þar virðist hon-
um hann anda að sér þeim ilmi
er angaði honum sætast, en til
að gera fögnuð hans fullkom-
inn tekur hann nú að rifja upp
fyrir sér bænirnar sem amman
kendi honum þar heima.
Nú er mér spum, hvert skal
æskan nú sækja til að upprifja
slínar bemsku bænir? Sennilega
hefur aldrei áður verið sú tíð, í
mannheimi, sem minna hafði að
segja af allri bænrækni og jafn
fáar mæður og ömmur kenni
æskunni bænir. Hvert* skal þá
sú ýngismær eða ýngissveinn
dómurinum hefur líkt
halda sem ofmettuð verða af
gleði veigum lífsins? Ef trúin , ...... ....
ö , . . . , ...... synt ne predikað jafn sigilda
tapast eiga þeir ser engm heilog ,
Kristin-
farið. í
nnni löngu lífssögu sinni, og
fljótinu sem fellur óraleið frá
uppsprettum sínum til úthafs-
ins. Inn í það fljót falla alskon-
ar leirulækir frá margvúslegum
og stundum banvænum upp-
sprettum. Þannig einnig hefur
kristindómurinn blandast als-
kyns annarlegum sköðunum.
Inn í hana hafa skolast leirvötn
heiðinglegra hugsana, trúar-
bragða og heimspekis. Sértrúar
skoðanir sérvitra en ráðríkra
kirkjuhöfðingja hafa mótað
stefnu hins kirkjulega kristin-
dóms á mörgum öldum. Hann er
eins og elfan aðeins hreinn og
ómengaður við uppsprettur sín-
ar, í orðum og lífsferli Krists.
Það er fyrsta hlutverk nútíðar
kirkjunnar, að kynna heiminum
Krist og prédika skoðanir hans
án allra útúrdúra og innskota
frá kirkjulega pólitískum kirkju
höfðingjum. Mun þá sannast, að
engin hefur meiri manndóm
vé, engar hjartastyrkjandi,
bænir og ekkert andlegt athvarí
í munarblíðum minningum um
helgar tíðir.
Andann í þessum óði hjartans
er hækt að varðveitta þótt trú-
arbrögðin sjálf taki markskon-
ar breytingum. Er þetta nú ekki^
trúar og siðgæðis kenningar
sem Jessú frá Nazaret.
Persóna Krists er umvafin ótal
guðfræða slæðum þar til mann
legheit hans næstum hverfa í
háspeki moldviðri margra alda
og ótal kennisetninga. Hvað
Kristur er mér og hvað mér, þar
hugun um hina lífvana náttúru inum eða hvert einhver ný trú- er að mestuleyti æfisaga þriggja
INSURANCE AT . . .
REDUCED RATES
Fire and Automobile
og tökum að hugleiða þau fyrir-
bæri er gerast í hinum lægri
lífverum. Nú er hljótt í haust-
bleikum högum hinna norðlæg-
ari landa, hljótt af því hinir
söngvasælu sumargestir hafa
þaðan vikið til hlýrri heim-
kynna. Lóurnar sem sungu sum-
ar langt fyrir frónska fjalla
sveina og meyjar eru nú flognar
um haf suðvestur til Puerto
Rico, Trinidad og Culba en
STRONG INDEPENDENT
COMPANIES
McFadyen
Company Limited
362 Main St
Dial 93 444
arbrögð muni uppvaxa til leið- munaðarleysingja, prýðis vel
beiningar lýðnum. sögð eins og þeir geta bezt vitn-
Það ber nokkurn vott um trú- að er uppólust við álík kjör. Aðal
rækni og trúarþörf mannanna, persóna sögunnar er framsæk-
að engu ríkisvaldi hefur nokkru inn og gáfaður unglingur Há-
sinni tekist að uppræta hana. í kon að nafni. Hann hefur algjör
tveimur byltingum var sú til- lega sjálfstæðar skoðanir um
raim gerð; í stjórnarbylting- flesta hluti. Á þann guð sem
unni stóru á Frakklandi og svo kirkjan kendi, á hans dögum,
síðar i hinni ennþá róttækari getur hann engan trúnað fest,
rússnesku byltingu. grunar samt að ýmsu muni á
Gjörbyltingar mennimir kann skrökvað eins og aðra; virt-
þrestimir til Tunis og Morokkój frönsku létu forkunar fagrar i$t konum kirkjan ekki svo sóma
f 1 * stáss-meyjar standa fyrir fram- kær eða sannleiks leitandi, að
an ölturin og héldu þær á log- henni sé ekki vel til þess tru.
andi blysum. Skyldu fegurðar andi Hákon brýtur sér braut til
gyðjur þessar tákna vísindin en menta en verður að stunda sjó
blysið þekkinguna. Þetta skyldu að 55^^ þræði? sár til fram-
menn tilbiðja. Innan skams (jráííar. Einu sinni lendir hann í
hurfu fegurðar gyðjur þessar bafvolki miklu. Togarinn, sem
samt af hinu kirkjulega leiksviði hann var háseti á, varð fyrir
og hempuskryddir, kaþólskir vélar bilun og bersf undan stór-
klerkar komu í staðinn. Samt viðri og brimi upp að stórgrýttri
hefur hin franska þjóð þótt hamraströnd, þar sem feigðin
það sem við erum að reyna að af leiðandi, virðist hann eigi að
gera frjálstrúar flokkarnir. Jú,' vera öðrum mönnum, get eg bezt
að vísu, og ekki verður það með lýst með að segja ykkur frá því
góðum rökum hrakið að préd-; að í öllu hinu dýrðlega, íslenzka
ikanir únitara og hinna annarra' sálmasafni eru það þrír sálmar
frjálstrúar safnaða eru langtum sem mér hafa orðið til mestra
skynsamlegri en alment gerist heilla. Þetta erú sálmarnir:
hjá öðrum. En skynsemin getur,“Guð allur heimur . . .” (V. B.).
verið köld sé “hjarta ei með,“í gegnum lífsins æðar allar”,
sem undirslær”. Skinsamir. (M. J.), og “Þú Kristur ástvin
menn vilja gjaman hlusta á skin als sem lifir (V.V. Sn.).
samlegar umræður í kirkjunni,,Hversvegna hef eg svona mikið
sem annar staðar, en því hefur J uppáhald á þessum sálmum öll-
nú verið slegið fram af þeim er.um öðrum fremur? Af því þeir
meiri þekkingu hafa en eg að túlka í listfengu ljóði þá guðs
maðurinn, yfirleytt, stjórnist opinberun sem eg glegsta greini.
langtum meira af tilfiningum Sálmurinn “Guð allur heim-
sínum en kaldsbírri rökhyggju. ur” ^ý^Jr guðs opinberun í feg-
Þegar betur er aðgætt munu urð blómanna og um leið í öllu
sköpunarverklinu. Við sjáum
1 Afríku. En þama í sól-
vörmum aldinlundunum eru
þeir hljóðir og geyma söngva
sína til næsta sumars. Þegar vor-
vindamir strjúka vetrarklæðin
af Islandi hefja þeir sig til flugs
og leita aftur sinna æskustöðva,
Winnipeg I th Þess að elskast og njótast, til
- þess að byggja syngjandi hreiður
sín í Berurjóðri bemsku sinnar.
Hvaða andi hvíslaði því að far-
jafnvel hinir harðvítugustu
skynsemistrúar menn viðurý hann þar í “svells og sumarrós-
kenna það. Móðurástin, sjáfn- um” sem hinn listræna skapa-
arástin, vinakærleikur, bróður-
þels tilfinningin, ættjarðarástin
heimahags kendin og guðsástin
eru öllu fremur sprottnar frá
rótum tilfinninganna. Sú kirkja
sem talar aðeins til heilans en
snertir hjartað lítið eða ekkert
verður lika með tímanum frá-
fælandi. Sjálf þráin eftir fegurð
og þekkingu liggur einkum í til-
finninga lífi einstaklingsins. —
Mér virðist frjálstrúar fólkinu
hafa nokkuð líkt farið og þeim
er leggja til langferðar út a stór-
vötnin til að vita hvað hinu meg-
mátt. Engin hefur málað sem
hann. Það hljótum við að viður-
kenna þegar við horfum á hin
margbreytilegu litbrigði sum-
arsins og athugum skrautklæðin
sem hann hefur búið jurtum
vallarins, sínum minstu börn-
um. Enginn hefur æft söngva
sem hann. Það verður okkur
fullljóst þegar við heyrum hinar
margþættu unaðs raddir í hljóm
kviðu náttúrunnar. Engin hefur,
með listfengi sínu lyft mannleg-
um huga jafn hátt sem hann.
Þetta skynjum við er vér hug-